UZASADNIENIE

Powódka (...) Bank S.A. w W. pozwem skierowanym przeciwko K. G. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie o zasądzenie od pozwanego kwoty 31.077,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 30.877,43 zł, oraz o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazał, że zawarł z pozwanym 26 marca 2014 r. umowę kredytu o numerze (...). W związku z brakiem spłaty zaległych rat, powódka wypowiedziała umowę wzywając następnie pozwanego do spłaty całego zadłużenia.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z 29 marca 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny w sprawie o sygn. akt: VI Nc-e 424942/16 orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W ustawowym terminie pozwany wniósł od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw. W uzasadnieniu wskazał, że pozostaje bez pracy i nie ma środków na spłatę zadłużenia. Zaofiarował się, że po podjęciu pracy będzie spłacał ratalnie należność w kwotach po 500 zł miesięcznie.

Postanowieniem z 19 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty oraz jednoczenie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Gdańsk – Północ w Gdańsku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany K. G. zawarł z (...) Bank S.A. z siedzibą w W. w dniu 26 marca 2014 r. umowę o kredyt konsumpcyjny gotówkowy.

Okoliczność bezsporna , vide: umowa kredytu gotówkowego nr (...), k. 37-40.

Pismem datowanym na 19 listopada 2015 r. powódka złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu przedmiotowej umowy kredytowej z uwagi na brak regulowania należnych rat kredytu.

Okoliczność bezsporna , vide: oświadczenie o wypowiedzeniu wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 41-42.

Powódka wystawiła wyciąg z ksiąg bankowych , z którego wynika, że na dzień 24 lutego 2016 r. należność główna z przedmiotowej umowy wynosi 29.093,54 zł, odsetki umowne w wysokości 1.425,83 zł, odsetki za opóźnienie w kwocie 358,06 zł oraz należność z tytułu opłat i innych prowizji.

Okoliczność bezsporna , vide: wyciąg z ksiąg bankowych, k. 43.

Stan faktyczny w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana w toku procesu przez strony, ich prawdziwość i rzetelność nie budziła również wątpliwości Sądu, dlatego Sąd uznał je w całości za wiarygodne i uwzględnił dokonując rekonstrukcji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podkreślić należy, że okoliczności przedmiotowej sprawy nie zawierały spornych pomiędzy stronami elementów. Pozwany jedynie oświadczył w sprzeciwie, że nie ma środków na spłatę zadłużenia, natomiast na rozprawie wskazał, że pieniądze z pożyczki były przeznaczone dla brata i on miał ją spłacać.

Dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy miała kwestia rozkładu ciężaru dowodu, o którym mowa w art. 6 k.c., który spoczywa na osobie, która z danego faktu wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Procesowym wyrazem tej zasady jest przepis art. 232 zd. 1 k.p.c., nakładający na strony procesu obowiązek przedstawiania sądowi dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą korzystne dla siebie skutki prawne. Na powodzie zatem ciążył obowiązek udowodnienia, że pozwany K. G. jest zobowiązany do spłaty należności wynikającej z niespłaconej umowy kredytu gotówkowego nr (...) z 26 marca 2014 r., zaś na pozwanym, udowodnienie ewentualnych zarzutów niweczących żądanie powoda.

Pozwany nie zaprzeczył żądaniu powoda w niniejszej sprawie.

Umowa pożyczki jest umową wzajemną, do której zastosowanie znajduje art. 487 §2 k.c. Stosownie do tego przepisu umowa jest wzajemną, gdy obie strony zobowiązują się w taki sposób, że świadczenie jednej strony jest odpowiednikiem świadczenia drugiej strony. Zatem poprzez zawarcie umowy pożyczki pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść na własność pożyczkobiorcy określoną ilość pieniędzy, albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić pożyczkodawcy tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zauważyć należy, iż każdemu obowiązkowi jednej strony umowy o świadczenie usług odpowiada uprawnienie (prawo) drugiej strony do domagania się wypełnienia tego obowiązku. Umowa pożyczki, której udziela bank, jest zaś umową odpłatną (zob. art. 78 w zw. z art. 69 ust. 1 i ust. 2 pkt 5 pr. bank.). Świadczenie usług polegające na udzielaniu pożyczki podlega ponadto regulacji przewidzianej w treści art. 720 k.c. i nast. Odnośnie przedmiotowej umowy pożyczki wskazać należy, że ma ona charakter „kredytu konsumenckiego” w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim, albowiem na jej mocy kredytodawca, będący przedsiębiorcą działając w zakresie swojej działalności udziela konsumentowi kredytu w jakiejkolwiek postaci, m.in. w postaci pożyczki. Ustęp 4 tego artykułu wskazuje, że konsumentem w rozumieniu tej ustawy jest osoba fizyczna, która zawiera umowę z przedsiębiorcą w celu bezpośrednio niezwiązanym z działalnością gospodarczą.

Okolicznością bezsporną pozostawał fakt, że pozwany K. G. zawarł z powodowym bankiem umowę kredytu, w wyniku której powód wypłacił mu wskazaną w umowie kwotę środków pieniężnych, tymczasem pozwany zaprzestał terminowego spłacania zaciągniętego zobowiązania.

Wobec powyższego Sąd uznał, że roszczenie powoda obejmujące żądanie zasądzenia należności niespłaconego kredytu wraz z odsetkami umownymi odnośnie należności głównej oraz odsetkami umownymi odnośnie skapitalizowanych odsetek oraz poniesionymi kosztami zasługiwało na uwzględnienie, o czym orzeczono w punkcie I wyroku na podstawie art. 720 k.c., art. 876 k.c. oraz art. 481 §1 k.c.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 §1 k.c. w zw. z art. 482 §1 k.c. od dnia wniesienia pozwu, czyli 23 marca 2016 r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na mocy art. 98 k.p.c. Powołany przepis stanowi bowiem, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z tych też względów Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 435,52 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych, na które składa się opłata od pozwu (389 zł) oraz koszt notarialnie poświadczonych dokumentów (29,52 zł).

Zarządzenia:

1. (...)

2. (...)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE