UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz (...)z siedzibą w W. wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym w Sądzie Rejonowym w Lublinie o zasądzenie od pozwanego L. L. kwoty 13.710,95 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i zwrot kosztów procesu.

Postanowieniem z dnia 12 maja 2014 roku Sąd Rejonowy w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i sprawę przekazał do Sądu Rejonowego w Szubinie.

W dniu 17 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Szubinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożył pozwany zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy w Szubinie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 13.710,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty (punkt 1) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.103,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.400,00 zł kosztów zastępstwa procesowego (punkt 2).

Sąd Rejonowy swoje orzeczenie oparł na następujących ustaleniach faktycznych:

W dniu 22 września 2007 r. pomiędzy (...) Bank S.A. z siedzibą we G. a pozwanym L. L. została zawarta umowa o kartę kredytową (...) Banku. Na mocy zawartej umowy pozwany otrzymał kartę uprawniającą do transakcji w ramach limitu kredytu wyznaczonego do kwoty 8 000 zł. Pozwany zobowiązał się do spłacenia zadłużenia w uzgodnionych z Bankiem terminach. Pozwany od 2009 r. nie wywiązywał się z obowiązku spłacenia zadłużenia. Bank dokonał rozwiązania umowy za wypowiedzeniem. Zadłużenie pozwanego wobec powoda na dzień zamknięcia rozprawy wyniosło kwotę 13.710,95 zł kapitału głównego wraz z odsetkami na dzień wniesienia pozwu.

W dniu 6 października 2009 roku. wierzyciel pierwotny (...) Bank S.A. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, który został zaopatrzony w klauzulę wykonalności przez Sąd Rejonowy w Szubinie w dniu 27 października 2009 roku. W oparciu o powyższy tytuł wykonawczy (...) Bank S.A. w dniu 20 listopada 2009 r. wystąpił z wnioskiem o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko pozwanemu. Na należność dochodzoną na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego składała się kwota 8.612,42 zł z tytułu należności głównej, odsetek i opłat. W dniu 18 czerwca 2012 r. komornik umorzył postępowanie egzekucyjne.

W dniu 31 grudnia 2009 roku doszło do połączenia Banku (...) S.A. (...) Bank S.A. poprzez przeniesienie całego majątku (...) Bank S.A. na Bank (...) S.A. Bank (...) S.A. na zasadzie sukcesji generalnej wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki (...) Bank S.A.

W dniu 24 marca 2014 roku Bank (...) S.A. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez stronę pozwaną z wierzycielem pierwotnym. Powód wezwał pozwanego do dobrowolnej zapłaty długu. Pomimo upływu wyznaczonego terminu pozwany do dnia wniesienia pozwu nie spełnił świadczenia. Zadłużenie pozwanego wobec powoda na dzień zamknięcia rozprawy wyniosło kwotę 13.710,95 zł kapitału głównego wraz z odsetkami na dzień wniesienia pozwu.

Powyższy stan faktyczny Sąd pierwszej instancji ustalił na podstawie okoliczności bezspornych między stronami (art. 229 k.p.c.), a także na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy. Zdaniem Sądu dowody zgromadzone w sprawie są wiarygodne, albowiem Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważenia ich wiarygodności. Okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy podawane przez powoda w pozwie i dokumentach załączonych w toku procesu nie zostały zaprzeczone przez stronę pozwaną.

Sąd Rejonowy po przytoczeniu art. 118 k.c. oraz art. 6 ustawy o elektronicznych środkach płatniczych wskazał, że nie zasługiwał na uwzględnienie podniesiony przez skarżącego zarzut przedawnienia. Argumentując to stanowisko wyjaśnił, że roszczenie wynikające z zawartej umowy przedawniałoby się w dniu 6 września 2011 r., jednak powód skutecznie przerwał bieg tego terminu poprzez następujące czynności: wniosek z dnia 19 października 2009 r. o nadanie klauzuli wykonalności, a następnie wniosek z dnia 20 listopada 2009 r. o wszczęcie postępowania egzekucyjnego (Km 1966/09).

Odwołując się do treści art. 124 § 2 k.c. Sąd Rejonowy dodał, że z akt egzekucji komorniczej Km 27/12 wynika, że postępowanie egzekucyjne zostało zakończone w dniu 19 października 2013 r. Od tego dnia dwuletni okres przedawnienia zaczął biec na nowo i upływał z dniem 19 października 2015 r. Powód w dniu 24 marca 2014 r. zakupił od Banku (...) S.A. wierzytelność i w dniu 11 kwietnia 2014 r. wystąpił do Sądu przeciwko pozwanemu z roszczeniem o zapłatę. Zdaniem Sądu I instancji powód zakupił nieprzedawnioną wierzytelność i w dniu wniesienia pozwu jego roszczenie nie było przedawnione, a zmiana po stronie wierzyciela nie zniweczyła skutków przerwania biegu przedawnienia.

W ocenie Sądu Rejonowego powód także na pomocą dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i w aktach I Co 1388/09 wykazał swoje roszczenie, a pozwany nie wykazał okoliczności przeciwnych.

Sąd dodał, że konsekwencją uchybienia przez pozwanego obowiązkowi z art.354 k.c., jest naliczenie odsetek za opóźnienie w płatności ( art. 481 §1 k.c.).

Odnosząc się do wniosku pozwanego o rozłożenie płatności należności na raty Sąd Rejonowy uznał go za nieuzasadniony albowiem pozwany posiada zadłużenie także u innych wierzycieli i zagrożony jest niewypłacalnością.

W oparciu o powyższe Sąd uznał powództwo za uzasadnione i na podstawie art. 354 §1 k.c. i art. 481 § 1 k.c. orzekł zgodnie z zadaniem pozwu. Natomiast o kosztach postępowania na zasadzie art. 98 k.p.c.

Powyższy wyrok apelacją zaskarżył pozwany wnosząc w istocie o jego zmianę poprzez rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania oraz nieobciążanie go kosztami postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że Sąd Rejonowy w sposób nieprawidłowy uzasadnił podstawy niezastosowania art. 320 k.p.c., gdyż w jego ocenie jest on w stanie spłacać raty w wysokości od 100-200 złotych miesięcznie. Ponadto w ocenie pozwanego powód nie udokumentował przysługującego mu roszczenia.

Powód w odpowiedzi na apelację pozwanego wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, według norm przepisany.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna. Sąd Okręgowy w całości podziela zarówno ustalenia faktyczne Sądu I instancji, jak i jego prawne wywody przyjmując je jako własne, bez potrzeby powielania ich na użytek niniejszego uzasadnienia. Ustalenia te Sąd Rejonowy poparł wnikliwą i rzetelną analizą zebranych dowodów, a ocena tych dowodów dokonana przez ten Sąd jest prawidłowa i odpowiada kryteriom określonym w art. 233 § 1 k.p.c..

Wbrew twierdzeniom apelacji, należności dochodzone pozwem znajdują swe uzasadnienie w przedłożonych dokumentach. Wprost z treści pozwu wynika, że wysokość należności głównej (kapitału) wynosi 6.687,18 zł. Kapitał ten został także wykazany w bankowym tytule egzekucyjnym z dnia 6 października 2009r., któremu została nadana klauzula wykonalności i w oparciu o który prowadzono postępowanie egzekucyjne przeciwko pozwanemu. L. L. nie kwestionował wówczas wysokości kwot wskazanych w tym tytule egzekucyjnym. Także z przedłożonej do akt sprawy umowy o kartę kredytową wynika, że limit kredytu wynosił 8.000 złotych, a pozwany nie zaprzeczył, że tej umowy nie podpisał. Powód wykazał także, że nabył przedmiotową wierzytelność od pierwotnego wierzyciela (...) Bank Spółki Akcyjnej, przedkładając na tę okoliczność umowę sprzedaży wierzytelności z dnia 24 marca 2014r. oraz odpisu (...) Banku (...) S.A.. Skarżący w treści zarzutów nie wskazał z jakimi należnościami dochodzonymi pozwem się nie zgadza i nie przedstawił żądnych dowodów mających zaprzeczyć prawdziwości twierdzeń powoda, co do wysokości zobowiązania. Dodać należy, że żądanie rozłożenia świadczenia na raty świadczy o niewłaściwym uznaniu długu przez pozwanego. Uznanie niewłaściwe jest przyznaniem obowiązku świadczenia, a więc deklaratywnym stwierdzeniem, że taki obowiązek istnieje i że dłużnik nie zamierza się uchylić od jego wypełnienia. Tym samym powód w sposób należyty udokumentował przysługującą mu należność w zakresie kapitału, odsetek karnych i umownych, skarżący nie wykazał okoliczności przeciwnych, a wręcz przyznał istnienie dochodzonej wierzytelności ( art. 6 k.c.). Skoro skarżący nie wykonał swojego zobowiązania i nie zwrócił pożyczki powodowi, to trafnie wskazał Sąd Rejonowy, że jest on zobowiązany do jej zwrotu w myśl art. 354 § 1 k.c. w zw. z art. 720 § 1 k.c.

Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego, orzeczenie Sąd I instancji jest prawidłowe także w zakresie nie rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty. Wskazać należy, że przepis art. 320 k.p.c. i sposób ustalenia spłaty w ratach stanowi odstępstwo od ogólnych reguł wymagalności roszczenia, stąd jego zastosowanie wymaga uwzględnienia nie tylko interesu dłużnika lecz także wierzyciela, który częściowo pozbawiony zostaje należności z tytułu odsetek. Rozłożenie należności w wysokości 13.710,95 zł na raty w wysokości wskazanej w apelacji po 100 zł prowadziłoby do przyjęcie stanu, w którym świadczenie byłoby spełnione w ciągu 11 lat bez możliwości czerpania przez powoda pożytków z jego pieniędzy. Powodowałoby to naruszenie zasady równego traktowania stron umowy, gdyż uwzględniałoby jedynie interes dłużnika. Pozwany jest dłużnikiem wobec wielu wierzycieli i w licznych sprawach toczy się postępowanie egzekucyjne. Nie jest to okoliczność prowadząca do zastosowania art. 320 k.p.c. i pogorszenia sytuacji powoda w stosunku do innych wierzycieli prowadzących egzekucję wobec skarżącego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy oddalił apelację jako niezasadną (na podstawie art. 385 k.p.c.). O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd odwoławczy orzekł po myśli art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.400 złotych tytułem wynagrodzenia radcy prawnego zastępującego powoda w tym postępowaniu ( § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust.1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych Dz.U. 2015.1804 tj.). Nie znajdując przy tym podstawy do zastosowania art. 102 k.p.c. Przywołany przepis, realizujący zasadę słuszności, stanowi wyjątek od ogólnej reguły obciążania stron kosztami procesu, zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę jest zobowiązana zwrócić przeciwnikowi, na jego żądanie, wszystkie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (art. 98 § 1 k.p.c.). Pozwany w przedmiotowej sprawie nie przedstawił żadnych dowodów przemawiających z zasadnością zastosowania w/w odstępstwa. Natomiast zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury, wyłącznie zła sytuacja finansowa nie stanowi podstawy do zastosowania art. 102 k.p.c.