UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 września 2015 roku (k.74 koperta) powód (...) Bank S.A. w W., wniósł o zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, od pozwanego P. T. kwoty 414.540,67 złotych wraz:

- z dalszymi odsetkami w wysokości 10% w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 321.127,77 złotych od dnia 25.09.2015 roku do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że wysokość odsetek karnych nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. Oprocentowanie karne stanowi dwukrotność oprocentowania umownego. Oprocentowanie umowne stanowi sumę marży Banku, której wysokość wynosi 5,72% i indeksu (...). Indeks (...) dla każdego miesiąca oblicza się jako średnią arytmetyczną stawek WIBOR 3 m, obowiązujących w dniach roboczych w okresie od 26 dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc ostatni do 25 dnia miesiąca poprzedzającego zmianę. W przypadku gdy 26 dzień miesiąca jest dniem wolnym od pracy, średnia stawek WIBOR 3m obliczana jest od najbliższego dnia roboczego następującego po tym dniu. W przypadku gdy 25 dzień miesiąca jest dniem wolnym od pracy, średnia stawek WIBOR 3m obliczana jest do najbliższego dnia roboczego, poprzedzającego ten dzień. Indeks (...) obliczany jest do dwóch miejsc po przecinku. Indeks (...) ulega zmianie w okresach miesięcznych i obowiązuje od pierwszego dnia miesiąca, jeżeli wartość Indeksu jest różna od obowiązującej stawki Indeksu (...) o przynajmniej 0,1 punktu procentowego,

- z dalszymi odsetkami w wysokości ustawowej liczonymi od kwoty 23.290,04 złotych od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty;

z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanego do jego udziału w wysokości ½ części w nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy –Mokotowa, VII Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (...).

- zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przypisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 02.06.2009 roku, (...) Bank S.A. w K., udzielił A. T. kredytu hipotecznego nr (...). Zabezpieczeniem umowy kredytu była hipoteka umowna zwykła na kwotę 285.008,39 złotych oraz hipoteka umowna kaucyjna do kwoty 199.505,87 złotych ustanowiona na nieruchomości dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa VII Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (...). Pozwany jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości w udziale ½ części.

W związku z zaległością w spłacie kredytu na nieruchomości, powód wypowiedział umowę kredytu w stosunku do dłużnika głównego jak i dłużnika rzeczowego. Wymagalne zadłużenie z tytułu umowy kredytu hipotecznego wynosi na dzień sporządzenia pozwu tj. 24.09.2015 roku - kwotę 414.540,67 złotych.

Pomimo wezwania do zapłaty, pozwany nie uregulował należności dochodzonych przez bank.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 20 października 2015 roku (k.76), syg. akt III Nc 228/15, Sąd Okręgowy w Warszawie, nakazał pozwanemu aby zapłacił powodowi (...) Bank S.A. w W., kwotę 414.540,67 złotych wraz z:

- umownymi odsetkami w wysokości 10% w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 321.127,77 złotych od dnia 25 września 2015 roku do dnia zapłaty za zastrzeżeniem, że wysokość odsetek umownych nie może w stosunku rocznym przekraczać 4 krotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP;

- ustawowymi odsetkami od kwoty 23.290,04 złotych od dnia 30 września 2015 roku do dnia zapłaty;

z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanego P. T. do jego udziału w wysokości ½ części w nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa VII Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (...);

oraz kwotę 5.199,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaty albo aby wniósł w tymże terminie zarzuty.

W ustawowym terminie, pozwany wniósł zarzuty od w/w nakazu zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości (k.83-85).

W uzasadnieniu zarzutów pozwany sformułował kilka zarzutów, które zdaniem pozwanego czynią powództwo bezpodstawnym a mianowicie:

- zakwestionował następstwo prawne a zatem legitymacją czynną powoda (...) Bank S.A. jako następcy (...) Bank S.A.;

- zakwestionował wypowiedzenie umowy kredytu dłużnikowi głównemu z umowy, wskazując, iż zostało ono przesłane na niewłaściwy adres;

- zakwestionował wypowiedzenie umowy przesłane do niego z uwagi na fakt, iż nie zostały przedstawione pełnomocnictwa dla pracowników Banku podpisanych na wypowiedzeniu;

- zakwestionował umocowanie prawne pracownika M. K., która podpisała pozew w imieniu powoda, wskazując iż przedłożone przez nią pełnomocnictwo jest nieważne;

- zakwestionował także wysokość dochodzonego roszczenia, wskazując iż kredyt był spłacany co nie zostało uwzględnione w przedłożonych zestawieniach Banku oraz wyciągu z ksiąg rachunkowych banku;

- wskazał na bliższej niesprecyzowane klauzule abuzywne w zakresie naliczeń opłat za ubezpieczenie kredytu do czasu wpisania hipoteki i toczące się postępowanie reklamacyjne z wniosku dłużniczki osobistej.

Sąd Okręgowy, ustalił następujący stan faktyczny:

Umową z dnia 02.06.2009 roku (...) Bank S.A. (dalej jako Bank albo powód) udzielił A. T., kredytu hipotecznego nr (...) w kwocie 285.008,39 złotych. Zabezpieczeniem spłaty kredytu została ustanowiona hipoteka zwykła na rzecz Banku w wysokości kwoty kredytu określonej w §1 ust.1 umowy oraz hipoteka kaucyjna na rzecz Banku w złotych polskich do kwoty stanowiącej 70% kwoty kredytu określonej w §1 ust.1 umowy ustanowiona na nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) (...), nr KW (...), której właścicielami byli w udziałach po ½ części A. T. i P. T.. W dniu 29.09.2010 roku, strony zawarły Aneks nr (...) do w/w umowy, w którym odroczono płatność rat kredytu (dowód: umowa kredytu k.177-183, aneks nr (...) k. 184-187, odpis pełny z KW k. 31-39).

W związku z zaległościami w spłacie kredytu, Bank skierował do dłużniczki A. T. i dłużnika rzeczowego P. T., zawiadomienie w zakresie powstania zaległości w spłacie zadłużenia z tytułu kredytu hipotecznego, a następnie pismem z dnia 12 grudnia 2013 roku dokonał wypowiedzenia umowy kredytu. Wypowiedzenia umowy kredytowej zostały podpisane przez pełnomocników Banku (...) i M. M.. Dłużniczka A. T. potwierdzała otrzymanie wypowiedzenia umowy kredytu hipotecznego zgodnie z pismem Banku z dnia 12.12.2013 roku w dniu 31.12.2013 roku (dowód: zawiadomienie, wypowiedzenie i zpo k. 40-45, zawiadomienie, wypowiedzenie i zpo k. 46-51, pełnomocnictwo dla pracowników (...) S.A. k.204-207, pismo A. P.-T. k. 127).

Zgodnie z art.492 par.1 pkt.1 ksh, nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. w K. (spółka przejmowana) z (...) Bank S.A. (spółka przejmująca), poprzez przeniesienie wszystkich aktywów i pasywów na Bank przejmujący, zgodnie z uchwałami Nadzwyczajnych Walnych Zgromadzeń Akcjonariuszy obu spółek z dnia 18 czerwca 2009 roku. Po połączeniu Bank działał pod (...) Bank S.A. w W. ( dowód: odpis zupełny z KRS k. 14-19).

Zgodnie z art.492 par.1 pkt.1 ksh, nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. w W. (spółka przejmowana) z (...) Bank S.A. w W. (spółka przejmująca), poprzez przeniesienie wszystkich aktywów i pasywów na Bank przejmujący, zgodnie z uchwałami Nadzwyczajnych Walnych Zgromadzeń Akcjonariuszy obu spółek z dnia 03 kwietnia 2012 roku. Po połączeniu Bank – obecny powód działa pod (...) Bank S.A. w W. ( dowód: odpis zupełny z KRS k. 9-12).

W dniu 02 stycznia 2015 roku, powód wezwał pozwanego do zapłaty należności ( dowód: wezwanie do zapłaty k. 200, zpo – k. 202-203).

W dniu 24 września 2015 roku, Bank wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych wskazując, iż w księgach Banku figuruje wymagalne zadłużenie: dłużnika osobistego A. T. z tytułu umowy kredytu hipotecznego nr (...) z dnia 02.06.2009 roku i dłużnika rzeczowego P. T. z tytułu zabezpieczenia hipotecznego umowy kredytu hipotecznego nr (...) ograniczone do udziału dłużnika w ½ części w nieruchomości dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa VII Wydział Ksiąg wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (...).

Odpowiedzialność dłużników jest odpowiedzialnością in solidum. Na dzień 24.09.2015 roku zadłużenie wynosi kwotę 414.540,67 złotych w tym:

- kwota 321.127,77 złotych z tytułu należności głównej (niespłaconego kapitału);

- kwota 23.290,04 złotych z tytułu odsetek umownych za korzystanie z kapitału w wysokości 8,47 % od dnia 30.04.2013 rok do dnia 31.03.2014 roku;

- kwota 68.371,37 złotych z tytułu odsetek za opóźnienie;

- kwota 1.751,49 złotych z tytułu opłat i innych prowizji

( dowód: wyciąg z ksiąg k. 5, rozliczenie umowy kredytu k. 208-238, historia rachunku po wypowiedzeniu umowy kredytu k. 239).

Powództwo w imieniu Banku zostało wniesione przez pełnomocnika – pracownika powoda M. K. w dniu 30.09.2015 roku i podpisane przez członka Zarządu R. S. i prokurenta J. M. ( dowód: pełnomocnictwo k. 8, odpis z KRS k. 9-13, statut (...) Bank S.A. k. 128-137, koperta od pozwu k. 74, zaświadczenie o zatrudnieniu k. 138).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczności i wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron, a Sąd nie znalazł podstaw żeby czynić to z urzędu.

Sąd oddalił (k.258) wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka A. T. (k.170), a także dowód z zeznań świadków pracowników firmy (...) S.A. (k.170), zważywszy na fakt, iż wnioski te były irrelewatne dla rozstrzygnięcia. Okoliczności, które miały być udowodnione zeznaniami świadków, zostały w toku procesu wystarczająco wyjaśnione przedłożonymi dokumentami, których wiarygodność i autentyczność nie była kwestionowana, a jedynie odmiennie interpretowane przez strony.

Sąd nie uznał także zarzutów pozwanego w zakresie pominięcia wniosków dowodowych zgłaszanych przez powoda w zakresie udowodnienia swoich żądań, zważywszy na fakt, iż powód każdorazowo powoływał dowody w odniesieniu do zarzutów sformułowanych przez pozwanego, zaś uwzględnienie złożonych wniosków w żaden sposób nie doprowadziło do zwłoki w rozpoznaniu sprawy (art.207§6 kpc). Cała wymiana pism procesowych oraz wszystkie wnioski zostały złożone przed rozpoczęciem rozprawy w dniu 10.10.2016 roku (k.258) i przyczyniły się jedynie do pełniejszego rozpoznania sprawy oraz wyjaśnienia wszystkich zarzutów pozwanego.

Sąd Okręgowy, zważył co następuje:

Nakaz zapłaty wydany w dniu 20 października 2015 roku przez Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie syg. akt III NC 228/15 podlegał utrzymaniu w całości z uwagi na bezzasadność zarzutów pozwanego.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutów formalnych zgłoszonych przez pozwanego w zarzutach.

Odnosząc się do zarzutu związanego z następstwem prawnych a zatem legitymacją czynną powoda (...) Bank S.A. jako następcy (...) Bank S.A. (zarzuty k. 83), wskazać należy iż jest on niezasadny i wynika z oczywistego niezrozumienia zasady sukcesji uniwersalnej przy łączeniu się spółek kapitałowych w oparciu o art.492 par.1 pkt. 1 kodeksu spółek handlowych (dalej także jako k.s.h.).

Umowa kredytu hipotecznego została zwarta w dniu 02.06.2009 roku pomiędzy A. T. a (...) Bank S.A. w K.. Zgodnie z art.492 par.1 pkt.1 ksh, nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. w K. (spółka przejmowana) z (...) Bank S.A. (spółka przejmująca), poprzez przeniesienie wszystkich aktywów i pasywów na Bank przejmujący, zgodnie z uchwałami Nadzwyczajnych Walnych Zgromadzeń Akcjonariuszy obu spółek z dnia 18 czerwca 2009 roku. Po połączeniu Bank działał pod (...) Bank S.A. w W. ( dowód: odpis zupełny z KRS k. 14-19). Następnie zgodnie z art.492 par.1 pkt.1 ksh, nastąpiło połączenie (...) Bank S.A. w W. (spółka przejmowana) z (...) Bank S.A. w W. (spółka przejmująca), poprzez przeniesienie wszystkich aktywów i pasywów na Bank przejmujący, zgodnie z uchwałami Nadzwyczajnych Walnych Zgromadzeń Akcjonariuszy obu spółek z dnia 03 kwietnia 2012 roku. Po połączeniu Bank – obecny powód działa pod (...) Bank S.A. w W. ( dowód: odpis zupełny z KRS k. 9-12). W ten sposób za pomocą dokumentów urzędowych w postaci odpisów poświadczonych z KRS, powód udowodnił, iż ma obecnie legitymację czynną do dochodzenia wierzytelności wynikających z umowy wobec dłużnika rzeczowego.

Zgodnie zaś z art. 244 par.1 kpc, dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone.

Zgodnie z art. 492. § 1. pkt.1 kodeksu spółek handlowych - Połączenie może być dokonane przez przeniesienie całego majątku spółki (przejmowanej) na inną spółkę (przejmującą) za udziały lub akcje, które spółka przejmująca wydaje wspólnikom spółki przejmowanej (łączenie się przez przejęcie). Zgodnie z art. 494. § 1. kodeksu spółek handlowych - Spółka przejmująca albo spółka nowo zawiązana wstępuje z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej albo spółek łączących się przez zawiązanie nowej spółki.

Z w/w przepisu wynika zasada uniwersalnego następstwa prawnego, stanowiąca istotę procedury połączenia. Sukcesja praw i obowiązków cywilnoprawnych oznacza, że spółki sukcesorki, tj. przejmujące lub nowo zawiązane, wstępują z dniem połączenia we wszystkie prawa i obowiązki spółek przejmowanych i łączonych (fuzja). Dla zaistnienia skutków w postaci sukcesji nie są potrzebne żadne dodatkowe czynności poza tymi, których należy dokonać w postępowaniu łączeniowym.

Z powyższego wprost wynika, iż w sytuacji dłużników nic się nie zmieniło, zaś łącznie się Spółek pozostawało poza sferą decyzyjną dłużników wynikających z umowy hipotecznej dla których faktycznie nic się nie zmieniło. Skoro łączenie się spółek jest sukcesją uniwersalną a nie rodzajem cesji, o powyższym nie musieli być zawiadomieni dłużnicy stosownie do art. 512 kc.

Odnosząc się do prawidłowości wypowiedzenia umowy kredytu dłużnikowi głównemu z umowy, przy zarzutach pozwanego, iż zostało ono przesłane na niewłaściwy adres (zarzuty k. 83), wskazać należy na ich oczywistą bezzasadność.

Jak wynika z dołączonych dokumentów, wypowiedzenie umowy kredytu wraz z zawiadomieniem o zaległości w spłacie zostało przesłane dłużnicze osobistej na adres przy ulicy (...) w W. i odebrane przez domownika J. T. (k.194-198). Dłużniczka A. T. potwierdziła otrzymanie wypowiedzenia umowy kredytu hipotecznego zgodnie z pismem Banku z dnia 12.12.2013 roku w dniu 31.12.2013 roku (dowód: zawiadomienie, wypowiedzenie i zpo k. 40-45, zawiadomienie, wypowiedzenie i zpo k. 46-51, pismo A. P.-T. k. 127).

Okoliczność podnoszona przez pozwanego, iż dłużniczka A. P.-T. nigdy nie zamieszkiwała pod adresem pod który doręczono jej wypowiedzenie, nie ma żadnego znaczenia, skoro potwierdziła ona wprost iż otrzymała to wypowiedzenie, a nadto faktycznie go nie kwestionowała. Zgodnie z art.61 kc – oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła się jego treścią zapoznać. Z oświadczenia A. P.-T. wynika bezsprzecznie, iż otrzymała ona wypowiedzenie umowy kredytu, stąd też umowa w stosunku do niej została wypowiedziana z dniem 01.02.2014 roku. Ponieważ nie była kwestionowana sama zasadność wypowiedzenia umowy kredytu, Sąd uznał tę okoliczność za przyznaną.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego odnoszących się do zakwestionowania wypowiedzenia umowy dokonanemu jemu (dłużnikowi rzeczowemu) z uwagi na fakt, iż nie zostały przedstawione pełnomocnictwa dla pracowników Banku podpisanych na wypowiedzeniu, wskazać należy, iż są to zarzuty oczywiście bezzasadne.

Podzielić należy stanowisko powoda, iż w przypadku pozwanego jako dłużnika rzeczowego, powód nie miał obowiązku wypowiadania umowy w stosunku do pozwanego jako dłużnika rzeczowego albowiem pozwany nie był stroną umowy o kredyt hipoteczny z dnia 02.06.2009 roku, a jedynie kredyt został zabezpieczony na udziale na nieruchomości stanowiącej współwłasność pozwanego. Celem hipoteki jest zabezpieczenie wierzytelności, czyli wzmocnienie sytuacji prawnej wierzyciela co do jej zaspokojenia (art. 65 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece). Zgodnie z art. 65. 1. Ustawy o księgach wieczystych i hipotece - w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością, i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

W sytuacji zatem, gdy wierzyciel nie może uzyskać zaspokojenia swojego roszczenia od dłużnika osobistego, ma prawo skierować swoje żądanie do dłużnika rzeczowego. Pomimo braku obowiązku wypowiedzenia umowy wobec dłużnika rzeczowego, powód przedłożył stosowne wypowiedzenie skierowane do pozwanego, które to wypowiedzenie zostało przez pozwanego odebrane 07.01.2014 roku (188-195).

Odnosząc się także łącznie do zarzutu pozwanego jakoby osoby podpisane jako pełnomocnicy Banku (...) i M. M. – nie posiadali stosownych pełnomocnictw do działania w imieniu powoda w zakresie wypowiedzenia umowy kredytu wobec dłużnika osobistego i rzeczowego, uznać należy ten zarzut za bezzasadny.

Po podniesieniu w/w zarzutu, powód przedłożył dokumenty pełnomocnictwa dla pracowników Centrum (...) S.A. w tym m.in. dla P. K. i M. M. do reprezentowania (...) Bank S.A. w zakresie podpisywania dwuosobowo przez dwóch pracowników Centrum (...) S.A. w imieniu powoda, wypowiedzeń umów kredytu, ostatecznego wezwania do zapłaty (pełnomocnictwo k.204-207). Jak wynika z pełnomocnictwa zostało ono zawarte w ramach umowy outsourcingowej z Centrum (...) S.A. i zostało podpisane przez osoby upoważnione według KRS do reprezentowania powoda. Mając na uwadze, iż wskutek zarzutu pozwanego, powód przedstawił poświadczone za zgodność z oryginałem odpisy powyższych dokumentów, brak jest podstaw zdaniem Sądu do kwestionowania umocowania w/w osób do podpisywania tychże dokumentów w imieniu Banku. Powyższe dokumenty jako dokumenty prywatne zgodnie z art.245 kpc – stanowią dowód tego, że osoba która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. A zatem, nie budzi wątpliwości Sądu, iż wypowiedzenia skierowane do dłużników osobistego i rzeczowego zostały skierowane w imieniu powoda, zgodnie z przedłożonym dokumentem pełnomocnictwa i jako takie nie mogą być kwestionowane.

Nie można podzielić zarzutów pozwanego, jakoby powód utracił prawo do uzupełnienia materiału dowodowego, albowiem odnosząc się do zarzutów pozwanego, powód przedłożył wszystkie niezbędne dokumenty w zakresie kwestionowanym przez pozwanego a następnie te same dokumenty przedłożył dodatkowo poświadczone za zgodność z oryginałem. W sytuacji gdy powód zareagował na zarzuty pozwanego nie można mu czynić zarzutu prekluzji dowodowej, skoro dowody takie przedłożył niezwłocznie po zaistnieniu takowej konieczności. Wskazać należy, iż powód nie ma obowiązku przewidywania wszelkich możliwych zarzutów pozwanego i składania na tę okoliczność wszelkich możliwych wniosków na wszelki wypadek. Możliwość uzupełnienia materiału dowodowego siłą rzeczy wiązać się musi także ze stanowiskiem pozwanego oraz zakresem zarzutów, które powód poznał dopiero po doręczeniu mu zarzutów pozwanego.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego w zakresie zakwestionowania umocowania pracownika M. K. do wniesienia powództwa do sądu (zarzuty k. 84), w tym nieważności przedłożonego przez nią pełnomocnictwa jako podpisanego niezgodnie z zasadami reprezentacji powoda, uznać należy zarzuty te za nieuzasadnione.

Powództwo w imieniu Banku zostało wniesione przez pełnomocnika – pracownika powoda M. K. w dniu 30.09.2015 roku, na podstawie pełnomocnictwa podpisanego przez członka Zarządu R. S. i prokurenta J. M. ( dowód: pełnomocnictwo k. 8, odpis z KRS k. 9-13, statut (...) Bank S.A. k. 128-137, koperta od pozwu k. 74, zaświadczenie o zatrudnieniu k. 138).

Zgodnie z art.87 §2 kpc – pełnomocnikiem osoby prawnej lub przedsiębiorcy, może być również pracownik tej jednostki. Z przedłożonego zaświadczenia wynika, iż M. K. do dnia 30.09.2015 roku (czyli daty złożenia pozwu) była zatrudniona jako pracownik na czas określony, zaś z przedłożonego pełnomocnictwa wynika wprost, iż była upoważniona do występowania w imieniu powoda z powództwami w postępowaniu nakazowym i upominawczym i reprezentowania Banku w tych sprawach (k.8).

Odnosząc się do rzekomej nieważności pełnomocnictwa z uwagi na jego podpisanie przez członka zarządu i prokurenta gdy tymczasem zdaniem pozwanego, J. M. wpisany był do KRS z zakresem prokury łącznej z innym prokurentem, co jego zdaniem powoduje niemożność reprezentacji powoda wraz z członkiem zarządu a jedynie z drugim prokurentem, nie można podzielić zarzutów pozwanego w tym zakresie.

Prokura łączna stanowi przejaw reprezentacji łącznej, która jest wymagana w celu składania oświadczeń woli w imieniu lub za takich przedsiębiorców, jak: spółki z o.o. (art. 205 § 1 k.s.h.), spółki akcyjne (art. 373 § 1 k.s.h.). Reprezentacja łączna polega na wspólnym składaniu oświadczeń woli za lub w imieniu przedsiębiorcy, co wymaga współdziałania co najmniej dwóch osób. Sposób wykonywania prokury łącznej określa mocodawca. Możliwe są tu różne warianty łącznego działania prokurentów, a mianowicie:

1) łączne działanie wszystkich prokurentów lub niektórych z nich w zespołach wskazanych przez mocodawcę, lub

2) doraźnie zawiązujących się przy dokonaniu określonej czynności prawnej, np. wymaganie współdziałania dwóch prokurentów spośród pięciu ustanowionych przez mocodawcę.

Zgodnie z art. 373. § 1. kodeksu spółek handlowych - Jeżeli zarząd jest wieloosobowy, sposób reprezentowania spółki określa jej statut. Jeżeli statut nie zawiera żadnych postanowień w tym przedmiocie, do składania oświadczeń w imieniu spółki wymagane jest współdziałanie dwóch członków zarządu albo jednego członka zarządu łącznie z prokurentem.

§ 2. Oświadczenia składane spółce oraz doręczenia pism spółce mogą być dokonywane wobec jednego członka zarządu lub prokurenta.

§ 3. Przepisy § 1 i § 2 nie wyłączają ustanowienia prokury jednoosobowej lub łącznej i nie ograniczają praw prokurentów wynikających z przepisów o prokurze.

Zgodnie z §22 Statutu powoda – do składania oświadczeń woli w zakresie praw i obowiązków majątkowych Banku oraz podpisywania dokumentów w imieniu Banku upoważnieni są:

- dwaj członkowie Zarządu;

- członek Zarządu łącznie z prokurentem (Statut k. 133)

Takowy też sposób reprezentacji powodowej Spółki wynika także z zapisów w KRS (k. 9-13).

Zgodnie z art. 109⁴k.c – prokura może być udzielona kilku osobom łącznie (prokura łączna) lub oddzielnie.

Wykładnia art. 109⁴k.c. nie pozostawia wątpliwości, że prokury łącznej można udzielić kilku osobom łącznie, wobec czego każda z nich jest prokurentem, ale do skuteczności czynności prawnej, której dokonują w imieniu spółki, wymagane jest oświadczenie woli każdego z nich. Oświadczenie to może pochodzić nie tylko od drugiego prokurenta, lecz może być również oświadczeniem woli członka zarządu. W konsekwencji należy uznać, że prokury łącznej można udzielić kilku osobom, co oznacza, że do skutecznego reprezentowania przez nich spółki jest wymagane złożenie oświadczenia woli przez każdego z nich. Każda z tych osób jest więc prokurentem, gdyż skoro udziela się prokury, to każdemu z prokurentów łącznych. To, że w art. 109⁴k.c. nie wspomina się, iż przedsiębiorca udziela prokury prokurentowi, nie upoważnia do przyjęcia, że drugą osobą w prokurze łącznej może być inna osoba niż prokurent. Gdyby wolą ustawodawcy było, aby drugą osobą w prokurze łącznej mogła być osoba, która nie jest prokurentem, wymagałoby to wyraźnego postanowienia ustawy. Przykładem takiej regulacji jest tzw. reprezentacja mieszana, której podstawę stanowi art. 205 lub 373 k.s.h. W przepisach tych wyraźnie przewiduje się, że jeżeli zarząd jest wieloosobowy, do skutecznego złożenia oświadczenia woli za spółkę, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, wystarczy złożenie oświadczenia woli przez członka zarządu i prokurenta.

Oceniając różne sposoby reprezentowania spółki kapitałowej, trzeba przede wszystkim zauważyć, że zawsze mają one podstawę w ustawie, umowie spółki lub w statucie. Jest to konsekwencja reguły wyrażonej w art. 38 k.c., że spółka jako osoba prawna działa przez swoje organy w sposób określony w ustawie lub opartym na niej statucie. Ścisłe uregulowanie w ustawie sposobu reprezentacji spółki kapitałowej ma swoje mocne uzasadnienie aksjologiczne. Bezpieczeństwo obrotu wymaga, aby w sytuacji, w której w obrocie występuje spółka, jej kontrahent mógł łatwo ustalić, czy osoby przedstawiające się jako umocowane do działania za spółkę rzeczywiście mają takie umocowanie. W tym celu nałożono na spółkę obowiązek ujawniania w rejestrze przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym osób, których zachowanie może być traktowane jako zachowanie samej spółki. Dotyczy to członków zarządu, ale także prokurentów, gdyż prokurent ma nie tylko szeroko zakreślone w ustawie umocowanie do reprezentowania spółki, ale może również być traktowany jako osoba, której zachowanie uznawane jest za zachowanie spółki. Jest tak zawsze wtedy, gdy do skutecznej reprezentacji spółki wystarczy oświadczenie jednego członka zarządu i prokurenta (art. 205 i 373 k.s.h.).

Możliwość dopuszczenia prokury łącznej mieszanej, czyli takiej, w której oświadczenie woli za spółkę składa jeden prokurent i jeden członek zarządu, może de lege lata wynikać tylko z umowy spółki lub ze statutu. Za dopuszczalne na podstawie art. 38 k.c. należy uznać określenie w umowie (statucie) spółki takiego sposobu reprezentacji spółki, że oświadczenie woli w imieniu spółki może złożyć jeden z prokurentów łącznych i członek zarządu. Tylko taka prokura łączna mieszana jest dopuszczalna na tle przepisów kodeksu cywilnego i kodeksu spółek handlowych. (porównaj uchwałę SN z dnia 30 stycznia 2015 roku III CZP 34/14).

Z przyczyn wskazanych wyżej, brak jest podstaw do kwestionowania ważności i prawidłowości pełnomocnictwa udzielonego przez członka zarządu i prokurenta – pracownikowi M. K..

Odnosząc się do zarzutów pozwanego w zakresie bliżej niesprecyzowanych klauzul abuzywnych w zakresie naliczeń opłat za ubezpieczenie kredytu do czasu wpisania hipoteki i toczące się postępowanie reklamacyjne z wniosku dłużniczki osobistej (zarzuty k. 85), to z uwagi na lakoniczność przytoczonego zarzutu i brak jego sprecyzowania (zarzut został sformułowany, uzasadniony i ograniczony do jednego zdania), nie jest możliwe dokonanie jego rzetelnej oceny z uwagi na brak jego konkretyzacji.

Odnosząc się do zarzutów pozwanego w których zakwestionował on wysokość dochodzonego roszczenia, wskazując iż kredyt był spłacany co nie zostało uwzględnione w przedłożonych zestawieniach Banku oraz wyciągu z ksiąg rachunkowych banku a także kwestionował wysokość kapitału do spłaty (zarzuty 84-85), należy uznać je za całkowicie nieuzasadnione, zaś zarzuty pozwanego w tym zakresie za manipulacje stanem faktycznym bez uwzględnienia wszystkich okoliczności sprawy w tym podpisanych aneksów przez dłużniczkę osobistą oraz niczym nie poparte oświadczenia pozwanego.

Na wstępie należy zaznaczyć, że zastosowanie w niniejszej sprawie mają uregulowania ustawy o księgach wieczystych i hipotece w brzmieniu ustalonym ustawą z dnia 25 października 1991 r. o zmianie ustawy — Kodeks cywilny oraz ustaw — o księgach wieczystych i hipotece, Prawo spółdzielcze, Kodeks postpowania cywilnego, Prawo lokalowe (Dz. U. Nr 115, poz. 496), która weszła w życie w dniu 15 marca 1992 r. i stan prawny wynikający z daty podpisania umowy kredytowej tj. 02.06.2009 roku. Na ten dzień bowiem zostało ustanowione zabezpieczenie rzeczowe zabezpieczające udzielony kredyt hipoteczny.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz.U.1982.19.147 ze zm.) zabezpieczenie wierzytelności hipoteką na nieruchomości, daje wierzycielowi prawo dochodzenia zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją ona stała się własnością i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości. Hipoteka jako prawo jawne z księgi wieczystej w rozumieniu art. 3 ust. 1 cytowanej ustawy korzysta z domniemania, że została wpisana zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym. Z kolei art. 71 ustawy rozszerzył zakres domniemania wynikającego z wpisu i objął nim także istnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką.

Dla realizacji odpowiedzialności dłużnika rzeczowego wystarczającą legitymacją wierzyciela jest zatem wpis hipoteki, bez potrzeby wykazania rzeczywistego istnienia zabezpieczonej wierzytelności (por. A. Szpunar "Akcesoryjność hipoteki", Państwo i Prawo 1993/8, poz. 16). Z tego względu słuszny jest pogląd, że dochodząc należności zabezpieczonej hipoteką wierzyciel może przywołać wyłącznie wpis hipoteki, dokumentowany stosownym odpisem z księgi wieczystej. Jest też oczywiste, że wierzyciel hipoteczny może dochodzić swych praw wynikających z udzielonego zabezpieczenia rzeczowego przede wszystkim przeciwko osobom ujawnionym w dziale IV księgi wieczystej. Rzeczą dłużnika jest natomiast przedstawienie dowodów pozwalających na obalenie ewentualnego domniemania.

Realizując swoje obowiązki, powód przedłożył odpis zupełny z księgi wieczystej nr (...), w której w dziale IV – Hipoteka, wpisana jest hipoteka umowna zwykła w kwocie 285.008,39 złotych zabezpieczająca wierzytelność wynikająca z umowy nr (...) z dnia 02.06.2009 roku na rzecz (...) Bank S.A. oraz hipoteka umowna kaucyjna w kwocie 199.505,87 złotych zabezpieczająca zapłatę odsetek zmiennych z tytułu odsetek i innych należności wynikająca z umowy nr (...) z dnia 02.06.2009 roku na rzecz (...) Bank S.A. (odpis z KW k. 31-39). Dodatkowo powód przedstawił wyciąg z własnych ksiąg rachunkowych oraz rozliczenie analityczne kredytu oraz odpisy zawartych aneksów do umowy, z których m.in. wprost wynika, dlaczego wymagalna wysokość kapitału jest inna niż z zwartej pierwotnie umowy. Z zestawienia analitycznego (k.229) wprost wynika, iż w dniu 14.10.2012 roku zgodnie z Aneksem nr (...) kwota kapitału do spłaty została podniesiona do kwoty 322.313,93 złotych (powiększona o niezapłacone raty) a więc o kwotę 67.526,37 złotych.

W ocenie Sądu, pozwany nie obalił domniemania wynikającego z art.71 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, bowiem powód pomimo tego iż nie miał takowego obowiązku przedstawił dokumentację związaną z istnieniem wierzytelności i jej rozliczeniem, zaś pozwany nie wykazał w żaden sposób, iż roszczenie powoda nie istnieje albo, że istnieje w mniejszej wysokości niż dochodzone przez powoda.

Wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia wynikała z wyciągu z ksiąg rachunkowych Banku, które zostały sporządzone zgodnie z wymogami przepisu art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.2012.1376 j.t.), tj. podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku i opatrzony pieczęcią banku, stanowiły zatem dowód na okoliczności istnienia i wysokości zobowiązania pozwanego, faktu jego wymagalności oraz daty wymagalności roszczenia odsetkowego.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że w 2013 r. dokonano zmiany w ustawie prawo bankowe, dodając ust. 1a, zgodnie z treścią którego moc prawna dokumentów urzędowych, o której mowa w ust. 1 art.95 prawa bankowego, nie obowiązuje w odniesieniu do dokumentów wymienionych w tym przepisie w postępowaniu cywilnym. Obecne brzmienie powołanego przepisu jest wynikiem obowiązku dostosowania systemu prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r. (P 7/09, Dz. U. Nr 72, poz. 388), w którym uznano, że art. 95 ust. 1 niniejszej ustawy, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 131, poz. 1075) w związku z art. 244 § 1 i art. 252 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.), w części, w jakiej nadawał moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, za niezgodny z art. 2, 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji RP oraz za niezgodny z art. 20 Konstytucji RP.

W wykonaniu obowiązku dostosowania systemu prawa do wyroków TK z dnia 15 marca 2011 r. (P 7/09) oraz z dnia 11 lipca 2011 r. (P 1/10) z dniem 20 lipca 2013 r. znowelizowano prawo bankowe poprzez dodanie w jego art. 95 ust. 1a przesądzającego, że moc prawna dokumentów urzędowych w postaci ksiąg rachunkowych banków i sporządzonych na ich podstawie wyciągów oraz innych oświadczeń podpisanych przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych banków i opatrzone pieczęcią banku, jak również sporządzone w ten sposób pokwitowania odbioru należności, nie obowiązuje w postępowaniu cywilnym. Dokumenty wskazane w ust. 1 komentowanego przepisu nie korzystają z przywilejów wynikających z domniemania prawdziwości i domniemania autentyczności właściwych dokumentom urzędowym przewidzianych w szczególności w art. 252 k.p.c. (przeniesienie ciężaru dowodu na zaprzeczającego prawdziwości dokumentu).

W związku z powyższym, aktualnie wyciąg z ksiąg rachunkowych banku winien być traktowany jako dokument prywatny, co oznacza, iż nie stanowi on dowodu zawartych w nim informacji, a jedynie wyjaśnienie stanowiące poparcie stanowiska strony, która je przedłożyła. Przepis art. 245 k.p.c. zawiera domniemanie, które powinien uwzględnić sąd, iż osoba, która złożyła podpis na dokumencie prywatnym złożyła zawarte w nim oświadczenie. W świetle przepisu art. 234 k.p.c. domniemania ustanowione przez prawo wiążą sąd; mogą być jednak obalone, ilekroć ustawa tego nie wyłącza. Nie oznacza to, że moc dowodowa dokumentu prywatnego ogranicza się do konsekwencji wynikających z przewidzianego w art. 245 k.p.c. domniemania. W pozostałym bowiem zakresie – nieobjętym tym domniemaniem – moc dowodowa dokumentu prywatnego podlega ocenie przez sąd zgodnie z regułami zawartymi w art. 233 § 1 k.p.c., tak jak każdego innego dowodu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2013 roku, III CSK 66/13, LEX nr 1463871). Przyjmuje się przy tym, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (zob. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980, nr 10, poz. 200; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2000 r., V CKN 94/00, LEX nr 52589; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., IV CKN 1050/00, LEX nr 55499).

Na wysokość dochodzonego przez stronę powodową żądania składało się w istocie żądanie zapłaty kwoty kapitału (kwoty wykorzystanego kredytu), jak i zapłaty skapitalizowanych odsetek umownych naliczonych przez Bank oraz opłat za czynności windykacyjne.

Jak wynika z wyciągu z ksiąg Banku, powód domagał się zasądzenia: kwoty 321.127,77 złotych z tytułu niespłaconej należności głównej, odsetek umownych za korzystanie z kapitału w wysokości 8,47% od dnia 30.04.2013 roku do dnia 31.03.2014 roku, odsetek za opóźnienie w kwocie 68.371,37 złotych oraz opłat i prowizji w kwocie 1.751,49 złotych. Sposób wyliczenia należności oraz naliczania odsetek z uwzględnieniem dokonywanych wpłat został przedstawiony dodatkowo w przedłożonym rozliczeniu kredytu w formie tabelarycznej (k.208-239).

Wskazać należy, iż rozbieżność kwoty głównej kredytu (pierwotna wartość zgodnie z umowa wynosiła 285.008,39 złotych k. 20), natomiast zgodnie z Aneksem nr (...) z dnia 29.09.2010 roku (oferta MiniSpłata), Bank odroczył płatność kredytu na 24 miesiące. Zgodnie z §2 Aneksu – Bank po upływie 24 miesięcy od dnia wejścia w życie Aneksu wyliczy sumę kwot wszystkich odroczonych części rat kredytu naliczonych przez Bank zgodnie z §1 ust.1 Aneksu, przy jednoczesnym podwyższeniu marży Banku przez okres 24 miesięcy od dnia wejścia w życie Aneksu o 2,25 punktu procentowego w skali roku i doliczy ją do salda Kredytu pozostającego do spłaty, z zastrzeżeniem ust.4, przy czym saldo Kredytu pozostające do spłaty na dzień poprzedzający dodanie odroczonych części rat kredyty jest równe saldu kredytu pomniejszonemu o częściowe płatności rat opisanych w §2 ust.1, chyba że Bank dokona, zgodnie z postanowieniami umowy wznowień ubezpieczeń w trybie podwyższenia salda. W związku z rozliczeniem Aneksu nr (...) w zestawieniu analitycznym z dnia 14.10.2012 roku pojawia się kwota kapitału niezapadalnego w wysokości 322.313,93 złotych czyli wyższa o kwotę 67.526,37 złotych.

W zarzutach pozwany wskazywał na błędy matematyczne (jego zdaniem) znajdujące się w zestawieniu rozliczenia kredytu przedstawionego przez Bank (zarzuty k. 84-85), kwestionował także wysokość naliczonych odsetek za opóźnienie (zarzuty k. 85). Pomimo zgłoszenia tego typu zarzutów, pozwany nie przedstawił sposobu wyliczenia wysokości odsetek jakie są według niego prawidłowe ani nie zgłosił stosownych wniosków dowodowych w tym zakresie.

Pozwany wskazał także, iż zgodnie z jego informacjami dłużniczka osobista wpłaciła Bankowi kwotę 82.159,96 złotych co nie znalazło potwierdzenia w dokumentach przedstawionych przez powoda.

W ocenie Sądu, zgodnie domniemaniem wynikającym z art. 71 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, to pozwany miał obowiązek udowodnić, iż wysokość roszczenia dochodzonego przez Bank jest inna (niższa) niż faktycznie dochodzona, tymczasem poza swoimi twierdzeniami i kwestionowaniem przedłożonych dokumentów, pozwany nie wykazał żadnej inicjatywy dowodowej w tym zakresie. W przypadku zarzutu spełnienia świadczenia – to strona twierdząca winna przedłożyć dowody potwierdzające, iż należność została spłacona i w jakiej wysokości. Pozwany winien był zatem przedłożyć dowody uiszczenia rat kredytu przez dłużniczkę osobistą rzekomo nieuwzględnione przez Bank, aby było możliwe zweryfikowanie danych przedłożonych przez powoda. W sytuacji gdy powód ograniczył się wyłącznie do swoich twierdzeń w zakresie spłaty przez dłużniczkę osobistą bez przedłożenia na tę okoliczność jakichkolwiek dowodów, okoliczności te uznać należy za nieudowodnione oraz potraktować wyłącznie jako polemikę.

Podkreślić należy, iż z rozliczenia kredytu wynika, iż wpłaty z tytułu spłat kredytu były bardzo nieregularne i w bardzo różnych wysokościach, natomiast z zestawienia analitycznego wprost wynika, iż odnotowane wpłaty dłużniczki osobistej wyniosły kwotę 83.771,82 złotych co zostało wprost w zestawieniu tym ujęte (k.208-238). Podkreślić należy, iż ostatnia wpłata miała miejsce w kwietniu 2013 roku i od tego czasu kredyt zaprzestał być spłacany a jakiejkolwiek kwocie. Dziwić zatem muszą zarzuty pozwanego, który wskazuje, iż powód nie uwzględnił wpłat w kwocie 82.159,96 złotych.

Także kwestionowanie przez powoda wysokości odsetek naliczonych przez Bank i przedstawienie własnej wersji wysokości odsetek należy uznać za nieudowodnione. W sytuacji gdy pozwany kwestionuje prawidłowość wyliczenia odsetek przez Bank, winien zgłosić wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego ds. księgowości, który takowe odsetki by wyliczył przy uwzględnieniu wymagalności poszczególnych rat, z uwzględnieniem spłaconego kapitału i innych uwarunkowań umownych albowiem w ocenie Sądu tak szczegółowe wyliczenie z uwzględnieniem różnych zmiennych, wymaga wiadomości specjalnych i nie może być samodzielnie przez Sąd wykonane.

Nie powinno budzić żadnych wątpliwości, iż umowa kredytu była umową odpłatną, zaś wynagrodzeniem Banku miało być oprocentowanie umowne ustalone zgodnie z §1 ust.3 umowy. Zgodnie natomiast z §14 ust.2 umowy – Bank miał prawo naliczać od wymagalnego kapitału odsetki karne w wysokości podwójnego oprocentowania umownego z zastrzeżeniem §1 ust.4 umowy, który odsyłał w zakresie zmian oprocentowania do §13 umowy i zmiany wskaźnika (...) szczegółowo tam określonego z zastrzeżeniem, iż odsetki te nie mogą przekraczać odsetek maksymalnych.

W zakresie przedstawionej w wyciągu Banku kwoty 1.751,49 złotych z tytułu opłat i innych prowizji, pozwany nie zgłosił żadnych zarzutów, w związku z czym Sąd uznał iż pozwany nie kwestionuje tej kwoty w jakimkolwiek zakresie.

Z uwagi na fakt, iż powód skapitalizował odsetki umowne oraz odsetki za opóźnienie (po wypowiedzeniu umowy kredytu) do dnia 24.09.2015 roku, powód jest uprawniony do odsetek za opóźnienie w wysokości umownej wynikającej z umowy od kwoty kapitału w kwocie 321.127,77 złotych od dnia 25 września 2015 roku do dnia zapłaty (art.481 par.1 i 2 k.c.). Natomiast w zakresie skapitalizowanych odsetek umownych w kwocie 23.290,04 złotych, powód jest uprawniony do odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu tj od dnia 30.09.2015 roku do dnia zapłaty (art.482 par.1 k.c., art.481 par. 1 i 2 k.c.)

Zważywszy na fakt, iż powództwo w nakazie zapłaty zostało w całości uwzględnione, zaś pozwany musi być traktowany jako strona, która przegrała sprawę w całości, zgodnie z art.98 kpc, Sąd nałożył na pozwanego obowiązek uiszczenia na rzecz powoda kosztów procesu w kwocie 5.199 złotych (5182 złotych opłata od pozwu, 17 złotych opłata skarbowa od pełnomocnictwa).

W nakazie zapłaty z dnia 20 października 2015 roku (k.76), ograniczono odpowiedzialność pozwanego P. T. do jego udziału w wysokości ½ części w nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa VII Wydział Ksiąg Wieczystych, prowadzi księgę wieczystą nr (...). Jak wskazał SN w wyroku z dn. 6 marca 1997 r., sygn. akt I CKU 78/96, publ. Pr. Gosp. 1997/6/12, odpowiedzialność dłużnika osobistego z tytułu zaciągniętego kredytu i odpowiedzialność dłużnika rzeczowego, którego nieruchomość została obciążona hipoteką dla zabezpieczenia wierzytelności kredytodawcy jest odpowiedzialnością in solidum (do której stosuje się odpowiednio przepisy o solidarności) z tym ograniczeniem, że egzekucja prowadzona w stosunku do dłużnika rzeczowego może być skierowana wyłącznie do obciążonej hipoteką nieruchomości, co powinno znaleźć wyraz w wyroku.

Uznając zarzuty pozwanego w całości za niezasadne, na podstawie art.496 kpc – sąd utrzymał w całości nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie z dnia 20 października 2015 roku w sprawie III Nc 228/15 (pkt.1 wyroku).

W pkt.2 wyroku, Sąd na podstawie art. 113 ust.4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, odstąpił od obciążania pozwanego nieuiszczonymi kosztami sądowymi przejmując je na rachunek Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie.

W ocenie Sądu z przedłożonego oświadczenia majątkowego i częściowego zwolnienia od kosztów co miało miejsce 23.03.2016 roku (k.108), skargi na orzeczeni referendarza z kwietnia 2016 roku (k.112) nie wynika aby sytuacja pozwanego poprawiła się na tyle aby był on w stanie te koszty pokryć (zarzuty w kwocie 15.546 złotych)

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w wyroku.----

/-/ SSO Mariusz Solka

Przewodniczący:	SSO Mariusz Solka
Protokolant:	Stażysta Tamara Oktaba

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE