UZASADNIENIE

A. D. został obwiniony o to, że:

w okresie od grudnia 2014 roku do 2 grudnia 2015 roku w miejscowości J. ul. (...) w celu dokuczenia H. B. złośliwie ją niepokoił: nachodził, dzwonił, wysyłał listy, tj. o wykroczenia z art. 107 k.w.

Sąd Rejonowy w Legionowie na mocy wyroku z dnia 30 czerwca 2016r. w sprawie o sygn. II W 1517/15 orzekł:

I. W ramach czynu zarzucanego obwinionemu A. D. we wniosku o ukaranie uznał go za winnego tego, że w bliżej nieustalonym okresie od czerwca 2015 r. do 2 grudnia 2015 r. w J., woj. (...) w celu dokuczenia złośliwie niepokoił H. B., poprzez nachodzenie jej w mieszkaniu przy ul. (...) i wypominanie rzekomego głośnego zachowania w mieszkaniu, co stanowi wykroczenie z art. 107 k.w. i za to na mocy powołanego przepisu wymierzył mu karę 400 (czterystu) złotych grzywny.

II. Na podstawie art. 119 k.p.s.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił obwinionego z obowiązku zwrotu kosztów sądowych i przejął je na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony, który zaskarżył wyrok w całości. Wyrokowi temu zarzucił:

I. Niewłaściwą interpretację opisanych faktów, np. takich, jak:
1. Nierzetelną ocenę materiału dowodowego, jakim jest materiał audio-video. Zaprzeczają one zeznaniom rzekomo pokrzywdzonej oraz jej świadków, a potwierdzają zeznania oskarżonego i jego świadka.

2. Ocenie, że świadek oskarżonego mówi nieprawdę tylko dlatego, że zeznania te różnią się od zeznań świadków oskarżyciela posiłkowego.

3. Sprzeczność zeznań świadków rzekomo pokrzywdzonej zarówno względem siebie, jak i względem rzekomo pokrzywdzonej. Świadczy to o tym, że nie są spójne, jak uznał Sąd.

4. Ocenie, że oskarżony szedł zwracać uwagę rzekomo pokrzywdzonej, po wielu dniach od zdarzenia związanego z hałasem a nie, że dopiero po wielu dniach czy tygodniach głośnych hałasów.

5. Zarzucenie, że dla „nakręcenia" zarzutów wobec pokrzywdzonej, zeznania świadka oskarżonego zawierają twierdzenia, o których rzekomo oskarżony wcześniej nie wspomniał, co jest nieprawdą, ponieważ w jednym z pierwszych zdań, podczas pierwszej rozprawy, zostały podniesione one przez oskarżonego.

6.Zarzucenie, że ze względu na to, iż świadek oskarżonego jest partnerką życiową oskarżonego, to mogła uzgodnić z nim wspólną wersję wydarzeń. Co jest absolutną nieprawdą. Zeznania opierały się na stanie faktycznym. Taki zarzut nie został jednak podniesiony wobec rzekomo pokrzywdzonej i jej świadków, mimo koligacji rodzinnych.

7. Ocenie, że zwracana uwaga rzekomo pokrzywdzonej przez oskarżonego, była bezpodstawna, a hałasy wynikały z codziennych czynności domowych. Jest to nieprawdą, ponieważ bardzo łatwo rozróżnić odgłosy np. ubijanych kotletów czy odkurzania. Było to ewidentne rzucanie przedmiotami po podłodze, przewracanie ciężkich przedmiotów, ciągnięcie przedmiotów po podłodze, czy kulanie czegoś, co toczyło się dość daleko po podłodze. Łatwo odróżnić te odgłosy. Odgłosy te zawsze się nasilały po zwróceniu uwagi czy wezwaniu Policji, co było jednoznaczne ze złośliwym działaniem rzekomo pokrzywdzonej i osób przebywających w mieszkaniu pokrzywdzonej.

8. Nieuwzględnienia tego, że oskarżony był zwrócić uwagę na głośne zachowanie, jedynie ok. 10x w przeciągu 3 lat, kiedy jego prawa lokatorskie w jednym tylko roku były naruszone kilkaset razy przez rzekomo pokrzywdzoną.

9.Zwracanie uwagi miało na celu polubowne rozwiązanie problemu związanego z głośnym zachowaniem i nie nosiły absolutnie znamion złośliwości ze strony oskarżonego, jak uznał Sąd. To rzekomo pokrzywdzona i osoby przebywające w jej mieszkaniu uważały, że mogą robić, co chcą „bo są u siebie". Dowodem jest nagranie audio-video.

10. Brak w ocenie, że były składane fałszywe zeznania przez oskarżyciela posiłkowego wraz z jego świadkami, co narusza art. 233 § 1 kk w celu osiągnięcia korzyści w postaci ukarania oskarżonego za zwracanie uwagi, kiedy były naruszane jego prawa lokatorskie, co wyczerpujące znamiona art. 51 kw oraz art. 107 kw, co jest widoczne na nagraniu audio-video i sprzecznych z nimi zeznaniach oskarżyciela posiłkowego i jego świadków.

11. Brak w ocenie, że rzekomo pokrzywdzona próbowała wraz ze swoimi świadkami z oskarżonego zrobić agresora, a z siebie ofiarę poprzez np. próbę wmówienia Sądowi, że to oskarżony rzekomo powiedział, żeby przywiązać dziecko do krzesła. Zaprzecza temu materiał audio-video.

12. Brak materiału dowodowego z posterunku Policji w J., w postaci raportów z interwencji w sprawie hałasów dochodzących z mieszkania rzekomo pokrzywdzonej. Obie strony potwierdzają, że takie interwencje Policji miały miejsce. Było ich łącznie 6.

Podnosząc powyższe zarzuty, obwiniony wniósł o uniewinnienie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Wywiedziona przez obwinionego apelacja skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi Rejonowemu w Legionowie do ponownego rozpoznania.

W ocenie Sądu Okręgowego, niniejsza sprawa nie dojrzała do merytorycznego rozpoznania. Sąd Rejonowy nie wyjaśnił wszystkich niezbędnych okoliczności koniecznych do przypisania obwinionemu popełnienia wykroczenia z art. 107 kw. A mianowicie nie wyjaśnił w sposób wystarczający linii obrony obwinionego. Obdarzył jedynie wiarygodnością zeznania złożone przez oskarżycielkę posiłkową, które uznał za logiczne, rzeczowe oraz korespondujące z zeznaniami świadków: A. S., A. B. i N. T. oraz treścią nagrania znajdującego się na płycie CD. W tym kontekście należy dostrzec, że walorem wiarygodności zostały obdarzone zeznania złożone przez osoby bliskie oskarżycielce posiłkowej. Natomiast za niewiarygodne Sąd Rejonowy uznał depozycje partnerki obwinionego - A. M.. Według Sądu I instancji, stanowiły one uzgodnioną z obwinionym spójną wersję zdarzeń. Zważyć należy, że A. D. nie neguje faktu kontaktowania się z oskarżycielką posiłkową celem zwrócenia jej uwagi na głośne zachowanie w mieszkaniu, które znajduje się bezpośrednio nad jego lokalem. To jednak według obwinionego, realizował w ten sposób swoje prawo do spokojnego zamieszkiwania. Nie miał natomiast zamiaru złośliwego dokuczenia oskarżycielce posiłkowej. Uważał, że H. B. zakłócała jego spokój, a on tylko prosił ją o uspokojenie się i zwrócenie uwagi na innych mieszkańców bloku. W postępowaniu odwoławczym obwiniony złożył wniosek o przesłuchanie w niniejszej sprawie nowych świadków. Są to: T. K., K. K., P. K. oraz K. Ł.. W ocenie Sądu Okręgowego przesłuchanie zawnioskowanych świadków w postępowaniu ponownym jawi się, jako zasadne. Obwiniony twierdzi, że osoby te potwierdzą hałasy i bardzo głośne odgłosy dobiegające z mieszkania oskarżycielki posiłkowej. Zdaniem skarżącego nie były to odgłosy normalnego funkcjonowania lokatorów w mieszkaniu oraz że naruszały one jego prawo, jako sąsiada do spokojnego zamieszkiwania. Przesłuchanie wskazanych świadków może stanowić, zatem ważny dowód w sprawie, który przyczyni się do wydania sprawiedliwego orzeczenia. Sąd Rejonowy przeprowadził dowody na niekorzyść obwinionego, a powinien starać się ocenić całość zgromadzonego materiału dowodowego. Niewątpliwie powinien także wziąć pod uwagę prezentowaną przez obwinionego linię obrony, w tym treść listów, jakie kierował od oskarżycielki posiłkowej związanych z zalaniem mieszkania. W toku postępowania ponownego należy : przesłuchać wnioskowanych świadków, można poprzestać na ujawnieniu zeznań dotychczas przesłuchanych osób oraz dokonać rzetelnej oceny, jaka była intencja w zachowaniu obwinionego. Czy zostały spełnione znamiona wykroczenia z art. 107 k.w. Wskazany przepis penalizuje złośliwe dokuczanie innej osobie. Może ono polegać na złośliwym wprowadzeniu w błąd albo na złośliwym niepokojeniu. Dla bytu wykroczenia istotne jest, że wprowadzenie w błąd albo niepokojenie ma się charakteryzować złośliwością po stronie sprawcy. Złośliwe będzie takie zachowanie, które ma na celu sprawienie innej osobie przykrości. Wyrządzenie przykrości jest elementem zachowania sprawcy, który podejmuje zabronione zachowanie "w celu dokuczenia" innej osobie /M. Szwarczyk. Komentarz do art. 107 k.w., stan prawny 22.05.2015r./. Tak też, dla ustalenia powyższych okoliczności, niezbędne jest przeprowadzenie postępowania ponownego. W toku tego postępowania, Sąd powinien przesłuchać wnioskowanych przez obwinionego świadków i ocenić w szczególności intencję zachowania obwinionego - czy zwracanie uwagi oskarżycielce posiłkowej związane było z głośnym zachowaniem czy też miało na celu jej złośliwe dokuczenie. Sąd winien mieć również na uwadze pisma obwinionego kierowane do oskarżycielki posiłkowej, w których zwracał się o wypłacenie odszkodowania za powstałe w jego łazience zniszczenia spowodowane awarią wodno – kanalizacyjną w lokalu oskarżycielki posiłkowej. Kierowanie tych pism mogło świadczyć o realizacji praw lokatorskich obwinionego. Dopiero po przeprowadzeniu wszystkich wskazanych przez Sąd Okręgowy dowodów, a także tych, których konieczność w toku postępowania ponownego ewentualnie się wyłoni, Sąd Rejonowy będzie władny wydać orzeczenie sprawiedliwe. Tylko wtedy będzie ono oparte na przekonaniu ukształtowanym na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów i swobodnej ich ocenie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE