Sygn. akt I C 613/16
Dnia 20 stycznia 2017 roku
Sąd Rejonowy w Człuchowie I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Sylwia Piasecka
Protokolant sekretarz sądowy Grażyna Pałubicka
po rozpoznaniu na rozprawie
sprawy
z powództwa G. C., A. Z., A. G. – P.H.U. (...) s.c. z siedzibą w T.
przeciwko I. D.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanej I. D. solidarnie na rzecz powodów G. C., A. Z., A. G. – P.H.U. (...) s.c. z siedzibą w T. kwotę 2.629,48 zł (słownie: dwa tysiące sześćset dwadzieścia dziewięć złotych czterdzieści osiem groszy) wraz odsetkami umownymi w wysokości 10% w stosunku rocznym od kwoty 2.459,48 zł (dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt dziewięć złotych czterdzieści osiem groszy) od dnia 26 lipca 2016 roku do dnia zapłaty, a w razie zmiany wysokości stopy kredytu lombardowego NBP – z odsetkami stanowiącymi czterokrotność wysokości tych odsetek, nie więcej jednak niż wysokości ustawowych odsetek maksymalnych za opóźnienie,
2. nie obciąża pozwanej I. D. kosztami procesu.
Pobrano opłatę kancelaryjną
w kwocie zł – w znakach
opłaty sądowej naklejonych
na wniosku.
Sygn. akt I C 613/16 upr.
Powodowie – G. C., A. Z. i A. G. – prowadzący działalność gospodarczą (...)Spółka Cywilna z siedzibą w T. wnieśli pozew przeciwko I. D. o zapłatę kwoty 2 629,48 złotych wraz z ustawowymi umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym, przy czym odsetki te nie mogą przekraczać wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 § 2 ( 1) k.c., od kwoty 2 459,48 złotych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.
W uzasadnieniu wskazali, że powodowie w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej udzielili pozwanej pożyczki w kwocie 3 300,00 złotych na podstawie umowy pożyczki gotówkowej z dnia 22 grudnia 2014 roku. Pozwana zobowiązała się do spłaty zobowiązania w 24 ratach miesięcznych, płatnych do 15-go każdego miesiąca, począwszy od 15.02.2015r. Powodowie wskazali, iż pozwana spłaciła 7 rat w łącznej kwocie 1 120,00 złotych, które zaksięgowano na poczet kosztów wezwania, odsetek karnych, odsetek kapitałowych oraz kapitału. Pomimo wezwań i innych podjętych działań windykacyjnych, pozwana nie wywiązała się z obowiązku spłaty. W związku z bezskutecznością podjętych działań powodowie wypowiedzieli pozwanej przedmiotową umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego terminu, w związku z czym należność z tytułu pożyczki stała się wymagalna z dniem 5 lutego 2016 roku. Na dochodzoną należność składa się: kwota 2 301,16 złotych z tytułu niespłaconego kapitału pożyczki, kwota 79,08 złotych z tytułu niespłaconych odsetek kapitałowych, skapitalizowanych na ostatni dzień wypowiedzenia umowy pożyczki tj. na dzień 04.02.2016r., kwota 10,59 złotych z tytułu odsetek karnych od niespłaconych rat, naliczonych na ostatni dzień wypowiedzenia umowy pożyczki tj. na dzień 04.02.2016r., kwota 65,65 złotych z tytułu odsetek od zadłużenia przeterminowanego liczonych od dnia wymagalności całej pożyczki do dnia 21.07.2016r., kwota 20,00 złotych z tytułu wezwań do zapłaty, kwota 150,00 złotych z tytułu podejmowanych czynności windykacyjnych.
Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 2 sierpnia 2016 roku w sprawie I Nc 711/16 Sąd Rejonowy w Człuchowie uwzględnił powództwo w całości.
Pozwana I. D. skutecznie złożyła sprzeciw od przedmiotowego nakazu zapłaty, wskazując, iż nie posiada środków pieniężnych na zapłatę zasądzonej należności. Pozwana przyznała, iż zaciągnęła pożyczkę dochodzoną w niniejszej sprawie, jednak z uwagi na trudną sytuację materialną nie ma możliwości spłaty dochodzonej kwoty.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 22 grudnia 2014 roku pozwana I. D. zawarła z powodami A. Z., A. G., G. C. – prowadzącymi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod firmą: A. Z., A. G., (...) Spółka Cywilna z siedzibą w T. – umowę pożyczki gotówkowej.
Na mocy tej umowy powodowie udzielili pozwanej pożyczki gotówkowej w kwocie 3 300,00 złotych na okres od dnia 22 grudnia 2014 roku do dnia 15 stycznia 2017 roku na zasadach określonych w tej umowie. Pozwana zobowiązała się zwrócić całą kwotę pożyczki wraz z należnymi odsetkami w ratach miesięcznych w terminach i kwotach określonych w harmonogramie spłat.
bezsporne, nadto dowód: umowa pożyczki gotówkowej z dnia 22 grudnia 2014 roku k. 8.
Pozwana przez pewien czas regulowała zobowiązanie, a następnie zaprzestała spłaty.
bezsporne.
W związku z zaprzestaniem spłaty zobowiązania powodowie pismem z dnia 23 października 2015 roku wezwali pozwaną do zapłaty dwóch zaległych rat wraz kosztami w łącznej kwocie 346,63 złotych. Jednocześnie poinformowali pozwaną, iż brak zapłaty należności w terminie 7 dni od dnia wystawienia wezwania do zapłaty doprowadzi do wypowiedzenia umowy pożyczki.
bezsporne, nadto dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 23 października 2015 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k. 9.
Powodowie pismem z dnia 23 listopada 2015 roku ponownie wezwali pozwaną do zapłaty należności w łącznej kwocie 521,71 zł. Poinformowali ją również o skutkach niespłacenia wskazanej należności.
bezsporne, nadto dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 23 listopada 2015 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k. 10.
W toku prowadzonych czynności windykacyjnych strona powodowa dwukrotnie podjęła próbę spotkania się z pozwaną w jej miejscu zamieszkania, jednak pozwanej nie zastano.
bezsporne, nadto dowód: protokół windykacyjny z dnia 16 grudnia 2015 roku k. 11.
Pismem z dnia 28 grudnia 2015 roku powodowie wypowiedzieli pozwanej umowę pożyczki, zobowiązując ją jednocześnie do uregulowania zadłużenia w wyznaczonym 30-dniowym terminie. Pozwana nie uregulowała zobowiązania.
bezsporne, nadto dowód: wypowiedzenie z dnia 28 grudnia 2015 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k. 12.
W związku z wypowiedzeniem umowy pożyczki, pismem z dnia 17 maja 2016 roku powodowie wezwali pozwaną do zapłaty łącznie kwoty 2 588,45 zł, w terminie7 dni od otrzymania wezwania. Pozwana nie uregulowała zobowiązania.
bezsporne, nadto dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty z dnia 17 maja 2016 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k. 13.
Pozwana I. D. od 30 lat jest wdową, jest osobą niepełnosprawną, posiada orzeczenie o całkowitej niezdolności do pracy. Samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe, otrzymuje emeryturę w kwocie 1 100,00 zł miesięcznie, jednak jej stan zdrowia coraz bardziej się pogarsza. Po opłaceniu opału, energii, wody, usług komunalnych oraz zażywanych codziennie leków, pozostaje jej na skromna kwota na utrzymanie. Pozwana posiada również inne zobowiązania.
przyznane.
Sąd zważył co następuje:
W ocenie Sądu powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie w całości. Na podstawie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, w szczególności umowy pożyczki gotówkowej, wynika, iż strony łączyła przedmiotowa umowa, a pozwana zobowiązana jest wobec powodów w wysokości dochodzonej pozwem. Strona pozwana nie kwestionowała stanu faktycznego, przyznając, iż zawarła z powodami umowę pożyczki gotówkowej, przy czym zaprzestanie spłaty spowodowane było jej trudną sytuacją materialną pozwanej.
Wobec powyższego zasadnym było uwzględnić roszczenie powodów w całości.
Zgodnie bowiem z treścią art. 213 § 2 kpc sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa.
Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności materialnej pozwanego, który za zasadne uznaje zarówno roszczenie powoda, jak i przyznaje uzasadniające je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne, a w konsekwencji godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego żądanie pozwu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 1983 roku, III CRN 188/83, OSNC 1984, nr 4, poz. 60).
Sąd jest związany uznaniem powództwa, obowiązany jest jednak przy tym dokonać oceny, czy czynność ta nie jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. W doktrynie zauważono, że ocena, czy zachodzi niedopuszczalność uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Wskutek uznania przewodniczący zamyka rozprawę (art. 224 § 1 kpc) i wydaje tzw. wyrok z uznania, uwzględniający powództwo w zakresie objętym uznaniem.
Mając na uwadze wskazany przez powodów stan faktyczny i wysokość dochodzonego roszczenia, Sąd nie znalazł podstaw do stwierdzenia, aby uznanie powództwa było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego bądź zmierzało do obejścia prawa. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę dochodzoną pozwem.
O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 kpc, który stanowi, że w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.
Ustawodawca nie definiuje pojęcia „wypadków szczególnie uzasadnionych”, toteż ich kwalifikacja należy do sądu, który — uwzględniając całokształt okoliczności konkretnej sprawy — powinien kierować się własnym poczuciem sprawiedliwości. Do kręgu tych okoliczności należą zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej). Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (por. postanowienie Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej z dnia 14 stycznia 1974r. II CZ 223/73 LexPolonica nr 322139). Ponadto zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa o tym, czy w konkretnej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek może również decydować sposób prowadzenia procesu przez stronę przegrywającą. Jeżeli prowadzi ona proces w sposób nielojalny, np. przez usiłowanie wprowadzenia sądu w błąd, albo celowo dąży do przewleczenia procesu lub zwiększenia jego kosztów, to taka strona nie zasługuje na potraktowanie jej w uprzywilejowany sposób i na zwolnienie od zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1973r., II CZ 210/73, LexPolonica nr 322133). Jednocześnie wskazuje się, że art. 102 kpc nie wymaga, żeby strona wygrywająca sprawę, na rzecz której nie został zasądzony zwrot kosztów procesu, postępowała niewłaściwie lub żeby można było jej przypisać jakąkolwiek inną postać winy (por. postanowienie Sądu Najwyższego - Izby Cywilnej i Administracyjnej z dnia 7 stycznia 1982 roku, II CZ 191/81 LexPolonica nr 320029). Okolicznością uzasadniającą zastosowanie art. 102 kpc może być także subiektywne przekonanie strony przegrywającej proces o słuszności swego stanowiska (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 1979r. III PR 78/79, OSPiKA 1980, nr 11, poz. 196 z glosą W. Siedleckiego).
Odnosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy podkreślenia wymaga, iż pozwana nie kwestionowała zasadności ani wysokości dochodzonego roszczenia. Wręcz przeciwnie przyznała, że ze względu na sytuację materialną i zdrowotną, nie miała środków finansowych do regulowania zaciągniętego zobowiązania na rzecz powodów. Okoliczność ta nie była zresztą kwestionowana przez stronę powodową.
Zatem, w ocenie Sądu, pozwana swoim postępowaniem nie dążyła do celowego przedłużenia niniejszego procesu.
Wobec powyższego Sąd uznał, że w niniejszej sprawie wystąpił szczególnie uzasadniony wypadek uzasadniający nieobciążanie pozwanej kosztami procesu w sprawie, o czym orzeczono jak w punkcie 2 sentencji wyroku.