UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 października 2015 roku P. O. palił marihuanę z nieznanymi osobami.

dowody: notatka urzędowa k.1, protokół zatrzymania k.2, zeznania świadka P. K. k.8-9, k.145-146; zeznania świadka M. K. k.12-14, 147-148; protokół pobrania krwi k.73-74; opinia z zakresu toksykologii k.66-70;

P. O. nie później niż w dniu 15 października 2015 roku zażył środek odurzający w postaci konopi innych niż włókniste oraz substancję psychotropową w postaci amfetaminy w nieznanej ilości i o nieznanym stężeniu. Następnie P. O. wsiadł do pojazdu mechanicznego marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i udał się nim w kierunku miejsca zamieszkania swojej żony, jadąc ulicą (...) w G.. P. O. był w tym pojeździe sam. Prowadząc ów pojazd mechaniczny około godziny 12. 30 w dniu 15 października 2015 roku P. O. znajdował się pod wpływem działania substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o stężeniu 99,4 ng/ml oraz środka odurzającego w postaci A-9 (...) o stężeniu 6,1 ng/l, co upośledzało zdolność kierowania przez niego pojazdami mechanicznymi.

dowody: notatka urzędowa k.1, protokół zatrzymania k.2, protokół z badania alkomatem k.7-v, zeznania świadka P. K. k.8-9, k.145-146; zeznania świadka M. K. k.12-14, 147-148; dokumentacja medyczna k.17-20; protokół pobrania krwi k.73-74; opinia z zakresu toksykologii k.66-70;

W dniu 15 października 2015 roku około godziny 12.30 starszy sierżant M. K. wspólnie z sierżantem P. K. pełnili służbę patrolową w okolicy ulicy (...) w G.. W pewnym momencie zauważali jadący z naprzeciwka równoległą drogą, tj. ulicą (...), pojazd V. (...) koloru białego z charakterystyczną czarną maską. W prowadzącym ten pojazd kierowcy funkcjonariusze Policji rozpoznali P. O., który był wówczas poszukiwany przez III Komisariat Policji w G..

Starszy sierżant M. K. oraz sierżant P. K. podjęli pościg za P. O., który w pewnym momencie zatrzymał pojazd na drodze ulica (...), wysiadł z niego i zaczął uciekać w kierunku wiaduktu znajdującego się nad trasą S. w G.. P. O. nie reagował na okrzyki „stój Policja”. Po kilkunastominutowym pościgu P. O. został zatrzymany przez w/w funkcjonariuszy Policji.

W trakcie zatrzymania P. O. stawiał czynny i bierny opór, a na pytanie funkcjonariuszy Policji z jakiego powodu uciekał odpowiedział, że jest naćpany. Po przewiezieniu P. O. do Wydziału do (...) z Przestępczością Samochodową Komendy Miejskiej Policji w G. zaczął on zachowywać się agresywnie – krzyczał, szarpał się i uderzył głową w metalową szafkę – oraz miał na ustach pianę. Następnie P. O. poddano testowi na zawartość substancji odurzających testerem (...), który wykazał w jego organizmie substancję psychotropową w postaci metaamfetaminy oraz środek odurzający w postaci marihuany. Następnie wraz z P. O. udano się do Polikliniki MSWiA w G., gdzie o godzinie 16.10 pielęgniarka E. K. pobrała od niego krew, którą zabezpieczono do ampułki nr (...)- (...). Tego samego dnia o godzinie 21.30 P. O. został poddany badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu; wynik przeprowadzonego badania wskazywał 0,00 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

P. O. był uprzednio wielokrotnie karany. Jest żonaty, ma dwoje dzieci, które pozostają na jego utrzymaniu. Z zawodu jest ślusarzem, utrzymuje się z prac dorywczych, osiągając miesięcznie dochód ok. 2000 złotych.

Z uwagi na wątpliwości co do poczytalności oskarżonego został on poddany badaniu przez dwóch biegłych psychiatrów. Z przedstawionej przez biegłych opinii wynika, że P. O. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo, prezentuje natomiast cechy osobowości typu dyssocjalnego, a w odniesieniu do czynu nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Uznano również, że może on brać udział w postępowaniu.

dowód: karta karna k.78-79, 111-112; informacja o dochodach k.84, dane z wyjaśnień oskarżonego k.98-99v; opinia sądowo – psychiatryczna k.113-116,

W postępowaniu przygotowawczym P. O. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Również w czasie rozprawy głównej nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu.

vide: wyjaśnienia oskarżonego k. 98-99v, ujawnione k.145

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadków – funkcjonariuszy Policji, dokumentów zgromadzonych i ujawnionych w trybie art. 343 § 4 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, oraz opinii z zakresu toksykologii, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu występku z art. 178a § 1 k.k., jak i wina P. O., nie budzą wątpliwości.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków M. K. i P. K., którzy w swoich depozycjach opisali zapamiętane przez nich okoliczności zdarzenia z dnia 15 października 2015 roku. I choć zeznania tych osób, złożone podczas rozprawy głównej, były dość lakoniczne, to jednak w ocenie Sądu jest to normalna konsekwencja upływu czasu i zacierania się pewnych wydarzeń w pamięci. Należy wziąć pod uwagę, że w/w funkcjonariusze przeprowadzają liczne interwencje z udziałem wielu osób, a tym samym wydarzenia będące udziałem oskarżonego mogły nie zapaść im w pamięć. Niemniej jednak świadkowie ci w całości podtrzymali zeznania złożone w toku postępowania przygotowawczego, po ich odczytaniu podczas rozprawy głównej.

Przechodząc do omówienia zeznań M. K. i P. K. stwierdzić należy, iż w sposób jednoznaczny potwierdzili oni fakt prowadzenia w dniu 15 października 2015 roku przez P. O. pojazdu marki V. (...) na ulicy (...) w G.; opisali oni zgodnie zarówno okoliczności, w jakich zauważyli, że oskarżony jest kierowcą tego samochodu, jak i podjęte następnie przez siebie czynności służbowe, w szczególności zaś pościg za P. O.. Ich depozycjom w tym zakresie należy dać przy tym wiarę, albowiem są one zgodne i konsekwentne, a ponadto nie zostały podważone w toku postępowania. Warto przy tym zauważyć, iż w/w osoby wskazały, że w pojeździe marki V. (...) nie było oprócz oskarżonego innych osób, co przeczy jego oświadczeniom procesowym w tym zakresie.

Sąd zważył dalej, że wymienieni wyżej funkcjonariusze Policji podali, że oskarżony przyznał w toku czynności zatrzymania, a następnie podczas czynności podejmowanych wobec niego w K. G., iż jest „naćpany” oraz, że „palił wczoraj marihuanę”. Niewątpliwie w tym zakresie depozycje tych świadków znajdują potwierdzenie w wynikach badań toksykologicznych, opisanych w treści opinii z tej dziedziny, które jednoznacznie wskazują na to, że P. O. był w dniu 15 października 2015 roku pod wpływem środka odurzającego i substancji psychotropowej oraz określają rodzaj i stężenie tychże. W rezultacie Sąd uznał, że całość oświadczeń procesowych tych świadków zasługiwała na uwzględnienie i przyjął je za podstawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych.

Ustaleń stanu faktycznego dokonał Sąd również w oparciu o wymieniane już i ujawnione w toku postępowania dokumenty, do których należą: protokoły z przebiegu badań stanu trzeźwości, świadectwa wzorcowania, dane o karalności, protokół pobrania krwi, notatkę urzędową oraz opinię sądowo – psychiatryczną. Dokumenty te nie były kwestionowane w toku postępowania, brak jest również w sprawie innych dowodów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte.

Sąd za podstawę dokonywanych w sprawie ustaleń faktycznych uznał także opinię z zakresu toksykologii, która została sporządzona w oparciu o przeprowadzone badania toksykologiczne na zabezpieczonej w toku postępowania próbce krwi pochodzącej od oskarżonego. Sąd nie znalazł podstaw dla zakwestionowania tejże opinii, albowiem w jego ocenie była ona jasna, spójna i niesprzeczna. Osoba sporządzającą tą opinię jest osobą posiadającą wiadomości specjalne, a sam dokument pozostawał w granicach jego specjalności. Co więcej, opinia ta w sposób jednoznaczny odpowiada na zadane przez śledczych pytania odnośnie zarówno rodzaju środków odurzających i substancji psychotropowych wykrytych w dostarczonej do badań próbce krwi oskarżonego, jak i ich stężenia, a także wpływu, jaki wywierają one na organizm człowieka. W szczególności biegły podał, że ustalone u P. O. stężenie amfetaminy (99,4 ng/ml) oraz A-9 (...) (6,1 ng/l) upośledza zdolność kierowania pojazdami mechanicznymi na poziomie odpowiadającym nietrzeźwości powyżej 0,5 promila alkoholu etylowego we krwi, a stwierdzenie w tym zakresie było kategoryczne i jasne. Sąd, kierując się przy tym zasadami logiki uznał, że tego rodzaju stwierdzenie jest wystarczające dla oceny, iż oskarżony znajdował się „pod wpływem środka odurzającego” (patrz art. 178a § 1 k.k. in fine). Natomiast ustalenie, czy owo stężenie odpowiadało dokładnie wysokości 0,6 promila, 1 promilowi czy też 2 promilom alkoholu etylowego we krwi było w ocenie Sądu bez znaczenia w niniejszym postępowaniu. Co więcej, wskazania wiedzy podpowiadają, że nie jest możliwe arytmetyczne, proste przełożenie poziomu upośledzenia zdolności kierowania pojazdami mechanicznymi w efekcie zażycia środków odurzających czy też substancji psychotropowych na poziom upośledzenie tej zdolności wynikający ze stanu nietrzeźwości; z tego też względu opinia biegłego posługuje się zwrotem powyżej 0,5 promila alkoholu etylowego we krwi. W rezultacie, nie znajdując podstaw dla dopuszczenia opinii uzupełniającej w tym zakresie Sąd oddalił taki wniosek dowodowy obrońcy, co uzasadniono w treści postanowienia wydanego w tym przedmiocie (choć oczywistym jest, że w podstawie prawnej w tym zakresie winien być również wskazany art. 201 k.p.k.).

Konkludując, uznając opinię biegłego za rzetelną, spójną i logiczną Sąd uwzględnił ją przy dokonywaniu ustaleń faktycznych w sprawie.

W odniesieniu do wyjaśnień oskarżonego Sąd stwierdził, iż zasługują one na wiarę jedynie w odniesieniu do tej okoliczności, że oskarżony został zatrzymany, gdy nie było go już w pojeździe oraz po krótkiej pieszej ucieczce. Niewątpliwie w tej części znajdują one potwierdzenie w depozycjach przesłuchanych w toku rozprawy głównej świadków – funkcjonariuszy Policji. Nie sposób natomiast uznać za wiarygodne tych wyjaśnienia oskarżonego, z których wynika, że obok pojazdu stała jego żona, a sam pojazd został porzucony w tym miejscu. Stoją one bowiem w sprzeczności z zeznaniami tych funkcjonariuszy Policji, którzy zaprzeczyli, ażeby okoliczność taka miała miejsce.

Odnosząc się do protokołu wyjaśnień oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym Sąd zważył, że w jego treści znajduje się kilka sprzecznych ze sobą, odręcznie spisanych pouczeń (w tym o treści art. 175 § 1 k.p.k. i o treści art. 233 § 1 k.k. oraz art. 183 k.p.k.). Sąd zważył jednak, iż przed pierwszym przesłuchaniem oskarżony otrzymał (co potwierdził swoim własnoręcznym podpisem) komplet pouczeń (k.97-v) i został mu ogłoszony zarzut popełnienia czynu z art. 178a § 1 k.k., a zatem owe wady protokołu należało uznać za niemające znaczenia dla przebiegu oraz wyniku tej czynności procesowej.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można także winę w popełnieniu omawianego czynu. Oskarżony jest osobą zdolną ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Należy podkreślić, iż oskarżony rozpoczynając jazdę swoim samochodem wiedział przecież, że zażywał wcześniej środki odurzające i substancje psychotropowe. Wiedział on również, jeżeli uwzględni się jego wiek i doświadczenie życiowe, a także treści opinii biegłych z zakresu psychiatrii, jaki wpływ owe substancje mają na jego organizm, w szczególności w zakresie upośledzenia percepcji, zdolności ruchowej itp., składających się na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych. Rozpoczynając jazdę pojazdem marki V. (...) i kontynuując ją do ok. godziny 12.30 (tj. do czasu zatrzymania) wiedział on zatem, że mógł on być pod wpływem tychże środków i substancji. Wskazania wiedzy oraz zasady logicznego rozumowania nie pozostawiają zatem wątpliwości, iż przewidywał on, iż będzie kierować pojazdem w takim stanie. Mimo tego rozpoczął on jazdę samochodem i kontynuował on ją aż do czasu podjęcia czynności przez funkcjonariuszy, co wskazuje z kolei, że godził się on z tym, że popełniania czyn zabroniony jako przestępstwo. Stwierdzić zatem należy, iż mimo tego, że oskarżony miał obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, nie uczynił tego jednak i prowadził samochód pod wpływem środka odurzającego i substancji psychotropowej w ruchu lądowym.

Sąd zważył dalej, iż na gruncie art. 178a § 1 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Definicji stanu nietrzeźwości dostawcza natomiast art. 115 § 16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny na podstawie opinii z zakresu toksykologii, oskarżony prowadził samochód będąc pod wpływem środka odurzającego i substancji psychotropowej, gdzie stężenie amfetaminy (99,4 ng/ml) oraz A-9 (...) (6,1 ng/l) upośledzało zdolność kierowania przez niego pojazdami mechanicznymi na poziomie odpowiadającym nietrzeźwości powyżej 0,5 promila alkoholu etylowego we krwi. Niewątpliwie zatem jego zachowanie wyczerpało ustawowe znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k., co zostało mu przypisane w wyroku wydanym w przedmiotowej sprawie.

Sąd zważył dalej, iż w myśl przepisu art. 53 k.k. sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do oskarżonej (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Te właśnie zasady kodeksu karnego sąd miał na uwadze uznając karę 1 roku pozbawienia wolności za sprawiedliwą. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Na niekorzyść oskarżonego przemawia to, że wykazał się on rażąco lekceważącym stosunkiem do obowiązujących norm prawnych, a także jego uprzednia, wielokrotna karalność. Ponadto Sąd miał na względzie cele zapobiegawcze jakie orzeczona kara ma spełnić wobec P. O., jak również oddziaływanie w ramach prewencji ogólnej – tj. uwidocznienie, iż niestosowanie się do obowiązujących norm prawa, zawsze będzie wiązało się z odpowiednio dostosowaną do wagi tego czynu reakcją karną.

Jednocześnie Sąd doszedł do przekonania, iż brak jest w ustalonych okolicznościach podstaw do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności z uwagi na brzmienie art. 69 § 1 i 2 k.k. Normy tych przepisów wykluczają możliwość warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności w sytuacji, gdy w dacie popełnienia czynu zabronionego oskarżony był osobą uprzednio skazaną na karę pozbawienia wolności, co niewątpliwie odnosi się do oskarżonego. Ponadto, stosownie do tych uregulowań, sąd, rozważając możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary, winien rozważyć przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Podstawową przesłanką stosowania warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej wobec oskarżonego kary jest przekonanie sądu, że zastosowanie tego środka probacyjnego będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobiegnie jego powrotowi do przestępstwa (pozytywna prognoza kryminologiczna). W ocenie Sądu, na gruncie przedmiotowej sprawy ocena określonych w art. 69 § 1 k.k. przesłanek wskazuje na to, że w stosunku do osoby oskarżonego wysnucie takiego przekonania nie byłoby zasadne. Oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną i to za czyny popełnione umyślnie. Pomimo tego ponownie popełnił on przestępstwo polegające na umyślnym naruszeniu obowiązujących norm prawnych. Powyższe okoliczności, w szczególności zaś lekceważenie przez oskarżonego porządku prawnego pomimo uprzedniej karalności uzasadniają wniosek, iż funkcjonując w warunkach wolności kontrolowanej – nawet pod stosownym nadzorem, zachodzi wysokie prawdopodobieństwo iż popełni on ponownie przestępstwo, a tym samym wykluczają zastosowanie art. 69 § 1 i 2 k.k.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 42 § 2 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju – z uwagi na popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. Środek ten orzeka się w latach, od 1 roku do 15 lat (art. 43 § 1 k.k.). Sąd czuwał przy tym, ażeby okres zakazu prowadzenia przez oskarżonego pojazdów mechanicznych nie byłby niewspółmiernie łagodny do wagi naruszonych przez oskarżonego obowiązków, zagrożenia, jakie stworzył, oraz stosunku oskarżonego do obowiązujących norm. Ustalając zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych Sąd miał na względzie, że oskarżony jechał w godzinach popołudniowych, a zatem w okresie, gdy może występować duże natężenie ruchu; niewątpliwie zagrażał on tym samym bezpieczeństwu wielu osób. Nadto stopień naruszenia obowiązujących zasad wskazuje, że tylko zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych odniesie odpowiedni skutek prewencji szczególnej. Orzeczona kara i środki karne mają bowiem przestrzec przed naruszaniem prawa również inne osoby. Przestępstwo, jakiego dopuścił się oskarżony, jest jednym z bardziej nagminnych, a jednocześnie nie dość piętnowanych społecznie. Tylko nieuchronność wymierzania kar i środków karnych oraz ich surowość może wpłynąć na zmniejszenie się ilości osób, które decydują się na kierowanie pojazdami w stanie, w jakim znajdował się oskarżony. Reasumując, orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat nie przekracza stopnia zawinienia oskarżonego, a jednocześnie jest adekwatne do wagi czynu i powinno spełnić zakładane cele wymierzenia kary i środka karnego.

Sąd orzekł także o świadczeniu pieniężnym na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej, albowiem oskarżony popełnił jeden z czynów, wymienionych w tym przepisie i umożliwiających orzeczenie tego środka karnego. Wysokość tego środka karnego, w wysokości 5000, 00 złotych, ustalona została w oparciu o możliwości zarobkowe oskarżonego, a jej wysokość jest równa minimalnej kwocie określonej przez przepisy ustawy. Orzeczenie w tym zakresie oparto na art. 43a § 1 k.k. w zw. z art. 43a § 2 k.k.

Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124 ze zm.) oraz § 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 05 listopada 2015 roku) zasądził również od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. P. z Kancelarii Adwokackiej w G. kwotę 1476,00 złotych (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych i 00/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu P. O. z urzędu.

Ponadto, na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) Sąd obciążył oskarżonego kosztami procesu w sprawie, albowiem nie znalazł on podstaw dla jego zwolnienia z tej powinności. To naganne zachowanie oskarżonego doprowadziło do wszczęcia i prowadzenia procesu w sprawie, a zatem to P. O. winien ponosić powstałe w ten sposób koszty.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE