UZASADNIENIE

Z uwagi na wydanie przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku wyroku z dnia 12 stycznia 2017 roku w trybie art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 k.p.k. uzasadnienie zostało ograniczone jedynie co do w yjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć , stosownie do art. 424 § 3 k.p.k.

K. P. w dniu 7 kwietnia 2016 roku kierując samochodem m-ki H. (...) nr rej. (...) na drodze wojewódzkiej nr (...) w miejscowości G. nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków drogowych, czym doprowadził do zjechania pojazdu na prawe pobocze, a następnie stoczenia się ze skarpy i uderzenia w drzewo, czym nieumyślnie spowodował u pasażerki pojazdu P. T. obrażenia w postaci urazu klatki piersiowej z odmą opłucnową lewostronną wymagającą interwencji torakochirurgicznej i założenia drenażu, pęknięcia śledziony oraz otwartego złamania kości podudzia lewego, co spowodowało ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 k.k. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.

dowody: zeznania świadków: P. T. k. 226-229, 301; E. K. k. 38-39; H. T. k. 42-43; S. S. k. 46; M. W. k. 222v.; M. R. k. 224v.; protokół oględzin wraz z dokumentacja fotograficzną k. 2-15; protokół użycia urządzenia kontrolno-pomiarowego k. 21-22; protokół oględzin rzeczy k. 27-35; karta zdarzenia k. 61-63; protokół badania krwi k. 67-68; dokumentacja medyczna k. 85-213, 266-270; opinia sądowo – medyczna k. 216-218, 230; opinia z zakresu badań wypadków drogowych k. 252-262; opinia (...) k. 284-293; wyjaśnienia oskarżonego k. 298-300.

Wyrokiem z dnia 12 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku:

1) uznał oskarżonego K. P. za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 177 § 2 k.k. skazał go na karę roku pozbawienia wolności;

2) na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej w pkt. I wyroku kary pozbawienia wolności na okres 2 (dwóch) lat tytułem próby;

3) na mocy art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. orzekł od oskarżonego grzywnę w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięć złotych);

4) na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej P. T. kwotę 2000 zł (dwóch tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

5) na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 3, art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 4.569,26 zł (cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych 26/00) oraz opłatą w wysokości 280 zł (dwieście osiemdziesiąt złotych).

K. P. jest obywatelem Rosji. Jest bezdzietnym kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Z uwagi na obrażenia poniesione w skutek wypadku drogowego nie pracuje; wcześniej pracował jako szlifierz w Stoczni (...) osiągając miesięczny dochód w wysokości 3.000 zł. Nie był uprzednio karany

dowody: Dane osobopoznawcze k. 298-299; dane o karalności k. 277.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oraz wina oskarżonego K. P. odnośnie zarzucanego mu czynu nie budziły wątpliwości.

Sąd zważył dalej, iż wydany w stosunku do oskarżonych wyrok zapadł w trybie określonym przez art. 335 § 2 k.p.k. w zw. z art. 343 k.p.k. Zgodnie z przytoczoną normą art. 335 § 2 k.p.k. Prokurator może dołączyć do aktu oskarżenia wniosek o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionych z oskarżonym kar lub innych środków przewidzianych za zarzucany mu występek, uwzględniających też prawnie chronione interesy pokrzywdzonego, jeżeli okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości, oświadczenia dowodowe złożone przez oskarżonego nie są sprzeczne z dokonanymi ustaleniami, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Sąd może natomiast wniosek taki uwzględnić, jeżeli uzna, że zachodzą okoliczności wskazane w tych normach (art. 343 k.p.k.). W przedmiotowej sprawie warunki, określone powyższymi normami, niewątpliwie zostały spełnione. Prokurator złożył stosowny wniosek, okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, jak i jego wina – m.in. w oparciu o treść złożonych przez niego wyjaśnień - nie budziły wątpliwości Sądu. Z tego też względu Sąd stwierdził, iż zachodziły przesłanki formalne dla uwzględnienia złożonego przez Prokuratora wniosku.

Wobec zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał oskarżonego K. P. za winnego popełnienia zarzucanych mu oskarżeniem czynu.

Przepis art. 177 § 2 k.k. do odpowiedzialności karnej pociąga tego, kto naruszając chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba ponosi śmierć albo doznaje ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Zgodnie natomiast z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym, uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę.

W ustalonym stanie faktycznym należało przyjąć, że oskarżony niewątpliwie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, kierując samochodem m-ki H. (...) nr rej. (...) na drodze wojewódzkiej nr (...) w miejscowości G. nie zachował bowiem szczególnej ostrożności oraz nie dostosował prędkości jazdy do panujących warunków drogowych, czym doprowadził do zjechania pojazdu na prawe pobocze, a następnie stoczenia się ze skarpy i uderzenia w drzewo. Z kolei z dokumentacji medycznej oraz treści opinii sądowo-lekarskiej wynika, że na skutek wypadku pasażera samochodu – P. T. doznała obrażeń ciała w postaci urazu klatki piersiowej z odmą opłucnową lewostronną wymagającą interwencji torakochirurgicznej i założenia drenażu, pęknięcia śledziony oraz otwartego złamania kości podudzia lewego, co spowodowało ciężki uszczerbek na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 k.k. w postaci choroby realnie zagrażającej życiu.

Analizując istnienie związku przyczynowego pomiędzy stwierdzonym naruszeniem przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a zaistniałym wypadkiem, którego następstwem były odniesione przez P. T. opisanych obrażeń, Sąd miał na uwadze, iż związek ten nie może być rozumiany tylko jako czasowe lub miejscowe następstwo wydarzeń, ale jako powiązanie wypadku drogowego z poprzedzającym go naruszeniem przez oskarżoną przepisów o ruchu drogowym. Powiązanie to nie może być hipotetyczne ani dorozumiane. Określony zaś w ustawie skutek winien być normalnym, typowym następstwem zachowania się sprawcy. Mając powyższe na względzie, Sąd uznał, iż gdyby oskarżony K. P. w czasie jazdy zachował należytą ostrożność i dostosował prędkość jazdy do panujących warunków drogowych, do przedmiotowego zdarzenia w ogóle by nie doszło. Gdyby więc oskarżony nie naruszył zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, przedmiotowy wypadek drogowy by nie zaistniał. Konsekwentnie zatem Sąd uznał, że pomiędzy naruszeniem przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a wypadkiem będącym przedmiotem niniejszego postępowania, niewątpliwie zachodzi związek przyczynowy. Konsekwencją tego, było ustalenie w punkcie pierwszym wyroku, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu.

Rozpoczynając rozważania dotyczące wymierzonych oskarżonemu kar Sąd zważył, że miał na uwadze całokształt okoliczności w jakich doszło do popełnienia przez K. P. przypisanego mu czynu oraz rodzaj i charakter naruszonych przez niego norm właściwego zachowania się. Sąd ponadto miał na względzie także dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., zgodnie z którym sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Przepis ten stanowi również, że wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Sąd wziął również pod uwagę to, że przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. zagrożone jest karą pozbawienia wolności do 6 miesięcy do 8 lat. Te właśnie normy Sąd miał na uwadze uznając karę jednego roku pozbawienia wolności za sprawiedliwą w stosunku do popełnionego przez oskarżonego K. P. czynu przypisanego mu w I wydanego wyroku. W ocenie Sądu, kara wymierzona oskarżonemu za ten czyn jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości tego występku. Uwzględniają one nadto okoliczności go obciążające tj. fakt, iż oskarżony świadomie poruszał się w dniu zdarzenia z prędkością niedostosowana do warunków panujących w czasie jazdy przekraczając o 20 – 30 km/h prędkość administracyjną, jak równie okoliczność charakteru i rozmiaru obrażeń, jakich w wyniku jego zachowania doznała pasażerka pojazdu. Jednocześnie Sąd stwierdził, że K. P. nie był uprzednio karany, zaś w toku postępowania zaprezentował pozytywna postawę składając wyjaśnienia stanowiące postawę ustaleń faktycznych oraz wyrażając skruchę i gotowość dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karnej, zatem wymierzenie mu kary nadmiernie surowej, w ocenie Sądy nie przyczyniłoby się do realizacji celów kary, z tych tez względów zasadnym było wymierzenie oskarżonemu kary nieznacznie przekraczającej minimalną przewidzianą ustawą, tj. kary jednego roku pozbawienia wolności, zgodnie z wnioskiem Prokuratora.

W dalszej kolejności Sąd doszedł do przekonania, że zasadnym jest również uwzględnieni wniosku z art. 335 k.p.k. w przedmiocie warunkowego zawieszenia wymierzonej względem K. P. kary pozbawienia wolności. Kara wymierzona oskarżonemu nie przekroczyła bowiem roku pozbawienia wolności, a nadto nie był on uprzednio karany Sąd uznał więc, że wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa, będzie orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Orzekając w powyższym zakresie, Sąd wziął pod uwagę także art. 58 § 1 k.k., który to przepis ustala prymat kar wolnościowych. Zgodnie z jego treścią, jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. Wykonanie wymierzonej zaś wobec K. P. kary pozbawienia wolności w warunkach izolacji penitencjarnej nie jest niezbędne dla osiągnięcia celów, jakie są stawiane karze w sferze prewencji szczególnej. Z tego też względu, Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k., warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres dwóch lat tytułem próby. Orzeczony okres próby, będzie w ocenie Sądu wystarczający do skutecznego zweryfikowania przyjętej, pozytywnej prognozy, co do przyszłej postawy oskarżonego i pozwoli jednocześnie na jego normalne funkcjonowanie, w szczególności wykonywanie pracy zarobkowej, w warunkach wolności kontrolowanej.

Nadto, w związku z warunkowym zawieszeniem wykonania kary, Sąd uznał za celowe orzeczenie wobec oskarżonego na mocy art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych ustalając wysokości jednej stawki na kwotę 10 zł.

Ponadto, w ocenie Sądu, uzasadnione było również orzeczenie na mocy art. 46 § 1 k.k. wobec P. T. kwoty 2.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznana krzywdę. Sąd uznał wskazaną kwotę za adekwatna, nie mniej jednak nie zamyka to pokrzywdzonej drogi do dalszego dochodzenia roszczeń w trybie przewidzianym przepisami prawa cywilnego. Rozstrzygając w powyższym zakresie, Sąd wziął pod uwagę zarówno konieczność oddziaływania w sferze prewencji szczególnej, jak i zapewnienie realizacji jednego z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem.

Nadto Sąd na podstawie na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 3, art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 4.569,26 zł (cztery tysiące pięćset sześćdziesiąt dziewięć złotych 26/00) oraz opłatą w wysokości 280 zł (dwieście osiemdziesiąt złotych). Sąd orzekając w tym przedmiocie zważył, że w przedmiotowej sprawie nie występowały przesłanki dla odstąpienia od obciążania oskarżonego kosztami procesu w sprawie, a kwestia ta została objęta złożonym przez niego w trybie art. 335 § 2 k.p.k. wnioskiem.

Zarządzenia:

6) odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień;

7) odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem,

8) przedłożyć za 14 dni lub do uprawomocnienia.

G., dnia 2.02.2017 roku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE