Sygn. akt II K 25 / 16

2 Ds. 487/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Lwówku Śląskim, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Roman Chorab

Protokolant Judyta Kurmańska

przy udziale Prokuratora (...)

po rozpoznaniu w dniu 05.04.2016 r., 31.05.2016 r., 19.08.2016 r., 25.10.2016 r., 12.12.2016 r., 03.02.2017 r.

sprawy P. S. (1)

urodz. (...) w L.

syna F. i M. z d. W.

oskarżonego o to, że:

w nocy z 4 na 5 sierpnia 2015 roku w G., w powiecie (...) z ogródka piwnego baru (...) przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia parasol oznaczony logo browaru (...) o wartości 800 złotych na szkodę Kampanii Piwowarskiej,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego P. S. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, z tym iż przyjmuje wartość skradzionego parasola na kwotę nie większą niż 390 złotych i czyn ten kwalifikuje jako wykroczenie z art. 119 § 1 kw. i za to na podstawie wyżej powołanego przepisu wymierza mu karę 25 (dwudziestu pięciu) dni aresztu;

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk. i art. 17 ust. 1 i 2 Ustawy z dn. 23.06.1973 r o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego P. S. (1) od ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa i nie wymierza mu opłaty;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. M. kwotę 1344 złotych tytułem obrony z urzędu oskarżonego P. S. (1) oraz dalszą kwotę 309,12 złotych tytułem podatku VAT.

Sygn. akt II K 25/16

UZASADNIENIE

W wyniku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W chwili obecnej P. S. (1) jest 44-letnim stałym mieszkańcem miejscowości U. w gminie G.. powiatu (...). Niemniej jednak od kilku miesięcy przebywa on w zakładzie karnym odbywając karę pozbawienia wolności w innej sprawie.

( dowód: dane osobowe oskarżonego: P. S. (1) - k. 8 i k. 62v ).

W G. Śl. na ul. (...) , W. Ż. prowadził w 2015 r. Pub (...) wraz z ogródkiem piwnym. W ogródku tym znajdował się m.in. parasol ogrodowy o średnicy 4 metrów i wysokości ok. 3-4 metrów z logo piwa m-ki (...) P. ten był dzierżawiony przez W. Ż. od (...) S.A. w P. , a jego wartość wynosiła 390 złotych netto.

( dowód: protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie złożonego przez W. Ż. – k. 32 ;zeznania świadka W. Ż. - k.63 ; kserokopia faktury VAT – k. 107 ).

W nocy z 4 na 5 sierpnia P. S. (1) w nieustalony sposób dokonał kradzieży parasola ogrodowego o średnicy 4 metrów i wysokości ok. 3-4 metrów z logo piwa m-ki (...) z terenu Pubu (...) w G. Śl. Następnie parasol ten P. S. (1) , wózkiem przewiózł do miejsca zamieszkania P. i M. S. w G. Śl. na ul. (...). Po krótkiej rozmowie z P. S. (2) na podwórzu jego miejsca zamieszkania, P. S. (1) sprzedał P. S. (2) wskazany parasol za kwotę 30 zł.

Następnego dnia P. S. (2) rozłożył ten parasol na podwórzu , wówczas zauważył go sąsiad braci S. o nazwisku W. , który jest funkcjonariuszem miejscowego Komisariatu Policji i poinformował P. S. (2) , że jest to parasol pochodzący z kradzieży w Pubie (...). Następnie funkcjonariusze policji zabrali wskazany parasol i zwrócili go W. Ż..

( dowód: zeznania świadków: P. S. (2) –k. 38v , M. S. –k. 39v , H. S. –k. 43-44 ; zeznania świadka W. Ż. - k.63 ).

P. S. (1) ,w przeszłości był wielokrotnie karany sądownie za przestępstwa i wykroczenia , przede wszystkim przeciwko mieniu i z tego powodu odbywał też kary pozbawienia wolności w zakładzie karnym.

( dowód: zapytanie o karalność dotyczące osoby oskarżonego P. S. (1) - k. 16 ; odpisy wyroków oskarżonego P. S. - Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim – k. 17, k.19 , k. 20 , k. 22 , odpisy postanowień Sądu Rejonowego w Lwówku Śląskim – k. 18 , k. 21, k. 23 ).

Przesłuchany w charakterze podejrzanego postępowaniu przygotowawczym P. S. (1) nie przyznał się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. W złożonych wyjaśnieniach podał , że na początku sierpnia 2015 r. w celach zarobkowych wyjechał do Niemiec. Nie wiedział jednak czy w nocy z 4 na 5 sierpnia 2015 r. był jeszcze w Polsce , a to , że nie ukradł tego parasola może poświadczyć pani K. K. która nie odstępowała go ani na krok , nie wypuszczała nawet do sklepu ( k. 10).

Bezpośrednio przed Sądem , przesłuchany w charakterze oskarżonego P. S. (1) , również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu w postępowaniu przygotowawczym czynu i w całości potwierdził i podtrzymał złożone w tamtym postępowaniu przygotowawczym wyjaśnienia. Dodał , że żadnego parasola nie sprzedawał (...), a w nocy z 4 na 5 sierpnia 2015 r. nie był barze (...) bo całą noc był u pani K. K. (k. 62v)

Sąd zważył co następuje :

Przechodząc do oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności do oceny wyjaśnień oskarżonego P. S. (1) należy wskazać, że jego wyjaśnienie w całości na wiarygodność nie zasługują.

Sąd doszedł do takiego przekonania, dokonując oceny wyjaśnień osk. P. S. (1) zarówno jako samych jego wyjaśnień , jak i łącznie z oceną mocy dowodowej pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W pierwszej kolejności już same wyjaśnienia osk. P. S. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym jak i przed Sądem rażą brakiem konsekwencji i znacznie się od siebie różnią . Najpierw osk. P. S. twierdził , że w czasie kradzieży nie było go w kraju , później , że nie jest pewny kiedy wyjechał do Niemiec. Przed Sądem zaś stwierdził , że w dzień kradzieży wrócił z Niemiec i całą noc i cztery dni spędził tylko i wyłącznie z panią K. K..

Zdaniem Sądu taka niekonsekwencja spowodowana jest tym , że wyjaśnienia te nie polegają na prawdzie , a odstęp czasowy pomiędzy kiedy były on składane przez oskarżonego spowodował , że oskarżony ten nie potrafił powtórzyć w tym odstępie czasu jednolitej wersji zdarzenia. Co jednak najistotniejsze jego wyjaśnienia stoją w rażącej i oczywistej sprzeczności z zeznaniami świadków w osobach P. S. (2) , M. S. i H. S. złożonymi w postępowaniu przygotowawczym. Wszystkie te osoby zgodnie wskazały , że przedmiotowy parasol przyniósł do ich miejsca zamieszkania P. S. (1). Zeznania złożone wówczas przez tych świadków w ocenie Sądu są jasne , logiczne , pełne , a przede wszystkim wzajemnie się ze sobą uzupełniają i potwierdzają tworząc jedną logiczną całość zdarzenia.

Wprawdzie przesłuchana przed Sądem w charakterze świadka , H. S. zeznała , że jej syn dostał ten parasol od mężczyzny o nazwisku (...) oraz wskazała , że nie składała takiej treści zeznań w postępowaniu przygotowawczym jak w protokole , a protokół podpisała nie czytając go. Niemniej jednak , Sąd takim zeznaniom nie dał wiary.

Po pierwsze H. S. , zresztą tak jak i jej dwaj synowie , nie mieli żadnych powodów aby w postępowaniu przygotowawczym jako tego , który przyniósł parasol wskazywać akurat P. S. (1) , po wtóre ich zeznania złożone na policji wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają , wreszcie nie sposób przyjąć , że H. S. składała innej treści zeznania , a inną treść zapisywał protokołujący je funkcjonariusz policji i mało tego takie nieprawdziwe zeznania świadek ten jeszcze podpisała.

Jeśli zaś chodzi o zeznania świadka K. K. , Sąd nie uznał ich za wiarygodne w tym zakresie , jakoby w tym czasie kiedy doszło do kradzieży parasola , osk. P. S. (1) przebywał wyłącznie w jej towarzystwie.

Po pierwsze , bowiem z uwagi na to , że K. K. jest konkubiną oskarżonego to już z tych powodów do jej zeznań należy podchodzić z dużą dozą ostrożności , po wtóre nie potrafiła ona wskazać które to konkretnie dwa tygodnie przebywał u niej P. S. (1), wreszcie sam osk. P. S. twierdził że przebywał z nią przez cały czas „tylko” cztery dni. Wreszcie jej zeznania stoją w oczywistej i rażącej sprzeczności z zeznaniami M. S., P. S. (2) i H. S. złożonymi postępowaniu przygotowawczym.

W tym więc w stanie rzeczy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał bez żadnej wątpliwości , że oskarżony P. S. (1) był w posiadaniu przedmiotowego parasola , skoro sprzedał go P. S. (2) , to zaś oznacza , że musiał go wcześniej zabrać - skraść z terenu ogródka piwnego Pubu (...) w G. , skoro w żaden inny sposób nie można wytłumaczyć w jaki sposób wszedł on w jego posiadanie.

Dokonując zatem całościowej oceny materiału dowodowego, należy stwierdzić, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy i omówiony powyżej wskazuje jednoznacznie, że oskarżony ten dopuścił się popełnienia czynu karalnego.

Należy zatem wskazać, że oskarżony P. S. (1) swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia art. 119 § 1 kw. ten sposób, że :

w nocy z 4 na 5 sierpnia 2015 r. w G. powiatu (...) , z ogródka piwnego baru (...) przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia parasol oznaczony logo (...) o wartości nie większej niż 390 złotych na szkodę (...).

W ocenie Sądu nie może budzić wątpliwości, kwalifikacja prawna czynu, którego popełnienia dopuścił się oskarżony P. S. (1) , pomimo, że nie jest to czyn wskazany w a/o. Niemniej jednak niewątpliwie zabierając przedmiotowy parasol z terenu baru (...) P. S. (1) zamierzał go zabrać w celu przywłaszczenia , parasol ten zaś z pewnością był cudzą rzeczą ruchomą w rozumieniu przepisu art. 119 § 1 kw. W oparciu zaś o kserokopie faktury zakupu tego parasola przez pokrzywdzonego wynika , że jego cena netto wynosiła kwotę 390 zł. Natomiast zgodnie z brzmieniem znowelizowanego i obowiązującego w dacie czynu kodeksu wykroczeń jeśli wartość skradzionej rzeczy nie przekracza ¼ najniższego wynagrodzenia, czyn ten stanowi wykroczenie z art. 119 § 1 kw. W roku 2015 najniższe wynagrodzenie wynosiło 1.750 złotych ,a zatem jego ¼ to kwota 437,50 zł , a więc dopiero powyżej tej kwoty czyn kradzieży jest przestępstwem.

Sąd przyjął wartość netto parasola mając na względzie , iż jest to korzystniejsze dla sprawcy , a z drugiej strony taka jest rzeczywista wartość tego parasola dla pokrzywdzonego w tej sprawie. Pokrzywdzonym bowiem jest podmiot nie będący osobą fizyczną , a więc ma on możliwość odzyskania podatku Vat po zakupie takiej rzeczy i rzeczywista strata w tym przypadku wynosiła wartość netto danej skradzionej rzeczy.

Przy wymiarze kary , Sąd wziął pod uwagę całokształt okoliczności zarówno obciążających, jak i łagodzących dotyczących osoby sprawcy –P. S. (1). Z tym, że podkreślić należy, że w zdecydowanej większości były to okoliczności obciążające, do których należy zaliczyć:

uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego P. S. (1) w przeszłości i to karalność za dokładnie takiego samego rodzaju czyny , popełnienie kolejnej kradzieży pomimo odbywania uprzednio kary pozbawienia wolności w zamkniętym zakładzie karnym.

Za jedyną zaś okoliczność łagodzącą , w ocenie Sądu należało uznać to, że oskarżony P. S. (1) w żaden bezprawny sposób nie utrudniał prowadzonego wobec niego postępowania karnego.

Łącząc wyżej wymienione okoliczności z dyrektywami wymiaru kary z art. 33 § 1 i 2 kw. , Sąd uznał, że wymierzenie oskarżonemu P. S. (1) na podstawie art. 119 § 1 kk. kary dwudziestu pięciu dni aresztu jest adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu – przy czym spełni w stosunku do tego oskarżonego rolę wychowawczą i zapobiegawczą , czyniąc nadto zadość prewencji ogólnej.

Sąd uznał za konieczne wymierzenie oskarżonemu P. S. (1) najsurowszej kary z katalogu kar przewidzianych za to wykroczenie ( areszt ) i w górnej granicy ustawowego zagrożenia z powodów już powyżej wymienionych okoliczności obciążających mających zdecydowaną przewagę nad łagodzącymi , a dotyczącymi osoby osk. P. S. (1). Jeszcze raz należy podkreślić , że osk. P. S. jest osobą niepoprawną , pomimo kilkukrotnej karalności za kradzieże , w dalszym ciągu jest niepoprawny i dokonuje kolejnych kradzieży co oznacza , że proces jego resocjalizacji nie został jeszcze pozytywnie zakończony i musi być jeszcze kontynuowany w warunkach zamkniętego zakładu karnego.

Mając na uwadze , to że osk. P. S. (1) nie posiada żadnego majątku , w chwili obecnej przebywa w zakładzie karnym , posiada obowiązek alimentacyjny , Sąd uznał, iż zachodzą wobec niego podstawy do zwolnienia go od ponoszenia kosztów sądowych i nie wymierzania mu opłaty .

Podstawę zaś prawną ku temu stanowiły , cytowane już w treści orzeczenia , przepisy art. 624 § 1 kpk. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

Nadto Sąd na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze ( Dz.U. z 2015 r. poz. 615 , z późn. zm. ) i przepisów Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. z 2015 r. poz.1801 ) , a to § 17 ust. 2 pkt. 4 i § 20 zasądził od Skarbu Państwa na rzecz A.. T. M. łączną kwotę 1.344 zł. tytułem obrony z urzędu przed Sądem oskarżonego P. S. (1) , oraz dalszą kwotę 309,12 złotych tytułem podatku VAT.

W szczególności na sumę tę składa się kwota 840 złotych za postępowanie przed Sądem , oraz kwota 504 złotych za trzykrotne odroczenie rozprawy (łącznie 1344 złotych ) + 23% tytułem podatku VAT.