WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ewa Rusin
Protokolant:	Ewa Ślemp

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2016 r.

sprawy D. K.

syna B. i A. z domu G. (...) roku w B. K. z art. 97 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 10 czerwca 2016 r. sygnatura akt VI W 867/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sygn.akt IV Ka 692 / 16

Sąd Rejonowy w Kłodzku wyrokiem z dnia 10 czerwca 2016r. sygn. akt VI W 867 /16:

I.  obwinionego D. K. uznał za winnego tego, że w dniu 05 października 2015 roku o godzinie 13:15 w B. na ul. (...), powiatu (...), kierował pojazdem J. (...) o numerach rejestracyjnych (...) nie korzystając z pasów bezpieczeństwa podczas jazdy, to jest czynu wyczerpującego ustawowe znamiona wykroczenia określonego w art. 97 kw i za to na podstawie art. 97 kw wymierzył kare grzywny w kwocie 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118§1 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 złotych tytułem opłaty.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się obwiniony, wnosząc apelację za pośrednictwem obrońcy.

Apelujący na podstawie przepisu art. 109§1 kpw w zw. z art. 427§2 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

Obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku /art. 109 kpw w zw. z art. 438 pkt 2 kpk/ tj. przepisów art. 8 kpw w zw. z art. 2§2,4,7 kpk, art. 75§1 kpw, art. 82§1 kpw w zw. z art. 410 kpk poprzez:

1.  dokonanie dowolnej i sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny dowodów w postaci zeznań świadków – M. K. i D. D., a w konsekwencji przyjęcie, że brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania ich zeznań podczas gdy świadkowie ci przedstawili wewnętrznie oraz wzajemnie sprzeczny przebieg zdarzenia z dnia 5 października 2015 r. Na rozprawie w dniu 18 marca 2016 r. D. D. zeznał, że obwiniony poruszał się ul. (...), a radiowóz wyjeżdżał z ul. (...) (podporządkowanej), natomiast na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2016 r. M. k. zeznał, że radiowóz poruszał się ul. (...), a obwiniony włączał się do ruchu z podporządkowanej ul. (...). Ponadto świadkowie ci złożyli odmienne zeznania w postępowaniu wyjaśniającym, (jak wynika z protokołów ich przesłuchania –k.6 i k.8), co nie zostało jednak w żaden sposób wyjaśnione przez Sąd I instancji,

2.  poprzez zaniechanie odczytania zeznań świadka D. D. złożonych w postępowaniu wyjaśniającym (k.8), pomimo iż na rozprawie w dniu 18 marca 2016 r. przedstawił on inny przebieg zdarzenia niż w postępowaniu wyjaśniającym (szczególnie w zakresie dotyczącym układu sytuacyjnego),

3.  dokonanie ustaleń faktycznych w oparciu o protokół przesłuchania świadka D. D. (k.8), pomimo jego nieujawnienia na rozprawie, co mogło mieć wpływ na treść wyroku przez skazanie nieoparte na dowodach,

4.  dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w postaci wyjaśnień obwinionego i przyjęcie, że stanowią one jedynie formę obrony w niniejszej spawie, podczas gdy obwiniony w sposób konsekwentny przedstawił przebieg zdarzenia z dnia 5 października 2015 r. wskazał, że jechał z zapiętymi pasami bezpieczeństwa, a funkcjonariusze policji pomyliło się, gdyż nie mogli we właściwy sposób zaobserwować tego, że miał on nie mieć zapiętych pasów bezpieczeństwa.

Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia /art. 109§1 kpw w zw. z art. 438 pkt 2 kpk/ polegający na:

- przyjęciu, że obwiniony włączał się do ruchu z ul. (...) w kierunku ul. (...), a radiowóz poruszał się ul. (...), podczas gdy zarówno z wyjaśnień obwinionego, zeznań świadka D. D. złożonych na rozprawie w dniu 18 marca 2016 r., a także z notatki urzędowej z dnia 5 października 2015 r. wynika, że radiowóz zatrzymał się przed znakiem STOP na ul. (...), natomiast obwiniony poruszał się ul. (...) w kierunku ul. (...). W konsekwencji Sąd I instancji niewłaściwie ustalił, że możliwe było zaobserwowanie przez funkcjonariuszy faktu niezapięcia pasów przez obwinionego, podczas gdy miejsca w którym rzeczywiście znajdował się radiowóz nie można było prowadzić skutecznej obserwacji w kierunku, z którego nadjeżdżał obwiniony,

- dowolnym przyjęciu, że oskarżony kierował pojazdem nie korzystając z pasów bezpieczeństwa, podczas gdy wnikliwa analiza materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że świadkowie nie mieli możliwości zaobserwowania ww. okoliczności.

W świetle powyższych zarzutów skarżący wniósł o:

1.  uniewinnienie obwinionego od zarzuconego mu czynu,

ewentualnie o:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

ewentualnie, w razie uznania przez Sąd Odwoławczy, że nie zachodzi konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, o:

- przeprowadzenie w toku postępowania odwoławczego dowodu z uzupełniającego przesłuchania świadków M. K. i D. D. celem wyjaśnienia sprzeczności występujących w ich zeznaniach złożonych w postępowaniu jurysdykcyjnym oraz postępowaniu odwoławczym,

- odtworzenie na rozprawie odwoławczej nagrań video przedłożonych przez obwinionego jako dowód w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja okazała się skuteczna, zwłaszcza jej wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do jej ponownego rozpoznania.

Nie sposób odmówić racji apelującemu co do zarzutów obrazy prawa procesowego sformułowanych w pkt. 1-3 apelacji, zwłaszcza wadliwej oceny dowodów, które to błędy w oczywisty sposób wpływają na prawidłowość ustaleń faktycznych zaskarżonego wyroku.

Słusznie apelujący zauważył, iż zeznania świadków M. K. i D. D., na których Sąd Rejonowy oparł ustalenia wyroku, pozostają w jawnej wzajemnej sprzeczności co do trasy poruszania się radiowozu oraz pojazdu obwinionego. O ile w postępowaniu wyjaśniającym obaj świadkowie podawali, iż w trakcie wykonywania patrolu ul. (...) zauważyli pojazd obwinionego, wyjeżdżający z ul. (...) w kierunku ul. (...) ( k. 6-8 akt), to już na rozprawie w dniu 18 marca 2016r. świadek D. D. zdecydowanie zeznawał, że radiowóz zatrzymali na STOP-ie na ul. (...) i wtedy zauważył pojazd obwinionego jadący z góry ul. (...) w kierunku ul. (...) ( tą sytuację najlepiej obrazuje fot. na k. 42 akt). Sąd nie dostrzegł tych zasadniczych sprzeczności w zeznaniach świadka, nie odczytał pierwotnych zeznań i w efekcie tych sprzeczności nie wyjaśnił. Wobec takich uchybień oczywiście błędnym pozostaje wniosek Sądu I instancji o braku podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków D. D. i M. K..

Być może na rozprawie świadek D. D. przedstawił faktyczne okoliczności zarzucanego obwinionemu czynu, na co zdaje się wskazywać treść notatki urzędowej, sporządzonej przez świadka M. K. w dniu kontroli ( k. 5 akt), w której to przedstawił właśnie takie samo usytuowanie obu pojazdów, tj. że radiowóz patrolowy został zatrzymany pod znakiem STOP przy wyjeździe z ul. (...) zaś obwiniony wtedy przejeżdżał ul. (...) w kierunku ulicy (...).

W pisemnych motywach wyroku także brak należytego przedstawienia linii obrony obwinionego, w tym zawartego w wyjaśnieniach opisu trasy, którą poruszał się obwiniony, a następnie właściwej oceny tego dowodu, co ma istotne znaczenie dla wyniku analizy dowodów. Gdyby sąd pochylił się nad obszernymi wyjaśnieniami obwinionego, to z pewnością dostrzegłby, że obwiniony podawał swą trasę przejazdu właśnie ul. (...) w kierunku ul. (...), tj. w sposób przedstawiony w notatce z k. 5, zeznaniach świadka D. D. z dnia 18.03.2016r. oraz jak na przedstawionym przez obronę zapisie filmowym ( pendrive k. 58).

Wobec wskazanych błędów procedowania zaskarżony wyrok ostać się nie mógł i koniecznym stało się przeprowadzenie na nowo przewodu sądowego w całości ( art. 109 § 2 kpw w zw. z art.437 § 2 kpk). W toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd I instancji przeprowadzi prawidłowe postępowanie dowodowe ( dla ułatwienia okazując świadkom znajdujące się w aktach materiały zdjęciowe k. 40-43 oraz zapis na pendrive z k. 58) i ustali tor poruszania się obu pojazdów, po czym ustali, czy w takim ich usytuowaniu funkcjonariusze policji mieli możliwość prawidłowej obserwacji, czy obwiniony miał, czy też nie, zapięte pasy bezpieczeństwa.

Z przytoczonych względów Sąd Odwoławczy orzekł jak w wyroku.