Sygn. akt II Ca 1656/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu, Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: Sędzia SR del. Jolanta Malik

po rozpoznaniu w dniu 10 października 2016 r. we Wrocławiu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy w postępowaniu uproszczonym

z powództwa (...) w W. Oddział Terenowy we W.

przeciwko B. K., M. K. i J. K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu

z dnia 17 maja 2016 r.

sygn. akt I C 2664/15

oddala apelację.

SSR del. Jolanta Malik

Sygn. akt II Ca 1656/16

UZASADNIENIE

Apelacja strony powodowej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż z uwagi na to, że Sąd Okręgowy będący Sądem drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku zawiera stosownie do treści art. 505 13 § 2 k.p.c. jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Strona powodowa wniosła o zasądzenie od pozwanych kwoty 7 518,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 30 listopada 2015 r. do dnia zapłaty.

Kwestionowanym wyrokiem Sąd I instancji oddalił powództwo. Sąd Rejonowy wskazał, że w sprawie niniejszej zaistniały warunki do wydania wyroku zaocznego w oparciu o art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.p.c. Jednocześnie w sprawie nie wystąpiły przesłanki pozytywne z art. 339 §2 k.p.c. i wobec istotnych wątpliwości Sąd nie mógł wydać wyroku zaocznego uwzględniającego powództwo opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Sąd Rejonowy podkreślił, że powołane twierdzenia nie pozwalały nawet na ustalenie stosunku prawnego stanowiącego podstawę obowiązku świadczenia przez pozwanych, a wobec braku przedstawienia jakichkolwiek dokumentów przez stronę powodową wątpliwości budziło żądanie pozwu zarówno co do zasady jak i co do wysokości. Strona powodowa zgodnie z art. 6 k.c. była zobowiązana do wykazania faktów, z których wywodziła roszczenie, czemu nie podołała.

Od powyższego wyroku strona powodowa wniosła apelację zaskarżając wyrok w całości oraz wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji. W apelacji strona powodowa zarzuciła naruszenie przepisów prawa procesowego art. 339 § 2 k.p.c. przez przyjęcie, że okoliczności faktycznie przytoczone w pozwie budzą poważne wątpliwości, co skutkowało oddaleniem powództwa oraz nierozpoznaniem istoty sprawy przez zaniechanie zbadania materialnoprawnej podstawy żądania.

W ocenie Sądu Okręgowego apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie budziło wątpliwości, że pozwani w toku procesu nie podjęli obrony w niniejszej sprawie przed Sądem I instancji, albowiem nie stawili się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, nie składali w sprawie wyjaśnień ustnie, ani na piśmie, nie wnosili też żądania przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności. Sąd Rejonowy wziął prawidłowo pod uwagę to bierne zachowanie się pozwanych w procesie i w związku z nim na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.c. wydał wyrok zaoczny w sprawie.

Idąc dalej, wbrew zarzutowi apelacji przepis art. 339 § 2 k.p.c. nie ustanawia bezwzględnego nakazu przyznania za prawdziwe twierdzeń strony powodowej w opisanych wyżej okolicznościach i wydania w oparciu o nie wyroku zaocznego uwzględniającego powództwo. Przepis ten wprost stanowi, że w tym przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Ocena co do istnienia uzasadnionych wątpliwości i zgodności z prawdą twierdzeń powoda następuje na podstawie materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Wątpliwości mogą nasunąć choćby zaoferowane dowody lub ich brak. Należy bowiem podkreślić, że w myśl ogólnej reguły rozkładu ciężaru dowodu wyrażonej w art. 6 k.c. oraz stosownie do treści art. 232 k.p.c., to na stronie powodowej spoczywa ciężar dowodu okoliczności uzasadniającej roszczenie pozwu oraz to strona powodowa winna wskazywać dowody na te okoliczności.

W świetle okoliczności sprawy, jak słusznie uznał Sąd I Instancji, istniały uzasadnione wątpliwości co do prawdziwości twierdzeń przytoczonych w pozwie. Wobec tych wątpliwości Sąd Rejonowy nie był władny oprzeć rozstrzygnięcia na samych tylko twierdzeniach strony powodowej zawartych w pozwie, przyjmując je bezkrytycznie za prawdziwe. Podkreślić bowiem należy, iż strona powodowa nie złożyła przed sądem I instancji ani jednego dowodu z dokumentu na poparcie swoich twierdzeń. Wbrew zarzutom apelacji pozew nie był dotknięty brakami formalnymi w zakresie podania okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie, które miałby skutkować obowiązkiem Sądu wezwania strony do ich uzupełnienia. Natomiast po przekazaniu sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego obowiązkiem strony reprezentowanej przecież przez zawodowego pełnomocnika było złożenie dowodów bez oczekiwanie na wezwanie Sądu. Za brak podjęcia jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej odpowiedzialna jest strona, a nie Sąd, który nie ma obowiązku wzywania zawodowego pełnomocnika do złożenia dowodów w celu wydania wyroku uwzględniającego powództwo. Słusznie więc Sąd Rejonowy w okolicznościach tej sprawy uznał, iż twierdzenia pozwu budzą uzasadnione wątpliwości, bowiem nie można było z nich wywnioskować jaki stosunek prawny łączył strony, a więc jakie prawo materialne winno być zastosowane, a w dalszej kolejności jak kształtuje się wysokość zobowiązania pozwanych w aspekcie łączącego strony stosunku prawnego. Wątpliwości te by nie powstały jeśli zawodowy pełnomocnik strony powodowej po przekazaniu sprawy z elektronicznego postępowania upominawczego podjął by się inicjatywy dowodowej choćby w minimalnym zakresie przez złożenie podstawowych dokumentów dotyczących stosunku prawnego łączącego strony oraz wysokości zobowiązania.

Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Wskazywane przepisy rysują zatem reguły dotyczące dochodzenia i dowodzenia roszczeń. Z przepisu art. 6 k.c. wynika ogólna reguła, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Przepis art. 6 k.c. określa więc reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 r., sygn. akt I ACa 1457/03, OSA 2005/3/12; wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/poz. 76 wraz z glosa aprobującą A. Zielińskiego, Palestra 1998/1-2/204).

Skoro strona powodowa dochodziła zapłaty określonej kwoty, niewątpliwie jej rzeczą było wykazanie, iż przysługuje ona tak co do zasady jak i wysokości lub też opisanie w pozwie tak podstaw faktycznej powództwa, aby nie budziła ona uzasadnionych wątpliwości Sadu. Bierność strony powodowej nie pozwalała na bezkrytyczne przyjęcie za uwodnione twierdzeń zawartych w pozwie.

W powyższym kontekście ogólnikowa polemika podjęta w apelacji nie uzasadniała zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy wskazanych przez skarżącego przepisów. Tym samym podważanie zawartego w uzasadnieniu stanowiska Sądu I Instancji, w ocenie Sądu Odwoławczego nie mogło być skuteczne.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o oddaleniu apelacji jak w sentencji wyroku.

SSR del. Jolanta Malik

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony powodowej,

Wrocław, dnia 4 listopada 2016

SSR del. Jolanta Malik