UZASADNIENIE

Wobec faktu, iż wnioski o sporządzenie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego dotyczą jedynie oskarżonych I. W. (1), M. Ł. (1), T. D. (1), J. K. (1) i T. J. , Sąd ten – w trybie art. 423§ 1a kpk w zw. z art. 457 § 2 kpk – ogranicza uzasadnienie wyroku tylko do tych części, których dotyczą wnioski.

I. W. (1) został oskarżony o to, że:

XXIII. w okresie od 3 do 6 września 2011 r., daty dziennej nieustalonej na terenie Królestwa Holandii oraz Polski, działając wspólnie i w porozumieniu z F. S. i A. Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany o masie 1200 gramów celem dalszej dystrybucji, w ten sposób, że w/w środek odurzający nabył w dacie dziennej bliżej nieustalonej w Holandii od nieustalonej osoby, a następnie w dniu 6 września 2011 r., przewiózł go z terytorium Królestwa Holandii do Polski, do L.,

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk

XXIV. w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 15 października 2011 r. dat bliżej nieustalonych w L., M., działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste, w ilości nie mniejszej niż 78,5 gram łącznie, które wcześniej nie mniej niż trzydziestokrotnie nabywał w porcjach nie mniejszych niż dwa i pół grama od F. S. oraz dwukrotnie zostało mu udzielone przez P. W. w porcjach 2 gramy i 1,5 grama,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk

XXV. w okresie od 21 września 2010 r. do 30 listopada 2010 r. daty dziennej bliżej nieustalonej, w M. i L., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany o masie 50 gramów w ten sposób, że po uprzednim otrzymaniu środków finansowych od M. Ł. (2) nabył w/w środek od P. W., otrzymując go za pośrednictwem poczty kurierskiej w paczce nadanej z M. do L., a następnie przekazując narkotyki M. Ł. (2), z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu przed nowelizacją z dnia 9 grudnia 2011r. w zw. z art. 64 § 1 kk

XXVI. w grudniu 2010r. dziennej bliżej nieustalonej, w M., działając wspólnie i w porozumieniu z F. S., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany o masie około 200 gramów w ten sposób, że nabył w/w środek od P. W., z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu przed nowelizacją z dnia 9 grudnia 2011r. w zw. z art. 64 § 1 kk

XXVII. w okresie od 23 marca 2011r. do 3 listopada 2011 r., w L., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany i substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, w ten sposób, że :

- okresie od 23 marca 2011r. do 22 września 2011r. nabył od F. S. w różnych porcjach jednostkowych substancję psychotropową w postaci amfetaminy o łącznej masie 100 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji

-w dniu 14 października 2011r. po uprzednim nabyciu od F. S. środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 25 gramów zbył go ustalonej osobie o pseudonimie (...), z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

- w dniu 16 października 2011r. nabył od nieustalonej osoby środek odurzający w postaci marihuany w ilości jednego kilograma, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

-w dniu 17 października 2011 r. zbył J. Ł. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 50 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

- w dniu 24 października 2011 r., po uprzednim nabyciu od F. S. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 25 gramów zbył ją J. Ł., z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

-w dniu 1 listopada 2011 r. zbył E. C. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

-w dniu 3 listopada 2011 r. zbył E. C. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 10 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu przed nowelizacją z dnia 9 grudnia 2011r. w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. art. 12 kk

XXVIII. w okresie od 17 października 2011 r. do 7 listopada 2011r., w L., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, udzielił środka odurzającego w postaci marihuany i substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, ustalonym oraz nieustalonym osobom, będących ich konsumentami w ten sposób, że:

- w dniu 17 października 2011 r. zbył ustalonej osobie o pseudonimie (...), substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5 gramów za kwotę 100zł,

-w dniu 25 października 2011 r. zbył T. J. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5 gramów,

-w dniu 31 października 2011 r. zbył J. Ł. środek odurzający w postaci marihuany w ilości 5 gramów oraz nieustalonej osobie substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5 gramów,

-w dniu 7 listopada 2011 r. zbył nieustalonej osobie środek odurzający w postaci marihuany w ilości 5 gramów,

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

XXIX. w dniu 18 lutego 2012 r. w L., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze 0,1 grama oraz środki odurzające z grupy I-N w postaci suszu Kava-Kava o masie 43,1 grama,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

M. Ł. (1) został oskarżony o to, że:

XXX. w okresie od 15 czerwca 2011r. do 30 października 2011r. dat dziennych bliżej nieustalonych, w L., działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany o łącznej masie 900 gramów w ten sposób, że kilkakrotnie nabył w/w środek od A. Ł. w różnych porcjach, a nadto w dniu 24 października 2011r. zbył F. S. substancję psychotropową w postaci amfetaminy o masie 25 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu przed nowelizacją z dnia 9 grudnia 2011r. w zw. z art. 12 kk

XXXI. w okresie od maja 2012 r. do początku października 2012 r., dat dziennych bliżej nieustalonych, w L., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uprawiał ziele konopi indyjskich w liczbie 5 krzaków umieszczonych w gruncie, przy czym uprawa ta mogła dostarczyć znacznej ilości ziela konopi, a następnie wytworzył w znacznej ilości środek odurzający w postaci marihuany o łącznej masie co najmniej 100 gramów zasuszonych łodyg wraz z kwiatostanem, w ten sposób, że zebrał i zasuszył uprawiane przez siebie w tym celu ziele konopi indyjskich,

tj. o czyn z art. 63 ust. 3 i art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk

T. D. (1) został oskarżony o to, że:

XXXII. w okresie od 15 kwietnia 2010 r. do 9 stycznia 2012 r. dat dziennych bliżej nieustalonych w K., działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ciągu pięciu lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wielokrotnie udzielił środka odurzającego w postaci marihuany T. K. będącemu jego konsumentem, w porcjach od 1 do 10 gramów, w łącznej ilości 500 gramów, zaś w okresie od 1 maja 2010 r. do 5 stycznia 2012 r. wielokrotnie udzielił J. G. będącemu jego konsumentem środka odurzającego w postaci marihuany w porcjach po 2 gramy o łącznej masie nie mniejszej niż 90 gramów oraz substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w porcjach po 2 gramy o łącznej masie nie mniejszej niż 90 gramów,

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

XXXIII. w okresie od 15 kwietnia 2010 r. do 1 marca 2011r. dat dziennych bliżej nieustalonych w K., działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ciągu pięciu lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany o łącznej masie 100 gramów w ten sposób, że wielokrotnie zbywał w/w środek T. K. w różnych porcjach, a nadto w miesiącu lutym 2011 r. daty dziennej bliżej nieustalonej, zbył J. G. znaczną ilość środka odurzającego pod postacią marihuany o masie 100 gramów oraz substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o masie 300 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

tj o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu przed nowelizacją z dnia 9 grudnia 2011r. w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 §1 kk

XXXIV. w okresie od 1 października 2011 roku do 30 listopada 2011 roku, dat dziennych bliżej nieustalonych w K., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ciągu pięciu lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 65 gramów w ten sposób, że kilkukrotnie zbył w/w środek T. K. w różnych porcjach, a raz w porcji 50 gram za kwotę 1000 zł, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu przed nowelizacją z dnia 9 grudnia 2011r. w zw. z art.12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

XXXV. w dniu 9 stycznia 2012 roku, w K., działając wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ciągu pięciu lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany o masie 492,5 gramów w ten sposób, że zbył w/w środek za kwotę 9.000 zł T. K., z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 kk

XXXVI. w dniu 22 stycznia 2012 r. w K., w miejscu zamieszkania przy ul. (...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany o wadze 540,67 grama oraz substancję psychotropową w postaci amfetaminy o wadze 218,87,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

XXXVII. w dniu 22 stycznia 2012 r. w L., podczas zatrzymania, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał środek odurzający w postaci marihuany o wadze 3,44 grama,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

XXXVIII. w dniu 22 stycznia 2012 r. w K., bez wymaganego zezwolenia posiadał w miejscu zamieszkania przy ul. (...) broń palną w postaci sprawnego technicznie pistoletu gazowego o nr (...) z magazynkiem oraz amunicję w postaci 7 sztuk naboi do broni gazowej kal. 8 mm x 20 marki (...) typu CS,

tj. o czyn z art. 263 § 2 kk

XXXIX. w dniu 16 października 2012 r. w K., podczas zatrzymania w Komisariacie V Policji, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany o wadze 100,80 gramów,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii

J. K. (1) został oskarżony o to, że:

LXII. w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 1 października 2011 r., w datach bliżej nieustalonych, w L., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany i substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, w ten sposób, że :

- w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 1 października 2011 r., w datach bliżej nieustalonych co najmniej dziesięciokrotnie zbył F. S. środek odurzający pod postacią marihuany w porcjach po 50 i 100 gramów, o łącznej masie około 1 kilograma, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

- w okresie od 23 marca do 21 czerwca 2011r., daty dziennej bliżej nieustalonej, zbył F. S. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 100 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu przed nowelizacją z dnia 9 grudnia 2011r. w zw. art. 12 kk

LXIII. w okresie od 27 grudnia 2011 r. do 9 stycznia 2012 r. w L., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, usiłował uczestniczyć w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany o masie 500 gramów w ten sposób, że po uprzednim zamówieniu, przekazał F. S. 10.000 zł na zakup w/w środka od T. K. w K., który następnie F. S. miał mu przekazać w dniu 10 stycznia 2012 r. w celu dalszej dystrybucji, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję Policji i zatrzymanie F. S. w dniu 9 stycznia 2012r. wraz z narkotykami

tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

T. J. został oskarżony o to, że:

LXXVII. w dniu 25 października 2011 r. w L., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, po uprzednim nabyciu od I. W. (1) posiadał substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5 gramów,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

Wyrokiem z dnia 16 marca 2016 roku w sprawie sygn. akt IV K 115/13 Sąd Okręgowy w Lublinie w IV Wydziale Karnym:

3.1. I. W. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXIII aktu oskarżenia, ustalając, iż oskarżony czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 3 lat, 5 miesięcy i 10 dni po odbyciu kary roku, 9 miesięcy i 4 dni pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 27 lutego 2004 r. w sprawie IV K 7/03 za przestępstwo kwalifikowane z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, którą to karę odbywał w okresie od 23 czerwca 2006 roku do 27 marca 2008 roku tj. przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 pkt 2 kk skazał oskarżonego na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 (piętnastu) złotych; na podstawie art. 45 § 1 kk orzekł wobec I. W. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w punkcie 3.1 wyroku w kwocie 500 zł (pięćset złotych);

3.2. I. W. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXIV aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) skazał oskarżonego na karę roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

3.3. I. W. (1) uznał za winnego tego, że: w okresie od 21 września 2010 r. do 30 listopada 2010 r. daty dziennej bliżej nieustalonej, w M. i L., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym pod postacią marihuany o masie 50 gramów w ten sposób, że po uprzednim otrzymaniu środków finansowych od M. Ł. (2) nabył ww. środek od P. W., otrzymując go za pośrednictwem poczty kurierskiej w paczce nadanej z M. do L., a następnie przekazał narkotyki M. Ł. (2), z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu kary roku, 9 miesięcy i 4 dni pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 27 lutego 2004 r. w sprawie IV K 7/03 za przestępstwo kwalifikowane z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, którą to karę odbywał w okresie od 23 czerwca 2006 roku do 27 marca 2008 roku tj. przestępstwa z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) skazał oskarżonego na karę 1 roku pozbawienia wolności oraz na karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 15 (piętnastu) złotych;

3.4. I. W. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXVI aktu oskarżenia, ustalając, iż oskarżony czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu kary roku, 9 miesięcy i 4 dni pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 27 lutego 2004 r. w sprawie IV K 7/03 za przestępstwo kwalifikowane z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, którą to karę odbywał w okresie od 23 czerwca 2006 roku do 27 marca 2008 roku tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) skazał oskarżonego na karę roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierza mu karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 (piętnastu) złotych; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzeka wobec I. W. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w punkcie 3.4 wyroku w kwocie 100 zł (sto złotych);

3.5. I. W. (1) uznał za winnego tego, że: w okresie od 23 marca 2011 r. do 24 października 2011 r., w L., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany i substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, w ten sposób, że :

- w okresie od 23 marca 2011 r. do 22 września 2011r. nabył od F. S. w różnych porcjach jednostkowych substancję psychotropową w postaci amfetaminy o łącznej masie 100 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

- w dniu 14 października 2011 r. po uprzednim nabyciu od F. S. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 25 gramów zbył ją M. B. z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

-w dniu 17 października 2011 r. zbył J. Ł. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 50 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

- w dniu 24 października 2011 r., po uprzednim nabyciu od F. S. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 25 gramów zbył ją J. Ł., z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu kary roku, 9 miesięcy i 4 dni pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 27 lutego 2004 r. w sprawie IV K 7/03 za przestępstwo kwalifikowane z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, którą to karę odbywał w okresie od 23 czerwca 2006 roku do 27 marca 2008 roku tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) skazał oskarżonego na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 15 (piętnastu) złotych; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec I. W. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w punkcie 3.5 wyroku w kwocie 1200 zł (tysiąc dwieście złotych);

3.6. I. W. (1) uznał za winnego tego, że: w okresie od 17 października 2011 r. do 7 listopada 2011 r., w L., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, udzielił środka odurzającego w postaci marihuany i substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, ustalonym oraz nieustalonym osobom, będących ich konsumentami w ten sposób, że:

- w dniu 17 października 2011 r. zbył M. B. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5 gramów za kwotę 100 zł,

- w dniu 25 października 2011 r. zbył T. J. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5 gramów,

- w dniu 31 października 2011 r. zbył J. Ł. środek odurzający w postaci marihuany w ilości 5 gramów oraz nieustalonej osobie substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 5 gramów,

- w dniu 7 listopada 2011 r. zbył ustalonej osobie środek odurzający w postaci marihuany w ilości 5 gramów,

przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu kary roku, 9 miesięcy i 4 dni pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 27 lutego 2004 r. w sprawie IV K 7/03 za przestępstwo kwalifikowane z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, którą to karę odbywał w okresie od 23 czerwca 2006 roku do 27 marca 2008 roku tj. przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) skazał oskarżonego na karę 1 roku pozbawienia wolności; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec I. W. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w punkcie 3.6 wyroku w kwocie 570 zł (pięćset siedemdziesiąt złotych);

3.7. I. W. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXIX aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) skazał oskarżonego na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.8. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone wobec I. W. (1) kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i jako kary łączne wymierzył mu: karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę 300 (trzystu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 15 (piętnastu) złotych;

3.9. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec I. W. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 18 lutego 2012 r. do dnia 10 grudnia 2013 r.;

4.1. M. Ł. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od 15 czerwca 2011 r. do 24 października 2011 r. dat dziennych bliżej nieustalonych, w L., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany o łącznej masie około 700 gramów w ten sposób, że kilkakrotnie nabył ww. środek od A. Ł. w różnych porcjach z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji, a nadto w dniu 24 października 2011 r. zbył F. S. substancję psychotropową w postaci amfetaminy o masie 25 gramów z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) skazał oskarżonego na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

4.2. M. Ł. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXXI aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) w zb. z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie zbiegających się przepisów, przyjmując z mocy art. 11 § 3 kk za podstawę wymiaru kary art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124), przy zastosowaniu art. 60 § 2 i § 6 pkt 2 kk skazał oskarżonego na karę 1 roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych; na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) orzekł od M. Ł. (1) nawiązkę w kwocie 300 (trzysta) złotych na rzecz Stowarzyszenia (...) w W. z przeznaczeniem na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii;

4.3. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone wobec M. Ł. (1) kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i jako kary łączne wymierzył mu: karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

4.4. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec M. Ł. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 23 października 2012 r. do dnia 10 grudnia 2013 r.;

5.1. T. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXXII aktu oskarżenia ustalając, iż oskarżony udzielał J. G. środka odurzającego w postaci marihuany oraz substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w okresie od 6 maja 2010 r. do 5 stycznia 2012 r., a nadto ustala, że oskarżony czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 30 października 2007 r. w sprawie II K 850/07/S za przestępstwo kwalifikowane z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, którą to karę odbywał w okresie od 6 lutego 2008 r. do 8 kwietnia 2010 r. z zaliczeniem okresu od 20 marca 2007 roku do 18 lipca 2007 roku tj. przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) skazał oskarżonego na karę roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec T. D. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w punkcie 5.1. wyroku w kwocie 12550 zł (dwanaście tysięcy pięćset pięćdziesiąt złotych);

5.2. T. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXXIII aktu oskarżenia ustalając, iż oskarżony czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 30 października 2007 r. w sprawie II K 850/07/S za przestępstwo kwalifikowane z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, którą to karę odbywał w okresie od 6 lutego 2008 r. do 8 kwietnia 2010 r. z zaliczeniem okresu od 20 marca 2007 roku do 18 lipca 2007 roku tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

5.3. T. D. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od 1 października 2011 roku do 30 listopada 2011 roku, dat dziennych bliżej nieustalonych w K., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 60 gramów w ten sposób, że kilkukrotnie zbył ww. środek T. K. w różnych porcjach, przy czym raz w porcji 50 gram, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 30 października 2007 r. w sprawie II K 850/07/S za przestępstwo kwalifikowane z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, którą to karę odbywał w okresie od 6 lutego 2008 r. do 8 kwietnia 2010 r. z zaliczeniem okresu od 20 marca 2007 roku do 18 lipca 2007 roku tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

5.4. przyjmuje, iż czyny przypisane T. D. (1) w pkt 5.2. – 5.3. stanowią ciąg przestępstw opisany w art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 91 § 1 kk skazuje oskarżonego na karę roku i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec T. D. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstw przypisanych w punktach 5.2. – 5.3. wyroku w kwocie 9020 zł (dziewięć tysięcy dwadzieścia złotych);

5.5. T. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXXV aktu oskarżenia ustalając, iż oskarżony czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu roku, 9 miesięcy i 1 dnia po odbyciu kary 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa – Śródmieścia w Krakowie z dnia 30 października 2007 r. w sprawie II K 850/07/S za przestępstwo kwalifikowane z art. 280 § 1 kk w zb. z art. 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, którą to karę odbywał w okresie od 6 lutego 2008 r. do 8 kwietnia 2010 r. z zaliczeniem okresu od 20 marca 2007 roku do 18 lipca 2007 roku tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) skazał oskarżonego na karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec T. D. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w punkcie 5.5 wyroku w kwocie 9000 zł (dziewięć tysięcy złotych);

5.6. w ramach czynów zarzucanych w pkt XXXVI i XXXVII aktu oskarżenia T. D. (1) uznał za winnego tego, że: w dniu 22 stycznia 2012 r. w K., w miejscu zamieszkania przy ul. (...) oraz w L., przy ul. (...), wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, posiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany o łącznej wadze 544,11 grama oraz substancję psychotropową w postaci amfetaminy o wadze 218,87 grama tj. przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) skazał oskarżonego na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

5.7. T. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXXVIII aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 263 § 2 kk i za to na podstawie art. 263 § 2 kk skazał oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności;

5.8. T. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt XXXIX aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) skazał oskarżonego na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

5.9. na podstawie art. 91 § 2 k.k. orzeczone wobec T. D. (1) kary pozbawienia wolności i grzywny łączy i jako kary łączne wymierzył mu: karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz karę 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;

5.10. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec T. D. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 22 stycznia 2012 r. do dnia 27 czerwca 2012 r. oraz od dnia 16 października 2012 r. do dnia 16 kwietnia 2014 r.;

8.1. J. K. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 1 października 2011 r., w datach bliżej nieustalonych, w L., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego pod postacią marihuany i substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, w ten sposób, że :

- w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 1 października 2011 r., w datach bliżej nieustalonych dziesięciokrotnie zbył F. S. środek odurzający pod postacią marihuany w porcjach po 50 i 100 gramów, o łącznej masie nie mniejszej niż 550 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

- w okresie od 23 marca do 21 czerwca 2011 r., daty dziennej bliżej nieustalonej, zbył F. S. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 100 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji,

- w okresie od 1 lipca do 30 sierpnia 2011 r., daty dziennej bliżej nieustalonej, zbył F. S. substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości 100 gramów, z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji tj. przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 9 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 120 poz. 826) skazał oskarżonego na karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych; na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec J. K. (1) przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego w punkcie 8.1. wyroku w kwocie 12900 zł (dwanaście tysięcy dziewięćset złotych);

8.2. J. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXIII aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) i za to na podstawie art. 14 § 1 kk w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) skazał oskarżonego na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (sto) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

8.3. na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczone wobec J. K. (1) kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i jako kary łączne wymierzył mu: karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz karę 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny określając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

8.4. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec J. K. (1) kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 czerwca 2012 r. do dnia 4 grudnia 2012 r.;

12.1. T. J. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt LXXVII aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) i za to na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) skazał oskarżonego na karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

12.2. na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu powołanych przepisów obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r., wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

12.3. na podstawie art. 71 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 r. wymierzył T. J. grzywnę w wysokości 20 (dwudziestu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

12.4. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec T. J. kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 23 października 2012 r.;

13.1. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz:

- adw. M. T. – Kancelaria Adwokacka w L., ul. (...) kwotę 3247,20 zł (trzy tysiące dwieście czterdzieści siedem złotych i dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego A. Ł. wykonaną z urzędu,

adw. P. T. – Kancelaria Adwokacka w L., ul. (...) kwotę 3247,20 zł (trzy tysiące dwieście czterdzieści siedem złotych i dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego T. D. (1) wykonaną z urzędu,

- adw. K. J. – Kancelaria Adwokacka w L., ul. (...) kwotę 3247,20 zł (trzy tysiące dwieście czterdzieści siedem złotych i dwadzieścia groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego P. W. wykonaną z urzędu,

- adw. M. C. – Kancelaria Adwokacka w L., ul. (...) kwotę 4206,60 zł (cztery tysiące dwieście sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego T. M. wykonaną z urzędu;

14.1. w części, w której nastąpiło skazanie zwolnił oskarżonych od uiszczenia kosztów sądowych, wydatkami postępowania w tej części obciążając Skarb Państwa;

Apelację od wyroku wywiedli (między innymi) obrońcy oskarżonych I. W. (1), M. Ł. (1), T. D. (1), J. K. (1) oraz T. J..

Obrońca I. W. (1) na podstawie art. 425 §1 i 2 kpk i art. 444 §1 kpk zaskarżył wyrok w części odnośnie rozstrzygnięć zawartych w punktach 3.1 (zarzut XXIII aktu oskarżenia), 3.2 (zarzut XXIV aktu oskarżenia) a także częściowo w punkcie 3.7 (zarzut XXIX aktu oskarżenia) orzeczenia co do winy oskarżonego, a w zakresie pozostałych rozstrzygnięć - punkty 3.3, 3.4, 3.5, 3.6, i w częściowo 3.7 (zarzuty XXV,XXVI, XXYII, XXVIII, XXIX aktu oskarżenia) co do kary orzeczonej wobec oskarżonego. Powołując się na przepisy art. 427 § 2 kpk, art. 438 pkt 1, 2 , 3 i 4 kpk zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. odnośnie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3.1 zaskarżonego orzeczenia (zarzut XXIII aktu oskarżenia):

1. obrazę przepisów postępowania tj. art. 4 kpk, 7 kpk, 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk poprzez dokonanie przez sąd dowolnej oceny dowodów skutkującą sporządzeniem uzasadnienia sprzecznego wewnętrznie, co do poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych w zakresie wejścia przez oskarżonych w porozumienie w celu popełnienia przestępstwa i momentu wejścia przez nich w porozumienie co spowodowało, że Uzasadnienie zaskarżonego Wyroku nie spełnia ustawowych wymogów i uniemożliwia jednoznaczne odtworzenie toku rozumowania Sądu i prawidłową analizę zaskarżonego Wyroku w tym zakresie;

2. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 4 kpk, art. 7 kpk oraz art. 92 i art. 410 kpk, nakazujących Sądowi uwzględnianie okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz ocenę materiału dowodowego przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, podczas gdy Sąd - wbrew wskazanym zasadom nie uwzględnił całości wyjaśnień oskarżonego I. W. (1) skutkujące błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegającym na bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony I. W. (1) swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona strony podmiotowej przestępstwa w sytuacji, gdy oskarżony nigdy nie był w posiadaniu przedmiotu przestępstwa;

II. odnośnie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3.2 zaskarżonego orzeczenia (zarzut XXIV aktu oskarżenia)obrazę prawa materialnego tj. art. 62 ustęp 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 09 grudnia 2011 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr. 120 poz. 826) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na bezpodstawnym zsumowaniu przez Sąd ilości środków odurzających jakie oskarżony posiadał łącznie w okresie od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 15 października 2011 r. w sytuacji gdy posiadanie jest stanem faktycznym polegającym na rzeczywistym dysponowaniu określonym przedmiotem w danym momencie a oskarżony posiadał jednorazowo jedynie nieznaczne ilości środków odurzających;

III. odnośnie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3.3 zaskarżonego orzeczenia (zarzut XXV aktu oskarżenia):

1. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 4 kpk, art. 7 kpk oraz art. 92 i art. 410 kpk, nakazujących Sądowi uwzględnianie okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz ocenę materiału dowodowego przy uwzględnieniu zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, podczas gdy Sąd — wbrew wskazanym zasadom nie uwzględnił całości wyjaśnień oskarżonych: I. W. (1) i M. Ł. (2) skutkujące błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegającym na bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony I. W. (1):

•: działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w sytuacji gdy oskarżony z popełnienia zarzucanego mu czynu nie osiągnął żadnej korzyści majątkowej;
•: przekazał narkotyki M. Ł. (2), z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji podczas gdy okoliczności powyższe nie wynikają z zgromadzonego w aktach sprawy- materiału dowodowego;

2. obrazę prawa materialnego tj. art. 60 § 3 kk polegający na niezastosowaniu przez Sąd Okręgowy instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w sytuacji gdy oskarżony I. W. (1) w toku postępowania przygotowawczego ujawnił wobec organu powołanego do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia co w konsekwencji spowodowało wymierzenie oskarżonemu karv niewspółmiernie surowej;

IV. odnośnie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3.4 (zarzut XXVI aktu oskarżenia) obrazę prawa materialnego tj. art. 60 § 3 kk polegającą na niezastosowaniu przez Sąd Okręgówy instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w sytuacji, gdy oskarżony I. W. (1) ujawnił w trakcie postępowania przygotowawczego informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia co w konsekwencji spowodowało wymierzenie oskarżonemu kary niewspółmiernie surowej;

V. odnośnie rozstrzygnięć zawartych w punktach 3.5, 3.6, oskarżonego orzeczenia (zarzuty XXVII, XXVIII, aktu oskarżenia): naruszenie prawa materialnego art. 60 § 3 kk polegającego na niezastosowaniu przez Sąd Okręgowy dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary przewidzianego w art. 60 § 3 kk w sytuacji gdy oskarżony ujawnił w trakcie postępowania przygotowawczego informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotne okoliczności jego popełnienia co w konsekwencji spowodowało wymierzenie oskarżonemu kary niewspółmiernie surowej;

VI. odnośnie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 3.7 zaskarżonego orzeczenia (zarzut XIX aktu oskarżenia w zakresie skazania oskarżonego za posiadanie 0,1 grama ziela konopi innych niż włókniste - naruszenie prawa materialnego tj. art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii polegające na skazaniu oskarżonego za posiadanie 0,1 grama ziela konopi innych niż włókniste w sytuacji gdy taka ilość posiadanego przez sprawcę środka odurzającego nic pozwalała na co najmniej jednorazowe użvcic, w dawce dla tego środka charakterystycznej, mogącej wywołać inny niż medyczny skutek.

Powołując się na powyższe zarzuty obrońca wniósł o:

1. rozwiązanie orzeczenia o karze łącznej;

2. uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów zarzucanych oskarżonemu w zarzutach: XXIII i XXIV aktu oskarżenia, a także uniewinnienie oskarżonego od posiadania 0,1 g konopi inne niż włókniste określonego w zarzucie XXIX aktu oskarżenia;

3. zmianę zaskarżonego orzeczenia w punktach 3.3, 3.4, 3.5, 3.6, poprzez zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w stosunku do oskarżonego I. W. (1) i wymierzeniu oskarżonemu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia;

4. zmianę zaskarżonego orzeczenia w punkcie 3.7 zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez orzeczenie łagodniejszej kary;

5. orzeczenie za powyższe czyny stanowiące zarzuty XXV, XXVI, XXVII, XXVIII, XXIX kary łącznej w wymiarze 1 roku 10 miesięcy pozbawienia wolności, ewentualnie wnoszę o: uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego M. Ł. (1) na podstawie art. 425 § l i 2 k.p.k. w zw. z art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości w zakresie dotyczącym tego oskarżonego. Powołując się na przepisy art. 427 § l i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt l i 2 k.p.k wyrokowi temu zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

•: art. 2 § 2 k.p.k.. art 4 k.p.k.. art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na dokona-niu oceny wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego A. Ł. i I. W. i F. S. z przekroczeniem granic swobodnej oceny oraz sprzecznie ze wskazaniami wiedzy i doświadczeniem życiowym (konsekwencją czego były błędne ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa oskarżonego M. Ł. (1) w zakresie czynu przypisanego mu w pkt 4. / wyroku);
•: poczynieniu ustaleń faktycznych sprzecznie z dowodami powołanymi za podstawę ta-kich ustaleń;

• dowolnym przyjęciu , że oskarżony M. Ł. (1) nabywając kilkukrotnie od A. Ł. środki odurzające w postaci marihuany o łącznej masie około 700 gra-mów działał z zamiarem ich dalszej dystrybucji, w sytuacji gdy w aktach sprawy brak jest wystarczających dowodów na czynienie takich ustaleń faktycznych;

II. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 63 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 53 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii przez ich zastosowanie w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu M. Ł. (1) czyny z pkt. 4.2 wyroku (na skutek przyjęcia, iż uprawa w postaci ziela konopi indyjskich w liczbie 5 krza-ków mogła dostarczyć znacznych ilości ziela konopi, zaś wytworzona z zasuszonych łodyg wraz z kwiatostanem marihuana o łącznej wadze 100 gram jest znaczna ilością tego środka odurzającego), w sytuacji gdy prawidłowa kwalifikacja winna przyjąć typ podstawowy tego przestępstwa tj. art. 63 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 53 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (z uwagi na fakt, iż ilość wytworzonej marihuany nie jest znaczna ilością).

Powołując się na powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez: uniewinnienie M. Ł. (1) od zarzucanego mu czynu z pkt XXX aktu oskarżenia, zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 4.2 wyroku (zarzut z pkt. XXXI aktu oskarżenia) jako wyczerpującego znamiona czynu z art. 63 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zb. z art. 53 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i warunkowe zawieszenie wykonania kary orzeczonej w pkt 4.2 wyroku na okres 4 lat, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości w zakresie dotyczącym tego oskarżonego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Obrońca oskarżonego T. D. (1) na podstawie art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w zakresie pkt 5.1, 5.2, 5.3, 5.4, 5.5, 5.8 i 5.9 w całości, natomiast w zakresie pkt 5.6 i 5.7 w części co do kary. Powołując się na przepisy art. 438 pkt 2, 3 i 4 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na jego treść, a to:

1. art. 4, 7, 410 k.p.k. polegająca, na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów skutkującym jej dowolnością poprzez oparcie rozstrzygnięcia jedynie na części dowodów, bez wzajemnej ich analizy, jak również zestawienia z wnioskami wypływającymi z pozostałych dowodów;

2. art. 170 § 1 pkt 1-5, 171 § 5 pkt 2, 167 § 1, 172, 199a k.p.k. polegającą na zaniechaniu wyjaśnienia z urzędu istotnych dla sprawy okoliczności w celu należytej weryfikacji i oceny dowodów wskutek nieuzasadnionego:

a) zaniechania w dniu 22.06.2015 r. przeprowadzenia konfrontacji pomiędzy T. K. a M. D.

b) oddalenia w dniu 23.04.2015 r. wniosku dowodowego o badanie T. D. przy wykorzystaniu urządzenia mającego na celu kontrolę nieświadomych reakcji organizmu;

3. art. 424 § 1 k.p.k. polegającą na konstrukcji uzasadnienia wyroku, która nie zwiera przekonywującego wyjaśnienia, jakie fakty Sąd uznaje za udowodnione, jakie zaś nie oraz z jakiego powodu tak czyni; jak również pomija ustosunkowanie się do dowodów o charakterze korzystnym dla oskarżonego;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na uznaniu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych w pkt XXXII, XXXIII, XXXIV, XXXV i XXXIX aktu oskarżenia czynów, podczas gdy brak jest dowodów dostatecznie potwierdzających powyższe założenie

III. rażącą niewspółmierność orzeczonych wobec oskarżonego kar za czyny z pkt XXXVI, XXXVII i XXXVIII aktu oskarżenia (pkt 5.6, 5.7 i 5.9 wyroku), polegającą na niedostatecznym uwzględnieniu okoliczności łagodzących, które uzasadniały wymierzenie oskarżonemu kar w łagodnym wymiarze.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 5.1, 5.2, 5.3, 5.4, 5.5, 5.8 i 5.9 poprzez uniewinnienie oskarżonego od czynów zarzucanych w pkt XXXII, XXXIII, XXXIV, XXXV i XXXIX aktu oskarżenia, a w pkt 5.6, 5.7 i 5.9 poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyny z pkt XXXVI, XXXVII (po uznaniu, że stanowią jeden czyn) i XXXVIII aktu oskarżenia kar jednostkowych i kary łącznej w łagodnym wymiarze, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego J. K. (1) na podstawie art. 425 § 1 i § 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżyła wyrok w odniesieniu do tego oskarżonego w całości. Powołując się na przepisy art. 427 § 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzucił orzeczeniu:

1. obrazę przepisów postępowania karnego, tj. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 92 k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 173 § 1 k.p.k., art. 366 § 1 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., poprzez nieuwzględnienie przy wydawaniu wyroku całokształtu okoliczności faktycznych ujawnionych w postępowaniu dowodowym, a mających znaczenie dla rozstrzygnięcia o jego przedmiocie, oparcie ustaleń w sposób wybiórczy jedynie na części zebranego w sprawie materiału dowodowego, niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, niedostateczne uwzględnienie okoliczności korzystnych dla oskarżonego J. K. (1) bez uwzględnienia zasad prawidłowego i logicznego rozumowania, nienależytą ocenę poszczególnych dowodów wykraczającą poza granice swobodnej oceny dowodów i ich jednostronną ocenę, co dotyczyło w szczególności :

a) uznania winy oskarżonego J. K. (1) na kanwie wyjaśnień współoskarżonego F. S., mimo braku innych dowodów je potwierdzających, co - w kontekście istotnych rozbieżności w samych wyjaśnieniach F. S., jak i sprzeczności między jego wyjaśnieniami a tymi, które składali inni oskarżeni - dyskredytuje tenże środek jako jedyny pozwalający na przypisanie winy J. K. (1); w tym nieprawidłowe przeprowadzenie kontroli dowodu z wyjaśnień współoskarżonego poprzez zlekceważenie okoliczności, które mogły przyczynić się do bezpodstawnego „pomówienia”, jak też zaniechanie inicjatywy dowodowej w kontekście tego, czy między F. S. a J. K. (1) doszło do konfliktu, którego przyczyny mogły skutkować „pomówieniem”, a przede wszystkim zlekceważenie okoliczności, jaką mogła być obawa F. S. o ujawnienie wyjazdu do Holandii z I. W. (1) i A. Ł., ewentualnie obawa przed nimi - i wskutek powyższego ogólnikowe stwierdzenie, iż Sąd I instancji takich okoliczności się nie dopatrzył;

b) pominięcie okoliczności, które zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logiki dezawuują wiarygodność wyjaśnień F. S. obciążających J. K. (1);

c) przyjęcia pełnej wartości dowodowej okazania J. K. (1), pomimo przeprowadzenia tej czynności wyłącznie w oparciu o tablice poglądową z wizerunkami czterech osób;

d) zaniechania inicjatywy dowodowej i nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy związanych z identyfikacją J. K. (1) przez F. S. jako osoby o pseudonimie (...), w sytuacji gdy F. S. podczas składanych wyjaśnień wskazywał, iż osoba o pseudonimie (...) ma na imię P., a nie J.;

e) uznania za niewiarygodne w całości wyjaśnień oskarżonego J. K. (1) (str. 47 uzasadnienia wyroku), pomimo skorzystania przez oskarżonego z uprawnienia do odmowy ich składania, co potwierdza powierzchowność dokonanej przez Sąd a quo oceny materiału dowodowego,

co w konsekwencji miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku prowadząc do niesłusznego skazania oskarżonego;

2. obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. przez sporządzenie uzasadnienia wyroku na piśmie niezgodnie z wymaganiami przewidzianymi w wymienionym przepisie, czego przejawem było zwłaszcza:

a) zaniechanie poczynienia analizy odnośnie wiarygodności treści wyjaśnień F. S. w zakresie, w jakim osoba o pseudonimie (...) miała na imię P.;

b) przedstawienie uproszczonego stanu faktycznego, sprowadzającego się do powielenia opisów czynów zarzuconych oskarżonym, przy jednoczesnym zaniechaniu przywołania zdarzeń niepodważalnych, a istotnych dla weryfikacji dowodu z „pomówienia”;

c) zaniechanie omówienia i krytycznej oceny zeznań poszczególnych świadków w korelacji z innymi dowodami;

d) zawarcie nieprecyzyjnych sformułowań, co jednocześnie potwierdza powierzchowną ocenę materiału dowodowego, co miało oczywisty wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, uniemożliwiając należytą weryfikację poczynionych w toku postępowania rozpoznawczego ustaleń faktycznych i dokonanej oceny dowodów; w związku z powyższym również:

3. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego istotny wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, iż osobą, od której F. S. nabywał marihuanę oraz amfetaminę był J. K. (1), w tym przyjęcie, iż (...) i (...) to ta sama osoba i jest nią właśnie oskarżony; oraz że transakcji w K. w dniu 9 stycznia 2012 r. dokonano na zlecenie J. K. (1), który przekazał na ten cel kwotę 10.000 zł.

Mając powyższe na uwadze na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 k.p.k.

Powołując się na powyższe zarzuty obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. K. (1) od czynów przypisanych mu w sentencji wyroku, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego T. J. na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk oraz art. 444 kpk. zaskarżyła wyrok w stosunku do oskarżonego T. J. w całości. Powołując się na przepisy art. 427 § 1 i 2 kpk. i art. 438 pkt 3 i 4 kpk. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4, 5 § 2, 7 i 410 k.p.k., wyrażającą się w przekroczeniu przez Sąd zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez zbyt dowolną analizę zebranego w sprawne materiału dowodowego, w szczególności oparcie się na materiale dowodowym niekorzystnym dla oskarżonego tj. na wyjaśnieniach oskarżonego I. W. (1), a nie wzięcie pod uwagę wyjaśnień oskarżonego T. J., w których nie przyznaje się on do dokonania zarzucanego czynu;

II. błąd w ustaleniach przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, będący następstwem selektywnej i jednostronnej oceny materiału dowodowego, a wyrażającej się w niesłusznym przyjęciu przez Sąd. że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu występku, w sytuacji, gdy szczegółowa analiza zebranych w sprawie dowodów; w szczególności przedmiotu umowy podnajmu lokalu położonego w L. przy ul. (...) z zachowaniem zasad wiedzy i doświadczenia życiowego - pozwala na przyjęcie stwierdzenia, iż T. J. nie dopuścić się zarzucanego mu czynu.

Wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego T. J., ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Lublinie.

Sąd Apelacyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Odnośnie I. W. (1):

Apelacja okazała się w znacznej części zasadna i doprowadziła do istotnej zmiany wyroku w odniesieniu do I. W. (1).

W pkt 3.1 wyroku I. W. (1) został uznany za winnego tego, że w okresie od 3 do 6 września 2011 r., daty dziennej nieustalonej na terenie Królestwa Holandii oraz Polski, działając wspólnie i w porozumieniu z F. S. i A. Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany o masie 1200 gramów celem dalszej dystrybucji, w ten sposób, że w/w środek odurzający nabył w dacie dziennej bliżej nieustalonej w Holandii od nieustalonej osoby, a następnie w dniu 6 września 2011 r., przewiózł go z terytorium Królestwa Holandii do Polski, do L., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 3 lat, 5 miesięcy i 10 dni po odbyciu kary roku, 9 miesięcy i 4 dni pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 27 lutego 2004 r. w sprawie IV K 7/03 za przestępstwo kwalifikowane z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, którą to karę odbywał w okresie od 23 czerwca 2006 roku do 27 marca 2008 roku tj. przestępstwa z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) w zw. z art. 64 § 1 kk. Tymczasem ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego przeczą temu, by I. W. (1) współdziałał z A. Ł. i F. S. w zakupie marihuany, by chciał ją nabyć, a czynności dokonane przez współoskarżonych w tym zakresie traktował jako własne zachowanie. Przypomnieć należy, że – jak wynika z ustaleń faktycznych zawartych w pisemnych motywach kontrolowanego wyroku I. W. (1) udał się z F. S. i A. Ł. do Holandii nie w celu zakupu marihuany, ale w celu znalezienia pracy. To nie on, ale współoskarżeni posiadali pieniądze w kwocie 50.000 zł, które wymienili w Z. na euro. Dopiero po przekroczeniu granicy niemiecko – holenderskiej zaproponowali oni I. W. (1), by powrócił do Polski jadąc za busem, którym F. S. chciał nadać paczkę z marihuaną. I. W. (1) nie zgodził się na to. W Holandii I. W. (1) nie uczestniczył w czynnościach nabycia marihuany, a jedynie był wraz ze współoskarżonymi w sklepie, gdzie F. S. i A. Ł. kupili pojemnik, w którym chcieli umieścić środek odurzający. To A. Ł. następnie nabył marihuanę w ilości 1200 gramów. I. W. (1) nie uczestniczył w tym zakupie, ani nie współfinansował go. Nie sposób więc przyjąć, że oskarżony miał zamiar nabycia marihuany, a podejmowane w tym zakresie czynności współoskarżonych traktował jako własne. Dodać trzeba, że I. W. (1) otrzymał od A. Ł. tylko kilka gramów marihuany, a resztą podzielili się A. Ł. i F. S.. Rolą I. W. (1) w zdarzeniu było jedynie to, że swoim samochodem wrócił do Polski wraz z A. Ł. i F. S., którzy mieli ze sobą zakupioną marihuanę. Oskarżony prowadził pojazd przez część trasy. I. W. (1) miał przy tym pełną świadomość, że przewozi w swoim aucie znaczną ilość narkotyku. Oskarżony za przysługę otrzymał od kolegów korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie 550 zł i zwrot kosztów paliwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uznał, iż I. W. (1) nie dokonał nabycia, ale jedynie przewozu znacznej ilości marihuany i uznał go za winnego tego, że w dniu 6 września 2011 roku na terenie Królestwa Holandii oraz Polski, działając wspólnie i w porozumieniu z F. S. i A. Ł., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, dokonał wewnątrzwspólnotowego przewozu z Królestwa Holandii do Polski znacznej ilości środka odurzającego w postaci 1200 gramów marihuany, to jest popełnienia przestępstwa z art. 55 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tj. Dz. U. z 2012 roku poz. 124) w zw. z art. 64 § 1 kk.

Mając na względzie to, że czyn przypisany ostatecznie I. W. (1) cechuje się mniejszym stopniem społecznej szkodliwości od tego przypisanego przez Sąd Okręgowy, skoro z opisu czynu wyeliminowano znamię nabycia znacznej ilości marihuany, Sąd Apelacyjny złagodził orzeczoną wobec oskarżonego za ten czyn karę pozbawienia wolności z 2 lat do roku i 6 miesięcy. Orzeczona grzywna 80 stawek dziennych po 15 złotych każda pozostaje adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu.

W pkt 3.2 wyroku Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu popełnienie czynu wyczerpującego znamiona art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii polegającego na tym, że w okresie od 1 stycznia 2009 r. do 15 października 2011 r. dat bliżej nieustalonych w L., M., działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem posiadał znaczną ilość środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste, w ilości nie mniejszej niż 78,5 gram łącznie, które wcześniej nie mniej niż trzydziestokrotnie nabywał w porcjach nie mniejszych niż dwa i pół grama od F. S. oraz dwukrotnie zostało mu udzielone przez P. W. w porcjach 2 gramy i 1,5 grama. Czyn ten był zatem rozciągnięty w czasie ponad 2 lat i 6 miesięcy, a jednorazowo I. W. (1) posiadał nie więcej, niż 2,5 grama marihuany. Nie ustalono, by w jakimkolwiek momencie I. W. (1) posiadał większą ilość narkotyku. Tymczasem należy przyjąć, że posiadanie narkotyku w znacznej ilości w rozumieniu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii dotyczy dysponowania znaczną ilością takiego środka jednorazowo, nie zaś kilkudziesięciokrotne posiadanie nieznacznej jego ilości. Podobne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 12 kwietnia 2016r. gdzie stwierdzono, że warunkiem zakwalifikowania czynu sprawcy jako wyczerpującego znamiona przestępstwa określonego w art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jest rzeczywiste dysponowanie przez niego tą samą, znaczną ilością środków lub substancji regulowanych ustawą o przeciwdziałaniu narkomanii w konkretnym czasie, wywołanie jego jednorazowym zachowaniem i ewentualnym utrzymaniem przez niego tego bezprawnego stanu. Czyn ten jest zaliczany do przestępstw trwałych, co wyklucza możliwość popełnienia go „na raty”.

Z tych względów należało wyeliminować z opisu czynu przypisanego oskarżonemu I. W. (1) stwierdzenie o znacznej ilości środków odurzających i czyn zakwalifikować z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk. W związku ze złagodzeniem kwalifikacji prawnej czynu należało też obniżyć orzeczoną karę pozbawienia wolności z roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności do 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Nie sposób było zaakceptować opisu czynu przypisanego I. W. (1) w pkt 3.3 wyroku, a mianowicie, że w okresie od 21 września 2010 r. do 30 listopada 2010 r. daty dziennej bliżej nieustalonej, w M. i L., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie środkiem odurzającym pod postacią marihuany o masie 50 gramów w ten sposób, że po uprzednim otrzymaniu środków finansowych od M. Ł. (2) nabył ww. środek od P. W., otrzymując go za pośrednictwem poczty kurierskiej w paczce nadanej z M. do L., a następnie przekazał narkotyki M. Ł. (2), z przeznaczeniem do dalszej dystrybucji, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne na karę pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu kary roku, 9 miesięcy i 4 dni pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 27 lutego 2004 r. w sprawie IV K 7/03 za przestępstwo kwalifikowane z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, którą to karę odbywał w okresie od 23 czerwca 2006 roku do 27 marca 2008 roku tj. przestępstwa z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (j.t.: Dz. U. z 2012 r. poz. 124) w zw. z art. 64 § 1 kk.

Na wstępie rozważań w tym zakresie zauważyć należy, że sąd meriti dostrzegł swój błąd odnośnie tego, iż omyłkowo wskazał, że M. Ł. (2) zakupił marihuanę w celu jej dalszej dystrybucji. Sąd stwierdził jednak, że nie wpływa to na kwalifikację prawną czynu. Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić.

I. W. (1) nie kupował marihuany dla siebie, ale dla M. Ł. (2). Nie wykładał na ten cel swoich środków finansowych. Był li tylko pośrednikiem, osobą, która ułatwiła M. Ł. (2) zakup, a co za tym idzie użycie środka odurzającego. M. Ł. (2) był przy tym konsumentem marihuany (nie kupował jej w celu dalszej dystrybucji). Tymczasem, aby zasadnie móc przyjąć, że oskarżony dopuścił się przestępstwa „uczestniczenia w obrocie” środkami odurzającymi (art. 56 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) koniecznebyłoby również bezsporne ustalenie, że osoba nabywająca je następnie od oskarżonego także nie czyniła tego na własny użytek (a zatem także nie była konsumentem), ale nabyła je w celu dalszej ich odsprzedaży. (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 15 kwietnia 2016r.). Pomimo, że znamię to nie zostało zawarte expressis verbis w opisie czynu przypisanego I. W. (1) (ale jednoznacznie wynika z opisu czynu) oczywiste jest, że działał on w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, z tym, że nie dla siebie, a dla P. W., który za sprzedaną M. Ł. (2) marihuanę otrzymał 1000 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny uznał I. W. (1) za winnego tego, że w okresie pomiędzy 21 września 2010r. a 30 listopada 2010r. daty bliżej nieustalonej, w L., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii ułatwił M. Ł. (2) użycie 50 gramów środka odurzającego w postaci marihuany, w ten sposób, że po uprzednim otrzymaniu środków finansowych od M. Ł. (2) nabył dla niego w/w środek od P. W., otrzymując go za pośrednictwem poczty kurierskiej, a następnie środek ten przekazał M. Ł. (2), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, to jest popełnienia czynu z art. 58 ust 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (tj. Dz. U. z 2012 roku poz. 124) w zw. z art. 64 § 1 kk. Stosownie do zmniejszenia stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego I. W. (1) należało złagodzić orzeczoną wobec niego karę i za czyn ten wymierzyć oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut apelacji obrońcy odnośnie czynu z pkt 3.7 wyroku, gdzie przypisano I. W. (1), że w dniu 18 lutego 2012 r. w L., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał środki odurzające w postaci ziela konopi innych niż włókniste o wadze 0,1 grama oraz środki odurzające z grupy I-N w postaci suszu Kava-Kava o masie 43,1 grama tj. czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Skarżący twierdzi, iż Sąd Okręgowy winien uniewinnić oskarżonego od posiadania 0,1 grama marihuany, gdyż jest to ilość zbyt mała, by mogła wywołać inny, niż medyczny skutek. Ze stanowiskiem takim zgodzić się nie można. Obrońca podnosząc ten zarzut nie dostrzega przede wszystkim tego, że I. W. (1) zarzucono i przypisano jeden czyn – posiadania 0,1 grama marihuany oraz 43,1 grama suszu kava-kava. Tym samym przypisano mu łącznie posiadanie 43,2 grama środków odurzających, a to z pewnością jest ilość spełniająca znamię art. 62 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Zauważyć też trzeba, że ilość 0,1 grama jest przyjmowana powszechnie w orzecznictwie i doktrynie jako tzw. porcja podstawowa, pozwalająca na jednorazowe odurzenie się osoby. Tym samym brak było podstaw do zmiany orzeczenia w tym zakresie, a co za tym idzie do złagodzenia orzeczonej za ten czyn kary.

Na marginesie podnieść już tylko należy, iż nie jest możliwe wydanie wyroku uniewinniającego co do części jednego czynu, jak chce obrońca, ale konieczna byłaby zmiana jego opisu przez wyeliminowanie tych fragmentów, które nie wyczerpują znamion przestępstwa.

Sąd Apelacyjny nie podziela stanowiska obrońcy oskarżonego, iż w odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 3.3, 3.4, 3.5 i 3.6 sąd a quo dopuścił się naruszenia art. 60 § 3 kk poprzez niezastosowanie w odniesieniu do tych czynów instytucji obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary. Podkreślić należy, że Sąd I Instancji zastosował takie złagodzenie co do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 3.1 wyroku. Odnośnie natomiast czynów wskazanych przez obrońcę podnieść należy, że pomimo tego, że rzeczywiście I. W. (1) złożył wyjaśnienia i opisał ich przebieg, to pierwotnym materiałem dowodowym w tym zakresie był ten zawarty w materiałach niejawnych (vide: niejawna część uzasadnienia Sądu Okręgowego). Niezasadnie zatem twierdzi skarżący, że to oskarżony, jako pierwszy, ujawnił organom ścigania nieznane im okoliczności popełnienia tych czynów.

W związku ze złagodzeniem części kar jednostkowych Sąd Apelacyjny orzekł wobec I. W. (1) karę łączną w niższym wymiarze, niż ukształtowana przez Sąd I Instancji. Kara łączna 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywna 250 stawek dziennych po 15 złotych każda stawka właściwie spełni swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej, jak i społecznego oddziaływania kary, zważywszy na liczbę, rodzaj i społeczną szkodliwość przypisanych oskarżonemu przestępstw.

Odnośnie T. J.:

Kontrola instancyjna wyroku w części dotyczącej tego oskarżonego wykazała, że jest on bezbłędny. Sąd Okręgowy w szczególności zgromadził w tym zakresie kompletny materiał dowodowy czego nie kwestionuje skarżący w apelacji.

Apelacja obrońcy oskarżonego T. J. zasadza się natomiast na zarzucie błędnej oceny materiału dowodowego, w szczególności nieprawidłowej oceny wyjaśnień współoskarżonego I. W. (1) oraz samego T. J., jak też pominięcia przy orzekaniu dowodu w postaci umowy najmu lokalu, przedstawionej na rozprawie w dniu 24 stycznia 2014r. Zarzuty te są bezzasadne. Oczywiste jest się być, że art. 410 kpk nie nakłada na sąd obowiązku czynienia ustaleń faktycznych zgodnych z treścią wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie. Byłoby to bowiem niemożliwe w sytuacji, gdy materiał dowodowy zawiera dowody wzajemnie sprzeczne. Zadaniem sądu jest dokonanie oceny całokształtu dowodów i oparcie ustaleń faktycznych na tych dowodach, które uznał za wiarygodne w toku ich oceny przeprowadzonej zgodnie z art. 4 i 7 kpk. Analiza pisemnego uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wskazuje, że dowody w postaci wyjaśnień I. W. (1) i T. J. Sąd Okręgowy przeanalizował i ocenił. Ocena ta pozostaje oceną swobodną, nie nosi cech dowolności i jako taka pozostaje pod ochroną wynikającą z mocy art. 7 k.p.k. Wprawdzie uzasadnienie wyroku sądu meriti w zakresie dotyczącym czynu przypisanego T. J. nie jest obszerne, jednakże wynika to przede wszystkim z niewielkiej ilości dowodów w tym zakresie i nieskomplikowanego stanu faktycznego. Przypomnieć też należy, że uzasadnienie wyroku winno być zwięzłe (art. 424 § 1 kpk), a niedostatki uzasadnienia nie mogą spowodować uchylenia wyroku przez sąd ad quem (art. 455a kpk). Przechodząc do dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny wyjaśnień I. W. (1) należy stwierdzić, że słusznie uznane zostały one za wiarygodne. Nie miał on żadnego powodu by bezpodstawnie obciążać T. J., a jego wyjaśnienia są logiczne, stanowcze i szczegółowe. Opisał on nie tylko okoliczności sprzedaży amfetaminy T. J., ale wskazał ponadto, że nabywca nie był zadowolony z jej jakości i chciał oddać mu zakupioną substancję. Powyższe przekonuje co do tego, że opisuje on prawdziwą sytuację. Oceniając wyjaśnienia I. W. (1) należy mieć także na uwadze, że oskarżony ten nie próbuje za wszelką cenę obciążać innych osób, np. po to, by uzyskać dla siebie korzystny wyrok, o czym świadczy m.in. to, że zaprzeczył, by sprzedawał amfetaminę E. C.. Tymczasem wyjaśnienia T. J. ograniczają się zasadniczo do prostego zaprzeczenia, że opisywana przez współoskarżonego sytuacja miała miejsce.

Rację ma skarżący o tyle, że rzeczywiście Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wyroku nie odniósł się do umowy najmu przez T. J. lokalu przy ul. (...), gdzie prowadził warsztat. Jednakże uchybienie to nie zmienia oceny wydanego orzeczenia, jako prawidłowego. Z przedmiotowej umowy wynika, iż T. J. podnajmował to pomieszczenie do dnia 30 września 2011r. Powyższe dowodzi jednak tylko tego, że w dniu 25 października 2011r. T. J. nie miał tytułu prawnego do wskazanego lokalu. Nie jest natomiast wykluczone, że przebywał w nim, chociażby porządkując go, czy też zabierając rzeczy. I. W. (1) kojarzył to miejsce, jako miejsce, gdzie uprzednio T. J. prowadził warsztat samochodowy (I. W. (1) naprawiał tam uprzednio samochód, co jest bezsporne) i tak je opisał. Nie musiał wiedzieć, czy umowa podnajmu lokalu jeszcze obowiązuje, czy też jej termin upłynął. Z tych względów – w ocenie Sądu Apelacyjnego – okoliczności wynikające z przedstawionej przez obrońcę oskarżonego na rozprawie umowy, nie są w stanie podważyć wiarygodności wyjaśnień I. W. (1) w zakresie, w jakim obciąża on T. J..

Orzeczona wobec tego oskarżonego kara jest karą łagodną, zwłaszcza wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności i nie może być wzruszona w toku kontroli instancyjnej.

Odnośnie T. D. (1):

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Celem oczyszczenia przedpola rozważań wskazać należy, iż skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych w zakresie czynów z pkt XXXVI, XXXVII (czyny te, zgodnie z oczekiwaniami obrońcy zostały uznane za jeden czyn zabroniony – pkt 5.6 wyroku) i XXXVIII aktu oskarżenia (posiadania w dniu 22 stycznia 2012r. narkotyków oraz broni palnej z amunicją), jako że w tym zakresie kwestionuje de facto tylko wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary, o czym będzie mowa poniżej.

Obrońca kwestionuje ustalenia faktyczne odnośnie czynów z pkt XXXII – XXXV oraz XXXIX aktu oskarżenia.

Jeżeli chodzi o czyn z pkt XXXIX (przypisany oskarżonemu w pkt. 5.8 wyroku) apelacja ogranicza się li tylko do powołania się na wyjaśnienia T. D. (1), który wskazał, iż udał się na Komisariat Policji w celu poinformowania funkcjonariuszy o przekazanych mu narkotykach. Wyjaśnienia te tymczasem słusznie uznane zostały przez Sąd Okręgowy za zupełnie niewiarygodne. Jeżeli T. D. (1) naprawdę chciałby poinformować policjantów o posiadanych przy sobie narkotykach i okolicznościach wejścia w to posiadanie, uczyniłby to niezwłocznie po przyjściu do komisariatu. Tymczasem T. D. (1) stawił się w tym dniu na Policję w związku ze stosowanym wobec niego środkiem zapobiegawczym w postaci dozoru Policji. Meldując się w tym celu winien na wstępie zawiadomić o posiadanej marihuanie. Tymczasem oskarżony nie uczynił tego i nie wspomniał nic na temat tego środka odurzającego aż do chwili ujawnienia go przez policjantów w toku czynności przeszukania jego osoby. Bezsporne jest przy tym, że przy T. D. (1) znaleziono wtedy marihuanę w przypisanej mu ilości. Trudno uznać za wiarygodne depozycje oskarżonego co do tego, że przedmiotową marihuanę otrzymał od mężczyzny przysłanego przez J. G., skoro z wyjaśnień tego ostatniego wynika, że to on nabywał narkotyki od oskarżonego, a nie odwrotnie.

Odnośnie czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt XXXII - XXXV wyroku, a przypisanych w pkt 5.1- 5.5 wyroku, apelacja kwestionuje głównie dokonaną przez sąd meriti ocenę dowodów, a w szczególności wyjaśnień T. D. (1) oraz obciążających go wyjaśnień T. K. i J. G.. Jeżeli chodzi bowiem o zarzuty stawiane uzasadnieniu Sądu Okręgowego, to przypomnieć należy, że uzasadnienie wyroku winno być zwięzłe (art. 424 § 1 kpk), a niedostatki uzasadnienia nie mogą spowodować uchylenia wyroku przez sąd ad quem (art. 455a kpk). W ocenie sądu odwoławczego sąd a quo słusznie uznał za wiarygodne spójne i konsekwentne wyjaśnienia dwóch w/w współoskarżonych, którzy opisali okoliczności nabywania narkotyków od T. D. (1). Osoby te nie miały żadnego powodu by bezpodstawnie obciążać oskarżnego. J. G. wskazał, że przedstawił się T. D. (1) imieniem J., co znajduje potwierdzenie w zeznaniach M. D., której T. D. (1) przedstawił J. G. także imieniem J.. Tym samym nie zasługują na wiarę wyjaśnienia oskarżonego, że znał J. G. pod nazwiskiem D. M.. Dodać należy, że także w telefonie miał zapisany numer G. jako (...), a nie (...). Zestawiając zbieżne ze sobą wyjaśnienia T. K. i J. G. (którzy w swoich wyjaśnieniach obciążali przecież również samych siebie) z gołosłownymi i wręcz naiwnymi w swojej treści wyjaśnieniami T. D. (1) (tu wspomnieć można jeszcze o niespójnej i różnie przedstawianej podczas kolejnych przesłuchań historii o kradzieży narkotyków) należy podzielić stanowisko sądu meriti odnośnie oceny tego dowodu. Nie można zapominać, iż weryfikacji prawdomówności T. K. i J. G. Sąd Okręgowy dokonał także przez pryzmat wyjaśnień M. W., A. Ł., F. S. i zeznań P. M.. Obrońca w apelacji podnosi, że osoby te nie zetknęły się nigdy z T. D. (1), nie znają go i nie mają żadnej wiedzy na temat zarzuconych mu czynów. Przyznał to zresztą sam Sąd Okręgowy w pisemnych motywach wyroku (k. 46). Niemniej jednak depozycje tych osób potwierdzają wyjaśnienia T. K. i J. G., iż dopiero w toku transakcji brali oni narkotyki od osoby trzeciej, co koresponduje z ich wyjaśnieniami, uzupełnionymi o fakt, że osobą tą był T. D. (1).

W uzasadnieniu apelacji skarżący deprecjonuje wyjaśnienia T. K. i J. G. także w ten sposób, iż wskazuje, że osoby te niespójnie, niestanowczo wyjaśniały co do ilości nabywanych od T. D. (1) narkotyków. Również jednak tę okoliczność dostrzegł Sąd Okręgowy i odniósł się do niej w uzasadnieniu wyroku (str. 60), które to rozważania Sąd Odwoławczy w pełni podziela. Zasadnie uznano, iż rozbieżności te są w pełni usprawiedliwione upływem czasu oraz – co zauważa Sąd Apelacyjny – wielokrotnością przesłuchań. Jednocześnie podkreślić należy, że za każdym razem, w razie rozbieżności co do ilości narkotyków sąd a quo przyjmował ilość mniejszą, jako najkorzystniejszą dla oskarżonych.

Nie sposób podzielić zarzutu, że Sąd I Instancji naruszył przepisy postępowania nie przeprowadzając konfrontacji pomiędzy T. K., a M. D.. Po pierwsze wskazać należy, że konfrontacja jest szczególnym rodzajem przesłuchania, a sięga się po nią nie w każdym wypadku ujawnienia sprzeczności pomiędzy zeznaniami, czy wyjaśnieniami osób, ale pomocniczo wtedy, gdy rozbieżności te nie mogą być usunięte w toku procesu oceny dowodów. Ponadto w realiach sprawy tak naprawdę nie ma sprzeczności pomiędzy depozycjami T. K. i M. D.. To, że podczas pobytów M. D. w mieszkaniu T. D. (1) nie zauważyła ona niczego, co świadczyłoby o tym, że oskarżony zajmuje się dystrybucją narkotyków, nie znaczy, że obserwacji takiej nie mógł poczynić T. K., który po pierwsze nie bywał w tym mieszkaniu w tym samym czasie, co M. D., a po wtóre bywał tam w zupełnie innym celu. Trudno też w tym kontekście nie przypomnieć, że w mieszkaniu przy ul. (...) podczas przeszukania znaleziono stosunkowo pokaźną ilość marihuany i amfetaminy, sugerującą wyraźnie, że była ona przeznaczona do dalszej dystrybucji, a do posiadania której T. D. (1) przecież się przyznał. Nie można też zakwestionować - jak chce obrońca - ogólnej wiarygodności T. K. na podstawie tego, że ten ostatni pomylił ulice, czy kierunki opisując drogę z ulicy (...) na ul. (...) w K..

Podzielić należało stanowisko Sądu Okręgowego co do odmowy przesłuchania oskarżonego T. D. (1) przy wykorzystaniu tzw. poligrafu wobec niedopuszczalności przeprowadzenia takowego dowodu. Art. 199a k.p.k., na który powołuje się skarżący, określa bowiem – w ocenie Sądu Apelacyjnego - jedynie procedurę wykonywania badania przez biegłego, uzależniając je od zgody osoby badanej. Natomiast to, kiedy i w jakim celu takie badanie może być przeprowadzone, określa art. 192a § 1, 2 i 3 kpk.

Jeżeli chodzi o zarzut dotyczący niewspółmiernej surowości orzeczonych kar jednostkowych i kary łącznej, to argumentacja przytoczona w tym zakresie w uzasadnieniu wyroku nie przekonuje. Obrońca wskazuje, że T. D. (1) przyznał się do części stawianych mu zarzutów, nie zauważa przy tym, że trudno uznać to za okoliczność łagodzącą w sytuacji, gdy przyznanie to dotyczy li tylko tych czynów, co do których okoliczności były oczywiste i trudno byłoby je kwestionować (chodzi o ujawnione w toku przeszukań mieszkań narkotyki, broń i amunicję). Wbrew temu, co podnosi skarżący, społeczna szkodliwość przypisanych oskarżonemu czynów jest bardzo wysoka, zważywszy min. na ilość środków odurzających i psychotropowych wskazanych w ich opisach. T. D. (1) był uprzednio karany, a część z przypisanych mu czynów popełnił w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64 § 1 kk. Mając powyższe na uwadze należało uznać, że orzeczone kary jednostkowe są karami wręcz łagodnymi i nie mogą być wzruszone w toku kontroli odwoławczej. Także kara łączna została właściwie ukształtowana przy zastosowaniu zasady asperacji i nie ma żadnych podstaw do jej złagodzenia.

Odnośnie M. Ł. (1):

W stosunku do tego oskarżonego wniesione zostały dwie apelacje, natomiast wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego złożył jedynie jeden z obrońców. Podnieść jednak należy, że zarzuty obu środków odwoławczych są zbieżne i zostaną omówione łącznie. Apelacje te nie zasługują na uwzględnienie.

W zakresie czynu zarzucanego M. Ł. (1) w pkt XXXI aktu oskarżenia, a przypisanego w pkt 4.2 wyroku skarżący kwestionują jedynie to, że przypisana oskarżonemu ilość wytworzonej marihuany nie jest ilością znaczną w rozumieniu art. 63 ust 3 i art. 53 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, a w konsekwencji, że Sąd naruszył w tym zakresie prawo materialne.

Rozważania w tej części rozpocząć należy od tego, iż zarzut ten został sformułowany błędnie, gdyż skarżący kwestionują de facto ustalenia faktyczne w zakresie „znaczności” ilości środka odurzającego. Przyjmując bowiem jako ustalenie faktyczne, że ilość 100 gram jest to ilość znaczna i wskazując to w opisie czynu, sąd meriti dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej zachowania oskarżonego i nie naruszył prawa materialnego. Przypomnieć jednocześnie należy, że zarzut naruszenia prawa materialnego może być prawidłowo podniesiony tylko wtedy, gdy nie podważa się ustaleń faktycznych.

Jeśli chodzi o kwestionowaną w apelacji ilość, Sąd Okręgowy uzasadnił przekonująco swoje stanowisko na str. 66-67 pisemnych motywów wyroku, przyjmując w realiach całej sprawy, iż ilość znaczna to ta, która przekracza 50 gramów środka odurzającego lub substancji psychotropowej. Zapatrywania te Sąd Apelacyjny podziela. Wskazać należy, że przyjęcie, że ilość 100 gramów marihuany jest ilością znaczną jest zgodne z dominującym orzecznictwem Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych. Tytułem przykładu wskazać można na wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 kwietnia 2015r. w sprawie II AKa 79/15, gdzie wskazano, że miarą "znaczności" w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U. Nr 179, poz. 1484) może być także stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość. Analogicznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 07 maja 2013r.( III KK 25/13) podkreślając, że ustalenie „znacznej ilości" środków odurzających zależy od okoliczności konkretnej sprawy i musi być każdorazowo dokonywane przez sąd ją rozpoznający. Znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób.

Przyjmując, że dawka wystarczająca do jednorazowego odurzenia się jednej osoby to 0,1 - 0,5 grama ustalenie, iż 100 gramów marihuany stanowi ilość znaczną nie może budzić żadnych wątpliwości i ustalenie to Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje. Tym samym kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 4.2 wyroku jest prawidłowa.

Niezasadne są także zarzuty apelacyjne odnośnie czynu zarzucanego oskarżonemu M. Ł. (1) w pkt XXX aktu oskarżenia, a przypisanego – przy zmianie opisu czynu – w pkt 4.1 wyroku. Rację ma skarżący li tylko, gdy wskazuje – cytując stosowne orzecznictwo Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego w Krakowie – że dowód z pomówienia jest dowodem szczególnym i podlegać musi wyjątkowo wnikliwej analizie i ocenie. Rzecz jednak w tym, że wymogom tym Sąd Okręgowy sprostał, a dokonana przez niego ocena wyjaśnień współpodejrzanych A. Ł. i I. W. (1) jest oceną swobodną, a nie dowolną i spełnia warunki art. 7 kpk. Obaj mężczyźni wyjaśniali spójnie, logicznie, a w toku postępowania przygotowawczego także bardzo szczegółowo. Nie sposób przy tym czynić zarzutu z tego, że podczas rozprawy, po kilku latach od czynów, nie pamiętali detali, czy też pewne okoliczności mylili. Nie mogą z tymi wyjaśnieniami konkurować wyjaśnienia M. Ł. (1), który to zasadniczo jedynie zaprzeczył stawianym mu zarzutom, przyznając jednocześnie, że zna A. Ł., F. S., jak też mężczyznę o imieniu I.. Oskarżony starał się przedstawić alibi tylko odnośnie transakcji z dnia 24 października 2011r., o czym będzie mowa poniżej.

Jeśli chodzi o nabywanie marihuany przez M. Ł. (1) od A. Ł. celem dalszej odprzedaży, zasadnie oparł się Sąd Okręgowy na wyjaśnieniach tego ostatniego składanych w toku postępowania przygotowawczego. Oskarżony składał je spontanicznie, obciążając także siebie i nie próbując przerzucić odpowiedzialności na osobę współoskarżonego. Ponadto nie miał żadnego powodu, by nieprawdziwie obciążać M. Ł. (1). Takiego powodu nie znalazł także oskarżony M. Ł. (1), co wynika z jego wyjaśnień. W toku śledztwa (k. 1485-1486, k. 1491 - 1492) A. Ł. podał kiedy (w jakim miesiącu i roku) oraz w jakich ilościach sprzedał M. Ł. (1) marihuanę. Oczywiste jest przy tym, że takich ilości narkotyku M. Ł. (1) nie dostawał w prezencie (jak zdaje się twierdzić skarżący), ale kupował i nie po to, by rozdać, ale po to, by dalej odprzedać i na tym zarobić. To, że podczas rozprawy A. Ł. nie pamiętał ilości narkotyków przekazywanych M. Ł. (1), a nawet wskazał, że nie były to takie ilości, jak wskazywał uprzednio, nie uniemożliwiało poczynienia przez sąd a quo ustaleń faktycznych na podstawie wyjaśnień z postępowania przygotowawczego, które były bardziej zbliżone czasowo do opisywanych wydarzeń, niż te składane rok później. To samo odnosi się do tego, że A. Ł. w czasie rozprawy nie potwierdził niektórych odczytanych wyjaśnień bez żadnego uzasadnienia zmiany swojego stanowiska. Rzeczywiście Sąd Okręgowy nie odniósł się do tych ostatnich kwestii w uzasadnieniu wyroku, co jednak nie zmienia faktu, że słusznie uznał początkowe wyjaśnienia A. Ł. za miarodajne i właśnie na nich oparł swoje ustalenia faktyczne. Prawidłowo także uznał sąd meriti, iż już sama ilość kupowanej od A. Ł. marihuany wskazuje jednoznacznie na jej przeznaczenie do dalszej dystrybucji, a nie konsumpcji. Także A. Ł., działający przecież w „biznesie narkotykowym”, miał takowe wrażenie. Argumentem przemawiającym za tym, że M. Ł. (3) zajmował się sprzedażą narkotyków jest także transakcja z dnia 24 października 2011r.

Ustalenia w zakresie przedmiotowej sprzedaży Sąd I Instancjinstancji oparł na wyjaśnieniach I. W. (1), co Sąd Odwoławczy w pełni akceptuje. Wyjaśnienia te są spójne, logiczne i konsekwentne. I. W. (1) opisał szczegóły transakcji 25 gramów amfetaminy, w której uczestniczył wraz z F. S. w mieszkaniu M. Ł. (1) (który – co zdaje się być niekwestionowane - miał pseudonim (...) lub R. i którego rozpoznał podczas czynności okazania wizerunku) na os. (...) i przyznał, że dalej odprzedał ją J. Ł.. Zauważyć tu należy, że I. W. (1) w tym zakresie obciążył się sam i to w odniesieniu do poważnego przestępstwa. Nie miał też żadnych powodów, tylko przelotnie znając M. Ł. (1), by nieprawdziwie go pomawiać. Nie można też pominąć, że w toku rozprawy I. W. (1) potwierdził swoje wyjaśnienia w tym zakresie. Depozycji I. W. (1) nie mogą deprecjonować – w ocenie Sądu Apelacyjnego – wyjaśnienia F. S., który nie tyle – jak wskazuje obrońca - nie potwierdził okoliczności tego zdarzenia, ile wskazał, że amfetaminę miał jedynie od mężczyzny o pseudonimie (...). Po pierwsze F. S. mógł tego nie pamiętać, ale także mógł nie uznawać tej transakcji jako swojej własnej, nie uznawać, że to on nabył amfetaminę od M. Ł. (1), skoro od razu, na miejscu przekazał ją I. W. (1). Dodać trzeba, że F. S. mocą ocenianego wyroku został prawomocnie skazany za zbycie w dniu 24 października 2011 roku, po uprzednim nabyciu od M. Ł. (1), I. W. (1) 25 gramów amfetaminy (zarzut z pkt XVI a/o). Obrońca M. Ł. (1) w apelacji próbuje zdeprecjonować wyjaśnienia I. W. (2), wskazując, że M. Ł. (1) nie mieszkał wtedy obok szkoły, ale obok przedszkola oraz, że był to blok nowy, a nie - jak podawał W. – stary. Są to okoliczności zupełnie drugorzędne, zwłaszcza w kontekście rozpoznania M. Ł. (1) przez I. W. (1).

Także alibi zaprezentowane w wyjaśnieniach przez M. Ł. (1) nie może być uznane za skuteczne. Wskazał on, że część dnia 24 października 2011r. był w pracy (przedstawił stosowne zaświadczenie), a przez kolejną część opiekował się dzieckiem. Tymczasem I. W. (1) nie wskazał w swoich wyjaśnieniach, o której godzinie transakcja miała miejsce. Natomiast pozostając w domu i sprawując opiekę nad małym dzieckiem M. Ł. (1) mógł z powodzeniem sprzedać 25 gramów amfetaminy.

Orzeczone wobec tego oskarżonego kary jednostkowe i kara łączna nie noszą cech rażącej surowości i nie mogą być wzruszone w toku kontroli instancyjnej.

Odnośnie J. K. (1):

Analiza zarzutów odwoławczych wskazuje, że skarżący kwestionuje przede wszystkim dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę dowodów w postaci wyjaśnień pomawiającego J. K. (1) współoskarżonego F. S.. Wtórnymi zarzutami związanymi z tym pierwszym jest zarzut braku dążenia Sądu do wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy oraz oparcie się li tylko na dowodach dla oskarżonego niekorzystnych, przy braku uwzględnienia okoliczności świadczących na jego korzyść, jak też rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść J. K. (1). Obrońca wskazuje także na niedostatki uzasadnienia Sądu Okręgowego, zarzucając obrazę przepisów postępowania, a to art. 424 § 1 pkt 1 kpk. Rzecz jednak w tym, że - jak już Sąd Apelacyjny podkreślał powyżej - uchybienia dotyczące pisemnych motywów wyroku nie mogą stać się przyczyną uchylenia orzeczenia (art. 455a kpk) , a uzasadnienie wyroku winno był zwięzłe.

Rację ma skarżący tylko o tyle, o ile podnosi, iż Sąd I Instancji nieprecyzyjnie wskazał, że nie daje wiary wyjaśnieniom oskarżonego J. K. (1), pomimo że w toku procesu nie złożył on żadnych wyjaśnień, a jedynie zajął stanowisko procesowe odnośnie stawianych mu zarzutów nie przyznając się do popełnienia tych czynów. Z pewnością sąd meriti miał na myśli to, że nie podziela stanowiska J. K. (1), iż nie przyznaje się on do popełnienia zarzucanych mu czynów, bo przecież zauważył (str. 36 uzasadnienia) , że oskarżony skorzystał z prawa do odmowy złożenia wyjaśnień.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd Okręgowy przy ferowaniu wyroku wobec obu oskarżonych art. 5 § 2 kpk przypomnieć należy, że stan określany przez ustawodawcę jako niedające się usunąć wątpliwości, o jakich traktuje przepis art. 5 § 2 kpk, nie polega na występowaniu konkurencyjnych wersji zdarzenia wynikających ze sprzecznych dowodów, lecz na braku możliwości ich rozstrzygnięcia przy użyciu zasad określonych w art. 7 kpk. Samej reguły in dubio pro reo nie można więc wykorzystywać jako instrumentu pozwalającego na traktowanie w sposób uproszczony stwierdzonych w toku procesu wątpliwości. Aktywizacja w procesie karnym działania nakazu rozstrzygania wątpliwości w kierunku korzystnym dla oskarżonego następuje przecież dopiero w ostateczności. W szczególności wówczas, gdy po przeprowadzeniu wszystkich możliwych i pomocnych dla wyjaśnienia danej kwestii dowodów i przeprowadzeniu ich oceny w sposób respektujący wymogi art. 7 kpk oraz dokonaniu wynikłej z tej oceny ustaleń, nadal istnieją co do określonej kwestii nieusuwalne wątpliwości. Wtedy to można i należy wytłumaczyć je na korzyść oskarżonego. Sąd nie może natomiast posiłkować się tą zasadą dla ukrycia swojej niepewności w zakresie oceny dowodów oraz dokonywania ustaleń faktycznych ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2015 r., sygn. V KK 361/14, LEX nr 1652709, wyrok Sadu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 28 maja 2015 r., sygn. II AKa 84/15, LEX nr 1768709). W realiach sprawy sąd a quo po dokonaniu oceny dowodów dokonał jednoznacznych ustaleń faktycznych, nie mając nie dających się usunąć wątpliwości co do żadnej okoliczności, a zatem nie mógł tym samym rozstrzygnąć ich na niekorzyść oskarżonych. Oczywiste przy tym jest, że wątpliwości, o których mowa w art. 5 § 2 kpk musi powziąć sąd, a nie strony.

Skarżący wskazuje, iż Sąd Okręgowy nie oparł wyroku na całokształcie zgromadzonego materiału dowodowego, jednakże zarzut ten nie jest zasadny. Rzecz bowiem w tym, iż przepis art. 410 k.p.k. nakazuje wprawdzie uwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych na rozprawie, lecz nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń sądu. Byłoby to oczywiście niemożliwe, gdy z różnych dowodów wynikają wzajemnie sprzeczne okoliczności. Nie można więc zarzutu jego naruszenia opierać na tym, iż pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeżeli sąd rozważył je i ocenił je jako niewiarygodne, czy nieprzydatne w sposób określony w art. 7 k.p.k. Tymczasem Sąd Okręgowy – co wynika z pisemnych motywów wyroku – miał na uwadze cały zgromadzony i ujawniony na rozprawie materiał dowodowy.

W myśl zasady swobodnej oceny dowodów, wysnucie wniosku o wiarygodności, czy też niewiarygodności określonych dowodów, zależy od wewnętrznego przekonania sądu, który władny jest dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, czy też innym dowodom pod warunkiem, że swoje stanowisko w sposób przekonujący uzasadni w konfrontacji z całokształtem zebranego w sprawie materiału dowodowego. W dochodzeniu do prawdy obiektywnej sąd może posługiwać się nie tylko dowodami bezpośrednimi, którymi aktualnie dysponuje, ale również prawidłowym logicznie rozumowaniem wspieranym przesłankami natury empirycznej. Pozwala to sądowi na uznanie za dowód logicznie poprawnej koncepcji myślowej, której wnioski (informacje) swoją konsekwencją eliminują inne, chociaż nie muszą całkowicie wyłączać rozumowania odmiennego. Sąd ma prawo oprzeć swoje rozstrzygnięcie na tego rodzaju dowodach pośrednich, jeżeli racjonalnie uznał je za czyniące zadość postulatowi dochodzenia do prawdy obiektywnej i wyprowadził z nich wnioski odpowiadające zasadom logicznego rozumowania, z jednoczesnym respektowaniem zasady in dubio pro reo. Oczywiste przy tym jest to, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k.

Przeprowadzona kontrola instancyjna wyroku Sądu I Instancji wydanego w niniejszej sprawie wykazała, iż w stosunku do oskarżonego J. K. (1) jest on bezbłędny. Sąd oparł swe ustalenia faktyczne o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, a kompletny i prawidłowo wprowadzony do postępowania materiał dowodowy poddał analizie dokonanej z uwzględnieniem reguł zawartych w art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k. W motywach zaskarżonego wyroku Sąd I Instancji wyjaśnił, jakie fakty uznał za udowodnione, a jakie za nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, czyniąc tym samym zadość wymogom określonym w art. 424 § 1 k.p.k. Przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia tok rozumowania Sądu jest precyzyjny, nie zawiera błędów logicznych lub faktycznych, wypływa z przeprowadzonych na rozprawie dowodów, znajduje wsparcie w zasadach wiedzy i doświadczenia życiowego. Dokonana przez Sąd I Instancji ocena materiału dowodowego, jako zgodna z zasadami art. 7 kpk i 410 kpk pozostaje pod ochroną ustawy i nie może zostać wzruszona w toku kontroli instancyjnej.

W realiach niniejszej sprawy rzeczywiście zasadniczym dowodem obciążającym oskarżonego J. K. (1) są wyjaśnienia F. S.. Truizmem jest przy tym przypominanie, że dowód taki jest dowodem szczególnym i sąd orzekający ze szczególną wnikliwością winien go przeanalizować i ocenić. Tym wymogom Sąd I Instancji sprostał, o czym świadczą pisemne motywy wyroku (str.48-51) O krytycznej ocenie wyjaśnień F. S. świadczy w szczególności to, że Sąd nie wszystkie jego depozycje uznał za wiarygodne. Podważając wyjaśnienia F. S. obrońca na wstępie podnosi, że Sad Okręgowy nie przeanalizował, czy przyczyną złożenia obciążających J. K. (1) wyjaśnień nie jest to, że F. S. pozostaje w konflikcie z tym ostatnim, czy też ewentualnie obawa ujawnienia wyjazdu F. S. do Holandii z I. W. (1) i A. Ł.. Tymczasem materiał dowodowy w żadnej mierze nie wskazuje na powyższe okoliczności, a w szczególności nie podnosił ich nawet sam J. K. (1) (oczywiście nie kwestionując jego prawa do odmowy złożenia wyjaśnień), a zatem podnoszone przez obrońcę przyczyny (także te na str. 8 apelacji, nie mające w większości nic wspólnego z J. K. (1)), dla których F. S. miałby fałszywie pomawiać oskarżonego są czysto hipotetyczne. Trudno zarzucać więc sądowi I Instancji, że nie „szukał” z urzędu ewentualnych powodów złożenia przez F. S. nieprawdziwych wyjaśnień, skoro żaden taki powód nie został nawet zasygnalizowany w zgromadzonych dowodach. Dodać trzeba, że wyjaśnienia F. S. odnośnie pierwszego z czynów zarzucanych J. K. (1) znajdują oparcie także w wyjaśnieniach I. W. (1), który podał, że F. S. spotykał się z mężczyzną, na którego mówił (...), a który przekazywał mu narkotyki. Sam F. S. nie umniejszał w wyjaśnieniach swojej roli i nie przerzucał odpowiedzialności na inne osoby

Nie ma podstaw, by kwestionować wynik dokonanego przez F. S. rozpoznania J. K. (1) „wyłącznie w oparciu o tablicę poglądową”. Nawet przyznając rację skarżącemu, że rozpoznanie kogoś na okazanych zdjęciach winno być następnie zweryfikowane przez okazanie osoby, uchybienie to nie ma w realiach niniejszej sprawy żadnego znaczenia, w sytuacji, gdy F. S. rozpoznał J. K. (1) na zdjęciu bez żadnych wątpliwości, stanowczo i kategorycznie, wskazując, że jest to mężczyzna, którego określał jako (...), ale także (...) . Zważywszy na jednoznaczne rozpoznanie J. K. (2), fakt że w toku jednych wyjaśnień F. S. podał, że (...) miał na imię P. nie ma żadnego znaczenia i należy go traktować jako zwykłą pomyłkę. Wbrew twierdzeniom skarżącego nie są rozbieżne wyjaśnienia F. S., że spotykał się z B. na ul. (...) z wyjaśnieniami I. W. (1), który podał, że (...) zachowywał bardzo daleko posuniętą ostrożność, spotykając się z F. S. poza L.. Przecież nie można wykluczyć, że obaj mężczyźni spotykali się zarówno na (...), (by porozmawiać, np. o zakupie marihuany w K.), jak i poza miastem (gdy celem była sprzedaż narkotyków).

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny nie miał żadnych wątpliwości co do uznania przez Sąd Okręgowy za wiarygodne pomawiających wyjaśnień F. S. w zakresie czynu przypisanego J. K. (1) w pkt 8.1 wyroku.

Podobnie słusznie sąd a quo ocenił jako wiarygodne wyjaśnienia F. S. odnośnie drugiego z zarzucanych mu czynów. Obrońca oskarżonego J. K. (1) próbuje zdeprecjonować te wyjaśnienia podnosząc, że nie przystają one do innych dowodów w sprawie. Wskazuje tu, iż z wyjaśnień F. S. wynika, że K. przekazał mu na zakup marihuany w K. 10.000 zł, natomiast T. K. i M. W. podali, że kupując marihuanę mężczyźni z L. nie mieli wystarczającej ilości pieniędzy (chodziło o 9000 zł). Nie można zgodzić się ze skarżącym, że powyższe depozycje są niespójne. To, że J. K. (1) przekazał F. 10.000 zł z przeznaczeniem na zakup narkotyków nie przesądza tego, ile pieniędzy wzięli ze sobą mężczyźni do K.. To, za ile i za czyje „banknoty” kupiono w K. marihuanę jest zupełnie drugorzędne. Ewentualne rozliczenia między F. S. a J. K. (1) miały przecież nastąpić 10 stycznia 2012r. przy przekazywaniu marihuany. Podobnie rzecz się ma z tym, że A. Ł. wskazał, że dołożył do zakupu marihuany 4000 zł. Nie wiadomo przecież kto, ile i za jaką kwotę ostatecznie otrzymałby marihuanę i jak wyglądałyby późniejsze rozliczenia mężczyzn, gdyby nie zatrzymania. Nie można wykluczyć, że A. Ł. dostałby marihuanę za 4000 zł, a J. K. (1) ostatecznie za 5000 zł i zwrócono by mu resztę pieniędzy. Podnoszone przez skarżącego rozbieżności są więc tylko pozorne.

Nie sposób zaakceptować twierdzenia obrońcy, że skoro F. S. nabył w lecie 2011r. znaczne ilości marihuany na terenie Królestwa Holandii, to wyklucza to, by nabywał w tym samym czasie marihuanę od J. K. (1). Po pierwsze nic nie stoi na przeszkodzie, by F. S. zaopatrywał się w marihuanę w różnych miejscach w tym samym czasie, a po wtóre - w Holandii F. S. był po marihuanę w sierpniu 2011r., a od J. K. (1) w tym czasie zaopatrywał się w amfetaminę. W marihuanę zaopatrywał się wprawdzie od stycznia 2009r. do 1 października 2011r, ale w datach bliżej nieustalonych, więc wtedy, gdy miał marihuanę z Holandii mógł nie kupować od K.. Mogło być też tak, że zbyt był w tym czasie tak duży, że pomimo przywiezienia marihuany z Holandii F. S. dokupił jeszcze jakąś jej ilość od J. K. (1). Sąd Apelacyjny nie dopatruje się także sprzeczności w twierdzeniach F. S., że sądził on, iż M. też kupował marihuanę od B., ale od M. przestał kupować ze względu na słaby towar. Przecież F. S. tylko przypuszczał, gdzie zaopatruje się M. (nie wiedział tego na pewno), a dodatkowo nawet, gdyby M. zaopatrywał się u B., mógł też kupować towar słabszej jakości od innych osób.

Z tych wszystkich względów zarzuty apelacji należało uznać za bezzasadne.

Orzeczone wobec oskarżonego J. K. (2) kary jednostkowe i kara łączna nie noszą cech rażącej surowości i nie ma podstaw do ingerowania w ich rodzaj i wysokość.

Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów P. T., B. P., K. J. prowadzących Kancelarie Adwokackie w L. kwotę po 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych wraz z podatkiem VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odpowiednio oskarżonym T. D. (2), R. G. i P. W. z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Oskarżonych zwolnił od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa, zważywszy na ich sytuację materialną i rodzaje orzeczonych kar.

WYROK

UZASADNIENIE