UZASADNIENIE

1. R. S. oskarżony został o to, że:

I. w okresie od 4 września 2011 r. do 8 października 2011 r. na terenie Królestwa Belgii oraz w B. woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o łącznej masie 2028,29 gram oraz środka odurzającego w postaci 1,75 gram ziela konopi, poprzez dwukrotne przemieszczenie wbrew przepisom ustawy w/w ilości substancji psychotropowej oraz jednokrotne przemieszczenie środka odurzającego z terytorium Królestwa Belgii do Polski, czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r.) w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

II. w okresie od marca 2010 r. daty bliżej nieustalonej do 6 października 2011 r. w L., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o masie nie mniejszej niż 4176,5 g w ten sposób, że nabywał ją od nieustalonej osoby w celu dalszej dystrybucji ustalonym i nieustalonym osobom, czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r.) w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

2. S. N. oskarżony został o to, że:

w okresie od 10 maja 2011 r. do dnia 29 czerwca 2011 r. w L., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o wadze 750 g. oraz środka odurzającego w postaci marihuany o wadze 6 g. w ten sposób, że nabywał je od ustalonej osoby w celu dalszej dystrybucji

3. S. G. oskarżony został o to, że:

w okresie od 16 czerwca 2011 r. do dnia 5 lipca 2011 r. w L., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o łącznej masie nie mniejszej niż 700 g. w ten sposób, że nabywał ją od ustalonej osoby w celu dalszej dystrybucji

4. K. G. oskarżony został o to, że:

w okresie od miesiąca stycznia 2011 r. (daty dziennej nieustalonej) do miesiąca września 2011 r. (daty dziennej nieustalonej) w K. woj. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy posiadał znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o łącznej masie nie mniejszej niż 100 g.

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r.) w zw. z art. 12 kk

5. Ł. G. oskarżony został o to, że:

w okresie od miesiąca stycznia 2011r. (daty dziennej nieustalonej) do miesiąca września 2011r. (daty dziennej nieustalonej) w K. woj. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy posiadał znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o łącznej masie nie mniejszej niż 100 g.

6. W. B. oskarżony został o to, że:

w okresie od miesiąca stycznia 2011r. (daty dziennej nieustalonej) do miesiąca września 2011r. (daty dziennej nieustalonej) w K. woj. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o łącznej masie nie mniejszej niż 150 g, w ten sposób, że nabywał ją od ustalonej osoby celem dalszej dystrybucji

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii(Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r.) w zw. z art. 12 kk

7. R. K. oskarżony został o to, że:

w okresie od miesiąca stycznia 2011r. (daty dziennej nieustalonej) do miesiąca września 2011r. (daty dziennej nieustalonej) w K. woj. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy posiadał znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy w ilości nie mniejszej niż 120 g.

8. J. K.został oskarżony o to, że:

w okresie od 11 maja 2011 r. do dnia 20 lipca 2011 r. w L., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o łącznej masie nie mniejszej niż 200 g. w ten sposób, że nabywał ją od ustalonej osoby w celu dalszej dystrybucji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne

Wyrokiem z dnia 4 września 2015r. w sprawie IV K 315/13 Sąd Okręgowy w Lublinie:

1. R. S. w ramach zarzucanych mu w pkt I i II aktu oskarżenia czynów uznał za winnego tego, że w okresie od marca 2010 r., daty dziennej bliżej nieustalonej do dnia 8 października 2011r. w L., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o masie nie mniejszej niż 4176,5 g, w ten sposób, że nabywał ją od nieustalonej osoby w celu dalszej dystrybucji ustalonym jak i nieustalonym osobom, przy czym dwukrotnie dokonał nabycia siarczanu amfetaminy na terenie Królestwa Belgii i przewiózł ten środek psychotropowy do Polski w ilości 2028,29 g oraz jednokrotnie dokonał przywozu z Królestwa Belgii do Polski środka odurzającego w postaci 1,75 g marihuany, czyniąc sobie z tego przestępstwa stałe źródło dochodu, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 03.11.2004 r. do dnia 29.11.2004 r. i od dnia 14.06.2007 r. do dnia 25.08.2008 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze roku i czterech miesięcy orzeczonej za przestępstwo z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 12.10.2006 r. w sprawie III K 29/05, tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 55 ust. 3 w zb. z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r.) w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to, na podstawie w/w przepisów przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 55 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 65§1 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 400 (czterysta) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł.

Na podstawie art. 45§1 k.k. orzekł wobec R. S. przepadek na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej korzyści majątkowej w kwocie 40 000,00 zł (czterdzieści tysięcy i 00/100).

Na podstawie art. 70 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci amfetaminy i marihuany opisanych w protokole przekazania dowodów rzeczowych z dnia 17.02.2012 r. na karcie 411 akt sprawy.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 08.10.2011r. do dnia 08.07.2012r.

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. (2) kwotę 2804,40 zł (dwa tysiące osiemset cztery i 40/100) tytułem wynagrodzenia za wykonaną obronę z urzędu.

Zasądził od R. S. na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty 400,00 zł (czterysta) oraz obciążył go w części wydatkami postępowania w kwocie 5000,00 zł (pięć tysięcy).

2. S. N. uznał za winnego tego, że w okresie od 10 maja 2011r. do dnia 29 czerwca 2011r. w L., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o wadze 750 g oraz środka odurzającego w postaci marihuany o wadze 6 g w ten sposób, że nabywał je od ustalonej osoby w celu dalszej dystrybucji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 22.04.2010 r. do dnia 22.12.2010r. kary pozbawienia wolności w wymiarze ośmiu miesięcy orzeczonej za przestępstwo z art. 286§1 k.k. w zb. z art. 297§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego w Lublinie z dnia 09.06.2009 r. w sprawie III K 89/09, tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011r.) w zw. z art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011r., skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł.

Na podstawie art. 45§1 k.k. orzekł wobec S. N. przepadek na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej korzyści majątkowej w kwocie 2500,00 zł (dwa tysiące pięćset).

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 14.02.2012 r. do dnia 11.07.2012r.

Zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, a wydatkami postępowania w części przypadającej od tego oskarżonego obciążył Skarb Państwa.

3. S. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011r.) w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011r., skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł.

Na podstawie art. 45§1 k.k. orzekł wobec S. G. przepadek na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej korzyści majątkowej w kwocie 2000,00 zł (dwa tysiące).

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 14.02.2012 r. do dnia 16.07.2012 r.

Zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, a wydatkami postępowania w części przypadającej od tego oskarżonego obciążył Skarb Państwa.

4. K. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r.) w zw. z art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r., skazał go na karę roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70§1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

Na podstawie art. 71§1 k.k. orzekł wobec K. G. grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) zł.

Na podstawie art. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł nawiązkę w kwocie 1000,00 zł (tysiąc) na rzecz Stowarzyszenia (...) w L..

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 10 maja 2012r. przyjmując dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny.

Zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, a wydatkami postępowania w części przypadającej od tego oskarżonego obciążył Skarb Państwa.

5. Ł. G. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r.) w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r. skazał go na karę roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70§1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

Na podstawie art. 71§1 k.k. orzekł wobec Ł. G. grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) zł.

Na podstawie art. 71 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii zobowiązał oskarżonego do poddania się leczeniu uzależnienia od narkotyków oraz oddał go pod dozór kuratora sądowego.

Na podstawie art. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł nawiązkę w kwocie 1000,00 zł (tysiąc) na rzecz Stowarzyszenia (...) w L..

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. kwotę 2656,80 zł (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt sześć i 80/100) tytułem wynagrodzenia za wykonaną obronę z urzędu.

Zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, a wydatkami postępowania w części przypadającej od tego oskarżonego obciążył Skarb Państwa.

6. W. B. w ramach zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu uznał za winnego tego, że w okresie od miesiąca stycznia 2011r. (daty dziennej nieustalonej) do miesiąca września 2011r. (daty dziennej nieustalonej) w K. woj. (...), w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, wbrew przepisom ustawy posiadał znaczne ilości substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o łącznej masie nie mniejszej niż 150 g, tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r.) w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011r. skazał go na karę roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70§1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

Na podstawie art. 71§1 k.k. orzekł wobec W. B. grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) zł.

Na podstawie art. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł nawiązkę w kwocie 1000,00 zł (tysiąc) na rzecz Stowarzyszenia (...) w L..

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 10 maja 2012 r. przyjmując dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny.

Na podstawie art. 71 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zobowiązał oskarżonego do poddania się leczeniu uzależnienia od narkotyków oraz oddał go pod dozór kuratora sądowego.

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. T. (1) kwotę 2804,40 zł (dwa tysiące osiemset cztery i 40/100) tytułem wynagrodzenia za wykonaną obronę z urzędu.

Zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, a wydatkami postępowania w części przypadającej od tego oskarżonego obciążył Skarb Państwa.

7. R. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r.) w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 62 ust. 2 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011r. skazał go na karę roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69§1 i 2 k.k. w zw. z art. 70§1 pkt 1 k.k., w wersji obowiązującej przed dniem 1 lipca 2015r., wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

Na podstawie art. 71§1 k.k. orzekł wobec R. K. grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) zł.

Na podstawie art. 71 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zobowiązał oskarżonego do poddania się leczeniu uzależnienia od narkotyków oraz oddał go pod dozór kuratora sądowego.

Na podstawie art. 70 ust. 4 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł nawiązkę w kwocie 1000,00 zł (tysiąc) na rzecz Stowarzyszenia (...) w L..

Zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, a wydatkami postępowania w części przypadającej od tego oskarżonego obciążył Skarb Państwa.

8. J. K.uznał za winnego tego, że w okresie od 11 maja 2011 r. do dnia 20 lipca 2011r. w L., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o łącznej masie nie mniejszej niż 200 g w ten sposób, że nabywał ją od ustalonej osoby w celu dalszej dystrybucji, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 05.01.2006 r. do dnia 05.01.2010 r. kary pozbawienia wolności w wymiarze 4 (czterech) lat orzeczonej za przestępstwo z art. 280§2 k.k. w zb. z art. 158§1 k.k. w zb. z art. 275§1 k.k. w zb. z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 278§5 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. wyrokiem Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 02.03.2007 r. w sprawie IV K 110/06, tj. popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2005 r., Nr 179, poz. 1485 w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r.) w zw. z art. 12 k.k. i za to, na podstawie art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w wersji przed nowelizacją ustawy z dnia 1 kwietnia 2011 r., skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesiąt) zł.

Na podstawie art. 45§1 k.k. orzekł wobec J. K.przepadek na rzecz Skarbu Państwa osiągniętej korzyści majątkowej w kwocie 1500,00 zł (tysiąc pięćset).

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. S. kwotę 2804,40 zł (dwa tysiące osiemset cztery i 40/100) tytułem wynagrodzenia za wykonaną obronę z urzędu.

Zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych, a wydatkami postępowania w części przypadającej od tego oskarżonego obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli obrońcy oskarżonych: R. S., S. N., S. G. i J. K.– co do pozostałych oskarżonych wyrok ten się uprawomocnił.

A.. J. K. (2) - obrońca R. S. - zaskarżyła powyższy wyrok w całości na korzyść oskarżonego zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia, a mianowicie:

-art. 424 § 1 pkt 1 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez niedokonanie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wszystkich ujawnionych w toku postępowania dowodów, a w szczególności przesłuchanych świadków oraz pominięcie wskazania i omówienia wzajemnych korelacji, jakie zachodzą pomiędzy poszczególnymi dowodami, co uniemożliwia dokonanie merytorycznej kontroli orzeczenia;

-art. 5 § 2, 7, 410 k.p.k. polegającą na oparciu rozstrzygnięcia jedynie na części, mających istotne dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej dowodów ujawnionych na rozprawie, w szczególności zeznaniach E. B. oraz B. G. błędnie zinterpretowanych przez co niekorzystnych dla oskarżonego, bez kompleksowej i krytycznej ich oceny, jak również analizy z pozostałymi dowodami w szczególności wyjaśnieniami samego oskarżonego R. S., dowolną ich ocenę, co miało istotny i bezpośredni wpływ na treść zapadłego orzeczenia.

Na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. obrońca oskarżonego wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Od powyższego wyroku apelację wniósł również obrońca S. N., który zaskarżył przedmiotowe orzeczenie w całości na korzyść oskarżonego. Zarzucił:

I. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj.:

- art. 4, 5 § 2 ,7, 410, 424 k.p.k. przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i ich ocenę bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przez przyjęcie, że oskarżony w okresie od 10 maja 2011 r. do dnia 29 czerwca 2011r. w L., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o wadze 750 g oraz środka odurzającego w postaci marihuany o wadze 6 g w ten sposób, że nabywał je od ustalonej osoby w celu dalszej dystrybucji w sytuacji braku jednoznacznych dowodów wskazujących na takie zachowanie oskarżonego i rozstrzygnięcie tych niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

- art. 192 § 2 kpk przesłuchanie świadka M. N. bez udziału biegłego, a jedynie stwierdzenie w uzasadnieniu, że nie wniósł nic do sprawy, bo jest chory psychicznie, w sytuacji gdy oskarżony wskazywał, że jego brat również korzystał z telefonu, a tym samym nagrane rozmowy mógł prowadzić on.

Podnosząc powyższe, obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Lublinie w celu ponownego rozpoznania.

Obrońca S. G. adw. A. M. zaskarżył powyższy wyrok w całości zarzucając obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj.:

- art. 4, 5 § 2, 7, 410, 424 k.p.k. przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i ich ocenę bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przez przyjęcie, że oskarżony w okresie od 16 czerwca 2011r. do dnia 5 lipca 2011r. w L., w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami substancji psychotropowej w postaci siarczanu amfetaminy o łącznej masie nie mniejszej niż 700 g. w ten sposób, że nabywał ją od ustalonej osoby w celu dalszej dystrybucji, w sytuacji braku jakichkolwiek dowodów wskazujących na takie zachowanie oskarżonego i rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca J. K.adw. G. S. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to:

1.art. 167 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 2, 4 i 5 k.p.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosków dowodowych oskarżonego o przesłuchanie w charakterze świadków: M. T., J. K. (3), M. K. i T. H., w sytuacji kiedy oskarżony na rozprawach w dniu 5 sierpnia 2015 r. i 25 sierpnia 2015 r. podał numery telefonów świadków M. T. i J. K. (3) celem ich powiadomienia o rozprawie, a M. K. i T. H. mieli być bezpośrednimi świadkami transakcji pomiędzy oskarżonym a S. N. w okresie objętym zarzutem, co doprowadziło do niewyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy;

2. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów w postaci nagrań rozmów telefonicznych J. K.z okresu objętego zarzutem znajdujących się w materiałach tajnych, dokonaną w świetle nagrań obciążających oskarżonego, a pochodzących sprzed okresu objętego zarzutem i na podstawie ich treści przyjęcia, że rozmowy z okresu zarzutu stanowią o winie oskarżonego;

3. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadka kobiety mającej zgodnie z treścią rozmowy znajdującej się w materiałach tajnych dokonać pożyczki od oskarżonego w kwocie 50 zł, a która to rozmowa przez organy ścigania została zinterpretowana jako rozmowa o narkotykach, co doprowadziło do niewyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy;

4. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez niezasadne pominięcie treści wyjaśnień złożonych przez oskarżonego, przede wszystkim w części, w której nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, a w konsekwencji niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, zwłaszcza faktów i twierdzeń przemawiających na korzyść oskarżonego, których to rozważenie odmienne od przedstawionego w części motywacyjnej orzeczenia mogłoby doprowadzić Sąd do zgoła innych wniosków końcowych.

Obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku oraz przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Apelacje obrońców wszystkich oskarżonych , a w szczególności zawarte w nich zarzuty są całkowicie bezzasadne a w związku z tym zawarte w nich wnioski czy to o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonych czy też o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji nie mogły zostać uwzględnione.

Wobec faktu, iż apelacje obrońców oskarżonych częściowo różnią się zawartymi w nich zarzutami , część z nich zostanie omówiona odrębnie , część zaś łącznie w niniejszym uzasadnieniu.

Odnośnie apelacji obrońcy R. S.

Wniesiona apelacja obrońcy oskarżonego R. S. nie zasługuje na uwzględnienie.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego W Lublinie, Sąd Okręgowy procedował w tej sprawie prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego, jak i materialnego. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4, 5 i 7 k.p.k., a swoje stanowisko w sposób wyczerpujący uzasadnił w pisemnych motywach wyroku sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k.

Odnosząc się do poszczególnych zarzutów zawartych w apelacji skarżącej zauważyć należy , iż z analizy materiału dowodowego wynika, że Sąd Okręgowy nie powziął jakichkolwiek wątpliwości natury faktycznej co do przebiegu zdarzeń z udziałem oskarżonego R. S... W związku powyższym, nie mogło dojść do naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., statuującego zasadę in dubio pro reo w procesie karnym . Zarzut obrazy tego przepisu mógłby bowiem zostać skutecznie podniesiony przez skarżącą tylko wówczas, gdyby Sąd Okręgowy dopatrzył się wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, których usunąć się nie da i wątpliwości te rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonego. Taka sytuacja procesowa w tej sprawie nie miała jednak miejsca, zaś odmienny, subiektywny pogląd autorki apelacji jest w tej kwestii bez znaczenia. Dla oceny, czy nie została naruszona omawiana reguła nie są bowiem miarodajne wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wskazane wyżej wątpliwości, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wskazuje bowiem, aby Sąd ten przedstawił swoje wątpliwości i nie mogąc ich usunąć rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego.

Nie można zgodzić się z autorką apelacji, że Sąd Okręgowy w procesie dochodzenia do ustaleń faktycznych postępował wbrew treści art. 410 k.p.k., a więc, że oparł się jedynie na fragmencie zgromadzonych w sprawie dowodów, a zaprezentowana przez tenże Sąd ich ocena wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen, wkraczając w dowolność.

Sąd Okręgowy omówił i przeanalizował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku zgromadzone w sprawie dowody. W sposób logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego zebrane w sprawie dowody wskazujące na sprawstwo oskarżonego przypisanego mu przestępstwa uznał za wiarygodne oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym, w zakresie, w jakim oskarżony negował popełnienie przedmiotowego przestępstwa. Przypisany R. S. czyn wynika zarówno z materiałów tajnych a ich ocena zostanie ujęta w części niejawnej uzasadnienia , jak i z zeznań świadków B. G. i E. B. a ocena zeznań tychże świadków zyskała aprobatę sądu odwoławczego.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie sposób zgodzić się ze skarżącą , że Sąd I instancji oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, dopuścił się naruszenia art. 7 k.p.k. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego (wyrok SN z dnia 9 listopada 1990 roku, WRN 149/90, LEX nr 20454), przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeśli tylko:

-: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy;
-: stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających, zarówno
na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego;
-: jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.

Wszystkie powyższe wymogi Sąd I instancji spełnił. Wywody skarżącej zawarte
w apelacji przedstawiają natomiast alternatywną wersję oceny dowodów i stanowią
jedynie czystą polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego, nie popartą żadnymi logicznymi argumentami i – jako takie – nie są one w stanie spowodować uwzględnienia zarzutu obrazy art. 7 k.p.k.

Zważyć należy, iż Sąd I instancji dokonał analizy wyjaśnień oskarżonego R. S. uzasadniając , dlaczego odmówił im waloru wiarygodności , dokonał także analizy zeznań świadków B. G. i E. B. uzasadniając dlaczego i w jakim zakresie ( w stosunku do świadka E. B.) dał wiarę ich zeznaniom. Ocena ta zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia ( k – 2624v-2625) w żadnym razie nie narusza zawartej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów.

Także żadną miarą nie można stwierdzić , by jakikolwiek dowód pozostał poza zakresem rozważań Sądu I instancji a więc by doszło do naruszenia art. 410 k.p.k. Sąd Okręgowy przecież rozważył zarówno wyjaśnienia oskarżonego R. S. , jak i zeznania świadka E. B. składane na rozprawie a fakt , iż nie dał wiary w żadnym razie nie uzasadnia twierdzenia by pozostały one poza analizą tegoż Sądu.

Całkowicie niezrozumiały jest zawarty w treści apelacji zarzut nie ujawnienia przez Sąd I instancji dowodu z zeznań świadka P. T. (2) , gdyż Sąd ten w trybie art. 391§1 k.p.k. w zw. z art. 394§2 k.p.k. ujawnił zeznania tego świadka z k. 1010-1013 ( k – 2517 akt sprawy).

Również oczywiście bezzasadny jest zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy art. 424§1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez jakoby nieomówienie wszystkich dowodów zebranych w sprawie i korelacji między nimi co zdaniem skarżącej uniemożliwia dokonanie kontroli merytorycznej orzeczenia. Przecież Sąd I instancji dokładnie omówił wszystkie dowody, w tym wyjaśnienia oskarżonego R. S. , zeznania świadków B. G. , E. B. , dokonując oceny ich wiarygodności , odniósł się do dowodów zawartych w niejawnej części uzasadnienia a także , przy ustalaniu stanu faktycznego w sprawie wskazywał na jakich dowodach się opiera – zeznania świadka K. K., wyjaśnienia P. T. (2) , protokół przeszukania pojazdu itp. W żadnym wypadku nie mamy więc do czynienia z „globalnym” powoływaniem się na dowody , jak uważa autorka apelacji. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie sposób sporządzenia przez Sąd I instancji pisemnych motywów nie uniemożliwia kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia.

Odnosząc się do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu R. S. to stwierdzić należy, iż jest ona prawidłowa , w tym przypisanie , iż oskarżony R. S. działał w warunkach powrotu do przestępstwa określonych w art. 64§1 k.k., natomiast rzeczywiście , co zauważył Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, czyn ten winien był być także zakwalifikowany z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii z uwagi na fakt , iż oskarżony sprzedawał też narkotyk w postaci amfetaminy bezpośredniemu odbiorcy jakim był K. K.. Korekta tego uchybienia w sytuacji procesowej zaistniałej w niniejszej sprawie jest niemożliwa. Zważyć bowiem należy, iż powyższy wyrok został zaskarżony jedynie na korzyść oskarżonego R. S. przez jego obrońcę a przedmiotowa zmiana , tj. przypisanie mu kolejnego przestępstwa pozostającego w zbiegu realnym z przestępstwem już mu przypisanym i uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu o przepis art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii byłaby zmianą na niekorzyść oskarżonego co naruszałoby przepis art. 434§1 k.p.k. Nawet jeśliby teoretycznia przyjąć , iż przy takim opisie czynu oskarżonego jaki jest w orzeczeniu Sądu I instancji powyższa zmiana dotyczyłaby li tylko zmiany błędnej kwalifikacji czynu , to taka zmiana jako zmiana na niekorzyść jest niemożliwa zważywszy na treść art. 455k.p.k.

Zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku. Konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie co do kary (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.). W tej sytuacji, wobec zaskarżenia przez obrońcę R. S. całości wyroku należy się w tym miejscu - w kontekście powyższej apelacji – odnieść się do wymierzonej oskarżonemu za przypisany czyn kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 400 stawek dziennych przy określeniu wysokości jednej stawki na 50 złotych.

Wskazać trzeba, że – w ocenie Sądu Apelacyjnego – także i w tej części orzeczenie Sądu Okręgowego jest prawidłowe. Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach wyroku (strona 8v-9 uzasadnienia) wskazał okoliczności, które spowodowały orzeczenie wobec oskarżonego powyższej kary oraz miały wpływ na jego wymiar, zarówno te obciążające oskarżonego, jak i te o korzystnej dla niego wymowie, mając przy tym na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., a także okoliczności, które – w świetle art. 33 § 3 k.k. – powinny zostać uwzględnione przez Sąd przy ustalaniu wysokości stawki dziennej grzywny. Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena i analiza tych okoliczności zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego w Lublinie.

Wymierzona R. S. kara 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności nie razi swoją łagodnością, ani nie jest rażąco surowa. Tak orzeczona kara jest karą w dolnych ustawowych granicach przewidzianych za tego rodzaju czyn. Wobec czego brak było podstaw do korekty wyroku w tym zakresie.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, tak ukształtowana kara izolacyjna spełnia swoją funkcję zapobiegawczą zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, wzbudzając w oskarżonym poszanowanie dla obowiązującego porządku prawnego oraz chęć zmiany postępowania, jak również uświadamiając mu oraz osobom z jego otoczenia brak pobłażliwości ze strony Państwa dla sprawców tego rodzaju przestępstwa co oskarżony.

Biorąc pod uwagę powyższe względy, nie podlega uwzględnieniu wniosek autorki apelacji o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.

Odnośnie apelacji obrońców oskarżonych S. N. i S. G.

Wobec faktu, iż wyżej wymienione apelacje stawiają zaskarżonemu orzeczeniu identyczny w swej treści zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego , przy czym , jeśli chodzi o apelacje obrońcy oskarżonego S. G. , jest to jedyny jej zarzut , Sąd Apelacyjny w Lublinie uznał za zasadne łączne odniesienie się do ich treści.

Obydwie powyższe apelacje należy uznać za całkowicie bezzasadne.

Jak już stwierdzono we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia uznać należy , iż Sąd Okręgowy procedował w tej sprawie prawidłowo, nie uchybiając normom zarówno z zakresu prawa procesowego, jak i materialnego. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji przepisu art. 366 § 1 k.p.k. – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy poczynił w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (art. 410 k.p.k.), który ocenił z poszanowaniem reguł wynikających z art. 2, 4, 5 i 7 k.p.k., a swoje stanowisko w sposób wyczerpujący uzasadnił w pisemnych motywach wyroku sporządzonych zgodnie z wymogami art. 424 § 1 k.p.k. – w szczególności Sąd ten wskazał w uzasadnieniu orzeczenia, które fakty uznał za udowodnione lub też nie, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie dał wiary dowodom przeciwnym.

Nie mają racji obydwaj skarżący, gdy zarzucają Sądowi I instancji naruszenie zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) i dowolną ocenę dowodów (art. 7 k.p.k.), poprzez przyjęcie za wiarygodne jedynie dowodów obciążających oskarżonych, a pominięcie dowodów dla nich korzystnych. Sąd orzekający miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonych niekorzystne, jak i te przemawiające na ich korzyść.

Przypomnieć należy, że przepis art. 4 k.p.k. stanowi jedną z ogólnych zasad rządzących procesem karnym, a mianowicie zasadę obiektywizmu, a ponieważ przedmiotem uchybień zarzucanych w apelacji mogą być jedynie konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w danych sytuacjach procesowych, to zarzut obrazy wskazanego przepisu nie może stanowić podstawy apelacji (por. wyrok SA w Lublinie z dnia 23 czerwca 2004 roku, II AKa 140/04, LEX nr 145869; postanowienie SN z dnia 16 marca 2001 roku, V KKN 19/99, LEX nr 51668).

Z analizy materiału dowodowego wynika, że Sąd Okręgowy nie powziął jakichkolwiek wątpliwości natury faktycznej co do przebiegu zdarzeń z udziałem oskarżonych S. N. i S. G.. W związku z powyższym, podobnie jak w przypadku oskarżonego R. S., nie mogło dojść do naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., statuującego zasadę in dubio pro reo w procesie karnym . Jak już stwierdzono we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia zarzut obrazy tego przepisu mógłby bowiem zostać skutecznie podniesiony przez skarżących tylko wówczas, gdyby Sąd Okręgowy dopatrzył się wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, których usunąć się nie da i wątpliwości te rozstrzygnął na niekorzyść oskarżonych. Taka sytuacja procesowa w tej sprawie nie miała jednak miejsca, zaś odmienny, subiektywny pogląd autorów apelacji jest w tej kwestii bez znaczenia. Powtórzyc należy w tym miejscu , iż dla oceny, czy nie została naruszona omawiana reguła nie są miarodajne wątpliwości zgłaszane przez strony, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd meriti rzeczywiście powziął wskazane wyżej wątpliwości, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. Treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wskazuje bowiem, aby Sąd ten przedstawił swoje wątpliwości i nie mogąc ich usunąć rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonych.

Nie można zgodzić się z autorami apelacji, którzy twierdzą, iż Sąd Okręgowy w procesie dochodzenia do ustaleń faktycznych postępował wbrew treści 410 k.p.k., a więc, że oparł się jedynie na fragmencie zgromadzonych w sprawie dowodów, a zaprezentowana przez tenże Sąd ich ocena wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice sędziowskiej swobody ocen, wkraczając w dowolność.

Sąd Okręgowy omówił i przeanalizował w uzasadnieniu wyroku zgromadzone w sprawie dowody. W sposób logiczny wyjaśnił przy tym, dlaczego zebrane w sprawie dowody ( wskazane w części niejawnej uzasadnienia) uznał za wiarygodne i wskazujące na sprawstwo oskarżonych przypisanego im przestępstwa oraz dlaczego odmówił wiary dowodom przeciwnym, w szczególności wyjaśnieniom oskarżonych S. N. i S. G. , którzy negowali popełnienie przez siebie zarzucanego im przestępstwa. Stwierdzić należy , iż sprawstwo oskarżonych S. N. i S. G. wynika w głównej mierze z dowodów omówionych w niejawnej części uzasadnienia. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku spełniają wymogi określone w art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. i pozwalają na kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego nie sposób zgodzić się ze skarżącymi, że Sąd I instancji oceniając zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy dotyczący oskarżonych S. N. i S. G., dopuścił się naruszenia art. 7 k.p.k. W tym miejscu stwierdzić należy, iż w pełni aktualne są wywody zawarte we wcześniejszej części uzasadnienia a dotyczące zasady swobodnej oceny dowodów zawartej w art. 7 k.p.k. w odniesieniu do analizy materiału dowodowego dotyczącego także tych oskarżonych.

Chybiony jest zarzut obrońcy oskarżonego S. N. co do rzekomego naruszenia przez Sąd I instancji art. 192§2 k.p.k. poprzez przesłuchanie świadka M. N. w obecności biegłego psychologa.

Ocena wartości określonego dowodu z punktu widzenia możliwości dokonywania w oparciu o treść niebudzących wątpliwości ustaleń faktycznych, w tym też ocena wiarygodności zeznań świadka należy wyłącznie do sądu orzekającego, mającego z dowodem tym bezpośredni kontakt, którego przekonanie w tej kwestii kształtuje całokształt okoliczności wynikających z materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 maja 2005r. sygn. akt II AKa 303/04).

Podjęcie decyzji o przesłuchaniu świadka z udziałem biegłego psychologa ( która jest fakultatywna) może nastąpić, gdy zostanie powzięta wątpliwość co do stanu psychicznego świadka, jego stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania przez niego spostrzeżeń. Sam fakt zaistnienia choroby psychicznej u osoby przesłuchiwanej takiej decyzji nie uzasadnia , jeżeli nie powoduje to zaistnienia powyższych wątpliwości w szczególności co do jej zdolności postrzegania czy też relacjonowania spostrzeżeń. Tymczasem w toku postępowania jurysdykcyjnego Sąd Okręgowy nie powziął wątpliwości co do umiejętności relacjonowania faktów przez świadka M. N..

Zauważyć należy , iż świadek M. N. stwierdził , że nie pamięta okoliczności dotyczących tego , czy korzystał z telefonu komórkowego brata S. ( k – 2442) – w tej sytuacji więc przesłuchanie go w obecności biegłego psychologa , niezależnie od braku podstaw z art. 192§2 k.p.k. , nic do sprawy by nie wniosło – za prawidłową i zupełnie słuszną należy uznać decyzję Sądu Okręgowego w Lublinie oddalającą ten wniosek dowodowy ( k – 2442v).

W pozostałym zakresie Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutów obu apelacji w niejawnej części uzasadnienia.

Odnosząc się do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu S. N. to stwierdzić należy, iż jest ona prawidłowa , natomiast podobnie jak w przypadku oskarżonego R. S. , co także zauważył Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, czyn ten winien był być również zakwalifikowany z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii z uwagi na fakt , iż oskarżony sprzedawał też narkotyk w postaci amfetaminy bezpośrednim konsumentom. Korekta tego uchybienia w sytuacji procesowej zaistniałej w niniejszej sprawie jest niemożliwa podobnie jak w przypadku oskarżonego R. S.. Zważyć bowiem należy, iż powyższy wyrok został zaskarżony jedynie na korzyść oskarżonego S. N. przez jego obrońcę a przedmiotowa zmiana , tj. przypisanie mu kolejnego przestępstwa pozostającego w zbiegu realnym z przestępstwem już mu przypisanym i uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu o przepis art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii byłaby zmianą na niekorzyść oskarżonego co naruszałoby przepis art. 434§1 k.p.k. Nawet jeśliby teoretycznie przyjąć , iż przy takim opisie czynu oskarżonego jaki jest w orzeczeniu Sądu I instancji powyższa zmiana dotyczyłaby li tylko zmiany błędnej kwalifikacji czynu , to taka zmiana jako zmiana na niekorzyść jest niemożliwa zważywszy na treść art. 455k.p.k.

Jak już wcześniej stwierdzono zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku. Konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie co do kary (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.). W tej sytuacji, wobec zaskarżenia przez obrońców S. N. i S. G. całości wyroku należy w tym miejscu - w kontekście powyższych apelacji – odnieść się do wymierzonych oskarżonym za przypisane czyny kar pozbawienia wolności oraz kar grzywny.

Wskazać trzeba, że – w ocenie Sądu Apelacyjnego – także i w tej części orzeczenie Sądu Okręgowego jest prawidłowe. Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach wyroku (strona 11, 12 uzasadnienia) wskazał okoliczności, które spowodowały orzeczenie wobec oskarżonych S. N. i S. G. kar po 2 lata pozbawienia wolności oraz kar grzywny w wymiarze po 150 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na 50 złotych oraz miały wpływ na jego wymiar, zarówno te obciążające oskarżonych jak działanie w warunkach powrotu do przestępstwa odnośnie S. N. czy też uprzednia karalność odnośnie S. G., jak i te o korzystnej dla niego wymowie, mając przy tym na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., a także okoliczności, które – w świetle art. 33 § 3 k.k. – powinny zostać uwzględnione przez Sąd przy ustalaniu wysokości stawki dziennej grzywny. Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena i analiza tych okoliczności zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego w Lublinie.

Wymierzone oskarżonym S. N. i S. G. kary pozbawienia wolności i kary grzywny nie rażą swoją łagodnością, ani nie są rażąco surowe. Wobec czego brak było podstaw do korekty wyroku w tym zakresie.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, tak ukształtowane kary izolacyjne – pozbawienia wolności- spełnią swoją funkcję zapobiegawczą zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, będą oddziaływać wychowawczo na oskarżonych a jednocześnie spełnią swoją rolę w kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa..

W świetle powyższych rozważań nie mogły zostać uwzględnione wnioski autorów obydwu apelacji o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonych S. N. i S. G. od popełnienia zarzucanych im czynów czy też o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.

O dnośnie apelacji obrońcy oskarżonego J. K.

Powyższa apelacja jest całkowicie bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Przystępując do analizy zasadności zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego J. K., w pierwszej kolejności wskazać należy, że zasadny okazał się zarzut podniesiony w punkcie 1 odnoszący się do niezasadnego oddalenia wniosków dowodowych o przesłuchanie w charakterze świadków M. T. , J. K. (3) , M. K. i T. H..

Oskarżony J. K.uzasadniając powyższe wnioski wskazywał , że T. H. i M. K. mieli być bezpośrednimi świadkami transakcji między nim a S. N. i mieli zeznawać na okoliczność czego transakcje te dotyczyły ( k – 2482 , 2485v) , zaś M. T. i J. K. (3) miały zeznawać na okoliczność czego dotyczyły rozmowy telefoniczne między nim a S. N. a w szczególności , że nie dotyczyły one narkotyków( k – 2485v).

Sąd Okręgowy w Lublinie najpierw postanowieniem z dnia 5 sierpnia 2015 roku na podstawie art. 170§1 pkt. 2 k.p.k. oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków T. H. i M. K. uzasadniając swą decyzję tym , że ich zeznania nie maja znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy ( k – 2486) a następnie postanowieniem z 25 sierpnia 2015 roku na podstawie art. 170§1 pkt. 2,4 i 5 k.p.k. oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków M. T., J. K. (3), M. K. i T. H. uzasadniając swą decyzję tym, iż okoliczności na które mieli zeznawać ci świadkowie zostały już udowodnione na podstawie zeznań J. K. (5) i M. L. a nadto, że dowody z zeznań świadka M. T. nie da się przeprowadzić gdyż przebywa ona poza granicami Polski a dowodu z zeznań świadka J. K. (3) nie da się przeprowadzić , gdyż nie stawia się ona do sądu. Sąd I instancji , uznał także , iż fakt powtórnego złożenia wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków M. K. i T. H. w świetle oddalenia tego wniosku w dniu 5 sierpnia 2015 roku zmierza do przedłużenia postepowania ( k – 2516v).

Powyższy sposób procedowania jako sprzeczny z treścią art. 170 § 1 pkt. 2, 4 i 5 k.p.k. nie znajduje akceptacji sądu odwoławczego.

Po pierwsze całkowicie bezzasadne było oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków T. H. i M. K. w dniu 5 sierpnia 2015 roku na podstawie art. 170§1 pkt. 2 k.p.k. z uzasadnieniem , iż ich zeznania nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Z uzasadnienia wniosku o przesłuchanie tych świadków ( k – 2482, 2485v) jednoznacznie wynika , iż okoliczności na które mieli składać zeznania dotyczyły stricto meritum czynu zarzucanego oskarżonemu J. K.. Niezależnie więc od późniejszej oceny ich wiarygodności w żadnym razie nie można było stwierdzić , że zeznania te nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Po drugie także oczywiście bezzasadne było oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków M. T., J. K. (3), M. K. i T. H. w dniu 25 sierpnia 2015 roku na podstawie art. 170§1 pkt. 2,4 i 5 k.p.k z uzasadnieniem . że okoliczności na które mieli zeznawać ci świadkowie zostały już udowodnione na podstawie zeznań J. K. (5) i M. L. a nadto, że dowody z zeznań świadka M. T. nie da się przeprowadzić gdyż przebywa ona poza granicami Polski a dowodu z zeznań świadka J. K. (3) nie da się przeprowadzić , gdyż nie stawia się ona do sądu. Sąd I instancji a także uznaniem , że fakt powtórnego złożenia wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków M. K. i T. H. w świetle oddalenia tego wniosku w dniu 5 sierpnia 2015 roku zmierza do przedłużenia postępowania. Zważyć bowiem należy, iż Sąd Okręgowy w Lublinie odmówił wiarygodności zeznaniom świadków J. K. (5) i M. L. ( uzasadnienie k 14) a więc w żadnym razie nie można było uznać , iż okoliczności na które mieli zeznawać wnioskowani świadkowie zostały już udowodnione zeznaniami M. L. i J. K. (5) i na podstawie art., 170§1 pkt. 2 k.p.k. wniosek ten oddalić. Także nie było podstaw do stwierdzenia , iż niemożliwym jest przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka M. T. z uwagi na fakt przebywania jej poza granicami kraju oraz niemożliwym jest przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka J. K. z powodu jej niestawiennictwa do Sądu , w sytuacji, gdy Sąd Okręgowy dysponował adresami i telefonami wyżej wymienionych świadków ( k – 2511) i oddalenie tych wniosków dowodowych na podstawie art. 170§1 pkt.4 k.p.k.. Nadto trudno uznać powtórne złożenie wniosku o przesłuchanie świadków T. H. i M. K. za zmierzanie do przedłużania postępowania i oddalenie tych wniosków na podstawie art. 170§1 pkt. 5 k.p.k.

Powyższy zarzut, jakkolwiek słuszny, zdezaktualizował się jednak na etapie postępowania odwoławczego. Zauważyć bowiem należy, że postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2016 r. ( k. 2751) Sąd Apelacyjny postanowił z urzędu dopuścić dowód z zeznań świadków M. T. , J. K. (3) , M. K. i T. H.. Na okoliczności wskazywane przed Sądem I instancji przez oskarżonego J. K., tj. treści rozmów telefonicznych prowadzonych przez oskarżonych J. K., S. N. i R. S. a w szczególności czego dotyczyły transakcje w nich omawiane oraz bezpośrednich kontaktów J. K.z S. N. i prowadzonych z nim interesów.

W związku z powyższym przed Sądem Apelacyjnym zostali przesłuchani świadkowie : T. H. ( k – 2777v-2778) oraz J. K. (3) ( k- 2871v-2872) oraz podjęto czynności zmierzające do przesłuchania świadka M. T. na terenie Wielkiej Brytanii ( k 2808 , 2822-2827, 2847-2852, 2856, 2887, 2889) oraz świadka M. K. (2805, 2829, 2833, 2835-2836) i dopiero po wyczerpaniu możliwości przesłuchania świadków M. T. postanowieniem z dnia 7 marca 2017 roku dokonano reasumpcji postanowienia o dopuszczeniu dowodu z zeznań tych świadków na podstawie art. 170§1 pkt. 4 k.p.k. wobec niemożliwości przeprowadzenia tych dowodów.

Ocena merytoryczna zeznań świadków T. H. i J. K. zostanie przeprowadzona w dalszej części uzasadnienia a co do T. H. także w jego niejawnej części.

Wracając do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego J. K.to stwierdzić należy, że zarzuty zawarte w punktach 2 i 3 apelacji , tj, zarzuty dotyczące naruszenia przepisów prawa procesowego a mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. i art. 167 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. dotyczą stricto dowodów omówionych w niejawnej części uzasadnienia przez Sąd Okręgowy w Lublinie i zostaną omówione w niejawnej części uzasadnienia sporządzonej przez Sąd Apelacyjny w Lublinie.

Natomiast całkowicie niezasadny jest zarzut zawarty w punkcie 4 apelacji a dotyczący naruszenia przez Sąd I instancji art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 5§2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k.. Z uzasadnienia – acz lakonicznego – tego zarzutu wynika, iż skarżący obrazy powyższych przepisów upatruje w odmówieniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego J. K.w sytuacji gdy ich treść jest zgodna z zeznaniami świadków J. K. (5), M. L. oraz wyjaśnieniami współoskarżonego S. N.. Faktycznie więc jest to zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów zawartej w art. 7 k.p.k. Jeśli zaś chodzi o pozostałe przepisy wskazane przez skarżącego to wydaje się , że ich wymienienie w tym miejscu świadczy o niezrozumieniu ich treści przez skarżącego.

Chybionym jest bowiem zarzut skarżącego, że Sąd Okręgowy dopuścił się obrazy art. 410 k.p.k., która ma miejsce, gdy przy wyrokowaniu Sąd opiera się na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej bądź gdy opiera się na części materiału ujawnionego i to jego rozstrzygnięcie nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc także i tych, które je podważają. W niniejszej sprawie podstawę rozstrzygnięcia stanowił całokształt zgromadzonego w tym postępowaniu materiału dowodowego, prawidłowo ujawnionego w toku rozprawy głównej – zresztą autor apelacji nie wskazał jaki materiał dowodowy znalazł się poza oceną Sądu I instancji

Całkowicie nietrafnym jest również zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k., statuującego zasadę in dubio pro reo. Po raz kolejny przypomnieć należy, że zarzut ten mógłby zostać skutecznie postawiony tylko wówczas, gdyby Sąd Okręgowy dopatrzył się wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych lub wykładni prawa, których usunąć się nie da i poczytał je na niekorzyść oskarżonych. Taka sytuacja procesowa w tej sprawie nie miała miejsca – autor apelacji nie wskazuje nawet jakie to nie dające się usunąć wątpliwości zostały jego zdaniem rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonego J. K..

Jeżeli natomiast chodzi o zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisu art. 4 k.p.k to autor apelacji nie uzasadnia w żaden sposób jak sąd I instancji przepis ten naruszył. W tym miejscu przypomnieć należy , co sąd czynił we wcześniejszej części uzasadnienia, , że przepis ten stanowi jedną z ogólnych zasad rządzących procesem karnym, a to zasadę obiektywizmu, a ponieważ przedmiotem zarzucanych w apelacji uchybień mogą być jedynie konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w danych sytuacjach procesowych, to zarzut obrazy wskazanego przepisu nie może stanowić podstawy apelacji .

Wracając do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 7 k.p.k. to stwierdzić należy, iż jest on całkowicie bezzasadny. Prawdą jest, iż Sąd I instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego J. K.chociaż znajdowały one potwierdzenie w wyjaśnieniach współoskarżonego S. N. oraz zeznaniach świadków J. K. (5) i M. L.. Sęk w tym, iż autor apelacji zdaje się nie zauważać , że tym dowodom , tj. wyjaśnieniom współoskarżonego S. N. oraz zeznaniom świadków J. K. (5) i M. L. Sąd Okręgowy także odmówił waloru wiarygodności i swe stanowisko w wyczerpujący sposób uzasadnił ( uzasadnienie k 13-13v). Jednoznacznie też Sąd I instancji ustalił , iż sprawstwo oskarżonego J. K.w zakresie przypisanego mu czynu wynika z dowodów znajdujących się w materiałach niejawnych , którym dał w pełni wiarę. Stanowisko tegoż Sądu jako zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. – w żadnym razie nie można go uznać za dowolne. Oczywiste jest to, że argumenty przedstawione przez Sąd zawsze będą niewystarczające dla strony, dla której zapadł niekorzystny wyrok. Rzecz jednak w tym, że patrząc obiektywnie na uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie sposób dopatrzeć się naruszenia, które wynikałoby z niejasnej argumentacji, rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, czy też skazania pomimo braku dowodów. Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie dostarcza przekonujących i logicznych argumentów, które powyższy pogląd mogłyby podważyć. Twierdzeń skarżącego nie można skutecznie przeciwstawić konkretnym dowodom, na których Sąd I instancji oparł swoje ustalenia co do zachowania oskarżonego. W pozostałym zakresie rozważania Sądu Apelacyjnego w tym przedmiocie znajdują się w niejawnej części uzasadnienia.

Odnosząc się do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu J. K.to stwierdzić należy, iż jest ona prawidłowa , natomiast podobnie jak w przypadku oskarżonego R. S. i oskarżonego S. N. , co także zauważył Sąd I instancji w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, czyn ten winien był być również zakwalifikowany z art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii z uwagi na fakt , iż oskarżony sprzedawał narkotyk w postaci amfetaminy także bezpośrednim konsumentom. Korekta tego uchybienia w sytuacji procesowej zaistniałej w niniejszej sprawie jest niemożliwa podobnie jak w przypadku oskarżonych R. S. i S. N.. Zważyć bowiem należy, iż powyższy wyrok został zaskarżony jedynie na korzyść oskarżonego J. K.przez jego obrońcę a przedmiotowa zmiana , tj. przypisanie mu kolejnego przestępstwa pozostającego w zbiegu realnym z przestępstwem już mu przypisanym i uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynu o przepis art. 59 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii byłaby zmianą na niekorzyść oskarżonego co naruszałoby przepis art. 434§1 k.p.k. Nawet jeśliby teoretycznie przyjąć , iż przy takim opisie czynu oskarżonego jaki jest w orzeczeniu Sądu I instancji powyższa zmiana dotyczyłaby li tylko zmiany błędnej kwalifikacji czynu , to taka zmiana jako zmiana na niekorzyść jest niemożliwa zważywszy na treść art. 455k.p.k.

Jak już dwukrotnie wcześniej stwierdzono zaskarżenie rozstrzygnięcia o winie z mocy art. 447 § 1 k.p.k. powoduje zaskarżenie całości wyroku. Konsekwencją zaś przypisania winy w wyroku skazującym jest zawsze rozstrzygnięcie co do kary (art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k.). W tej sytuacji, wobec zaskarżenia przez obrońcę J. K.całości wyroku należy w tym miejscu - w kontekście powyższej apelacji – odnieść się do wymierzonych oskarżonemu za przypisany czyn kary pozbawienia wolności oraz kary grzywny.

Wskazać trzeba, że – w ocenie Sądu Apelacyjnego – także i w tej części orzeczenie Sądu Okręgowego jest prawidłowe. Sąd pierwszej instancji w pisemnych motywach wyroku (strona 14v uzasadnienia) wskazał okoliczności, które spowodowały orzeczenie wobec oskarżonego J. K.kary 2 lat pozbawienia wolności oraz kary grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki na 50 złotych oraz miały wpływ na jego wymiar, zarówno te obciążające oskarżonych jak działanie w warunkach powrotu do przestępstwa oskarżonego, jak i te o korzystnej dla niego wymowie, mając przy tym na względzie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., a także okoliczności, które – w świetle art. 33 § 3 k.k. – powinny zostać uwzględnione przez Sąd przy ustalaniu wysokości stawki dziennej grzywny. Dokonana przez Sąd Okręgowy ocena i analiza tych okoliczności zasługuje na aprobatę Sądu Apelacyjnego w Lublinie.

Wymierzone oskarżonemu J. K.kary pozbawienia wolności i kary grzywny nie rażą swoją łagodnością, ani nie są rażąco surowe. Wobec czego brak było podstaw do korekty wyroku w tym zakresie.

W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, tak ukształtowane kary izolacyjne – pozbawienia wolności- spełnią swoją funkcję zapobiegawczą zarówno w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej, będą oddziaływać wychowawczo na oskarżonego a jednocześnie spełnią swoją rolę w kształtowaniu świadomości prawnej społeczeństwa..

W świetle powyższych rozważań nie mógł zostać uwzględniony wniosek autora apelacji o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.

Rozstrzygnięcie o zasądzeniu na rzecz adw. J. K. (2), J. W. i G. S. wynagrodzeń za obronę oskarżonych R. S., S. N. i J. K.sprawowaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym uzasadniają przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016.1714).

W oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonych R. S. , S. N., S. G., J. K.od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego i ustalono, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa, gdyż sytuacja materialna oskarżonych nie pozwala na uiszczenie przez nich tych należności, zwłaszcza wobec konieczności odbycia kar pozbawienia wolności.

Z tych wszystkich względów, Sąd Apelacyjny orzekł, jak w wyroku.

WYROK

UZASADNIENIE