WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Arleta Agata

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 27.04.2017 r.

sprawy przeciwko

D. K. urodz. (...)

w L.

syna W. i G. z d. M.

oskarżonego o to, że: w dniu 5 lutego 2017 roku w M. R. ul. (...) woj. (...) znieważył funkcjonariusza Komendy Powiatowej Policji w L. – sierż. szt. W. K. podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych w ten sposób, że wyzywał go słowami powszechnie uznanymi za obelżywe,

tj. o czyn z art. 226 § 1 k.k.

orzeka

I. Na mocy art. 66 § 1 k.k. w zw. z art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne przeciwko oskarżonemu D. K. o czyn z aktu oskarżenia warunkowo umarza na okres 1 (jednego) roku próby.

II. Na mocy art. 67 § 3 k.k. zobowiązuje oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 900 (dziewięciuset) złotych na rzecz Domu Dziecka w C..

III. Na mocy art. 67 § 3 k.k. w zw. z art. 72 § 1 ust. 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonego w terminie 1 (jednego) miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia, pisemnie za pośrednictwem Komendanta Powiatowego Policji w L..

IV. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. i art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 100 (stu) złotych.

Sygn. akt II K 138/17

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 27 kwietnia 2017 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas posiedzenia, ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony D. K. w dniu 5 lutego 2017 r. jechał jako pasażer samochodu O. (...) o nr rej. (...). W miejscowości M. około godziny 1.20 pojazd ten został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji do kontroli drogowej. Oskarżony zdenerwował się z powodu przedłużających się czynności służbowych policjantów i zaczął wyzywać funkcjonariusza Policji W. K. słowami wulgarnymi. Kierowca pojazdu D. R. próbował uspokoić oskarżonego, ten jednak nadal znieważał ww. funkcjonariusza publicznego. Oskarżony został zatrzymany, wyzywał W. K. również w trakcie konwoju do Komendy Powiatowej Policji w L.. Oskarżony został zbadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, okazało się, że znajdował się pod wpływem 0,83 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego (k.15),

- zeznania W. K. (k. 18v),

- protokół użycia alkomatu (k.4),

- protokół zatrzymania (k.2).

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.15). Stwierdził, że był pasażerem samochodu, który Policja zatrzymała do kontroli drogowej. Niepotrzebnie użył kilku wulgarnych słów wobec policjantów. Przeprosił za swoje zachowanie, zapewnił że się nie powtórzy, zgłosił wniosek o warunkowe umorzenie postępowania.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż znajdują potwierdzenie w zeznaniach W. K. (k.18v).

W. K. zeznał podczas postępowania przygotowawczego (k.18v), iż pełnił służbę funkcjonariusza Wydziału Ruchu Drogowego. Zatrzymali do kontroli drogowej pojazd marki O. (...). Pasażer tego pojazdu zaczął go znieważać, był coraz bardziej wulgarny i agresywny, został on zatrzymany przy użyciu środków przymusu bezpośredniego. Oskarżony wyzywał go także podczas konwoju jak i w Komendzie Policji.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego, gdyż są logiczne i rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego. Pokrzywdzony nie miał z oskarżonym osobistych zatargów i nie ma żadnych powodów, by przyjąć, że pomówił go o dokonanie czynu, którego się nie dopuścił.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów wymienionych w akcie oskarżenia został sporządzony przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty były sporządzone obiektywnie i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności, nie były one kwestionowane przez strony. Uwzględniając powyższe, dokumenty te stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

Ustalony stan faktyczny tworzy spójną, logicznie uzasadnioną całość, poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu nie mogą budzić wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Funkcjonariusze Policji zatrzymali do kontroli drogowej pojazd, którym poruszał się oskarżony. Oskarżony zdenerwował się z powodu przedłużających się czynności służbowych policjantów i powiedział do policjanta, że był „kurwą, popierdolonym, szmaciarzem”. Są to wyrażenia obraźliwe, mające na celu poniżyć osobę, wobec której te słowa były wypowiadane. Należy zwrócić uwagę, że policjant nie był kolegą oskarżonego, lecz funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 115 § 13 k.k., a podczas zdarzenia pełnił czynności służbowe. Nie może zatem budzić wątpliwości, że oskarżony dopuścił się występku określonego w art. 226 § 1 k.k.

Oskarżony ukończył 41 lat, jest żonaty, ma dwoje dzieci na utrzymaniu, zdobył wykształcenie średnie, prowadzi działalność gospodarczą i uzyskiwał około 3.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k. 14v), nie był karany (k.23).

Stopień społecznej szkodliwości czynu i wina nie były znaczne, ze względu na incydentalne działanie oskarżonego i wyrażoną przez niego skruchę. Oskarżony nie był karany (k.22 prowadzi ustabilizowany tryb życia i zachodzi wobec niego uzasadnione przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego w przyszłości.

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione przesłanki Sąd uznał, że warunkowe umorzenie postępowania będzie wystarczające do skłonienia oskarżonego do przestrzegania porządku prawego w przyszłości. Okres jednego roku próby powinien wystarczyć do weryfikacji prognozy pozytywnego zachowania oskarżonego.

Sąd zobowiązał oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w kwocie 900 złotych dla wzmocnienia wychowawczego oddziaływania postępowania karnego wobec niego i zobowiązał go do przeproszenia pokrzywdzonego.

Oskarżony uzyskuje stałe dochody, będzie zatem mógł uiścić koszty poniesione na rozpoznanie sprawy, stąd Sąd zasądził od niej taki obowiązek zgodnie z przepisami powołanymi w punkcie IV wyroku.