UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni S. K.złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.z dnia 13.08.2015r. znak: (...) umarzającej postępowanie w przedmiocie wniosku wnioskodawczyni z dnia 11.05.2015r. o ponowne rozpatrzenie uprawnień do emerytury. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawczyni wskazała, że wnioskiem z dnia 11.05.2015r. wystąpiła do strony pozwanej o przyznanie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym, obliczenie w części socjalnej nowej kwoty bazowej z informacją, że ponad 30-miesięczny okres podlegania ubezpieczeniom emerytalnym i rentowym przypada po przyznaniu emerytury, którą wnioskodawczyni pobiera od dnia 01.01.2008r. W ocenie wnioskodawczyni w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego winno nastąpić ustalenie na nowo podstawy wymiaru i wypłata świadczenia korzystniejszego.

W odpowiedzi na odwołanie strona pozwana Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniosła o oddalenie odwołania i zasądzenie od wnioskodawczyni kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 180 zł wskazując, że skoro wnioskodawczyni miała już decyzją z dnia 27.10.2010r. ustalone prawo do emerytury z tytułu ukończenia powszechnego wieku emerytalnego nie spełnia ona warunku do przyznania kolejnej emerytury i wniosek w tym przedmiocie jest bezprzedmiotowy. Strona pozwana wskazała jednocześnie, że emerytura z art. 53 dotyczy ubezpieczonych urodzonych do 31.12.1958r. dla których wiek emerytalny wynosi 60 lat.

Na rozprawie w dniu 23.02.2016 r. wnioskodawczyni sprecyzowała, że nie składała do strony pozwanej wniosku o kolejną emeryturę. Wnioskodawczyni stwierdziła, że składała wniosek o wyliczenie emerytury z tytułu wieku [powszechnego na datę przyznania jej emerytury w roku 2010 przy zastosowaniu zasad obowiązujących przy wyliczeniu wcześniejszej emerytury to jest art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni S. K., ur. (...), w dniu 20.03.2007r. złożyła u strony pozwanej wniosek o emeryturę.

Decyzją z dnia 03.04.2007 r. znak (...) strona pozwana przyznała wnioskodawczyni prawo do emerytury w obniżonym wieku od dnia zgłoszenia wniosku, obliczając jej wysokość na podstawie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 96,23% z lat 1997-2006 pomnożonego przez kwotę bazową 2059,92 zł i zawieszając wypłatę świadczenia z uwagi na kontynuację zatrudnienia przez wnioskodawczynię. W dniu 03.01.2008r. wnioskodawczyni złożyła u strony pozwanej świadectwo pracy z zatrudnienia w Spółdzielni Mieszkaniowej w B. do dnia 31.12.2007r., wskutek czego decyzją z dnia 04.01.2008r. strona pozwana podjęła wypłatę emerytury wnioskodawczyni od dnia 01.01.2008 r.

Od dnia 22.04.2008r. wnioskodawczyni ponownie podjęła zatrudnienie w ramach stosunku pracy, wobec czego świadczenie wnioskodawczyni było wielokrotnie przeliczane na skutek wniosku o zmianę stażu pracy.

W dniu (...) wnioskodawczyni ukończyła powszechny wiek emerytalny 60 lat, a w dniu 30.08.2010r. złożyła u strony pozwanej wniosek o emeryturę.

Decyzją z dnia 27.10.2010r. znak: (...) strona pozwana przyznała wnioskodawczyni prawo do emerytury począwszy od dnia 01.08.2010r., obliczając jej wysokość na podstawie kwot zwaloryzowanych składek na koncie wnioskodawczyni, zwaloryzowanego kapitału początkowego i średniego dalszego trwania życia. Wysokość świadczenia do wypłaty wynosiła 1518,69zł i była korzystniejsza od dotychczas pobieranej emerytury wcześniejszej oznaczonej symbolem E, która na dzień 16.06.2010r. wynosiła 1 473,25zł.

Uwzględniając powyższe organ rentowy wstrzymał wypłatę dotychczas pobieranej emerytury kontynuując wypłatę świadczenia ENP wyliczonego według nowych zasad.

W dniu 08.12.2010r. wnioskodawczyni złożyła wniosek w organie rentowym o doliczenie stażu pracy. Decyzją z dnia 16.12.2010r. przeliczono świadczenie według zasad wynikających z art. 53 ustawy z przyjęciem 24% dotychczasowej kwoty bazowej i pouczono wnioskodawczynię o możliwości złożenia wniosku o ponowne ustalenie wypłacanej emerytury, wyliczonej według nowych zasad.

Świadczenie było przeliczane wielokrotnie wobec kontynuowania zatrudnienia przez wnioskodawczynię.

W dniu 11.05.2015r. wnioskodawczyni złożyła wniosek o przyznanie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym. Z uzasadnienia pisma wynikało, że wnioskodawczyni domaga się przyjęcia nowej kwoty bazowej do części socjalnej świadczenia gdyż po przyznaniu emerytury wcześniejszej podlegała przez okres 30 miesięcy ubezpieczeniom społecznym.

W dniu 15.05.2015r. wnioskodawczyni złożyła wniosek o ponowne ustalenie świadczenia emerytalno-rentowego.

Decyzją z dnia 09.06.2015r. strona pozwana dokonała przeliczenia wysokości emerytury wnioskodawczyni o symbolu ENP, ustalając jej wysokość na kwotę 2 168,57zł. Decyzją z dnia 10.06.2015r. strona pozwana przeliczyła nadto świadczenie wnioskodawczyni dotychczas zawieszone, tj. emeryturę wcześniejszą przyjmując do jej wyliczenia dotychczasową podstawę wymiaru świadczenia i wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 96,23 %. W decyzji nie wskazano sposobu wyliczenia świadczenia, a jedynie podano, że emerytura aktualnie wyliczona stanowi kwotę 2 193,00zł, kwota do wypłaty 1 817,89zł.

W decyzji z dnia 09.06.2015r. organ rentowy podał, że świadczenie to jako mniej korzystne zostaje zawieszone.

Zaskarżoną decyzją z dnia 13.08.2015r. strona pozwana umorzyła postępowanie w sprawie ponownego rozpatrzenia wniosku o ustalenie prawa do emerytury i obliczenia części socjalnej od nowej kwoty bazowej, jako bezprzedmiotowe. W uzasadnieniu decyzji podano, ze prawo do emerytury wnioskodawczyni zostało przyznane jej według zreformowanych zasad decyzją z dnia 27.10.2010r. a strona pozwana będąc związana tą decyzją nie znajduje podstaw do ponownego ustalenia prawa do emerytury.

Aktualnie, na skutek wniosku o przeliczenie podstawy wymiaru świadczenia z uwzględnieniem druku Rp7 za rok 2007, decyzją z dnia 04.09.2015 r. strona pozwana ustaliła wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na poziomie 97,64% za lata 1998-2007, mnożąc go przez kwotę bazową 3308,33 zł i ustalając emeryturę wnioskodawczyni w wysokości 2767 zł. Strona pozwana podjęła wypłatę świadczenia o symbolu E w tej wysokości od dnia 01.08.2015 r. jako świadczenia najkorzystniejszego.

dowód: akta ZUS

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie jest częściowo zasadne.

Kwestia sporna w niniejszej sprawie sprowadzała się w pierwszej kolejności do treści wniosku złożonego przez wnioskodawczynię w dniu 11.05.2015r. i wydaje się, że w przypadku wątpliwości organu rentowego nie istniały przeszkody do wezwania wnioskodawczyni o sprecyzowanie żądania.

Jest oczywiste, że wnioskodawcvzyni miała świadomość, że nabyła prawo do emerytury w wieku powszechnym i nie domagała się przyznania jej uprawnień do kolejnej emerytury.

Spór sprowadzał się w istocie do kwestii, której organ rentowy ostatecznie nie rozpoznał, a to wyliczenia emerytury w wieku powszechnym czyli na dzień wydania decyzji o przyznaniu świadczenia 27.10.2010r. – według zasad przyjętych dla emerytury wcześniejszej czyli art. 53 ustawy o emeryturach i rentach z FUS i przyjęcia do wyliczenia części socjalnej 24% kwoty bazowej obowiązującej w dacie wniosku o emeryturę wobec kontynuowania ubezpieczenia w wymiarze 30 miesięcy po nabyciu uprawnień do emerytury wcześniejszej.

Okoliczność tę wnioskodawczyni sprecyzowała nadto w sposób jednoznaczny na rozprawie podając, że w dacie nabycia uprawnień do emerytury w wieku powszechnym winna mieć wówczas możliwość uzyskania informacji, które świadczenie jest korzystniejsze: czy według zasad wynikających z art. 53 stosowanego w całości, czy według zasad zreformowanych. Zarzuty wnioskodawczyni sprowadzały się do tego, że począwszy od roku 2010 jej świadczenie jest wyliczane w sposób błędny przez pozbawienie prawa do przeliczenia emerytury według przepisu art. 53.

Zgodnie z treścią art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015 poz 748 tj.) emerytura wynosi:

1) 24% kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2) po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3) po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

- z uwzględnieniem art. 55.

Jak wynika z treści art. 53 ust. 3 ustawy emeryturę, której podstawę wymiaru stanowi podstawa wymiaru świadczenia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 i ust. 2, oblicza się od tej samej kwoty bazowej, którą ostatnio przyjęto do ustalenia podstawy wymiaru, a następnie emeryturę podwyższa się w ramach waloryzacji przypadających do nabycia uprawnień do emerytury. W myśl ust. 4 tegoż przepisu, przepisu ust. 3 nie stosuje się, jeżeli zainteresowany po nabyciu uprawnień do świadczenia, którego podstawę wymiaru wskazał za podstawę wymiaru emerytury, podlegał co najmniej przez 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniu emerytalnemu i rentowym.

Wydając zaskarżoną decyzję o umorzeniu postępowania strona pozwana w rzeczywistości nie rozpoznała istoty sprawy, co uniemożliwiało merytoryczną kontrolę decyzji. W stosunku zatem do tej decyzji wydanie wyroku stało się zbędne na podstawie przepisu art. 355 § 1 k.p.c., co skutkowało umorzeniem postępowania.

Jednocześnie należało uznać, że wniosek wnioskodawczyni z dnia 11.05.2015r. nie został faktycznie rozpoznany gdyż nie wydano żadnej decyzji w której doszłoby do rozstrzygnięcia w zakresie twierdzeń wnioskodawczyni co do jej uprawnień do wyliczenia świadczenia (emerytury w wieku powszechnym) na dzień 27.10.2010r. także według zasad wynikających z art. 53 ustawy, czyli przy przyjęciu 24% aktualnej na tę datę kwoty bazowej.

Powyższe skutkowało koniecznością zgodnie z art. 477¹⁴§ 3 k.p.c. nakazania stronie pozwanej rozpoznania wniosku w tym przedmiocie i wydania decyzji, zawierającej rozstrzygnięcie i jego podstawę prawną. Orzeczenie o kosztach oparto o przepis art. 102 k.p.c..

WYROK

UZASADNIENIE