UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 23 czerwca 2016 roku powód B. M., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na swoją rzecz kwoty 5677,05 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania w związku ze zdarzeniem komunikacyjnym z dnia 30 listopada 2015 roku, kwoty 430,50 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 2 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty tytułem kosztów sporządzenia prywatnej opinii technicznej, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wyjaśnił, że w dniu 30 listopada 2015 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ samochód powoda marki F. (...) nr rej. (...). Sprawca zdarzenia objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...). W dniu 2 grudnia 2015 roku powód zgłosił pozwanemu szkodę. Pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi kwotę 2696,90 zł tytułem kosztów naprawy pojazdu. Powód zlecił wykonanie opinii rzeczoznawcy, który określił koszt naprawy pojazdu na kwotę 8373,95zł. Powód poniósł koszt prywatnej opinii w kwocie 430,50zł.

(pozew k.2-3v, pełnomocnictwo k. 6, oświadczenie pełnomocnika powoda k. 53)

W dniu 29 września 2016 roku pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego złożył odpowiedź na pozew. Wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Podniósł, że nie kwestionuje okoliczności zdarzenia, własnej odpowiedzialności oraz faktu wypłacenia powodowi kwoty 2696,90 zł, a jedynie zasadność żądania w zakresie wypłaty wyższej kwoty tytułem odszkodowania. W ocenie pozwanej nie ma podstaw do rekompensaty kosztów sporządzenia prywatnej kalkulacji, gdyż nie mieszczą się one w normalnych następstwach zdarzenia wywołującego szkodę.

(odpowiedź na pozew k.18-23, pełnomocnictwo k.24, odpis KRS k. 32-35)

W piśmie z dnia 20 stycznia 2017 roku pozwany oświadczył, że uznaje powództwo w całości.

(pismo k. 42)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron pozostały niezmienione.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 listopada 2015 roku miała miejsce kolizja drogowa, której sprawca posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...). W wyniku zdarzenia uszkodzeniu uległ samochód powoda marki F. (...) nr rej. (...). Powód zgłosił pozwanemu szkodę w dniu 2 grudnia 2015 roku. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany na podstawie decyzji z dnia 29 grudnia 2015 roku wypłacił powodowi kwotę 2696,90zł.

(bezsporne, kserokopie: zgłoszenie szkody k. 7-7v, decyzja k. 8)

Rzeczoznawca inż. J. W. sporządził w dniu 8 grudnia 2015 roku na zlecenie powoda kalkulację kosztów naprawy pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) po kolizji z dnia 30 listopada 2015 roku. Koszt naprawy z VAT oszacowany został na kwotę 8373,95 zł.

(bezsporne, kserokopia kalkulacji naprawy nr k. 9-11v)

Powód poniósł koszt sporządzenia prywatnej kalkulacji w kwocie 430,50 zł.

(bezsporne, kserokopia faktury k. 12)

Uzasadniony koszt naprawy samochodu powoda marki F. (...) nr rej. (...) po kolizji z dnia 30 listopada 2015 roku wynosi 8373,95 zł.

(bezsporne)

Powyższy stan faktyczny nie był sporny między stronami. Nadto w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia znalazł potwierdzenie w załączonych przez strony do akt dokumentach i ich kserokopiach.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowej sprawie bezsporna była zasada odpowiedzialności pozwanego, oraz wysokość należnego powodowi odszkodowania. Powództwo w tym zakresie zostało uznane przez pozwanego w całości.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

W myśl z kolei art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

W myśl art. 363 § 2 k.p.c., jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. DZ. U. z 2013r., poz. 392) poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W myśl art. 34 ust. 1 powołanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem w okresie trwania ochrony ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę ruchem tego pojazdu (art. 35). Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego wyznaczona jest – zarówno co do zasady, jak i granic – odpowiedzialnością tego posiadacza lub kierowcy (orzeczenie SN z dnia 29.11.1996 r., III CZP 118/96, OSNC 1997, nr 3, poz. 26).

Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody, unormowanej w Kodeksie cywilnym. Odpowiada on zatem za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. W tych granicach naprawienie szkody, zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, winno objąć pełen koszt przywrócenia stanu poprzedniego (art. 361 § 1 i 2 k.c.). Zauważyć w tym miejscu należy, iż zgodnie z treścią przepisu art. 361 § 2 k.c. statuującego zasadę pełnego odszkodowania, naprawienie szkody obejmuje wszelkie poniesione straty (utracone korzyści pozostają poza sferą zainteresowania w niniejszym sporze).

Sąd podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 2 września 1975 (sygn. akt I CR 505/75, Lex 7747), w którym stwierdzono, że dokonana przed wszczęciem postępowania sądowego i poza zabezpieczeniem dowodów ekspertyza może być istotną przesłanką zasądzenia odszkodowania. W takim wypadku koszt ekspertyzy stanowi szkodę ulegającą naprawieniu (art. 361 k.c.).

Pozwany uznał kwotę odszkodowania dochodzoną przez powoda w wysokości określonej kalkulacją prywatną. Ocena czy poniesione koszty ekspertyzy sporządzonej na zlecenie poszkodowanego przed wszczęciem procesu są objęte odszkodowaniem dokonywana jest przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności sprawy. W szczególności uzależnia się ją od tego, czy zachodzi normalny związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem tego wydatku a zdarzeniem oraz czy poniesienie kosztów było obiektywnie uzasadnione i konieczne, także w kontekście ułatwienia określenia prawidłowo konkretnego ubezpieczyciela, jak i ułatwienia zakładowi ustalenia okoliczności wypadku i rozmiarów szkody (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2004 r., III CZP 24/04, Lex 106617). Należy przyjąć, że ustalenie wysokości kosztów naprawy pojazdu za pomocą kalkulacji J. W., ułatwiło pozwanemu ocenę rozmiarów szkody, skoro uznał w tym zakresie powództwo.

W myśl art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że jest ono sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa. Uznanie powództwa jest aktem dyspozycyjności pozwanego, który nie tylko uznaje samo żądanie powoda, ale i to, że uzasadniają je przytoczone przez powoda okoliczności faktyczne i godzi się na wydanie wyroku uwzględniającego to żądanie ( por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 1976 r., sygn. akt II CRN 232/76, OSNCP 1977 r., nr 5-6, poz.101, oraz z 14 września 1983 r., sygn. akt III CRN 188/83,OSNCP 1984r., nr 4 poz.60) . W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zachodziły jakiekolwiek przesłanki uzasadniające kwestionowanie uznania powództwa przez pozwanego. Okoliczności sprawy w zakresie niezbędnym do oceny uznania były bezsporne. W świetle powyższego, zdaniem Sądu oświadczenie pozwanego o uznaniu powództwa było skuteczne oraz nie budziło żadnych wątpliwości.

O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł zgodnie z art.481 k.c.

Sąd zasądził odsetki od zasądzonej kwoty zgodnie z żądaniem, tj. od 2 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Zgodnie z art. 817 § 1 kc ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. W niniejszej sprawie termin ten nie uległ przedłużeniu o dalsze 14 dni w związku z zaistnieniem sytuacji, o jakich mowa w art. 817 § 2 kc). W przedmiotowej sprawie powód zgłosił szkodę w dniu 2 grudnia 2015 roku. Uznać zatem należy, że żądanie odsetek od wskazanej w pozwie daty jest zasadne. Z uwagi na wejście w życie od 1 stycznia 2016 roku zmiany w przepisach kodeksu cywilnego dotyczących odsetek i wyodrębnienie odsetek ustawowych za opóźnienie, skoro powód domagał się odsetek w związku z nieterminowym spełnieniem świadczenia przez pozwanego (a więc w związku z opóźnieniem), w wyroku zaznaczono, że powodowi od zasądzonej kwoty należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Pozwany zresztą uznał powództwo także w zakresie odsetek od dochodzonej pozew kwoty.

Mając na uwadze powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

Wobec uznania powództwa przez pozwanego wyrok podlegał zaopatrzeniu w rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art.333 § 1 pkt 2 k.p.c. ( pkt 2 wyroku)

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie
z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Roszczenie powoda zostało uwzględnione w całości, dlatego Sąd obciążył pozwanego obowiązkiem zwrotu poniesionych przez powoda kosztów, na które składały się: uiszczona opłata od pozwu w wysokości 306 zł, wynagrodzenie pełnomocnika powoda kwocie 2400 zł, oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17zł. Koszt wynagrodzenia pełnomocnika powoda ustalono w oparciu o § 2 pkt 4) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie /Dz.U. z 2015 r. poz. 1800/.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE