R., dnia 08 maja 2017r.
Sygn. akt II K 41/17
Sąd Rejonowy w Rypinie II Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Katarzyna Więckowska
Protokolant stażysta Anna Kusyk
przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rypinie M. P.
po rozpoznaniu dnia 08.05.2017 r. sprawy:
K. M. (1)
syn S. i H. z d. S.
ur. (...) w R.
oskarżonego o to, że :
I. W dniu 12 grudnia 2016 roku. o godz. 22:25 na ul. (...) w R., woj. (...)- (...) kierował samochodem osobowym m-ki O. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej wbrew decyzji Starosty Powiatowego w R. o nr KmD (...) z dnia 17 czerwca 2009 r. o cofnięciu uprawnień kat. A. B do kierowania pojazdami mechanicznymi
tj. o przestępstwo z art. 180a kk
I. Oskarżonego K. M. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia tj. przestępstwa z art. 180a kk i za to na podstawie art. 180a kk wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,
II. Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 70,00 (siedemdziesiąt) złotych tytułem pozostałych wydatków poniesionych w sprawie.
Sygn. akt II K 41/17
W dniu 12 grudnia 2016 roku służbę w patrolu zmotoryzowanym pełnili funkcjonariusze D. S. i K. G.. Około godziny 22.25 w trakcie patrolu ulicy (...) zatrzymali do kontroli drogowej pojazd marki O. (...) nr rej. (...), który poruszał się z zaszronionymi szybami, które ograniczały widoczność kierującemu. Kierującym okazał się K. M. (1).
(d. wyj. osk. K. M. k. 34, 56v
zez. św. D. S. k. 9v, 56v-57)
K. M. (2) nie posiadał przy sobie dokumentów. W trakcie kontroli ustalono, że kierujący ma cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami na mocy decyzji Starosty (...) z 17.06.2009 roku. K. M. (1) był trzeźwy.
(d. zez. św. D. S. k. 9v, 56v-57
Oskarżony K. M. (1) (k. 34, 56v) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Jednocześnie potwierdził swoje wyjaśnienie z postępowania przygotowawczego, w których podał , iż miał świadomość, że ma cofnięte uprawnienia a do samochodu wsiadł z głupoty i myślał, że mu się uda.
Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego (k.34, 56v), albowiem są logiczne, spójne nie zostały podważone wynikami przewodu sądowego. Wersja oskarżonego została potwierdzona w pełni zeznaniami funkcjonariusza D. S. (k.9v, 56v-57) oraz dokumentami w postaci decyzji Starosty (...) z dnia 17.06.2009 roku (k.6) o cofnięciu uprawnień kategorii A, B.
Z powyższych dowodów jednoznacznie wynika, iż oskarżony kierował samochodem osobowym po drodze publicznej pomimo cofniętych uprawnień do kierowania.
Sąd uznał w pełni dowody dokumentarne w postaci decyzji Starosty (k.6) albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadków D. S. (k.9v, 56v-57) albowiem są one spójne, konkretne, zbieżne z wyjaśnieniami oskarżonego z którymi tworzą całościowy obraz zdarzenia. Świadek ten jest nadto obcy w stosunku do oskarżonego, nie pozostaje z nim w konflikcie, dlatego też zdaniem Sądu nie miał żadnych podstaw do bezpodstawnego obciążania go.
Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania Sąd uznał, iż wina i sprawstwo oskarżonego w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości i przyjął, że oskarżony K. M. (1) swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 12 grudnia 2016 roku o godz. 22.25 na ul. (...) w R. woj. (...)- (...) kierował samochodem osobowym m-ki O. (...) o nr rej. (...) po drodze publicznej wbrew decyzji Starosty Powiatowego w R. o nr (...) (...) z dnia 17 czerwca 2009r o cofnięciu uprawnień kat. A, B do kierowania pojazdami mechanicznymi wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 180a kk.
Za czyn przypisany oskarżonemu Sąd na podstawie art.180a kk wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.
Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił jako okoliczność łagodzącą przyznanie się oskarżonego do winy, natomiast jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność (k.11-12, 16, 17, 27, 55), wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu wyrażający się w charakterze naruszonego dobra tj. bezpieczeństwa w komunikacji, motywację wywołującą sprzeciw społeczny i negatywną ocenę, gdyż zachowanie oskarżonego nie było usprawiedliwione żadnymi okolicznościami.
Biorąc pod uwagę fakt, iż przedmiotowy czyn nie miał charakteru incydentalnego, albowiem oskarżony był już karany i to trzykrotnie, za takie same czyny wyrokami Sądu Rejonowego w Rypinie , ostatni z dnia 28.11.2016 roku w sprawie II K 310/16, Sąd uznał, iż tylko kara o charakterze bezwzględnym spełni swoje ustawowe cele. Przedmiotowe zachowanie oskarżonego było wyrazem lekceważenia i nieposzanowania zasad bezpieczeństwa i wymiaru sprawiedliwości.
Trzeba podkreślić, iż oskarżony przedmiotowy czyn popełnił zaledwie dwa tygodnie po wcześniejszym wyroku za taki sam czyn, w którym orzeczono karę 6 m-cy pozbawienia wolności w wymiarze bezwzględnym.
Powyższe okoliczności spowodowały, iż w ocenie Sądu, w przypadku oskarżonego, brak było pozytywnych prognoz na przyszłość i w związku z tym orzeczenie kary łagodniejszego rodzaju było niecelowe. Należy nadto zwrócić uwagę, iż oskarżony dopuszczając się przedmiotowego czynu dowiódł, iż nie wyciągnął odpowiednich wniosków z wcześniejszych spraw karnych a tym samym, że stosowane wcześniej środki nie spełniły swoich celów wychowawczych i zapobiegawczych.
Trzeba też podkreślić, iż w świetle obowiązujących obecnie przepisów, w przypadku osoby skazanej na karę pozbawienia wolności w momencie popełnienia nowego czynu, a taka sytuacja zachodzi w przypadku oskarżonego, wykluczone jest warunkowe zawieszenie kary pozbawienia wolności (art.69 kk).
Zdaniem Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara jest współmierna do winy i charakteru popełnionego czynu i odniesie swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze na przyszłość, a nadto uczyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. W ocenie Sądu karze tej nie można zarzucić zbytniej surowości.
Uwzględniając iż oskarżony pracuje Sąd obciążył go opłata i kosztami postępowania w oparciu art.2 ust.1 pkt.3 ustawy z 23.06.1973 r. o opłatach w/s karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49 p. 223 ze zm) i art. 627 kpk.