Sygn. akt I C 127/16
Dnia 19 grudnia 2016 r.
Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny:
Przewodniczący: SSR Tadeusz Kotuk
Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Szymańska
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2016 r. w G. sprawy z powództwa G. K. przeciwko A. K.
o zapłatę
I. oddala powództwo;
II. kosztami procesu obciąża powódkę, uznając je za poniesione.
Stan faktyczny
W 2007 roku, w trakcie trwania małżeństwa, A. K. darował swojej żonie G. K. własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego (...) w G. przy ul. (...).
Dowód: akt notarialny, k. 3-5
W lipcu 2015 r. doszło do rozwiązania małżeństwa stron z winy obu stron.
Dowód: wyrok, k. 6-7
Po rozwiązaniu małżeństwa A. K. jeszcze przez kilka miesięcy zamieszkiwał w w/w lokalu w przeważającej mierze nie uiszczając opłat za korzystanie i media. Później wyprowadził się i przebywał w schronisku dla bezdomnych.
Okoliczność bezsporna
Ocena dowodów
Niesporny był stan prawny lokalu, ustanie małżeństwa oraz fakt zamieszkiwania pozwanego jeszcze przez kilka miesięcy po ustaniu małżeństwa w spornym lokalu.
Kwalifikacja prawna
Powództwo podlegało oddaleniu jako sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. W ujęciu obiektywnym powódka wydatnie wzbogaciła się na majątku byłego męża (uzyskała spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu warte obecnie z pewnością ponad 150.000 zł). Samo małżeństwo trwało stosunkowo krótko (12 lat) i nie ma danych, aby powódka wniosła wkład w związek stron w postaci np. starań wychowawczych względem wspólnego potomstwa (którego – jak wynika z akt sprawy – nie było).
Od obdarowanego należy wymagać odpowiedniej w danych okolicznościach wdzięczności względem darczyńcy. Może to się przejawiać w różnych formach, również w formie rezygnacji z pewnych działań (w tym prawnych), które są odpowiednie w każdej innej sytuacji. Zdaniem Sądu żądanie od pozwanego części opłat za korzystanie z lokalu, który pozwany wcześniej darował swojej żonie jawi się jako rażąco sprzeczne z wymogami obowiązującej w naszym społeczeństwie moralności. Tym bardziej, że żądanie dotyczy do zalewie kilku miesięcy, a po opuszczeniu lokalu pozwany był osobą znajdującą się w ubóstwie i zagrożoną bezdomnością. Ocena Sądu mogłaby więc być inna, gdyby pewne elementy stanu faktycznego były odmienne: np. znacznie dłuższy okres bezumownego korzystania z lokalu lub orzeczenie rozwodu z wyłącznej winy pozwanego itd.
Mając powyższe na uwadze powództwo oddalono na mocy art. 5 k.c. (punkt I. sentencji).
O kosztach procesu orzeczono jak w punkcie II sentencji na mocy art. 98 § 1 k.p.c. (punkt II. sentencji).