UZASADNIENIE

postanowienia Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej

z dnia 26 kwietnia 2017 r., sygn. akt I Ns 206/15

Wnioskiem z dnia 30 czerwca 2014 r. (k. 2) wnioskodawcy S. P. (1) i G. P., działający przez pełnomocnika (pełnomocnictwo k. 5), wnieśli o stwierdzenie, że S. i G. małż. P. nabyli przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w M., powiat (...), woj. (...), składającej się z części działki ewidencyjnej o nr (...), którą to część okaże wnioskodawca podczas oględzin na gruncie.

Wnioskodawcy w uzasadnieniu wniosku (k. 2/2-4/2) wskazali, że nieruchomość objęta wnioskiem znajduje się we władaniu Urzędu Miejskiego w M. i w ewidencji gruntów scharakteryzowana jest jako droga. Wnioskodawcy szczegółowo podali informacje na temat kręgu uczestników wymienionych w przedłożonych poświadczeniach hipotecznych. W dalszej kolejności wnioskodawcy podnieśli, że część działki objętej niniejszym wnioskiem znajduje się w ich posiadaniu samoistnym i stanowi część ich ogrodu. Przedmiot zasiedzenia wraz z działkami ewid. nr (...) i (...) stanowi integralną całość wyodrębnioną stałym ogrodzeniem. Właścicielem działek ewidencyjnych nr (...) są wnioskodawcy. Na działce ewid. nr (...) znajduje się dom, w którym mieszkają. Całość działki nr (...) nie stanowiła nigdy drogi, ani pasa drogowego przeznaczonego dla nieograniczonej liczby osób w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Drogą jest jedynie część działki nr (...), tzn. drogą spółki właścicieli, lecz ta część nie jest objęta wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia. Rodzina wnioskodawcy zamieszkuje na osiedlu zwanym P., w M., od 150 lat w tym samym domu pod nr (...). Droga do ich posesji wiodła od drogi o nr ewid. (...) przez działkę (...). Droga ta kończyła się na gruncie na wysokości wschodniej granicy obecnych działek (...). Tę część działki używali także właściciele działek (...). W 1992 r. zmarł ojciec wnioskodawcy – T. P. (2), wnioskodawca nabył po nim spadek na mocy testamentu i wszedł wraz z małżonką w posiadanie domu i otaczających go nieruchomości. W 1957 r. rodzice wnioskodawcy T. i A. P. (1) uzyskali pozwolenie na remont starego budynku i dobudowę nowego. Na projekcie tym widoczna jest droga (...), natomiast nie zaznaczono drogi stanowiącej działkę o nr (...). Z kolei w 1968 r. rodzice wnioskodawcy kupili od sąsiada J. P. (1) działkę, z którą graniczyli od strony zachodniej (aktualna część działki ewid. nr (...)), z tym, że J. P. (1) poprosił o prawo przejazdu przez nieruchomość wnioskodawców do pozostałej mu działki o nr ewid. obecnie (...), na której znajdowała się jego stodoła. Część działki zakupiona przez ojca wnioskodawcy została przez niego ogrodzona ogrodzeniem z siatki, a część działki należąca do J. P. (1) była nadal ogrodzona drewnianym płotem. Teren pomiędzy oboma ogrodzeniami służył jako dojazd przez podwórze rodziny wnioskodawcy do działki, gdzie znajdowała się stodoła J. P. (1). W 1978 r. wnioskodawcy kupili od J. P. (1) teren pomiędzy ogrodzeniami, bowiem J. P. (1) nie korzystał już z tej części nieruchomości. W 2002 r. wnioskodawcy podczas prac geodezyjnych uzyskali informację, że geodezyjnie część ich gruntów stanowi drogę oznaczoną jako działka (...), będąca we władaniu Gminy M.. Zarówno wnioskodawcy, jak i Państwo P. byli przekonani, że działka (...) graniczy z działką (...). Nikt nie wiedział o istniejącej pomiędzy nimi działce (...).

W piśmie przygotowawczym z dnia 31 marca 2015 r. (k. 95) uczestnik Gmina M., działając przez pełnomocnika (pełnomocnictwo k. 97), wniósł o oddalenie wniosku i zasądzenie od wnioskodawców solidarnie na rzecz uczestnika kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uczestnik Gmina M. na uzasadnienie swojego stanowiska (k. 96) podał, że działka ewid. nr (...) położona w M., wpisana jest w rejestrze ewidencji gruntów jako droga, i co najmniej od czasu założenia ewidencji gruntów tak jest wykorzystywana. Częściowo znajduje się na niej asfalt. Od strony zachodniej wnioskodawcy postawili słupki betonowe i ogrodzenie z bramą. PINB w Suchej Beskidzkiej prowadzi postepowanie w sprawie legalności budowy bram posadowionych przez wnioskodawców.

Uczestnik E. S. (2) w piśmie z dnia 27 kwietnia 2015 r. (k. 119) podniósł, że nie zgadza się z wnioskiem. Wskazał, że teren, o który toczy się postępowanie, stanowi drogę, którą on pamięta od dziecka, tj. od 60-ciu lat, wielokrotnie tam przechodził, podobnie jak ludzie z sąsiedztwa.

W odpowiedzi na pismo przygotowawcze uczestnika z dnia 31 marca 2015 r. (k. 120-122) wnioskodawcy zaprzeczyli jego twierdzeniom i doprecyzowali stan faktyczny wniosku o stwierdzenie zasiedzenia z dnia 30 czerwca 2014 r.

Pismem z dnia 30 kwietnia 2015 r. (k. 134) uczestnik T. P. (1) oświadczył, że od dzieciństwa pamięta, że droga nr (...) istniała i niejednokrotnie poruszał się po niej furmanką do pracy na roli.

Na rozprawie w dniu 5 maja 2015 r. (k. 135) uczestnicy L. B., B. S., A. U. wnieśli o oddalenie wniosku.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Przedmiot postępowania stanowi część położonej w M. działki o nr ewid. (...), począwszy od zachodu od granicy z działką (...), dalej w kierunku wschodnim, zgodnie z granicami działki (...) do istniejącego na niej od strony wschodniej ogrodzenia i bramy wjazdowej, stanowiąca po sporządzeniu planu podziału geodezyjnego działkę nr (...), o pow. 0,0120 ha

Dowód: opinia z dnia 19 maja 2015 r. wraz z dokumentacją fotograficzną i szkicem poglądowym proponowanego przebiegu zasiedzenia (k. 188), mapa projektu podziału działki (k. 188), oględziny (k. 284-285/2)

Działka (...) powstała z części działki pgr. L.. (...). (...) i pgr. L.. (...). (...) znajduje się we władaniu uczestnika - Gminy M., który widnieje w nowej ewidencji dla miasta M. od jej założenia – op. (...) z dnia 23 września 1974 r.

Dowód: wykaz zmian gruntowych wraz z wyrysem z mapy ewidencji gruntów z dnia 13 lipca 2010 r. (k. 20), poświadczenie lwh (...) i lwh (...) (k. 20), pismo Starostwa Powiatowego w S. z dnia 20 maja 2015 r. (k. 163)

Działka nr (...) stanowi drogę wewnętrzną, osiedlową.

Dowód: pismo Urzędu Miejskiego M. z dnia 14 maja 2015 r. (k. 161)

Wnioskodawca jest właścicielem położonej w M. działki nr (...), graniczącej z działką (...) od południa, jak również działki (...), graniczącej z działką (...) od północy.

Postanowieniem z dnia 14 lipca 1993 r., sygn. akt I Ns 219/93, Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej stwierdził, że spadek po T. P. (2), zmarłym w dniu 29 listopada 1992 r. w M., na podstawie testamentu allograficznego z dnia 19 kwietnia 1991 r. nabyły dzieci: S. P. (1) w 4/6 części i H. B. w 1/6 części oraz wnuk: M. P. w 1/6 części.

Sąd dokonał również działu spadku i zniesienia współwłasności po T. P. (2), m.in. przyznając na wyłączną własność S. P. (1) działki o nr ewid.: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...).

Dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej z dnia 14 lipca 1993 r., sygn. akt I Ns 219/93 (k. 20), porównanie kataster-ewidencja do AWZ nr (...) z dnia 3 czerwca 1993 r. wraz z wyrysem z mapy (k. 156), protokół uwłaszczeniowy z dnia 6 kwietnia 1976 r. (k. 166)

Działkę nr (...) ojciec wnioskodawcy – T. P. (2) nabył od J. P. (1).

Dowód: cz. zeznania uczestniczki M. K. (1) (k. 312/2-313, czas nagrania: 01:33:01), cz. zeznania uczestniczki A. N. (2) (k. 313-313/2, czas nagrania: 01:50:03), cz. zeznania uczestnika S. P. (2) (k. 313/2-314), cz. zeznania wnioskodawczyni G. P. (k. 311-312, czas nagrania: 00:20:21), cz. zeznania wnioskodawcy S. P. (1) (k. 312, czas nagrania: 01:05:45)

W dniu 15 marca 1957 r. Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, Architekt Powiatowy w Suchej, zezwolił na wykonanie przez T. P. (2) dobudowy do budynku mieszkalnego zlokalizowanego na działce nr (...).

Dowód: pismo PPRN z dnia 15 marca 1957 r. wraz ze szkicem sytuacyjnym(k. 20), cz. zeznania wnioskodawczyni G. P. (k. 311-312, czas nagrania: 00:20:21), cz. zeznania wnioskodawcy S. P. (1) (k. 312, czas nagrania: 01:05:45)

W dniu 22 czerwca 2008 r. S. P. (2) porozumiał się wstępnie z wnioskodawcami co do sprzedaży części działki nr (...), w postaci „klinu” od strony południowej na długości około 20 m i szerokości 1,2.

S. P. (2) pismem z dnia 13 lipca 2010 r. zwrócił się do Urzędu Miejskiego w M. o zatwierdzenie wstępnego projektu podziału działki nr (...) i odłączenie od działki (...) części o pow. 15 m².

Dowód: pismo z dnia 22 czerwca 2008 r. (k. 10), pismo z dnia 13 lipca 2010 r. (k. 20), cz. zeznania wnioskodawczyni G. P. (k. 311-312, czas nagrania: 00:20:21), cz. zeznania wnioskodawcy S. P. (1) (k. 312, czas nagrania: 01:05:45,) wykaz zmian gruntowych z dnia 15 czerwca 2012 r. (k. 20)

Działka ewid. nr (...) została podzielona na działki nr (...).

W dniu 27 marca 2013 r. M. K. (2) i M. K. (3) sprzedali wnioskodawcy S. P. (1) nieruchomość, stanowiącą niezabudowaną działkę ewid. nr (...) o pow. 0,0020 ha.

Dowód: akt notarialny z dnia 27 marca 2013 r., Rep. A Nr (...) (k. 20), cz. zeznania świadka A. N. (3) (k. 290-291), zeznania świadka A. W. (k. 294, czas nagrania: 02:50:24), zeznania świadka M. K. (2) (k. 310/2-311, czas nagrania: 00:12:11), cz. zeznania wnioskodawczyni G. P. (k. 311-312, czas nagrania: 00:20:21), cz. zeznania wnioskodawcy S. P. (1) (k. 312, czas nagrania: 01:05:45)

Pozwem z dnia 20 października 2008 r. wniesionym do Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej i zarejestrowanym pod sygn. I C 103/08, S. P. (1) domagał się przywrócenia granic i graniczników wytyczonych przez geodetów, a zalanych asfaltem przez Urząd Miasta i Gminy w M., bez jego zgody. Postępowanie zakończyło się zawarciem ugody sądowej, treścią której Gmina M. zobowiązała się zlecić wznowienie granic działek nr (...) od strony działek (...) oraz zastabilizowanie znaków granicznych.

Dowód: akta Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej o sygn. I C 103/08: pozew (k. 2-3), protokół posiedzenia (k. 27-27/2)

Wnioskodawca przed Sądem Rejonowym w Suchej Beskidzkiej zainicjował postępowanie, żądając zwrotu zawłaszczonej przez Urząd Miasta i Gminy M. działki nr (...), które zostało zakończona wyrokiem z dnia 15 września 2009 r., sygn. akt I C 72/09, oddalającym powództwo.

Dowód: akta Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej o sygn. I C 72/09: pozew (k. 2-3), wyrok z dnia 15 września 2009 r. (k. 27)

Działka nr (...) do czasu zagrodzenia jej w 2013 r. przez wnioskodawców poprzez ustawienie bramy od strony zachodniej, przy granicy z działką nr (...), oraz bramy od strony wschodniej, stanowiła drogę gruntową, częściowo porośnięta trawą z widocznymi koleinami, łączącą drogę położoną na działce nr (...) z drogą położoną na działce nr (...).

Drogi położone na działkach nr (...) nie różniły się od nawierzchni drogi biegnącej po działce nr (...) dopóki nie pokryto ich asfaltem (najpierw drogę nr (...), a potem drogę nr (...)).

Działka nr (...) była używana powszechnie do przechodu i przejazdu, w szczególności przez osoby mieszkające w sąsiedztwie. Przechodzili nią: W. P. do czasu swojej śmierci w 1992 r., J. S., D. P., S. O., K. U., M. Z. (1), K. L., M. Z. (2), P. U..

J. Z. przejeżdżał po przedmiotowej drodze samochodem osobowym i ciężarowym, codziennie przechodził do sklepu. Zimą, gdy nie mógł wyjechać na główną drogę po działce (...), to przejeżdżał po przedmiotowej działce na drogę nr (...). Z drogi tej korzystała również córka J. A. M., przejeżdżając samochodem.

J. P. (1) jeździł po przedmiocie sprawy wozem konnym, woził drzewo. Z przejazdu i przechodu tamtędy korzystali jego synowie. Można było przejechać maszyną do młócenia.

Na przedmiotowym pasie gruntu bawiły się dzieci, jeździły rowerami.

T. i A. P. (1) korzystali z tej drogi dojeżdżając do domu.

T. i A. P. (1) nigdy nie zabraniali przechodu i przejazdu po działce nr (...). Nikt nie pytał ich o zgodę, na korzystanie z niej w ten sposób.

Dowód: fotografie nr 1-4 (k. 20), fotomapa (k. 99), fotografie (k. 100, 123-124), zeznania świadka J. S. (k. 291/2-292, czas nagrania: 01:26:04), zeznania świadka J. Z. (k. 292-293, czas nagrania: 01:38:18), zeznania świadka K. U. (k. 293, czas nagrania: 02:05:17), zeznania świadka M. M. (k. 293-293/2, czas nagrania: 02:22:21), zeznania świadka L. M. (k. 293/2, czas nagrania: 02:33:28), zeznania świadka M. W. (k. 293/2-294, czas nagrania: 02:39:48), zeznania świadka A. W. (k. 294, czas nagrania: 02:50:24), zeznania świadka R. P. (k. 294/2, czas nagrania: 02:59:00), zeznania świadka D. P. (k. 294/2, czas nagrania: 03:09:27), zeznania świadka A. M. (k. 310/2, czas nagrania: 00:05:06), zeznania świadka M. K. (2) (k. 310/2-311, czas nagrania: 00:12:11), zeznania uczestnika S. B. (k. 312, czas nagrania: 01:11:20), zeznania uczestniczki L. B. (k. 312/2, czas nagrania: 01:21:13), zeznania uczestnika T. P. (1) (k. 314/2-315, czas nagranie: 02:47:19), zeznania uczestnika E. S. (2) (k. 315, czas nagrania: 02:57:39), zeznania uczestniczki A. U. (k. 315/2, czas nagrania: 03:10:43), cz. zeznania świadka A. N. (3) (k. 290-291, czas nagrania: 00:18:17), cz. zeznania świadka J. P. (2) (k. 291-291/2, czas nagrania: 01:07:48), cz. zeznania wnioskodawczyni G. P. (k. 311-312, czas nagrania: 00:20:21), cz. zeznania wnioskodawcy S. P. (1) (k. 312, czas nagrania: 01:05:45), cz. zeznania uczestniczki M. K. (1) (k. 212-313, czas nagrania: 01:33:01), cz. zeznania uczestniczki A. N. (1) (k. 313-313/2, czas nagrania: 01:50:03), cz. zeznania uczestnika S. P. (2) (k. 313/2-314, czas nagrania: 02:03:10),

T. i A. P. (1), a później wnioskodawcy zlecali koszenie przedmiotu sprawy. Wnioskodawcy wysypali grys w celu jego utwardzenia.

Dowód: zeznania S. (k. 291/2-292, czas nagrania: 01:26:04), cz. zeznania świadka A. N. (3) (k. 290-291, czas nagrania: 00:18:17), cz. zeznania świadka J. P. (2) (k. 291-291/2, czas nagrania: 01:07:48), cz. zeznania wnioskodawczyni G. P. (k. 311-312, czas nagrania: 00:20:21), cz. zeznania wnioskodawcy S. P. (1) (k. 312, czas nagrania: 01:05:45)

T. i A. P. (1) mieli samochód marki S., który parkowali w garażu położonym na swojej działce, a nie na przedmiocie sprawy. Garaż ten już nie istnieje.

Dowód: zeznania świadka J. Z. (k. 292-293, czas nagrania: 01:38:18), zeznania świadka M. M. (k. 293-293/2, czas nagrania: 02:22:21), zeznania świadka M. W. (k. 293/2-294, czas nagrania: 02:39:48), zeznania świadka D. P. (k. 294/2, czas nagrania: 03:09:27), cz. zeznania świadka J. P. (2) (k. 291-291/2, czas nagrania: 01:07:48)

Od północnej strony przedmiotowej części działki (...) znajdował się płot sztachetowy, wybudowany przez J. P. (1), który już dzisiaj nie istnieje.

Działkę ewid. nr (...) od działki nr (...) dzieliło ogrodzenie z siatki, które zostało zlikwidowane przez wnioskodawców w 2008 r., a potem do 2013 r. drewniany płot na podmurówce.

Dowód: zeznania świadka J. Z. (k. 292-293, czas nagrania: 01:38:18), zeznania świadka K. U. (k. 293, czas nagrania: 02:05:17), zeznania uczestnika E. S. (2) (k. 315, czas nagrania: 02:57:39), cz. zeznania świadka A. N. (3) (k. 290-291, czas nagrania: 00:18:17), cz. zeznania wnioskodawczyni G. P. (k. 311-312, czas nagrania: 00:20:21), cz. zeznania wnioskodawcy S. P. (1) (k. 312, czas nagrania: 01:05:45)

Przed Powiatowym Inspektorem Nadzoru Budowlanego w S. toczy się postępowanie w sprawie budowy ogrodzenia – dwóch bram na działce nr (...).

Dowód: akta PINB.(...)

Ustalając stan faktyczny Sąd odmówił wiary świadkom A. N. (3), J. P. (3), wnioskodawcom G. P. i S. P. (1) oraz uczestniczkom M. K. (1) i A. N. (4) w zakresie w jakim twierdzili, że przedmiotowa część gruntu stanowił podwórko A. i T. P. (2). Waloru wiarygodności Sąd nie przyznał również zeznaniom A. N. (3) i J. P. (3), w których twierdziły, że przedmiot sprawy pozostawał w posiadaniu T. i A. P. (1), którzy odkupili go od J. P. (1), a następnie, że po ich śmierci przedmiot sprawy znajdował się w posiadaniu wnioskodawców. Sąd nie dał również wiary zeznaniom A. N. (3) i S. P. (2) w zakresie w jakim podali, że nie było możliwości przejazdu samochodem i wozem konnym po przedmiotowej działce, jaki i zeznaniom świadka J. P. (2) dotyczącym tego, że na przedmiotowej działce stał garaż T. P. (2).

Odmawiając waloru wiarygodności zeznaniom wyżej wymienionych świadków we wskazanej części Sąd miał na uwadze, że pozostali przesłuchani w niniejszej sprawie świadkowie, zamieszkujący w niedalekiej odległości od przedmiotu sprawy w okresie w jakim miał biec termin zasiedzenia, zaprzeczyli, aby przedmiot ten miał stanowić podwórko T. i A. P. (1). Świadkowie J. S., J. Z., M. M., L. M., M. W., A. W., R. P., D. P., A. M., M. K. (2), jak również uczestnicy S. B., L. B., T. P. (1), E. S. (2) i A. U. zeznali, że po działce (...) można było swobodnie przechodzić i przejeżdżać samochodem lub wozem konnym, a teren ten był traktowany przez nich jako ogólnodostępna droga, a nie teren prywatny. Zeznania tych świadków były spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały, pozostając w zgodzie z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd zważył ponadto, że świadkowie A. N. (3) i J. P. (2) urodziły się odpowiednio w 1974 i 1978 roku, nie mogą więc dobrze pamiętać tego jak wykorzystywany był przedmiot zasiedzenia w latach 70-tych czy też początkiem lat 80-tych ubiegłego wieku. Z kolei M. K. (1) mieszkała w pobliżu przedmiotu zasiedzenia do 1977 r., a potem wyjechała na (...) i przyjeżdżała tylko do swoich rodziców J. i H. P. w odwiedziny. A. N. (4) sama przyznała, że w pobliżu przedmiotu zasiedzenia mieszkała od urodzenia w 1959 r. do 1979 r., a po tej dacie nie ma bezpośrednich wiadomości na temat korzystania z przedmiotu zasiedzenia.

Sąd zważył co następuje:

Wniosek nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 172 k.c. w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy kodeks cywilny (Dz. U. z 1990 r. Nr 55, poz. 321), obowiązującym od 1 października 1990 r. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Natomiast § 2 tego artykułu stanowi, iż po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze.

Nabycie własności w drodze zasiedzenia uzależnione zostało zatem, zgodnie z art. 172 k.c., od spełnienia dwóch przesłanek: samoistnego posiadania oraz upływu odpowiedniego okresu czasu, którego długotrwałość zależy od dobrej lub złej wiary posiadacza. Dobra wiara ma to znaczenie, że skraca termin zasiedzenia. Natomiast z art. 336 k.c. wynika, że posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto postępuje z rzeczą jak właściciel, o czym świadczą okoliczności dostrzegalne dla innych osób, wyrażając tym samym wolę wykonywania względem niej prawa własności. Posiadanie samoistne jest to takie posiadanie, w którym osoba będąca posiadaczem traktuje siebie jak właściciela i w odniesieniu do nieruchomości zachowuje się tak jak właściciel.

Jeśli chodzi o drugą przesłankę zasiedzenia, tj. upływ czasu, to art. 172 k.c. przewiduje dla nieruchomości dwudziestoletni i trzydziestoletni termin zasiedzenia. Terminy te zostały wprowadzone przez wyżej powołaną ustawę z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny. Poprzednio wynosiły odpowiednio dziesięć i dwadzieścia lat. Jeżeli bieg zasiedzenia rozpoczął się, ale nie zakończył przed wejściem w życie wyżej wymienionej noweli, mają zastosowanie terminy dwudziestoletni i trzydziestoletni (art. 9 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r.). Krótsze natomiast terminy zasiedzenia znajdują zastosowanie w sytuacji, gdy zasiedzenie nastąpiło przed tą datą, tj. przed dniem 1 października 1990 r. (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 1991 r., sygn. akt III CZP 73/90).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy wskazania wymaga, że wnioskodawcy podnosili, iż ich poprzednicy prawni mieli pozostawać w samoistnym posiadaniu przedmiotowej nieruchomości co najmniej od 1957 r., zatem zastosowanie znalazłby art. 172 k.c. w brzmieniu sprzed 28 lipca 1990 r., przewidujący krótszy termin do zasiedzenia.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że stanowiąca w części przedmiot zasiedzenia działka o nr ewid. (...) stanowi drogę osiedlową, a jako władający nią wpisany jest w ewidencji gruntów od 1974 r. uczestnik – Gmina M.. W związku z tym Sąd nie mógł zgodzić się ze stanowiskiem wnioskodawców, którzy twierdzili, że byli przekonani, iż działka (...) graniczy z działką (...), oraz że przedmiot sprawy nabyli od J. P. (1) w celu wyrównania parceli, które faktycznie użytkowiali. J. P. (1) nie był właścicielem działki (...) i nie mógł jej sprzedać, gdyby tak było, jej stan prawny byłby uregulowany.

Ponadto Sąd zważył, że usytuowanie od strony północnej płotu sztachetowego, a od strony południowej ogrodzenia z siatki wskazuje, że przedmiotowy teren był w stanie zdolnym do przechodu i do przejazdu samochodem, wozem konnym czy też maszyną do młócenia. Z zeznań świadków i stron niniejszego postępowania wynikało, że po działce tej do czasu zagrodzenia jej przez wnioskodawców w 2013 r. mógł przejść to chciał. Poprzednicy prawni wnioskodawców T. i A. P. (1) nigdy nie zabraniali nikomu przechodu i przejazdu po przedmiocie sprawy. Nikt ich również nie prosił o zgodę na dokonanie takich czynności. Działka nr (...) była przez sąsiadków wnioskodawców uważana za drogę ogólnodostępną.

W konsekwencji uznać należało, że wnioskodawcy nie wykazali, że przedmiotową część działki, przez wymagany okres czasu, posiadali. W ocenie Sądu dla przyjęcia samoistnego posiadania przedmiotu sprawy przez wnioskodawców niewystarczające było zlecanie koszenia działki, co mogło wynikać z konieczności zadbania o teren przylegający bezpośrednio do ich nieruchomości (działki nr (...)). Zgromadzony materiał dowodowy nie potwierdził również, aby na działce (...) znajdował się garaż T. P. (2).

Mając powyższe na uwadze, Sąd nie znalazł żadnych podstaw do przyjęcia, że wnioskodawcy, czy też ich poprzednicy prawni - T. i A. P. (2), nabyli przedmiotową nieruchomość w drodze zasiedzenia, w związku z czym na podstawie wyżej powołanych przepisów, Sąd oddalił wniosek jak w pkt 1 sentencji postanowienia.

O kosztach Sąd orzekł jak w pkt 2 sentencji na podstawie art. 520 § 1 k.p.c.

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE