Sygn. akt IX Ga 77/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie IX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Przemysław Grochowski (spr.)

Sędziowie : Sędzia Sądu Okręgowego Beata Błotnik

Sędzia Sądu Okręgowego Wojciech Turżański

Protokolant : Agnieszka Olszewska-Judin

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 czerwca 2017 roku w L.

sprawy z powództwa (...) Windykacja spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo – akcyjnej w P.

przeciwko Przedsiębiorstwu (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

o zapłatę 37.669 złotych z odsetkami ustawowymi

na skutek apelacji pozwanego Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. od wyroku z dnia 21 października 2016 roku w sprawie V GC 406/15 Sądu Rejonowego w Siedlcach

I. oddala apelację;

II. zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz powódki (...) Windykacja spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo – akcyjnej w P. kwotę 1.800 (tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO B.Błotnik SSO P. G. SSO W.T.

IX Ga 77/17

UZASADNIENIE

Powództwo dotyczyło zasądzenia od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. na rzecz powoda (...) Windykacja spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Spółki komandytowo-akcyjnej w P. kwoty 37.669,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwot:

- 4.927,26 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 maja 2013 roku do dnia zapłaty,

- 127,91 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- 30.133,40 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2013 roku dni dnia zapłaty,

- 2.480,66 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 lipca 2013 roku dni dnia zapłaty,

oraz kosztami procesu. Uzasadniając dochodzone pozwem roszczenie powód wskazał na następujące okoliczności. Pozwanego łączyły z (...) Sp. z o.o. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W związku z niedotrzymaniem przez pozwanego warunków umów, wskazanych jako dowody nr 1, 2, 3, 4, 6 i 7, umowy zostały rozwiązane w okresie promocyjnym z przyczyn leżących po stronie pozwanego. Z uwagi na powyższe została wystawiona nota obciążeniowa obejmująca wszystkie pozostałe do zwrotu ulgi. Jak wskazał powód dezaktywacja usług nastąpiła w dniu 16 maja 2013 roku. Natomiast umowa wskazana jako dowód nr 5 była kontynuowana i w lipcu 2013 roku została wystawiona faktura, która nie została uregulowana. Dalej powód wskazał, iż dniu 23 czerwca 2014 roku pomiędzy (...) S.A. jako następcą prawnym (...) Sp. z o.o. a powodem została zawarta umowa cesji wierzytelności, na podstawie której powód nabył wierzytelności przysługujące od pozwanego, o czym pozwany został zawiadomiony pismem z dnia 23 czerwca 2014 roku. Na rozprawie w dniu 22 czerwca 2016 roku pełnomocnik powoda dokonał modyfikacji pozwu, poprzez cofnięcie wraz ze zrzeczeniem się części roszczenia wnosząc o zasądzenie kwoty 27.004,64 zł z ustawowymi odsetkami od kwot wskazanych w treści pozwu.

Wyrokiem z dnia 21 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Siedlcach w pkt I. umorzył postępowanie w zakresie należności głównej ponad kwotę 27.004,64 zł w pkt II. zasądził od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w S. na rzecz powoda (...) Windykacja Sp. z o.o. spółka komandytowo-akcyjna w P. kwotę 27.004,64 zł w tym kwoty:

- 4.927,26 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 maja 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

- 127,91 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 14 listopada 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

- 19.468,81 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 czerwca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

- 2.480,66 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 25 lipca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Natomiast w pkt III. wyroku Sąd Rejonowy rozstrzygnięcie w przedmiocie zasądzenia kosztów procesu pozostawił referendarzowi sądowemu przy założeniu, iż powód wygrał sprawę w 71,69%.

Jako przesłanki swojego rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy wskazał, że (...) Sp. z o.o. w W. łączyły z pozwanym umowy, przedmiotem których było świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym umowy:

- nr 17/03/ (...) z dnia 17 stycznia 2003 roku,

- nr 76/03/ (...) z dnia 08 kwietnia 2003 roku,

- nr 115/04/ (...) z dnia 20 kwietnia 2004 roku,

- nr 315/04/ (...) z dnia 22 listopada 2004 roku,

- z dnia 07 lutego 2005 roku,

- nr (...) z dnia 20 maja 2010 roku.

(...) Sp. z o.o. w W. wystawił pozwanemu następujące faktury i noty:

- fakturę VAT nr (...) z dnia 16 kwietnia 2013 roku na kwotę 9.866,40 zł, z terminem płatności 7 maja 2013 roku, z której powód dochodzi zapłaty w niniejszym postępowaniu kwoty 4.927,26 złotych.

- notę odsetkową nr (...) z dnia 16 maja 2013 roku na kwotę 127,91 zł, z terminem płatności 6 czerwca 2013 roku – za zwłokę z tytułu opóźnienia płatności,

- notę obciążeniową nr (...) z dnia 16 maja 2013 roku na kwotę 30.133,40 zł, z terminem płatności 31 maja 2013 roku – za niedotrzymanie warunków zawartej na czas określonym umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych,

- fakturę korygującą VAT nr (...) z dnia 3 lipca 2013 roku na kwotę 2.480,66 zł, z terminem płatności 24 lipca 2013 roku.

W dniu 19 września 2013 roku (...) Sp. z o.o. w W. rozwiązała z pozwanym umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, wobec stwierdzenia braku zapłaty za świadczone usługi telekomunikacyjne w łącznej kwocie 43.321,43 zł, która została później skorygowana ostatecznie do kwoty 42.689,33 zł. Firma (...) S.A. w W. jest następcą prawnym (...) Sp. z o.o. w W.. W dniu 14 marca 2014 roku powód zawarł z firmą (...) S.A. w W. umowę ramową przelewu wierzytelności przysługujących (...) Sp. z o.o. w W. od jej klientów, a w dniu 23 czerwca 2014 roku porozumienie. Następnie w dniu 23 czerwca 2014 roku pozwany został zawiadomiony o cesji wierzytelności i został wezwany do zapłaty. Jednakże jak ustalił Sąd i instancji, pozwany nie uiścił na rzecz powoda żadnej należności. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za zasadne. (...) Sp. z o.o. w W. łączyły z pozwaną spółką umowy, których przedmiotem było świadczenie usług telekomunikacyjnych. Firma (...) S.A. w W. jest następcą prawnym (...) Sp. z o.o. w W.. W dniu 14 marca 2014 roku powód zawarł z firmą (...) S.A. w W. umowę ramową przelewu wierzytelności przysługujących (...) Sp. z o.o. w W. od jej klientów, a następnie w dniu 23 czerwca 2014 roku porozumienie. Z materiału dowodowego ocenionego jako bezsporny wynikało, iż powód na podstawie umowy cesji nabył od (...) Sp. z o.o. w W. wierzytelności przysługujące od jej klientów. Zgodnie z treścią art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, za-strzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W wyniku przelewu w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobo-wiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem. Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W procesie o zapłatę należności, opartym na twierdzeniu o nabyciu wierzytelności wskutek przelewu, badanie Sądu obejmuje zarówno istnienie, jak i treść stosunku zobowiąza-niowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem.

Ciężar udowodnienia faktów istotnych z punktu widzenia wymagań regulacji z art. 509 kc, w tym i dotykających zarówno istnienia, jak i treści stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał dotychczasowego wierzyciela z dłużnikiem, spoczywał na osobie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc). Jak wynika z treści art. 232 kpc strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W ocenie Sądu Rejonowego powód wykazał w niniejszym procesie, do jakich świadczeń i w jakim rozmiarze była zobowiązana pozwana spółka w ramach zawartych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, co jednoczenie wynika z przedłożonych umów wraz załącznikami.

Odnosząc się do obliczeń, będących podstawą do wystawienia przez (...) Sp. z o.o. w W. noty obciążeniowej nr (...) z dnia 16 maja 2013 roku na kwotę 30.133,40 zł, Sąd Rejonowy stwierdził należy, że pozwany miał rację twierdząc, iż kwota ta została zawyżona. Pozwany słusznie wskazywał w piśmie procesowym z dnia 22 lutego 2016 roku, że okres promocyjny, który powinien być przyjęty do obliczeń to 730 dni, a nie 720, jak błędnie wskazał powód w tabeli, co doprowadziło do zawyżenia ustalonych przez niego kwot. Nadto wskazał, iż ewentualną datą od której należy przyjmować do wyliczeń ilość dni pozostałych do końca okresu promocyjnego jest dzień 19 września 2013 roku tj. dzień, którym zostało opatrzone pismo o rozwiązaniu umów. Szczegółowe wyliczenie wskazanej kwoty umieścił pozwany w sporządzonej tabeli. Pozwany nie kwestionował zasadności wystawionych pozostałych dokumentów księgowych: faktury VAT nr (...), z której powód dochodził zapłaty kwoty 4.927,26 zł, noty odsetkowej nr (...) na kwotę 127,91 zł, faktury korygującej VAT nr (...) na kwotę 2.480,66 zł. Ponadto powód, wobec słusznego stanowiska pozwanego na rozprawie w dniu 22 czerwca 2016 roku, wnosił o zasądzenie kwoty 27.004,64 zł z ustawowymi odsetkami od następujących kwot: 4.927,26 zł od dnia 8 maja 2013 roku, 127,91 zł od dnia wniesienia pozwu, 19.468,81 zł od dnia 1 czerwca 2013 roku i 2.480,66 zł od dnia 25 lipca 2013 roku, natomiast w pozostałym zakresie cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia. Wobec cofnięcia pozwu Sąd pierwszej instancji umorzył postępowanie w zakresie należności głównej ponad kwotę 27.004,64 zł i uwzględnił powództwo w pozostałej części. Zgodnie z art. 476 kc dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie. Natomiast w myśl art. 481 § 1 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W ocenie Sądu Rejonowego pozwany dopuścił się zwłoki w związku z czym powodowi przysługiwały odsetki za czas opóźnienia od dnia 20 listopada 2013 roku Sąd wydał rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględniając wejście w życie w dniu 1 stycznia 2016 roku ustawy z dnia 9 listopada 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 1830) i wprowadzenie w treści art. 481 § 2 kc pojęcia „odsetki ustawowe za opóźnienie”. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu (art. 108 § 1 kpc), przy założeniu, iż powód wygrał sprawę w 71,69 %.

W swojej apelacji pozwany zaskarżył ten wyrok w zakresie pkt II oraz pkt III i wnosił o jego o zmianę w zaskarżonej części poprzez oddalenia powództwa, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, zarzucając:

1) naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicie
art. 233 § l kpc w zw. z art. 328 § 2 kpc w zw. z art. 232 kpc poprzez brak wskazania
w uzasadnieniu skarżonego wyroku podstawy prawnej rozstrzygnięcia, jak również
przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz brak wszechstronnego
rozważenia przez Sąd i Instancji zebranego materiału dowodowego w sprawie, w tym
w szczególności w zakresie oceny dowodów z:

-

umów, z których powód wywodzi swoje roszczenie /k. 18-202/,

-

noty obciążeniowej Nr (...) z dnia 16.05.2013 r. /k. 205/,

-

pisma poprzednika prawnego powoda z dnia 19.09.2013 r. /k. 253/,

-

umowy cesji z dnia 14.03.2014 r. /k. 208-216/,

-

pisma pozwanego z dnia 31.12.2013 r. z załącznikami oraz dowodem nadania go
listem poleconym oraz pism pozwanego: z dnia 31.12.2013 r. z załącznikami oraz
dowodem nadania go listem poleconym, z dnia 28.07.2014 r. wraz z dowodem
nadania go listem poleconym oraz z dnia 19.11.2014 r.,

co doprowadziło do nieuzasadnionego przyjęcia przez Sąd Rejonowy, iż powód wykazał w niniejszym procesie do jakich świadczeń i w jakim rozmiarze była zobowiązana pozwana Spółka w ramach zawartych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym w szczególności, że powodowi przysługiwało względem pozwanego skuteczne roszczenie o zapłatę kwoty 19.468,81 zł wynikającej z noty obciążeniowej Nr (...) z dnia 16.05.2013 r.,

2) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału
dowodowego polegającą na błędnym przyjęciu, iż:

-powód wykazał w niniejszym procesie do jakich świadczeń i w jakim rozmiarze była zobowiązana pozwana Spółka w ramach zawartych umów o świadczenie usług
telekomunikacyjnych,

-pozwany- pozą notą obciążeniową Nr (...)- nie kwestionował zasadności pozostałych dokumentów księgowych przedłożonych przez powoda, z których wywodził on swoje roszczenia, podczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do takich ustaleń,

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 734 kc i nast. w zw. art.
750 kc
, art. 483 i 484 kc w zw. z art. 6 kc oraz art. 509 § l i 2 i nast. kc, jak również art. 476 kc i art. 481 § l i 2 kc poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię, co doprowadziło do bezpodstawnego przyjęcia przez Sąd l Instancji, że powód wykazał w niniejszym procesie do jakich świadczeń i w jakim rozmiarze była zobowiązana pozwana Spółka w ramach zawartych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym w szczególności, że powodowi przysługiwało względem pozwanego skuteczne roszczenie o zapłatę kwoty 19.468,81 zł wynikającej z noty obciążeniowej Nr (...) z dnia 16.05.2013 r., a w konsekwencji do zasądzenia na rzecz powoda od pozwanego kwoty 27.004,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi oraz kosztami postępowania.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wnosiła o jej oddalenia oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja nie prowadziła do negatywnej weryfikacji zaskarżonego orzeczenia wobec jego zasadniczej poprawności.

Pomimo prawidłowości przedmiotowego rozstrzygnięcia a także prawidłowych ustaleń faktycznych dokonanych na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego przez Sąd pierwszej instancji, uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia ocenić należy jako niekompletne.

Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia zawiera braki w zakresie wskazania zastosowanej podstawy prawnej wiążącej strony umowy oraz postanowienia umownego uprawniającego (...) S.A. do rozwiązania umowy. Okoliczność ta została podniesiona przez skarżącego w pierwszym zarzucie w zakresie dotyczącym naruszenia przepisów prawa procesowego tj. art. 328 § 2 kpc. Przepis ten wskazuje na elementy obligatoryjne uzasadnienia orzeczenia zgodnie z którym uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. W orzecznictwie wskazuje się, iż o skutecznym zaskarżeniu wskazanego przepisu można mówić tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera elementów pozwalających na weryfikację stanowiska sądu, a braki uzasadnienia w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych i oceny prawnej muszą być tak znaczne, że sfera motywacyjna orzeczenia pozostaje nieujawniona, bądź ujawniona w sposób uniemożliwiający poddanie jej ocenie instancyjnej (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 sierpnia 2015 roku, sygn. akt V CSK 671/14, por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 sierpnia 2015 roku, sygn. akt I ACa 199/15; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 czerwca 2015 roku, sygn. akt I ACa 388/15).

Słusznie skarżący zwrócił uwagę, iż w uzasadnieniu przedmiotowego rozstrzygnięcia brak jest skazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia. Niemniej brak ten nie doprowadził do uniemożliwienia kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia i oceny zasadności powództwa. Uzasadnianie w przeważającej mierze zawiera obligatoryjne elementy wymagane przez ustawodawcę. Powyższy brak w zakresie podstawy prawnej rozstrzygnięcia zostanie szerzej omówiony przy analizie zarzutu naruszenia prawa materialnego.

Przechodząc do analizy podniesionych przez skarżącego zarzutów, ocenić je należy jako bezzasadne. W pierwszym zarzucie skarżący zarzucił naruszenie dyspozycji art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 328 § 2 kpc (o którym była mowa wcześniej) w zw. z art. 232 kpc. W ocenie skarżącego Sąd Rejonowy dopuścił się naruszenia wskazanych przepisów poprzez brak wskazania w uzasadnieniu podstawy prawnej rozstrzygnięcia przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów oraz brak wszechstronnego rozważenia co w jego ocenie doprowadziło do nieuzasadnionego przyjęcia przez Sąd Rejonowy, iż powód wykazał zasadność swoich twierdzeń tj. do jakich świadczeń i w jakim rozmiarze pozwany był zobowiązana w ramach zawartych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Dyspozycja art. 233 § 1 kpc nakazuje, aby Sąd oceniał wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania – na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Jak zgodnie przyjmuje orzecznictwo i doktryna, o naruszeniu tego przepisu można zasadnie mówić tylko wtedy, gdy ustalony stan faktyczny nie jest możliwy do wywiedzenia w oparciu o przedstawione przez sąd dowody, a także wówczas, gdy sąd bezzasadnie pomija pewne dowody, opierając się przy dokonywaniu ustaleń faktycznych jedynie na części zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Błąd w ustaleniach faktycznych następuje, gdy zachodzi dysharmonia pomiędzy materiałem zgromadzonym w sprawie a konkluzją, do której dochodzi sąd na skutek przeinaczenia dowodu oraz wszelkich wypadków wadliwości wynikających z naruszenia przepisu art. 233 § 1 kpc (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 grudnia 2014 r. I ACa 704/14). Przy czym, nawet w takiej sytuacji, skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc będzie możliwe tylko wtedy, gdy prawidłowa ocena wszystkich dowodów prowadziłaby do ustaleń faktycznych mających wpływ na treść zapadłego w sprawie orzeczenia. Z kolei przepis tj. art. 232 kpc, nakłada na strony obowiązek wskazywania dowodów koniecznych dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą one skutki prawne. Regułę tę uzupełnia dyspozycja art. 6 kc, zgodnie z którym ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W orzecznictwie wskazuje się, że powyższe regulacje determinują określony schemat postępowania dowodowego który sprowadza się do tego, że na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia, a w razie sprostania obowiązkowi przez powoda to na stronę pozwaną przechodzi ciężar udowodnienia faktów uzasadniających oddalenie powództwa (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2019 roku, sygn. akt II PR 313/16, Legalis 2016, por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82). W konsekwencji więc strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swoich twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał. Natomiast Sąd zobowiązany jest wówczas wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów, przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów.

W ocenie Sądu Okręgowego po ponownej analizie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach postępowania, a w szczególności dowodów na których oparł się Sąd Rejonowy w treści swojego uzasadnienia nie sposób przyznać racji skarżącemu. Przedstawione przez stronę powodową dowody, których błędną ocenę wskazał w apelacji skarżący, zostały przez Sąd Rejonowy ocenione prawidłowo a wnioski z nich płynące uzasadniają słuszność rozstrzygnięcia. W istocie skarżący nie sprecyzował w jaki sposób Sąd Rejonowy błędnie ocenił wskazane dokumenty, a także nie wskazał jakich innych okoliczności miały by one dowodzić. Nie sposób jest stwierdzić, że Sąd pierwszej instancji dokonał wadliwej wykładni umów zawartych między pozwanym a spółką (...) sp. z o.o. znajdujących się w aktach sprawy na kartach 18-202. W ocenie Sądu Okręgowego dokumenty te jednoznacznie prowadzą do wniosku o prawidłowości orzeczenia Sądu I instancji. Powód wykazał, iż pozwany był związany umowami o świadczenie usług telekomunikacyjnych z jego poprzednikiem prawnym. Okoliczności te wynikają jednoznacznie z brzmienia dokumentów i nie wzbudziły wątpliwości Sądu Okręgowego. Natomiast pozwany nie przedstawił dowodów przeciwnych na wskazane okoliczności. W ten sam sposób skarżący nie przedłożył dowodów przeciwnych na twierdzenia wynikające z noty obciążeniowej nr (...) z dnia 16 maja 2013 roku (k. 205) jak i z pisma poprzednika prawnego powoda z dnia 19 września 2013 roku (k. 253). Nie udowodnił on by wystawiona nota obciążeniowa została wystawiona niesłusznie ani też nie przedstawił dowodów przeciwnych wskazujących na brak istnienia przedmiotowej wierzytelności. Nie wykazał by powód niesłusznie dochodził zasądzonej należności. Z analizy pisma (...) sp. z o.o. z dnia 19 września 2013 roku wprost wynika, że przyczyną rozwiązania umowy był brak uiszczania należności za świadczone usługi świadczone przez operatora. Pozwany nie przedstawił dowodów, które przeczyłyby tym twierdzeniom. W ten sam sposób ocenić należy dowód w postaci umowy cesji wierzytelności zawartej między powodem a (...) S.A. z dnia 23 czerwca 2014 roku (k. 208-216). Dokument ten został oceniony prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy który wskazał, iż umowa została zawarta miedzy powodem a następcą prawnym (...) Sp. z o.o. Zasadność swoich twierdzeń pozwany oparł na stanowisku, że do rozwiązania przedmiotowej umowy doszło na skutek dokonanego przez niego wypowiedzenia, czego dowodem z dnia 31 grudnia 2013 roku (k. 233) w którym powód wskazał, że wypowiedział on umowę z winy (...) Sp. z o.o. w kwietniu 2013 roku. Wskazał przy tym, że numery telefonów zostały przez niego przeniesione do innej sieci. Twierdził w nim, że rzeczywistą przyczyną rozwiązania umowy były ciągłe awarie systemu. Jednakże nie wykazał w jakikolwiek sposób by rzeczywiście miały miejsce takie awarie, które uprawniałyby go do rozwiązania umowy z winy operatora. Oprócz wskazanego pisma, pozwany nie przedstawił, żadnych dowodów na poparcie swoich tez. Nie udowodnił, że miało miejsce wcześniejsze rozwiązanie umowy ani, że rzeczywiście dokonał przeniesienia tych numerów. Zatem twierdzenia te ocenić należy jako niewiarygodne, zaś na tle wniosków płynących ze wskazanych wyżej dokumentów ocenić je należy jako gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego. Ponadto jak wynika z analizy akt postępowania, powód uwzględnił stanowisko pozwanego w zakresie dotyczącym wysokości dochodzonej początkowo kwoty i cofnął powództwo w części dochodząc ostatecznie kwoty 27.004,64 zł, stosując się do stanowiska pozwanego zawartego w treści pisma z dnia 22 lutego 2016 roku (k. 267).

Powtórna analiza treści przedmiotowych dokumentów wprost wskazuje na prawidłowość ustaleń Sądu Rejonowego w zakresie faktu związania pozwanego umowami o świadczenie usług telekomunikacyjnych ze spółką (...) sp. z o.o. a następnie (...) S.A., których przedmiotem było świadczenie usług telekomunikacyjnych. Poprzednik prawny powoda dokonał rozwiązania umowy z winy pozwanego z uwagi na brak zapłaty za świadczone usługi. Następnie jego następca prawny dokonał cesji wierzytelności na powoda. Skoro więc pozwany przeczył wskazanym i udowodnionym przez powoda okolicznościom, to po jego stronie spoczął ciężar udowodnienia okoliczności przeciwnych. Pozwany chcąc dowieść swoich racjom winien spełnić ciążące na nim obowiązek ciężaru dowodu na mocy art. 232 kpc oraz art. 6 kc. Słusznie Sąd Rejonowy uznał, że pozwany swoim obowiązkom nie zadośćuczynił co wobec udowodnienia przez powoda jego twierdzeń uzasadniało uwzględnienie powództwa. Sąd ten dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wyciągnął słuszne wnioski ze analizowanych dokumentów. Powód w toku postepowania wykazał w należyty sposób, iż przysługiwało mu względem pozwanego roszczenie z tytułu braku zapłaty za świadczenia z usług telekomunikacyjnych i zasadnie dochodził zwrotu przyznanych pozwanemu ulg. Stąd też w ocenie Sądu Okręgowego słusznie Sąd Rejonowy uznał, że powód udowodnił zasadność dochodzonego roszczenia zaś zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego ocenić należy jako bezzasadny.

Drugi z analizowanych zarzutów, a trzeci w treści przedmiotowej apelacji, dotyczył naruszenia przepisów prawa materialnego. Skarżący zarzucił naruszenie szeregu przepisów tj. art. 734 kc i nast. w zw. art. 750 kc, art. 483 kc i 484 kc w zw. z art. 6 kc oraz art. 509 § l i 2 i nast. kc, jak również art. 476 kc i art. 481 § l i 2 kc. W ocenie skarżącego Sąd Rejonowy w sposób niewłaściwy zastosował się do treści wskazanych regulacji co doprowadziło w jego ocenie do bezpodstawnego przyjęcia, że powód wykazał zasadność swoich twierdzeń a w konsekwencji istnienie po stronie pozwanej zobowiązania do zapłaty kwoty 19.468,81 zł wynikającej z noty obciążeniowej nr (...).

Zarzut ten w istocie stanowi rozwiniecie twierdzeń które były przedmiotem zarzutu naruszenia przepisów prawa procesowego. Jednocześnie o czym była mowa na wstępie uzasadnienia w pierwszej kolejności wskazać należy, iż w zakresie zastosowanych przepisów prawa materialnego Sąd Rejonowy pominął podstawę prawną na której oparł się wydając orzeczenie. Skarżący zarzucił naruszenie art. 734 kc i nast. w zw. art. 750 kc. Zgodnie z treścią art. 750 kc do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Umowa zlecenie regulowana jest treścią przepisów art. 734 kc zgodnie z którym przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Zaznaczyć tu należy, że o ile słusznym było ustalenie tego Sądu, iż strony były związane umowami o świadczenie usług telekomunikacyjnych o tyle Sąd pierwszej instancji pominął w rozważaniach podstawę prawną umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowa ta jest szczególnego rodzaju umową o świadczenie usług. Uregulowana ona została w treści ustawy z dnia 16 lipca 2004 roku prawo telekomunikacyjne (dalej pr. tel.). Zgodnie z treścią art. 56 ust 1 pr. tel. świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Z kolei ust. 2 stanowi, iż umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawiera się w formie pisemnej lub elektronicznej za pomocą formularza udostępnionego na stronie internetowej dostawcy usług. Wymóg formy pisemnej lub elektronicznej nie dotyczy umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawieranej przez dokonanie czynności faktycznych obejmujących w szczególności umowy o świadczenie usług przedpłaconych świadczonych w publicznej sieci telekomunikacyjnej, publicznie dostępnych usług telefonicznych świadczonych za pomocą aparatu publicznego lub przez wybranie numeru dostępu do sieci dostawcy usług. Świadczenie główne analizowanej umowy ma charakter niematerialny i zgodnie z definicją usługi telekomunikacyjnej, zawartej w art. 2 pkt 48 pr. tel., polega głównie na przekazywaniu sygnałów w sieci telekomunikacyjnej. Ponadto w ramach umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych mogą być realizowane inne świadczenia, niekiedy o wyraźnie materialnym charakterze (np. instalacja zakończenia sieci). Zróżnicowany charakter mają także świadczenia towarzyszące, polegające na informowaniu o numerach, zapewnianiu spisów abonentów, zapewnianiu pomocy konsultanta dostawcy usług itp. Nie ulega wątpliwości, że przedmiotem usługi telekomunikacyjnej w rozumieniu pr. tel., czyli przedmiotem głównego świadczenia realizowanego w ramach umowy, nie są ani rzeczy, ani energia, ani prawa, a zatem nie stosuje się przepisów kc dotyczących sprzedaży. Wskazać przy tym należy, iż w zakresie nieuregulowanym w prawie telekomunikacyjnym do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych stosuje się przepisy kc. Jednocześnie zarówno judykatura i doktryna stoją na stanowisku negującym możliwość zastosowania do tej umowy przepisów o zleceniu na podstawie art. 750 kc. Uznaje się bowiem, że sformułowanie art. 750 kc o usługach, które nie są uregulowane innymi przepisami, odnosi się nie tylko do przepisów KC, lecz także do innych ustaw. Natomiast umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest pozakodeksową umową nazwaną zaś jej przedmiot został uregulowany w ustawie prawo telekomunikacyjne. Dlatego też w orzecznictwie podnosi się, że wykonywanie usług telekomunikacyjnych polega na podejmowaniu czynności faktycznych, a nie czynności prawnych, co w naturalny sposób ograniczałoby zakres zastosowania przepisów o zleceniu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 roku, sygn. akt III CZP 20/09, OSNC 2010, Nr 1, poz. 12, m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 września 2008 roku, sygn. akt I ACa 1127/07, niepubl. tak też S. P., Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, Legalis 2017). Z tych względów, w obecnym stanie prawnym należy uznać, iż do świadczenia usług telekomunikacyjnych nie mają zastosowania przepisy kodeksu cywilnego o zleceniu

W realiach niniejszej sprawy nie sposób mówić o naruszeniu art. 734 i n. kc w zw. z art. 750 kc. Jak bowiem wynika z przywołanego stanowiska orzecznictwa i doktryny przepisy regulujące umowę o dzieło nie mają zastosowania do umów o świadczenie telekomunikacyjne. Do wiążących strony umów zastosowanie miały przepisy prawa telekomunikacyjnego, które stanowiąc szczególnego rodzaju pozakodeksową umowę nazwaną, wyłącza stosowanie przepisów kodeksu cywilnego regulujących umowę zlecenie. Zatem wbrew zarzutowi pozwanego nie doszło do naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów regulujących umowę zlecenia tj. art. 734 i n. kc a także przepisu nakazującego ich stosowanie do umów o świadczenie usług tj. art. 750 kc, z uwagi na brak ich zastosowania w wiążącym strony stosunku prawnym.

Kolejne zaskarżone przepisy tj. art. 483 kc i art. 484 kc regulują instytucje kary umownej. Zarzut ten ocenić należy jako całkowicie nietrafny, gdyż jak wynika wprost z akt postępowania, dochodzone przez powoda roszczenie nie stanowiło kary umownej, lecz stanowiło zwrot ulg przyznanych przez operatora abonentowi za korzystanie z usług telekomunikacyjnych. Z samej treści pisma poprzednika prawnego powoda o rozwiązaniu umowy z dnia 19 września 2013 roku mowa była o zwrocie dochodzonej kwoty która stanowiła równowartość przyznanych pozwanemu ulg. Sąd Rejonowy w swoich rozważaniach pominął tę kwestię, stąd też uzupełniająco wskazać należy, iż roszczenie powoda uzasadnia dyspozycja art. 57 ust 6 pr. tel. która stanowi, że w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Roszczenie nie przysługuje w przypadku rozwiązania przez konsumenta umowy przed rozpoczęciem świadczenia usług, chyba że przedmiotem ulgi jest telekomunikacyjne urządzenie końcowe. Jak podnosi się w orzecznictwie wskazany przepis określa granice roszczenia dostawcy usług telekomunikacyjnych w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług telekomunikacyjnych z winy abonenta. Daje on uprawnienie do żądania przez operatora sieci telefonicznej zwrotu przyznanych abonentowi kwot stanowiących ulgi. Jeśli ulga, którą uzyskał abonent, przyznana jest w odniesieniu do świadczeń płatnych okresowo, to wyliczenie wartości ulgi przyznanej na podstawie wskazanego przepisu obejmie sumę miesięcznie określonych kwot uzyskanego obniżenia świadczenia za okres, na który zawarto umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W konsekwencji takiego rozumienia wartości ulgi przyznanej dla świadczeń płatnych okresowo, bez znaczenia jest, czy opłata abonencka była uiszczona i czy strona powodowa wystawiła, czy też nie za ten okres fakturę potwierdzającą istnienie tego roszczenia. Istotne jest, że zgodnie z umową abonent był zobowiązany do zapłaty określonej opłaty abonenckiej. W świetle brzmienia art. 57 ust. 6 wskazanej wyżej ustawy nie budzi wątpliwości, że pomniejszenie, o którym stanowi powyższy przepis, następuje o proporcjonalną wartość ulgi przyznanej za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania. Ustawodawca nie przewidział możliwości dokonania wspomnianego pomniejszenia od innych okresów niż te wskazane w cytowanym przepisie. Wskazuje się przy tym, że wysokość dochodzonej kwoty nie może przekroczyć określonej w umowie równowartości ulgi przyznanej abonentowi (tak też orzeczenia : Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2011 roku, sygn. akt III SK 20/11, Legalis 1195572, Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 9 maja 2013 roku, sygn. akt I ACa 109/13, Legalis nr 731169).

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie nie sposób mówić o naruszeniu norm regulujących karę umowną z uwagi na związanie przez strony dyspozycją art. 57 ust 6 pr. tel. Uzupełniająco wskazać należy, że pozwany nie wywiązał się z obowiązku utrzymywania aktywnych numerów (...) (telefonicznych) i nie dokonywał zapłaty za świadczone usługi, stąd też żądanie zwrotu przyznanych ulg okazało się w pełni uzasadnione. Dokonując analizy wiążącej strony uprawnienie do rozwiązania umowy przez poprzednika prawnego powoda wynikało z treści § 2 w pkt 1 tiret 1 w zw. z w § 3 pkt 2 aneksu z dnia 17 stycznia 2003 roku do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w przypadku niedotrzymania przez abonenta (tj. pozwanego) obowiązku utrzymywania w okresie promocyjnym aktywnych numerów w sieci (...) sp. z o.o. będzie traktowane jako wypowiedzenie umowy z winy abonent a z przyczyn leżących po jego stronie lub jako wypowiedzenie umowy przez (...) sp. z o.o. z przyczyn leżących po stronie abonenta określonych w regulaminie świadczenia usług. Abonent dodatkowo był zobowiązany do zapłaty kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość przyznanej abonentowi ulgi w abonamencie za korzystanie z usługi (...). Ponadto niezależnie od powyższego abonent miał utracić prawo do dalszego korzystania z ulgi w opłacie za korzystanie z usługi (...). Powyższe postanowienie wiązało strony przez cały okres wiążących ich i wielokrotnie przedłużanych umów. Ostatnie przedłużenie miało miejsce w dniu 5 września 2011 roku zaś umowy zostały przedłużone do dnia 25 maja 2014 roku (k. 159-202). Na mocy kolejnych aneksów kontrahent pozwanego przyznał mu stosowne ulgi za kolejne okresy. Następnie w wyniku dokonanego oświadczenia o rozwiązaniu wiążącej strony umowy w pismem z dnia 19 września 2013 roku (...) sp. z o.o., pozwany został wezwany do zwrotu przyznanych mu ulg. Uprawnienie powoda wynika z treści analizowanego art. 57 ust. 6 pr. tel. a nie jak wskazał w apelacji pozwany z przepisów regulujących karę umowną. Zatem wbrew twierdzeniom pozwanego dochodzona kwota nie stanowiła kary umownej. Stąd też wobec braku zastosowania w realiach niniejszej sprawy art. 483 kc i art. 484 kc nie sposób stwierdzić również naruszenia wskazanych norm.

Za bezzasadny sposób ocenić należy zarzut naruszenia art. 509 kc regulującego cesję wierzytelności. Jak zostało wskazane przy analizie zarzutu naruszenia prawa procesowego powód wykazał, iż nabył dochodzoną wierzytelność na mocy umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 14 marca 2014 roku i porozumienia z dnia 26 czerwca 2014 roku od (...) S.A. Umowa ta nie wzbudziła wątpliwości Sądu Rejonowego co do prawdziwości a Sąd Okręgowy ustalenia te podziela. Słusznie również Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzone odsetki od roszczenia głównego zgodnie z żądaniem pozwu w sposób prawidłowy stosując się do dyspozycji art. 476 kc i art. 481 § l i 2 kc. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się naruszenia wskazanych przepisów stąd też zarzut ocenić należy jako bezzasadny. Z kolei kwestia ciężaru dowodu określonego art. 6 kc została omówiona przy analizie art. 232 kpc stąd też Sąd Okręgowy pominął rozważania w dotyczące tego przepisu.

Sąd Okręgowy nie podzielił również zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, podniesiony przez skarżącego w treści przedmiotowej apelacji. Wbrew twierdzeniom pozwanego Sąd Rejonowy dokonując analizy materiału dowodowego, dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i w następstwie tego, mimo pewnych braków, wydał prawidłowe rozstrzygnięcie odpowiadające prawu. Skarżący nie przedstawił argumentów potwierdzających podniesione przez niego twierdzenia, stąd też podniesione przez niego okoliczności należy ocenić jako gołosłowną polemikę z prawidłowo ustalonym stanem faktycznym. Podnoszone w zarzucie okoliczności zostały omówione przy analizie pozostałych zarzutów, stąd też nie ma konieczności ich powtarzania. Wobec powyższego ostatni z zarzutów, podobnie jak omawiane wcześniej, jako bezzasadny nie zasługiwał na uwzględnienie.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 385 kpc, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji. O kosztach postepowania apelacyjnego orzekł, zważywszy na jego wynik, w oparciu o art. 98 § 1 kpc, zaś należność z tego tytułu objęła, w myśl art. 98 § 3 kpc, wynagrodzenie radcy prawnego (§ 1 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

SSO B. Błotnik SSO P. G. SSO W. T.