Sygn. akt II Ca 726/17

POSTANOWIENIE

Dnia 26 czerwca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia Sądu Okręgowego Sławomir Krajewski

Sędziowie:

Sądu Okręgowego Małgorzata Czerwińska

Sądu Okręgowego Tomasz Sobieraj [spr.]

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 czerwca 2017 roku w S.

sprawy z wniosku: Starosty (...)

z udziałem: W. P.

o orzeczenie przepadku pojazdu

na skutek apelacji wnioskodawcy od postanowienia Sądu Rejonowego w Goleniowie z dnia 9 maja 2017 roku, sygn. akt I Ns 263/17

1.  zmienia zaskarżone postanowienie w ten sposób, że orzeka przepadek na rzecz Powiatu (...) pojazdu marki o. (...) o numerze rejestracyjnym (...);

2.  oddala apelację w pozostałej części;

3.  oddala wniosek wnioskodawcy o zasądzenie od uczestnika postępowania kosztów postępowania apelacyjnego.

Małgorzata Czerwińska S. T. S.

Sygn. akt II Ca 726/17

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Goleniowie po rozpoznaniu sprawy z wniosku Starosty (...) z udziałem W. P. o orzeczenie przepadku pojazdu marki o. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w dniu 9 maja 2017 roku wydał postanowienie, w którym oddalił wniosek.

Apelację od powyższego postanowienia wywiódł wnioskodawca Starosta (...), zaskarżając je w całości.

Wnioskodawca zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia art. 12 ust. 2 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że do orzeczenia przepadku pojazdu o. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na rzecz Powiatu (...) wymagane było pouczenie uczestnika o skutkach nieodebrania pojazdu w postaci przepadku pojazdu, podczas gdy żaden przepis takiego wymogu nie formułuje w odniesieniu do stanu faktycznego sprawy.

Na podstawie tak sformułowanego zarzutu wniesiono o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez orzeczenie na rzecz Powiatu (...) przepadku pojazdu marki o. (...) o numerze rejestracyjnym (...) oraz o zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowanie za obie instancje według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie w części dotyczącej rozstrzygnięcia o istocie sprawy.

Na wstępie wskazać trzeba, że Sąd Okręgowy w zasadzie aprobuje ustalenia faktyczne i wywody prawne Sądu Rejonowego, co czyni zbędnym ich powielanie w niniejszym uzasadnieniu. Sąd Rejonowy w szczególności trafnie odwołał się do przepisów ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy – Prawo o ruchu drogowym jako stanowiących podstawę prawną orzeczenie przepadku pojazdu w badanej sprawie. Sąd odwoławczy wziął pod uwagę, że w istocie z art. 12 ust. 2 w związku z art. 11 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy nie wynika wprost wymóg pouczenia właściciela pojazdu o skutkach nieodebrania pojazdu w terminie wskazanym w art. 130a ust. 10 ustawy – Prawo o ruchu drogowym, jednak odwołanie się do tego przepisu uzasadnia wniosek, że ma zastosowanie przewidziana w art. 130a ust. 10 zdanie drugie ustawy – Prawo o ruchu drogowym konieczność pouczenia właściciela pojazdu o tychże skutkach. Sąd Okręgowy podzielając ten pogląd – odmiennie niż to uczynił sąd pierwszej instancji – doszedł do wniosku, że uczestnik postępowania został nie tylko wezwany do odebrania pojazdu, lecz także pouczony o skutkach zaniechania zastosowania się do tego wezwania. W tym zakresie wystarczające było pouczenie właściciela pojazdu, że nieodebranie pojazdu w wyznaczonym terminie doprowadzi do złożenia wniosku o orzeczenie jego przepadku na rzecz uprawnionego podmiotu. Natomiast z protokołu posiedzenia z dnia 26 lutego 2015 roku [karta 200 akt Sądu Rejonowego w Goleniowie Wydział II Karny o sygn. akt VI K 526/12] wynika jednoznacznie, że uczestnik postępowania był pouczony, że jeżeli nie odbierze pojazdu, to samochód „przejdzie na Skarb Państwa” i mając pomimo to świadomie nie odebrał należącego do niego samochodu. W tym stanie uznać trzeba, że doszło do odpowiedniego pouczenia uczestnika postępowania o skutkach zaniechania odbioru przedmiotowego pojazdu.

W konsekwencji Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że zostały spełnione przesłanki orzeczenia przepadku na rzecz Powiatu (...) przepadku pojazdu marki o. (...) o numerze rejestracyjnym (...), co uzasadniało na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. odpowiednią zmianę zaskarżonego postanowienia. Z tych względów orzeczono jak w punkcie pierwszym sentencji.

Apelacja nie zasługiwała natomiast na uwzględnienie w części domagającej się zasądzenia od uczestnika na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania za postępowanie przed sądem pierwszej instancji.

Na wstępie wskazać trzeba, że zasady orzekania o kosztach postępowania nieprocesowego określa art. 520 k.p.c. Zgodnie z art. 520 § 1 k.p.c. zasadą jest, że każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swym udziałem w sprawie. W myśl tego przepisu - uczestnika postępowania obciążają zarówno koszty czynności, której sam dokonał, jak i koszty czynności podjętej w jego interesie, przez sąd, na jego wniosek lub z urzędu. Co do zasady więc koszty poniesione przez uczestników, związane z ich udziałem w sprawie, odmiennie niż w procesie, nie podlegają wzajemnemu rozliczeniu miedzy uczestnikami poprzez ich zwrot. Określona w art. 520 § 1 k.p.c. zasada nie doznaje wyjątków, gdy uczestnicy są w równym stopniu zainteresowani wynikiem postępowania lub chociaż nie są w równym stopniu zainteresowani, ich interesy są wspólne. W pozostałych wypadkach sąd może od tej zasady odstąpić i na żądanie uczestnika, albo z urzędu, jeżeli działa bez adwokata lub radcy prawnego orzec stosownie do reguł określonych w art. 520 § 2 lub 3 k.p.c. Dla ich zastosowania istotne jest stwierdzenie, czy między uczestnikami postępowania w danej sprawie zachodzi sprzeczność interesów i czy są oni w różnym stopniu zainteresowani w wyniku postępowania. W przedmiotowej sprawie nie mieliśmy do czynienia z taką sytuacja, albowiem uczestnik postępowania nie sprzeciwiał się wnioskowi, a jego postawa przed wszczęciem postępowania wskazuje, że godził się z koniecznością orzeczenia przepadku należącego do niego pojazdu. W tym stanie fakt, że do orzeczenia przepadku konieczne było zainicjowanie postępowania sądowego, nie może uzasadniać obciążenia kosztami postępowania.

Kierując się powyższymi przesłankami należało na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. apelację w tej części jako bezzasadną oddalić, co znalazło odzwierciedlenie w punkcie drugim sentencji.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w punkcie trzecim na podstawie art. art. 520 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. w związku z art. 13 § 2 k.p.c. mając na względzie te same argumenty, który legły u podstaw rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przed sądem pierwszej instancji. Skoro na etapie postępowania apelacyjnego nie było sporu pomiędzy wnioskodawcą a uczestnikiem postępowania, to brak podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego o obciążenie uczestnika kosztami postępowania apelacyjnego.

SSO Małgorzata Czerwińska SSO Sławomir Krajewski SSO Tomasz Sobieraj