UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 grudnia 2016 r., w sprawie z powództwa T. B. (1) przeciwko M. W. (1) i M. W. (2), o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi uwzględnił w całości powództwo i zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda tytułem czynszu najmu kwotę 20.400 zł wraz z odsetkami ustawowymi i ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od kwot i od dat wskazanych w punkcie 1. sentencji oraz kwotę 5.837 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu.

U podstaw powyższego rozstrzygnięcia leżało stwierdzenie, że pomiędzy stronami doszło do zawarcia na czas oznaczony 3 lat, począwszy od dnia 1 lipca 2012 r., umowy najmu nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym, który nie posiadał wad ograniczających jego przydatność do umówionego użytku, tj. do prowadzenia w nim opieki dziennej nad dziećmi do lat 4, przy jednoczesnej nieskuteczności dokonanego przez pozwaną wypowiedzenia przedmiotowej umowy. W ocenie Sądu Rejonowego zgodnymi postanowieniami umowy strony przeniosły ciężar dostosowania najmowanego budynku do rygorów prowadzenia ww. działalności na pozwaną, z pełnym upoważnieniem jej do podejmowania czynności w imieniu powoda, w związku z czym strona pozwana miała pełną świadomość co do stanu technicznego i użytkowego wynajmowanego przez nią budynku. Pozwana M. W. (1) posiadała wiedzę co do braków technicznych ww. budynku wobec planowanej przez nią działalności gospodarczej i konieczności uzupełnienia tychże dla uzyskania dopiero przesłanki przydatności budynku do umówionego użytku. Sama pozwana wskazała bowiem, iż podjęła działania zmierzające do uzyskania stosownych zezwoleń, które uzyskała w sanepidzie, a także miała możliwość ich uzyskania w pozostałych organach. W ocenie Sądu meriti z twierdzeń samej pozwanej wynika, iż zaniechała podejmowania dalszych czynności zmierzających do uzyskania zgód w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego i Straży Pożarnej z uwagi na brak dodatkowego pełnomocnictwa do wykonania kopii planów w Powiatowym Inspektoracie Nadzoru Budowlanego. Pozwana nie wykazała jednakże, aby powód czynił jej przeszkody w uzyskaniu takowego dodatkowego umocowania, ani też ani by w ogóle wzywała go do wydania takiegoż.

Zdaniem Sądu I instancji nawet w razie ustalenia, iż pozwana w istocie nie posiadała dokładnej wiedzy co do stanu budynku wskazać należy, że jest ona profesjonalistą zawodowo trudniącym się opieką nad dziećmi, która to okoliczność skutkuje nałożeniem na pozwaną podwyższonego standardu działalności wyrażającego się chociażby w wymogu znajomości rygorów technicznych jej prowadzenia. Sąd meriti uznał, że pozwana, mając czas i możliwość dokładnego zbadania sytuacji prawnej planowanej do najęcia nieruchomości, winna była dołożyć należytej staranności w tym zakresie, podejmując wszelkie niezbędne kroki do uzyskania wiedzy w przedmiocie przydatności nieruchomości do planowanego użytku jeszcze przed zawarciem przedmiotowej umowy. Zaniechania pozwanej w tym zakresie w ocenie Sądu stanowią zaniedbania, których skutku obciążają pozwaną.

Sad Rejonowy stwierdził, że strona pozwana nie wykazała w jakikolwiek sposób aby – nawet pomimo odmiennych postanowień umowy – przed jej rozwiązaniem wezwała powoda do zmiany sposobu użytkowania nieruchomości i uzyskania stosownych zezwoleń. Dopiero zaś wykazanie obiektywnej niemożności uzyskania tych zezwoleń przez pozwaną, a także niechęć powoda do współpracy w tym zakresie mogłaby usprawiedliwić wypowiedzenie umowy najmu z dnia 6 czerwca 2012 r.

W zakresie odpowiedzialności pozwanego poręczyciela cywilnego M. W. (2) Sąd I instancji wskazał, że wprawdzie nie został on zawiadomiony o planowanym dochodzeniu roszczenia ani wezwany do zapłaty, jednak okoliczność ta dla wymagalności roszczenia dochodzonego pozwem jest bez znaczenia bowiem zgodnie z treścią art. 882 k.c. a contrario – roszczenie względem poręczyciela jest wymagalne, jeżeli termin płatności długu jest oznaczony i jeżeli płatność długu nie zależy od wypowiedzenia.

Konkludując Sąd Rejonowy stwierdził, że wobec nieskuteczności wypowiedzenia przez pozwaną M. W. (1) umowy najmu nieruchomości, umowa ta obowiązywała, zaś pozwana winna była spełniać swoje świadczenie w postaci płatności czynszu względem powoda. Z uwagi na dochodzenie przez powoda należności za okres od grudnia 2012 r. do sierpnia 2013 r., zarzuty pozwanej częściowego spełnienia świadczenia za lipiec, sierpień i wrzesień 2012 r. Sąd Rejonowy uznał za nieskuteczne.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiedli pozwani, skarżąc je
w całości i zarzucając Sądowi Rejonowemu:

1. naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 193 k.p.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że w realiach rozpoznawanej sprawy powód nie dokonał przedmiotowej zmiany powództwa, podczas gdy zmiana taka nastąpiła pismem pełnomocnika stanowiącym odpowiedź na sprzeciw pozwanych, a z uzasadnienia pozwu i jego petitum wprost wynikało, że powód dochodzi zapłaty za inne okresy,

b) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez z zaniechanie dokonania wszechstronnej i dogłębnej analizy i oceny całości zebranego w sprawie materiału dowodowego w zgodzie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, a tym samym naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów poprzez pominięcie istotnych okoliczności, tj. faktu, że z materiału dowodowego wynika:

- po pierwsze, iż pozwana nie była zobowiązana do uzyskiwania decyzji, zezwoleń dot. budynku a umożliwiających jej wykonywanie działalności określonej w umowie,

- po drugie, iż pozwana nie miała obiektywnej możliwości uzyskania zezwoleń co zostało wykazane podczas zeznań pozwanej, powoda oraz świadka T. B. (2) z dnia 5 października 2016 r.,

- po trzecie, iż powód nie wykazywał chęci współpracy w związku z koniecznością uzyskania zezwoleń, co wynika zarówno z zeznań powoda, pozwanej jak i pośrednio z zeznań świadka T. B. (2), co w konsekwencji doprowadziło do uznania przez Sąd, że pomimo tego iż braki, na które powołuje się pozwana są brakami nieusuwalnymi, to wypowiedzenie umowy było nieskuteczne,

c) art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że ciężar dowodu nieistnienia wady, z powodu której pozwana złożyła oświadczenie o wypowiedzeniu oraz niemożności uzyskania zezwoleń pozwalających na prowadzenie działalności polegającej na sprawowaniu opieki dziennej nad dziećmi do lat 4 leżał po stronie pozwanej, podczas gdy to powód kwestionował skuteczność dokonanego przez pozwaną wypowiedzenia na skutek Istnienia wady uniemożliwiającej używanie przedmiotu dzierżawy;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

a) art. 118 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu, podczas gdy zarówno roszczenie o zapłatę określone w petitum pozwu, jak i w treści odpowiedzi na sprzeciw uległy przedawnieniu jako świadczenia okresowe podlegające 3 – letniemu terminowi przedawnienia,

b) art. 65 § 2 k.c. w zw. z art. 659 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i art. 65 § 2 k.c. w iw. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i oparcie się na dosłownym brzmieniu umowy zawartej pomiędzy stronami i w konsekwencji przyjęcie tylko i wyłącznie na podstawie jej treści, że strony łączyła umowa najmu, podczas gdy w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, z którego to wynika, że strony zamierzały zawrzeć umowę dzierżawy nie zaś umowę najmu,

c) art. 694 k.c. w zw. z art. 662 § 1 k.c. w zw. z § 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2011 r. w sprawie wymagań lokalowych i sanitarnych dotyczących żłobków i klubów dziecięcych (Dz. U. z 2011 r. Nr 69 poz. 367) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że powód wydał rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i wskazanie, iż z uwagi na zaniechanie pozwanej powstaje niemożność uznania, że nieruchomość była nieprzydatna do umówionego użytku,

d) art. 694 k.c. w zw. z art. 664 § 2 k.c. w zw. z § 1 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 marca 2011 r. w sprawie wymagań lokalowych i sanitarnych dotyczących żłobków i klubów dziecięcych (Dz. U. z 2011 r. Nr 69 poz. 367) poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że wypowiedzenie najmu dokonane przez pozwaną nie było skuteczne pomimo tego, że z okoliczności sprawy wynika, iż zostało ono dokonane z uwagi na istnienie wad, które uniemożliwiały przewidziane w umowie używanie rzeczy, tj. prowadzenie działalności gospodarczej polegającej na sprawowaniu opieki nad dziećmi do lat 4, czyli żłobka, a które to wady jak przyjął Sąd były wadami nieusuwalnymi oraz pomimo braku jakichkolwiek aktów staranności po stronie powoda mających na celu usunięcie tych braków po przedłożeniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy przez pozwaną.

Pozwany poręczyciel cywilny M. W. (2) zarzucił nadto naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 5 k.c. w. zw. z art. 880 k.c. poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i przyjęcie, że:

- pomimo niewywiązania się przez powoda z obowiązku zawiadomienia pozwanego, jako poręczyciela, o niespełnieniu świadczenia, obowiązek pozwanego w spełnieniu świadczenia zaktualizował się,

- pomimo braku zawiadomienia o niespełnieniu świadczenia, czy też wezwania pozwanego przez powoda do zapłaty długu, pozwany został zobowiązany solidarnie z pozwaną do zapłaty obok należności głównej również całości odsetek od zaległych kwot, podczas gdy winien on ewentualnie zostać zobowiązany jedynie do zapłaty kwoty należności głównej.

W kontekście powyższych zarzutów skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na ich rzecz od powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwanych powód wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej.

Na terminie rozprawy apelacyjnej w dniu 8 czerwca 2017 r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe. Pełnomocnik powoda wniósł o zasądzenie od pozwanych na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie jedynie w niewielkim zakresie dotyczącym zarzutu przedawnienia dochodzonej pozwem należności z tytułu czynszu za grudzień 2012 r., skutkując zmianą zaskarżonego wyroku. W pozostałym zakresie, jako niezasadna, podlegała oddaleniu.

Sąd Rejonowy na podstawie zgromadzonego materiału procesowego dokonał w niniejszej sprawie prawidłowych ustaleń faktycznych, które Sąd Odwoławczy podziela i przyjmuje za własne uznając za zbędne powtarzanie ich w dalszej części uzasadnienia, z tą jedynie zmianą, że ustala - jako okoliczność bezsporną - iż przysługujące powodowi na postawie przedmiotowej umowy z dnia 6 czerwca 2012 r. należności z tytułu czynszu zostały zaspokojone przez pozwaną w zakresie obejmującym okres od lipca 2012 r. do listopada 2012 r. włącznie.

W pierwszej kolejności koniecznym jest odniesienie się do zarzutów naruszenia przepisów postępowania, gdyż wnioski w tym zakresie z istoty swej determinują rozważania co do pozostałych zarzutów apelacyjnych, bowiem jedynie nieobarczone błędem ustalenia faktyczne, będące wynikiem należycie przeprowadzonego postępowania mogą być podstawą oceny prawidłowości kwestionowanego rozstrzygnięcia w kontekście twierdzeń o naruszeniu przepisów prawa materialnego.

Za chybiony należało uznać podniesiony w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny zgromadzonego materiału dowodowego w sposób dowolny, bez jego wszechstronnego rozważenia.

Odnosząc się do powyższego zarzutu należy wskazać, że w myśl powołanego przepisu art. 233 § 1 k.p.c. ustawy Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna ona odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, że – wbrew twierdzeniom skarżących – w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o cały zgromadzony materiał dowodowy i nie naruszył przy tym dyspozycji art. 233 § 1 k.p.c. Przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś podniesione w tym zakresie w apelacjach zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji. Sąd ten poczynił swoje ustalenia faktyczne na podstawie całokształtu zgromadzonych w toku postępowania dowodów, tj. przedłożonych dokumentów, zeznań świadka oraz zeznań stron, których wiarygodność, rzetelność i prawdziwość została przez Sąd pierwszej instancji oceniona w sposób prawidłowy.

W szczególności – wbrew treści zarzutu skarżących – Sąd Rejonowy wcale nie pominął ustalając faktyczną podstawę rozstrzygnięcia okoliczności, iż pozwana nie była zobowiązana do uzyskiwania decyzji i zezwoleń dotyczących budynku, a uniemożliwiających jej wykonywania działalności określonej w umowie. Przeciwnie; Sąd meriti na podstawie treści zawartej między stronami umowy (§ 4) ustalił, że powód wyraził zgodę na prowadzenie przez pozwaną w jego nieruchomości działalności gospodarczej polegającej na sprawowaniu opieki dziennej nad dziećmi do lat 4 stosownie do pisma (...) z dnia 21 lutego 2011 r. ( (...) – 11/ (...)/DR), zobowiązując pozwaną do załatwienia we własnym zakresie i na swój koszt wszelkich formalności we wskazanym zakresie.

W przedmiotowej sprawie – wbrew zarzutom skarżących - Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał rozkładu ciężaru dowodu pomiędzy stronami. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. powoda obciążała powinność udowodnienia zarówno istnienia (poprzez wskazanie prawnie skuteczne podstawy), jak i wysokości dochodzonego pozwem roszczenia. Na tę okoliczność powód przedstawił dowody w postaci dokumentów (umowa, dowody wpłat) oraz powołał przyznane przez stronę pozwaną twierdzenia. Pozwaną natomiast obciążała powinność udowodnienia istnienia wady nieruchomości będącej przedmiotem zawartej pomiędzy stronami w dniu 6 czerwca 2012 r. umowy, która to wada uniemożliwiałaby wykorzystywanie jej dla określonego w umowie sposobie jej użytkowania. To pozwana bowiem powoływała się na istnienie tej wady, jako uzasadniającej wypowiedzenie przedmiotowej umowy ze skutkiem natychmiastowym i z tej okoliczności wywodziła dla siebie skutki prawne. To, że powód zaprzeczył istnieniu takiej wady nie przenosi na niego ciężaru dowodu. Innymi słowy w przedmiotowym stanie faktycznym to nie powód powinien był wykazać nieistnienie wad ww. nieruchomości, lecz pozwana powinna była wykazać istnienie tych wad.

Całkowicie chybiony jest również zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 193 k.p.c. poprzez przyjęcie, że w realiach rozpoznawanej sprawy powód nie dokonał przedmiotowej zmiany powództwa, podczas gdy – zdaniem skarżących - zmiana taka nastąpiła pismem pełnomocnika stanowiącym odpowiedź na sprzeciw pozwanych. Analiza treści pozwu oraz pisma procesowego pełnomocnika powoda z dnia 4 maja 2016 r. (k. 45-48) wskazuje jednoznacznie, że nie doszło w przedmiotowej sprawie do rozszerzenia powództwa. Dochodzona przez powoda należność główna – mimo omyłek pisarskich w petitum pozwu – w rzeczywistości obejmuje czynsz za okres od grudnia 2012 r. do sierpnia 2013 r. wraz z odsetkami za ten okres. Świadczy o tym to, że w myśl umowy jedynie do grudnia 2012 r. czynsz wynosił 2.000 zł, zaś począwszy od stycznia 2013 r. – 2.300 zł. Wartość dochodzonego pozwem roszczenia 20.400 zł stanowi sumę czynszu za grudzień 2012 r. (2.000 zł) i czynszu za okres od stycznia do sierpnia 2013 r. (8 x 2.300 = 18.400 zł).

W dalszym toku wywodu Sąd Okręgowy odniesie się do podniesionych
w apelacji zarzutów naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego. W pierwszej kolejności wskazać należy, że z mocy art. 365 § 1 k.p.c. zarówno Sąd Rejonowy, jak i Sąd Okręgowy działający jako sąd odwoławczy, jest związanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi z dnia 28 kwietnia 2014 r., wydanym w toczącej się między tymi samymi stronami sprawie o sygn. akt XVIII C 1585/13 dotyczącej żądania zapłaty przez pozwaną M. W. (1), na podstawie tej samej umowy z dnia 6 czerwca 2012 r., czynszu za wcześniejszy okres czasu (częściowo za październik 2012 r. i w całości za listopad 2012 r.).

Związanie prawomocnym wyrokiem oznacza, że sąd obowiązany jest uznać, że kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, a która ma znaczenie prejudycjalne w sprawie przez niego rozpoznawanej, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku. Powoduje ono brak możliwości zignorowania zarówno ustaleń faktycznych stanowiących bezpośrednio podstawę zapadłego uprzednio prawomocnego rozstrzygnięcia, jak i jego podstawy prawnej. Nie jest dopuszczalne odmienne ustalenie zaistnienia, przebiegu i oceny istotnych dla danego stosunku prawnego zdarzeń faktycznych w kolejnych procesach sądowych między tymi samymi stronami, choćby przedmiot tych spraw się różnił. Innymi słowy związanie prawomocnym wyrokiem oznacza niedopuszczalność w innej (późniejszej) sprawie o innym przedmiocie dokonywanie ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z prawomocnie osądzoną już sprawą. Zakazane jest również prowadzenie postępowania dowodowego na okoliczności podważające ustalenia faktyczne zawarte w wiążącym prawomocnym orzeczeniu.

W sprawie o sygn. akt XVIII C 1585/13 (poddanej kontroli instancyjnej przez Sąd Okręgowy w sprawie o sygn. akt III Ca 1120/14) Sąd Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w prawomocnym wyroku z dnia 28 kwietnia 2014 r. przesądził (w szczególności z uwag na to, że wskazane w piśmie pozwanej wypowiadającym umowę dzierżawy wady nie należały do wad nieusuwalnych, stanowiących podstawę wypowiedzenia umowy bez zachowania terminów wypowiedzenia), iż nie doszło do skutecznego wypowiedzenia przez pozwaną zawartej z powodem umowy z dnia 6 czerwca 2012 r., w konsekwencji czego powód mógł domagać się zapłaty czynszu za dalsze miesiące.

W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy był powyższym ustaleniem związany z mocy art. 365 § 1 k.p.c., co powoduje, że sformułowane w apelacji zarzuty naruszenia art. 694 k.c. nie mogły odnieść oczekiwanego przez skarżących skutku.

Wobec przesądzenia zatem co do samej zasady, że powodowi przysługuje dochodzone pozwem roszczenie o zapłatę czynszu za okres od grudnia 2012 r. do sierpnia 2013 r. w dalszej kolejności konieczne jest odniesienie się do podniesionego w apelacji zarzutu dotyczącego naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 118 k.c. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie skutkujące przyjęciem, że dochodzona pozwem wierzytelność nie uległa przedawnieniu w całości.

W ocenie Sądu Okręgowego w przedmiotowej sprawie powyższy zarzut skarżących okazał się zasadny jedynie częściowo. Należy przyznać rację twierdzeniu skarżących, że Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia w żaden sposób nie odniósł się do podnoszonego przez pozwanych w toku postępowania zarzutu przedawnienia.

Dochodzone pozwem roszczenie o zapłatę czynszu najmu/dzierżawy jest roszczeniem o świadczenie okresowe a zatem, zgodnie z treścią art. 118 k.c., zastosowanie do niego ma trzyletni termin przedawnienia. Z kolei zgodnie z art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Zgodnie z treścią § 3 ust. 1 zawartej między stronami w dniu 6 czerwca 2012 r. umowy czynsz płatny miał być miesięcznie z góry do 10-go dnia każdego miesiąca. Wymagalność najwcześniejszej dochodzonej w niniejszym postępowaniu kwoty (obejmującej czynsz za grudzień 2012 r.) przypadała zatem na dzień 11 grudnia 2012 r., a najpóźniejszej kwoty (obejmującej czynsz za sierpień 2013 r.) - na dzień 11 sierpnia 2013 r. Oznacza to, że termin przedawnienia najwcześniejszej dochodzonej w niniejszym postępowaniu kwoty (obejmującej czynsz za grudzień 2012 r.) upłynął w dniu 11 grudnia 2015 r., a najpóźniejszej kwoty (obejmującej czynsz za sierpień 2013 r.) – w dniu 11 sierpnia 2016 r. Uwzględniając, że powód przerwał bieg terminu przedawnienia wszczynając niniejsze postępowanie pozwem z dnia 22 grudnia 2015 r. (data nadania w placówce pocztowej) stwierdzić należy, że roszczenia powoda wobec pozwanych, których wymagalność przypadała wcześniej niż 3 lata przed tą datą, tj. przed dniem 22 grudnia 2012 r. uległy przedawnieniu. W przedmiotowej sprawie przedawnieniu uległa zatem wyłącznie należność w kwocie 2.000 zł z tytułu czynszu za grudzień 2012 r.

Na koniec Sąd Okręgowy wskazuje, że nie podziela również zasadności podniesionego w apelacji zarzutu dotyczącego naruszenia art. 5 k.c. w. zw. z art. 880 k.c. W uzasadnieniu powyższego stanowiska wskazać należy, że zobowiązanie poręczyciela staje się wymagalne z chwilą wymagalności długu głównego, to jest z chwilą opóźnienia się dłużnika głównego ze spełnieniem świadczenia. Według przeważającego w piśmiennictwie przedmiotu zapatrywania, które Sąd Okręgowy podziela, zawiadomienie poręczyciela o opóźnieniu się dłużnika (art. 880 k.c.) nie stanowi przesłanki wymagalności zobowiązania poręczyciela, chyba że strony postanowiły inaczej, uzależniając w umowie powstanie wymagalności długu z poręczenia od zawiadomienia poręczyciela o opóźnieniu dłużnika lub od innych zdarzeń (zob. wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 12 grudnia 2001 r. III CKN 28/01, Legalis nr 1310289).

Zwłoka wierzyciela w zawiadomieniu poręczyciela o opóźnieniu się dłużnika ze spełnieniem świadczenia nie przekreśla, w oparciu o art. 880 k.c., obowiązku poręczyciela w spełnieniu tego świadczenia. Jest natomiast rzeczą niewątpliwą, że zgodnie z ogólnymi zasadami prawa cywilnego wierzyciel odpowiada wobec poręczyciela za wszelką szkodę, jaką ten poniósł w następstwie nienależytego wywiązania się przez wierzyciela z obowiązków wynikających z umowy poręczyciela. Ciężar jednak dowodu, że poręczyciel poniósł z winy wierzyciela szkodę na skutek zawiadomienia opóźnionego o stanie opóźnienia dłużnika głównego i wykazanie wysokości tej szkody, obciąża poręczyciela (zob. wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 10 października 2003 r., II CK 84/02, Legalis nr 62459). W toku niniejszego postępowania skarżący poręczyciel M. W. (2) nie wykazał jednak w żaden sposób, że w następstwie tej zwłoki poniósł szkodę.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzoną w punkcie 1. kwotę główną 20.400 zł – wobec częściowego uwzględnienia zarzutu przedawnienia - obniżył do kwoty 18.400 zł, uchylając zaskarżony wyrok w punkcie 1. w części obejmującej zasądzenie odsetek ustawowych liczonych od kwoty 2.000 zł od dnia 11 stycznia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty i dodając punkt 1a o treści „oddala powództwo w pozostałej części”. W pozostałej części, na podstawie art. 385 k.p.c., apelacja podlegała oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie 2. wyroku.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy rozstrzygnął na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. uznając, że powód T. B. (1) uległ tylko co do nieznacznej części (tj. 9,2%) swojego żądania. Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy zasądził od M. W. (1) i M. W. (2) solidarnie na rzecz T. B. (1) tytułem zwrotu kosztów postepowania apelacyjnego kwotę 1.800 zł, na którą złożyło się wynagrodzenie jego pełnomocnika w w postępowaniu wywołanym apelacją pozwanych, ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800 j.t.) w brzmieniu nadanym mu mocą § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2016.1668).