UZASADNIENIE

Powód S. P. wniósł o zobowiązanie M. B. (1) - (...)w K. A. P. (1) do sprostowania świadectwa pracy dotyczącego powoda , wydanego z datą 24 listopada 2011r. Ponadto powód domagał się zasądzenia od M. B. (1) - (...) w K. A. P. (1)

kwoty 19 600 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności tytułem niewypłaconego wynagrodzenia za okres od sierpnia 2009 r. do lutego 2010 r., kwoty 2 800 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop za rok 2009, kwoty 8 400 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności tytułem odszkodowania za okres trzymiesięcznego wypowiedzenia w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z winy pracodawcy oraz kwoty 4 800 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności tytułem odszkodowania na podstawie art. 99 § l Kodeksu Pracy w związku z nie wydaniem świadectwa pracy w terminie.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że w dniu 19.12.2011 r. otrzymał od M. B. (1) - (...) w K. A. P. (1) świadectwo pracy z dnia 24.11.2011 r. W dniu 24.12.2011 r. powód wystąpił z wnioskiem do M. B. (1) o sprostowanie wydanego świadectwa pracy i uzupełnienie o niezbędne prawnie wymagane informacje. Dnia 28.12.2011 r. M. B. (1) otrzymał wniosek powoda, jednakże do chwili wniesienia pozwu powód nie otrzymał sprostowanego świadectwa pracy, co traktuje jako odmowę sprostowania świadectwa pracy.

Powód wskazał, że był zatrudniony na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony z dnia 1.09.2006 r. Zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w N.z dnia 13.08.2009 r. ( sygn. akt IV P 37/09 ) stosunek pracy z powodem nie został przerwany.

Pismem z dnia 25.02.2010 r. powód rozwiązał z dniem 28.02.2010 r. stosunek pracy z (...)wK. A. P. (1) - (...) W. O. (1) na podstawie art. 55 § l1 Kodeksu Pracy z powodu nie wypłacania przez niego wynagrodzenia za pracę.

Powód podał, że Sąd Rejonowy w Kłodzku wyrokiem z dnia 24.11.2011r. (sygn. akt IVP 223/11) orzekł prawomocnie, że M. Z. (...) A. K. (...)w K. w związku z przejęciem zakładu pracy na podstawie Zarządzenia Prezesa Sądu Apelacyjnego z dnia 25.10.2010 r. jest zobowiązany do spełnienia wszystkich świadczeń na rzecz pracowników, nawet jeśli stały się one wymagalne jeszcze przed przejęciem zakładu.

Pozwany M. Z. (...)w K. A. P. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości zarzucając, że świadectwo pracy zostało wydane powodowi na skutek orzeczenia Sądu Rejonowego w Kłodzku IV Wydział Pracy z dnia 24-ll-2011r. (Sygn. akt IV P 223/11). Treść świadectwa pracy została sporządzona w oparciu o najlepszą wiedzę pozwanego, popartą szczątkową dokumentacją zgromadzoną przez W. O. (1) - ostatniego byłego pracodawcę powoda, gdyż pozwany nie posiada akt osobowych powoda. Akta takie nie były nigdy prowadzone przez ojca powoda, który zatrudniał powoda. Z dokumentacji przekazanej przez W. O. (1) wynika, że powód S. P. został przez niego zwolniony dyscyplinarnie z dniem 17-02-2009r.

Pozwany podniósł także, iż zastępcze pełnienie obowiązków (...) A. P. (1) zostało mu powierzone w dniu 01-ll-2010r. W tej dacie W. O. (1) przekazał pozwanemu wszelkie agendy kancelarii komorniczej, a pozwany przejął także pracowników w myśl art. 23 (1) kp. Wśród przejętych pracowników powód nie figurował. Dlatego też pozwany uważa, że nie był nigdy związany stosunkiem pracy z powodem, skoro obowiązki komornika przejął dopiero w dniu 01-11-2010r., tj. około 7 miesięcy po tym jak ustał stosunek pracy z powodem.

W ocenie pozwanego istnieje prawdopodobieństwo, że powód próbuje "wyłudzić" tytuł wykonawczy żądając wypłaty zaległego wynagrodzenia i innych świadczeń pracowniczych od niewłaściwej osoby.

Sam powód wskazuje na treść wyroku Sądu Rejonowego w N. z dnia 13-08-2009r. ( Sygn. Akt IV P 37/09 ) , w którym Sąd wyraźnie określił osobę zobowiązaną do wypłaty zaległego wynagrodzenia powodowi i tą osobą jest A. P. (1) prowadzący działalność jako K. (...)w K..

Pozwany wskazał, że Sąd Rejonowy wN.oddalił wniosek powoda o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi Sądu Rejonowego w N. z dnia 13-08-2009r. (Sygn. akt. IV P 37/09) przeciwko pozwanemu. Sąd uznał w ten sposób, że pozwany M. B. (1) nie jest osobą odpowiedzialną za spełnienie żądań powoda dotyczących wypłaty zaległych wynagrodzeń i innych świadczeń pracowniczych.

Dodatkowo pozwany podniósł, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2000r ( II 568/99, OSNAPiUS, nr 17, poz. 532) art. 23(1) kp ma zastosowanie tylko do osób, które były pracownikami w dniu przejęcia zakładu pracy przez nowego pracodawcę. Ochroną objęci są pracownicy zatrudnieni w przejmowanym zakładzie pracy w chwili przejścia na innego pracodawcę. Nie są natomiast objęci nią ci pracownicy, którzy w tej chwili nie byli już pracownikami.

Zdaniem pozwanego nie można więc mówić o przejściu S. P. do nowego pracodawcy tj. pozwanego w trybie art. 23 (1) kp, jeżeli powód nie był zatrudniony w dacie przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę.

Nawet według powoda stosunek pracy z nim ustał w lutym 2010r. Przejęcie pracowników kancelarii na nowego pracodawcę, czyli na pozwanego nastąpiło w listopadzie 2010r. i w tej dacie powód nie był związany stosunkiem pracy z pozwanym.

Według pozwanego, w myśl art. 23(1) kp "dotychczasowym pracodawcą" powoda był A. P. (1), natomiast "nowym pracodawcą", który przejął w trybie art. 23 (1) kp pracowników - był W. O. (1).

W toku procesu powód rozszerzył żądanie pozwu i wniósł dodatkowo o zasądzenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop za 2009 r. w wysokości 3466 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wymagalności oraz o ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 2010 r. wysokości 666 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wymagalności.

Pozwany M. B. (1) - (...)w K. A. P. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości zarzucając, że nie ma legitymacji biernej , gdyż nie jest i nigdy nie był nowym pracodawcą powoda w rozumieniu art. 231§1 Kodeksu, powód nie świadczył pracy w okresie, którego dotyczy żądanie pozwu , przez co z uwagi na brzmienie art. 80 k.p., żądanie wypłaty wynagrodzenia wraz z odsetkami za ten czas jest w całości bezpodstawne, przekroczenie jednomiesięcznego terminu do wypowiedzenia pracodawcy umowy o pracę na podstawie art. 551§1 k.p. przez pracownika, nie udowodnienie przez powoda jakiejkolwiek przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy, która miałaby uzasadniać wypłatę odszkodowania na podstawie art. 99 § l k.p., nie świadczenie pracy przez powoda w okresie, którego dotyczy żądanie pozwu, co z uwagi na zasadę proporcjonalnego zmniejszenia urlopu, w związku z nieświadczeniem pracy przez pracownika sprawia, że żądanie pozwu w zakresie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop w latach 2009-2010 jest w całości bezzasadne; Pozwany wskazał, że dnia 17.02.2009r. W. O. (1) (który przed pozwanym został wyznaczony na (...) A. P. (1)), rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia. Okoliczność, iż powód uzyskał w wyroku Sądu Rejonowego w N. (wyrok z dnia 13.08.2009r.) w pkt. I rozstrzygnięcie, iż powód pozostaje w stosunku pracy z pozwanym A. P. (1) w żaden sposób nie przesądza o relacjach miedzy S. P. a W. O. (1), gdyż ten ostatni nigdy nie był pozwanym w procesie przed Sądem Rejonowym w N. w sprawie o sygn. akt: IV P 37/09 i tym samym nie dotyczy go rozstrzygnięcie zawarte w ww. wyroku. Powód pozwał byłego pracodawcę A. P. i tylko w relacji z byłym pracodawcą wyrok Sądu Rejonowego w N. wywołuje stan powagi rzeczy osądzonej.

Nawet jednak gdyby przyjąć, iż rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło przez powoda dnia 25.02.2010 r., to w dacie 01.11.2010r. (czyli w momencie powierzenia M. B. (1) funkcji zastępcy (...) A. P. (1)) powód nie był już pracownikiem dotychczasowego pracodawcy, w rozumieniu art. 23 1 k.p. Po raz kolejny pozwany podniósł, że do skutecznego rozwiązania stosunku pracy bez zachowania terminów wypowiedzenia doszło dnia 17.02.2009r. przez (...) W. O. (1). W związku z tym, że powód dysponuje jedynie orzeczeniem sądu, ustalającym, iż S. P. pozostaje w stosunku pracy z A. P. (1) - nie ma podstaw do stwierdzenia, iż nastąpiło skuteczne odwołanie powoda od dyscyplinarnego rozwiązania stosunku pracy przez W. O. (1), gdyż ostatni wymieniony pracodawca nie został pozwany w przedmiocie uznania wypowiedzenia za bezskuteczne oraz wypłaty odszkodowania.

Od dnia 15.02.2009r. do dnia 25.02.2010r. powód nie wykonywał żadnej pracy w (...), w której zastępcą jest obecnie pozwany(...)

Z. (...) A. P. (1) - (...) W. O. (1), dnia 15.02.2009r. zarządził przeniesienie adresu siedziby (...)swojego poprzednika z ulicy (...) w K. na ulicę (...) w K.. Wszyscy pracownicy zostali o powyższym fakcie powiadomieni przez pracodawcę, dodatkowo (w celu poinformowania klientów(...)) stosowna informacja została umieszczona na drzwiach lokalu przy ul. (...) w K..

Pomimo wielokrotnego wzywania powoda do stawienia się w nowym miejscu pracy, powód razem z bratem A. P. (2) pozostali w lokalu przy ul. (...), uznając samozwańczo, iż są pełnoprawnymi zastępcami odwołanego (...) A. P. (1). Działając bez uprawnień (...) przyjmowali oni klientów (wprowadzając ich tym samym w błąd co do siedziby (...)) oraz dokonywali bezprawnych zmian w rejestrach finansowych, znajdujących się na komputerach (...) i w dokumentacji.

W okresie do dnia 15.02.2009r. do dnia 25.02.2010r. powód ani razu nie stawił się do pracy w(...), przeniesionej na ulicę (...) w K.. Zgodnie z art. 80 k.p.; "Wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią".

Drugie zdanie ww. przepisu przewiduje możliwość wypłaty przez pracodawcę wynagrodzenia za pracę pracownikowi, który faktycznie nie wykonał żadnej pracy tylko w wyjątkowych sytuacjach, np.: niezawinionego przez pracownika przestoju. Żadna jednak z takich szczególnych okoliczności w przedmiotowej sprawie nie zachodzi, a jedyną przyczyną niewykonywania przez powoda we wskazanym wyżej okresie pracy na rzecz swojego pracodawcy było niestawienie się do pracy w celu wykonywania swoich obowiązków pracowniczych.

Samo pozostawanie w stosunku pracy nie jest podstawą do uzyskiwania wynagrodzenia. Jeżeli pracownik nie wykonuje pracy, do nabycia przez niego prawa do wynagrodzenia niezbędne jest istnienie przepisu szczególnego (np. art. 81, 188 k.p.) lub postanowienia umowy, które przyznają mu to prawo.

Pozwany zwrócił uwagę, iż z powodem została skutecznie rozwiązana umowa o pracę w trybie dyscyplinarnym dnia 17.02.2009r., a powód powinien był rozwiązać umowę o pracę na podstawie art. 55 1 k.p. w terminie l miesiąca od dnia powzięcia wiadomości o ciężkim naruszeniu obowiązków przez pracodawcę (w tej sprawie to naruszenie, zdaniem powoda, przejawiało się w niepłaceniu wynagrodzenia przez pracodawcę). Biorąc pod uwagę fakt, iż powód dochodzi w pozwie zaległego wynagrodzenia za okres od sierpnia 2009 do lutego 2010r., w wcześniej (tj.: w postępowaniu przed Sądem Rejonowym w N.) dochodził wynagrodzenia za okres od lutego do sierpnia 2009r. świadomość o niepłaceniu mu wynagrodzenia przez pracodawcę powód miał już w lutym 2009 roku. Powód jednak rozwiązał z tego powodu umowę o pracę dnia 25.02.2012r., natomiast dopiero w pozwie z dnia 20.01.2012r. powód domaga się wypłaty odszkodowania z tego tytułu od pozwanego komornika, który nie jest jego pracodawcą.

Żądanie wypłaty odszkodowania na podstawie art. 99 §1 k.p. w związku z nie wydaniem świadectwa pracy w terminie, jako skierowane do podmiotu niebędącego pracodawcą powoda, należy uznać- zdaniem pozwanego - za bezzasadne. Na pracowniku spoczywa ciężar dowodu, że świadectwo wydano po terminie lub jest niewłaściwe, że poniósł szkodę oraz że ta szkoda (polegająca na niemożliwości podjęcia odpowiedniej pracy) jest normalnym następstwem tych bezprawnych zachowań pracodawcy (art. 6 i 361 § l k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Pracownik musi bowiem udowodnić, że przeszkodą w uzyskaniu nowego zatrudnienia i powstanie szkody z tego tytułu było właśnie nieuzyskanie świadectwa lub jego niewłaściwość. Powód takiego dowodu nie przedstawił.

W ocenie pozwanego żądanie wypłaty ekwiwalentu za niewykorzystany urlop jest chybione z uwagi na to, że praca nie była przez powoda faktycznie wykonywana od dnia 15.02.2009r., a powód za rok 2009 oraz za styczeń i luty 2010 roku nie nabył prawa do urlopu. Ma tutaj bowiem zastosowanie zasada proporcjonalnego zmniejszenia wymiaru urlopu, przewidziana przez art. 1551. § l pkt. l k.p. Porzucenie pracy przez pracownika powoduje, że jego urlop należy ustalić proporcjonalnie do okresu faktycznie wykonywanej pracy u pracodawcy, co w przedmiotowej sprawie prowadzi do przyjęcia, iż powodowi nie należy się żaden ekwiwalent za niewykorzystany urlop, gdyż powód prawa do urlopu za rok 2009 i 2010 u pozwanego nie nabył.

Na wniosek powoda postanowieniem z dnia 27 09 2012 r. Sąd na podstawie art., 194 § 3 k.p.c. wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego W. O. (1) -(...)we W..

D. W. O. (1) wniósł o oddalenie powództwa w całości zarzucając, że nie dysponuje aktami osobowymi powoda, albowiem najprawdopodobniej do dnia dzisiejszego znajdują się one w posiadaniu A. P. (1). Po rozwiązaniu przez pozwanego - W. O. (1) stosunku pracy z powodem, niejednokrotnie powód wzywany był przez pozwanego do przedstawienia informacji niezbędnych do sporządzenia świadectwa pracy. Wobec braku reakcji zarówno ze strony powoda jak również jego ojca A. P. (1) odtworzone zostały jedynie częściowo akta osobowe powoda i na tej podstawie A. (...) M. B. (1), zgodnie ze zobowiązaniem wynikającym z treści wyroku Sądu Rejonowego w K., sygn. akt: IV P 223/11 wydał powodowi świadectwo pracy. D. W. O. (1) nie miał możliwości sporządzenia świadectwa pracy w terminie ustawowo przewidzianym i tym samym nie ponosi on odpowiedzialności za zaistniałe opóźnienie.

D. wskazał, że dnia 4 grudnia 2008r. zgodnie z decyzją Prezesa Sądu Apelacyjnego objął zastępcze pełnienie obowiązków w (...) w K. A. P. (1). Dnia 5 lutego 2009r. W. O. (1) dokonał fizycznego przejęcia akt egzekucyjnych, jak i urządzeń ewidencyjnych kancelarii oraz przeniósł je do nowego lokalu mieszczącego się przy ul. (...) . W tej samej dacie t.j. 5 lutego 2009r. pozwany nakazał, aby powód wykorzystał przysługujący mu zaległy urlop wypoczynkowy za rok 2008.

Po rozpoczęciu pracy pod nowym adresem pozwany otrzymywał liczne informacje od stron postępowania egzekucyjnego jak również od Prezesa Sądu Rejonowego w K., iż pod dotychczasowym adresem kancelarii tj. przy ul. (...) przebywają osoby, w tym powód, które odbierają telefony, przyjmują strony, udzielają informacji, przyjmują pisma w sprawach egzekucyjnych - opatrując je prezentatą. Nadto wskazać należy, iż na drzwiach prowadzących do lokalu, w którym mieściła się dotychczas kancelaria, umieszczane były wielokrotnie informacje o zmianie jej adresu. Informacje te były każdorazowo usuwane przez powoda. Mając na uwadze powyższe dnia 17 lutego 2009r pozwany W. O. (1) uznając, iż działanie powoda stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych rozwiązał z nim umowę o pracy w trybie art. 52 § l k.p., tj. bez wypowiedzenia.

W ocenie dopozwanego bezzasadnym wydaje się być formułowanie żądań powoda w zakresie zapłaty na jego rzecz kwoty 19.600 zł wraz z odsetkami od sierpnia 2009r. do lutego 2010r. W tym czasie bowiem na skutek rozwiązania umowy o prace powód nie był już pracownikiem dopozwanego w związku z czym dopozwany nie miał obowiązku wypłacania powodowi wynagrodzenia za pracę. Równie bezzasadne pozostaje żądanie zapłaty kwoty 3.466 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za rok 2009 jak również kwoty 666 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za rok 2010. Powód nie świadcząc pracy na rzecz pozwanego w roku 2009, 2010 nie nabył prawa do takiego urlopu.

Nie można również uznać zasadności żądania zapłaty kwoty 8.400 zł tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z winy pracodawcy. Stosunek pracy powoda został bowiem skutecznie rozwiązany z dniem 17 lutego 2009r. na mocy art. 52 §1 k.p.

Kolejnym pismem z dnia 8 10 2012 r. powód rozszerzył powództwo wnosząc o zasądzenie od pozwanych kwoty 6 396,30 zł tytułem odszkodowania za utracone prawo do zasiłku dla bezrobotnych w związku z nie wydaniem świadectwa pracy w terminie.

Powód wskazał, że Starosta (...) decyzją z dnia 24 04 2012 r,. odmówił powodowi przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych w związku z nie spełnieniem warunków z art.. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, co wiąże się z brakiem świadectwa pracy, które jest dokumentem potwierdzającym zatrudnienia powoda. Wojewoda (...) decyzją dnia 26 07 2012 r. utrzymał w mocy decyzję Starosty (...) z dnia 24 04 2012 r.

Powód powołał się na to, że Sąd Najwyższy wskazał, że art. 99 k.p. nie wyczerpuje odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy za szkodę spowodowaną niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy. Przepis ten dotyczy tylko jednej sytuacji - gdy szkoda wynikła z niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązku wydania świadectwa pracy polega na utracie zarobków. Warunkiem skutecznego dochodzenia odszkodowania jest wykazanie związku między pozostawaniem bez pracy (utratą zarobku) i niewydaniem w terminie lub wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy. Wysokość odszkodowania jest przy tym limitowana do sześciomiesięcznego wynagrodzenia za pracę.

Szkoda spowodowana wydaniem niewłaściwego świadectwa pracy nie musi jednak wynikać z braku możności znalezienia przez pracownika pracy. Może polegać także np. na odmowie przyznania mu świadczeń z zabezpieczenia społecznego. Za te inne szkody, w braku szczególnej podstawy prawnej, pracodawca ponosi odpowiedzialność na zasadach ogólnych. Taką ogólną podstawę odpowiedzialności w stosunkach pracy stanowi art. 471 k.c. w związku z art. 300 k.p.".

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

W dniu 1 września 2006 r. powód zawarł z (...)wK. (...)umowę o pracę na czas nieokreślony w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku pracownika kancelarii komorniczej z możliwością odbywania aplikacji komorniczej.

(dowód: kopia umowy o pracę z dnia 1 09 2006 r. k 11 akt sprawy)

Aneksem do umowy o pracę z dnia 1 09 2006 r. przyznano powodowi od dnia 1 09 2007 r. wynagrodzenie zasadnicze po 2800 zł brutto miesięcznie.

(dowód: aneks do umowy o pracę k 12 )

Zarządzeniem Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 4 12 2008 r. zlecono W. O. (2) (...)zastępcze pełnienie obowiązków (...)w K. w Kancelarii (...) prowadzonej przez A. P. (1). Zarządzenie to doręczono W. O. (2) (...)dnia 10 12 2008 r.

(dowód: zarządzenie Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 4 12 2008 r. k 61 akt sprawy tut. Sądu Pracy o sygn. IV P 223/11 )

Pismem z dnia 19 02 2009 r. W. O. (1) zwrócił się do A. P. (1) z prośbą o natychmiastowe wydanie akt osobowych pracowników zatrudnionych w (...)w K. A. P. (1), w tym akt powoda.

(dowód : kopia powołanego pisma W. O. (1) z dnia 19 02 2009 r. k 182 )

Pismem z dnia 17 02 2009 r. (...) W. Z. (...)w K. A. P. (1) oświadczył, że rozwiązuje umowę o pracę z powodem bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych i działanie na szkodę pracodawcy polegające na celowym świadomym wprowadzaniu petentów w błąd co do obecnego adresu (...), jak i wykonywanie w okresie urlopu czynności zastrzeżonych dla pracodawcy.

(dowód : kopia pisma do powoda z dnia 17 02 2009 r. k 51 i 61 )

W dniu 20 lutego 2009 r. powód S. P. złożył do Sądu Rejonowego wN.pozew o uznanie za nieważne rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia sporządzonego przez Z. (...) A. W. O. w dniu 17 lutego 2009 r. (doręczonego w dniu 17 lutego 2009 r.), a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku wniósł o przywrócenie do pracy. Powód określił stronę pozwaną jako

"A. P. (1), zam. (...)-(...) N. ul. (...), prowadzący działalność jako (...) (...)w K., zastępowany przez W. O. (1) (...) (...) dla (...) we W.". Na rozprawie przed Sądem Rejonowym w N. w dniu 13 sierpnia 2009r. A. P. (1) uznał powództwo w całości, łącznie z roszczeniem powoda o zasądzenie 19 800zł tytułem wynagrodzenia za pracę i premii kwartalnej.

Prawomocnym wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2009 r. Sąd Rejonowy w N. ustalił w sprawie z powództwa S. P. przeciwko A. P. (1) prowadzącemu działalność jako K. przy (...)w K., że S. P. pozostaje w stosunku pracy z pozwanym A. P. (1) prowadzącym działalność jako (...)w K. oraz zasądził od pozwanego A. P. (1) prowadzącego działalność jako K. przy (...)w K. na rzecz S. P. kwotę 19,800 (dziewiętnaście tysięcy osiemset złotych) brutto tytułem wynagrodzenia za pracę, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 13 sierpnia 2009 r. do dnia zapłaty.

(dowód: kopia pozwu z dnia 20 02 2009 r. skierowanego do Sądu Rejonowego w N. k 51-53 akt tut. Sądu Pracy o sygn. IV P 223/11 , kopia protokołu rozprawy k 88-89 akt tut. Sądu Pracy o sygn. IV P 223/11, kopia wyroku Sądu Rejonowego w N. z dnia 13 08 2009 r. w sprawie o sygn. IV P 37/09 - k 13 )

Pismem z dnia 25 02 2010 r. skierowanym do (...)w K. - zastępcy A. W. O. powód oświadczył, że z dniem 28 02 2010 r. rozwiązuje umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy w trybie z art. 55 § 1 k.p. z powodu ciężkiego naruszania przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika - nie wypłacania wynagrodzenia za pracę od 1 02 2009 r.

(dowód: kopia pisma powoda z dnia 25 02 2010 r. k 14 )

W odpowiedzi z dnia 8 03 2010 r. (...) W. O. (1) zastępca (...) A. P. (1) (...)w K. powiadomił powoda, że nie jest w stanie wydać świadectwa pracy, gdyż nie posiada akt osobowych powoda, a zgodnie z wyrokiem Sądu Rejonowego w N.z dnia 13 08 2009 (sygn. akt IV P 37/09 ) powód powinien kierować żądanie do pracodawcy tj. A. P. (1).

(dowód: pismo (...) W. O. (1) (...) A. P. (1) (...) w K. z dnia 8 03 2010 r. k 17 akt tut. Sądu Pracy o sygn. IV P 223/11 )

Zarządzeniem Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 25 10 2010 r. odwołano W. O. (1) z zastępczego pełnienia obowiązków (...)w K.prowadzonej przez odwołanego komornika A. P. (1) i zlecono M. A. (...) W. O. (1) zastępcze pełnienie obowiązków (...)w K. w (...)prowadzonej dotychczas przez (...) A. P. (1) do czasu powołania nowego(...)

(dowód : Zarządzenie Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 25 10 2010 r. k 120 akt tut. Sądu Pracy o sygn. IV P 223/11 )

Pismem z dnia 4 02 2009 r. (...) W. Z. (...) w K. A. P. (1) skierował powoda z dniem 4 02 2009 r. na zaległy urlop wypoczynkowy za 2008 r. w wymiarze 26 dni.

(dowód : skierowanie na urlop wypoczynkowy k 181 )

Wyrokiem Sądu Rejonowego - Sądu Pracy w K. z dnia 24 11 2011r. nakazano pozwanemu M. Z. (...) A. P. (1) (...)w K., aby wydał powodowi świadectwo pracy, a w stosunku do W. Z. (...) A. P. (1) (...)w K. powództwo o nakazanie wydania świadectwa pracy powództwo oddalono.

(dowód : kopia wyroku Sądu Pracy w k. z dnia 24 11 2011 r. w sprawie o sygn. IV P 223/11 - k 7)

W świadectwie pracy z dnia 24 11 2011 r. wydanym powodowi przez A. (...) M. Z. (...) A. P. (1) (...)w K. stwierdzono, że powód był zatrudniony w (...) A. P. (1) (...)w K. - pracownik został przejęty na podstawie art. 231 k.p. z dniem 10 12 2008 r. przez (...) W. Z. (...) w K. A. P. (1) od 1 09 2006 r. do 17 02 2009 r. jako pracownik(...), a stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania stosunku pracy przez pracodawcę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. z dniem 17 02 2009 r. Świadectwo to powód otrzymał na przełomie listopada i grudnia 2011 r.

( dowód : świadectwo pracy k 8, zeznania powoda )

Pismem z dnia 22 12 2011 r. powód zwrócił się do (...)w K.-A. Z. A. (...) M. B. (1) z wnioskiem o sprostowanie świadectwa pracy z dnia 24 11 2011 r. w pkt. l dotyczącym pracodawcy poprzez sprostowanie daty przejęcia powoda jako pracownika w trybie art. 231 k.p., tj. z dniem odwołania(...) A. P. (1) oraz sprostowanie okresu zatrudnienia, tj. od dnia umowy do dnia rozwiązania przeze powoda umowy w trybie art 55§11 kp., co do pkt. 3 dotyczącego przyczyny ustania stosunku pracy zgodnie z dostarczonym pracodawcy wypowiedzeniem oraz o uzupełnienie wydanego świadectwa pracy o wszystkie niezbędne wymagane przepisami prawa informacje.

(dowód : wniosek powoda z dnia 22 12 2011 r. k 10 )

Decyzją Starosty (...) z dnia 24 04 2012 r. uznano powoda z dniem 24 04 2012 r. za osobę bezrobotną i odmówiono prawa do zasiłku , gdyż suma okresów zatrudnienia przypadających w okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji jest krótsza niż 365 dni. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Wojewody (...) z dnia 26 07 2012 r. , w której wskazano, że powód w okresie 18 miesięcy ( od 23 10 2010 r. do 23 04 2012 r.) nie pozostawał w zatrudnieniu, a zgodnie ze świadectwem pracy był zatrudniony w kancelarii komorniczej od 1 09 2006 r. do 17 02 2009r. , przy czym nawet gdyby uznać, że stosunek pracy uległ rozwiązaniu 28 02 2010 r. w dalszym ciągu nie zostałyby spełnione przesłanki z art. 71 ust. 1 i 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

(dowód : kopia decyzji Starosty (...) k 41, decyzja Wojewody (...) z dnia 26 07 2012 r. k 117 )

Sąd zważył:

Z zebranego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego wynika, że powód zawarł umowę o pracę z dnia 1 09 2006 r. z (...)w K. (wówczas A. P. (1)) na świadczenie pracy w (...), przy czym Zarządzeniem Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 4 12 2008 r. zlecono W. O. (2) (...)przy (...)zastępcze pełnienie obowiązków (...)w K. w Kancelarii (...) prowadzonej przez A. P. (1), a następnie Zarządzeniem Prezesa Sądu Apelacyjnego we W. z dnia 25 10 2010 r. odwołano W. O. (1) z zastępczego pełnienia obowiązków (...)w K. w(...)prowadzonej przez odwołanego (...) A. P. (1) i zlecono M. A. (...) we (...) W. O. (1) zastępcze pełnienie obowiązków (...) w K. w(...)prowadzonej dotychczas przez (...) A. P. (1) do czasu powołania nowego komornika.

W wyroku z dnia 19 kwietnia 2010 r. ( II PK 298/09 - LEX nr 602256 ) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że " 1. Pojęcie "przejęcie zakładu pracy" oznacza każde przejęcie zakładu pracy rozumianego przedmiotowo (placówki zatrudnienia) przez zakład pracy w ujęciu podmiotowym (pracodawcę). W przypadku zakładów o celach gospodarczych przy wyjaśnieniu istoty aktu "przejęcia" zasadnicze znaczenie mają elementy i uwarunkowania typu majątkowego. Natomiast nie mogą one odgrywać dominującej roli tam, gdzie dochodzi do przejęcia zakładu pracy realizującego cele społeczne, polityczne czy publiczne. W przypadku takich pracodawców jak np. szkoły, zasadniczymi elementami dla wyjaśnienia ich istoty (jako pracodawcy), obok organizacji i majątku, są zadania.

2. Kancelaria komornicza stanowi jednostkę organizacyjną pracodawcy - w ujęciu osobowym, materialnym i organizacyjno - technicznym, w ramach której i za pomocą której pracodawca realizuje swoje zadania (zakład pracy w ujęciu przedmiotowym). Zatrudnionych w kancelarii pracowników łączy umowa o pracę z komornikiem i jest on dla tych pracowników pracodawcą w rozumieniu art. 3 k.p. Zastępca komornika, przejmując z jednej strony zadania wykonywane przez tę jednostkę będące jednocześnie zadaniami publicznymi odwołanego komornika, w zamian za prawo czerpania z nich dochodów, z mocy art. 231 k.p. staje się stroną w dotychczasowych stosunkach pracy łączących odwołanego komornika z jego pracownikami".

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Najwyższy wskazał, że - " Kodeks pracy nie zawiera definicji pojęcia "przejęcie zakładu pracy". Jego wykładnia gramatyczna wskazuje, iż oznacza ono każde przejęcie zakładu pracy rozumianego przedmiotowo (placówki zatrudnienia) przez zakład pracy w ujęciu podmiotowym (pracodawcę). Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie podkreślał, że w przypadku zakładów o celach gospodarczych przy wyjaśnieniu istoty aktu "przejęcia" zasadnicze znaczenie mają elementy i uwarunkowania typu majątkowego. Natomiast nie mogą one odgrywać dominującej roli tam, gdzie dochodzi do przejęcia zakładu pracy realizującego cele społeczne, polityczne czy publiczne. W przypadku takich pracodawców jak np. szkoły, zasadniczymi elementami dla wyjaśnienia ich istoty (jako pracodawcy), obok organizacji i majątku, są zadania (por. wyrok z dnia 16 marca 1994 r., I PRN 4/94, OSNAPiUS 1994, nr 3, poz. 42; patrz też: uchwała składu siedmiu sędziów z dnia 29 kwietnia 1993 r., I PZP 9/93, Przegląd Sądowy 1994, nr 2, str. 58; uchwała z dnia 16 czerwca 1993 r., I PZP 10/93, PiZS 1994, nr 6, str. 73; uchwała z dnia 23 października 1992 r., I PZP 38/92, niepublikowana; wyrok z dnia 18 lutego 1994 r., I PRN 2/94, OSNAPiUS 1994, nr 1, poz. 6; wyrok z dnia 10 maja 1994 r., I PRN 19/94, OSNAPiUS 1994, nr 4, poz. 64; wyrok z dnia 17 maja 1995 r., I PRN 15/95, OSNAPiUS 1995 nr 21, poz. 264). Stanowisko to akceptowane jest w nowszym orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. wyrok z dnia 26 stycznia 2000 r., I PKN 489/99, OSNAPiUS 2001 nr 11, poz. 381 oraz wyrok z dnia 10 października 2003 r. I PK 456/02, OSNP 2004 nr 19, poz. 335). W wyroku z dnia 10 października 2003 r., I PK 456/02, podkreśla się, że przejęcie części zakładu pracy pracodawcy realizującego zadania publiczne, to przede wszystkim przejęcie jego zadań (kompetencji), a nie składników majątkowych, powołując się przy tym na orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości: z dnia 19 maja 1992 r., C-29/91, w sprawie Dr Sophie Redmond Stichting v. Henricus Bartol and Others, ECR 1992 nr I-3189 oraz z dnia 14 kwietnia 1994 r., C C-392/92, w sprawie Christel Schmidt v. Spar und Leihkasse Der Fruheren Aemter Bordeesholm, Kiel und Cronshagen, ECR 1994 nr I-1311). Z powyższych orzeczeń wynika uznanie (potwierdzenie) prawnej doniosłości praktyki przekazywania zadań (kompetencji) w oderwaniu od majątku dotychczasowego pracodawcy dla ustalenia przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę.

Nie budzi wątpliwości, że komornik wykonuje powierzone mu przez państwo funkcje władzy publicznej - jako podstawowy organ egzekucyjny w sprawach cywilnych (art. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji). Powierzone mu na mocy art. 2 ust. 3 i 4 tej ustawy obowiązki polegające na, między innymi, wykonywaniu orzeczeń sądowych oraz innych tytułów wykonawczych wydanych na podstawie odrębnych przepisów, a także tytułów egzekucyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej bez zaopatrywania ich w klauzulę wykonalności, stanowią zadania publiczne.

Swoje zadania komornik realizuje przy pomocy kancelarii komorniczej (art. 5 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji). Podkreślić przy tym należy, że wykonywanie obowiązków komorniczych przy pomocy kancelarii jest obowiązkowe. Komornik jest obowiązany w terminie miesiąca od dnia zawiadomienia o powołaniu utworzyć lub objąć kancelarię i zgłosić o tym Ministrowi Sprawiedliwości. W przypadku niedokonania tego obowiązku powołanie traci moc (art. 13 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji). Koszty osobowe i rzeczowe związane z prowadzeniem kancelarii stanowią koszty działalności egzekucyjnej komornika (art. 34 ust. 1 powyższej ustawy). Każda kancelaria ma zindywidualizowany charakter. Określa ją siedziba, adres, a przede wszystkim sąd rejonowy (rewir), przy którym komornik wykonuje swoje obowiązki (art. 17 ustawy). Kancelaria komornika w znaczeniu omawianej ustawy to, ogólnie rzecz ujmując, zbiór urządzeń biurowych wymaganych przez ustawodawcę przy prowadzeniu spraw egzekucyjnych (akta spraw oraz urządzenia ewidencyjno-biurowe i finansowe) w określonym rewirze, na co wskazuje treść rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 marca 2008 r. w sprawie trybu postępowania przy likwidacji kancelarii komorniczych (Dz. U. Nr 43, poz. 261).

W przypadku odwołania komornika jego dotychczasowe obowiązki prezes właściwego sądu apelacyjnego zleca wyznaczonemu zastępcy komornika, stosownie do treści art. 26 ust. 1 i 4 i art. 27 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Na mocy art. 27 ust. 4 tej ustawy zastępca komornika prowadzi postępowania w sprawach dotychczas niezakończonych przez odwołanego komornika do czasu powołania komornika w tym rewirze, co oznacza przejęcie przez niego czynności odwołanego komornika. Przejęte obowiązki są wykonywane na własny rachunek zastępcy komornika (art. 27a ust. 1 w związku z art. 3a ustawy o komornikach sądowych i egzekucji) oraz we własnym imieniu. Zastępcy komornika ustanowionemu w związku z odwołaniem komornika należy się cały dochód, a dochodem tym są pobrane i ściągnięte w danym miesiącu opłaty egzekucyjne oraz zwrot wydatków gotówkowych za przejazdy, pomniejszone o koszty działalności egzekucyjnej komornika i sumy określone w niniejszym artykule, tj. o opłaty prawomocnie ustalone przed odwołaniem, które należą się odwołanemu komornikowi (art. 63 ust. 4 i 5 powyższej ustawy).

Byt kancelarii komorniczej nie kończy się z momentem odwołania komornika, ale dopiero wtedy, kiedy nowo powołany komornik jej nie obejmie, lecz stworzy własną kancelarię, bo takie alternatywne uprawnienie przewiduje art. 13 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Jeżeli nowo powołany komornik utworzy własną kancelarię, zastępca komornika przeprowadza likwidację kancelarii zastępowanego komornika. W terminie czternastu dni od zakończenia likwidacji zastępca komornika składa prezesowi właściwego sądu apelacyjnego sprawozdanie z likwidacji kancelarii, przesyłając odpisy sprawozdania radzie właściwej izby komorniczej (art. 27a ust. 2 powyższej ustawy). Likwidacja kancelarii komorniczej następuje po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, wraz z przekazaniem przez zastępcę komornika (likwidatora) spraw w toku powołanemu komornikowi wraz z urządzeniami ewidencyjnymi niezbędnymi dla prowadzenia tych spraw oraz spisami akt i urządzeń ewidencyjnych oraz przekazaniem Krajowej Radzie Komorniczej akt spraw, w których postępowanie zostało zakończone i zbędnych urządzeń ewidencyjnych, tak jak to stanowią przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie trybu postępowania przy likwidacji kancelarii komorniczych.

Z powołanych przepisów wynika, że zastępca komornika nie tylko przejmuje sprawy niezakończone (zadania publiczne), lecz w ślad za nimi obejmuje tymczasowo zindywidualizowaną kancelarię odwołanego komornika. Objęcie to ma charakter przymusowy i bezwarunkowy. Zastępca komornika (jeśli jest nim inny komornik) nie może się zwolnić od tego obowiązku poprzez przeniesienie akt komorniczych i urządzeń ewidencyjnych do swojej kancelarii i w ten sposób zakończyć byt kancelarii odwołanego komornika. Takie fizyczne przeniesienie stanowi co najwyżej wyraz organizacji pracy przyjętej przez zastępcę komornika. Po odwołaniu komornika pozostaje ona nadal odrębną kancelarią przypisaną określonemu rewirowi, która musi zostać przekazana nowo powołanemu komornikowi (jeśli wyrazi taką wolę), lub zostać formalnie zlikwidowana. Objęcie kancelarii nie stanowi natomiast wstąpienia w ogół praw majątkowych odwołanego komornika związanych z prowadzeniem działalności komorniczej (w tym w prawo do lokalu kancelarii, prawo do majątku ruchomego stanowiącego jej wyposażenie). Kwestie organizacyjne związane z dalszym prowadzeniem kancelarii (lokal, wyposażenie biurowe) obciążają zastępcę komornika. To jemu przypada mu obowiązek ponoszenia kosztów tej kancelarii, z czym związane jest przyznanie mu prawa do dochodów z jej prowadzenia. Nota bene nie sposób nie zauważyć, że w niniejszym stanie faktycznym okoliczność rozwiązania umowy najmu lokalu i wywiezienie przez pozwanego T. S. wyposażenia kancelarii nie udaremniło przejęcia zadań komorniczych przez zastępcę komornika.

Z punktu widzenia prawa pracy kancelaria komornicza stanowi jednostkę organizacyjną pracodawcy - w ujęciu osobowym, materialnym i organizacyjno - technicznym, w ramach której i za pomocą której pracodawca realizuje swoje zadania (zakład pracy w ujęciu przedmiotowym). Zatrudnionych w kancelarii pracowników łączy umowa o pracę z komornikiem i jest on dla tych pracowników pracodawcą w rozumieniu art. 3 k.p., co wynika wprost z treści art. 36 powyższej ustawy. Zastępca komornika, przejmując z jednej strony zadania wykonywane przez tę jednostkę będące jednocześnie zadaniami publicznymi odwołanego komornika, w zamian za prawo czerpania z nich dochodów, z mocy art. 231 k.p. staje się stroną w dotychczasowych stosunkach pracy łączących odwołanego komornika z jego pracownikami. Nie ma przy tym znaczenia, że wynikający z ustawy o komornikach sądowych i egzekucji zakres kompetencji in abstracto zastępcy komornika i komornika nie w pełni się pokrywa. Ważne jest to, że następuje w ten sposób przejęcie obowiązków faktycznie wykonywanych (konkretnych spraw) przez odwołanego komornika w ramach powierzonych mu zadań publicznych realizowanych za pomocą kancelarii, a więc za pomocą zatrudnionych w niej pracowników.

Nieuprawnione jest twierdzenie skargi, że zastępca komornika nie jest samodzielnym pracodawcą w rozumieniu art. 3 k.p. Generalnie jego uprawnienia w zakresie stosunków pracy nie wynikają z przepisów ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, ale z przepisów Kodeksu pracy. Jako pracodawca jest wyposażony w kompetencje wynikające z tego aktu prawnego. Skarżący błędnie przyjmuje, że z przepisu art. 27b ustawy o komornikach sądowych i egzekucji wynika jakiekolwiek ograniczenie kompetencji zastępcy komornika do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy w stosunku do pracowników. Zgodnie z nim zastępca komornika, który przeprowadza likwidację kancelarii zmarłego lub odwołanego komornika, może rozwiązać umowę o pracę zawartą przez poprzednika z osobą zatrudnioną w tej kancelarii za jednomiesięcznym wypowiedzeniem. Przepis ten dotyczy także umów zawartych na czas określony. Nie oznacza to, jak wywodzi skarżący, że zastępcę komornika obowiązuje zakaz dokonywania takich czynności aż do likwidacji kancelarii. Zresztą, przedstawiając taki pogląd, skarżący potwierdza jednocześnie status zastępcy komornika - ograniczonego w swoich czynnościach, ale jednak pracodawcy. Jak trafnie zauważył Sąd Okręgowy, powyższy przepis stanowi lex specialis w stosunku do przepisów Kodeksu Pracy określających okresy wypowiedzenia (np. art. 36 § 1 k.p.) i umożliwia rozwiązanie za wypowiedzeniem umowy o pracę zawartej na czas określony niezawierającej klauzuli o możliwości jej wcześniejszego rozwiązania. Co więcej, przepis ten wskazuje wprost, że komornik z momentem odwołania nie jest już pracodawcą swoich dotychczasowych pracowników. W przeciwnym razie jakiekolwiek ingerowanie zastępcy komornika w stosunki pracy pracowników zatrudnionych w kancelarii byłoby, po pierwsze, zbędne, po drugie, nie wywołałoby żadnego skutku prawnego, gdyż nie łączyłby ich żaden stosunek prawny z zastępcą komornika. Z przepisu tego wynika także, a właściwie przede wszystkim, że stosunki pracy pracowników zatrudnionych w kancelarii odwołanego komornika nadal trwają i związane są z tą konkretną kancelarią (nadal istniejącą), a takie kontinuum może wynikać wyłącznie z przejścia zakładu pracy na nowego pracodawcę".

Cytowane orzeczenie Sądu Najwyższego pozwala na przyjęcie , każdy kolejny zastępca komornika przejmuje w trybie art. 231 k.p. obowiązki poprzednika , a zwłaszcza zastępowanego komornika. Według treści art. 231 § 1 k.p. w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, a zgodnie z art. 231 § 2 k.p. za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie.

Odpowiedzialność solidarna poprzedniego i następnego pracodawcy nie wchodzi w grę, gdy przedmiotem przejścia na nowego pracodawcę był cały zakład pracy.

Artykuł 231 § 2 k.p. ma zastosowanie także do zobowiązań mających za przedmiot spełnianie świadczeń ciągłych (np. rent), które powstały przed przejściem części zakładu na innego pracodawcę. Zobowiązaniem wynikającym ze stosunku pracy w rozumieniu tego przepisu jest zobowiązanie pracodawcy do wypłaty renty uzupełniającej pracownikowi poszkodowanemu w wypadku przy pracy (por. wyrok SN z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 395/97, OSNAP 1998, nr 20, s. 615). W przypadku przejęcia całego zakładu przez nowego pracodawcę jest on zobowiązany do spełnienia wszystkich świadczeń na rzecz pracowników, nawet jeśli stały się one wymagalne jeszcze przed przejęciem zakładu.

Wykładnia art. 231 k.p. prowadzi do wniosku, że w razie gdy dochodzi do przejęcia całego zakładu pracy, połączonego z likwidacją dotychczasowego pracodawcy, to za zobowiązania powstałe u poprzedniego pracodawcy odpowiedzialność ponosi wyłącznie nowy pracodawca. Nie do przyjęcia jest w takim przypadku uznanie, że za zobowiązania te nikt nie ponosi odpowiedzialności (nowy pracodawca nie odpowiada dlatego, że nie są to jego zobowiązania, dawny zaś z tego powodu, że już nie istnieje). W art. 231 k.p. ustawodawca stara się w szczególny sposób ochronić interes pracownika w związku ze zmianą pracodawcy i istnieniem zaległych zobowiązań powstałych jeszcze u poprzedniego pracodawcy. Ograniczenie w art. 231 § 2 k.p. reguły odpowiedzialności solidarnej jedynie do przypadku przejęcia części zakładu pracy pozostaje, jak należy sądzić, w związku z przeświadczeniem, że przejęcie całego zakładu pracy łączy się z likwidacją poprzedniego pracodawcy, z czym jednakże nie zawsze mamy do czynienia (gdy jest tylko jeden podmiot odpowiedzialności, a mianowicie nowy pracodawca, to nie może być mowy o odpowiedzialności solidarnej).

Nie może to jednakże prowadzić do wniosku, że nowy pracodawca nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązania dotychczasowego pracodawcy, jeżeli dochodzi do przejęcia całego zakładu pracy. Gdy przejęciu temu nie towarzyszy likwidacja dotychczasowego pracodawcy, to w rachubę może wchodzić odpowiedzialność in solidum poprzedniego i nowego pracodawcy, natomiast gdy jest inaczej, to - w razie braku odrębnych uregulowań prawnych, przewidujących np. następstwo prawne po zlikwidowanym pracodawcy - odpowiedzialnym jest tylko nowy pracodawca (por. uzasadnienie uchw. SN z 07.07.2000 r., III ZP 16/00, OSN 2000/23/847).

Należy więc podkreślić, że brak szczególnej regulacji dotyczącej odpowiedzialności za tego rodzaju zobowiązania w razie przejęcia zakładu pracy w całości oznacza, że odpowiada za nie nowy pracodawca. Z mocy § 1 stał się on bowiem stroną w dotychczasowych stosunkach pracy.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 02 1999 r. ( I PKN 569/98 - OSNP 2000/7/259, OSNP- wkł. 1999/19/8 ) - "Nieprzejęcie pracownika w trybie art. 231 § 1 KP na skutek rozwiązania stosunku pracy przed przejęciem zakładu pracy nie wyklucza następstwa prawnego podmiotu przejmującego w zakresie roszczeń wynikających z bezprawnego rozwiązania umowy o pracę przez dotychczasowego pracodawcę.

Zatem, wielokrotnie podnoszona przez pozwanego okoliczność, że w chwili obejmowania przez niego funkcji (...) A. P. powód nie był już od dawna w stosunku pracy z poprzednikiem W. O. nie ma znaczenia. Pozwany M. B. przejął bowiem nie pracownika S. P., lecz nie zrealizowane zobowiązania wobec powoda.

Jednocześnie zwolnienie z funkcji W. O. oznacza, że po jego stronie występuje brak legitymacji biernej, gdyż wszelkie zobowiązania ze stosunku pracy z powodem przejął następca M. B..

Najbardziej jednak istotne zagadnienie występujące w przedmiotowej sprawie jest związane z ustaleniem momentu i trybu rozwiązania stosunku pracy z powodem. Powód utrzymuje bowiem, że sam rozwiązał stosunek pracy pismem z dnia 25 lutego 2010r. na podstawie art. 55 § 1 1 k.p. z powodu niewypłacania mu wynagrodzenia za pracę.

W materiale dowodowym sprawy występuje jednak oświadczenie woli ówczesnego pracodawcy powoda W. O. (1), z którego jednoznacznie wynika, że rozwiązał on umowę o pracę z powodem bez wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 17 lutego 2009r. ze względu na nieświadczenie pracy przez powoda i inne uchybienia podstawowym obowiązkom pracowniczym.

W ocenie Sądu natychmiastowe zwolnienie z pracy pismem z dnia 17 lutego 2009r. jest skuteczne i nadal wiążące dla wszystkich uczestników obrotu prawnego. Powoływany przez powoda wyrok Sądu Rejonowego w N. z dnia 13 sierpnia 2009r, w którym ustalono, że powód pozostaje w stosunku pracy z pozwanym A. P. (1) prowadzącym działalność jako (...) w K. nie doprowadził do unieważnienia dyscyplinarnego zwolnienia z pracy powoda i nie uchylił skutków prawnych oświadczenia woli złożonego przez W. O. (1). W. O. nie był stroną tego postępowania, a z pewnością nie jest wymieniony w sentencji wyroku z dnia 13 sierpnia 2009r., przez co wyrok ten nie ma mocy wiążącej zarówno dla W. O., jak też erga omnes. Co jednak najważniejsze, wyrok ten o charakterze wyroku ustalającego nie unieważnił rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z lutego 2009r. Tym samym nie istnieje inna możliwość aniżeli ustalenie, że do rozwiązania umowy o pracę z powodem doszło w wyniku natychmiastowego zwolnienia go z pracy przez W. O. ze skutkiem na dzień 17 lutego 2009r.

Wobec tego, skoro powód nie pozostawał już od 17 lutego 2009r. w stosunku pracy z pracodawcą W. O., nie mógł się skutecznie zwolnić z pracy składając następcy W. O. oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie z art. 55 § 11 k.p. w lutym 2010r.

Oznacza to, że roszczenie powoda o zasądzenie kwoty 8 400zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę z winy pracodawcy jest całkowicie bezzasadne.

Powód nie mógł rozwiązać nie istniejącego stosunku pracy.

Bezpodstawne jest również żądanie powoda zasądzenie wynagrodzenia za pracę za okres od sierpnia 2009r. do lutego 2010r. Jest niepodważalne, że w tym okresie powód w ogóle pracy nie świadczył, a nadto nie pozostawał także w stosunku pracy w związku z wcześniejszym, skutecznym i nie unieważnionym rozwiązaniem umowy o pracę z dniem 17 lutego 2009r.

Podlegało oddaleniu roszczenie powoda o zasądzenie odszkodowania za niewydanie w terminie świadectwa pracy. Wprawdzie powód świadectwo pracy otrzymał dopiero w wyniku wykonania wyroku Sądu Pracy w K. z dnia 24 listopada 2011r. , niemniej jednak opóźnienie w wydaniu świadectwa pracy nie spowodowało szkody, która pozostawałaby w związku przyczynowym z faktem niewydania w terminie świadectwa pracy. Powód nie wykazał aby brak świadectwa pracy był przeszkodą w podjęciu przez niego zatrudnienia; natomiast jeżeli chodzi o utratę prawa do zasiłku dla bezrobotnych, to z decyzji Starosty (...) i Wojewody (...) wynika bezpośrednio, że wyłączną przyczyną odmowy przyznania powodowi prawa do zasiłku dla bezrobotnych był fakt, iż powód nie legitymował się wymaganym okresem zatrudnienia w ciągu 18 miesięcy poprzedzających ubieganie się o zasiłek dla bezrobotnych. W uzasadnieniu decyzji Wojewody (...) wyraźnie podano, że nawet gdyby przyjąć wskazywany przez powoda okres zatrudnienia do 28 lutego 2010r., to i tak powód nie spełniałby warunków z art. 71 ust.1 i 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. W tej sytuacji brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia odpowiedzialności któregokolwiek z pozwanych ze względu na brak przesłanek wymaganych art. 471 k.c. , tj. szkody pozostającej w związku przyczynowym z działaniem, bądź zaniechaniem pracodawcy.

Nie było także podstaw do sprostowania świadectwa pracy w zakresie daty i trybu rozwiązania umowy o pracę, skoro należy przyjąć, że powód został zwolniony z pracy z dniem 17 lutego 2009r., zwolnienie to jest prawnie skuteczne i nastąpiło wskutek oświadczenia woli pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Data przejęcia powoda przez W. O. (2) (...)została poprawnie oznaczona w treści świadectwa pracy.

W przedmiotowej sprawie pojawił się problem natury faktycznej, wynikający z okoliczności nieprzekazania przez A. P. (1) dokumentacji pracowniczej swoim następcom. Nie było zatem dokumentów ewidencjonujących czas pracy powoda, w szczególności w zakresie wykorzystania urlopu wypoczynkowego. Na podstawie zeznań stron oraz pisma W. O. z 4 02 2009r. można przyjąć, że w 2009r. powód wykorzystywał zaległy urlop wypoczynkowy za 2008r. w wymiarze 26 dni, przy czym dyscyplinarne zwolnienie go z pracy doprowadziło do przerwania możliwości korzystania z tego urlopu w naturze.

Powód domagał się zasądzenia ekwiwalentu za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe za lata 2009 i 2010. W związku z zakazem orzekania ponad żądanie z art. 321 k.p.c. Sąd nie mógł wyrokować odnośnie urlopu za rok 2008. Przyjmując, że do rozwiązania stosunku pracy doszło z dniem 17 02 2009r. oraz ustalając wymiar urlopu wypoczynkowego powoda jako 26 dni roboczych za cały rok, należało uznać że powodowi za 2009r. przysługuje urlop proporcjonalny jedynie za okres do dnia rozwiązania stosunku pracy. Oznacza to, że powód nabył prawo do ekwiwalentu pieniężnego za dwa miesiące licząc po 2,16 dnia, a po zaokrągleniu - do 5 dni urlopu wypoczynkowego, przyjmując kwotę wynagrodzenia powoda do podstawy ustalenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy jako 2 800zł i współczynnik urlopowy za 2009r. 21,08 należało ustalić, że za jeden dzień powodowi przysługuje kwota 132,83zł, a za 5 dni 664,15zł.

Zgodnie z przepisami Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (Dz. U Nr 2, poz. 14 ze zm.) ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy ustala się stosując zasady obowiązujące przy obliczaniu wynagrodzenia urlopowego, ze zmianami w § 15-19 Rozporządzenia. Składniki wynagrodzenia określone w stawce miesięcznej w stałej wysokości uwzględnia się przy ustalaniu ekwiwalentu w wysokości należnej w miesiącu nabycia prawa do tego ekwiwalentu. Ekwiwalent za niewykorzystany przez pracownika urlop wypoczynkowy oblicza się:

1) dzieląc sumę miesięcznych wynagrodzeń ustalonych na podstawie § 15-17 przez współczynnik, o którym mowa w § 19, a następnie,

2) dzieląc tak otrzymany ekwiwalent za jeden dzień urlopu przez liczbę odpowiadającą dobowej normie czasu pracy obowiązującej pracownika, a następnie,

3) mnożąc tak otrzymany ekwiwalent za jedną godzinę urlopu przez liczbę godzin niewykorzystanego przez pracownika urlopu wypoczynkowego. Współczynnik służący do ustalenia ekwiwalentu za 1 dzień urlopu ustala się odrębnie w każdym roku kalendarzowym i stosuje przy obliczaniu ekwiwalentu, do którego pracownik nabył prawo w ciągu tego roku kalendarzowego.

Współczynnik ustala się, odejmując od liczby dni w danym roku kalendarzowym łączną liczbę przypadających w tym roku niedziel, świąt oraz dni wolnych od pracy wynikających z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, a otrzymany wynik dzieli się przez 12.

W 2009 r. było 365 dni, w tym 52 niedziele, 8 świąt przypadających w inne dni niż niedziele oraz 253 dni pracy. Oznacza to, że 52 dni [365 - (52 + 8 + 253) = 52] to dni wolne wynikające z rozkładu czasu pracy w przeciętnie 5-dniowym tygodniu pracy. Współczynnik urlopowy w 2009 r. wynosi zatem: (365 - 52 - 8 - 52 dni) : 12 = 253 : 12 = 21,08.

W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu, gdyż od 17 lutego 2009r. powód nie był już pracownikiem pozwanych i nie nabył prawa do urlopu wypoczynkowego w wyższym wymiarze , w szczególności za 2010 r.

Zeznania świadka A. P. (1) okazały się nieprzydatne dla rozpoznania sprawy.

Na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z § 11 pkt 1 ppkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) nałożono na powoda obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozbawionego legitymacji biernej dopozwanego W. O..

Z kolei na podstawie art. 100 k.p.c. Sąd obciążył powoda w całości kosztami procesu na rzecz pozwanego M. B., skoro uległ on roszczeniu pozwu w znikomej, nieznacznej części.

Biorąc pod uwagę powyższe przesłanki orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE