Sygn. akt I C 1342/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie, I Wydział Cywilny,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Błesińska-Kozłowska

Protokolant: stażysta Aleksandra Skorynko

po rozpoznaniu w dniu 8 września 2017 r., w O., na rozprawie,

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko P. B.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanego P. B. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 16.066,72 (szesnaście tysięcy sześćdziesiąt sześć 72/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 30 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty;

II  w pozostałym zakresie oddala powództwo;

III  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.440 (cztery tysiące czterysta czterdzieści) tytułem kosztów procesu, w tym kwota 3.600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Katarzyna Błesińska-Kozłowska

Sygn. akt I C 1342/17

UZASADNIENIE

Powód Bank (...) S.A. we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego kwoty 16.442,30 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 grudnia 2016r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swojego roszczenia wskazał, że zawarł z pozwanym w dniu 14 marca 2014r. umowę o kredyt gotówkowy, z której to pozwany nie wywiązał się, co spowodowało powstanie wymagalnego zadłużenia wynoszącego na dzień 7 grudnia 2016r. 16.442,30 zł.

Pozwany T. B. wnosząc o oddalenie powództwa podniósł, że powód nie wykazał spełnienia świadczenia wzajemnego, tj. faktu uruchomienia kredytu. Wskazał przy tym na treść § 2 umowy, który uzależnia wypłatę środków od ustanowienia zabezpieczenia. Powód nie wykazał też, że pozwany zapoznał się z treścią wypowiedzenia umowy. Powód nie wskazał również przyczyny wypowiedzenia umowy i wysłał je na adres niebędący adresem pozwanego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 14 marca 2014r. powód zawarł z pozwanym umowę kredytu na kwotę 21.348,00 zł. Kredyt miał być spłacany w 72 równych ratach. Łączna kwota do spłaty miała wynieść 29.368,01 zł. Zgodnie z § 2 kwota kredytu miała zostać udostępniona pozwanemu kredytobiorcy niezwłocznie po ustanowieniu zabezpieczeń, o ile umowa przewidywała ich ustanowienie. Zgodnie z § 5 umowy, zabezpieczeniem spłaty kredytu miały być uzyskiwane przez Kredytobiorcę dochody. W dniu 14 marca 2014r. uruchomiono kredyt na rzecz pozwanego.

W dniu 27 sierpnia 2015r. strony zawarły aneks do umowy, zgodnie z którym zmianie uległ § 6 ust. 4 umowy, gdzie wskazano numer rachunku bankowego do obsługi spłat kredytu: nr (...).

(bezsporne; kserokopie umowy i aneksu – k. 17-23, 79-82, 26-27, 75, harmonogram spłat – k. 24-25, potwierdzenie uruchomienia kredytu – k. 76)

W związku z niewywiązaniem się przez pozwanego z warunków umowy, tj. niedokonywaniem spłat rat kredytu, powód pismem z dnia 19 lipca 2016r. wypowiedział pozwanemu umowę, wskazując w jej treści numer rachunku służącego do obsługi kredytu (nr (...)). Pismo stanowiące wypowiedzenie umowy powód wysłał na adres O., ul. (...), podczas gdy w treści umowy pozwany jako adres korespondencyjny podał ul. (...), N.. Pozwany nie odebrał pisma stanowiącego wypowiedzenie umowy. W dniu 7 grudnia 2016r. powód wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych banku stwierdzając istnienie zadłużenia pozwanego w wysokości 16.066,72 zł tytułem należności głównej, w tym 15.304,02 zł tytułem niespłaconej reszty kapitału i 762,58 zł tytułem odsetek umownych. Jednocześnie naliczono odsetki za opóźnienie w wysokości 375,58 zł za okres od dnia 9 września 2016r. do dnia 7 grudnia 2016r.

(dowód: kserokopia wypowiedzenia umowy – k. 16, wyciąg z ksiąg rachunkowych banku – k. 28)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającym zakresie. Oddaleniu podlegało jedynie roszczenie w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie, jako sprzeczne z treścią art. 455 k.c.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o treść złożonych przez powoda dokumentów oraz ich kserokopii. Wprawdzie pozwany kwestionował ich moc dowodową (wskazując, że część z nich nie została poświadczona za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika) oraz nieudowodnienie faktu spełnienia warunku zawieszającego umowy kredytu (ustanowienia zabezpieczenia) i okoliczności uruchomienia kredytu, niemniej treść dokumentów, których prawdziwości nie kwestionowano, w dostatecznym stopniu umożliwiała poczynienie stanowczych ustaleń.

Odpowiedzialność pozwanego względem powoda wynika z art. 3 ust. 1. ustawy o kredycie konsumenckim, z dnia 12 maja 2011 r. (Dz.U.2011.126.715), w której przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi, w zw. z art. 720 k.c., z którego wynika obowiązek zwrotu przez pożyczkobiorcę otrzymanych sum.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że pozwany kwestionując okoliczność niepoświadczenia kserokopii dokumentów za zgodność z oryginałem, nie kwestionował faktu, że stanowią one odzwierciedlenie rzeczywiście funkcjonujących w obrocie pranym dokumentów stanowiących źródło ważnych czynności prawnych. Pozwany nie kwestionował bowiem zawarcia umowy kredytu i aneksu o treści wynikającej z przedłożonych kserokopii. Nie twierdził, że podpis pod umową nie pochodził od niego. Jego zarzuty przeciwko żądaniom pozwu miały charakter czysto formalny, sprowadzający się do kwestionowania poprawności proceduralnej, nie zaś materialnych podstaw powództwa.

Pozwany zarzucił powodowi również, że ten nie wykazał, że spełnił się warunek uruchomienia kredytu zawarty w § 2 umowy (ustanowienie zabezpieczeń), jednakże dalsza lektura umowy wskazuje, że takowe nie było wymagane. Zgodnie z § 5 umowy, zabezpieczeniem spłaty kredytu miały być uzyskiwane przez kredytobiorcę dochody, co nie wymagało ustanowienia zabezpieczenia w sposób sformalizowany. Jednocześnie warunek o którym mowa w § 2 uznać należało za spełniony.

W dalszej kolejności pozwany kwestionował fakt uruchomienia kredytu. Na tę okoliczność powód złożył dokument prywatny w postaci Historii uruchomienia kredytu (k. 76) na rachunku pozwanego. W dalszym toku procesu pozwany nie podnosił, że nie otrzymał wskazanych w dokumencie środków, a jedynie wskazał na brak oznaczenia waluty środków oraz umocowania osoby podpisującej dokument. Zauważyć zatem należy, że kwota na Historii uruchomienia kredytu jest identyczna na tej, która widnieje w umowie jako określona w złotówkach. Okoliczność dokonania wypłaty środków wynika również z faktu, że dochodzona pozwem kwota jest niższa od kapitału udzielonego kredytu, co świadczy też i o tym, że pozwany dokonał częściowej spłaty na rzecz powoda. Pozwany nie kwestionował, że w istocie spłacał zobowiązanie względem powodowego banku. Doświadczenie życiowe nakazuje przyjąć, że pozwany spłacając przez wiele miesięcy zobowiązanie banku, musiał w istocie otrzymać środki pieniężne wynikające z umowy. Warto przy tym zaznaczyć, że mimo iż pełnomocnik pozwanego wskazywał, że nie wiadomo, czy środki wypłacono, gdyż zgodnie z umową uruchomienie kredytu zależało od ustanowienia zabezpieczeń, to w istocie umowa ta żadnych zabezpieczeń, poza uzyskiwanymi przez pozwanego dochodami, nie przewidywał. Dlatego argument ten nie mógł być wzięty pod uwagę.

Z powyższego należało wnioskować, że pozwany jako linię obrony obrał metodę negacji wszelkich przedłożonych przez powoda dowodów, nie przedstawiając kontrdowodów celem wykazania okoliczności przeciwnych. Tym samym należało uznać za udowodnione przedstawione w pozwie okoliczności.

W zakresie skierowanego do pozwanego wypowiedzenia umowy kredytu nie zasługuje na uwzględnienie zarzut, jakoby wypowiedzenie nie obejmowało oznaczenia umowy, której dotyczy. Wypowiedzenie z dnia 19 lipca 2016r. obejmuje umowę, co do której wskazano nr rachunku bankowego (...). Jest to nr tożsamy z rachunkiem wynikającym z aneksu do umowy, w którym wskazano indywidualny rachunek do obsługi kredytu. Stąd też zarzut w przedmiocie braku oznaczenia umowy uznać należało za chybiony. Podobnie brak wskazania przyczyn wypowiedzenia umowy. Już w pierwszym zdaniu wskazano, że mimo wezwania do zapłaty wymagalne wierzytelności banku nie zostały uregulowane w wyznaczonym terminie. To zaś było przyczyną wypowiedzenia umowy.

Odnosząc się do braku wysłania wypowiedzenia na prawidłowy adres, należy zaznaczyć, że istotnie powód nie wskazał, że adres ten był właściwy. Sąd uznał zatem, że wypowiedzenie umowy można było uznać za skuteczne dopiero z dniem 29 czerwca 2017r., tj. daty, w której uznano za doręczony odpis pozwu wraz z załącznikami (w tym też wypowiedzeniem umowy- k. 68). Pozwany mimo, że nie podjął tej korespondencji, to na jej podstawie powziął informacje o rozprawie, na którą stawił się jego pełnomocnik. W konsekwencji odsetek za opóźnienie od dochodzonej pozwem kwoty powód mógł domagać się najwcześniej od dnia 30 czerwca 2017 r. Zgodnie bowiem z treścią art. 455 k.c., jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Z tych przyczyn orzeczono jak w pkt. I wyroku, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

O kosztach orzeczono w oparciu o art. 100 k.p.c. W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Ponieważ roszczenie powoda zostało oddalone jedynie w niewielkim stopniu w zakresie żądania odsetek za opóźnienie od dochodzonej pozwem kwoty, należało na jego rzecz zasądzić koszty procesu w pełnej wysokości, o czym orzeczono jak w pkt. III wyroku.

Powód poniósł koszty pełnomocnika (3600 zł), opłatę od pełnomocnictwa (17 zł) i opłatę od pozwu (823 zł), co w sumie daje kwotę 4.440 zł.

SSR Katarzyna Błesińska – Kozłowska