UZASADNIENIE

Strona powodowa Powiat (...) – Powiatowy Urząd Pracy w K., wniosła o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, że pozwane R. K., H. K. i R. D. mają solidarnie zapłacić na jej rzecz kwotę 21 000,00 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10.12.2012 r. do dnia zapłaty i kosztami procesu. W uzasadnieniu żądania twierdziła, że pomiędzy stroną powodową, a pozwaną R. K. została zawarta w dniu 06.07.2012 r, umowa w sprawie refundacji ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego. Zabezpieczeniem wykonania umowy był weksel in blanco podpisany przez R. K. oraz poręczycieli H. K. i R. D.. Pozwana nie wywiązała się z postanowień umowy, wobec czego strona powodowa wypowiedziała umowę i wezwała pozwaną do zwrotu równowartości odliczonego podatku VAT w ramach przyznanej refundacji. Pozwana ich nie zwróciła. Strona powodowa wezwała pozwaną do wykupienia weksla, jednakże bezskutecznie.

W dniu 30.12.2014 r. Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze VII Zamiejscowy Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym uwzględniający żądanie.

Pozwani R. K., H. K. i R. D. wnieśli od niego zarzuty, domagając się uchylenia nakazu zapłaty i oddalenia powództwa. Zaprzeczyli aby pozwana R. K. nie wywiązał się z umowy o dofinansowanie bowiem nie składała deklaracji podatkowej do Urzędu Skarbowego o zwrot podatku VAT.

Wyrokiem z dnia 10.12.2015 r. Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze uchylił nakaz zapłaty z dnia 30.12.2014 r. i odrzucił pozew.

Strona powodowa zaskarżyła powyższy wyrok w całości i wywiodła apelację zarzucając, iż nie została wezwana do prawidłowego oznaczenia strony, pomimo iż taki obowiązek wynika z art. 202 zd. 3 k.pc. i art. 199 § 2 k.p.c. oraz, że w kolejnych pismach strona powodowa została poprawnie oznaczona.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze II Wydział Cywilny Odszkodowawczy w wyroku z dnia 05.07.2016 r. na skutek apelacji uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kamiennej Górze.

SĄD USTALIŁ NASTĘPUJĄCY STAN FAKTYCZNY

Dnia 06.07.2012 r. pozwana R. K. zawarła ze stroną powodową Powiatem (...)- Powiatowym Urzędem Pracy umowę nr (...) w sprawie refundacji ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego. Zabezpieczeniem wykonania powyższej umowy był weksel in blanco, płatny do dnia 14.08.2014 r. Powyższy weksel wystawiony został przez R. K. i poręczony przez H. K. i R. D..

Dowód:

- kserokopia umowy nr (...) z dnia 06.07.2012 r. (k: 12-15)

- kserokopia aneksu do umowy z dnia 21.08.2012 r. (k: 16-16v)

- deklaracja wekslowa z załącznikami (k: 6-9)

- oświadczenie poręczycieli wekslowych (k: 10-11)

- kserokopia weksla (k: 29)

- zeznania R. K. na rozprawie w dniu 11.08.2017 r. (k: 164-164v)

R. K. w oświadczeniu z dnia 03.09.2012 r. potwierdziła, że przysługuje jej prawo do zwrotu podatku naliczonego, zawartego w wykazywanych wydatkach i zobowiązała się do dokonania zwrotu na konto Urzędu Pracy podatku w kwocie 3 926,83 zł w terminie 30 dni od daty uzyskania zwrotu podatku.

Dowód:

- kserokopia oświadczenia R. K. z dnia 03.09.2012 r.( k:58)

Strona powodowa przekazała na rzecz pozwanej R. K. w dniu 10.09.2012 r, środki refundacyjne.

Okoliczność bezsporna

Dnia 10.12.2012 r. pozwana R. K. złożyła w Urzędzie Skarbowym deklarację VAT-7.

Dowód:

- kserokopia oświadczenia R. K. z dnia 02.04.2014 r. (k: 60)

R. K. w dniu 07.02.2014 r. dostała zwrot podatku VAT-7K w kwocie 18 140,00 zł z III kwartał 2013 r.

Dowód:

- informacja z Urzędu Skarbowego w K. z dnia 10.04.2017r. (k: 145)

W oświadczeniu z dnia 08.04.2014 r. R. K. przyznała, iż nie zwróciła stronie powodowej Powiatowemu Urzędowi Pracy równowartości podatku VAT.

Dowód:

- oświadczenie R. K. z dnia 08.04.2014 r. (k: 59)

- zeznania R. K. na rozprawie w dniu 11.08.2017 r. (k: 164-164v)

Strona powodowa pismem z dnia 08.08.2014 r. wezwała pozwaną do wykupienia weksla do dnia 14.08.2014 r.

Dowód:

- kserokopia wezwania do wykupienia weksla z dnia 08.08.2014 r. (k:17)

- kserokopie doręczeń (k:18-20)

Pismem z dnia 11.04.2014 r. strona powodowa Powiatowy Urząd Pracy wypowiedziała pozwanej R. K. umowę nr (...) ze względu na to, iż nie zwróciła ona stronie powodowej równowartości odliczonego podatku VAT w ramach przyznanej refundacji w terminie 60 dni od złożenia deklaracji podatkowej. Ponadto została wezwana do zwrotu refundacji w terminie 30 dni od dnia 14.05.2014 r.

Dowód:

- kserokopia wypowiedzenia umowy wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 11.04.2014 r. (k: 23)

- kserokopia potwierdzenia odbioru (k: 24)

SĄD ZWAŻYŁ CO NASTĘPUJE

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, iż pozwana R. K. zawarła ze stroną powodową Powiatem (...)- Powiatowym Urzędem Pracy w K. umowę w sprawie refundacji ze środków Funduszu Pracy kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego. Zabezpieczeniem wykonania powyższej umowy był weksel in blanco, płatny do dnia 14.08.2014 r. Powyższy weksel wystawiony został przez R. K. i poręczony przez H. K. i R. D..

Na początku należy zaznaczyć, że postępowanie sądowe, w którym Sąd orzeka w oparciu o weksel, bez względu na tryb postępowania charakteryzuje się pewnymi szczególnymi cechami. Po wniesieniu pozwu Sąd bada załączony weksel pod względem formalnym i jeżeli badanie to wypadnie pozytywnie tj. nie ujawni się żadna wada prawna weksla, Sąd wydaje nakaz zapłaty, obowiązuje tutaj abstrakcyjność i surowość zobowiązania wekslowego. Przedstawiony do realizacji weksel powinien więc zawierać wszystkie cechy ważności. Sąd Okręgowy w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 12.12.2016 r. sygn. akt III Ca 983/16 stwierdził, że ,,weksel nie może nasuwać wątpliwości co do swej prawdziwości i treści. Przedmiotem roszczeniem z weksla mogą być tylko roszczenia, które wynikają bezpośrednio z niego. Druga część tego postępowania dotyczy sytuacji, gdy pozwany wniesie zarzuty od nakazu zapłaty. Pojawia się w nim tzw. rygoryzm prawa wekslowego zarówno pod względem formalnym jak i materialnym, wobec czego pozwany dłużnik zobowiązany z weksla, w porównaniu do innych roszczeń majątkowych, ma stosunkowo niewielkie możliwości obrony przed skierowanym przeciwko niemu żądaniem. Rygoryzm materialny przejawia się przede wszystkim w ograniczeniu zarzutów przysługujących dłużnikowi wekslowemu. Dłużnik może podnieść tylko te zarzuty, które przysługują mu na podstawie przepisów prawa wekslowego (art.17 prawa wekslowego), inne zarzuty są niedopuszczalne. Znajduje to wyraz w przepisie art. 493 k.p.c., który wprowadza w tym zakresie prekluzję dowodową. Niezwykle istotnym jest jednak to, że abstrakcyjny charakter zobowiązania wekslowego ulega złagodzeniu w przypadku, gdy zapłaty z weksla in blanco dochodzi pierwszy wierzyciel. Wówczas dłużnik może przedstawić również zarzuty subiektywne wynikające ze stosunku podstawowego łączącego go z wierzycielem. Jeżeli więc dłużnik zgłasza takie zarzuty, to Sąd zobligowany jest do ich zbadania. Wtedy postępowanie o roszczenie oparte na wekslu, rozszerza swoje ramy, gdyż analiza unormowań prawa wekslowego musi być poprzedzona sprawdzeniem okoliczności łączących się ze stosunkiem podstawowym’’.

Taką właśnie sytuację mieliśmy w niniejszym postępowaniu. Wydany został nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, w którym uwzględniono żądanie strony powodowej. Pozwani skorzystali z przysługującego im prawa i prawidłowo wnieśli przeciwko niemu zarzuty co spowodowało wyznaczeniem przez przewodniczącego rozprawy. Zgodnie z art. 496 k.p.c. po przeprowadzeniu rozprawy sąd wydaje wyrok, w którym nakaz zapłaty w całości lub w części utrzymuje w mocy albo go uchyla i orzeka o żądaniu pozwu, bądź też postanowieniem uchyla nakaz zapłaty i pozew odrzuca lub postępowanie umarza. W niniejszej sprawie Sąd utrzymał w całości nakaz zapłaty z dnia 30.12.2014 r. sygn. akt VII Nc 1868/14.

Powództwo w niniejszej sprawie podlegało uwzględnieniu. Zgodnie z art. 101 Ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo wekslowe ( t.j.: Dz.U.1936.37.282 ). weksel własny ma zawierać nazwę „weksel” w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono, przyrzeczenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej, oznaczenie terminu płatności, oznaczenie miejsca płatności, nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana, oznaczenie daty i miejsca wystawienia wekslu i podpis wystawcy wekslu. Nie będzie zaś uważany za weksel własny dokument, któremu brak jednej z cech, wskazanych w art. 101 ustawy z wyjątkiem przypadków określonych w art. 102 ust. 2, ust. 3., ust.4 ustawy. Do wekslu własnego bowiem stosuje się również przepisy o poręczeniu wekslowym. Przepis art. 32 ustawy stanowi bowiem wyraźnie, że poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył a zobowiązanie poręczyciela jest ważne, chociażby nawet zobowiązanie, za które poręcza, było nieważne z jakiejkolwiek przyczyny z wyjątkiem wady formalnej.

Niewątpliwie weksel został wystawiony przez pozwana R. K. i poręczony przez H. K. i R. D.. Na wekslu znajdują się wszystkie elementy przewidziane przez ustawodawcę, które muszą się na nim koniecznie znaleźć, by mówić o wekslu własnym. W niniejszym przypadku weksel został uzupełniony przez stronę powodową w wyniku nie wywiązania się z postanowień zawartej umowy przez R. K.. Poręczyciele H. K. jak i R. D. stały się w tym momencie obowiązane tak samo, jak wystawca wekslu, a tym samym odpowiedzialne za ten dług w taki sposób, jak dłużniczka.

Przenosząc te uwagi na niniejszą sprawę, należy zauważyć, że od samego początku wolą stron było nawiązanie stosunku w zakresie udzielenia refundacji na wyposażenie stanowiska pracy dla osoby bezrobotnej. Zawarta umowa zawierała określone elementy oraz składniki przedmiotowo i podmiotowo, które mówiły o konkretnym typie i rodzaju umowy. Treść tej umowy w ocenie Sądu Rejonowego została zrozumiała i zaakceptowana przez dwie strony niniejszej umowy. Strona powodowa Powiat (...) – Powiatowy Urząd Pracy w K. wywiązała się ze swojego obowiązku wynikającego z powyższej umowy wypłacając określoną kwotę pieniędzy w sprawie refundacji ze środków Funduszu Pracy na wyposażenie lub doposażenie stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego w ramach Programu Specjalnego (...). Natomiast pozwana R. K. zgodnie z umową nr (...) § 2 pkt. 13 zobowiązała się między innymi do zwrotu równowartości odliczonego podatku VAT w ramach przyznanej refundacji w terminie 60 dni od dnia złożenia deklaracji podatkowej. Z tego obowiązku pozwana nie wywiązała się, dlatego strona powodowa wezwała ją do zwrotu otrzymanych środków finansowych w ciągu 30 dni od otrzymania wezwania. Pozwana nie uregulowała wskazanej kwoty mimo swojego obowiązku, zasadnym więc było zasądzenie od niej oraz poręczycieli na rzecz Powiatu (...)- Powiatowego Urzędu Pracy kwoty 21 000,00 zł.

Mając na uwadze powyższe, po myśli art. 496 k.p.c., orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Uznano zeznania pozwanej R. K. w zasadzie za wiarygodne, albowiem były one wystarczająco spójne i logiczne. Brakowało im jednakże - dla ich pełnej wartości dowodowej - dostatecznej precyzji przekazu. Tam, gdzie wszak pozostawały szczegółowe, przystawały do reszty materiału dowodowego zebranego w sprawie, zwłaszcza do dokumentacji związanej z umową stron i jej wykonaniem przez strony.

W punkcie II wyroku, w myśl przepisu art. 98 k.p.c., zasądzono od pozwanych R. K., H. K. i R. D. solidarnie, jako strony w całości przegrywającej proces, na rzecz strony powodowej Powiatu (...) - Powiatowego Urzędu Pracy w K. kwotę 1 987,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Na kwotę tę składały się: 787,00 zł – opłata sądowa od apelacji, 1 200,00 zł – zastępstwo procesowe.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE