UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa Toruń Centrum-Zachód w Toruniu oskarżyła R. P. o to, że:

1. Działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w realizacji z góry powziętego zamiaru, w dniu 19 marca 2013 r. w Z.gm. Z. zawarł umowę handlową pomiędzy spółką P.W. (...) sp. j. B. P., E. P. z siedzibą w R. przy ul. (...) firmą (...) z siedzibą w N. przy ul. (...), na mocy której zakupił materiały budowlane z firmy (...) z siedzibą w R. przy ul. (...) w dniu 29 maja 2013 r., na podstawie polecenia wydania (...) pobrał materiały budowlane, za które wystawiono fakturę VAT o nr (...) w dniu 31 maja 2013 r. na łączną sumę 33.914,49 zł, a następnie nie dokonał jej zapłaty, przez co doprowadził do niekorzystnego rozporządzania mieniem poprzez nieuiszczenie zapłaty za wystawioną fakturę, czym wprowadził w błąd pokrzywdzonych P.W. (...) sp. j. B. P., E. P. co do możliwości i zamiaru spłaty zobowiązań, tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk.

2. Działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w realizacji z góry powziętego zamiaru, w dniu 19 marca 2013 r. w Z.gm. Z. zawarł umowę handlową pomiędzy spółką P.W. (...) sp. j. B. P., E. P. z siedzibą w R. przy ul. (...) firmą (...) z siedzibą w N. przy ul. (...), na mocy której zakupił materiały budowlane z firmy (...) z siedzibą w R. przy ul. (...) w dniu 22 maja 2013 r., na podstawie polecenia wydania (...) pobrał materiały budowlane, za które wystawiono fakturę VAT o nr (...) w dniu 31 maja 2013 r. na łączną sumę 18.885,84 zł, a następnie nie dokonał jej zapłaty, przez co doprowadził do niekorzystnego rozporządzania mieniem poprzez nieuiszczenie zapłaty za wystawioną fakturę, czym wprowadził w błąd pokrzywdzonych P.W. (...) sp. j. B. P., E. P. co do możliwości i zamiaru spłaty zobowiązań, tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk .

3. Działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w realizacji z góry powziętego zamiaru, w dniu 19 marca 2013 r. w Z.gm. Z. zawarł umowę handlową pomiędzy spółką P.W. (...) sp. j. B. P., E. P. z siedzibą w R. przy ul. (...) firmą (...) z siedzibą w N. przy ul. (...), na mocy której zakupił materiały budowlane z firmy (...) z siedzibą w R. przy ul. (...) w dniu 22 maja 2013 r., za które wystawiono fakturę VAT o nr (...) w dniu 31 maja 2013 r. na łączną sumę 5.689,68 zł, przy czym dokonał wpłaty zaliczki w kwocie 5000 zł, nie dokonując spłaty pozostałych 689,68 zł, przez co doprowadził do niekorzystnego rozporządzania mieniem poprzez nieuiszczenie zapłaty za wystawioną fakturę, czym wprowadził w błąd pokrzywdzonych P.W. (...) sp. j. B. P., E. P. co do możliwości i zamiaru spłaty zobowiązań, tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk .

4. Działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w realizacji z góry powziętego zamiaru, w dniu 19 marca 2013 r. w Z.gm. Z. zawarł umowę handlową pomiędzy spółką P.W. (...) sp. j. B. P., E. P. z siedzibą w R. przy ul. (...) firmą (...) z siedzibą w N. przy ul. (...), na mocy której zakupił materiały budowlane z firmy (...) z siedzibą w R. przy ul. (...) w dniu 11 czerwca 2013 r., za które wystawiono fakturę VAT o nr (...) w tym samym dniu na łączną sumę 6.933,66 zł, a następnie nie dokonał jej zapłaty, przez co doprowadził do niekorzystnego rozporządzania mieniem poprzez nieuiszczenie zapłaty za wystawioną fakturę, czym wprowadził w błąd pokrzywdzonych P.W. (...) sp. j. B. P., E. P. co do możliwości i zamiaru spłaty zobowiązań, tj. o popełnienie przestępstwa określonego w art. 286 § 1 kk .

Wyrokiem z dnia 13 września 2016 roku, Sąd Rejonowy w Toruniu, sygn. akt II K 1359/14:

I. Uznał oskarżonego R. P. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, z tym ustaleniem, że stanowią ciąg przestępstw z art. 286 § 1 kk i za to, w myśl art. 91 § 1 kk, na mocy art. 286 § 1 kk, orzekł wobec niego karę 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności, a na mocy art. 33 § 2 kk – 20 (dwadzieścia) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda.

II. Na mocy art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 kk, wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesił oskarżonemu warunkowo na dwuletni okres próby.

III. Na mocy art. 72 § 2 kk, zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz P.W. (...) sp. j. B. P., E. P. kwoty 60.423,67 zł (sześćdziesiąt tysięcy czterysta dwadzieścia trzy złote sześćdziesiąt siedem groszy) w terminie 1 (jednego) roku od uprawomocnienia się wyroku.

IV. Zwolnił oskarżonego od opłaty i kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa.

Wyrok ten zaskarżył w całości na korzyść oskarżonego obrońca oskarżonego, zarzucając mu:

1. Obrazę przepisów postępowania, tj. 415 § 1 kpk, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez orzeczenie wobec oskarżonego środka kompensacyjnego w postaci obowiązku naprawienia szkody, podczas gdy o roszczeniu wynikającym z popełnienia przestępstwa prawomocnie orzeczono.

2. Obrazę przepisów prawa materialnego, tj. 286 § 1 kk poprzez błędne jego zastosowanie i uznanie, że czyn oskarżonego wyczerpuje znamiona określone w art. 286, podczas gdy sprawca nie działał z zamiarem wprowadzenia w błąd, wyzyskania błędu albo wyzyskania niezdolności pokrzywdzonego do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

3. Naruszenie art. 167 kpk przez pominięcie dowodu z przesłuchania R. C. – osoby odpowiedzialnej za finanse w firmie oskarżonego.

W konkluzji apelujący wniósł o: zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego oraz o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu ze wszystkich kart akt sprawy o sygnaturze sprawy (...)Sądu Rejonowego w T., a w szczególności pozwu z załącznikami, nakazu zapłaty na okoliczność tożsamości roszczeń z roszczeniami objętymi obowiązkiem naprawienia szkody.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Na samym wstępie stwierdzić należy, iż zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji przeprowadził przewód sądowy w sposób wszechstronny i wnikliwy, dokonując wszelkich niezbędnych czynności dowodowych, koniecznych dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Ocena zgromadzonego materiału dowodowego mieściła się przy tym w granicach sędziowskiej swobody, należycie uwzględniając zasady logiki i prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Pozostawała ona wobec powyższego pod pełną ochroną dyspozycji art. 7 kpk, spotykając się w związku z tym z całkowitą akceptacją Sądu Okręgowego.

Odnotowania wymaga również fakt, iż pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku sporządzone zostało zgodnie ze wszystkimi wymogami, jakie stawia mu art. 424 kpk, pozwalając tym samym Sądowi II instancji na pełną i właściwą ocenę motywów, jakimi kierował się Sąd Rejonowy przy wydaniu orzeczenia. W szczególności w uzasadnieniu tym w sposób niebudzący wątpliwości przedstawione zostały poczynione ustalenia faktyczne, jak i ocena zebranych dowodów.

Rozpoznając niniejszą sprawę, w żadnym przypadku Sąd Okręgowy nie dopatrzył się także uchybienia przepisom postępowania karnego. Sąd I instancji w toku procesu zgromadził wszelki materiał niezbędny do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia, uwzględniając okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Brak też przesłanek do formułowania twierdzeń, iż niedające się usunąć wątpliwości, rozstrzygnięte miałyby być wbrew regule wyrażonej w art. 5 § 2 kpk, a sprowadzające się do zasady in dubio pro reo.

W związku z tym, iż Sąd Odwoławczy w całej rozciągłości aprobuje stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie ustalonego stanu faktycznego, oceny materiału dowodowego, jak i w przedmiocie winy oskarżonego, nie ma więc potrzeby, aby w tym miejscu szerzej przytaczać argumentację zawartą w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, a za wystarczające uznać należy odwołanie się do niej.

Prawidłowe przeprowadzenie postępowania dowodowego oraz właściwa, zgodna z wymogami art. 7 kpk, ocena wszystkich dowodów, doprowadziły Sąd Rejonowy do w pełni trafnych ustaleń w zakresie stanu faktycznego. Sąd II instancji w całej rozciągłości aprobuje te ustalenia, które to znalazły odzwierciedlenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, traktując je jako własne. Sprawstwo przedmiotowego czynu przez oskarżonego wykazane zostało ponad wszelką wątpliwość.

To prawda, że oskarżony nie przyznaje się do winy, jednakże prawidłowa ocena dowodów zgromadzonych w sprawie prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż oskarżony popełnił zarzucane mu przestępstwa. W przeciwieństwie do stanowiska apelującego, Sąd Okręgowy – za Sądem meriti – uznał, że oskarżony w pełni świadomie dokonał przestępstwa oszustwa, wprowadzając pokrzywdzonego w błąd co do zamiaru zapłaty za pobrany towar. Okoliczności ustalone w sprawie jednoznacznie za tym przemawiają.

Wymierzonej oskarżonemu kary nie można uznać za szczególnie surową. Uwzględnia wszelkie okoliczności łagodzące i obciążające i jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu. Sąd Rejonowy, w tym zakresie, podjął trafną decyzję, we właściwy sposób ją uzasadniając. Argumentacja zawarta w apelacji nie jest w stanie zdyskredytować zasadności rodzaju i wymiaru orzeczonej kary. W tej konkretnej sprawie, tą adekwatną karą jest ta wymierzona przez Sąd Rejonowy.

Jedyna kwestia z jaką należy zgodzić się za apelującym to fakt niemożności orzeczenia środka probacyjnego, albowiem zapadło już orzeczenie cywilne zasądzające należną dłużną kwotę. W związku z powyższym, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok - tak jak w wyroku odwoławczym.

Ponadto, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się tego rodzaju uchybień, które stanowiłyby przesłankę bezwzględnej przyczyny odwoławczej, i które stanowiłyby podstawę do uchylenia wyroku.

Z uwagi na sytuację majątkową i finansową oskarżonego, Sąd Okręgowy zwolnił go od uiszczenia kosztów sądowych za drugą instancję.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE