WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Przemyślu V Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Tryksza
Protokolant: st.sekr.sądowy Elżbieta Budzan

po rozpoznaniu w dniu 21 października 2015 r. w Przemyślu

na rozprawie

sprawy z powództwa:

(...) Spółka z o.o. w Ś.

przeciwko:

(...) Company SE w R., Łotwa

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) Company SE w R. na rzecz powoda (...) Spółka z o.o. w Ś. kwotę 2 398,50 zł (dwa tysiące trzysta dziewięćdziesiąt osiem złotych 50/100) z odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 21.03.2015r do dnia zapłaty,

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.128,15 zł (jeden tysiąc sto dwadzieścia osiem złotych 15/100) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika.

UZASADNIENIE
wyroku z dnia 21 października 2014 r.
Sądu Rejonowego w Przemyślu V Wydziału Gospodarczego

We wniesionym pozwie powód (...) Sp. z o.o. w Ś. domagał się od pozwanego (...) COMPANY SE R., Łotwa zapłaty kwoty 2.398,50 zł. z odsetkami w wysokości ustawowej oraz zapłaty kosztów procesu. Na uzasadnienie wniesionego roszczenia powód podał, iż w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej wynajął samochód zastępczy marki R. (...) poszkodowanemu w wyniku kolizji drogowej z dnia 16.02.2015 r. K. C. – na okres od dnia 18.02.2015 r. do dnia 02.03.2013 r. tj. za okres 13 dni. Sprawca szkody w pojeździe poszkodowanego posiadał ubezpieczenie OC u strony pozwanej, która odmówił przyznania odszkodowania podnosząc argumenty o braku należytego udokumentowania szkody co zdaniem powoda należy traktować jedynie w kategoriach dążenia do przewlekłości procesu likwidacji szkody.

Sąd Rejonowy w Przemyślu V Wydział Gospodarczy nakazem zapłaty z dnia 22.05.2015 r. , wydanym w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt V GNc 231/15 nakazał stronie pozwanej zaspokoić roszczenie strony powodowej wraz z kosztami procesu.

Od powyższego nakazu zapłaty strona pozwana wniosła sprzeciw zaskarżając wydany nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwany wskazał, iż podmiot wskazany w nakazie nie ma zdolności sądowej . W treści sprzeciwu pozwany przyznał, iż ponosi odpowiedzialność co do zasady za skutki kolizji drogowej, która pociągnęła konieczność wynajmu samochodu zastępczego wskazując przy tym, iż powód nie współdziałał z pozwany i nie udokumentował w sposób należyty szkody w postępowaniu likwidacyjnym i wystąpił na drogę postępowania sądowego. Pozwany również zakwestionował zasadność najmu jak też wysokość stawki najmu za pojazd. Powód w odpowiedzi na twierdzenia pozwanego wskazał, iż prawidłowo w pozwanie oznaczył pozwanego (...) COMPANY SE R., Łotwa. Podał, iż pozwany wskazywał na konieczność nadesłania oryginału pełnomocnictwa lub potwierdzonej za zgodność z oryginałem przez osobę upoważnioną udzielonego powodowi przez K. C., a nie z powodu braku przedłożenia oryginału lub poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii cesji wierzytelności. Powód podał, iż poszkodowany nie udzielał mu żadnego pełnomocnictwa lecz w drodze umowy cesji przeniósł na niego wierzytelność pieniężną wobec pozwanego. To zdaniem powoda należy ocenić wyłącznie w kategoriach przewlekłości postępowania likwidacyjnego. Powód stwierdził, iż przy szkodzie całkowitej zasadnym okresem najmu jest okres do czasu spełnienia świadczenia za szkodę całkowitą, poszkodowany zaś otrzymał środki z tytułu odszkodowania w dniu 04.03.2015 r. Powód wskazał także, iż pojazd zastępczy powinien odpowiadać klasie i rodzajowi pojazdu uszkodzonego, zaś cena wynajmu nie może być rażąco wyższa od cen średnich dla określonej kategorii usług.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w R. prowadzi działalność obejmującą m.in. wynajem samochodów zastępczych na czas naprawy pojazdów uszkodzonych wskutek kolizji i wypadków drogowych. W ramach tej działalności strona powodowa wynajęła samochód zastępczy marki R. (...) poszkodowanemu K. C., w wyniku kolizji drogowej z dnia 16.02.2015 r. , w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód poszkodowanego marki S. (...). Czasokres wynajmu pojazdu zastępczego miał miejsce od dnia od 18.02.2015 r. do dnia 2.03.2013 r. , powstała szkoda w pojeździe poszkodowanego miała charakter szkody całkowitej. Poszkodowany wykorzystywał auto zastępcze na potrzeby dojazdu do pracy i w celu załatwienia spraw osobistych. Wynajmując auto zastępcze poszkodowany K. C. zaakceptował stawki czynszu zgodne z cennikiem strony powodowej.

(dowód: odpisu KRS powoda k. 9-11, pełnomocnictwa k. 34, protokołu zdawczo-odbiorczego pojazdu k. 16, umowy najmu pojazdu zastępczego wraz z cennikiem k. 13-14, oświadczenie poszkodowanego k. 17).

Bezspornie sprawca kolizji drogowej, a więc szkody w pojeździe poszkodowanego, posiadał ubezpieczenie w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń, w którym to poszkodowany zgłosił szkodę.

Powód w dniu 16.04.2014 r. wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT na kwotę brutto 2.398,50 zł, przy przyjęciu stawki 150 zł netto (184,50 zł brutto) za jeden dzień najmu pojazdu zastępczego i była to stawka, która nie odbiegała w sposób rażący od stawek innych firm zajmujących się taką działalnością na rynku lokalnym. Przy czym na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 18.02.2015 r. poszkodowany przeniósł na stronę powodową wierzytelność w zakresie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wraz ze wszystkimi prawami z nią związanymi, w stosunku do pozwanego towarzystwa ubezpieczeń. Poszkodowanemu w dniu 4.03.2015 r. zostało przez pozwanego wypłacone odszkodowanie z tytułu powstania szkody całkowitej w jego pojeździe, na podstawie decyzji pozwanego z dnia 02.03.2015 r. . .

(dowód: umowy cesji wierzytelności k. 18 wraz z pełnomocnictwem k. 19, oświadczenia poszkodowanego k. 22,25-26 , faktura VAT z dnia 06.03.2015 r. k. 23, decyzji pozwanego k. 27-28, cenniku wynajmu k. 30-34).

Pozwany e-mailem z dnia 11.03.2015 r. zwróci się do powoda o przesłanie cesji wierzytelności potwierdzonej za zgodność z oryginałem dotyczącej wynajmu pojazdu zastępczego poszkodowanemu. Pismem z dnia 14.03.2015 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty należności objętej pozwem, stwierdzając, iż okres najmu został przez niego należycie udokumentowany, zaś żądanie pozwanego zmierza jedynie do przewlekania postępowania likwidacyjnego. Pismem z dnia 17.03.2015 r. pozwany odmówił wypłaty odszkodowania z uwagi na brak nadesłania oryginału pełnomocnictwa bądź potwierdzonej za zgodność z oryginałem przez osobę uprawnioną, udzielne pozwanemu przez poszkodowanego K. C..

(dowód: e-mail z dnia 11.03.2015 r. k. 29, wezwanie do zapłaty z dnia 14.03.2015 r. k. 36, pismo pozwanego z dnia 17.03.2015 r. k. 52).

Przedstawiony powyżej stan faktyczny sprawy ustalono w oparciu o powołane dowody. Wskazać należy, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie był kwestionowany w zakresie jego autentyczności i prawdziwości z rzeczywistym stanem rzeczy przez którąkolwiek ze stron procesu.

Sąd zważył co następuje:

Wniesione powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie. Sąd podzielił w całości twierdzenia strony pozwanej w zakresie zasadności i okresu trwania najmu pojazdu zastępczego i należnych z tego tytułu kosztów. nie podzielając jedynie stanowiska pozwanego dotyczącego wysokości stawki za jedną dobę wynajmu pojazdu zastępczego.

W przedmiotowej sprawie oczywistym jest, iż strona pozwana przyjęła na siebie w oparciu o umowę ubezpieczenia OC odpowiedzialność za skutki zdarzenia drogowego do jakiego doszło w dniu 16.02.2015 r., wskutek czego uszkodzeniu uległ pojazd stanowiący własność poszkodowanego. Ten zresztą fakt przyznany został przez towarzystwo ubezpieczeń. W następstwie kolizyjnego uszkodzenia samochodu, poszkodowany dokonał wynajmu pojazdu zastępczego. Z tytułu tejże umowy wystawiona została stosowna faktura, znajdujące oparcie we włączonym do umowy cenniku powodowej spółki, który poszkodowany zaakceptował. Istota odpowiedzialności gwarancyjnej zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych wyrażona została w art. 34 ust. 1 i 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Regulacja ta przewiduje, że z tytułu ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ubezpieczyciel zobowiązany jest do naprawienia szkody w formie zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 2002 r., V CKN 903/2000, OSNC 2003/1 poz. 15 oraz uchwała Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 maja 2007 r., III CZP 150/2006, OSNC 2007/2010 poz. 144). W istocie jednak naprawienie szkody przez ubezpieczyciela polega na zapłaceniu kwoty pieniężnej koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Pod względem ekonomicznym (wartości świadczenia) występuje w takiej sytuacji ekwiwalentność obu postaci świadczeń odszkodowawczych przewidzianych w przepisie art. 363 § 1 k.c.

W przedmiotowej sprawie ważne znaczenie odgrywa ujęcie powypadkowej utraty możliwości korzystania z pojazdu mechanicznego jako szkody majątkowej.
Na gruncie prawa cywilnego reprezentatywne jest ustalenie szkody metodą dyferencyjną (różnicową), zgodnie z którą szkodę stanowi różnica między stanem majątku poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia sprawczego,
a stanem, który by istniał bez tego zdarzenia ( vide: uchwała z dnia 12 października
2001 r., III CZP 57/2001, OSNC 2002/5 poz. 57). Wydatki poniesione przez poszkodowanego na uzyskanie pojazdu zastępczego w okresie remontu uszkodzonego samochodu w następstwie zdarzenia szkodzącego – które by nie powstały bez tego zdarzenia – bez wątpienia prowadzącą do powypadkowego zmniejszenia majątku poszkodowanego, czyli straty (art. 361 § 2 k.c.). W judykaturze wskazano, iż muszą
to być wydatki zmierzające do wyłączenia lub ograniczenia szkody i bezspornie są nimi koszty wynajmu pojazdu zastępczego w celu kontynuowania działalności gospodarczej lub zawodowej, ponieważ zapobiegają utracie określonych dochodów (art. 361 § 2 k.c.). Szkodę stanowią również konieczne wydatki związane ze zdarzeniem szkodzącym.
Przy takim ujęciu, stratą w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. są objęte także te wydatki, które służą ograniczeniu (wyłączeniu) negatywnych następstw majątkowych doznanych przez poszkodowanego w wyniku uszkodzenia (zniszczenia) pojazdu. Negatywnym następstwem majątkowym jest tu utrata możliwości korzystania z rzeczy, a więc utrata uprawnienia stanowiącego atrybut prawa własności. Równocześnie Sąd miał na względzie, iż nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z kolizją komunikacyjną mogą być refundowane, istnieje wszakże obowiązek zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2 k.c., art. 362 k.c. i art. 826 § 1 k.c.). Albowiem refundacji przez ubezpieczyciela mogą podlegać tylko wydatki celowe i konieczne - rzeczywiście poniesione w wyniku najmu pojazdu zastępczego. Analiza zebranego materiału dowodowego, w kontekście opinii wydanej przez prowadzą do jednoznacznej konkluzji, iż jak zasadnie powód wskazywał, iż okres najmu pojazdu zastępczego jak w niniejszej sprawie z tytułu szkody całkowitej, nie może być dłuższy niż do czasu wypłaty poszkodowanemu odszkodowania. Ponieważ poszkodowanemu z tytułu szkody całkowitej zostało przyznane odszkodowanie w dniu 2.04.2015 r. i wypłacone poszkodowanemu w dniu 4.04.2015 r. , to okres najmu pojazdu zastępczego w dniach od 18.02.2015 r. do dnia 02.04.2015 r. zasługuje na miano wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych.

Sąd nie podzielił zarzutów strony pozwanej również co do zawyżenia stawki najmu auta zastępczego, tj. jej zawyżenia do kwoty 150,00 zł netto . Poszkodowany zaakceptował taką stawkę dokonując wynajmu auta zastępczego, przy czym zdaniem Sądu stawka ta nie odbiegała w sposób rażących od przeciętnych stawek stosowanych na rynku lokalnym przez inne firmy z tej branży w rażący sposób bo tylko w takiej sytuacji można byłoby przyjąć za zasadne zweryfikowanie tej stawki i jest stawką stosowaną przez pozwanego powszechnie za wynajem aut z tego segmentu. Przy czym trzeba wskazać, iż powód dokonał wynajmu poszkodowanemu auta z segmentu B, zaś poszkodowany miał uszkodzone auto z segmentu C. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem pozwanemu, iż powód nie współdziałał w procesie likwidacji szkody. Pozwany wezwał powoda e-mailem do przedłożenia umowy cesji wierzytelności potwierdzonej za zgodność z oryginałem, następnie zaś pismem z dnia 17.03.2015 r. odmówił wypłaty na rzecz powoda odszkodowania powołując na brak nadesłania oryginału pełnomocnictwa bądź kopii potwierdzonej za zgodność z oryginałem przez upoważnioną osobę, udzielonej przez K. C.. Jak słusznie podnosił powód, poszkodowany nie udzielił powodowi żądnego pełnomocnictwa w tej sprawie, powód zaś wysłał pozwanemu komplet dokumentów pozwalających na ustalenie szkody w tym zakresie. Tym samym nie można przyjąć stanowiska pozwanego o braku współpracy powoda w procesie likwidacji szkody.

Przy czym należy stwierdzić, iż powód prawidłowo oznaczył w pozwie stronę pozwaną jako (...) COMPANY SE R., Łotwa, wskazując zasadnie również jako adres dla doręczeń strony pozwanej oddział pozwanego w Polsce, w W.. Na skutek błędu Sądu w nakazie zapłaty, który obecnie stracił moc na skutek wniesienia sprzeciwu, została nieprawidłowo oznaczona strona pozwana jako (...) COMPANY SE – R. - Łotwa Oddział w Polsce w W.. Oznaczenie strony pozwanej wskazane w pozwie pozwala na ustalenie, iż pozwany posiada zdolność sądową.

Mając powyższe na uwadze na podstawie wyżej powołanych przepisów prawa oraz art. 509 § 1 k.c. należało orzec jak w sentencji wyroku.

W kwestii odsetek ustawowych za opóźnienie w zapłacie na rzecz strony powodowej Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., albowiem jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. W przedmiocie kosztów procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając nimi stronę pozwaną w całości jako stronę, przegrała proces w całości.