UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 kwietnia 2017 roku A. B. wystąpił przeciwko Miastu Ł. o zapłatę kwoty 2.268,88 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobom zajmującym lokal mieszkalny numer (...), położony przy ulicy (...) w Ł. w okresie od dnia 1 listopada 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku, a także przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k.2 – 5)

Nakazem zapłaty z dnia 14 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k.24)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 26 kwietnia 2017 roku Miasto Ł. wniosło o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany nie kwestionując swojej odpowiedzialności co do zasady zanegował wysokość dochodzonego roszczenia, w szczególności wyliczenie odszkodowania w oparciu o stawkę czynszu na poziomie 9,96 zł/m² pomimo przyjmowanej na potrzeby innych postępowań sądowych toczących się między stronami wartości 5,40 zł/m², a także braku uwzględnienia tzw. współczynnika efektywności czynszu najmu oraz ewentualnego regulowania opłat czynszowych przez eksmitowanych lokatorów.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k.26 – 27)

Pozwem z dnia 7 kwietnia 2017 roku A. B. wystąpił przeciwko Miastu Ł. o zapłatę kwoty 2.188,80 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobom zajmującym lokal mieszkalny numer (...), położony przy ulicy (...) w Ł. w okresie od dnia 1 listopada 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku, a także przyznanie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(pozew k.2 – 5 akt sprawy I C 359/17)

Nakazem zapłaty z dnia 14 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz zapłaty k.21 akt sprawy I C 359/17)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 26 kwietnia 2017 roku Miasto Ł. wniosło o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k.22 – 23 akt sprawy I C 359/17)

Postanowieniem z dnia 4 maja 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi połączył sprawę o sygnaturze akt I C 359/17 ze sprawą o sygnaturze akt I C 358/17 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

(postanowienie k.27 akt sprawy I C 359/17)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny :

A. B. jest współwłaścicielem z udziałem w wysokości ½ części w prawie własności nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą nr (...). Nieruchomość ta zbudowana jest budynkiem wielomieszkaniowym (kamienica), w którym położone są m.in. lokale mieszkalne nr (...).

( https://przegladarka-ekw.ms.gov.pl )

Wyrokiem z dnia 25 marca 2015 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt I C 1219/14 nakazał A. A., D. A., K. A. i D. S. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Ł. przy ulicy (...), przy czym, przyznał osobom eksmitowanym prawo do lokalu socjalnego. W toku postępowania sądowego Miasto Ł. występowało w charakterze interwenienta ubocznego.

(wyrok w sprawie I C 1219/14 k.10)

Wyrokiem z dnia 20 stycznia 2003 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt XIX C (...) nakazał S. J., J. J. i P. J. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Ł. przy ulicy (...), przy czym, przyznał osobom eksmitowanym prawo do lokalu socjalnego. Postępowanie sądowe toczyło się z powództwa Miasta Ł..

(wyrok w sprawie XIX C (...) k.10 akt sprawy I C 359/17)

Lokal mieszkalny nr (...) obejmuje dwa pokoje, kuchnię, łazienkę, toaletę i przedpokój o łącznej powierzchni użytkowej 56,95 m² i wyposażony jest w instalacje wodociągowo – kanalizacyjną, elektryczną i gazową. Kwestia ogrzewania pomieszczenia pozostaje w gestii osób je zajmujących.

Mieszkanie zajmowane było przez A. A., D. A., K. A. i D. S. na podstawie umowy najmu zawartej z Administracja (...) Ł. z dnia 1 grudnia 2006 roku. Przed rozwiązaniem stosunku najmu wysokość stawki czynszu wynosiła 5,40 zł/m². Do chwili obecnej osoby eksmitowane nie otrzymały oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W okresie od listopada 2016 roku do lutego 2017 roku lokatorzy regulowali jedynie opłaty w zakresie mediów. Nie uiszczali natomiast żadnych kwot tytułem odszkodowania za dalsze zajmowanie lokalu.

Obecny stan techniczny lokalu w zakresie stolarki okiennej i podłóg jest zadowalający, nieco gorszy zaś w zakresie ścian. W związku z wymianą instalacji kanalizacyjnej w pomieszczeniu łazienki została przeprowadzona rura kanalizacyjna, przy czym nie uszczelniono otworów w podłodze i suficie. Na skutek remontów prowadzonych w zakresie zewnętrznej elewacji kamienicy, a także pomieszczeń nad i pod lokalem mieszkalnym nr (...) doszło do dwukrotnego zalania mieszkania, a tynki na ścianach uległy popękaniu.

Lokatorzy lokalu nr (...) byliby gotowi uiszczać czynsz w wysokości 5,40 zł/m² pod warunkiem dokonywania bieżących prac remontowych i konserwacyjnych w ich mieszkaniu przez zarządcę nieruchomości, przy czym czynności takie nie są podejmowane.

(zeznania świadka D. S. – protokół rozprawy z dnia 20 lipca 2017 roku 28:19min – 30:08 min k.40 – 41, zeznania świadka A. A. – protokół rozprawy z dnia 20 lipca 2017 roku 32:10min – 41:12 min k.41, zeznania świadka D. A. – protokół rozprawy z dnia 20 lipca 2017 roku 41:37min – 45:38min k.41 – 42, zeznania świadka P. M. – protokół rozprawy z dnia 20 lipca 2017 roku 7:32min – 10:29min k.39, umowa najmu k.11 – 14)

Lokal mieszkalny nr (...) obejmuje pokój, kuchnię, przedpokój i toaletę o łącznej powierzchni użytkowej 54,94 m² i wyposażony jest w instalacje wodociągowo – kanalizacyjną, elektryczną i gazową. Kwestia ogrzewania pomieszczenia pozostaje w gestii osób je zajmujących.

Mieszkanie zajmowane było przez S. J., J. J. i P. J. na podstawie umowy najmu zawartej z Zakładem Gospodarki Mieszkaniowej Ł. z dnia (...) maja 1996 roku. Przed rozwiązaniem stosunku najmu wysokość stawki czynszu wynosiła 5,40 zł/m². Do chwili obecnej osoby eksmitowane nie otrzymały oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. W okresie od listopada 2016 roku do lutego 2017 roku lokatorzy regulowali jedynie opłaty w zakresie mediów. Nie uiszczali natomiast żadnych kwot tytułem odszkodowania za dalsze zajmowanie lokalu.

Obecny stan techniczny lokalu wskazuje na potrzebę dokonania prac remontowych. Stolarka okienna nie jest szczelna, zaś ściany i podłogi (pomimo nierówności) zachowują poziom dostateczny.

(zeznania świadka S. J. – protokół rozprawy z dnia 20 lipca 2017 roku 24:03min – 27:33min k.40, zeznania świadka P. M. – protokół rozprawy z dnia 20 lipca 2017 roku 7:32min – 10:29min k.39, umowa najmu k.11 – 13 akt sprawy I C 359/17)

Pismem z dnia 31 lipca 2015 roku lokatorzy lokalu mieszkalnego nr (...) zostali poinformowani o wypowiedzeniu dotychczasowej stawki czynszu i zmianie jej wysokości na kwotę 9,96 zł/m²począwszy od dnia 1 grudnia 2015 roku. W tym samym czasie zmiana w zakresie stawek czynszu została wprowadzona wobec innych osób zajmujących lokale w nieruchomości przy ulicy (...) w Ł.,

(zeznania świadka P. M. – protokół rozprawy z dnia 20 lipca 2017 roku 10:29min k.39, wypowiedzenie stawki czynszu wraz z potwierdzeniem odbioru k.16, wypowiedzenie stawki czynszu wraz z potwierdzeniem odbioru k.16 akt sprawy I C 359/17, wypowiedzenia k.17 – 20)

Pismem z dnia 20 maja 2015 roku Miasto Ł. poinformowało zarządcę nieruchomości o skierowaniu do realizacji wniosku o przyznanie lokalu socjalnego A. A., D. A., K. A. i D. S..

(pismo z dnia 20 maja 2015 roku k.15)

Pismem z dnia 8 marca 2017 roku (doręczonym tego samego dnia) A. B. wezwał Miasto Ł. do zapłaty w terminie 3 dni kwoty 2.268,88 złotych tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobom eksmitowanym z lokalu nr (...) przy ulicy (...) w Ł. za okres od listopada 2016 roku do lutego 2017 roku. W odpowiedzi z dnia (...) marca 2017 roku Miasto Ł. odmówiło spełnienia świadczenia.

(pisma z dnia 8 marca 2017 roku oraz 15 marca 2017 roku k.22 – 23)

Pismem z dnia 5 stycznia 2011 roku Administracja (...) Ł. zwróciła się do Miasta Ł. o rozważenie możliwości przydziału lokalu socjalnego S. J., J. J. i P. J.. Pismem z dnia 21 stycznia 2011 roku Miasto Ł. potwierdziło przyjęcie wniosku do realizacji.

(pismo z dnia 5 stycznia 2011 roku, pismo z dnia 21 stycznia 2011 roku k.14 – 15 akt sprawy I C 359/17)

Pismem z dnia 3 marca 2017 roku (doręczonym tego samego dnia) A. B. wezwał Miasto Ł. do zapłaty w terminie 3 dni kwoty 2.188,80 złotych tytułem odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobom eksmitowanym z lokalu nr (...) przy ulicy (...) w Ł. za okres od listopada 2016 roku do lutego 2017 roku.

(pisma z dnia 8 marca 2017 roku k.20 akt sprawy I C 359/17)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o całokształt zgromadzonego materiału dowodowego, w szczególności zeznania świadków, jak również dokumenty, których treść nie była kwestionowana na żadnym etapie postępowania przez którąkolwiek ze stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje :

Powództwa zasługiwały na uwzględnienie jedynie w części.

Na wstępie koniecznym jest poczynienie zastrzeżenia, że formalne połączenie obu spraw o sygnaturach akt I C 358/17 i I C 359/17 nie skutkowało powstaniem jednej nowej sprawy będącej przedmiotem rozstrzygnięcia. Samo połączenie spraw jest jedynie zabiegiem technicznym mającym znaczenie z punktu widzenia ekonomiki procesowej. Nadal jednak każda ze spraw zachowuje swoją odrębność i pozostaje samodzielną sprawą wymagającą odrębnego rozstrzygnięcia (por. postanowienie SN z dnia 15 lutego 2008 roku, I CZ 148/07, Lex nr 621810, postanowienie SN z dnia 2 lipca 2009 roku, III PZ 5/09, Lex nr 551888).

M. prawna podstawa zgłoszonych roszczeń opierała się na treści art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. 2001, Nr 71, poz. 733 z późń. zm., w dalszej części u.o.p.l.), przy czym sama zasada odpowiedzialności Miasta Ł. za brak dostarczenia lokalu socjalnego byłym lokatorom lokali mieszkalnych nr (...), położonych w Ł. przy ulicy (...) nie była kwestionowana.

Osią sporu pomiędzy stronami pozostawała wysokość samego odszkodowania, przy czym żądanie powoda w obu połączonych sprawach ograniczało się tylko i wyłącznie do utraconych korzyści w postaci braku możliwości wynajęcia na wolnym rynku lokali w dalszym ciągu zajmowanych przez osoby dysponujące uprawnieniem do otrzymania lokalu socjalnego (tzw. czynsz netto bez opłat związanych z eksploatacją lokali).

Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą ciężaru dowodu (art. 6 k.c. – onus probandi) każda ze stron zobowiązana jest do wykazania faktów, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne. Okolicznością taką pozostawała w niniejszym postępowaniu bez wątpienia stawka czynszu, jaką właściciel mógłby uzyskać, gdyby wynajął lokal mieszkalny na wolnym rynku, a czego nie mógł uczynić z uwagi na zaniechanie wykonania obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego eksmitowanym lokatorom przez właściwą jednostkę samorządu terytorialnego. Pozwana konsekwentnie od chwili złożenia sprzeciwów od nakazu zapłaty kwestionowała przyjmowaną przez powoda wartość 9,96 zł/m², jak posłużyła A. B. do ostatecznego sformułowania rozmiaru dochodzonych roszczeń. Pomimo to powód nie zaoferował środków dowodowych, które potwierdziłyby zasadność takiej właśnie wysokości stawki czynszu. Narzędziem takim pozostawała zaś ekspertyza biegłego z zakresu czynszów, która zweryfikowałaby stanowisko strony powodowej, przy czym dowód taki nie został zgłoszony przez A. B.. Jednocześnie okoliczność ta nie mogła zostać udowodniona li tylko twierdzeniami (...). Sąd nie kwestionuje w tym miejscu faktu, że w istocie doszło do wypowiedzenia uprzednio obowiązującej stawki czynszu z kwoty 5,40 zł/m² na kwotę 9,96 zł/m² wobec wszystkich podmiotów zajmujących pomieszczenia w ramach nieruchomości przy ulicy (...) w Ł. oraz wskazywanej wysokiej ściągalności czynszów od poszczególnych lokatorów. Nie prowadzi to jednak do automatycznej konkluzji, że również w przypadku spornych lokali mieszkalnych przyjęta stawka znajdowałaby swoje rynkowe uzasadnienie, w szczególności, że byłaby faktycznym odzwierciedleniem stawki, jaką gotowy byłby ponieść potencjalny najemca. W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy nie można także stwierdzić, czy stan techniczny pozostałych lokali, w których czynsz jest regulowany terminowo, pozostaje zbliżony swym standardem do spornych pomieszczeń nr (...). Czynnik ten wpływa zaś niewątpliwie na wysokość czynszu możliwego do uzyskania na wolnym rynku. W konsekwencji zeznania świadka P. M. jedynie uprawdopodabniają możliwość uzyskania stawki czynszu na poziomie 9,96 zł/m², przy czym instytucja uprawdopodobnienia (art. 243 k.p.c.) nie może w realiach niniejszej sprawy powodować złagodzenia wymogów dowodowych, tym bardziej w kontekście wyraźnego stanowiska strony przeciwnej.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że strona powodowa nie wykazała możliwości uzyskania na wolnym rynku z tytułu najmu spornych lokali czynszu opartego na stawce 9,96 zł/m². Wykazanie tej wartości wymagało odwołania się do wiadomości specjalnych (art. 278 k.p.c.), co ostatecznie nie nastąpiło. Sąd w niniejszym składzie ma świadomość, że przyjęta przez powoda wartość nie jest wygórowana co do zasady, nie mniej jednak w licznych sprawach o zbliżonej tematyce przeprowadzane ekspertyzy niejednokrotnie prowadzą do stwierdzenia stawki czynszu na poziomie niższym niż 9,96 zł/m² w odniesieniu do lokali mieszkalnych charakteryzujących się zbliżonymi cechami tj. powierzchnia (ok. 50 – 60 m²), lokalizacja (centrum miasta), czy też charakter zabudowy (kamienica). Przy braku zgłoszenia wniosku dowodowego o przeprowadzenie opinii biegłego, ewentualne przyjęcie jako uzasadnionej, stawki czynszu na poziomie 9,96 zł/m², 8,50 zł/m², 7,50 zł/m², czy też niższej, a nawet wyższej stanowiłoby dowolne ustalenie (swego rodzaju swobodne dywagacje), które nie może być przedmiotem postępowania sądowego. Z tych też względów, wartość stawki czynszu zgłoszona przez A. B., jako jedynie uprawdopodobniona, lecz nie udowodniona, nie mogła stanowić podstawy rozstrzygnięcia w obu połączonych sprawach.

Poczynione do tej pory rozważania nie oznaczają jednak, że roszczenia powoda nie zasługiwały na uwzględnienie w żadnej mierze.

Stosownie do treści art. 18 ust. 3 u.o.p.l. osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł. W realiach niniejszej sprawy bezspornym pozostawały przy tym fakty, że stawka czynszu sprzed wygaśnięcia stosunku najmu wynosiła 5,40 zł/m², a lokatorzy lokali mieszkalnych nr (...) nie uiszczali odszkodowania z tego tytułu w żadnej mierze w okresie objętym żądaniem pozwu (listopad 2016 – luty 2017). Tym samym zaniechanie pozwanej w zakresie dostarczenia lokali socjalnych osobom uprawnionym, wiążąca się z tym niemożność swobodnego dysponowania lokalami, a także brak regulowania jakichkolwiek opłat z tego tytułu skutkowały powstaniem szkody po stronie powoda w wysokości co najmniej wysokości odszkodowania, które winno być na jego rzecz uiszczane z każdym miesiącem dalszego zajmowania pomieszczeń.

W istocie odpowiedzialność gminy za szkodę wynikłą z zajmowanego lokalu bez tytułu prawnego przez osobę uprawnioną z mocy wyroku do lokalu socjalnego oraz tej osoby jest odpowiedzialnością in solidum (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2007 roku, III CZP 121/07, OSNC 2008/12/137). Nadto odpowiedzialność odszkodowawcza gminy wobec właściciela za niedostarczenie lokalu socjalnego nie jest odpowiedzialnością subsydiarną w stosunku do obowiązku tej osoby wynikającego z art. 18 ust. 1 i 3 u.o.p.l. (por. wyrok z dnia 19 czerwca 2008 roku, V CSK 31/08, Biul.SN 2008/10/12). W ramach obowiązujących uregulowań właściciel pozbawiony prawa dysponowania lokalem może dochodzić od jednostki samorządu terytorialnego odszkodowania w pełnej wysokości (art. 361 k.c.), z kolei zakres odpowiedzialności osoby, która uzyskała prawo do lokalu socjalnego i nadal zajmuje sporny lokal, będzie zawsze ograniczona do wysokości wynikającej z art. 18 ust. 3 u.o.p.l. To zaś znajduje odzwierciedlenie w powszechnie akceptowanym poglądzie o przysługującym gminie regresie z tytułu wypłacenia właścicielowi odszkodowania w stosunku do lokatora nie realizującego obowiązku wynikającego z art. 18 ust. 3 u.o.p.l. i granicach określonych tym przepisem (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2004 roku, I CK 581/03, Lex nr 688875).

Ustalenie wysokości odszkodowania należnego powodowi w oparciu o wysokość stawki czynszu obowiązującej przed wygaśnięciem stosunku najmu lokali nr (...) (por. uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 30 stycznia 2015 roku, III Ca 1408/14, Lex nr 2126020) odwołuje się zatem do wartości pobieranej od byłych lokatorów przed wydaniem wyroków eksmisyjnych i nie wymaga w tej mierze zasięgnięcia wiadomości specjalnych. W judykaturze zasadnie wskazywany jest pogląd, zgodnie z którym ziszczenie się przewidzianej w art. 278 k.p.c. przesłanki wymogu wiadomości specjalnych jest każdorazowo przedmiotem oceny sądu na tle okoliczności danego przypadku. Rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych wówczas, gdy przy jej rozpoznawaniu wyłoni się zagadnienie, którego wyjaśnienie wykracza poza zakres wiadomości i doświadczenia życiowego osoby nie posiadającej wiadomości specjalnych z określonej dziedziny (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2017 roku, III CSK 341/16, Lex nr 2311191, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 października 2000 roku, III CKN 1238/00, Lex nr 533879, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2008 roku, II CSK 545/07, Lex nr 385597).

Podzielając powyższe stanowisko w całej rozciągłości Sąd określił wysokość odszkodowania należnego A. B. w oparciu o stawkę czynszu w wysokości 5,40 zł/m², która kształtuje się następująco :

a) w odniesieniu do lokalu nr (...)m² x 5,40 zł/m² = 307,53 złotych / miesięcznie, w okresie listopad 2016 – luty 2017 – 307,53 złotych x 4 = 1.230,12 złotych;

b) w odniesieniu do lokalu nr (...)m² x 5,40 zł/m² = 296,68 złotych / miesięcznie, w okresie listopad 2016 – luty 2017 – 296,68 złotych x 4 = 1.186,72 złotych.

Ostateczna wysokość odszkodowania została ustalona przy uwzględnieniu tzw. współczynnika efektywności najmu na poziomie 95 %. Zasady doświadczenia życiowego oraz wiedza znana urzędowo ze spraw o zbliżonej tematyce potwierdzają, że przygotowanie lokalu mieszkalnego celem jego najmu na wolnym rynku wymaga przeprowadzenia prac odświeżających po okresie jego zajmowania przez dotychczasowych lokatorów (w niniejszej sprawie okres niemalże 11 lat – lokal nr (...) oraz okres przeszło 20 lat – lokal nr (...)). Nie bez znaczenia przy tym pozostaje konieczność znalezienia potencjalnego najemcy. Okoliczności te czynią mało prawdopodobnym możliwość zasiedlenia zwolnionych lokali bezzwłocznie (następnego dnia po ich opróżnieniu). W konsekwencji Sąd uwzględnił jako okres bezczynszowy (niemożność uzyskiwania dochodów z tytułu najmu) okres zwyczajowo przyjmowanych kilku dni (nieprzekraczających w tym przypadku jednego tygodnia).

Z tych wszystkich względów na rzecz A. B. zostały przyznane kwoty odpowiednio : 1.168,61 złotych (1.230,12 złotych x 0,95) – lokal nr (...) oraz 1.127,38 złotych (1.186,72 złotych x 0,95) – lokal nr (...) jako odszkodowania za niedostarczenie lokali socjalnych przez jednostkę samorządu terytorialnego osobom zajmującym sporne lokale mieszkalne w okresie od dnia 1 listopada 2016 roku do dnia 28 lutego 2017 roku. W pozostałym zakresie powództwa, jako nieudowodnione podlegały oddaleniu.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. uwzględniając wezwania do zapłaty kierowane przez powoda wobec Miasta Ł. z dnia 8 marca 2017 roku (lokal nr (...)) oraz z dnia 3 marca 2017 roku (lokal nr (...)). Tym samym jako termin wymagalności należności ubocznych wskazano zgodnie z żądaniem powoda dzień 7 kwietnia 2017 roku (data wytoczenia powództwa).

O kosztach procesu Sąd orzekł w obu połączonych sprawach zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia mając na uwadze stopień wygrania spraw przez A. B. na poziomie 51 % (1.168,61 złotych / 2.268,88 złotych = 0,51 – sprawa I C 358/17 oraz 1.127,38 złotych / 2.188,80 złotych – 0,51 – sprawa I C 359/17).

W sprawie o sygn. akt I C 358/17 koszty procesu objęły kwotę 1.931 złotych, w tym po stronie powoda – 1.031 złotych (114 złotych tytułem opłaty od pozwu – art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz.U. 2015, poz. 1804 z późń. zm., a także 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa), zaś po stronie pozwanej 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych). Powoda winny obciążać koszty w wysokości 946,19 złotych (1.931 złotych x 0,49), skoro jednak faktycznie poniósł je w kwocie 1.031 złotych, pozwany winien zwrócić na rzecz A. B. kwotę 84,81 złotych (1.031 złotych – 946,19 złotych).

W sprawie o sygn. akt I C 359/17 koszty procesu objęły kwotę 1.927 złotych, w tym po stronie powoda – 1.027 złotych (110 złotych tytułem opłaty od pozwu – art. 13 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego - § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych – Dz.U. 2015, poz. 1804 z późń. zm., a także 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa), zaś po stronie pozwanej 900 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych). Powoda winny obciążać koszty w wysokości 944,23 złotych (1.927 złotych x 0,49), skoro jednak faktycznie poniósł je w kwocie 1.027 złotych, pozwany winien zwrócić na rzecz A. B. kwotę 82,77 złotych (1.027 złotych – 944,23 złotych).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE