UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 10 maja 2013 roku powódka K. C., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata, wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych A. B. i M. J. kwoty 25.000 zł z tytułu zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu tytułem naprawienia szkody wywołanej nieprawidłowym wykonaniem w dniu 25 września 2012 roku próby laserowej, której celem było dalsze leczenie trądziku. Powódka żądała również zasądzenia na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania i zwolnienia od kosztów sądowych w całości. W uzasadnieniu podniesiono, że powódka w wyniku nieprawidłowo przeprowadzonej próby laserem doznała poparzenia pierwszego stopnia przedramienia, po którym zostały widoczne, szpecące blizny. Podniesiono, że pozew kierowany jest przeciwko pozwanym, gdyż ubezpieczyciel w związku z brakiem współpracy w procesie likwidacji ze strony pozwanych, odmówił powódce wypłaty świadczenia.

(pozew k. 2-4, pełnomocnictwo k. 5)

Postanowieniem z dnia 25 maja 2013 roku Sąd zwolnił powódkę od kosztu opłaty stosunkowej od pozwu w całości oddalając wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w pozostałym zakresie.

(postanowienie k. 19)

W dniu 4 grudnia 2013 roku, w sprawie o sygn. akt II C 362/13 Sąd wydał w wyrok zaoczny w którym: zasądził od pozwanych A. B. i M. J. solidarnie na rzecz powódki kwotę 25.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 18 lipca 2013 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części, nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności, obciążył pozwane solidarnie na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotą 1.250 zł tytułem opłaty od pozwu, której nie miała obowiązku uiścić powódka oraz zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 2.417 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

(wyrok zaoczny k. 59).

Odpisy wyroku zaocznego z pouczeniami przesłano dla pozwanych na adres Ł., ulica (...). Doręczenia nastąpiły przez awizo.

(dowody doręczenia k. 62-63)

W dniu 20 marca 2015 roku pozwana M. J. wniosła sprzeciw od w/w wyroku zaocznego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia. Podniosła, że odpis wyroku zaocznego nie został jej skutecznie doręczony, gdyż korespondencja wysyłana do niej przez Sąd w toku przedmiotowego postępowania była wysyłana na nieprawidłowy adres – adres (nieaktualny) prowadzenia działalności gospodarczej, a nie na adres zamieszkania. Wskazała, że jest na stałe zameldowana pod adresem: Ł., ul. (...). W sprzeciwie zaskarżyła wyrok zaoczny w całości i wniosła o jego uchylenie oraz oddalenie powództwa w całości. Wniosła również o zwolnienie jej od kosztów sądowych. Wniosła o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W..

(wniosek o przywrócenie terminu – k. 78-85, sprzeciw od wyroku zaocznego k. 86-89 wraz z załącznikami k. 91-103)

W dniu 26 marca 2015 roku pozwana A. B. wniosła sprzeciw od w/w wyroku zaocznego wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia. Podniosła, że odpis wyroku zaocznego nie został jej skutecznie doręczony, gdyż korespondencja wysyłana do niej przez Sąd w toku przedmiotowego postępowania była wysyłana na nieprawidłowy adres – adres (nieaktualny) prowadzenia działalności gospodarczej, a nie na adres zamieszkania. Wskazała, że jest na stałe zameldowana pod adresem: Ł., ul. (...). W sprzeciwie zaskarżyła wyrok zaoczny w całości i wniosła o jego uchylenie oraz oddalenie powództwa w całości i zwolnienie od kosztów sądowych. Wniosła o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W..

(wniosek o przywrócenie terminu – k. 120-126, sprzeciw od wyroku zaocznego wraz z załącznikami k. 127-136)

Postanowieniem z dnia 18 marca 2016 roku wydanym pod sygn. akt II C 362/13 Sąd zawiesił rygor natychmiastowej wykonalności nadany wyrokowi zaocznemu z dnia 4 grudnia 2013 roku, oddalił wniosek o nadanie klauzuli wykonalności wyrokowi zaocznemu z dnia 4 grudnia 2013 roku, stwierdził, że sprzeciw pozwanej A. B. od wyroku zaocznego z dnia 4 grudnia 2013 roku został wniesiony w terminie, stwierdził, że sprzeciw pozwanej M. J. od wyroku zaocznego z dnia 4 grudnia 2013 roku został wniesiony w terminie, umorzył postępowanie wywołane wnioskiem pozwanej A. B. o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego z dnia 04 grudnia 2013 roku i umorzył postepowanie wywołane wnioskiem pozwanej M. J. o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego z dnia 4 grudnia 2013 roku.

(postanowienie k. 241-243)

Postanowieniem z dnia 18 marca 2016 roku wydanym pod sygn.. akt II C 362/13 Sąd na podstawie art. 194 § 1 k.p.c. oddalił wniosek o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W..

(postanowienie k. 244)

Do końca postępowania strony pozostały przy dotychczasowych stanowiskach w sprawie (protokół elektroniczny rozprawy z dnia 11 września 2017 roku k. 347-348).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 września 2012 roku w Salonie (...) w Ł. K. C. poddała się próbie (...) wykonanej na prawym przedramieniu celem docelowego leczenia trądziku na twarzy. Próba polegała na przyłożeniu urządzenia do ręki i naciśnięcia przycisku z wiązką światła, która przechodziła w ciepło przy zetknięciu ze skórą. Próbę wykonywała A. B.. Kosmetyczka dokonała czterech przyłożeń wiązki światła. Powódka mówiła A. B. o dużym cieple, co kosmetyczka uznała za normalne. Próba trwała maksymalnie kilka minut. Po wykonaniu próby miejsce na przedramieniu zrobiło się zaczerwienione. Powódka po kilku dniach miała przyjść na kontrolę do salonu.

(dokumentacja zdjęciowa koperta k. 7, k. 32-38, zeznania powódki elektroniczny protokół rozprawy z dnia 19 czerwca 2017 roku k. 328-330, zeznania pozwanej A. B. elektroniczny protokół rozprawy z dnia 19 czerwca 2017 roku k. 330-332)

Przed zabiegiem powódka wypełniła ankietę o stanie zdrowia. Zgodnie z oświadczeniem zawartym w wywiadzie medyczno–kosmetycznym, powódka musiała odpowiedzieć w sposób twierdzący lub negujący na zadane jej tam pytania. Na zadane jej pytania powódka odpowiedziała negatywnie, potwierdziła jedynie występowanie u niej opryszczki. Przed zabiegiem powódka została poinformowana przez A. B. o ewentualnych działaniach ubocznych i niepożądanych po zabiegu: możliwości wystąpienia krótkotrwałych efektów w postaci zaczerwienienia, pęcherzyków, strupków, czasowego odbarwienia skóry i obrzęków, oraz że po zabiegu nie można się opalać. Po tym pouczeniu i wyjaśnieniu powódka wyraziła zgodę na wykonanie próby.

(karta pacjenta k. 11-11v, zeznania powódki elektroniczny protokół rozprawy z dnia 19 czerwca 2017 roku k. 328-330, zeznania pozwanej A. B. elektroniczny protokół rozprawy z dnia 19 czerwca 2017 roku k. 330-332)

Następnego dnia po wykonaniu próby na przedramieniu powódki widoczne były przebarwienia z pęcherzykami z wodą. Powódka zgłosiła się do lekarza POZ, który zalecił natłuszczanie skóry, a następnie konsultowała z dermatologiem. Powódka zgłosiła się do Centrum Diagnostyczno – Leczniczego (...) im. WAM w Ł. oraz podjęła leczenie w poradni dermatologicznej (...) Centrum (...).

(dokumentacja medyczna k. 12, k. 13-14v)

Powódka dzień lub dwa po zabiegu przyszła do salonu pokazując zaczerwienioną rękę z dwoma pęcherzykami z wodą. Powódka zażądała podania numeru polisy ubezpieczyciela.

(zeznania pozwanej M. J. elektroniczny protokół rozprawy z dnia 19 czerwca 2017 roku k. 332)

M. J. wraz z A. B. prowadziły Salon (...) w Ł. przy ulicy (...) w ramach umowy spółki cywilnej w okresie od 1 października 2010 roku do 31 stycznia 2013 roku.

(umowa spółki cywilnej k. 91-93, zaświadczenie k. 94, zaświadczenie (...) k. 16, wypowiedzenie umowy spółki k. 73)

W dacie zabiegu Salon (...) w Ł. posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej w W., o numerze polisy (...).

(kopia polisy k. 46-47)

Powódka mailem w dniu 2 listopada 2012 roku zgłosiła (...) Spółce Akcyjnej w W. szkodę, który potwierdził jej przyjęcie pismem z dnia 5 listopada 2012 roku. Pismem z dnia 26 listopada 2012 roku Towarzystwo (...) wezwało powódkę do złożenia wykazu dokumentów. Pismem z dnia 18 stycznia 2013 roku Towarzystwo (...) odmówiło wypłaty świadczenia z uwagi na niezłożenie dokumentów niezbędnych do zajęcia stanowiska w sprawie.

(zgłoszenia szkody k. 48-50, pismo pozwanego k. 41-42v, decyzja k. 28-28v)

W dniu 25 września 2012 roku powódka uległa oparzeniu laserem II stopnia w czasie wykonywania wstępnej próby w obrębie prawego przedramienia. W obrębie prawego przedramienia występują śladowe, praktycznie niewidoczne odbarwienia, będące zejściem wykonanej próby. Obecnie zmiany nie mogą sprawiać żadnych dolegliwości przedmiotowych. Uszkodzenia ciała powódki powstałe na skutek zdarzenia z dnia 25 września 2012 roku nie kwalifikują się do uznania, że mogą stanowić postawę do orzeczenia trwałego procentowego uszczerbku na zdrowiu. Z punktu widzenia lekarskiego u powódki nie ma wskazań do usunięcia zmian, bo praktycznie ich nie ma. Odbarwienia nie będą bardziej widoczne przy opalaniu, gdyż ich praktycznie nie ma. Wraz z upływem czasu będą stawały się całkowicie niewidoczne. Z punktu widzenia medycznego nie ma wskazań do podjęcia działań naprawczych.

(pisemna opinia biegłej dermatolog k. 298, uzupełniająca k. 317, druga uzupełniająca k. 335)

Ustaleń w zakresie przedstawionego powyżej stanu faktycznego, przyjętego za podstawę do przeprowadzenia w dalszej części rozważań prawnych, sąd dokonał w oparciu o wszechstronną analizę całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, kierując się przy tym dyrektywami określonymi w art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 229 k.p.c. i 227 k.p.c. Wszelkie wykorzystane przez sąd dokumenty mogły stanowić podstawę do dokonywania ustaleń, albowiem nie były kwestionowane w zakresie autentyczności, ani treści. Ustaleń stanu faktycznego na podstawie kserokopii dokumentów dokonano w oparciu o przepis art. 308 k.p.c.

Ustalenia stanu zdrowia powódki dokonano na podstawie opinii biegłej dermatolog ad hoc G. D.. Biegłego ad hoc powołano z uwagi na fakt, iż na liście biegłych sądowych przy Sądzie Okręgowym w Łodzi brak jest biegłego dermatologa, nie ustalono również biegłych z w/w dziedziny w okręgach innych Sądów Okręgowych. W toku postepowania, jako kandydatów na biegłego ad hoc każda ze stron postępowania zgłosiła swojego kandydata. Sąd meriti zdecydował się wybrać na biegłego ad hoc Panią G. D., jako lekarza z wyższym tytułem naukowym i z dłuższym okresem doświadczenia zawodowego. Biegła wydała opinię podstawową oraz opinie uzupełniające, w których odnosiła się do zarzutów podnoszonych przez pełnomocnika powódki. Zdaniem Sądu złożona przez biegłą opinia zawiera kategoryczne, jednoznaczne wnioski. Z opinii wprost wynika, iż mimo, że podczas próby powódka uległa oparzeniu w obrębie prawego przedramienia, zabieg nie spowodował zmian ani blizn, które z punktu widzenia lekarskiego nadawałyby się obecnie do leczenia, a tym bardziej do usunięcia. Powódka na przedramieniu po wykonaniu próby laserowej nie ma odbarwień, oraz - praktycznie nie ma żadnych zmian. Opinia została sporządzona zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy, zawiera pełne i fachowe ustosunkowanie się do postawionych tez. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich wniosków Sąd uznał sporządzoną opinie za w pełni miarodajną i wyczerpującą. Tym bardziej, za nieuprawnione Sąd uznał stanowisko pełnomocnika powódki, który wskazywał że opinia biegłej zawiera jedynie subiektywnie dokonaną przez nią ocenę oparzeń doznanych przez powódkę. Co więcej, należy z całą stanowczością pokreślić, iż biegła ad hoc wydawała opinię na podstawie aktualnego wyglądu i stanu skóry oraz stanu wizualnego przedramienia powódki, a nie na podstawie załączonych do pozwu zdjęć miejsca wykonania próby sprzed kilku lat. Trudno więc zarzucić biegłej subiektywizm przy wydawaniu opinii na zlecenie Sądu.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii plastycznej i estetycznej, który miał wypowiedzieć się co do możliwości usunięcia przebarwień powódki, sposobu ich usunięcia, czy przebarwienia ulegają zmianie pod wpływem opalania, upływu czasu i innych czynników.

Sąd ocenił przede wszystkim, iż uwzględnienie tego wniosku sprzeciwia się treść art. 207 § 6 k.p.c., który stanowi, iż Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Wprowadzona od dnia 3.5.2012 r. zmiana art. 6 § 2 k.p.c. nałożyła na strony i uczestników postępowania powinność (ciężar) takiego zachowania, aby postępowanie przebiegało szybko i sprawnie, gdyż podmioty procesu obowiązane są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki ( por. pkt III.3 uzasad. projektu ustawy z 16.9.2011 r., (...) sejmowy Nr (...), Sejm VI Kadencji). Z powinności tej, tj. wspierania postępowania, wynika ich obowiązek powoływania wszystkich twierdzeń i dowodów - w pismach oraz ustnie na posiedzeniach - w jak najwcześniejszej fazie postępowania, tj. w czasie, w którym jest to tylko możliwe, jeżeli wystąpi taka potrzeba wywołana przez powstającą sytuację procesową. Naruszenie tej powinności (ciężaru) wywołuje dla stron negatywne skutki procesowe, przede wszystkim określone w art. 207 § 6k.p.c.

W niniejszej sprawie wniosek ten został złożony w piśmie procesowym z dnia 7 sierpnia 2017 roku, czyli po ponad czterech latach od wniesienia pozwu. Pełnomocnik powódki w żaden sposób nie uprawdopodobnił, że wniosku tego nie zgłosił bez swojej winy wcześniej, jak również tego, że jego uwzględnienie nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy. Na powołane okoliczności jasno i jednoznacznie wypowiedziała się biegła dermatolog, która kategorycznie podała, iż u powódki z punktu widzenia medycznego nie ma wskazań do usunięci zamian, których praktycznie nie ma. Wskazała, że opalenizna nie ma co nasilać zmian, których ona nie stwierdziła, podkreśliła, iż z punktu widzenia medycznego nie ma wskazań do podjęcia działań naprawczych. Zgłoszenia wniosku dowodowego na tym etapie postępowania z pewnością nie uzasadniała więc treść opinii biegłej z zakresu dermatologii. Również treść przeprowadzonego przed zgłoszeniem tego wniosku dowodowego dowodu z przesłuchania stron, nie wskazywała na jego zasadność i konieczność jego dopuszczenia przez Sąd na finalnym etapie kilkuletniego postępowania . W świetle tych okoliczności powołanie biegłego oznaczałoby przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, aby się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona.

Sąd na podstawie art. 194 § 1 k.p.c. oddalił wniosek o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W.. W myśl art. 194 § 1 k.p.c. jeżeli okaże się, że powództwo nie zostało wniesione przeciwko osobie, która powinna być w sprawie stroną pozwaną, sąd na wniosek powoda lub pozwanego wezwie tę osobę do wzięcia udziału w sprawie. Posiadanie przez pozwane ubezpieczenia oc nie przesądza o braku ich legitymacji procesowej w niniejszej sprawie. To od decyzji strony powodowej zależy, czy chce pozwać ewentualnego bezpośredniego sprawcę szkody, czyjego ubezpieczyciela. Wniosek ten podlegał więc oddaleniu jako niezasadny.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

W wyniku prawidłowo złożonego sprzeciwu proces wraca w zasadzie do pierwotnej fazy. Rozpoznanie sprawy na skutek sprzeciwu następuje według przepisów przed sądem I instancji, który wydał wyrok zaoczny. Sprzeciw od wyroku zaocznego ze względu na jego restytutywny charakter powoduje ponowne, i to pełne rozpoznanie sprawy przez sąd pierwszej instancji w zakresie zaskarżenia przez pozwanego. ( Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 1–366. Tom I red. prof. dr hab. Kazimierz Piasecki Rok wydania: 2010 Wydawnictwo: C.H.Beck Wydanie: 5)

Powództwo podlegało oddaleniu w całości, jako niezasługujące na uwzględnienie ani co do zasady, ani co do wysokości.

Powódka domagała się zasadzenia od pozwanych A. B. i M. J. kwoty 25.000 zł z tytułu zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu tytułem naprawienia szkody wywołanej nieprawidłowym wykonaniem w dniu 25 września 2012 roku próby laserem.

Pozwane kwestionowały roszczenie wnosząc o oddalenie powództwa w całości.

Podstawą prawną żądania powódki jest przepis art. 415 k.c. zgodnie z którym, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej na zasadzie winy są: szkoda, wina oraz normalny (adekwatny) związek przyczynowy. Wykazanie tych przesłanek ciążyło na powódce.

Odnosząc się do pierwszej przesłanki jaką jest szkoda należy zważyć, że jest nią uszczerbek poniesiony w dobrach chronionych poszkodowanego, wbrew jego woli, wskutek zdarzenia wyrządzającego szkodę ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2011 roku, I CSK 457/10, LEX nr 1318300). Szkoda na osobie w rozumieniu art. 444 k.c. i 455 k.c. może polegać na uszkodzeniu ciała bądź rozstroju zdrowia. Pojęcia te rozróżnione zostały w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 1975 roku (sygn. akt II CR 18/75, LEGALIS nr 18623). Uszkodzenie ciała jest konsekwencją naruszenia integralności cielesnej, której wynikiem jest naruszenie tkanek organizmu. Z kolei rozstrojem zdrowia jest takie oddziałanie na organizm ludzki, które pociąga za sobą zakłócenie jego funkcji. Dla stwierdzenia szkody na osobie bez znaczenia jest czas trwania obrażeń oraz ich rodzaj, niemniej jednak okoliczność ta ma wpływ na określenie wysokości zadośćuczynienia.

O winie sprawcy szkody możemy mówić wówczas, gdy jego zachowanie w kontekście całokształtu porządku prawnego ma charakter obiektywnie bezprawny oraz, gdy można mu postawić zarzut, iż mając świadomość szkodliwego skutku swego zachowania i przewidując jego wystąpienie, celowo zmierzał do osiągnięcia owego skutku (wina umyślna) lub nie dołożył należytej staranności, aby skutkom owego zachowania zapobiec (wina nieumyślna - niedbalstwo). Niedbalstwo polega na niedołożeniu wymaganej w stosunkach danego rodzaju staranności niezbędnej do uniknięcia skutku, którego sprawca nie chciał wywołać. Sprawca szkody odpowiada w razie istnienia choćby lekkiego niedbalstwa - culpa levissima. Przypisanie danej osobie winy jest przy tym uwarunkowane tym, czy mogła ona w sposób należyty postrzegać swe zachowanie i pokierować nim, a więc zależy od poczytalności danej osoby.

Źródło bezprawności w rozumieniu art. 415 k.c. nie musi tkwić w naruszeniu przepisów prawa bowiem wystarczy stwierdzenie, że zachowanie sprawcy było obiektywnie nieprawidłowe, co w konsekwencji doprowadziło do wyrządzenia szkody. Bezprawność, jest to przedmiotowa cecha czynu sprawcy i może sprowadzać się do przekroczenia mierników i wzorców wynikających z przepisów, zwyczajów, utartej praktyki, a także zasad współżycia społecznego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 16 października 2014 roku, I ACa 388/14). Do pociągnięcia do odpowiedzialności deliktowej nie jest wymagane wskazanie konkretnego przepisu prawa, który zdaniem strony powodowej został naruszony przez pozwaną bowiem wystarczy wskazanie naruszenia reguł pozanormatywnych, które są powszechnie uznawane ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 11 lutego 2014 roku, I ACa 835/13, LEX nr 1455643).

Pojęcie bezprawności należy zatem rozumieć szeroko. Bezprawność to sprzeczność z obowiązującym prawem rozumianym jako ustawodawstwo, jak i zasady współżycia społecznego obowiązujące w społeczeństwie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2015 roku, V CSK 189/14, Legalis nr 1186795). Jest to zachowanie, przez które sprawca szkody nie zrealizował nakazu, bądź zakazu płynącego z określonej normy prawnej, jak również zachowanie, które pomimo braku naruszenia prawa wykracza poza zasady ostrożności wynikające z zasad współżycia społecznego.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany za szkodę ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Z normalnym (adekwatnym) związkiem przyczynowym w rozumieniu powołanego przepisu mamy do czynienia, gdy przyczyna była koniecznym warunkiem wystąpienia skutku, czyli bez tej przyczyny skutek by nie wystąpił ( warunek sine qua non). Ponadto, takie powiązanie pomiędzy przyczyną a skutkiem musi być typowym, oczekiwanym, „normalnym” w zwykłej kolejności rzeczy. Nie może być rezultatem jakiegoś wyjątkowego zbiegu okoliczności. Ocena czy skutek jest normalny powinna być oparta na całokształcie okoliczności sprawy oraz wynikać z zasad doświadczenia życiowego, a także zasad wiedzy naukowej, specjalnej. Wiedza specjalistyczna jest szczególnie istotna w sprawach, w których normalność skutku w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. nie jest dla laika ewidentna (tak między innymi Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 2 czerwca 1956 roku, 3 CR 515/56, OSN 1957 rok, nr 1 poz.24, Tadeusz Wiśniewski w pracy zbiorowej pod red. Gerarda Bieńka „Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania.” Tom 1, Warszawa 2002 rok).

Naprawienie szkody obejmuje, zgodnie z art. 361 § 2 k.c., co do zasady, straty które poszkodowany poniósł ( damnum emergens) oraz korzyści, które poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody ( lurcum cessans).

Łączne wystąpienie powyższych przesłanek jest niezbędne dla istnienia odpowiedzialności za daną szkodę na zasadzie winy.

Z ustaleń poczynionych w sprawie wynika, iż w dniu 25 września 2012 roku powódka w Salonie (...) w Ł. K. C. poddała się próbie (...) wykonanej na prawym przedramieniu celem docelowego leczenia trądziku na twarzy. W wyniku przeprowadzonej próby powódka uległa oparzeniu. W ocenie Sądu nie została jednak wykazana zasada winy żadnej z pozwanych. Powódka, reprezentowana przez pełnomocnika profesjonalnego nie podjęła bowiem nawet próby wykazania, że zabieg próby laserowej został wykonany nieprawidłowo. Z ustaleń poczynionych w sprawie nie wynika, aby były jakiekolwiek nieprawidłowości podczas wykonywania zabiegu, a ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na powódce. Nie zostało bowiem za pośrednictwem jakiegokolwiek dowodu wykazane w przedmiotowej sprawie czy oparzenie, do którego doszło u powódki było związane z nieprawidłowościami w działaniu sprzętu użytego do wykonania próby, z jego nieprawidłową obsługą czy też za skutek złego sposobu jego przeprowadzenia przez kosmetyczkę.

Przeprowadzoną u powódki próbę należy traktować jako zabieg medyczny mający charakter kosmetyczny. Przepisy prawa nie wskazują, czy tego rodzaju zabieg należy kwalifikować jako zabieg medyczny, czy też tylko zwykłą usługę kosmetyczną. Ma to jednak istotne znaczenie, z uwagi na szczególne wymagania prawne, jakie odnoszą się do zabiegów medycznych. Zabieg taki wiąże się z ingerencją w sferę nietykalności cielesnej pacjenta poprzez naruszenie jego tkanki cielesnej oraz ewentualne leczenie ex tempore, czyli leczenie powikłań tuż po zabiegu. Jest to zabieg bardzo inwazyjny i zawsze niesie ze sobą ryzyko powikłań w postaci poparzeń. Nie ma przy tym znaczenia, czy ten zabieg wykonywała kosmetyczka, lekarza, czy inna osoba, gdyż zabieg medyczny nie przestaje być zabiegiem medycznym tylko dlatego, że wykonuje go osoba nie będąca lekarzem. Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 464 z późn. zm.) zabieg medyczny wymaga zgody pacjenta i o ile nie zostanie poprzedzony zgodą osoby poddającej się zabiegowi wraz informacją o możliwych negatywnych następstwach zabiegu jest czynnością bezprawną nawet wówczas, gdy wykonany jest zgodnie z zasadami wiedzy medycznej. Brak zgody pacjenta powoduje odpowiedzialność osoby przeprowadzającej zabieg za wszelkie niekorzystne jego skutki, także te które są zwykłymi powikłaniami. Zatem warunkiem legalności takiego zabiegu medycznego jest zgodna pacjenta odpowiednio poinformowanego i świadomego prawdopodobieństwa wystąpienia negatywnych skutków zabiegu.

W niniejszej sprawie powódka przed zabiegiem wypełniła ankietę o stanie zdrowia i wyraziła zgodę na wykonanie próby. Została poinformowana przez wykonującą próbę A. B. o ewentualnych działaniach ubocznych zabiegu: możliwości wystąpienia efektów w postaci zaczerwienienia, pęcherzyków, strupków, czasowego odbarwienia skóry i obrzęków, oraz że po zabiegu nie można się opalać. Już w treści uzasadnienia pozwu powódka przyznała, że została poinformowana o możliwości wystąpienia po zabiegu jego skutków ubocznych w postaci pęcherzyków i strupków. Takie tez zmiany na skórze przedramienia u powódki są widoczne za załączonych do pozwu zdjęciach. Poparzenie objawiające się w postaci zaczerwienienia, strupków i pęcherzy stanowiło dopuszczalny skutek uboczny wykonanej próby, który może wystąpić przy tego typu zabiegach. Powódka godząc się na próbę ponosiła ryzyko ewentualnych komplikacji po zabiegu, o których została poinformowana.

Powódka nie udowodniła również wysokości szkody. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art.6 k.c.). Z opinii biegłej wynika jasno, iż zabieg nie spowodował zmian ani blizn, które nadawałyby się obecnie do leczenia i usuwania. Powódka nie ma odbarwień oraz praktycznie nie ma zmian. Z punktu widzenia medycznego nie ma wskazań do podjęcia działań naprawczych. Treść opinii biegłego sądowego pozwala również na przyjęcie, ze zmiany na skórze powódki nie były zmianami o charakterze trwałym i z czasem uległy zanikowi. Sąd wydając orzeczenie w przedmiotowej sprawie, na podstawie art. 316 § 1 k.p.c., jest zobowiązany brać za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, a zgodnie z treścią opinii biegłego sądowego ad hoc z zakresu dermatologii, w chwili zamknięcia rozprawy zmiany po próbie laserowej u powódki nie kwalifikowały się do uznania ich za szkodę powódki.

W świetle tych okoliczności nie znajdując podstawy do przyjęcia odpowiedzialności pozwanych za szkodę powódki powództwo należało oddalić jak w pkt 1 wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia swoich praw. Powódka przegrała sprawę w całości. Dlatego też Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanych kwotę 2.434 zł tytułem zwrotu poniesionych przez nie kosztów procesu, na które złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictw w kwocie 2 x 17 zł i koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu Dz.U. 2013 poz. 491 t.j.).

Ponadto, Sąd zasadził od K. C. na rzecz M. J. kwotę 625 zł tytułem zwrotu opłaty do sprzeciwu od wyroku zaocznego uznając, iż na skutek nieprawidłowości w podaniu adresu pozwanej przez powódkę w pozwie, pozwane były źle zawiadomione o terminie rozprawy zaocznej, a następnie doręczono im wyrok zaoczny na nieprawidłowy adres. Uzasadniało to w ocenie Sądu zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postepowania w postaci opłaty od sprzeciwu od wyroku zaocznego oraz przyjęcie, że art. 348 k.p.c. nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Na podstawie art. 84 ust 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm), Sąd zwrócił ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi na rzecz K. C. kwotę 94,63 zł (pozostałą po wypłaceniu wynagrodzenia biegłemu sądowemu) oraz solidarnie na rzecz A. B. i M. J. kwotę 800 zł - tytułem zwrotu niewykorzystanej części zaliczek na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE