UZASADNIENIE

Powódka M. W. wniosła pozew przeciwko pozwanemu D. F. o przywrócenie powódki do pracy na poprzednich warunkach i zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy pod warunkiem podjęcia pracy oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania wg norm spisanych;

Na podstawie art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c. powódka informowała , że próbowała polubownie załatwić sprawę, jednakże bezskutecznie. Pozwany pismem z dnia 31 lipca 2017 roku (doręczonego powódce w dniu 03 sierpnia 2017 roku) uznał oświadczenie o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli - rozwiązania umowy o pracę, za bezskuteczne i w konsekwencji odmówił jej przywrócenia do pracy.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała ,że łączyła ją oraz pozwanego Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Toruniu D. F. (Pracodawca) umowa o pracę z dnia 09 czerwca 2014 roku zawarta na czas nieokreślony. Wynagrodzenie miesięczne powódki wynosiło 2 200 zł brutto plus premia uznaniowa.

W dniu 30 czerwca 2017 roku strony rozwiązały wskazaną wyżej umowę o pracę za porozumieniem stron. Inicjatywę w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę przejawiał pozwany, co expressis verbis wynikało z tego pisma.

W chwili wyrażenia zgody na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron powódka nie była świadoma i nie miała wiedzy, że jest w ciąży. Informacje o byciu w ciąży powódka uzyskała w dniu 15 lipca 2017 roku. Na czas złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron, powódka była co najmniej w 2 tygodniu ciąży. Powódka nie wiedziała o tym, gdyby było inaczej, powódka nie złożyłaby oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. Powódka działała pod wpływem błędu. Pismem z dnia 17 lipca 2017 roku (doręczonego pozwanemu w dniu 24 lipca 2017 roku, zob. art. 115 k.c. w zw. z art. 300 k.p.) złożyła pozwanemu oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron pod wpływem błędu.

Powódka próbowała polubownie załatwić sprawę, jednakże bezskutecznie. Pozwany pismem z dnia 31 lipca 2017 roku (doręczonego powódce w dniu 03 sierpnia 2017 roku) uznał oświadczenie o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli - rozwiązania umowy o pracę, za bezskuteczne i w konsekwencji odmówił jej przywrócenia do pracy. z dnia 31 lipca 2017 roku (doręczonego powódce w dniu 03 sierpnia 2017 roku) pozwany zajął negatywne stanowisko i uznał w/w oświadczenie za bezskuteczne.

Dalej wskazano ,że błąd jest wadą oświadczenia woli uprawniającą osobę, która złożyła oświadczenie woli pod jego wpływem do uchylenia się od skutków prawnych tego oświadczenia (art. 84 k.c). Błędem mogą być dotknięte, także oświadczenia woli podmiotów stosunku pracy - pracownika i pracodawcy. Błąd polega nie tylko na mylnym wyobrażeniu o treści złożonego oświadczenia woli (niezgodności między prawidłowo powziętą wolą a wadliwym jej oświadczeniem), ale także na mylnym wyobrażeniu o istniejącym stanie rzeczy. Nie każdy jednak błąd ma doniosłość prawną. Można się powoływać tylko na błąd istotny, czyli taki, który uzasadnia przypuszczenie, że "gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści" (art. 84 § 2 k.c). W judykaturze uważa się, że najbliższa charakterowi sprawy z odwołania się od odmowy dopuszczenia do pracy w rezultacie unieważnienia rozwiązania umowy o pracę na skutek uchylenia się pracownika od skutków oświadczenia woli jest sprawa o uznanie wypowiedzenia za bezskuteczne. Ponadto pracownica, która nie wiedząc, że jest w ciąży, gdy złożyła oświadczenie woli zmierzające do rozwiązania umowy o pracę może się uchylić od skutków tego oświadczenia niezależnie od tego, czy błąd został wywołany przez pracodawcę, czy wiedział on o błędzie lub mógł go z łatwością zauważyć (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2002 roku, I PKN 156/01, LEX nr 74585; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2013 roku, II PK 237/12, LEX nr 1350016).

W niniejszej sprawy, powódka o fakcie bycia w ciąży dowiedziała się dopiero 15 lipca 2017 roku, a więc po złożeniu oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron. W chwili złożenia tego oświadczenia powódka była w co najmniej 2 tygodniu ciąży. Powódka pozostawała w błędzie, nie wiedziała bowiem, że jest w ciąży. Gdyby miała taka wiedzę na dzień złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy za porozumieniem stron, nigdy tego typu oświadczenia nie złożyłaby. Powódka skutecznie więc uchyliła się od skutków prawnych złożonego oświadczenia i powinna zostać przywrócona do pracy. W ocenie powódki powinno być jej również zasądzone wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

Uzupełniając pozew powódka w piśmie z dnia 6 sierpnia 20117r. wskazała ,że wnosi o kwotę 11200zł tytułem wynagrodzenia za cztery miesiące pozostawania bez pracy.

Pozwany w odpowiedzi na pozew zarówno w zakresie przywrócenie do pracy jak i wynagrodzenia wnosił oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego,

W uzasadnieniu pozwu wskazano ,że w dniu 17.07.2017r. powódka złożyła oświadczenie, w którym powołał się na uchylenie od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego w dniu 30.06.2017r. a pozwany, za pośrednictwem ustanowionego pełnomocnika pismem z dnia 31.07.2017r. uznał w/w oświadczenie za bezskuteczne. Tym samym do rozstrzygnięcia pozostaje kwestia, czy fakt pozostawania w ciąży przez powódkę, która o tym nie wiedziała, stanowi uzasadnioną podstawę dla przyjęcia, że powódka składając w dniu 30.06.2017r. oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron działała pod wpływem błędu.

W tym miejscu wskazano, iż z błędem w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego mamy do czynienia w sytuacji, w której występuje niezgodność pomiędzy obiektywną rzeczywistością a jej odbiciem w świadomości człowieka, i w tym zakresie, jeżeli wziąć pod uwagę stan wiedzy ( świadomości) powódki co do „bycia w ciąży" to przyznać należy, iż być może według stanu z dnia 30.06.2017r. powódka nie była świadoma tego faktu, co jednak w ocenie pełnomocnika pozwanego nie może stanowić wystarczającej przesłanki dla skutecznego uchylenia się od skutków oświadczenia woli złożonego w tym dniu przez powódkę. Wniosek taki wynika z faktu, iż błąd uprawniający do złożenia skutecznego oświadczenia o uchyleniu się od skutków prawnych złożonego oświadczenia woli musi być wywołany przez drugą stronę czynności prawnej, nawet w sposób niezawiniony, a co więcej błąd taki powinien być prawnie doniosły, czyli taki, który wywoła u drugiej strony czynności prawnej mylne wyobrażenie co do jej treści, a więc i w zakresie wzajemnych praw i obowiązków stron umowy. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż w jej okolicznościach faktycznych nie sposób wyobrazić sobie w jaki to sposób pozwany, będący pracodawcą powódki mógłby wprowadzić powódkę w błąd co do faktu „pozostawania jej w ciąży ) w dniu 30.06.2017r., zakładając że to nie pozwany będzie ojcem narodzonego dziecka, co już samo w sobie skutkuje brakiem skuteczności oświadczenia o uchyleniu się od skutków czynności prawnej złożonego przez powódkę.

Stąd też jak słusznie przyjmuje się w doktrynie i orzecznictwie normatywnie uregulowany może być jedynie błąd co do treści czynności prawnej, tzn. mylne wyobrażenie jednej ze stron tej czynności o którymkolwiek składniku treści czynności prawnej, niezależnie od tego czy element ten został wyrażony bezpośrednio w oświadczeniu woli podmiotu składającego to oświadczenie, czy chodzi o składnik uzupełniający treść czynności prawnej na podstawie przepisu art. 56 k.c, a wynikający wprost z ustawy, zasad współżycia społecznego lub ustalonych zwyczajów. Tym samym więc błąd taki, czyli prawnie istotny może dotyczyć przedmiotu czynności prawnej i jego cech, rodzaju czynności prawnej, osoby kontrahenta i jego sytuacji prawnej, a żadna z w/w przesłanek nie występuje w niniejszej sprawie.

Z drugiej strony natomiast nie stanowi błędu w rozumienia przepisów kodeksu cywilnego mylna ocena zarówno aktualnych jak i przyszłych okoliczności nie objętych treścią czynności prawnej, albowiem ocena taka dotyka strony motywacyjnej, a w ramach obecnych uregulowań prawnych błąd w pobudce nie ma prawnej doniosłości.

Wniesiono o oddalenie powództwa o zapłatę wskazując ,że powódka otrzymała tytułem premii za czerwiec 487,67zł, ekwiwalentu za urlop 2011,88zł i odprawy 4756zł( k.34-35)

Sąd ustalił co następuje:

Powódkę M. W. łączyła z pozwanym D. F. umowa o pracę z dnia 09 czerwca 2014 roku zawarta na czas nieokreślony. Wynagrodzenie miesięczne powódki wynosiło 2 200 zł brutto plus premia uznaniowa. Powódka otrzymywała systematycznie tytułem premii kwoty 600 , 700zł. Premie otrzymywali także pozostali pracownicy za wywiązywanie się z obowiązków. O przyznaniu premii decydował pozwany.

W dniu 30 czerwca 2017 roku strony rozwiązały wskazaną wyżej umowę o pracę za porozumieniem stron z inicjatywy pracodawcy. Pozwany nie miał zastrzeżeń do pracy merytorycznej powódki natomiast nie podobało się mu zachowanie powódki wobec klientów.

Dowody: przesłuchanie powódki M. W.-protokół elektroniczny z dnia 13 października 2017r. 00:19:49-00:39:33, przesłuchanie pozwanego D. F. -protokół elektroniczny z dnia 13 października 2017r. 00:39:33-01:00:14, umowa o pracę z dnia 09 czerwca 2014 roku wraz z aneksem do umowy o pracę z dnia 01 lutego 2016 roku k.4-5,pismo z dnia 30 czerwca 2017 k.8 , świadectwo pracy z dnia 30 czerwca 2017 roku k.6

W chwili wyrażenia zgody na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron powódka nie była świadoma i nie miała wiedzy, że jest w ciąży. Informacje o byciu w ciąży powódka uzyskała w dniu 15 lipca 2017 roku. Na czas złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron, powódka była co najmniej w 2 tygodniu ciąży. Pismem z dnia 17 lipca 2017 roku (doręczonego pozwanemu w dniu 24 lipca 2017 roku, złożyła pozwanemu oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron pod wpływem błędu. W piśmie powódka wskazała ,że wnosi o kontynuowanie stosunku pracy. Powódka rozmawiała z pozwanym w dniu 25 i 26 lipca 2017r. D. F. nie zgodził się na uchylenie się od rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Pełnomocnik pozwanego pismem z dnia 31 lipca 2017 roku (doręczonego powódce w dniu 03 sierpnia 2017 roku) uznał oświadczenie o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli - rozwiązania umowy o pracę, za bezskuteczne i w konsekwencji odmówił jej przywrócenia do pracy.

Dowody : przesłuchanie powódki M. W.-protokół elektroniczny z dnia 13 października 2017r. 00:19:49-00:39:33, przesłuchanie pozwanego D. F. -protokół elektroniczny z dnia 13 października 2017r. 00:39:33-01:00:14, zaświadczenie lekarskie z dnia 15 lipca 2017 roku k.9,pismo z dnia 17 lipca 2017 roku k.10, pismo z dnia 31 lipca 2017 roku k.11

Powódka otrzymała tytułem premii za czerwiec 487,67zł, ekwiwalentu za urlop 2011,88zł i odprawy 4756zł( k.34-35). Odprawa w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia miała stanowić rekompensatę za brak wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.

Dowód: potwierdzenie przelewu z dnia 3 lipca 2017r. , bezsporne

Sąd zważył co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dowodów z dokumentów, przesłuchania powódki i pozwanego. Co do zasady stan faktyczny nie był sporny. Spór koncentrował się wokół oceny prawnej uchylenia się powódki od oświadczenia woli i skutków takiego uchylenia.

Zgodnie z art. 84. § 1 kc w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej.

§ 2. Można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny).

Powódka wskazywała ,że gdyby wiedziała ciąży to nie zgodziłaby się na rozwiązanie umowy za porozumieniem stron. W ocenie sądu odmówienie pobudce całkowitego znaczenia prawnego nie jest ani możliwe, ani pożądane. W orzecznictwie zauważono też, że jeżeli do treści czynności prawnej została włączona określona motywacja, to wówczas błąd w pobudce, który sam w sobie jest prawnie obojętny i nie uzasadnia uchylenia się od skutków oświadczenia woli na podstawie art. 84, „urasta do błędu istotnego co do treści czynności prawnej" (tak uzasadnienie uchwały SN z 31 sierpnia 1989 r., III PZP 37/89, LexPolonica nr 302216, OSNCP 1990, nr 9, poz. 108).

Powyższe problemy związane z wiedzą o ciąży były już przedmiotem rozważań prawnych. „Pracownica, która, nie wiedząc, że jest w ciąży, złożyła oświadczenie woli zmierzające do rozwiązana umowy o pracę, może się uchylić od skutków tego oświadczenia niezależnie od tego, czy błąd został wywołany przez pracodawcę, czy wiedział on o błędzie lub mógł go z łatwością zauważyć" ( por. wyrok SN z dnia 19 marca 2002 r., I PKN 156/01, OSNP 2004, nr 5, poz. 78) , wyrok SN z dnia 11 czerwca 2003 r., I PK 206/02, OSNP 2004, nr 16, poz. 278, z glosą T. Liszcz, OSP 2005, z. 6, poz. 84).

Sąd Rejonowy podziela powyższe stanowiska. W ocenie sądu uchylenie się od skutków rozwiązania umowy powoduje dalsze trwanie umowy o pracę. W wyroku z dnia 21 września 2011 r., II PK 36/11 (niepublikowany) stwierdzono, że w polskim porządku prawnym w sytuacji, gdy stosunek pracy nie został rozwiązany przez którąkolwiek ze stron, ale pracodawca nie wywiązuje się ze swojego podstawowego obowiązku dopuszczenia pracownika do pracy, to pracownikowi przysługuje roszczenie o dopuszczenie do pracy, a nie o przywrócenie do pracy (restytucję stosunku pracy). Pogląd ten został również wsparty w uzasadnieniu koniecznością prounijnego interpretowania przepisów krajowych. Identyczne stanowisko w tej kwestii zajmował także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 października 1994 r., I PRN 72/94 (OSNP 1995, Nr 4, poz. 47), które było podtrzymane wprost w wyrokach z dnia 10 września 1997 r., I PKN 233/97 (OSNP 1998, Nr 12, poz. 355), z dnia 7 lipca 2000 r., I PKN 721/99 (OSNP 2002, Nr 2, poz. 37), czy z dnia 4 września 2007 r., I PK 104/07 (LEX nr 375721)

W piśmie z dnia 17 lipca 2017r. powódka wskazała ,że wnosi o kontynuowanie stosunku pracy i powyższe potrzymała przed sądem . Sąd ocenił ,że faktycznym żądaniem powódki jest dopuszczenie do pracy. Orzecznictwo dotyczące dopuszczenia do pracy powódka przywołała także w treści pozwu.

W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2013 r. II PK 237/12 zawarto pogląd ,że oświadczenie pracownicy o uchyleniu się od skutków oświadczenia woli zmierzającego do rozwiązania stosunku pracy powinno być złożone w terminie 7 dni od wykrycia błędu. Trzeba wskazać ,ze powyższy pogląd wyrażono , gdy obowiązywały 7 dniowe terminy do odwołania się od wypowiedzenia umowy o pracę.

W tej sprawie powódka w ciągu siedmiu dni od dowiedzenia się o ciąży przygotowała pismo do pozwanego oraz zawiozła je do kancelarii w pierwszym dniu roboczym kolejnego tygodnia, gdyż wizyta u lekarza miała miejsce w sobotę. Powódka w ciągu 7 dni od otrzymania pismo pełnomocnika pozwanego z dnia 31.07.2017r. a doręczonego jak wynika z pozwu w dniu 3 sierpnia 2017r. wniosła pozew do sądu

Istniały podstawy do dopuszczenia powódki do pracy i z tych względów sąd, mając na uwadze treść art. 22 § 1 kp, orzekł jak w pkt.I sentencji.

W zakresie roszczenia o wynagrodzenie to należy wskazać ,że podstawą prawną nie może być art. 47kp, gdyż w sprawie wobec uchylenia się od oświadczenia woli nie doszło do rozwiązania umowy. Podstawą żądania wynagrodzenia mógł być art. 81 par. 1 kp. W myśl art. 81. § 1. kp pracownikowi za czas niewykonywania pracy, jeżeli był gotów do jej wykonywania, a doznał przeszkód z przyczyn dotyczących pracodawcy, przysługuje wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania - 60% wynagrodzenia. W każdym przypadku wynagrodzenie to nie może być jednak niższe od wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z ukształtowanym przez judykaturę pojmowaniem gotowości do pracy wyróżnia się cztery elementy wyznaczające ten stan:

a) zamiar wykonywania pracy,

b) wyraźny przejaw woli świadczenia pracy,

c) psychiczna i fizyczna zdolność do jej świadczenia,

d) pozostawanie w dyspozycji pracodawcy.

Gotowość do pracy to stan świadomości i woli pracownika obiektywnie zdolnego do wykonywania pracy polegający na rezygnacji z pełnej swobody dysponowania swoją osobą i czasem, na godzeniu się na ograniczenie tejże wolności na rzecz i przez pracodawcę (por. wyrok SN z dnia 9 maja 1959 r., II CR 262/59, PiZS 1960, nr 7, s. 62).W przedmiotowej sprawie powódka mogła powoływać się na gotowość do pracy i jak wynika z przesłuchania powódki , pisma kierowanego do pozwanego była gotowa i zdolna do jej świadczenia na co nie zgadzał się pozwany.

Mając powyższe na uwadze sąd zasądził na rzecz powódki żądane wynagrodzenie za okres 6 dni roboczych. Powódka zgłosiła gotowość do pracy pismem z dnia 17 lipca 2017r., które w dniu 24 lipca 2017r. złożyła u pozwanego. Do końca miesiąca lipca pozostało zatem 6 dni roboczych. Powódka do momentu wyroku pozostawała bez pracy miesiące lipiec, sierpień , wrzesień i część października Wynagrodzenia jak wynika z umowy o pracę były płatne do ostatniego dnia miesiąca. Wynagrodzenia za miesiąc październik w dacie wyrokowania i zamknięcia rozprawy nie było jeszcze wymagalne. Odprawa w wysokości dwumiesięcznego wynagrodzenia miała faktycznie stanowić rekompensatę za brak wynagrodzenia za okres wypowiedzenia jak wynika z treści porozumienia stron i polecenia przelewu za dwa miesiące oraz oświadczeń stron złożonych na rozprawie. Powódka nie miała prawa do odprawy z powodu rozwiązania umowy z przyczyn niedotyczących pracownika , gdyż właśnie przyczyny dotyczące pracownika zdecydowały o propozycji pozwanego dotyczącej rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Zatem sąd przyjął za logiczne , iż była to rekompensata wynagrodzenia . Sąd nie uznał aby ekwiwalent za urlop stanowił ekwiwalent wynagrodzenia, gdyż są to odmienne należności , oparte na innej podstawie prawnej związanej z niewykorzystaniem urlopu wypoczynkowego.

Zatem do rozliczenia pozostało 6 dni roboczych, które sąd wyliczył następująco 2200zł : 168h=13,09hzł, 13,9zł razy 8 h=104,72zł, 104,72zł razy 6 dni =628,32zł

Na podstawie art. 477(2)§1 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi w pkt.II rygor natychmiastowej wykonalności.

O kosztach zastępstwa procesowego pozwanego Sąd orzekł na mocy art. 102 kpc. Sąd miał na uwadze ,że powódka w większości sprawę wygrała ( 71,88%) oraz złożony prawnie charakter sprawy.

Sąd nakazał pobranie od pozwanego kwoty 1351,34 zł tytułem części opłaty od pozwu. Zgodnie z przepisem art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167 poz. 1398, powoływanej dalej jako „ukssc”) kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Przepis ten, ze względu na fakt zwolnienia pracownika od powinności zapłaty kosztów sądowych w przypadku wniesienia przez niego powództwa w sprawie z zakresu prawa pracy, której wartość przedmiotu sporu nie przewyższa kwoty 50 000 zł (art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 35 ust. 1 ukssc) znajdował zastosowanie także w niniejszym przypadku. Wymaga podkreślenia, że istnieją podstawy do tego, by – stosując powołany przepis obciążyć pozwanego częścią opłaty od pozwu. Strona ta nie korzysta bowiem ze zwolnienia od kosztów sądowych. Pozwany przegrał proces w 71,88%( wygrana powódki 26400zł-dopuszcznie do pracy i 628,32zł –wynagrodzenie. Łącznie 27028,32zł łączna wartość przedmiotu sporu 37600zł( 26400zł i 11200zł). Z tego też względu stosując zasady zwrotu kosztów postępowania art. 100 kpc należało obarczyć pozwanego majątkową odpowiedzialnością za wynik procesu w części. Sąd ustalił łączną kwotę opłaty 1880zł ( 37600 razy 5%). 1880zł razy 71,88%=1351,34zł.W pozostałym zakresie opłatę od pozwu poniósł Skarb Państwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE