UZASADNIENIE

Powód M. B. (1) , prowadzący działalność gospodarczą pod firma (...)z siedzibą w O. wniósł o zasądzenie od pozwanego D. N. (2) , prowadzącego działalność gospodarczą pod firma (...) kwoty 3.700,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 01 października 2016r. do dnia zapłaty oraz i zasadzenie kosztów procesu, w tym kosztów wywołanych próbą ugodową.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, że dochodzona pozwem kwota należności głównej stanowi wynagrodzenie niewypłacone przez pozwanego z powołaniem się na rabat w wysokości 2% wartości każdej faktury VAT. Pozwany nie wypłacił powodowi w całości wynagrodzenia za świadczone usługi transportowe za okres od listopada 2013r. do października 2015r., na podstawie umowy o świadczenie usług transportu drogowego z dnia 02 maja 2013r.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz ewentualnych kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, iż opłacał wszystkie należności wynikające z przedłożonych przez powoda faktur VAT za dokonane usługi i w wysokości na tych dokumentach wskazane. W ocenie pozwanego jeżeli doszło do niewypłacenia jakiejś części wynagrodzenia, to powód winien na tę okoliczność wystawić stosowne faktury VAT, w oparciu o które następnie winien dochodzić roszczeń. Wobec braku takich dokumentów pozwany nie jest w stanie zweryfikować zasadności dochodzonego przez powoda roszczenia.

Następnie, w toku rozprawy z dnia 27 września 2017 roku pełnomocnik pozwanego podniósł dodatkowo zarzut przedawnienia dochodzonego przez powoda roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 02 maja 2013r. strony, będące podmiotami wykonującymi działalność gospodarczą jako przewoźnicy zawarły umowę, w ramach której powód zobowiązany był wykonywać na rzecz pozwanego usługi przewozu rzeczy.

Zgodnie z § 5 ust. 1 umowy za usługi wykonywane przez powoda na rzecz pozwanego było naliczane wynagrodzenie według zasad określonych w załączniku nr 6 do umowy, które stosownie do zapisu § 5 ust. 2, miało być płatne 1 raz w miesiącu, na podstawie prawidłowo wystawionej przez powoda faktury VAT na wartość wykonanych usług przewozowych.

W załączniku nr 1 strony ustaliły również wysokości ewentualnych kar umownych, szczegółowo wymieniając przyczyny ich zaliczania, zaś w dalszych załącznikach m.in. stawki wynagrodzenia.

Strony w § 5 ust. 3 umowy określiły termin płatności należności na 14 dni kalendarzowych od dnia doręczenia prawidłowo wystawionej faktury przez przewoźnika (powoda).

(dowód: umowa z dnia 02 maja 2013r. wraz z załącznikiem nr 1 k. 6-10, k. - 12)

W dniu 29 listopada 2013r. strony zawarły aneks do umowy z dnia 02 maja 2013r., w którym zmianie uległy m.in. wysokość stawek wynagrodzenia za dokonane usługi oraz określono wysokość minimalnego wynagrodzenia powoda.

(dowód: aneks z dnia 29 listopada 2013r. wraz z załącznikiem nr 1 . 11-11v.)

Za wykonane usługi powód wystawił następujące faktury VAT w oparciu o specyfikacje wykonane przez pozwanego:

- faktura(...) na kwotę 8.138,96 zł w oparciu o specyfikację za XI 2013r., uwzględniającą rabat w wysokości 135,04 zł;

- faktura (...) na kwotę 7.967,21 zł w oparciu o specyfikację za XII 2013r., uwzględniająca rabat w wysokości 132,19 zł;

- faktura (...) na kwotę 7.445,20 zł w oparciu o specyfikację za I 2014r., uwzględniająca rabat w wysokości 123,53 zł;

- faktura(...) na kwotę 7.380,00 zł

- faktura (...) na kwotę 7.848,68 zł, w oparciu o specyfikację za III 2014r., uwzględniająca rabat w wysokości 130,23 zł

- faktura (...)na kwotę 8.015,80 zł, w oparciu o specyfikację za IV 2014r., uwzględniająca rabat w wysokości 133,00 zł;

- faktura (...) na kwotę 8.136,03 zł, w oparciu o specyfikację za V 2014r., uwzględniająca rabat w wysokości 134,99 zł;

- faktura (...) na kwotę 7.380,00 zł,

- faktura(...) na kwotę 8.131,27 zł, w oparciu o specyfikację za VII 2014r., uwzględniająca rabat w wysokości 134,91 zł;

- faktura (...) na kwotę 7.380,00 zł,

- faktura (...) na kwotę 8.622,16 zł, w oparciu o specyfikację za IX 2014r., uwzględniająca rabat w wysokości 143,06 zł;

- faktura (...) na kwotę 8.779,51 zł, w oparciu o specyfikację za X 2014r., uwzględniająca rabat w wysokości145,67 zł;

- faktura(...)na kwotę 8.169,78 zł, w oparciu o specyfikację za XI 2014r., uwzględniająca rabat w wysokości 135,55 zł,

- faktura (...)na kwotę 9.535,59 zł, w oparciu o specyfikację za XII 2014r., uwzględniająca rabat w wysokości 158,21 zł;

- faktura (...) na kwotę 7.380,00 zł;

- faktura (...) na kwotę 7.507,34 zł, w oparciu o specyfikację za II 2015r., uwzględniająca rabat w wysokości 124,56 zł;

- faktura(...)na kwotę 8.706,69 zł, w oparciu o specyfikację za III 2015r., uwzględniająca rabat w wysokości 144,46 zł;

- faktura (...) na kwotę 9.458,56 zł, w oparciu o specyfikację za IV 2015r., uwzględniająca rabat w wysokości 156,94 zł

- faktura (...) na kwotę 16.312,56 zł, w oparciu o specyfikację za V 2015, uwzględniająca rabat w wysokości 270,66 zł

- faktura (...) na kwotę 15.953,57 zł, w oparciu o specyfikację za VI 2015r., uwzględniająca rabat w wysokości 264,70 zł;

- faktura (...)na kwotę 17.520,96 zł, w oparciu o specyfikację za VII 2015r., uwzględniająca rabat w wysokości 290,71zł

- faktura (...)na kwotę 16.664,43 zł, w oparciu o specyfikację za VIII 2015r., uwzględniająca rabat w wysokości 276,50 zł

- faktura (...)na kwotę 19.492,83 zł, w oparciu o specyfikację za IX 2015r., uwzględniająca rabat w wysokości 323,43 zł,

- faktura (...) na kwotę 20.618,63 zł, w oparciu o specyfikację za X 2015r., uwzględniająca rabat w wysokości 342,10 zł

(dowody: faktury VAT k. 14, k. 15, k. 16, k. 17, k. 18, k. 19, k. 20, k. 21, k. 22, k. 23, k. 24, k. 25, k. 26, k. 27, k. 28, k. 29., k. 30, k. 31, k. 34, k. 35, k. 38, k. 42, k. 44, k. 47, k. 50, specyfikacje k. 14v., k. 15v., k. 16v., k. 18v., k. 19v., k. 20v., k. 22v., k. 24v. , k. 25v., k. 26v., k. 27v., k. 29v., k. 30v., k. 31v.- 33, k. 34v.-37, k. 38v. -41, k. 42v. -43v., k. 44v.- 46, k. 47v. – 49, k. 50v. -54

Specyfikacje sporządzane przez pozwanego uwzględniały pomniejszanie wynagrodzenia powoda o wartość 2% „rabatu”. Na podstawie specyfikacji powód wystawiał faktury VAT na kwoty uwzględniające „rabat”. Łączna wysokość wynagrodzenia powoda nie wypłaconego z uwagi na naliczenie „rabatu” wyniosła 267,23 zł w 2013r., 1.239,15 zł w 2014r. oraz 2.194,06 zł w 2015r.

(dowód: zestawienie faktur k. 55).

W dniu 30 września 2015r. pozwany złożył powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy z zachowaniem okresu wypowiedzenia tj. z dniem 31 października 2015r.

(dowód: wypowiedzenie umowy z 30.09.2015r. k. 13)

Powód pismem z dnia 22 września 2016r. wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 5.581,42 zł w terminie 7 dni, na którą to kwotę składała się kwota 4.581,42 zł zwrotu bezzasadnie naliczonego rabatu oraz 1.000 zł z tytułu bezzasadnie naliczonej kary umownej. Przesyłka została doręczona pozwanemu w dniu 23 września 2016r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 56, wraz z potwierdzeniem nadania k. 56v., oraz wydrukiem z portalu śledzenia przesyłek poczty polskiej z informacją o dacie doręczenia przesyłki k. 57).

Pozwany pismem z dnia 10 października 2016r. odmówił uiszczenia na rzecz powoda wskazanych kwoty, uznając je za bezzasadne. Pismo powód otrzymał w dniu 12 października 2016r.

(dowód: pismo pozwanego z 10.10.2016r. k. 58).

Umowa pomiędzy stronami została rozwiązana na skutek zakończenia przez pozwanego współpracy z firmą kurierską (...). Firma kurierska (...) pobierała od pozwanego opłaty związane z ubezpieczeniem oraz z opłatami za użytkowanie urządzeń. Naliczanie przez pozwanego rabatu w wysokości 2% było powszechnie stosowana przez niego praktyką, również we współpracy z innymi przewoźnikami.

(dowód: zeznania świadków W. K. k. 90, M. B. (2) k. 90-90v., zeznania powoda k. 90v.-91, zeznania pozwanego k. 91-91v).

Powód wniósł do Sądu Rejonowego w Olsztynie w dniu 30 listopada 2016r. wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej. Do ugody nie doszło wobec niestawiennictwa pozwanego na posiedzeniu pojednawczym, wyznaczonym na dzień 08 lutego 2017r.

(dowód: akta sprawy o sygn. V GCo 338/16 tut. Sądu).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie dokumentów dołączonych do akt sprawy przez strony, w szczególności umowy z dnia 02 maja 2013r., jak również faktur VAT za wykonywane przez powoda usługi przewozowe. Prawidłowość jak również treść wskazanych dokumentów nie była przez żadną ze stron kwestionowana.

W ocenie Sądu zasadny jest podnoszony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia.

Na wstępie należy wskazać, iż w świetle zapisów umowy z dnia 02 maja 2013r. należy uznać, iż strony łączyła umowa przewozu, na podstawie której każdorazowo zlecane były powodowi poszczególne przewozy. Świadczą o tym wszelkie wskazania w tejże umowie, stanowiące o powodzie jako o „przewoźniku”, przedmiotem umowy stosownie do § 1 ust. 1 miało być świadczenie „usług przewozowych”, podobny zapis znajduje się również w § 3 ust. 8 umowy. Jak wynika również z zeznań powoda, dla każdej z przesyłek wystawiany był również list przewozowy, co jest cechą charakterystyczną cechą umowy przewozu. Ponieważ powód był kolejnym przewoźnikiem, nie był wskazywany w liście przewozowym.

Warto również wskazać, iż strona pozwana zarzut przedawnienia oparła na twierdzeniu, iż strony łączyła umowa przewozu, a powód był przewoźnikiem. Strona powodowa tych okoliczności nie zakwestionowała, nie przedstawiła twierdzeń i dowodów na okoliczność innej kwalifikacji umowy. W replice na przedstawiony zarzut pozwanego wskazywała jedynie, iż w jej ocenie należy w sprawie stosować ogólne przepisy o przedawnieniu roszczeń z art. 118 k.c., odnoszące się do przedawnienia roszczeń pomiędzy stronami, zajmującymi się działalnością gospodarczą, pomijając w ten sposób treść przepisów szczególnych, jakimi niewątpliwe są regulacje prawa przewozowego.

Pomimo, iż status powoda jako przewoźnika nie był kwestionowany, to należy również wspomnieć, iż przy ustalaniu charakteru łączącej strony umowy w zasadzie bez znaczenia pozostawała kwestia posiadania przez powoda statusu przewoźnika według art. 5 ustawy o transporcie drogowym. Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 06 października 2004r. w sprawie I CK 199/04, brak koncesji nie wpływa bowiem na kwalifikację umowy przewozu. Dla kwalifikacji umowy nie może mieć bowiem przesądzającego znaczenia okoliczność niespełniania przez przedsiębiorcę warunków administracyjno-prawnych prowadzenia działalności transportowej (w szczególności nieposiadania licencji na wykonywanie działalności transportowej). Odmienna kwalifikacja dawałaby premię w postaci złagodzonej odpowiedzialności przedsiębiorcom nierzetelnym, niewykonującym obowiązków ustawowych. Nie przesądza ostatecznie kwestii także sposób określenia przedmiotu działalności przedsiębiorcy podejmującego zobowiązanie, zgłoszony do odpowiedniego rejestru.

Stosownie do treści przepisu art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Treść przepisu art. 775 k.c. wskazuje z kolei na pierwszeństwo stosowania przepisów szczególnych.

W niniejszej sprawie powód domagał się wypłaty wynagrodzenia. Kwestia ta zatem, w ocenie Sądu, winna być rozpatrywana na gruncie Ustawy z dnia 15 listopada 1984r. Prawo Przewozowe, które są szczególne do przepisów ogólnych o umowie przewozu z tytułu XXV kodeksu cywilnego.

Stosownie do treści przepisu art. 77 ust. 1 Ustawy Prawo przewozowe roszczenia dochodzone na podstawie tej ustawy lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przedawniają się z upływem roku.

W treści przepisu art. 77 ust. 3 pkt 4 wskazano z kolei, iż przedawnienie biegnie dla roszczeń z tytułu zapłaty lub zwrotu należności - od dnia zapłaty, a gdy jej nie było - od dnia, w którym powinna była nastąpić.

Stosownie do treści przepisu art. 77 ust. 4 Ustawy Prawo Przewozowe, bieg przedawnienia zawiesza się na okres od dnia wniesienia reklamacji lub wezwania do zapłaty do dnia udzielenia odpowiedzi na reklamację lub wezwania do zapłaty i zwrócenia załączonych dokumentów, najwyżej jednak na okres przewidziany do załatwienia reklamacji lub wezwania do zapłaty.

W niniejszej sprawie powód wystosował do pozwanego wezwanie do zapłaty w dniu 22 września 2016r. W tej dacie roczny termin wymagalności roszczeń z wystawionych przez powoda faktur VAT nie upłynął jedynie co do dokumentów wystawionych w dniach 30.09.2015r. oraz 31.10.2015r. Termin płatności za faktury VAT z 30.09.2015r. oraz faktury VAT z 31.10.2015r. upływał odpowiednio w dniach 07.10.2015r. oraz 07.11.2015r.,a więc na dzień przesłania wezwania do zapłaty nie upłynął w stosunku do nich roczny termin przedawnienia.

Odpowiedź strony pozwanej na wezwanie do zapłaty wpłynęła do powoda po upływie 20 dni od dnia skierowania do niego żądania zapłaty tj. w dniu 12 października 2015r.

Mając na uwadze treść wskazanego przepisu, Sąd przyjął, że termin przedawnienia ostatniego roszczenia wynikającego z faktur nr (...), po jego zawieszeniu w okresie 20 dni, upłynął po upływie kolejnych 20 dni od dnia otrzymania przez powoda odpowiedzi pozwanego na wezwanie do zapłaty tj. w dniu 03 listopada 2016r. – powód odpowiedź otrzymał w dniu 12 października 2015r. – adnotacja o dacie wpływu znajduje się w dolnej części pisma z dnia 10.10.2016r. (k. 58).

Sąd podziela w całości stanowisko wyrażone w tej kwestii przez Sąd Okręgowy w Koszalinie w wyroku z dnia 19 kwietnia 2012r. w sprawie o sygn. akt VI Ga 35/12, iż wezwanie do zapłaty należności przewozowych, powoduje zawieszenie okresu do dnia udzielenia odpowiedzi na wezwanie do zapłaty i zwrócenia załączonych dokumentów, najdłużej jednak na okres przewidziany do załatwienia wezwania do zapłaty tj. 3 miesięcy, wynikające z treści art. 75 ust. 2 Ustawy Prawo Przewozowe (Lex nr 1713847). Stąd też w pełni uzasadnione jest zawieszenie biegu przedawnienia należności w okresie, w którym strona powodowa oczekiwała na odpowiedź pozwanego na wezwanie do zapłaty (22.09.2015r. – 12.10.2015r.).

Bieg przedawnienia w niniejszej sprawie mógłby zostać zatem skutecznie przerwany, stosownie do treści przepisu art. 123 § 1 pkt 1 k.c., chociażby przez złożenie w terminie do dnia 03 listopada 2016r. wniosku o zawezwanie do próby ugodowej. Wniosek taki strona powodowa złożyła w tutejszym Sądzie dopiero w dniu 30 listopada 2016r., a zatem po upływie rocznego terminu przedawnienia wszystkich roszczeń, wynikających z faktur VAT wystawionych z tytułu wykonywania usług przewozowych z umowy z 02 maja 2013r., nawet przy uwzględnieniu okresu, w którym okres przedawnienia uległ zawieszeniu.

Nie zasługuje na uwzględnienie zatem argumentacja strony pozwanej, jakoby w niniejszej sprawie zastosowanie miały ogólne przepisy o przedawnieniu roszczeń, wynikające z art. 118 k.c. Okresy przedawnienia w przypadku umowy pomiędzy przewoźnikami należy ustalić bowiem w oparciu o przepisy Ustawy Prawo przewozowe, jako ustawy szczególnej w stosunku do regulacji określonych w kodeksie cywilnym. Dochodzone przez powoda roszczenie jest roszczeniem o wynagrodzenie za wykonane na rzecz pozwanego przewozy, stąd zastosowanie ustawy prawo przewozowe, a nie k.c.

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności, na podstawie art. 77 ust. 1 Ustawy Prawo Przewozowe, Sąd oddalił powództwo, o czym orzeczono w punkcie I. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o treść przepisu art. 98 § 1 k.p.c. obciążając nimi w całości stronę powodową, jako przegrywającą proces. Koszty strony pozwanej wyniósł w sumie 917,00 zł (900 zł zastępstwa procesowego oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa).

SSR Joanna Bury

Przewodniczący:	SSR Joanna Bury
Protokolant:	sekr. sąd. Paweł Oleszczuk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE