UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. przyznał ubezpieczonemu W. R. prawo do emerytury i dokonał całkowitego rozliczenia zaliczek. Organ przyznał wypłatę emerytury z dniem 1 czerwca 2014 roku, tj. od miesiąca, w którym wpłynęło świadectwo pracy potwierdzające rozwiązanie stosunku pracy.

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji wskazując, iż złożył wniosek o emeryturę w dniu 29 maja 2014 r.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 13 maja 2015 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt VIII U 332/15, Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Wskutek apelacji ubezpieczonego od powyższego wyroku, Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 14 stycznia 2016 roku, sygn. akt III AUa 1205/15, uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wyroku wskazał, że data przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury nie była przez ubezpieczonego kwestionowana. Spór sprowadzał się do zasadności przyjętego przez pozwanego sposobu obliczenia należnego mu świadczenia.

Wyrokiem z dnia 18 października 2016 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych:

1. zmienił zaskarżoną decyzję i zobowiązał Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. do obliczenia emerytury W. R. przez przyjęcie, iż kwota składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanego na koncie po dniu 31 stycznia 2013 roku, za którą przeprowadzono ostatnią waloryzację podlega waloryzacji kwartalnej zgodnie z art. 25a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych powiększonej o kwoty uzyskane w wyniku przeprowadzonych poprzednio waloryzacji;

2. wniosek ubezpieczonego zawarty w apelacji z dnia 29 czerwca 2015 roku w zakresie wypłaty odsetek z tytułu zwłoki przekazał pozwanemu organowi rentowemu do rozpoznania i wydania decyzji;

3. zasądził od pozwanego na rzecz ubezpieczonego kwotę 30 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego;

4. ustalił, iż pozwany organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie.

Sąd Okręgowy po ponownym rozpoznaniu sprawy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony W. R., urodzony dnia (...), w dniu 29 maja 2014 roku złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniosek o emeryturę. We wniosku wskazał, iż rozwiązanie stosunku pracy nastąpi 31 maja 2014 roku

Decyzją z dnia 11 lipca 2014 r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od dnia 1 czerwca 2014 roku.

W dniu 6 września 2014 roku przedłożono w organie świadectwo pracy z dnia 2 czerwca 2014 roku z datą rozwiązania stosunku pracy na dzień 31 maja 2014 roku.

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 19 lutego 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. rozliczył zaliczkę i przyznał ubezpieczonemu wypłatę emerytury od dnia 1 czerwca 2014 r., tj. od miesiąca, w którym wpłynęło świadectwo pracy potwierdzające rozwiązanie stosunku pracy.

Ustalając wysokość przyznanego ubezpieczonemu świadczenia emerytalnego Zakład Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że kwota zaewidencjonowanych składek na koncie ubezpieczonego poddana została ostatniej rocznej waloryzacji (kwota składek na dzień 31 stycznia 2013 roku została zwaloryzowana za 2013 roku), a tym samym nie podlega waloryzacji kwartalnej.

Powyższy stan faktyczny był pomiędzy stronami bezsporny. Nadto wynikał ze zgromadzonych w aktach ubezpieczeniowych oraz aktach sprawy dokumentów.

Sąd Okręgowy zważył, iż stosownie do treści przepisu art. 386 § 6 k.p.c., sąd, ponownie rozpoznając sprawę oraz mając na względzie wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu II instancji zważył, że odwołanie ubezpieczonego należało uwzględnić.

Stosownie do treści przepisów art. 25 ust. 1, 3 i 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tj. Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.), podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Waloryzację składek przeprowadza się corocznie, od dnia 1 czerwca każdego roku, poczynając od waloryzacji za rok 2000, z uwzględnieniem art. 25a. W wyniku przeprowadzonej waloryzacji stan konta nie może ulec obniżeniu (ust. 3).

Waloryzacji podlega kwota składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego na dzień 31 stycznia roku, za który jest przeprowadzana waloryzacja, powiększona o kwoty z tytułu przeprowadzonych waloryzacji (ust. 4).

Natomiast w myśl art. 25a ust. 1 przy ustalaniu wysokości emerytury kwota składek na ubezpieczenie emerytalne zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego po dniu 31 stycznia roku, za który przeprowadzono ostatnią waloryzację, o której mowa w art. 25, jest waloryzowana kwartalnie.

W przypadku ustalania wysokości emerytury:

1) w pierwszym kwartale danego roku - ostatniej kwartalnej waloryzacji składek dokonuje się za trzeci kwartał poprzedniego roku;

2) w drugim kwartale danego roku - ostatniej kwartalnej waloryzacji składek dokonuje się za czwarty kwartał poprzedniego roku;

3) w trzecim kwartale danego roku - ostatniej kwartalnej waloryzacji składek dokonuje się za pierwszy kwartał danego roku;

4) w czwartym kwartale danego roku - ostatniej kwartalnej waloryzacji składek dokonuje się za drugi kwartał danego roku (art. 25a ust. 2).

Waloryzacji kwartalnej podlega kwota składek zewidencjonowanych na ostatni dzień pierwszego miesiąca kwartału, za który przeprowadzana jest waloryzacja, powiększona o kwoty uzyskane w wyniku poprzednich waloryzacji kwartalnych (art. 25a ust. 3).

Natomiast waloryzację kapitału początkowego prowadzi się na podstawie art. 173 ust. 4, 5 i 5a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, który stanowi, iż pierwszej waloryzacji kapitału początkowego dokonuje się od dnia 1 czerwca 2000 r. przez pomnożenie tego kapitału wskaźnikiem wzrostu przeciętnego wynagrodzenia z 1999 r., pomniejszonego o naliczone i potrącone od ubezpieczonego składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe, w stosunku do przeciętnego wynagrodzenia za 1998 r. Drugiej waloryzacji przeprowadzanej od dnia 1 czerwca 2001 r. dokonuje się na zasadach określonych w art. 25 ust. 3-5, 9 i 10 oraz w art. 25a, natomiast trzeciej waloryzacji przeprowadzanej od dnia 1 czerwca 2002 r. oraz kolejnych dokonuje się na zasadach określonych w art. 25 ust. 3-8 i 10 oraz w art. 25a.

Waloryzacja roczna składek polega na pomnożeniu zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego składek emerytalnych na dzień 31 stycznia roku, za który jest przeprowadzana, przez wskaźnik waloryzacji, powiększona o kwotę przeprowadzonych już waloryzacji. Przeprowadzana jest od 1 czerwca każdego roku – corocznie. Waloryzacje kapitału początkowego przeprowadzane są według wskaźników waloryzacji składek.

Natomiast zgodnie z art. 25a ustawy o emeryturach i rentach przy ustalaniu wysokości emerytury kwota składek na ubezpieczenie emerytalne zaewidencjonowanych po 31 stycznia roku, za który przeprowadzono ostatnia roczną waloryzację, jest waloryzowana kwartalnie.

Sąd I instancji wskazał, za Sądem Apelacyjnym w Rzeszowie (por. wyrok z dnia 30 stycznia 2013 roku, sygn. akt III AUa 1068/12, opubl. Lex nr 1281016), że waloryzacja roczna ze swej natury ma zapewnić realność podstaw, od których zależy wysokość emerytury. Dlatego też, waloryzacji dokonuje się przy zastosowaniu wskaźnika cen towarów i usług konsumpcyjnych (art. 25 ust. 6 ustawy o emeryturach i rentach z FUS). Formuła corocznej waloryzacji składek ustalona w art. 25 ustawy podlega uszczegółowieniu w art. 25a poprzez odesłania zawarte w ust. 3 art. 25 („z uwzględnieniem art. 25a”). Przepis art. 25a ustawy pozostaje w relacji wynikowej do art. 25, zachowując przy tym charakter szczególnej regulacji waloryzacji dla potrzeb pierwotnego ustalenia wysokości emerytury (w dalszym czasie waloryzowana będzie już emerytura, a nie jej podstawa).

Przepis art. 25a ustawy wprowadza waloryzację kwartalną dla osób przechodzących na emeryturę, tak aby stan ich konta uwzględniał przyrost przypisu składek przypadających po ostatniej waloryzacji rocznej dokonanej w trybie art. 25 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Przepis ust. 2 art. 25a ustawy precyzyjnie ustala mechanizm ostatniej kwartalnej waloryzacji w zależności od terminu kwartalnego ustalania wysokości emerytury. Treść pkt 2 ust. 2 art. 25a ustawy nie pozostawia wątpliwości, iż w przypadku ustalania wysokości emerytury w drugim kwartale 2011 r. – ostatniej kwartalnej waloryzacji składek dokonuje się za czwarty kwartał poprzedniego roku, co przesądza o stosowaniu trybu waloryzacji kwartalnej oraz o wysokości ostatniego wskaźnika waloryzacyjnego.

W niniejszej sprawie przedmiotem sporu była kwestia sprowadzająca się do stwierdzenia, czy ustalając wysokość emerytury w czerwcu, ostatniej waloryzacji składek oraz kapitału początkowego dokonuje się za czwarty kwartał poprzedniego roku według zasad opisanych w art. 25a ustawy o emeryturach i rentach z FUS przy przyjęciu kwartalnych wskaźników waloryzacyjnych, czy też wyłącznie według zasad opisanych w art. 25 cyt. ustawy przyjmując, iż zostały zwaloryzowane wskaźnikiem waloryzacji rocznej za 2013 r. (ostatnia roczna waloryzacja miała miejsce 31 stycznia 2013 roku).

Sąd Okręgowy nie podzielił stanowiska pozwanego w niniejszej sprawie. Wprowadzając zmianę w sposobie waloryzacji, wolą ustawodawcy była zmiana częstotliwości waloryzacji składek dla osób przechodzących na emeryturę tak, aby stan ich konta uwzględniał przyrost przypisu składek przypadających po ostatniej waloryzacji rocznej.

Jednoznacznie wskazano, że w przypadku ustalania wysokości emerytury w drugim kwartale danego roku – ostatniej kwartalnej waloryzacji składek dokonuje się za czwarty kwartał poprzedniego roku, uściślając, iż waloryzacji kwartalnej podlega kwota składek zewidencjonowanych na ostatni dzień pierwszego miesiąca kwartału, za który przeprowadzana jest waloryzacja, powiększona o kwoty uzyskane w wyniku poprzednich waloryzacji kwartalnych. Tym samym podany został mechanizm obliczenia waloryzacji, pomiędzy wskazaną w art. 25a ust. 2 ostatnią kwartalną waloryzacją, a ostatnią waloryzacją roczną. Punktem wyjścia winien być zatem kwartał wskazany w cyt. wyżej przepisie i dokonana waloryzacja kwartalna, powiększona o kwoty uzyskane w wyniku poprzednich waloryzacji kwartalnych.

Ponadto, mając na uwadze rozważania Sądu Apelacyjnego zawarte w już wyżej cytowanym wyroku z dnia 30 stycznia 2013 r., który zapadł na tle podobnego stanu faktycznego, gdyby przyjąć za organem rentowym, iż podstawa obliczenia należnej emerytury została zwaloryzowana w dniu 1 czerwca 2013 r. rocznym wskaźnikiem waloryzacyjnym za 2013 r., to przy kontrowersyjności co do legalności takiego postąpienia wówczas:

• waloryzacji podlegałaby tylko kwota zaewidencjonowana na koncie ubezpieczonego na dzień 31 stycznia 2013 r.;

• jaki tryb rekompensaty wówczas należałoby zastosować za czas od 31 stycznia 2013 do 1 czerwca 2014 r.;

• taka praktyka waloryzacyjna prowadziłaby do niedopuszczalnego zróżnicowania sposobu ustalenia wysokości emerytury w trakcie jednego kwartału (odrębnego ustalania wysokości emerytury w czerwcu każdego roku), ze skutkiem w postaci nierównego traktowania wszystkich ubezpieczonych (art. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych;

• reguły równości i niedyskryminowania stron stosunku ubezpieczenia społecznego (art. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych) mogą tu być przywołane jako zasady współżycia społecznego w ocenie decyzyjności organu rentowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2009 r., II UK 138/09).

Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt III AUa 325/12, w podobnym stanie faktycznym przyjął, że przepisy art. 25 i 25a ustawy o emeryturach i rentach z FUS nie naruszają zasad równości wobec prawa oraz państwa prawa, albowiem jedynie różnicują sytuację prawną osób pobierających świadczenia z ubezpieczenia społecznego w zależności od długości opłacania składki na te ubezpieczenia, co jest cechą relewantną i dopuszczalne jest takie zróżnicowanie, przy czym nie jest to niezgodne z art. 32 Konstytucji RP.

W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia podkreślono też, że wprawdzie przepisy art. 25 i art. 25a ustawy ustalają w stosunku do określonych grup świadczeniobiorców różną metodę waloryzacji, jednak tylko do jednego roku poprzedzającego nabycie prawa do emerytury i przy tym zachowują to samo założenie stabilnej wartości ekonomicznej otrzymywanych świadczeń. Istota waloryzacji przystosowującej wartość świadczeń emerytalno-rentowych do spadku siły nabywczej pieniądza nie jest naruszana.

W ramach podsumowania wskazać należy, iż z zestawienia powołanych na wstępie przepisów, tj. art. 25 i art. 25a , nie wynika, jak tego chce organ rentowy, że waloryzacja kwartalna dotycząca ubezpieczonych, którzy mają ustalaną wysokość emerytury w drugim kwartalne danego roku, obejmuje tylko tych którzy przejdą na emeryturę w miesiącu kwietniu lub w emerytury w drugim kwartalne danego roku, obejmuje tylko tych którzy przejdą na emeryturę w miesiącu kwietniu lub w maju, nie zaś w czerwcu.

Mając na uwadze te wszystkie okoliczności, na mocy powołanych wyżej przepisów w związku z art. 477 § 2 k.p.c., orzeczono, jak w punkcie 1 wyroku.

Z kolei, z uwagi na zgłoszenie przez ubezpieczonego w apelacji nowych żądań odnośnie odsetek, dotychczas nie rozpoznanych przez organ rentowy, na podstawie art. 477¹⁰ § 2 k.p.c. koniecznym stało się przekazanie ich do rozpoznania organowi rentowemu, o czym Sąd I instancji orzekł w punkcie 2 wyroku.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł w punkcie 3 wyroku, na podstawie przepisów art. 108 § 1 k.p.c., art. 98 § 1 i 2 k.p.c. zasądzając od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kwotę 30 złotych tytułem zwrotu opłaty od apelacji.

Działając na podstawie przepisu art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Sąd, w punkcie 4 wyroku, stwierdził, że pozwany ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem nie było przeszkód, by już w postępowaniu przed organem rentowym prawidłowo obliczyć wysokość emerytury przysługującej ubezpieczonemu.

Apelację od wyroku wywiódł pozwany organ rentowy, zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie art. 24, art. 25 ust. 5, art. 25a, art. 118 ust. la ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez:

- zobowiązanie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. do obliczenia emerytury W. R. przez przyjęcie, iż kwota składek i kapitału początkowego zaewidencjonowane na koncie po dniu 31 stycznia 2013 roku, za którą przeprowadzono ostatnia waloryzację podlega waloryzacji kwartalnej zgodnie z art. 25a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych powiększonej o kwoty uzyskane w wyniku przeprowadzonych poprzednio waloryzacji;

- ustalenie, iż pozwany organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie.

Wskazując na powyższe, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd I instancji, z przyczyn podanych w uzasadnieniu, oraz o zasądzenie na rzecz pozwanego organu rentowego zwrot kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm przepisanych.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie apelacji skarżący podniósł, iż ponieważ • W. R. rozwiązał umowę o pracę w dniu 31 maja 2014 roku, ostatecznego ustalenia wysokości i podjęcia wypłaty świadczenia emerytalnego dokonano od dnia 1 czerwca 2014 roku, tj. od pierwszego dnia miesiąca, w którym zgłoszony został wniosek, toteż składki i kapitał początkowy należało zwaloryzować jedynie rocznym wskaźnikiem waloryzacji za 2013 rok.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony wniósł o jej o odrzucenie. W uzasadnieniu wyjaśnił, iż wbrew twierdzeniom pozwanego, wniosek o emeryturę został zgłoszony 29 maja 2014 roku. Wskazał także, iż data złożenia wniosku o przyznanie emerytury i moment ustalenia emerytury przy braku wniosku o podjęcie wypłaty i wynikający z tych faktów sposób wyliczenia wysokości świadczenia emerytalnego były istotą sporu ubezpieczonego z organem rentowym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszej sprawy była wysokość emerytury przyznanej wnioskodawcy W. R., a konkretnie kwestia, czy ustalając wysokość emerytury ubezpieczonego, ostatniej waloryzacji składek oraz kapitału początkowego dokonuje się za czwarty kwartał poprzedniego roku według zasad opisanych w art. 25a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przy przyjęciu kwartalnych wskaźników waloryzacyjnych, czy też wyłącznie według zasad opisanych w art. 25 ustawy emerytalnej przyjmując, iż zostały zwaloryzowane wskaźnikiem waloryzacji rocznej za 2013 r.

We wskazanym powyżej zakresie Sąd Okręgowy, ponownie rozpoznając sprawę, przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c., nie popełnił też uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, które mogłyby uzasadnić ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia. W konsekwencji, Sąd odwoławczy oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji uznał je za własne, co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., sygn. I PKN 339/98, OSNAPiUS z 1999 r., z. 24, poz. 776).

W ocenie Sądu II instancji, apelacja organu rentowego stanowi jedynie lakoniczną polemikę z prawidłowymi ustaleniami i rozważaniami Sądu Okręgowego odnośnie tego, w jaki sposób i na jakiej podstawie prawnej winny zostać zwaloryzowane składki zaewidencjonowane na koncie wnioskodawcy. Jako że Sąd I instancji szczegółowo wyjaśnił wszystkie sporne kwestie, także to, dlaczego w przypadku ubezpieczonego zastosowana winna zostać waloryzacja kwartalna, Sąd Apelacyjny nie widzi podstaw, aby kwestie te omawiać szczegółowo ponownie.

Odnosząc się do apelacji pozwanego, wyjaśnić jedynie należy, iż wnioskodawca nie kwestionował tego, iż jego umowa o pracę została rozwiązana w czerwcu 2014 r. Wbrew jednak twierdzeniom organu rentowego, co ostatecznie pełnomocnik pozwanego także potwierdził na rozprawie w dniu 27 września 2017 r., wniosku o emeryturę ubezpieczony nie złożył w czerwcu 2014 r., ale wypełnił w dniu 27 maja 2014 r., a złożył w dniu 29 maja 2014 r.

Zgodnie z treścią art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Na mocy zaś art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust. 2.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż rozwiązanie umowy o pracę stanowiło jedynie przesłankę wypłaty emerytury. Skoro więc ubezpieczony jeszcze w maju 2014 r. złożył wniosek o emeryturę i w miesiącu tym spełniał wszystkie przesłanki wymagane do nabycia emerytury, składki i kapitał winny zostać zwaloryzowane kwartalnie.

Wobec faktu, iż wnioskodawcy winna zostać ustalona emerytura w korzystniejszej wysokości, a w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie zostały wydane decyzje hipotetyczne, Sąd Apelacyjny zobowiązał ZUS do obliczenia wysokości emerytury ubezpieczonego przy uwzględnieniu, że wniosek o emeryturę został zgłoszony w maju 2014 roku, a prawo do emerytury powstało od 1 maja 2014 roku, zatem należy obliczyć emeryturę w taki sposób w jaki powinna być wyliczona dla osób składających wniosek o emeryturę w maju. Nadto, Sąd Apelacyjny zobowiązał organ rentowy do obliczenia emerytury przy uwzględnieniu treści wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 18 października 2016 roku, to jest tak jakby była obliczona w przypadku wykonania tego wyroku.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zobowiązanie to wykonał, wydając decyzję hipotetyczną z dnia 29 maja 2017 r. (k. 183). Wynikało z niej, iż emerytura obliczona z uwzględnieniem waloryzacji składek i kapitału początkowego zaewidencjonowanych na koncie do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, jest dla wnioskodawcy korzystniejsza od emerytury obliczonej uprzednio.

Uznając zatem rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego za prawidłowe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego.

SSA Grażyna Czyżak SSA Daria Stanek SSA Iwona Krzeczowska-Lasoń

WYROK

UZASADNIENIE