Sygn. akt VIII Gz 186/17
Dnia 30 listopada 2017 r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy, w następującym składzie:
Przewodniczący: SSO Marek Tauer
Sędziowie: SO Wojciech Wołoszyk
SO Artur Fornal (sprawozdawca)
po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2017 r. w Bydgoszczy
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z wniosku(...) w B., (...) w T.
z udziałem P. C.
o wpis do Rejestru Dłużników Niewypłacalnych
na skutek zażalenia uczestnika na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 6 lipca 2017 r., sygn. akt BY XIII Ns-Rej KRS (...)
p o s t a n a w i a:
1. sprostować zaskarżone postanowienie w ten sposób, że gdy chodzi o sygnaturę akt sprawy w miejsce „ (...)” wpisać „ (...)”;
2. odrzucić zażalenie.
Wojciech Wołoszyk Marek Tauer Artur Fornal
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 6 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy (Sąd rejestrowy) odrzucił apelację złożoną przez uczestnika P. C. na postanowienie tego Sądu z dnia 13 kwietnia 2017 r., wskazując, iż braki apelacji nie zostały przez uczestnika usunięte w zakreślonym terminie.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniesione przez uczestnika w ocenie Sądu Okręgowego podlega odrzuceniu.
Zgodnie z regulacją art. 373 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. sąd drugiej instancji odrzuci na posiedzeniu niejawnym zażalenie, jeżeli ulegało ono odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji. Trzeba zwrócić uwagę, ze zarządzeniem Przewodniczącego w Sądzie rejestrowym (sądzie pierwszej instancji) z dnia 18 sierpnia 2017 r. wezwano skarżącego (uczestnika) do uiszczenia opłaty od zażalenia oraz do usunięcia braków formalnych przedmiotowego zażalenia ( zob. k. 46 akt sprawy) poprzez przedłożenie odpisu zażalenia – w terminie 7 dni, pod rygorem jego odrzucenia.
Zobowiązanie doręczono skarżącemu w dniu 11 września 2017 r. ( k. 47 akt sprawy), a w zakreślonym terminie żądany odpis zażalenia nie został przedłożony. Uczestnik wniósł natomiast o zwolnienie go od kosztów sądowych w postaci opłaty od zażalenia, a także o sporządzenie kserokopii zażalenia ( k. 48 akt sprawy). W ocenie Sądu drugiej instancji uczestnik nie uzupełnił zatem w sposób prawidłowy braków zażalenia wniesionego na ww. postanowienie, nie złożył bowiem w wyznaczonym terminie jego odpisu dla wnioskodawcy, to zaś obligowało Sąd pierwszej instancji do odrzucenia zażalenia (art. 370 w zw. z art. 397 § 2 i art. 13 § 2 k.p.c., a także w zw. z art. 7 ustawy o KRS). Wyjaśnić trzeba, że regulacja zawarta w art. 128 § 1 k.p.c. w zw. z art. 394 § 3 k.p.c. przesądza o tym, że do zażalenia należy dołączyć jego odpis dla doręczenia go stronie przeciwnej (w tym przypadku innemu uczestniczącemu w sprawie podmiotowi - wnioskodawcy). Konsekwencji nieuzupełnienia powyższego braku nie mogło usunąć zarządzenie – i to dopiero w dniu 28 września 2017 r. – przez Przewodniczącego sporządzenia odpisu (kserokopii) przedmiotowego zażalenia skierowane do sekretariatu Sądu ( k. 51 akt sprawy). W orzecznictwie słusznie zwraca się uwagę na to, że nie jest rolą sądu zastępowanie strony (uczestnika postępowania) w dokonywaniu czynności procesowych leżących w jej interesie i stanowiących jej ustawowy obowiązek. Czynności podejmowane w celu usuwania w postępowaniu cywilnym braków formalnych pism procesowych są sformalizowanymi czynnościami procesowymi stron, nie mogą być zatem nimi obciążane organy procesowe (zob. uzasadnienie uchwały 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 grudnia 2013 r., I OPS 13/13, ONSAiWSA 2014, nr 3, poz. 39).
Także i w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażono zgodny pogląd, że niedopuszczalne i bezzasadne jest przerzucanie na sąd wykonywania czynności obciążających stronę, choćby miały charakter tylko techniczny, gdyż mogłoby to prowadzić nie tylko do anarchizacji procesu cywilnego, ale także do naruszenia zasady równości stron. W konsekwencji należy uznać, że sporządzenie wymaganego odpisu przez sąd – za uczestnika wezwanego do uzupełnienia takiego braku pisma procesowego – i dołączenie go do akt sprawy, nie stanowi skutecznej czynności uzupełniającej (tak Sąd Najwyższy m.in. w postanowieniu z dnia 23 sierpnia 2000 r., II CKN 1014/00, LEX nr 1635430, w uchwale z dnia 27 lutego 2008 r., III CZP 135/07 OSNC 2009, nr 2, poz. 25, w postanowieniu z dnia 26 września 2012 r. II CZ 99/12, LEX nr 1293759). Skoro obowiązek uzupełniania braków obciąża stronę postępowania, a nie sąd, to w pełni uzasadnione jest twierdzenie, iż strona, która obowiązku nie wykonuje, musi ponieść negatywne tego konsekwencje procesowe.
Mając na uwadze przytoczone okoliczności Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji na podstawie art. 373 zd. pierwsze w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., a także art. 7 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r., poz. 700). O sprostowania oczywistej omyłki w zaskarżonym postanowieniu orzeczono na podstawie art. 350 § 3 w zw. z art. 361 k.p.c.
Wojciech Wołoszyk Marek Tauer Artur Fornal