UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 25 kwietnia 2017 r. (data wpływu) wniesionym do Sądu Rejonowego- L. Zachód w L. pełnomocnik powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zwrócił się o wydanie w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty przeciwko K. L. zasądzającego od wymienionego na rzecz powoda kwotę 104.737,35 z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od 25 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty, kwotę 7.640,18 zł tytułem odsetek oraz kwotę 3.260 zł tytułem opłat i prowizji, (powód k. 2-6).

Nakazem zapłaty z dnia 18 maja 2017 r. w postępowaniu upominawczym wydanym w sprawie VI Nc-e (...) Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu K. L. w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacić powodowi kwotę łączną 115.637,53 zł w tym kwotę 104.737,35 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 25 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty kwotę 7.640,18 zł, kwotę 3.260 zł oraz kwotę 1.446 zł tytułem zwrotu kosztów procesu albo w tym terminie wnieść sprzeciw do Sądu, (postanowienie SR w Lublinie-Zachód w L. k. 7).

W dniu 20 czerwca 2017 pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym przyznał, iż posiada zadłużenie wobec powoda ale dodał że uważa, iż zasadność pozwu i nakazu zapłaty jest mocno wątpliwa, gdyż nadal zamierza wywiązać się z zobowiązania, co sprawi że pozew należy określić jako przedwczesny, (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 8-10).

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2017 r. w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 754445/17 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny postanowił przekazać sprawę do Sądu Okręgowego w Sieradzu, (postanowienie SR Lublin-Zachód w Lublinie k. 14).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 20 grudnia 2013 K. L. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Firma Usługowa (...) zawarł z (...) Bank S.A. umowę kredytu (...) o numerze (...)na kwotę 200 000,00 PLN na okres 59 miesięcy w ramach inicjatywy J. na województwo (...) w ramach de minimis. Przedmiotowy kredyt został przeznaczony na cel inwestycyjny w kwocie 200 000,00 PLN. Systemem spłaty rat kredytu była równa rata, w zgodzie z harmonogramem spłaty rat. Oprocentowanie kredytu było stałe i w dniu udzielenia kredytu wynosiło 2% w skali roku, jednakże z zastrzeżeniem części szczególnej Umowy VII Warunki po uruchomieniu/zobowiązania Kredytobiorcy, Postanowienia dodatkowe pkt. 2-9 Umowy Kredytowej (w szczególności w przedmiocie podniesienia oprocentowania w przypadku niespełnienia obowiązków wynikających z umowy, jak również nie zapewnienia wymaganego obrotu na rachunku). Zgodnie z częścią szczególną umowy kredytu - VII Postanowienia dodatkowe pkt. 1, kredytobiorca zobowiązany był do zapłaty raty kredytu każdego 2 (drugiego) dnia miesiąca kalendarzowego. Pozwany w ramach Umowy kredytu zobowiązał się również do comiesięcznego regulowania składki tytułem ubezpieczenia od utraty zysku w wysokości 600,00 PLN miesięcznie (część szczególna umowy V Zabezpieczenia pkt. 4 Umowy kredytu). Kredytobiorca złożył w Banku w dniu 20.12.2013 r. dyspozycję uruchomienia środków do umowy kredytu, zaś Bank zrealizował przedmiotową dyspozycję i kredyt został wypłacony pozwanemu w dniu 23 grudnia 2013 r., (dowód: kserokopia umowy kredytu z dnia 20 grudnia 2013 r. k. 39-42, kserokopia dyspozycji uruchomienia środków k 43, kserokopia harmonogramu spłat k. 44-55, kserokopia historii naliczania odsetek umownych k. 56-59).

Pozwany wpłacał raty kredytu w różnych wysokościach i terminach odbiegających od przyjętego przez strony harmonogramu spłaty. Ostatniej wpłaty na poczet spłaty zadłużenia pozwany dokonał w dniu 21 lipca 2016 r. w kwocie 5.800 zł. W związku z wystąpieniem opóźnień w terminowym spłacaniu przez pozwanego rat kredytu, powód wzywał pozwanego do dobrowolnej spłaty zaległych należności i dalszej terminowej spłaty zgodnie z harmonogramem spłat. Wezwania do zapłaty wystosowano do pozwanego m.in. w dniu 07 lipca 2016 r. W związku z faktem, iż pozwany nie dokonał spłaty w wyznaczonych terminach oraz w wyznaczonych kwotach, pismem z dnia 21 września 2016 r. powód skierował do pozwanego wypowiedzenie umowy w związku z niedotrzymaniem przez dłużników warunków udzielenia kredytu, a w szczególności nieterminowym regulowaniem zobowiązań przez kredytobiorcę wobec Banku. Ponadto, w/w wypowiedzeniu powód poinformował pozwanego, iż brak wpłaty, w terminie 30 dni od dnia otrzymania pisma, przeterminowanego zadłużenia spowoduje, iż cała należność kapitałowa w kwocie 104 737,35 PLN stanie się niezwłocznie wymagalna wraz z należnymi odsetkami, a Bank poweźmie wszelkie przysługujące mu kroki prawne celem ich odzyskania. Roszczenie zostało postawione w stan wymagalności w dniu 13 listopada 2016 r. w związku z upływem okresu wypowiedzenia. Pismem z dnia 08 lutego 2017 r. (...) Bank S.A. ponownie wezwał pozwanego do spłaty, kierując do niego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego wezwania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Pomimo wezwania pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim zobowiązania. Zaległość z tytułu kapitału na dzień wytoczenia powództwa wynosiła 104.735,35 złotych. Odsetki kapitałowe opiewały na kwotę 2.611,53 złotych, odsetki umowne za opóźnienie - 5.028,65 złotych. Na kwotę 3.260 złotych składały się opłaty naliczane za podjęcie czynności windykacyjnych (dowód: kserokopia ostatecznego wezwania do zapłaty k. 60, kserokopia wypowiedzenia umowy kredytowej k. 61, kserokopia wyciągu z ksiąg banku k. 65, kserokopia zestawienia należności i spłat kredytu za okres od 23 grudnia 2013 r do 02 listopada 2016 r., kserokopia raportu dekretów k. 78-81, kserokopia tabeli opłat i prowizji k. 82-88, kserokopia oświadczenia ubezpieczonego k. 89).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną żądania powoda stanowiły przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe (Dz.U. 2015.128). Przepis art. 69 ust. 1 ustawy prawo bankowe w brzemieniu znajdującym zastosowanie w niniejszej sprawie stanowił, że przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Pozwany nie kwestionował obowiązku spełnienia dochodzonego od niego roszczenia, wynikającego z zawartej umowy kredytu, zarówno co do należności głównej, jak i odsetek. Twierdził jedynie, że zasadność pozwu i nakazu zapłaty jest mocno wątpliwa, gdyż nadal zamierza wywiązać się z zobowiązania, co sprawi że pozew należy określić jako przedwczesny. Z takim twierdzeniem pozwanego nie sposób się zgodzić. Z przedłożonych przez stronę powodową dokumentów wynika bowiem, że powód wielokrotnie wzywał pozwanego do zapłaty, wielokrotnie próbował kontaktować się z pozwanym wskazując na możliwość ugodowego rozwiązania sprawy. To pozwany nie podejmował jednak kontaktu, co sprawiło, iż strona powodowa zmuszona była zaprzestać prób pozasądowego rozwiązania sprawy i wystąpić na drogę sądową.

Zgodnie z art. 354 § 1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu. Z kolei wedle art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności (§1). Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (§2). Zgodnie z art. 359§2¹ k.c. maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP.

Zgodnie z zasadą swobody umów, strony stosunku zobowiązaniowego mogą dowolnie , w granicach obowiązujących przepisów prawa kształtować jego treść. Dotyczy to również umów już istniejących. Jeśli zatem pozwany powołuje się na porozumienie co do spłaty swojego długu wobec powodowego banku, winien takie porozumienie przedstawić. Skoro aż do zamknięcia rozprawy w przedmiotowej sprawie pozwany nie przedstawił takiego dokumentu, to oznacza, iż zobowiązanie podlega wykonaniu według zasad określonych w umowie kredytowej, zaś wedle jej postanowień , po dokonaniu wypowiedzenia warunków umowy i upływie terminu wypowiedzenia, dochodzi do rozwiązania umowy i wymagalne staje się świadczenie należne bankowi.

W świetle przytoczonych wyżej przepisów wierzyciel mógł domagać się zasądzenia na jego rzecz dochodzonej pozwem należności, a także odsetek umownych od kwot wskazanych w pozwie. Jego żądnie w całości zasługiwało na uwzględnienie. Z tych względów Sąd zasądził od pozwanego K. L. na rzecz (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 115.637,53 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności oprocentowania kredytu lombardowego NBP w skali roku nie więcej niż wysokość odsetek maksymalnych od kwoty 104.737,35 zł od dnia 25 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 98 § 1 k.p.c. i zgodnie z wyrażoną w nim zasadą odpowiedzialności za wynik procesu zasądził od pozwanego K. L. na rzecz (...) Banku S.A. z siedzibą w W. kwotę 5.087,38 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł jako zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE