UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 09 września 2016 r. (data wpływu) wniesionym do Sądu Rejonowego- Lublin Zachód w Lublinie pełnomocnik powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zwrócił się o wydanie w elektronicznym postępowaniu upominawczym nakazu zapłaty przeciwko G. K. wnosząc o zasądzenie kwot wskazanych w pozwie wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, (pozew k. 2-4).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 15 grudnia 2016 r. w sprawie o Sygn. akt VI NC-e 1547529/16 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanemu G. K. w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłacić powodowi kwotę 93.518,13 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 09 września 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 6.573,79 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 15 grudnia 2016 r. k. 5).

W dniu 19 stycznia 2017 r. pozwany G. K. skutecznie złożył sprzeciw od wskazanego orzeczenia nie kwestionując zasady swojej odpowiedzialności, wnosząc jedynie o rozłożenie zasądzonych kwot na raty. Postanowieniem z dnia 21 lutego 2017 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli, (dowód: kserokopia sprzeciwu pozwanego k. 7, postanowienie SR Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 21 lutego 2017 r. k. 13v).

W dniu 20 września 2017 r. Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli wydał postanowienie w sprawie o sygn. akt I C 935/17 z powództwa (...) Bank S.A. w W. przeciwko G. K. o zapłatę mocą, którego przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Sieradzu Wydziałowi Cywilnemu jako właściwemu rzeczowo i miejscowo, (dowód: postanowienie SR w Zduńskiej Woli z dnia 20 września 2017 r. k. 37).

Na rozprawie w dniu 16 listopada 2017 r. pozwany G. K. oświadczył, że uznaje powództwo i podtrzymuje wniosek o rozłożenie wierzytelności na raty, (protokół rozprawy z dnia 16 listopada 2017 r. 00:01:28-00:05:52 w zw. z k. 97).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Stan faktyczny pomiędzy stronami był bezsporny, a powództwo zostało, uznane przez pozwanego, nie ma zatem konieczności jego szczegółowego ustalania i skrótowo przedstawiał się następująco. W dniu 18 grudnia 2012 r. pozwany G. K. zawarł z powodem (...) Bank S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu konsolidacyjnego nr (...). Na podstawie tejże umowy pozwany udostępnił G. K. kwotę kredytu konsolidacyjnego w wysokości 97.145,25 zł, zaś pozwany zobowiązał się do terminowej spłaty kredytu na rzecz (...) Bank S.A. z siedzibą w W.. Ponieważ pozwany nie dokonywał wpłat we wskazanej w umowie wysokości i oznaczonym terminie, a tym samym nie wywiązywał się z warunków umowy została ona wypowiedziana w dniu 27 kwietnia 2015 r. Otrzymując oświadczenie o wypowiedzeniu G. K. został wezwany do spłaty zadłużenia. Z uwagi na brak spłaty wskazanej kwoty w terminie określonym w wypowiedzeniu, zobowiązania pozwanego z dniem 05 czerwca 2015 r. zostało postawione w stan wymagalności. W dniu 22 sierpnia 2016 r. powód wystosował do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 93.107,01 zł w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia pisma. Pozwany nie wywiązał się z zobowiązania. W pozwie z dnia 09 września 2016 r. pełnomocnik powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. zwrócił się o zasądzenie od G. K. kwoty 93.518,13 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, (dowód: przedsądowe wezwanie do zapłaty k. 19-20, kserokopia umowy o kredyt konsolidacyjny nr (...) k. 45-49, kserokopia wypowiedzenia umowy o pożyczkę/ kredyt konsolidacyjny nr (...) k. 53, wydruk spłaty kredyt k. 56-59, kserokopia orzeczenia o stopniu niepełnosprawności k. 88, dokumentacja medyczna M. K. k. 89-92, zeznania pozwanego- protokół rozprawy z dnia 16 listopada 2017 r. 00:01:28-00:05:52 w zw. z k. 97).

Ustalony w sprawie stan faktyczny w dużej jest niesporny i oparty na niekwestionowanym przez strony nieosobowym materiale dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy w postaci kopii dokumentów złożonych przez strony. Sąd uznał wszystkie wyżej wymienione dokumenty za wiarygodne, bowiem ich wartości dowodowej nie kwestionowała żadna ze stron, a Sąd nie znalazł żadnych podstaw by czynić to z urzędu. Wobec tego Sąd uznał, że dokumenty urzędowe stanowią, w myśl art. 244 § 1 k.p.c., dowód tego, co zostało w nich w sposób urzędowy stwierdzone, a dokumenty prywatne, zgodnie z art. 245 k.p.c. stanowią dowód tego, że osoby, które je podpisały złożyły oświadczenia w nich zawarte.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone przez powoda (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zasługuje na uwzględnienie. Pozwany G. K. oświadczył w toku rozprawy w dniu 16 listopada 2017 r., iż uznaje roszczenie w nim zawarte. Stosownie do treści art. 213 § 2 k.p.c. Sąd jest związany uznaniem powództwa. "Uznanie" pozwu, zgodnie ze stanowiskiem doktryny, stanowi zupełne, bezwarunkowe i nieodwołalne poddanie się żądaniu powoda. Jest przejawem wiedzy dłużnika o tym, że określone roszczenie istnieje i przysługuje określonemu wierzycielowi. Oświadczenie pozwanego uznającego pozew należy przyjąć jako potwierdzenie faktów podanych przez stronę przeciwną i fakty te traktować jako bezsporne. W konsekwencji za zbędne należy uznać przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie, bowiem okoliczności, na których opiera się spór, są dostatecznie wyjaśnione. Literalna wykładnia tego przepisu wskazuje, że badanie takiego uznania ogranicza się wyłącznie do tego, czy nie jest ono sprzeczne z prawem, z zasadami współżycia społecznego albo nie zmierza do obejścia prawa. Art. 213 § 2 k.p.c. jest wyrazem dążenia do dostosowania przepisów procesowych do zasady kontradyktoryjności. Opiera się na rezygnacji z dążenia do prawdy materialnej na rzecz prawdy formalnej. Art. 213 § 2 kodeksu postępowania cywilnego nie przewiduje określonej (szczegółowej) formy uznania powództwa. W związku z powyższym należy dojść do wniosku, iż oświadczenie woli pozwanego o uznaniu powództwa może być wyrażone w każdej formie. W tym kontekście warto przypomnieć, iż zgodnie z art. 60 kodeksu cywilnego wola osoby dokonującej czynności prawnej (z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych) może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Prowadzi to do stwierdzenia, że pozwany może uznać powództwo ustnie na rozprawie. Za uznanie powództwa należy przyjąć każde oświadczenie pozwanego potwierdzające istnienie roszczenia powoda i jednocześnie przyznające wszystkie okoliczności faktyczne przedstawione w pozwie. Uznanie powództwa może być dokonane w toku całego postępowania sądowego przed sądem I instancji. Stosowne oświadczenie może być złożone najwcześniej z chwilą doręczenia pozwu pozwanemu (np. w odpowiedzi na pozew). Najpóźniej oświadczenie może zostać przedstawione z chwilą zamknięcia rozprawy, a na skutek uznania powództwa sąd jest związany uznaniem powództwa i pomija postępowanie dowodowe w zakresie objętym uznaniem.

Uznanie powództwa przez pozwanego w niniejszej sprawie nie stoi w opozycji do zasad współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa. Okoliczności dotyczące długu pozwanego są niesporne pomiędzy stronami. Tak samo niesporne jest, że ten kto zaciąga zobowiązania ma obowiązek je spłacić. Bank nie jest instytucją charytatywną i osoby zaciągające kredyty mają obowiązek terminowego spłacania długu lub muszą się liczyć z procedurami przewidzianymi w zawartych umowach, dotyczącymi egzekwowania zaległych zobowiązań. Uznając, że uznanie długu nie naruszało zasad współżycia społecznego Sąd zasądził od pozwanego G. K. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 93.518,13 zł. Na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 359 k.c. Sąd zasądził powyższą kwotę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu tj. 09 września 2016 r. do dnia zapłaty.

Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanego G. K. o rozłożenie wierzytelności na raty. Możliwość taką daje art. 320 k.p.c. Przepis ten jest stosowany przez sąd jedynie fakultatywnie, po rozważaniu okoliczności powoływanych przez stronę, chcącą skorzystać z tej instytucji. W judykaturze podnosi się, że przepis art. 320 k.p.c. określa szczególną regułę wyrokowania, dotyczącą przedmiotu orzekania, dającą sądowi możliwość uwzględnienia także interesów pozwanego, w zakresie czasu wykonania wyroku, a interesów powoda przez uniknięcie bezskutecznej egzekucji. Mimo umiejscowienia go wśród przepisów postępowania, ma on charakter materialnoprawny, ponieważ modyfikuje treść łączącego strony stosunku cywilnoprawnego, w odniesieniu do sposobu i terminu spełnienia świadczenia przez pozwanego i w tym zakresie jest konstytutywny (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 kwietnia 2015 r., II CSK 383/14). Ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c., nie może być jednak stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 września 2014 r., I ACa 290/14). Zgodnie bowiem ze stanowiskiem judykatury wyrażonym w art. 320 k.p.c. rozłożenie świadczenia na raty ma służyć, co oczywiste, przede wszystkim dłużnikowi, musi jednak dawać jednocześnie wierzycielowi szanse zaspokojenia się. By taki cel osiągnąć, dłużnik musi mieć realną możliwość spełniania świadczenia w formie ratalnej, w przeciwnym razie bowiem ani on sam nie odczuje ulgi, ani wierzyciel nie zostanie należycie zaspokojony, a wszystko zakończy się i tak postępowaniem egzekucyjnym (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 lipca 2017 r. I ACa 186/17 Lex nr LEX nr 2343436). W niniejszej sprawie pozwany zaproponował taką wysokość rat, iż G. K. spłacałby zadłużenie przez wiele lat (około 15 lat), co ewidentnie naruszyłoby interesy wierzyciela, dla którego wierzytelność straciłaby realną wartość. Nadto oceniając przez pryzmat interesów wierzyciela Sąd miał na uwadze zasadę wyrażoną w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2006r. (sygn. III CZP 126/06) stwierdzającej, że rozłożenie świadczenia na raty na podstawie art. 320 k.p.c. ma ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. Podkreślić w tym miejscu również należy, że wierzyciel w jednym z pism procesowych oświadczył, że nie wyklucza możliwości zawarcia porozumienia z dłużnikiem, jednak dopiero po wydaniu przez Sąd wyroku, kiedy interesy wierzyciela będą należycie zabezpieczone.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c., który statuuje zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i zasądzono od pozwanego G. K. na rzecz powoda (...) Bank S.A. z siedzibą w W. kwotę 11.910 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Ponieważ pozwany G. K. w toku postępowania oświadczył, że uznaje powództwa Sąd w oparciu o treść art. 333 § 1 pkt. 2 k.p.c. Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE