Sygn. akt II K. 67/17
Dnia 19 maja 2017 roku.
Sąd Rejonowy w Golubiu-Dobrzyniu II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: SSR Izabela Bejger
Protokolant: st.sekr.sądowy Barbara Dera
w obecności oskarżyciela Prok. Rej.-----
po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2017 roku
sprawy M. D.
s. K. i G. z domu S.
ur. (...) w G.-D.
oskarżonego o to, że:
1) w okresie od 1 października 2016 roku do dnia 15 listopada 2016 roku w miejscowości L., gm. G., pow. (...) (...), woj. (...)- (...), z garażu dokonał zaboru w celu przywłaszczenia kluczy nasadowych w rozmiarach od 6 do 22 z grzechotką i przedłużkami w metalowym etui wartości 200 złotych, szlifierki kątowej firmy (...) wartości 250 złotych, wyrzynarki firmy (...) wartości 250 złotych, tj. mienia o łącznej wartości 700 złotych na szkodę P. P. (1);
tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk
2) w bliżej nieustalonym dniu w miesiącu grudniu 2015 roku w miejscowości L., gm. G., pow. (...) (...), woj. (...)- (...) po uprzednim rozcięciu siatki w ogrodzeniu, a następnie wyrwaniu okiennicy osłaniającej okno, wybiciu szyby w oknie i wejściu do wnętrza oraz oderwaniu listwy od drzwi garażowych usiłował dokonać zaboru nieustalonego mienia o bliżej nieustalonej wartości z pomieszczenia socjalnego w bryle wolnostojącego budynku garażu na tej posesji czym działał na szkodę W. S., lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zadziałanie instalacji alarmowej budynku
tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk
ORZEKA:
I. uznaje oskarżonego M. D. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia tj. przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;
II. uznaje oskarżonego M. D. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia z tym ustaleniem, iż kwalifikuje go jako wypadek mniejszej wagi, tj. przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 279 § 1 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 283 kk wymierza mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;
III. na mocy art. 85 § 1 i 2 kk w zw. z art. 86 § 1 kk łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności i orzeka wobec oskarżonego karę łączną 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;
IV. na mocy art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;
V. na mocy art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego M. D. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. P. (1) kwoty 500 (pięćset) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 15 listopada 2016 roku do dnia zapłaty;
VI. na mocy art. 73 § 2 kk oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;
VII. na mocy art. 230 § 2 kpk dowód rzeczowy w postaci kluczy, nasadek w pudełku z napisem (...) zwrócić P. P.;
VIII. zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.
II K 67/17
W okresie od 1 października do 15 listopada 2016 roku M. D. oraz M. P. często przebywali w miejscowości L. na terenie posesji należącej do P. P. (1). Podczas jednego z pobytów M. D., wykorzystując nieuwagę M. P., dokonał kradzieży znajdujących się w domu kluczy nasadowych w rozmiarach od 6 do 22 z grzechotką i przedłużkami w metalowym etui wartości 200 złotych stanowiących własność P. P. (1). Udał się również do garażu, skąd ukradł należące do wyżej wymienionego szlifierkę kątową firmy (...) wartości 250 złotych oraz wyrzynarkę firmy (...) wartości 250 złotych.
W bliżej nieustalonym dniu miesiąca grudnia 2015 roku M. D. udał się do domku letniskowego W. S. położonego w miejscowości L.. Po dotarciu na miejsce rozciął siatkę w ogrodzeniu i wszedł na teren posesji. Następnie wyrwał okiennicę osłaniającą okno pomieszczenia socjalnego w budynku garażu, po czym wybił szybę i wszedł do wnętrza pomieszczenia. Gdy znajdował się wewnątrz budynku, chciał dokonać kradzieży znajdujących się tam przedmiotów. W tym celu oderwał listwę od drzwi garażowych. Zmierzonego celu nie udało mu się jednak osiągnąć, gdyż przestraszył się alarmu, który w tym czasie się uruchomił.
Dowód:
- zeznania świadka P. P. (1) – k. 4,
- zeznania świadka P. L. – k. 9v-10, 108v,
- protokół zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem rzeczy – k. 12-14,
- protokół oględzin rzeczy wraz z dokumentacją fotograficzną – k. 29-31,
- wyjaśnienia oskarżonego – k. 41-41v, 125
- zeznania świadka W. S. – k. 90v-91,
- wyjaśnienia świadka M. P. – k. 133v-134,
Oskarżony M. D. – kawaler, bezdzietny, bez osób na utrzymaniu, wykształcenie gimnazjalne, bez zawodu, bezrobotny, utrzymujący się z prac dorywczych, osiągający z tego tytułu dochód w kwocie 100 złotych, bez majątku, niekarany. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu z dni 26 listopada 2016 roku w sprawie II K 216/15 wobec oskarżonego warunkowo umorzono postępowanie karne.
Dowód:
- dane osobopoznawcze – k. 75,
- karta karna – k. 84,
- odpis wyroku Sądu Rejonowego w Golubiu-Dobrzyniu z dnia 26 listopada 2015 roku w sprawie II K 216/15 – k. 138.
W przedmiotowej sprawie stan faktyczny nie budził wątpliwości. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia, które były zgodne z ustaleniami oskarżyciela publicznego, w tym z zeznaniami przesłuchanych świadków, protokołami zatrzymania i oględzin rzeczy. Wiarygodność zgromadzonych dowodów nie budziła wątpliwości, dlatego sąd przyjął je za podstawę ustaleń faktycznych.
Mając na uwadze treść wniosku oskarżyciela, uzasadnienie w zasadniczej części koncentruje się na omówieniu rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych popełnionych czynów (art. 423 § 1a kpk w zw. z art. 422 § 2 kpk).
W ocenie sądu fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanych mu czynów nie budził wątpliwości. Oskarżony wprost wskazał, że podczas pobytu na terenie posesji P. P. (1) zabrał znajdujące się tam klucze, szlifierkę oraz wyrzynarkę. Przedmioty te następnie sprzedał. Wyjaśnia te były zbieżne z zeznaniami świadka P. P. (1), który potwierdził fakt kradzieży opisanych przedmiotów, a także z zeznaniami świadka L., który zeznał, że oskarżony zaproponował mu sprzedaż kluczy. Zeznania tych świadków były spójne i logiczne. Ponadto wzajemnie ze sobą korespondowały. Z tych powodów sąd uznał je za wiarygodne. Ponadto zeznania te korespondowały z nieosobowymi źródłami dowodowymi w postaci protokołu zatrzymania rzeczy oraz protokołu oględzin rzeczy z dokumentacją fotograficzną, z których to dowodów wynikało, iż przekazane przez P. L. klucze należą do pokrzywdzonego. Autentyczność tych dowodów nie budziła wątpliwości, dlatego sąd d również dał im wiarę. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego, sąd zważył zarazem, że z wynikało z ich, iż oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się wspólnie i porozumieniu z M. P.. Mając jednak na uwadze treść zeznań wyżej wymienionego, który złożył jasne, logiczne i rzeczowe zeznania, w których kategorycznie zaprzeczył wersji oskarżonego, sąd podzielił ustalenia oskarżyciela i odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w tym zakresie. Zachowaniem tym oskarżony wyczerpał znamiona występku z art. 278 § 1 kk. Zgodnie z treścią tego przepisu kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Ponadto oskarżony wyjaśnił, iż udał się do miejsca położenia domku letniskowego W. S. z zamiarem kradzieży znajdujących się w garażu przedmiotów. Gdy dotarł tam, rozciął siatkę i wszedł na teren posesji. Następnie wyrwał okiennicę, wybił szybę i wszedł przez otwór okienny do budynku. Postanowił otworzyć drzwi garażowe, aby umożliwić sobie wyniesienie z pomieszczenia znajdujących się tam przedmiotów. Przestraszył się jednak alarmu, który wówczas się uruchomił i uciekł z miejsca. Jego działanie zakończyło się tym samym na usiłowaniu kradzieży z włamaniem. Wyjaśnienia w tych zakresie odpowiadały z kolei zeznaniom świadka W. S., który potwierdził fakt włamania do jego garażu w grudniu 2015 roku. Zeznania tego świadka również były rzeczowe i logiczne, stąd także wiarygodne. Tym zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 279 § 1 kk. W myśl art. 278 § 1 kk kto kradnie z włamaniem, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
Wątpliwości sądu nie budziły pozostałe, nieosobowe źródła dowodowe. Odpis wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne oraz karta karna. Kwestia ta nie stanowiła przedmiotu sporu w sprawie.
Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 1. aktu oskarżenia, tj. przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to na mocy art. 278 § 1 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.
Uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie 2. aktu oskarżenia, sąd zakwalifikował go jako wypadek mniejszej wagi, tj. przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 283 kk w zw. z art. 279 § 1 kk i za to na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 283 kk wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności. Dokonując rozstrzygnięcia w tym zakresie, sąd wziął pod uwagę okoliczności podmiotowe popełnienia przestępstwa - dotychczasową niekaralność oskarżonego, a także postawę oskarżonego po popełnieniu przestępstwa oraz okoliczności przedmiotowe popełnienia zarzucanego czynu – stan oraz niską wartość przedmiotów, które oskarżony chciał ukraść, jak również odstąpienie od samej kradzieży.
Na mocy art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata (art. 69 § 1 i 2 kk w zw. z art. 70 § 2 kk).
W przekonaniu sądu orzeczone kary jednostkowe pozbawienia wolności, jak i kara łączna – zarówno co do rodzaju, jak i wymiaru – w sposób trafny oddają stopień winy i społecznej szkodliwości popełnionych czynów. Wymierzając karę wolnościową, sąd miał na uwadze przede wszystkim fakt uprzedniej niekaralności oskarżonego oraz sposób jego zachowania po dokonaniu przestępstwa. W toku postępowania oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, wykazując przy tym skruchę. W tym miejscu godzi się zauważyć, że sąd nie tracił z optyki, iż oskarżony w przeszłości popadł już w konflikt z prawem, dopuszczając się popełnienia przestępstwa z art. 284 § 1 kk. Należy jednak podkreślić, iż sąd, wydając wyrok, przyjął, iż społeczna szkodliwość tego czynu nie jest znaczna, w związku z czym postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył. To z kolei oznacza, iż w świetle prawa nie można uznać oskarżonego za osobę karaną sądownie. W ocenie sądu opisane zdarzenia, a także czyn, w związku z którym wobec oskarżonego warunkowo umorzono postępowanie, który pozostaje w związku czasowym z zarzucanymi mu czynami (popełniony w dniu 5 września 2015 roku), miały w życiu oskarżonego charakter incydentalny, a wymierzona sankcja oraz realna możliwość zarządzenia wykonania orzeczonej kary spełnią cele z zakresu prewencji indywidualnej, skutecznie odwodząc oskarżonego od dalszych tego typu zachowań w przyszłości. W tym stanie rzeczy wymierzenie kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia byłoby reakcją nieadekwatną. Okolicznością łagodzącą, która również wpłynęła na orzeczenie wobec oskarżonego kary wolnościowej, był młody wiek oskarżonego. Oskarżony jest stosunkowo młodą osobą (19 lat), w związku z czym jego zachowanie mogło być wynikiem impulsywnych i nieprzemyślanych działań. Sąd pozostaje w przekonaniu, iż oskarżony wykorzysta daną mu szansę, po raz kolejny nie popełni czynu sprzecznego z prawem i zrozumie naganność swojego postępowania. W przekonaniu sądu kara w orzeczonym wymiarze odniesie także efekt ogólnoprewencyjny, wskazując, iż zachowanie niezgodne z prawem spotkało się ze zdecydowaną i szybką reakcją.
Oskarżony swoim działaniem doprowadził do powstania szkody po stronie pokrzywdzonego, z tego względu sąd, na mocy art. 46 § 1 kk, zobowiązał go do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego P. P. (1) kwoty 500 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 15 listopada 2016 roku do dnia zapłaty. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uwzględnia prawnie chronione interesy pokrzywdzonego. Stanowi zarazem dla oskarżonego finansową dolegliwość płynącą z popełnienia przestępstwa.
Mając na uwadze, iż oskarżony jest sprawcą młodocianym, sąd oddał go w okresie próby pod dozór kuratora sądowego, wynikając tym samym obowiązek płynący z art. 73 § 2 kk.
Na podstawie art. 230 § 2 kpk sąd zwrócił P. P. (1), jako osobie uprawnionej, dowód rzeczowy w postaci kluczy, nasadek w pudełku z napisem (...), stwierdzając zbędność tego dowodu dla potrzeb postępowania.
O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.), zwalniając oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami postępowania obciążając Skarb Państwa. Dokonując powyższego rozstrzygnięcia sąd miał na uwadze, iż oskarżony jest osobą bezrobotną, utrzymuje się z prac dorywczych, z których osiąga dochód w kwocie 100 złotych. Nie ma również żadnego majątku. Z tego względu uiszczenie przez oskarżonego opłaty sądowej oraz poniesienie przez niego kosztów procesu prowadziłoby do istotnego uszczerbku w utrzymaniu oskarżonego.