UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim po rozpoznaniu sprawy z powództwa M. W. przeciwko A. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w T. o zadośćuczynienie i odszkodowanie

I. zasądza od pozwanej A. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...)z siedzibą w T.na rzecz powódki M. W. :

1. kwotę 5.000,00 zlotach tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01 października 2011r. do dnia zapłaty,

2. kwotę 3.352,08 złotych tytułem odszkodowania za utracony dochód wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 01 października 2011 r. do dnia zapłaty,

II. oddala powództwo w pozostałym zakresie ,

III. zasadza od pozwanej A. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w T. na rzecz powódki M. W. kwotę 492,00 złote tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego,

IV. nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. :

- od powódki M. W. kwotę 558,63 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie od oddalonej części powództwa,

- od pozwanej A. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w T.kwotę 1.303,57 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w sprawie od uwzględnionej części powództwa.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i rozważania Sądu Rejonowego.

W dniu 28 czerwca 2008r. w B., w gminie W. odbywał się Festyn (...)dla pracowników firmy (...) Sp. z o.o., w którym powódka M. W. uczestniczyła jako pracownik. Bezpośrednim organizatorem imprezy była firma (...) z siedzibą w T.prowadzona przez pozwaną A. K.. W treści zawartej umowy, strony umieściły zapis mówiący o zapewnieniu opieki medycznej podczas festynu, w ilości dostosowanej do liczby uczestników.

Usługę gastronomiczną tj. obsługę pikniku firmowego świadczyła firma (...) spółka jawna z siedzibą w W., na mocy umowy zlecenia z dnia 29.05.2008r. zawartej z pozwaną A. K. prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w T.

W czasie trwającej imprezy, na skutek silnych podmuchów wiatru, kilka nienależycie zamontowanych i źle zabezpieczonych parasoli wyrwało się, z których jeden uderzył w powódkę M. W., powodując u niej obrażenia ciała. Na miejscu zdarzenia powódce została udzielona pierwsza pomoc, po czym została ona odwieziona do (...) w T.gdzie nie stwierdzono objawów uszkodzenia centralnego układu nerwowego, lecz stwierdzono stłuczenia nosa, pleców oraz otarcia w okolicy szyi.

W dniu 29.06.2008r., powódka M. W. z uwagi na bóle kręgosłupa szyjnego i przyczepów mięśni mostkowo - obojczykowo - sutkowych oraz odcinka lędźwiowo-krzyżowego zgłosiła się do ambulatoryjnej pomocy lekarskiej nocnej i świątecznej przy Szpitalu w T.

Od 30.06.2008r. do 23.09.2008r., powódka M. W. była leczona w Por. (...) z rozpoznaniem powierzchownych urazów obejmujących liczne okolice ciała (symbol F00) oraz dwukrotnie korzystała z Poradni(...).

Na zwolnieniu lekarskim powódka M. W. przebywała do 30.09.2008r. Na skutek przedmiotowego wypadku, powódka doznała stłuczenia głowy (w okolicy potylicznej) bez utraty przytomności, stłuczenia okolicy nosa, stłuczenia pleców oraz otarcia naskórka w okolicy szyi. Następstwem doznanych urazów były dolegliwości bólowe w odcinku szyjnym kręgosłupa i w odcinku lędźwiowo - krzyżowym oraz zawroty głowy. Nie stwierdzono u powódki objawów uszkodzenia centralnego układu nerwowego ani też objawów uszkodzenia obwodowego układu nerwowego oraz ograniczenia ruchomości kręgosłupa.

Na skutek przedmiotowego wypadku nie wystąpił u powódki M. W. trwały lub długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Cierpienia fizyczne powódki spowodowane w/w urazami były umiarkowanego stopnia do jednego miesiąca po urazie, następnie lekkiego stopnia do 3 miesięcy, po czym malały w miarę upływu czasu i leczenia. Z przyczyn neurologicznych oraz chirurgicznych, po przebytym wypadku, powódka nie wymagała pomocy i opieki osób trzecich.

Obecnie, powódka M. W. skarży się na bóle okolicy lędźwiowo-

krzyżowej.

W związku z przedmiotowym wypadkiem, powódka M. W. doznała silnego stresu, zdecydowanie wykraczającego poza na ogół odczuwane trudności związane z codziennym funkcjonowaniem. Nie ujawniły się natomiast w jej funkcjonowaniu cechy stresu pourazowego, ani deficyty obciążające funkcje poznawcze. Powódka nie wymagała ponadto i nie wymaga obecnie pomocy psychologicznej w związku z przebytym wypadkiem.

W wyniku przebywania na zwolnieniu lekarskim w okresie od dnia 29.06.2008r. do 30.09.2008r., powódka M. W. utraciła wynagrodzenie za pracę w łącznej kwocie 2.147,08 zł (za miesiąc lipiec 2008r. - 693,14 zł, za miesiąc sierpień 2008r.- 720,94 zł, za miesiąc wrzesień 2008r. - 733,00 zł) oraz premię roczną w łącznej kwocie 1.205,64 złotych netto ( 1.650,00 zł brutto).

Powódka M. W. w związku ze zdarzeniem z dnia 28.06.2008r., nie zgłaszała do ubezpieczyciela pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. szkód na osobie z ubezpieczeń OC.

Powyższe ustalenia faktyczne, Sąd poczynił w oparciu o dokumenty załączone do akt niniejszej sprawy, opinie sporządzone przez biegłych neurologa, chirurga i opinię psychologiczną jak i zeznania powódki M. W. oraz świadków A. W. i T. S., które Sąd w zakresie przebiegu przedmiotowego zdarzenia uznał za wiarygodne.

Dokonując oceny zgromadzonego tak materiału dowodowego Sąd uznał, iż brak jest podstaw, aby odmówić waloru wiarygodności opiniom, sporządzonym w niniejszej sprawie przez biegłych. Zdaniem Sądu, powyższe opinie zostały sporządzone w oparciu o dokumentację medyczną i badanie osobowe powódki, bazują na wiedzy i doświadczeniu biegłych w zakresie ich specjalności. Ponadto, opinie te jako odnoszące się do wszystkich kwestii zawartych w tezach dowodowych są wyczerpujące i zawierają fachowe uzasadnienie wniosków końcowych w nich zawartych. Dlatego też stały się podstawą poczynienia ustaleń przez Sąd.

Sąd Rejonowy zważył ,iż podstawą prawną żądania pozwu jest przepis art. 415 k.c, zgodnie z którym, kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę obowiązany jest do jej naprawienia.

Dla przyjęcia odpowiedzialności odszkodowawczej przewidzianej w art. 415 k.c. niezbędne jest wykazanie (udowodnienie) przesłanek tej odpowiedzialności, którymi są bezprawne, zawinione działanie, powstanie szkody oraz związek przyczynowy między szkodą a działaniem sprawcy. Przesłanki te muszą natomiast wystąpić kumulatywnie.

Bezprawność w rozumieniu art. 415 k.c. obejmuje swoim zakresem naruszenie przepisów prawa pozytywnego oraz zasad współżycia społecznego, a bezprawność zaniechania występuje wówczas, gdy istniał nakaz działania (współdziałania), zakaz zaniechania, czy też zakaz sprowadzenia skutku, jaki przez zaniechanie skutku może być sprowadzony. Dopiero czyn bezprawny może być oceniany w kategoriach czynu zawinionego w rozumieniu art. 415 k.c. Winę można natomiast przypisać sprawcy czynu w sytuacji, w której istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania z punktu widzenia zarówno obiektywnego, jak i subiektywnego (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2003 r., V CKN 1681/00 i z dnia 26 września 2003 r., IV CK 32/02). Oznacza to, iż obowiązek naprawienia szkody w oparciu o treść art. 415 k.c. powstaje jedynie w sytuacji takiego zaniedbania obowiązków podmiotu zobowiązanego, które noszą znamiona winy, czyli naruszenia określonych obowiązków poprzez niedopełnienie swoich powinności.

Stosownie do ogólnej reguły wynikającej z przepisu art. 6 k.c. rzeczą strony powodowej jest wykazanie przesłanek odpowiedzialności deliktowej, w tym zawinionego zachowania się osoby odpowiedzialnej jako zdarzenia, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy, oraz związku przyczynowego między tym zachowaniem się a szkodą. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa bowiem na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Ogólnie przyjmuje się, że powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa. Nie wymagają jedynie dowodu fakty powszechnie znane (art. 228 § 1 k.p.c), znane sądowi urzędowo (art. 228 § 2 k.p.c), przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem faktycznym (art. 229 k.p.c.) oraz fakty, co do których strona nie wypowie się w związku z twierdzeniami strony przeciwnej a które sąd mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może uznać za przyznane (art. 230 k.p.c). Ciężar dowodu wiąże się z obowiązkiem twierdzenia i obowiązkiem dowodzenia tych wszystkich okoliczności, które mogą być zgodnie z treścią art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu. Strona, która nie udowodni swoich twierdzeń musi liczyć się z ujemnymi skutkami w postaci nie podzielenia przez sąd prezentowanego przez nią stanowiska i w konsekwencji oddaleniem powództwa.

W rozpoznawanej sprawie powódka M. W. wnosiła o zasądzenie od pozwanej A. K. prowadzącej działalność gospodarcza pod nazwą (...) z siedzibą w T. zadośćuczynienia oraz odszkodowania (z tytułu kosztów opieki oraz z tytułu utraconych dochodów) za szkodę jaką poniosła w związku z tym, iż w trakcie Festynu (...) w B., organizowanego przez pozwaną na mocy zawartej umowy z (...) sp. z o.o. została uderzona przez jeden z parasoli, który był niewłaściwie zamontowany i nienależycie zabezpieczony przez pozwaną jako organizatora imprezy, w wyniku czego doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia okolicy nosa, stłuczenia pleców oraz otarcia naskórka w okolicy szyi.

Zdaniem Sądu, nie budzi wątpliwości fakt, iż powódka M. W. w dniu 28 czerwca 2008r. została uderzona przez jeden z parasoli, w następstwie którego to uderzenia spadła z ławki i w konsekwencji czego doznała ona szkody w postaci stłuczenia okolicy nosa, stłuczenia pleców oraz otarcia naskórka w okolicy szyi.

Powyższe wynika z załączonej do akt sprawy i niekwestionowanej przez strony dokumentacji medycznej powódki oraz z opinii sporządzonych przez biegłych neurologa i chirurga. Warto przy tym zaznaczyć, że sporządzone na potrzeby niniejszego postępowania opinie w/w biegłych w ocenie Sądu są jasne i pełne.

W ocenie Sądu, poza sporem pozostaje również okoliczność, iż stwierdzone u powódki obrażenia ciała były efektem uderzenia przez parasol oraz upadku z ławki, albowiem okoliczność ta wynika z zeznań samej powódki M. W., ale i również z zeznań świadków A. W. i T. S., które to dowody Sąd uznał za wiarygodne.

Odnosząc się do roszczenia powódki M. W. o zasądzenie zadośćuczynienia należy przytoczyć treść art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c, zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie to ma na celu naprawienie krzywdy, tj. szkody niemajątkowej, przejawiającej się w cierpieniach fizycznych i psychicznych. Użyte w cytowanym przepisie pojęcie „sumy odpowiedniej" ma charakter niedookreślony, wysokość tej kwoty pozostawiona została uznaniu sądów orzekających w sprawach o zapłatę zadośćuczynienia, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy przyznawaniu zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok Sądu Najwyższego z 28 września 2001 roku, sygn. akt III CKN 427/00, LEX nr 52766). Jednocześnie, jak się podkreśla, wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy - nie może prowadzić do wzbogacenia osoby pokrzywdzonej.

Dla ustalenia odpowiedniego zadośćuczynienia decydujące znaczenie ma rozmiar krzywdy, przy ocenie którego należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa czy oszpecenia, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym(wyrok Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 roku, sygn. akt II UKN 681/98, OSNAP 2000, nr 16, poz. 626). W orzecznictwie podkreśla się również, że sam stopień uszczerbku na zdrowiu nie może być przyjmowany jako jedyna przesłanka ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Nie można przecież pomijać czasokresu leczenia się powoda i odczuwania dolegliwości fizycznych, uczucia krzywdy spowodowanej ułomnością, a także na przykład niemożności korzystania z przyjemności uprawiania sportów (wyrok Sądu Najwyższego z 10 kwietnia 1974, sygn. akt II CR 123/74, LEX nr 7457). Przy ocenie roszczenia z tytułu zadośćuczynienia i ustalaniu jego wysokości nie mogą być także pominięte wynikłe z uszkodzenia ciała ograniczenie wydolności do pracy i utrudnienia w jej wykonywaniu, nie stanowiące podstawy do przyznania renty z ubezpieczenia społecznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 04 czerwca 1968 roku, sygn. akt I PR 175/68, OSNCP 1969, nr 2, poz. 37).

Analizując stan faktyczny rozpoznawanej sprawy w świetle przedstawionych wyżej poglądów należało uznać, że żądane przez powódkę zadośćuczynienie w kwocie 8.000,00 zł jest zawyżone.

W ocenie Sądu rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy nie był znaczny. Przede wszystkim wskazać należy, że leczenie następstw przebytego w dniu 28.06.2008r. wypadku trwało 3 miesiące.

Mając na względzie całokształt odniesionych przez powódkę obrażeń ciała, rozmiar doznanych przez nią cierpień fizycznych i psychicznych, Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 5.000,00 zł tytułem należnego zadośćuczynienia.

O odsetkach ustawowych, Sąd orzekł na podstawie art. 482 k.c, zasądzając je od dnia 11 października 2011 roku, tj. zgodnie ze zgłoszonym w tym zakresie żądaniem.

Z uwagi na fakt, iż powódka M. W. od dnia zdarzenia tj. 29.06.2008r. do dnia 30.09.2008r. przebywała na zwolnieniu lekarskim i że na skutek przedmiotowego wypadku komunikacyjnego utraciła dochód w kwocie 3.352,08 złotych, Sąd na podstawie art. 444 § 1 k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powódki M. W. kwotę 3.352,08 zł tytułem utraconego dochodu, która obejmowała utracone wynagrodzenie za pracę w kwocie 2.147,08 zł (za miesiąc lipiec 2008r. - 693,14 zł, za miesiąc sierpień 2008r.- 720,94 zł, za miesiąc wrzesień 2008r. - 733,00 zł) oraz premię roczną w łącznej kwocie 1.205,64 złotych netto.

W pozostałym zakresie, sąd oddalił wniesione powództwo jako nieuzasadnione, mając na uwadze sporządzone w sprawie opinie neurologiczną jak i chirurgiczna, z których wynika, iż powódka M. W. bezpośrednio po wypadku jak i późniejszym terminie nie wymagała pomocy i opieki osób trzecich.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach, o których mowa w punkcie III wyroku stanowił natomiast przepis art. 100 k.p.c, który przewiduje zasadę stosunkowego rozłożenia kosztów. Polega ona na rozłożeniu kosztów miedzy stronami odpowiednio do wysokości, w jakiej zostały poniesione oraz stosownie do wyniku sprawy tj. stopnia uwzględnienia i nieuwzględnienia żądań.

Z porównania łącznej kwoty dochodzonej przez powódkę M. W. w niniejszej sprawie (12.047,08 zł) z kwotą zasądzoną (8.547,00 zł) wynika, iż powódka wygrała sprawę w około 70 %. Łącznie koszty postępowania w sprawie wyniosły 5.991,00 zł, a złożyły się na nie:

- po stronie powódki: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200,00 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej prze radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. Nr 163 poz. 1349 z późn. zmianami);

- po stronie pozwanego: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1.200,00 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej prze radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz. U. Nr 163 poz. 1349 z póź. zmianami).

Ponieważ powódka M. W. poniosła koszty w wysokości 1.217,00 zł, a powinna je ponieść w kwocie 725.10 zł zł (30% x 1.217,00 zł), to zgodnie z treścią art. 100 k.p.c. pozwana A. K. powinna jej zwrócić kwotę 492,00 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu (1.217,00 zł-725,10 zł).

Mając na uwadze zasadę stosunkowego rozłożenia kosztów oraz przepis art. 113 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167 poz. 1398 z późniejszymi zmianami), Sąd orzekł jak w punkcie IV wyroku, nakazując pobrać na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz.:

- od powódki M. W. kwotę 558.63 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od oddalonej części powództwa (wydatków na opinie biegłych + opłata sądowa od pozwu);

- od pozwanej A. K. kwotę 1.303,57 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa (wydatków na opinie biegłych + opłata sądowa od pozwu).

Z powyższych względów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w części, tj. w pkt I ppkt 1 zasądzającym od pozwanej na rzecz powódki kwoty 5.000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 01.10.2011 r. i w konsekwencji również rozstrzygnięcia o kosztach zastępstwa procesowego i kosztach procesu z pkt III.

Apelacja zaskarżonemu orzeczeniu zarzuca sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez przyjęcie, iż powódka doznała co do zasady krzywdy, uzasadniającej przyznanie zadośćuczynienia, podczas gdy materiał dowody w tym zakresie nie jest w żaden sposób weryfikowalny i stanowi on jedynie teoretyczne rozważania wzajemnie ze sobą zresztą sprzeczne, a zatem jest niewiarygodny.

Biorąc pod uwagę powyższe apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa o zadośćuczynienie i rozstrzygnięcie o kosztach procesu wg zasad z art. 100 k.p.c, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony pozwanej jest częściowo uzasadniona.

Nie podzielając bowiem do końca przytoczonego w apelacji zarzutu sprzeczności ustaleń faktycznych, który to w istocie swej sprowadza się do zarzutu obrazy prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 kc, przez zasądzenie na rzecz powódki rażąco zawyżonego zadośćuczynienia – a prawo materialne Sąd II instancji bierze pod rozwagę z urzędu w granicach zakreślonych przez apelującego - uznać należy, że tak rozumiany zarzut jest w znacznej części trafny.

Lektura materiału aktowego prowadzi do wniosku, iż ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji jest – wbrew zarzutom apelacji - wszechstronna, zgodna z doświadczeniem życiowym oraz zasadami logicznego rozumowania, a zatem jest ona prawidłowa i jako taka odpowiada wymogom jakie stawiają jej przepisy art. 233 i 328 § 2 k.p.c.

Ta właściwa ocena dowodów doprowadziła do poczynienia przez Sąd Rejonowy trafnych ustaleń faktycznych, które odpowiadają powołanym przez ten Sąd dowodom, co skutkuje, iż ustalenia te zasługują na akceptację Sądu II instancji.

Powyższe uwagi należy odnieść w szczególności do ustaleń Sądu w zakresie samej zasady odpowiedzialności pozwanej wobec powódki jak i faktu wystąpienia u powódki krzywdy w wyniku zdarzenia z dnia 28 września 2008 r

Z powyższych prawidłowych ustaleń faktycznych Sąd I instancji wysnuł jednak nie do końca prawidłowe wnioski, składające się na rozważania prawne w zakresie oceny wielkości doznanej przez powódkę krzywdy jak i wysokości należnego jej zadośćuczynienia za tę krzywdę.

Wysokość zasądzonego zadośćuczynienia zależy od oceny Sądu, który kierując się zawsze kryteriami przewidzianymi w art. 445 kc, ustala należne w danym wypadku zadośćuczynienie za doznane cierpienia a następnie uprawniony jest do ewentualnego jego pomniejszenia o stopień przyczynienia się pokrzywdzonego do powstania krzywdy, przy czym nie sposób nie dostrzec, że zarówno zasądzenie zadośćuczynienia jak i miarkowanie jego wysokości z uwagi na stopień przyczynienia mają charakter fakultatywny i zależą od oceny Sądu, która oczywiście powinna znajdować uzasadnienie w materiale sprawy.

W świetle tych uwag oraz ustalonych okoliczności sprawy, z których wynika, że powódka w wyniku uderzenia parasolem nie doznała żadnego trwałego ani też długotrwałego uszczerbku na zdrowiu a jedynie otarć naskórka i bólu, przy czym cierpienia z tego powodu nie były znaczne skoro ratownicy z pogotowia udzielili pomocy powódce na miejscu zdarzenia, nie zabierając jej do szpitala, a ta powróciła na imprezę firmową i dalej brała w niej udział, Sąd Okręgowy nie może zaakceptować stanowiska Sądu I instancji wskazującego na kwotę 5.000 zł jako należne jej zadośćuczynienie w okolicznościach niniejszej sprawy.

Trafnie bowiem zarzuca apelująca, że opinia psychologiczna ma znaczenie bardziej teoretyczne i w oderwaniu od wskazanych wyżej okoliczności sprawy nie daje podstaw do uznania, że stres jakiego doznała powódka w wyniku przedmiotowego zdarzenia nie był aż tak znaczny aby uzasadniał zasądzenie na jej rzecz zadośćuczynienia w kwocie 5000 zł..

W ocenie Sądu Okręgowego, w świetle prawidłowo ustalonych okoliczności faktycznych mających istotne znaczenie dla oceny rozmiaru doznanej przez powódkę krzywdy oraz mając na względzie podniesione wyżej okoliczności a także znaczny upływ czasu od wypadku ( blisko 8 lat ), należy uznać, iż powódce należy się zadośćuczynienie w kwocie 3.000 zł.

Skutkiem powyższego musiało być – w uwzględnieniu apelacji w omawianym zakresie – obniżenie zasądzonego zaskarżonym wyrokiem zadośćuczynienia z kwoty 5.000 zł do kwoty 3.000 zł.

Uznając zatem za słuszną apelację powoda w powyższym zakresie, należało na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienić zaskarżony wyrok w sposób wyżej wskazany.

Ostateczny wynik sprawy zdecydował, iż Sąd II instancji na podstawie art. 386 § 1 w zw. z art. 397 § 2 kpc zmienił zaskarżone rozstrzygnięcie o kosztach procesu między stronami, znosząc je wzajemnie między nimi stosownie do przepisu art. 100 kpc, oraz rozstrzygnięcie w zakresie obciążenia stron wydatkami i opłatami na rzecz Skarbu Państwa przez obciążenie nimi stron na podstawie tego samego przepisu w równych częściach.

Apelacja w pozostałej części, podlegała oddaleniu jako nieuzasadniona na podstawie art. 385 kpc.

Mając na względzie wynik postępowania apelacyjnego oraz ocenny charakter dochodzonego roszczenia, Sąd Okręgowy na zasadzie art. 100 kpc zniósł także wzajemnie między stronami koszty procesu za postępowanie apelacyjne.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania oraz powołane w nich przepisy orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSO Jarosław Gołębiowski

SSA w SO Grzegorz Ślęzak SSO Dariusz Mizera

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE