UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 18 grudnia 2015 r. w sprawie o sygn.. XVIII K 59/12 wydał wyrok w odniesieniu m. in. do: R. P. (1) i innych osób, którym Prokurator Prokuratury Okręgowej w Warszawie zarzucił popełnienie łącznie 36 czynów w różnych konfiguracjach osobowych. Przedmiotowym wyrokiem Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł w sposób następujący:

I. S. Z., D. P., Ł. J., L. K., K. M. (1), R. P. (1) , M. W. uznał za winnych tego, że w okresie od początku kwietnia 2008 r. do dnia 8 sierpnia 2008 r. w przypadku Ł. J., w okresie od października 2006 r. do dnia 8 sierpnia 2008 r. w przypadku S. Z., w okresie od połowy maja 2008 r. do dnia 2 października 2008 r. w przypadku D. P., w okresie od połowy maja 2008 r. do dnia 4 listopada 2008 r. w przypadku L. K., K. M. (1) i R. P. (1), w okresie od połowy maja 2008 r. do dnia 15 października 2008 r. w przypadku M. W., w W., N., T. M. i P. i innych miejscowościach wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami brali udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez R. S. ps. (...) mającej na celu popełnianie przestępstw, a w tym dokonywanie wymuszeń rozbójniczych, czerpanie korzyści z nierządu, wprowadzanie do obrotu narkotyków

tj. czynu z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie tego artykułu wymierzył kary pozbawienia wolności: S. Z. 2 lat, Ł. J., D. P., L. K. po 1 roku i 6 miesięcy, K. M. (1), R. P. (1) , M. W. po 1 roku pozbawienia wolności;

II. L. K., K. M. (1), M. W. uznał za winnych tego, że w lipcu 2008 r. w G. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi mężczyznami pobili T. M. i D. M., narażając ich na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § l k.k. lub art. 157 § l k.k., przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 2 lata pozbawienia wolności;

III. D. P., L. K., K. M. (1), R. P. (1) uznał za winnych tego, że w okresie od około połowy sierpnia 2008 r. do dnia 10 października 2008 r. w przypadku K. M. (1) i R. P. (1), od około połowy sierpnia 2008 r. do dnia 4 listopada 2008 r. w przypadku L. K., od około połowy sierpnia 2008 r. do dnia 2 października 2008 r. w przypadku D. P. w W., T. M. i innych miejscowościach bez wymaganego prawem zezwolenia wspólnie i w porozumieniu posiadali broń palną w postaci dwóch pistoletów maszynowych skorpion wraz z dwoma magazynkami amunicji, pistolet typu CZ i dwa pistolety kaliber 9 mm nieustalonego typu wraz z amunicją, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 263 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 3 lata pozbawienia wolności;

IV. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. K. M. (1) i R. P. (1) uznał za winnych tego, że w okresie od lipca 2008 r. do 8 sierpnia 2008 r. w N., okolicach W., a w tym przy trasie z M. do Z., działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w zamiarze, aby G. C. (1) ps. (...), L. K. ps. (...), Ł. J. ps. (...), S. Z. ps. (...) czerpali korzyści z uprawiania prostytucji przez kobiety, udzielali im pomocy w dokonaniu przestępstwa w ten sposób, że brali udział w pobiciach prostytuujących się kobiet, uczestniczyli w spotkaniach mających na celu ich podporządkowanie wskazanym osobom i innym członkom grupy, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. wymierzył im kary po 2 lata pozbawienia wolności oraz po 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

V. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. Ł. J. i S. Z. uznał za winnych tego, że w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy połową maja 2008 r. a dniem 8 sierpnia 2008 r. w Z., działając wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) usiłowali wprowadzić do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci kokainy w ten sposób, że proponowali ich nabywanie celem dalszej odsprzedaży mężczyźnie o ps. (...), jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowę nabywania narkotyków przez wskazanego, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, zaś Ł. J. w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanymi za podobne przestępstwa umyślne

tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., zaś w odniesieniu do Ł. J. także w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył Ł. J. karę 1 roku pozbawienia wolności i po 30 stawek grzywny po 50 zł każda;

VI. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. D. P. i S. Z. uznał za winnych tego, że w okresie około początku kwietnia 2008 r. w W. pod N. działając wspólnie i w porozumieniu z trzema innymi mężczyznami usiłował wprowadzić do obrotu znaczne ilości narkotyków w ten sposób, że proponowali ich nabywanie celem dalszej odsprzedaży S. N. ps. (...), jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowę nabywania narkotyków przez S. N., przy czym czynu tego S. Z. dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii zaś w odniesieniu do S. Z. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to D. P. na podstawie art. 56 ust 3 wskazanej ustawy wymierzył karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i 20 stawek grzywny po 50 złotych każda, S. Z. przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. za czyn przypisany w pkt V i VI wymierzył karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek grzywny po 50 zł każda;

VII. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. S. Z. uznał za winnego tego, że:

1. w okresie od grudnia 2007 r. do lutego 2008 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy wspólnie i w porozumieniu z Ł. A. brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 400 gram w ten sposób, że wskazany narkotyk sprzedał czterokrotnie w każdorazowej ilości 100 gram Ł. A. za kwotę łączną nie większą niż 30.000 złotych w celu dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

2. w nieustalonym dniu w pierwszym kwartale 2008 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 0,5 kilograma w ten sposób, że zorganizował transakcję nabycia narkotyku od D. P. ps. (...) i nieustalonego mężczyzny przez Ł. A. i M. R. za kwotę 30.000 złotych w celu dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

3. latem 2008 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy wspólnie i w porozumieniu z M. R. brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 100 gram w ten sposób, że wskazany narkotyk sprzedał M. R. za kwotę 8.000 złotych w celu dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

4. latem 2008 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy wspólnie i w porozumieniu z Ł. A. i M. R. brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości l kilograma o wartości około 70.000 złotych w ten sposób, że wskazany narkotyk sprzedał Ł. A. i M. R. w celu dalszej odsprzedaży narkotyku, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.,

przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 w zw. z art. 64 § 2 k.k. za czyny 1 - 4 przypisane w pkt. VII wymierzył S. Z. karę 3 lat pozbawienia wolności i 100 stawek grzywny po 50 zł każda;

5. w okresie od bliżej nieustalonego dnia II połowy 2006 r. do kwietnia 2007 r. oraz w dniu 5 października 2007 r. w W. działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wbrew przepisom ustawy, brał udział w obrocie znacznych ilości środka odurzającego i środka psychotropowego w postaci heroiny w ilości łącznej 1,6 kilograma i amfetaminy w ilości łącznej 6 kilogramów w ten sposób, że przekazywał M. S. (1) ps. (...), celem dalszej odsprzedaży wskazane narkotyki, a w tym:

- w drugiej połowie 2006 r. przekazał M. S. (1) jednorazowo l kilogram heroiny,

- w miesiącu październiku lub listopadzie 2007 r. przekazał M. S. (1) jednorazowo 2 kilogramy amfetaminy,

- w grudniu 2006 r. przekazał M. S. (1) jednorazowo l kilogram amfetaminy,

- początkiem 2007 r. przekazał M. S. (1) jednorazowo 2 kilogramy amfetaminy,

- początkiem 2007 r. przekazał M. S. (1) jednorazowo 0,5 kilograma heroiny,

- w kwietniu 2007 r. sprzedał M. S. (1) jednorazowo 100 gram heroiny,

- w dniu 5 października 2007 r. przekazał M. S. (1) jednorazowo l kilogram amfetaminy,

przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu, a nadto w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku w sprawie o sygn. II K 93/01,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

VIII. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. L. K. uznał za winnego tego, że w nieustalonym czasie w połowie 2008 r. do dnia 4 listopada 2008 r. w W. oraz przy trasach pomiędzy K. a K., T. a P., trasie Nr (...) pod N. oraz trasie (...) pod miejscowością G., działając z góry powziętym zamiarem wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) czerpał korzyści z uprawiania prostytucji przez ustalone i nieustalone kobiety, w tym A. S. (1), w ten sposób, że od mężczyzn tzw. „opiekunów” ułatwiających nierząd co najmniej kilkunastu kobietom pobierał pieniądze w kwocie po 500 złotych tygodniowo za każdą z prostytuujących się kobiet, uzyskując z tego przestępstwa korzyść majątkową w kwocie co najmniej kilkudziesięciu tysięcy złotych, przy czym z przestępstwa tego uczynił sobie stałe źródło dochodu i popełnił je działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, a nadto w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi P. w sprawie o sygn. III K 3223/06,

tj. czynu z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

IX. L. K. i M. M. (1) uznał za winnych tego, że w bliżej nieustalonym dniu w październiku 2008 r. w B. i nieustalonej miejscowości, działając wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) i inną osobą brali udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości-co najmniej l kilograma w ten sposób, że L. K. nabył wskazany narkotyk w nieustalonym miejscu od nieustalonej osoby, a następnie 0,5 kilograma przekazał G. C. (1) ps. (...) i M. M. (1) w celu jego dalszej odsprzedaży oraz 0,5 kilograma narkotyku przekazał G. C. (1) ps. (...) i M. M. (1) na przechowanie, przy czym L. K. czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, a nadto w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w sprawie o sygn. III K 3223/06,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, zaś odnośnie do L. K. także w zw. z art. 65 § 1 k.k. i 64 § 1 k.k. i za to wymierzył kary: na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy M. M. (1) 1 roku pozbawienia wolności i 30 stawek dziennych grzywny po 50 zł, na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. L. K. 2 lat pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł,

X. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. D. P. uznał za winnego tego, że:

1. w okresie od pierwszej połowy sierpnia 2008 r. do dnia 2 października 2008 r. w W. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) i innymi osobami brał udział w obrocie znacznych ilości środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 1,5 kilograma w ten sposób, że wskazany narkotyk w okresach co dwa tygodnie w ilościach 0,5 kilograma jednorazowo za pośrednictwem innych osób przekazywał G. C. (1) ps. (...) i innej osobie celem dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i z przestępstwa czyniąc sobie stałe źródło dochodu,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

2. w bliżej nieustalonym dniu w I półroczu 2008 r. w W., działając wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. R., Ł. A. i nieustalonym mężczyzną brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości środka odurzającego w postaci heroiny w ilości 0,5 kilograma w ten sposób, że wraz z nieustalonym mężczyzną sprzedał wskazany narkotyk M. R. i Ł. A. za kwotę 30.000 złotych celem dalszej odsprzedaży narkotyku

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 70 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

XI. Ł. J. uznał za winnego tego, że:

1. (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.) w okresie od około połowy maja 2008 r. do dnia 8 sierpnia 2008 r. przy trasie w okolicy N., w okolicach W. i K. oraz na trasie z W. do P. działając wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) czerpał korzyści z uprawiania prostytucji przez około 20 kobiet, pobierając od każdej z nich pieniądze w kwocie 500 złotych tygodniowo uzyskując z tego korzyść na łączną kwotę co najmniej ok. 110.000 złotych, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z niego stałe źródło dochodu i w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa sygn. VIII K 783/06,

tj. czynu z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 lata pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

2. w okresie około połowy lipca 2008 r. przy trasie do miejscowości K. za G. oraz przy trasie w okolicy N., w okolicach W. i K. oraz na trasie z W. do P., bez wymaganego prawem pozwolenia, posiadał broń palną w postaci pistoletu nieustalonego rodzaju oraz dwóch pistoletów maszynowych S., przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 lata pozbawienia wolności;

3. (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.) w bliżej nieustalonym dniu pomiędzy połową maja 2008 r. a dniem 8 sierpnia 2008 r. w N. wprowadził do obrotu środek odurzający w postaci 2 gram kokainy w ten sposób, że wskazany narkotyk przekazał G. C. (1) ps. (...) celem dalszego przekazania narkotyku mężczyźnie o ps. (...), przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa sygn. VIII K 783/06,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 1 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i 15 stawek dziennych grzywny po 50 złotych każda;

XII. Ł. J. i S. Z. uznał za winnych tego, że:

1. (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.) w okresie około połowy maja 2008 r. na (...) przy trasie z L. do W. działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze, aby G. C. (1) ps. (...) dokonywał przestępstw czerpania korzyści z nierządu uprawianego przez kobiety trudniące się prostytucją przy trasach w okolicy N., w okolicach W. i K. oraz na trasie z W. do P., podżegali G. C. (1) do popełniania takich przestępstw, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, przy czym Ł. J. dopuścił się czynu w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa sygn. VIII K 783/06,

tj. czynu z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., zaś wobec Ł. J. także w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 1 roku pozbawienia wolności i 30 stawek dziennych grzywny po 50 złotych każda;

2. (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.) w okresie od lipca 2008 r. do dnia 8 sierpnia 2008 r. w okolicach W., a w tym przy trasie z M. do Z., w M., w Z. działając wspólnie i w porozumieniu usiłowali czerpać korzyści majątkowe z nierządu kobiet trudniących się prostytucją przy trasach w okolicy M., przy trasie z K. do G. w ten sposób, że organizowali i brali udział w spotkaniach z członkami konkurencyjnej grupy przestępczej kierowanej przez A. P. (1) ps. (...) mających na celu podporządkowanie prostytuujących się kobiet swojej grupie, organizowali i przekazywali polecenia pobicia kobiet trudniących się prostytucją, jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie przez Policję, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw, zaś Ł. J. czynu dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa sygn. VIII K 783/06,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., zaś w odniesieniu do Ł. J. także w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 2 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

3. (przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k.) w okresie od kwietnia 2008 r. do dnia 8 sierpnia 2008 r. w W. i okolicach L. działając wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) i innymi osobami wprowadzili do obrotu znaczne ilości środków odurzających w postaci marihuany w łącznej ilości co najmniej 4 kilogramów, haszyszu w ilości co najmniej 2,5 kilograma oraz substancji psychotropowej w postaci 1000 sztuk tabletek ecstasy w ten sposób, że przekazywali G. C. (1) ps. (...) i innej osobie co najmniej ośmiokrotnie marihuanę w partiach po 0,5 kilograma każdorazowo, jednokrotnie haszysz w ilości 0,5 kilograma, jednokrotnie tabletki ecstasy w ilości 1000 sztuk oraz przekazali mężczyźnie o ps. (...) co najmniej jednokrotnie haszysz w ilości 2 kilogramów celem dalszej odsprzedaży narkotyków przez wskazanych, przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw i czyniąc sobie z niego stałe źródło dochodu, zaś Ł. J. dopuścił się tego czynu w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym za podobne przestępstwo umyślne wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa sygn. VIII K 783/06,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k., zaś w odniesieniu do Ł. J. także w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 3 lata pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

XIII. K. M. (1) i R. P. (1) uznał za winnych tego, że w lipcu 2008 r. w N. i S. działając wspólnie i w porozumieniu w zamiarze, aby inne osoby dokonały przestępstwa użycia przemocy celem wywarcia wpływu na świadka polecili D. D. ps. (...) popełnienie przestępstwa oraz ułatwili mu jego popełnienie w ten sposób, że przekazali D. D. ps. (...) substancję żrącą nieustalonego rodzaju, informacje o miejscu pobytu i wyglądzie pokrzywdzonej, motocykl marki S. (...) wskutek czego M. M. (1) ps. (...) i M. W. ps. (...) w dniu 29 lipca 2008 r. w S. użyli przemocy w postaci oblania żrącą substancją H. K. w celu wywarcia na nią wpływu jako świadka w postępowaniu sygn. 3Ds 397/08 prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową w Pruszkowie przeciwko m.in. K. M. (1), przy czym czynu tego dopuścili się działając w zorganizowanej grupie, mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 245 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 245 kk w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył im kary po 3 lata pozbawienia wolności;

XIV. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. M. W. uznał za winnego tego, że:

1. w okresie maja 2008 r. w N. działając w zamiarze, aby G. C. (1) ps. (...) i D. D. ps. (...) wprowadzali do obrotu znaczne ilości narkotyku w postaci marihuany udzielił im pomocy w popełnieniu przestępstwa w ten sposób, że użyczył im wagę elektroniczną służącą do rozważania marihuany na porcje przeznaczone do sprzedaży

tj. czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy wymierzył mu karę 5 miesięcy pozbawienia wolności i 15 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

2. w bliżej nieustalonych dniach w październiku 2008 r., jednak nie później niż do dnia 10 października 2008 r., w N. działając wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) i inną osobą brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci 300 gram amfetaminy w ten sposób, że dwukrotnie w partiach 200 gram i 100 gram przyjął wskazany narkotyk od G. C. (1) ps. (...) i innej osoby w celu dalszej odsprzedaży, przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda,

3. w bliżej nieustalonym dniu na przełomie kwietnia/maja 2008 r. w N. działając wspólnie i w porozumieniu z G. C. (1) ps. (...) i inną osobą brał udział we wprowadzeniu do obrotu znacznych ilości substancji psychotropowej w postaci tabletek ecstasy w ten sposób, że przyjął wskazany narkotyk w części partii 1000 sztuk od G. C. (1) ps. (...) i innej osoby w celu dalszej odsprzedaży

tj. czynu z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 56 ust. 3 wskazanej ustawy wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i 40 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda;

4. w dniu 2 listopada 2009 r. w N., woj. (...), wbrew przepisom ustawy, posiadał w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w ilości 15,92 grama,

tj. czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego artykułu wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

XV. M. W. i M. M. (1) uznał za winnych tego, że:

w dniu 29 lipca 2008 r. w S. działając wspólnie i w porozumieniu użyli przemocy w postaci oblania żrącą substancją chemiczną H. K. skutkującą oparzeniami chemicznym prawego oka oraz ust pokrzywdzonej, w celu wywarcia na nią wpływu jako świadka w postępowaniu sygn. 3Ds 397/08 prowadzonym przez Prokuraturę Rejonową w Pruszkowie przeciwko m.in. K. M. (1), przy czym M. W. czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie mającej na celu popełnianie przestępstw,

tj. czynu z art. 245 k.k., zaś wobec M. W. także w związku z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 245 k.k. M. M. (1) wymierzył karę 3 lat pozbawienia wolności, zaś M. W. na podstawie art. 245 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

XVI. M. M. (1) uznał za winnego czynu zarzucanego mu w pkt. XXIV z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.; XXXV z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k., art. 11 § 2 k.k., XXXVI z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k., art. 11 § 2 k.k. i za pierwszy z tych czynów na podstawie art. 286 § 1 k.k. wymierzył mu karę 9 miesięcy pozbawienia wolności, przy zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. na podstawie art. 286 § 1 k.k. za czyn drugi i trzeci wymierzył karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

XVII. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i 86 § 1 k.k. wymierzył kary łączne:

L. K. 5 lat pozbawienia wolności i 120 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda; D. P. 4 lat pozbawienia wolności i 150 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda; S. Z. 9 lat pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych po 50 zł każda; Ł. J. 8 lat pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny po 50 zł każda; K. M. (1) 6 lat pozbawienia wolności; R. P. (1) 5 lat pozbawienia wolności; M. W. 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 120 stawek grzywny po 50 zł każda; M. M. (1) 4 lat pozbawienia wolności;

XVIII. na podstawie art. 17 § 1 pkt. 5 k.p.k. postępowanie co do D. D. umorzył;

XIX. na podstawie art. 623 pkt. 2 k.p.k. koszty procesu w zakresie czynów zarzucanych D. D. ponosi Skarb Państwa; na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił pozostałych oskarżonych od kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa; adwokatom przyznał wynagrodzenia: R. K. 4320 zł plus VAT, T. D. 3960 zł plus VAT, K. K. i K. J. po 4680 zł plus VAT.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego R. P. (1).

Obrońca zarzucił zaskarżonemu wyrokowi na zasadzie art.427 §2 kpk i art. 438 §2 kpk rażąca obrazę przepisów postępowania a mianowicie :

1. art. 442 §3 kpk poprzez niezastosowanie się w toku ponownego rozpoznania sprawy do zaleceń i wytycznych Sądu odwoławczego w zakresie przeprowadzenia wyczerpująco prawidłowego postępowania dowodowego oraz precyzyjnego ustalenia stanu faktycznego i prawnego w zakresie inkryminowanych czynów, w tym w szczególności prawidłowości sporządzenia motywów wyroku i niedokonanie wnikliwej oceny dowodów z zeznań świadków G. C. (1), A. S. (1) i A. S. (2)

2. art.442§2 kpk poprzez zaniechanie przeprowadzenia bezpośrednio dowodu z przesłuchania świadków A. S. (1) i A. S. (2) mimo takiego obowiązku w związku z tym, że były to dowody, które miały wpływ na uchylenie wyroku

3. art.7 kpk i art. 8 kpk poprzez brak samodzielnej oceny i analizy dowodów w zakresie poczynienia ustaleń faktycznych i rozważań Sądu polegającej na powieleniu oceny i analizy dowodów przy poczynieniu ustaleń faktycznych i rozważań przeprowadzonej przez uprzednio procedujący Sąd w sprawie o sygn. XVIII K 85/10,

4. art.424 §1 pkt. 1 kpk, art. 424 §1 pkt 2 kpk, art. 424 §2 kpk, art. 410 kpk oraz art. 6 kpk poprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia wyroku, uniemożliwiającego obronę i kontrole instancyjną orzeczenia, świadczącego również o braku wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, w ten sposób, że:

a/ powołano dowody na ustalenia faktów w sposób globalny w zakresie zarzucanych oskarżonemu czynów z pkt. I, VIII i XXVIII, zawierając dowody przeprowadzone w sprawie bez wskazania przy wszystkich czynach, jakie dowody posłużyły do ustalenia jakich faktów – co uniemożliwiało odniesienie się do ustaleń faktycznych Sądu,

b/ brak wyczerpującego i szczegółowo wskazania jakim dowodom Sąd dał wiarę , jakim wiary odmówił i dlaczego,

c/ rażącej ogólności, wyjątkowej lakoniczności, braku szczegółów i precyzji oraz wyczerpującego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy,

d/ poczynienia ustaleń faktycznych w sposób ogólnikowy, bez precyzyjnego, rzeczowego wykazania przyjętych za podstawę wyroku zdarzeń i faktów, nadto poprzez nieokreślenie indywidualnie roli i faktów związanych bezpośrednio z oskarżonym,

e/potraktowanie oskarżonego w sposób zbiorowy, bez wskazania na rolę, stronę podmiotową, przedmiotową każdego z zarzucanych oskarżonemu czynów, szczególnie w odniesieniu do czynów z pkt. I i VIII części wstępnej wyroku,

f/brak rozważań kwalifikacji prawnej czynów przypisanych i rozważań w sferze materialnoprawnej kwalifikacji w zakresie przypisanych oskarżonemu czynów,

g/ pominięcie wszystkich zeznań świadków G. C. (1), A. S. (1), A. S. (2) i wskazanie na depozycje z postępowania przygotowawczego, w przypadku A. S. (1) i A. S. (2) bliżej nieokreślone, mimo, iż Sąd w swoich rozważaniach powołał się na nie,

h/ przywołanie podczas rozważań dowodów, które nie posłużyły Sądowi do ustaleń faktycznych,

5. art. 2 §2 kpk , art. 4 kpk ., art. 5 §2 kpk , art. 7 kpk, art. 410 kpk i art. 424 kpk poprzez dowolne przyjęcie, nie poparte żadnym obiektywnym dowodem lub poszlaką zeznań i wyjaśnień przede wszystkim G. C. (1), a nadto M. S. (1), M. R., M. H., I. Al. (...) i przyjęcie ich wiarygodności, wobec braku wszechstronnego, rzetelnego i przekonującego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy, które miały wpływ na uznanie ich za wiarygodne i wystarczające dla przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzuconych mu czynów; a które to depozycje stanowią podstawy wszystkich ustaleń faktycznych w sprawie, w zakresie oskarżonego i mimo istniejących okoliczności przeciwnych których sąd nie dostrzegł i prawidłowo nie rozważył,

6. art. 7 kpk art.410 kpk i art. 424 kpk poprzez nieprawidłową, dowolną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę dowodów prowadzących do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanych mu czynów, a w szczególności z dowodów zaprzeczających sprawstwu oskarżonego – zeznań i wyjaśnień G. C. (1) M. S. (1), M. R., M. H., I. Al. (...) ;

7. art. 6 kpk, art. 7 kpk , art.410 kpk art. 424 §1 kpk poprzez potraktowanie oskarżonego w sposób zbiorowy bez wskazania na rolę, stronę podmiotową oraz przedmiotową każdego z czynów, tym bardziej, że z ustalonego w sprawie staniu faktycznego nie wynika aby oskarżony R. P. (1) podejmował w ramach zarzucanych mu czynów jakiekolwiek zachowania stanowiące znamiona czynów zarobionych.

Wobec tych wszystkich zarzutów obrazy prawa procesowego obrońca oskarżonego R. P. (1) wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie R. P. (1) od zarzucanych mu czynów. Alternatywnie złożył wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Co do numeracji opisywanych czynów w apelacji obrońca wskazał następującą metodykę :

VIII. odpowiada pobiciu braci M. pod G. z art.258§l KK w zw. z art.65§l KK

IX. odpowiada posiadaniu broni palnej z art.263§2 KK w zw. z art.65§l KK

X. odpowiada ułatwianiu sutenerstwa z art. 18§3 w zw. z art.204§2 KK w zw. z art.65§l KK

XXVIII, odpowiada zleceniu wywarcia wpływu świadka przez oblanie żrącą substancją z art. 18§l KK w zw. z art.245KKwzw. z art.65§l KK.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja złożona przez obrońcę R. P. (1) jako niezasadna nie zasługuje na uwzględnienie, a nietrafność zarzutów spowodowała, że wnioski apelacyjne nie zostały uwzględnienie.

Na wstępie rozważań poczynić należy uwagę, iż w sprawie, po wydaniu wyroku, Sąd Okręgowy sporządził dwa uzasadnienia, drugie z nich dotyczyło wniosku w zakresie osób R. P. (1) i K. M. (2). Oba uzasadnienia korespondują ze sobą przy czym każde posiada samodzielny byt.

W swojej apelacji obrońca R. P. (1) podniósł zarzuty obrazy prawa procesowego. Obraza przepisów postępowania ( error in procedendo) tylko wtedy stanowi uchybienie, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia. Błąd w procedowaniu odnosi się więc tylko do tych ustaleń faktycznych, w oparciu o które sąd wydaje orzeczenie. Błąd w ustaleniach faktycznych może mieć postać błędu "braku" albo błędu "dowolności". Zarzut taki może zostać postawiony wówczas, gdy sąd, ustalając stan faktyczny, wziął pod uwagę wszystkie istotne w sprawie dowody (art. 92 i 410 KPK), a także gdy prawidłowo je ocenił (art. 7 KPK). Natomiast ustalając stan faktyczny na podstawie tych dowodów, sąd pominął wynikające z nich fakty (okoliczności) istotne w sprawie (błąd "braku") albo ustalił fakty, które wcale z danego dowodu nie wynikają lub wynikają, ale zostały zniekształcone (przeinaczone) (błąd "dowolności"). Błąd dowolności może polegać również na wadliwym wnioskowaniu z prawidłowo ustalonych faktów (tzw. faktów ubocznych) co do istnienia lub nieistnienia faktu głównego (kwestii sprawstwa) w procesach poszlakowych. Błąd tego rodzaju oznacza, że określony fakt został ustalony dowolnie, gdyż nie ma oparcia w dowodach.

W zakresie pierwszego zarzutu podniesionego przez obrońcę w apelacji dotyczącego obrazy art. 442 §3 kpk należy zaznaczyć, iż niniejsza sprawa pierwotnie była rozpoznawana przed Sądem Okręgowym w Warszawie jako sądem pierwszej instancji za sygnaturą XVIII K 85/10. W wyniku wniesionej apelacji od ww. wyroku Sąd Apelacyjny w Warszawie, ( sygn. akt II AKa 269/11) uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. Sprawa została ponownie rozpoznana. Sąd Apelacyjny obecnie nie stwierdził aby przy ponownym rozpoznaniu sprawy, wcześniejsze wytyczne sądu odwoławczego nie zostały wykonane. Sąd Okręgowy ponownie rozpoznający sprawę zrealizował w podstawowym zakresie wszystkie zalecenia oraz wytyczne Sądu odwoławczego który uchylił poprzedni wyrok. Sąd ponownie rozpoznający niniejszą sprawę dokonał analizy i oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, ustalił stan faktyczny w zakresie poszczególnych czynów przypisanych oskarżonemu oraz dokonał ich oceny prawnej w aspekcie przyjętej kwalifikacji prawnej. Sama zaś okoliczność, że motywy zaskarżonego wyroku nie satysfakcjonują obrońcy oskarżonego nie może powodować, że podniesione zarzuty zostaną uwzględnione. Przy zarzutach obrazy prawa procesowego konieczne jest bowiem, nie tylko wykazanie, że doszło do obrazy określonego przepisu k.p.k. powinien również wykazać, że owe naruszenie mogło, czyli w istocie miało wpływ na treść wydanego wyroku.

Przepis art. 442 §3 kpk określający granice związania sądu ponownie rozpoznającego sprawę, stanowią wyrażone przez sąd odwoławczy poglądy na temat wykładni określonych przepisów prawa materialnego lub procesowego, zaś "wskazania co do dalszego postępowania" to przede wszystkim zalecenia co do trybu i celowości przeprowadzenia w tym postępowaniu czynności procesowych. Sąd odwoławczy nie posiada jednak kompetencji, wydając zalecenia do ograniczania zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk) przez sąd I instancji podczas kolejnego rozpoznania sprawy, w szczególności poprzez wskazanie kierunku oceny dowodów (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2.2.2009 r., II KK 224/08, OSNKW 2009, Nr 5, poz. 39). Sens normy określonej w art. 442 § 3 kpk jest taki, że udzielone przez Sąd II instancji w trybie tego przepisu zalecenia, chociaż nie ukierunkowują treści rozstrzygnięcia Sądu a quo, zawierają jednak wskazówki o charakterze metodycznym i polecenia co do sposobu, w jaki należy przeprowadzić ponownie postępowanie rozpoznawcze, aby końcowym jego efektem był wyrok, oparty na prawidłowym oraz wszechstronnym rozważeniu wszystkich relewantnych okoliczności i aby było to rozstrzygnięcie sprawiedliwe.

Powołując się na obrazę prawa procesowego i zapis art. 442 §3 kpk apelujący konkretyzuje zarzut wskazując brak „w tym w szczególności prawidłowości sporządzenia motywów wyroku i niedokonanie wnikliwej oceny dowodów z zeznań świadków G. C. (1), A. S. (1) i A. S. (2)”, jednakowoż nie wskazuje czy chodzi o sprzeczności tych depozycji, czy też o inny przykład braku wnikliwości przy ocenie tych dowodów.

Obrona natomiast wskazuje wywodząc naruszenie art. 442 §3 kpk, iż uzasadnienie wyroku zostało sporządzone zbyt ogólnie.

W tym już miejscu należy przypomnieć treść przepisów art. 424 §1 §2 kpk oraz art. 455a kpk, które stanowią, że nie można uchylić wyroku z tego tylko względu, że jego uzasadnienie nie zawiera wszystkich wymaganych prawem elementów. Zatem zarzut ten (obrazy art. 424 kpk), nie jest skuteczny i nie podlega uwzględnieniu, a tym bardziej nie możne stanowić samodzielnej podstawy do uchylenia wyroku.

Niewątpliwie pierwszoplanową funkcją uzasadnienia orzeczenia jest funkcja wyjaśniająco-interpretacyjna. Z perspektywy kontroli odwoławczej w kontekście art. 455a kpk drugorzędne znaczenie posiada funkcja kontrolna uzasadnienia, której sens mógłby się wyrażać w ułatwieniu sądowi odwoławczemu przeprowadzenia oceny prawidłowości zakwestionowanego wyroku.

Sporządzone przez Sąd pierwszej instancji uzasadnienia w tym uzasadnienie uzupełniające dotyczące R. P. (1) spełniają ustawowe minimum dotyczące motywów orzeczenia opisane w art. 424 §1§2 kpk. Przepis art. 424 § 1 kpk zobowiązuje do "zwięzłego" przedstawiania wywodów uzasadnienia w zakresie dotyczącym przewidzianych w dalszej części tego przepisu składników treściowych uzasadnienia. Uzasadnienie musi obejmować całokształt okoliczności faktycznych i prawnych istotnych dla rozstrzygnięcia, a sąd nie może w nim pomijać analizy dowodów, w oparciu o które zbudował faktyczną podstawę rozstrzygnięcia.

Odnosząc się w aspekcie tego zarzutu odwoławczego do orzeczenia Sądu Okręgowego i jego uzasadnienia, sąd odwoławczy nie dostrzegł wybiórczego, czy selektywnego prowadzenia ustaleń, czy też mało wnikliwej oceny depozycji G. C. (1), A. S. (1) i A. S. (2). Nawet jeśli Sąd I instancji nie pogłębił analizy tych dowodów – w świetle art. 455 a kpk –w swoim uzasadnieniu (tytułowanym „uzasadnienie w zakresie wniosków K. M. i R. P.” ) odniósł się do nich ( k. 14 870v-14871 i v) ). Faktycznie uczynił to zwięźle, lecz prawidłowo ocenił zeznania G. C., motywację, sposób przedstawiana faktów. Wreszcie skorelował ( k.14875v-14876 iv, 14843iv) ), te zeznania z depozycjami i wersją zdarzeń przedstawioną przez A. S. (1) i A. S. (2). Fakt, iż dowód z zeznań A. S. (1) nie został przeprowadzony bezpośrednio , nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie gdyż Sąd dysponował materiałem dowodowym wystarczającym do oceny tych zeznań. Zeznania świadków niewątpliwie były istotne, ale na tym etapie przy ponownym rozpoznawaniu sprawy zbędne jest ich ponowne wysłuchiwanie. Zwłaszcza, że od zdarzeń objętych aktem oskarżenia upłynęło około 12 lat co bez wątpienia miało wpływ na zatarcie szczegółów w ich pamięci. Co przy tym najistotniejsze to nie sposób przeprowadzenia tych dowodów, art. 442 § 1 KPK jest przecież tylko narzędziem procesowym, ale sposób oceny tych dowodów jest decydujący. Przeprowadzona analiza i ocena zgromadzonych w sprawie dowodów nie zawiera błędów faktycznych ani logicznych, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego i zasługuje na akceptację Sądu II instancji. Sąd Okręgowy dokonał również analizy i oceny zgromadzonych w sprawie dowodów i wskazał w uzasadnieniu wyroku którym dowodom i dlaczego dał wiarę a które dowody i z jakich powodów nie zasługują na przyznanie im waloru wiarygodności. Sąd Okręgowy dokonał także prawnokarnej analizy i oceny zachowania oskarżonego i w sposób prawidłowy zakwalifikował jego zachowanie w zakresie przypisanych mu czynów. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera również w końcowej jego części rozważania dotyczące rodzaju oraz wymiaru kar orzeczonych wobec niego i Sąd I instancji wskazał okoliczności które w tym zakresie uwzględnił oraz wskazano, że kierowano się także dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. Finalnie odnosząc się do omawianego zarzutu należy wskazać biorąc pod uwagę treść art. 455a kpk na fakt iż Sąd odwoławczy nie proceduje w oderwaniu od akt sprawy i dokumentów w nich zawartych. Swoją ocenę opiera na całym materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, to jest tożsamym na podstawie którego swoich ustaleń dokonywał Sąd I instancji. Rolą Sądu II instancji jest kontrola prawidłowości przeprowadzonego przez Sąd I instancji procesu i wniosków z niego wysnutych. Wobec powyższego w tym miejscu raz jeszcze należy wskazać, że nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. Dodatkowo zarzut obrazy art. 424 k.p.k. nie może okazać się skuteczny i nie może stanowić samodzielnej podstawy do uchylenia wyroku gdyż art. 437 § 2 k.p.k. wskazuje ich zamknięty katalog.

Drugim zarzutem obrazy prawa procesowego wywodzonym w apelacji był ponownie zarzut z art. 442 §3 kpk. Jednakże w zakresie zaniechania przeprowadzenia bezpośrednio dowodu z przesłuchania świadków A. S. (1) i A. S. (2). W tym miejscu należy zauważyć, że w kwestii ujawnienia i zaliczenia do materiału dowodowego zeznań A. S. (1) i A. S. (2) Sąd Okręgowy wypowiedział się na rozprawie w dniu 30 stycznia 2014 r. To w gestii Sądu I instancji leży ustalenie stanu faktycznego na podstawie wiarygodnych dowodów w tym zeznaniach świadków, (którym można dać wiarę jedynie w pewnym zakresie). Tak też prawidłowo uczynił Sąd Okręgowy w niniejszym postępowaniu. Sąd meriti dokonał również analizy i oceny zeznań świadka A. S. (2) – str. 66, które odnoszą się do kwestii czerpania korzyści z nierządu oraz wydarzeń pod G.. Wobec czego zarzut pominięcia tego dowodu jest również bezpodstawny. W tym miejscu należy również ponowić konstatację, iż to rzeczą Sądu I instancji jest dokonać oceny dowodów, a kierunek tej oceny nie może zostać wskazany przez Sąd II instancji (o czym była już mowa). Ocena dokonana przez Sąd Okręgowy podlega jedynie kontroli prawidłowości jej dokonania. Fakt, że przyjęte przez sąd założenia dowodowe nie odpowiadają oczekiwaniom skarżącego, nie jest wystarczający do skutecznego podnoszenia zarzutu złamania zasady swobodnej oceny dowodów. Odrzucenie bowiem pewnych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych, stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych, a ich akceptacja przez sąd odwoławczy, sama w sobie, nie stanowi naruszenia art. 433 § 2 kpk czy art. 457 § 3 kpk (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 5.12.2017 r. sygn. III KK 281/17). Dla wykazania obrazy przepisu art. 7 kpk wskazać trzeba na konkretne uchybienia w ocenie dokonanej przez sąd, biorąc pod uwagę konieczność kształtowania przez ten organ swego przekonania w oparciu o całokształt przeprowadzonych dowodów, z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie jest zaś wystarczające samo przedstawienie odmiennego stanowiska niż sąd, zwłaszcza gdy czyni się to w oparciu o inne dowody.

Kolejny zarzut odwoławczy stanowiła obraza art. 7 kpk i 8 kpk poprzez brak samodzielnej oceny i analizy dowodów w zakresie poczynienia ustaleń faktycznych i rozważań Sądu polegającej na powieleniu oceny i analizy dowodów oraz ustaleń faktycznych, rozważań przeprowadzonej przez uprzednio procedujący Sąd w sprawie o sygn. XVIII K 85/10. Podkreślić należy iż zarówno ponownie rozpoznający sprawę Sąd I instancji, jak i sądy odwoławcze dysponują tym samym materiałem zgromadzonym w aktach sprawy i na jego podstawie kształtują swoją ocenę prawną i faktyczną. Fakt, iż odmienne składy sądu, podobnie oceniają zebrany materiał dowodowy wcale nie świadczy o braku samodzielności przy ocenie dowodów, a może świadczyć o jednoznacznej wymowie zebranych dowodów. Gdyby było inaczej – idąc tokiem rozumowania obrońcy – de lege ferenda należałoby zgłosić postulat zamieszczenia nowego przepisu w kodeksie postępowania karnego który wykluczałby przy ponownym rozpoznaniu sprawy możliwości tożsamej oceny wiarygodności ( najczęściej tych samych ) dowodów. Zebrane dowody zostały ocenione wszechstronnie, nie wykraczając przy tym poza ramy zakreślone dyspozycją art. 7 KPK, co sprawia, że ocena ta pozostaje pod ochroną wskazanego przepisu, zaś efektem dokonanej przez sąd I instancji oceny dowodów są prawidłowe ustalenia faktyczne. Natomiast zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, lecz powinien zasadnie zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd, oceniając zebrany materiał dowodowy.

W punktach 4 -7 apelacji – wywodząc obrazę prawa procesowego w apelacji wskazano naruszenie przepisów : art.424 §1 pkt. 1 kpk, art. 424 §1 pkt 2 kpk, art. 424 §2 kpk, art. 410 kpk oraz art. 6 kpk art. 7kpk i art. 5 §2 kpk poprzez sporządzenie wadliwego uzasadnienia wyroku, uniemożliwiającego obronę i kontrolę instancyjną orzeczenia, świadczącego również o braku wszechstronnego rozważenia wszystkich okoliczności sprawy dowolną ocenę dowodów sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, oraz nieprawidłowe przyjęcie za wiarygodne depozycji G. C. (1) M. S. (1) , M. R., M. H., I. Al. (...).

Zarzuty te zostaną omówione w jednej części uzasadnienia dla uniknięcia powtarzania tej samej argumentacji.

Należy pamiętać, że w sprawie sporządzono dwa uzasadnienia ( drugie z uwagi na wniosek dotyczący R. P. (1)), wzajemnie się one uzupełniają, albowiem dotyczą tych samych zdarzeń historycznych, w których uczestniczył ten sam krąg osób, zatem i zebrane dowody przywołane i omówione zostały zarówno w jednym jak i w drugim uzasadnieniu, a każde z nich może funkcjonować samodzielnie spinając minimalne warunki wskazane w przepisie art. 424 §1 §2 kpk. Przedstawiając w zwięzły sposób fakty uznane przez Sąd pierwszej instancji za udowodnione, omówienie dowodów wskazanie podstawy prawnej wyroku, a także okoliczności związanych z wymiarem kary.

Stwierdzić należy, że dokonana przez Sąd Okręgowy analiza i ocena zgromadzonych w sprawie dowodów w tym tych wymienionych przez autora apelacji nie zawiera błędów natury logicznej i faktycznej, zgodna jest z zasadami wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego i z tego względu zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku ocena zasługuje na akceptację ze strony Sądu odwoławczego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego skarżący nie wykazał w sposób przekonujący, że ocena wymienionych w zarzutach zeznań świadków jest dowolna, a nie swobodna gdyż zawiera właśnie chociażby jeden z wyżej wskazanych elementów który potwierdza tę dowolność w postaci błędu natury faktycznej, logicznej bądź też naruszenie i nieuwzględnianie przy tej ocenie zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego. Analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku dowodzi, że Sąd Okręgowy dokonał analizy oraz oceny wszystkich dowodów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a także dowodów wymienionych przez skarżącego i Sąd ten wskazał co z poszczególnych dowodów wynika oraz co najistotniejsze w tym zakresie, którym z zebranych dowodów dał wiarę i dlaczego oraz którym dowodom i z jakich powodów odmówił przyznania waloru wiarygodności. Sam fakt, że tak dokonana ocena nie satysfakcjonuje autorów omawianych apelacji nie oznacza że jej kwestionowanie należy uznać za skuteczne, zwłaszcza że skarżący nie przedstawiają przekonujących i merytorycznych argumentów podważających dokonaną przez Sąd meriti ocenę dowodów. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków i oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i w związku z tym, nie może być uznana za przejaw złamania zasady obiektywizmu, o jakiej mowa w art. 4 KPK.

Sąd Okręgowy przypisał oskarżonemu R. P. następujące czyny :

(wedle numeracji zawartej w wyroku)

I udziału w grupie przestępczej - na podstawie art.258 §1 kk

III posiadanie broni palnej - na podstawie art. art. 263 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk

IV pomoc w czerpaniu korzyści z prostytucji – na podstawie art. 18 § 3 kk w zw. z art. 204 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk

XIII pomocnictwa celem wywarcia wpływu na świadka poprzez użycie przemocy - na podstawie art. 18 § 1 kk w zw. z art. 245 kk w zw. z art. 65 § 1 kk

Ustalenia faktyczne w zakresie czynu I Sąd uczynił – co wyjaśnił w uzasadnieniu na podstawie depozycji G. C. (1), M. S., I. A Z. , M. H. A. G., wskazał strukturę grupy i przedmiot jej działalności.

Ustalenia faktyczne w zakresie pkt III broni palnej sąd opisał w uzasadnieniu odnosząc te ustalenia i omówienie przyjętych znamion przestępstwa - omawiając w uzasadnieniu ( jak wskazał czyn zarzucany w pkt IX uzasadnienia dotyczącego R. P. i K. M..) Czyniąc swoje ustalenia Sąd powołał się na depozycje G. C. (1) (którym w tym zakresie dano wiarę).

Dokonując ustaleń i subsumcji w zakresie czynu IV Sąd wskazał, iż ich podstawą były depozycje G. C. (1), A. S. i A. S. (1).

W zakresie czynu XIII ( pomocnictwo do nakłaniania przy użyciu przemocy) Sąd I instancji wykorzystał uznając za wiarygodne depozycje G. C. (1), zeznania H. K. z postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszkowie w sprawie sygn. 3 Ds. 397/08, zeznania A. P. (2) oraz dokumenty w postaci dokumentacji lekarskiej, protokół oględzin, opinii z zakresu badań fizykochemicznych.

Apelacja podnosi zarzuty zbyt ogólnego, pobieżnego, lakonicznego omówienia dowodów przez Sąd orzekający w I instancji, jednakże w samej treści apelacji nie sposób doszukać się ewentualnych przeciwtez popartych przeciwdowodami czy argumentami na obalenie poczynionych ustaleń. Autor apelacji w swoim wywodzie przyznaje, że „Sąd pokusił się o szersze omówienie, rozważenie kwestii wiarygodności G. C. (1)” , któremu to Sąd dał wiarę. W tym miejscu wypada zauważyć, że takie same zarzuty można by przedstawić apelacji obrony, gdyż treść jej i uzasadnienie nie zawiera żadnych przeciwtez, jest ogólnikowa i stanowi jedynie polemikę z ustaleniami Sądu I instancji. Treść zarzutów apelacyjnych oraz ich uzasadnienie nie prowadzi do podważenia konstatacji Sądu Okręgowego odnośnie oceny świadków w tym depozycji G. C. (1). Jest to świadek na podstawie relacji którego sąd dokonał ustaleń w zakresie odpowiedzialności karnej R. P. (1). Jak wynika z ustaleń Sądu depozycje G. C. (1) korespondowały z zeznaniami pozostałych świadków i wskazanymi za ustalonym stanem faktycznym dowodami z dokumentów. Ocena zaś tego dowodu została dokonana w sposób prawidłowy, nie budzący żadnych wątpliwości. Należy również pamiętać, że zeznania jedynego świadka (czy to koronnego czy "zwykłego") mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych, jeśli tylko pozostają w zgodzie z regułami poprawnej oceny dowodów, przy czym wiarygodnym świadkiem może być zarówno osoba o nieposzlakowanej opinii, jak i przestępca. Chęć uzyskania korzystnej dla siebie pozycji w toczącym się postępowaniu karnym nie oznacza przecież automatycznie, że relacjonując zdarzenie świadek celowo podawał nieprawdę, czy zatajał prawdę.

Sąd pierwszej instancji dał wiarę depozycjom składanym przez świadków w postępowaniu przygotowawczym – kierując się ich większą szczegółowością, lepszą pamięcią z uwagi na bliskość zdarzeń w sytuacji gdy w postępowaniu rozpoznawczym, zeznania były bardziej szczątkowe lub obarczone niepamięcią, nie świadczy o dowolności ustaleń, nieprawidłowym oparciu ustaleń w ujawnianym materiale dowodowym - ale o faktycznej analizie relacji przesłuchiwanych osób. Fakt, że przyjęte przez sądy założenia dowodowe nie odpowiadają oczekiwaniom skarżącego, nie jest wystarczający do skutecznego podnoszenia zarzutu złamania zasady swobodnej oceny dowodów. Odrzucenie bowiem pewnych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych, stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 2 § 2 kpk i art. 4 kpk stwierdzić należy, że przepisy art. 2 czy 4 k.p.k. nie mogą stanowić podstawy zarzutu zarówno apelacyjnego jak również kasacyjnego gdyż naruszają one ogólne zasady procesowe i ogólne dyrektywy postępowania organów procesowych. Przepis art. 2 § 2 k.p.k. zawiera jedynie ogólną dyrektywę – zasadę, która powinna być zrealizowana w toku procesu karnego. Naruszenie tej zasady może nastąpić tylko poprzez naruszenie przepisu procesowego o bardziej szczegółowym charakterze, przepisu zawierającego konkretny nakaz lub zakaz, który został np. zignorowany, opatrznie zrozumiany lub nie doszło do jego zastosowania ( dla porównania :Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 17 kwietnia 2007 r. sygn..V KK 79/07). Do takiej sytuacji w niniejszym postępowaniu nie doszło, gdyż Sąd I instancji nie naruszył ww. przepisów tym bardziej w powiązaniu z przepisami o bardziej szczegółowym charakterze.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 5 §2 kpk nie budzi żadnych wątpliwości zarówno w judykaturze, jak i doktrynie, że zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk nie może być podnoszony jednocześnie z zarzutem naruszenia art. 7 kpk, gdyż dotyczy wtórnej do ustaleń faktycznych płaszczyzny procedowania - niedające się usunąć wątpliwości mogą powstać jedynie wówczas, gdy sąd orzekający, po wyczerpaniu wszystkich możliwości dowodowych, oceni uprzednio materiał dowodowy zgodnie ze standardami wyznaczonymi przez zasadę swobodnej oceny dowodów (vide postanowienia Sądu Najwyższego - z dnia 10.10.2013 r. oraz z dnia 06.02.2013 r., sygn. akt V KK 270/12). Podniesienie zarzutu obrazy art. 7 kpk wyklucza zatem możliwość skutecznego wysunięcia zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk.

Co do zarzutów „zbiorowego” potraktowania R. P. (1) i naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 6 kpk, art. 7 kpk art. 410 kpk i art. 424 kpk należy wskazać, że stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do - opartej na wybiórczym ( nie popartym kontrdowodami) podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych z faktów pośrednich w oderwaniu od pozostałych - polemiki z przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji oceną dowodów a w szczególności dowodu z depozycji G. C. (1) i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi. Apelujący kwestionuje zarówno poszczególne fakty ustalone na podstawie przeprowadzonych dowodów, jak również wyprowadzone w oparciu o nie fakty główne, tj. ustalenie, iż oskarżony był sprawcą przypisanych mu czynów, powołując się de facto na zbyt mało szczegółowe uzasadnienie, co miałoby pozbawić oskarżonego prawa do obrony oraz na dowolną ocenę dowodów. Przeciwnie – oskarżony i jego obrońca uczestniczyli w postępowaniu rozpoznawczym, brali udział w czynnościach dowodowych na rozprawie, mieli możność dostępu do akt, a ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego na podstawie przeprowadzonych dowodów znajdują oparcie w zasadach logiki i doświadczenia życiowego. G. C. (1) w sposób konkretny opisuje zachowanie R. P. (1). Zachowanie to w drodze subsumpcji Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy przełożył na stan prawny odnajdując w czynach R. P. (1) znamiona czynów karalnych , za które w ramach tego procesu skazał oskarżonego. Dowody które posłużyły uczynieniu takich ustaleń, zostały ujawnione na rozprawie i opisane w obu uzasadnieniach Sądu. Aby uniknąć niejasności w tym miejscu należy podkreślić, że normy zawartej w art. 410 kpk nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów.

Sporządzenie uzasadnienia wyroku jest czynnością wtórną wobec samego wyrokowania. Zatem sposób rozstrzygnięcia sprawy nie zależy od tego, czy treść pisemnego uzasadnienia wyroku odpowiada wymogom art. 424 kpk dlatego niedostatki uzasadnienia wyroku nie dają podstaw do jego skutecznego podważenia, o ile został w sprawie zebrany i prawidłowo ujawniony materiał dowodowy dający podstawę do rozstrzygnięć jakie w sprawie takiej zapadły.( Tak: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - II Wydział Karny z dnia 23 grudnia 2014 r. II AKa 436/14 ) Zatem również zarzut apelacyjny dotyczący braku rozważań kwalifikacji prawnej w sferze materialnoprawnej kwalifikacji w zakresie przypisanych oskarżonemu czynów nie może się ostać. Przepis art. 424 §1 pkt. 2 kpk wskazuje na powinność wytłumaczenia przez sąd orzekający w sposób zwięzły podstawy prawnej wyroku. In concreto Sąd Okręgowy w każdym z przedstawionych uzasadnień w zakresie R. P. (1) kwalifikacje prawną czynów przypisanych temu oskarżonemu omawiał łącznie z przesłankami dyspozycji przepisów karnych i ustalonych faktów. Przepis art. 424 §1 pkt 2 kpk w powiązaniu z art. 455 a kpk i art. 437 §2 kpk prowadzi do konstatacji, iż omówienie kwalifikacji prawnej w uzasadnieniu orzeczenia nie musi być poprzedzane przytoczeniem dotychczasowej pracy naukowej doktryny, a nadto judykatury sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. Ustalenie podstawy prawnej wyroku powinno natomiast być logicznym odzwierciedleniem ustalonych faktów w przepisach prawa, z przywołaniem znamion ustawowych czynów karalnych na podstawie przeprowadzonej analizy zachowania oskarżonego w ramach zdarzeń historycznych prezentowanych w granicach aktu oskarżenia. Temu obowiązkowi sąd pierwszej instancji podołał.

W zakresie zarzutu apelacyjnego dot. broni, należy wskazać, że fakt, iż nie odnaleziono broni palnej nie świadczy o tym , iż kwalifikacja prawna czynu z art. 263 §2 kk jest błędna, czy też czynu nie popełniono. Podobnie nawet jeśli kilka osób nie wskazanych włada, posiada mniejszą ilość jednostek broni to nie znaczy, iż władanie bronią musi zostać przypisane w określonym czasie tylko jednej osobie.

Konkludując, należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy dokonując ustaleń faktycznych w zakresie poszczególnych czynów przypisanych oskarżonym wskazał w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku konkretne dowody, które stanowiły podstawę tych ustaleń, dokonując jednocześnie logicznej, prawidłowej i zgodnej z treścią art. 7 k.p.k. oceny tych dowodów, które uznał za wiarygodne i przekonujące. Z tych przyczyn jak powyżej, nie stwierdzając uchybień wskazanych w apelacji, Sąd nie uwzględnił wniosku o zmianę wyroku bądź jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny mając powyższe na uwadze orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 624 §1 k.p.k. mając na uwadze sytuację materialną i aktualne możliwości zarobkowe oskarżonego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE