UZASADNIENIE

Stan faktyczny:

W dniu 20 sierpnia 2016r. doszło do kolizji drogowej w wyniku której uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki V. o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność G. W.. Sprawca kolizji miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych z pozwanym (...) S.A. z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne)

W dniu 26 stycznia 2017r. G. W. dokonała cesji wierzytelności na rzecz (...) spółki z o.o, na następnie powyższy podmiot dokonał zbycia wierzytelności na rzecz powoda. W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel wypłacił kwotę 1849,72 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o umowy cesji wierzytelności oraz akta szkodowe)

Niezbędny i celowy koszt naprawy uszkodzeń w pojeździe o numerze rejestracyjnym (...) przy zastosowaniu stawek za prace blacharskie i mechaniczne w wysokości 134 zł/rbg i prace lakiernicze w wysokości 149 zł/rbg oraz przy zastosowaniu części nowych i oryginalnych wynosi 6706,40 zł brutto ( w przypadku naprawy drzwi), wynosi 7646,66 zł. ( w przypadku wymiany drzwi). Dodatkowo biegły ustalił, iż w przypadku zastosowania stawki 93/115 za prace blacharskie i lakiernicze i założeniu naprawy drzwi koszt naprawy wyniesie 5502,85 zł. Wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym wynosiła 8.200 zł.

(dowód: pisemna opinia biegłego sądowego P. K. k. 46-59 wraz z pisemną opinią uzupełniającą k. 77)

Ocena dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu wyceny szkód komunikacyjnych P. K..

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd uznał, iż dowody z dokumentów prywatnych przedłożonych przez strony są wiarygodne, albowiem żadna z nich nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani nie zaprzeczyła, iż osoby podpisane pod tymi pismami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Ponadto, brak było podstaw do kwestionowania pisemnej opinii wydanej przez biegłego sądowego z zakresu wyceny szkód komunikacyjnych. Zdaniem Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i fachowo, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego. Opinia przedstawiona przez biegłego jest jasna, nie zawiera żadnych luk czy sprzeczności, ani też nie budzi wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Biegły w swojej opinii wskazał 3 alternatywne koszty naprawy pojazdu. Biegły w swojej opinii nie wykluczył, że naprawa drzwi doprowadzi do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji mając na uwadze kwalifikację dokonaną przez pozwanego.

Sąd pominął dowód z przesłuchania świadka G. W. albowiem okoliczności wskazane w tezie dowodowej, w tym ocena stanu technicznego pojazdu wymagają kwalifikacji specjalnych, a pozwany w ramach postępowania likwidacyjnego obowiązany jest opisać należycie stan techniczny pojazdu i w tym zakresie postępowanie likwidacyjne zostało przeprowadzone przez likwidatora. Strona powodowa nie kwestionowała natomiast ustaleń poczynionych w toku postepowania likwidacyjnego a jedynie wysokość kosztów naprawy.

Kwalifikacja prawna:

Normatywną podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824¹ § 1 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Z treści art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity Dz.U. z 2013r., poz. 392) wynika, iż w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Nadto, na względzie należy mieć również treść art. 361 § 1 k.c., który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 k.c. który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jednocześnie z treści art. 361 § 2 k.c. wynika, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł poszkodowany.

Podkreślić bowiem należy, iż roszczenie poszkodowanego względem ubezpieczyciela nie jest uzależnione od naprawy pojazdu, może on bowiem wybrać sposób naprawy szkody metodą kosztorysową. Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w orzecznictwie. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 sierpnia 2003r., IV CKN 387/01, LEX nr 141410 wskazał, że „szkoda powstaje zwykle w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać”. Powyższą linię orzeczniczą Sąd Najwyższy potwierdził w wyroku z dnia 16 maja 2002r., V CKN 1273/00, LEX nr 55518 wskazując, iż „roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana. Jeśli zatem naprawa samochodu i rzeczywiste poniesienie kosztów z tego tytułu nie jest warunkiem koniecznym dla dochodzenia odszkodowania, to nie sposób podzielić poglądu, iż koszty naprawy określone przez specjalistyczny warsztat nie mogą być miernikiem dla ustalenia odszkodowania należnego powodowi, gdyż ten nie dokonał naprawy samochodu”. Wskazać również należy, iż w przypadku, gdy odszkodowanie ustalone jest w oparciu jedynie o metodę kosztorysową, a poszkodowany nie przedstawia faktury za naprawę pojazdu, to nie ma to znaczenia dla powstania obowiązku wypłaty odszkodowania (por.: uchwała SN z dnia 17 maja 2007r., III CZP 150/06).

Przechodząc do szczegółowych rozważań wskazać należy, iż pomiędzy stronami nie było sporu ani co do okoliczności kolizji drogowej, winy kierowcy posiadającego obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń ani tego, że odpowiedzialność za szkodę ponosi pozwany w związku z zawartą ze sprawcą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Nadto, należało mieć na uwadze, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany zakład ubezpieczeń przyjął co do zasady odpowiedzialność za poniesioną szkodę i przyznał jej odszkodowanie w wysokości 1848,72 zł. Zatem, jedyną kwestią sporną pomiędzy stronami była wysokość szkody.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie. W ocenie Sądu, w toku niniejszego postępowania powód zdołał wykazać – wnosząc o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego – że przyznana przez ubezpieczyciela kwota 1849,72 zł tytułem odszkodowania jest zaniżona i nie pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody.

Sąd w niniejszej sprawie Sąd uznał, iż uzasadnione koszty naprawy pojazdu wynoszą (...),85 gr., przy uwzględnieniu naprawy uszkodzonych drzwi oraz średniej stawki dla warsztatów kategorii III. Sąd podzielił w tej konkretnej sprawie pogląd pozwanego co do zasadności ustalenia takich kosztów naprawy, z uwagi na wiek pojazdu ( 17 lat w dacie szkody) oraz stan techniczny pojazdu, który wskazuje na szkodowość pojazdu. Strona powodowa w toku procesu w żaden sposób nie zakwestionowała ustaleń pozwanego poczynionych w toku postępowania likwidacyjnego co do stanu technicznego pojazdu. Powyższe ustalenia pozwanego co do szkodowości pojazdu znajdują potwierdzenie w opinii biegłego sądowego P. K. poczynionych w oparciu dokumentację fotograficzną, opis szkody oraz pomiar powłoki lakierniczej. W tym konkretnym przypadku przyjęcie pozostałych wersji wyliczenia kosztów naprawy prowadziłoby do ustalenia czysto hipotetycznych kosztów naprawy tego konkretnego pojazdu. Prawdą jest, iż ubezpieczyciel nie może narzucać poszkodowanemu sposobu naprawy oraz wyboru odpowiedniego zakładu naprawczego, co wynika z utrwalonego orzecznictwa. Sąd w pełni podziela taki kierunek orzecznictwa. Niemniej w niniejszym postępowaniu po stronie powodowej występuje nabywca wierzytelności, a nie sam poszkodowany, co oznacza, iż cesjonariusz ( nabywca wierzytelności) i tak nie będzie dokonywał naprawy pojazdu, a tym samym zostaje zwolniony z prawa do wyboru odpowiedniej kategorii zakładu naprawczego oraz sposobu naprawy pojazdu.

Mając powyższe na uwadze – na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. oraz art. 13 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych –należało na rzecz powoda zasądzić kwotę 1510 zł. Ponadto – na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c– Sąd zasądził od powyższej kwoty odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 14 marca 2017 roku do dnia zapłaty t.j. od dnia następującego po doręczeniu odpisu pozwu i w pozostałym zakresie powództwo oddalił co do odsetek. W ocenie Sądu pozwany słusznie wskazał, iż nie pozostawał w opóźnieniu wobec powoda od dnia 21 września 2016 roku. Poszkodowana przelała wierzytelność na (...) spółkę z o.o., ten podmiot kolejno na powoda i roszczenie o odsetki stanowi odrębne roszczenie, którego powód może dochodzić wobec pozwanego, co nie oznacza, iż do dnia doręczenia pozwu pozwany pozostawał w opóźnieniu wobec powoda od 21 września 2016 roku ( umowy przelewu wierzytelności zostały zawarte kolejno 26 stycznia 2017 i 27 stycznia 2017 roku.). Powód nie przedstawił żadnego wezwania do zapłaty skierowanego przez cesjonariusza do ubezpieczyciela, a ponadto nie skorzystał z postępowania mediacyjnego arbitralnie wskazując w pozwie, iż było bezprzedmiotowe. W odpowiedzi na pozew pozwany wskazywał natomiast na możliwość zawarcia ugody co do części żądania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokatów w brzmieniu obowiązującym po 27 października 2016 roku, uznając iż powodowi należą się koszty procesu w całości albowiem jednie nieznacznie przegrał proces w zakresie żądania odsetek. Koszty strony powodowej stanowiły opłata sądowa od pozwu (76 zł), wykorzystana część zaliczki na koszty opinii biegłego (1200 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika – adwokata w stawce minimalnej (900 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) – w łącznej wysokości 2193zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE