Sygn. akt IV U 704/17

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 lutego 2018r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący

SSO Jacek Witkowski

Protokolant

st. sekr. sądowy Marzena Mazurek

po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2018 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania B. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 17 lipca 2017 r. Nr (...)

w sprawie B. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 704/17

UZASADNIENIE

Decyzja z dnia 17 lipca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił B. N. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1.04.2017r. albowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 26.06.2017r. nie stwierdziła u niego niezdolności do pracy. W związku z tym nie została spełniona jedna z przesłanek do uzyskania prawa do renty wymieniona w art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 poz. 887).

Od decyzji tej odwołanie złożył wnioskodawca B. N., który wniósł o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołujący się argumentował, iż jego stan psychiczny nie pozwala mu na podjęcie pracy zarobkowej, a w szczególności w kolejnictwie.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

Ubezpieczony B. N. ur. (...) był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznawanej okresowo od 1.08.2004r. do 31.03.2017r. Przed upływem okresu na który przyznane było prawo do tego świadczenia po raz ostatni, ubezpieczony złożył wniosek do ZUS o ustalenie prawa do renty na kolejny okres. Organ rentowy w toku postępowania orzeczniczego skierował wnioskodawcę na badanie przez lekarza orzecznika, który nie stwierdził u niego niezdolności do pracy, a następnie po złożonym sprzeciwie B. N. został przebadany przez Komisję Lekarską ZUS. Komisja zdiagnozowała u niego: zespół uzależnienia od alkoholu oraz zaburzenia nerwicowe (k. 46 – 47 a.l.). Zdaniem komisji dysfunkcja stanu psychicznego stwierdzona badaniem bezpośrednim, wynikami zgromadzonymi w dokumentacji medycznej, naruszają sprawność organizmu w stopniu lekkim i naruszona sprawność nie powoduje niezdolności do pracy. Orzeczenie to wydane 26.06.2017r. stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji z dnia 17.07.2017r. (k. 128 a.r.).

W toku postępowania odwoławczego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych: lekarzy psychiatry i psychologa (k. 15 i 17 a.s.). Biegli wymienionych specjalności po przebadaniu wnioskodawcy oraz po zaznajomieniu się z dokumentacją lekarską z jego dotychczasowego leczenia stwierdzili u niego następujące jednostki chorobowe: organiczne zaburzenia osobowości i zachowania u osoby uzależnionej od alkoholu i benzodiazepin (F.07,F.19), w wywiadzie ostre zespoły abstynencyjne z majaczeniem. W ocenie biegłych, schorzenia te nie powodują u opiniowanego niezdolności do pracy. W uzasadnieniu opinii, biegli wskazali m.in., iż opiniowany mimo leczenia specjalistycznego nie utrzymuje abstynencji. Zaburzenia funkcji poznawczych nie powodują niezdolności do pracy badanego zgodnej z kwalifikacjami.

Ubezpieczonemu doręczono odpis opinii, nie zgłosił do niej zastrzeżeń ani w formie pisemnej, ani w formie ustnej, nie stawiając się na rozprawę. Pozwany organ rentowy również nie zgłaszał zastrzeżeń do opinii (k. 27 a.s.).

Zdaniem Sądu Okręgowego dowód z opinii biegłych psychiatry i psychologa obiektywnie odzwierciedla stan zdrowia ubezpieczonego na datę wydania zaskarżonej decyzji. Biegli podkreślili, iż w obrazie klinicznym dominują zaburzenia sfery emocjonalno – motywacyjnej osobowości z typowymi dla uzależnienia zaburzeniami zachowania, jednakże funkcje poznawcze nie powodują niezdolności do pracy. Stwierdzili, iż wskazane jest dalsze leczenie psychiatryczne i odwykowe.

W ocenie Sądu argumentacja biegłych zasługuje na podzielenie jej. Ubezpieczony w przeszłości przez okres 20 lat pracował na kolei na stanowiskach robotniczych. Zatem uzasadnione jest uznanie, że jest on zdolny do pracy zarobkowej zgodnie ze swoimi kwalifikacjami. W związku z tym, iż B. N. nie spełnia jednego z warunków określonych w art. 57 ust. 1 ustawy emerytalno – rentowej, a mianowicie nie jest niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 tejże ustawy, Sąd z mocy art. 477 14§1 kpc orzekł o oddaleniu odwołania.