UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 6 października 2015r. wydanym w sprawie I Ns 111/12 Sąd Rejonowy w Tomaszowie Maz. Wydział I Cywilny

1. stwierdził, że J. C. i Z. C. nabyli przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 1985r. na zasadach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej własność części nieruchomości położonej w C. przy ul. (...) i ul. (...) o powierzchni 0,12 ha, dla której w Sądzie Rejonowym w Tomaszowie Maz. prowadzona jest księga wieczysta nr (...), oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni 0,0563 ha, przedstawionej na mapie geodety U. B. ;

2. zasądził od uczestnika P. K. (1) na rzecz wnioskodawców: K. C. kwotę 2.000 zł, J. U. kwotę 608,50 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania po stosunkowym ich rozdzieleniu,

3.nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie Maz. tytułem zaliczek na koszt oględzin i opinie biegłego geodety, po stosunkowym rozdzieleniu: od wnioskodawców K. C. i J. U. kwoty po 2.304,42 zł., od uczestnika P. K. (1) kwotę 4.788,44 zł.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego :

Przedmiotowa nieruchomość położona jest we wsi C.. W rejestrach ewidencji gruntów w poz. nr (...) nieruchomość oznaczona nr (...) o pow.0,12 ha jest wpisana na P. K. (2). P. K. (1) posiadał nieruchomość przekazaną aktem notarialnym nr Rep. A (...) - w darowiźnie od J. K. (2) s. W. i A., i założył księgę wieczystą Kw (...) na podstawie Aktu Własności (...), który decyzją Wojewódzkiej Komisji d/s uwłaszczenia ON (...) został unieważniony, a Sąd Rejonowy w sprawie sygn. akt I C 435/92 - stwierdził nieważność umowy darowizny Rep. (...) prawomocnym wyrokiem w sprawie I C 435/92, z dniem 30 kwietnia 1993 r. Wobec powyższego stan prawny nieruchomości nie jest uregulowany.

Dla działki tej założono księgę wieczystą (...), w której w dziale II jako właściciel wpisany jest P. K. (1) na podstawie umowy darowizny - akt not. Rep. A Nr (...) Jak wynika ze zbioru dokumentów tej księgi, który załączono do akt sprawy, uprzednio własność przysługiwała J. K. (3) na mocy (...) Nr ON- (...). W powyższej księdze nie został zatem ujawniony wyrok I C 435/92, którego kopia znajduje się na k. 43 akt sprawy, stwierdzający nieważność umowy darowizny.

Nieruchomość będąca przedmiotem zasiedzenia położona jest przy ul. (...) w C.. Rozciąga się z południa na północ. Od strony wschodniej szerokość nieruchomości wynosi 26,70 m , zaś od północy 37,80 m. Od strony zachodniej długość wynosi 70,30 m a od wschodniej 30,70 m. Na odcinku 10,70 m licząc od ogrodzenia przy ul. (...) działki o nr (...) a są rozgrodzone a granice wyznacza podmurówka ze słupkami, ściana domu drewnianego, płot i tylna ściana garażu blaszaka oraz kratka bambusowa. Dalej podwórka stron nie są rozgrodzone. Zachodnia część działki zabudowana jest drewnianym domem, szopą, wiatą i piętrowym murowanym domem z dobudowanym gankiem. Na wysokości południowo - zachodniego narożnika domu granica działki przesunięta jest na wschód o 1,25 m płotem z elementów betonowych. Szerokość wschodniej części działki wynosi przy ul. 15,40 m, zaś na wysokości piętrowego budynku na działce (...) a wynosi 14,30 m.

Z. i J. C. otrzymali w 1956 r. od matki Z. A. K., przedmiotową nieruchomość - wschodnią część działki nr (...). Zachodnią część działki otrzymał J. K. (3). Po jego śmierci użytkował działkę syn - P. K. (1), w 1986 roku otrzymał pozwolenie na budowę budynku mieszkalnego.

Taki podział działki nieformalnie nastąpił już w 1945 r., kiedy obie części zostały odgrodzone płotem. Przeznaczone były bowiem do samodzielnego zamieszkiwania i posiadania przez J. K. (3) i jego siostrę - A. K. (2), matkę Z. C.. Cała działka obejmuje obszar 0,12 ha

Z. i J. C. dbali o stan budynku mieszkalnego posadowionego na działce, rozporządzali nim, korzystali z niego i mieli użytkowaną działkę na wyłącznym utrzymaniu.

Do momentu sporu na tle darowizny dokonanej na rzecz P. K. (1) przez J. Z. i J. C. opłacali podatki za całość działki.

Potem obowiązek ten przejął P. K. (1). Z. C. proponowała, że za swoją część działki nadal będzie uiszczać daninę, jednak P. K. (1) odmówił.

Przedmiotowa część działki od praktycznie 1945 r. traktowana była jako odrębna całość, ogrodzona, zamieszkiwana i użytkowana po wojnie przez Z. C. i jej matkę, następnie przez małżeństwo Z. i J. C. i byli przez sąsiadów uznawali za właścicieli posiadanej działki. Kiedyś przed dostawieniem budynku granica biegła linią prostą do ulicy, a po wybudowaniu przybudówki po 1986 r. ta granica się przesunęła

K. C. w 1992 r. posadowił na działce dwa blaszane przenośne garaże. Przechowuje tam materiały i sprzęt do wykonywania prac budowlanych, którymi zajmuje się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, sprzętów ogrodniczych oraz sprzęt i materiały związane z prowadzeniem gospodarstwa domowym. Na użytkowanie tych budynków uzyskał pozwolenie decyzją nr decyzja nr (...).

Z. i J. C. złożyli wniosek o stwierdzenie zasiedzenia przedmiotowej działki w dniu 28.07.1994 r. Postępowanie na zgodny wniosek stron postanowieniem z dnia 23 listopada 1995 roku, w sprawie sygn. akt I Ns 500/74 zostało zawieszone, a następnie postanowieniem z dnia 1 lutego 1999 roku – umorzone. Z analizy akta spr. I Ns 500/94 wynika, że: Z. C. zeznała ( k. 139 ), iż P. K. (1) postawił ganek na ich placu, a J. C. zeznał ( k. 140 ), iż płot został rozgrodzony przez P. K. (1) na potrzeby składowania materiałów na budowę, granica przebiegała po szczycie domu, od studni w linii prostej, a ganek stoi na ich gruncie. Na potrzeby prowadzonego wówczas postępowania biegły geodeta w 1995 r. sporządził mapę sytuacyjną do celów prawnych na której północną część granicy między nowymi działkami nr (...) przedstawił według dwóch wariantów, zgodnie z którymi powierzchnia działki nr (...) wynosi odpowiednio 548 m² i 520 m², przy czym brama wjazdowa od strony północno - wschodniej znajdowała się na działce nr (...). Na powyższej mapie granice zewnętrzne działki ozn. nr 36 o pow. 0,1266 ha zostały przedstawione według stanu taktycznego na gruncie tj. wzdłuż istniejących płotów.

Podstawę dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych stanowiły dowody przedstawione przez strony w postaci: wypisu z rejestru gruntów, mapy ewidencyjnej, odpisu z Księgi wieczystej, dokumentacji fotograficznej, dokumentacji geodezyjnej, akta księgi wieczystej (...), akta załączonej sprawy I Ns 500/94 a także przesłuchania stron i zeznań świadków. Powyższe dowody są ze sobą zgodne, tworząc spójny i niesprzeczny obraz rzeczywistości. Na gruncie niniejszej sprawy należało ponadto zasięgnąć opinii biegłego z zakresu geodezji, który ustalił zakres posiadania przez poprzedników wnioskodawców części działki i wydzielenie tego gruntu. Opinia została sporządzona przez geodetę U. B. w sposób kompleksowy, brak w niej oznak stronniczości lub nierzetelności. Wartość dowodowa i wiarygodność opinii biegłej nie została przez strony w toku postępowania podważona.

W ocenie Sądu Rejonowego wniosek złożony przez K. C. i J. U.- dzieci Z. i J. C., jest uzasadniony. Zgodnie z art. 172 kc w brzmieniu nadanym przez ustawę z 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy kodeks cywilny , obowiązującym od 1 października 1990 r. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Wtedy własność nabywa po upływie lat trzydziestu.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż objęcie w posiadanie przedmiotowej nieruchomości przez Z. i J. małżonków C. nastąpiło w 1956 roku.

Na potrzeby prowadzonego postępowania Sąd przeprowadził oględziny nieruchomości objętej wnioskiem z którego wynika, iż począwszy od ul. (...) granicę między posesjami (...) a na gruncie wyznacza : podmurówka ze słupkami, ściana domu drewnianego, płot, tylna ściana garażu blaszanego i kratka bambusowa porośnięta kwiatkami, na dalszym odcinku podwórka stron nie są rozgrodzone .

Biegły S. Ż. (1) w 1995 roku w sprawie I Ns 500/94 dokonał pomiarów przedmiotowej nieruchomości ze stanem użytkowania, zmieniając jego przebieg owej części przy budynku mieszkalnym uczestnika tj. P. K., w ten sposób, że uczestnik dobudował do budynku ganek i wejście w gruntach użytkowanych przez wnioskodawców. Opracowany w ten sposób podział został wykreślony na mapie kolorem czerwonym , jako wariant pierwszy.

Wówczas w tym wariancie powierzchnie poszczególnych działek wynosiłyby: działka nr (...) m² - nieruchomość uczestnika P. K. (2) i działka nr (...) m - nieruchomość wnioskodawców Z. i J. małż. C. i wówczas wariant ten był akceptowany przez wnioskodawców.

Na wniosek uczestnika P. K. (1) biegły opracował wówczas drugi wariant podziału, w którym zmieniono linię podziału przy budynku (ganku) i wykreślono go na mapie kolorem zielonym , pozostawiając przy budynku pas gruntu szer. 1,50 m. Przy tym wariancie podziału uczestnik miał posiadać przejście przy budynku i dostęp do wsypu wykonanego w ganku od strony wschodniej. Wówczas przy tym wariancie podziału powierzchnie poszczególnych działek wynosiłyby: działka nr (...) pow. 746 m² - nieruchomość uczestnika P. K. (2), działka nr (...) pow. 520 m² - nieruchomość wnioskodawców Z.i J. małż. C.

W obecnym postępowaniu biegła geodeta U. B. w dniu 31.05.2013 r. przeprowadziła pomiar geodezyjny na potrzeby sporządzenia opinii w prowadzonej sprawie, i stwierdziła co następuje: działka objęta wnioskiem o zasiedzenie nie posiada ogrodzenia od strony północno -wschodniej. K. C. w trakcie czynności pomiarowych stwierdził, że istniejąca w tej części działki brama należy do niego, a P. K. (1) z rodziną korzysta z niej na zasadach użyczenia. Również P. K. (1) obecny podczas pomiarów twierdził, iż brama jest jego.

Zdaniem biegłej brama ta powinna zostać przypisana do działki objętej wnioskiem, bowiem działka ta w żaden sposób nie uzyska możliwości zjazdu z dróg, wzdłuż których jest położona tj. ani z drogi gminnej ozn. nr (...) - ulicy (...), ani z drogi powiatowej ozn. nr (...), podczas gdy działka nr (...) posiada legalny zjazd od ul. (...).

Pełnomocnik wnioskodawców w piśmie z dnia 09.07.2013 r. podkreślał, że: „linia graniczna między działkami ((...) i (...) ) przebiega prostopadłe do ulicy (...), co było i jest zgodne z samoistnym stanem posiadania." Potwierdzają to fotografie załączone do akt na rozprawie w dniu 29.01.2013 r. oraz mapa sytuacyjna sporządzona przez biegłego geodetę S. Ź. w 1995 r. (według dwóch wariantów). W związku z powyższą uwagą biegła przedstawia drugi wariant podziału, w którym zmieniony został przebieg granicy między działkami nr (...): północny odcinek tej granicy biegnie ok. 2,5 m na wschód od ściany piętrowego budynku mieszkalnego, tym samym około 0,6 m od ganku ( z uwzględnieniem istniejących okapów dachu z rurami dachowymi oraz rynnami spustowymi ) i bez żadnych załamań przecina granicę z drogą. Różnica w powierzchni działki objętej wnioskiem o zasiedzenie między pierwszym, a drugim wariantem podziału, wynosi ok. 45 m .

Z wariantem II biegłej nie zgadzał się z kolei uczestnik P. K. (1). W piśmie z dnia 07.05.2014 r. oświadczył on, że : „ przedstawiony II wariant przebiegu granicy pomiędzy działkami nr (...) nie odpowiada stanowi posiadania przedmiotowej nieruchomości. Od 1984 r. użytkuję część działki nr (...) włącznie z bramą wjazdową. ... Nadto podnieść należy, iż przedstawiony w opinii uzupełniającej wariant II uniemożliwi mi prawidłowe korzystanie z budynku mieszkalnego /granica przebiegałaby 60 centymetrów od mojego budynku/. Mój budynek przynależy do ulicy (...) i od tej strony powinien znajdować się wjazd z uwzględnieniem drogi krajowej i drogi powiatowej."

Odnośnie kwestii związanych z dojazdem do działek ozn. numerami (...) i (...) należy podkreślił , że:

- z mapy biegłego S. Ż. i jego propozycji podziału nieruchomości, zatem zapewne według stanu z 1995 r. wynika, że dojazd do dz. nr (...) zapewniała brama usytuowana od strony ulicy (...), zaś do działki nr (...) - brama od strony drogi, obecnie ulicy (...), z opinii biegłego wynika, że w dacie 1995 r. było dojście do domu P. K. (1) - najprawdopodobniej to, które jest obecnie na gruncie od strony północnej, czyli od furtki na dz. nr (...), którą biegła przedstawia na mapie,

-: do działki nr (...) była i jest furtka od strony ulicy (...) tj. od południa,
-: do działki nr (...) była i jest brama wjazdowa od ul. (...), przy czym utwardzony szlak przejazdu prowadzi aż do samego piętrowego domu,
-: do działki nr (...) nie ma urządzonego innego zjazdu, jak istniejący przez bramę usytuowaną w jej północno - wschodnim narożniku,
-: w zaświadczeniu wydanym na prośbę P. K. (1) zam. w C. ul. (...) Urząd Gminy w C. na podstawie prowadzonej ewidencji numeracji porządkowej nieruchomości zaświadczył, że zabudowana działka nr (...) położona w miejscowości C. stanowiąca własność Pana P. K. (1) posiada ustalony numer porządkowy ul. (...).

Skoro uczestnik twierdził, iż od strony ul. (...) powinien znajdować się wjazd na jego posesję, to zdaniem biegłej nic nie stoi na przeszkodzie, aby zwrócił się on do Zarządcy drogi powiatowej (Starostwa Powiatowego w T.) z wnioskiem o wyrażenie zgody na urządzenie zjazdu z drogi powiatowej i w przypadku uzyskania jej - wykonać taki zjazd na tę część dz. nr (...), która jest w jego samoistnym posiadaniu.

Skoro uczestnik podnosił, że jest to jednak wspólny wjazd, to na potrzeby prowadzonej sprawy biegła przedstawiła wariant III podziału, w którym działka nr (...) o powierzchni około 39 m² będzie związana ze wspólnym dostępem stron do ulicy (...).

Ostatecznie Sąd Rejonowy zlecił biegłej B. sporządzenie mapy podziału działki nr (...) według stanu posiadania jej części od strony wschodniej wynikającego z planu zagospodarowania z dnia 30 listopada 1985 roku wydanego do pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego dla P. K. (1). Według takiego stanu posiadania stwierdził nabycie przez zasiedzenie nieruchomości przez rodziców wnioskodawców. Co do początkowej daty biegu zasiedzenia zaznaczył, że w świetle twierdzeń wnioskodawców bieg zasiedzenia w niniejszej sprawie miałby się rozpocząć w 1956 r. Gdyby przyjąć powyższą datę za początek biegu zasiedzenia to należało zgodnie z art. XLI § 1 i 2 ustawy Przepisy wprowadzające kodeks cywilny zastosować przepisy Kodeksu Cywilnego, a bieg zasiedzenia liczyć od dnia wejścia kodeksu w życie, czyli od dnia 1 stycznia 1965 r., albowiem termin zasiedzenia według kodeksu cywilnego był krótszy niż według przepisów Prawa Rzeczowego , a przy uwzględnieniu terminu określonego w przepisach dotychczasowych, czyli okresu 30 lat, z uwagi na złą wiarę posiadaczy, zasiedzenie nastąpiłoby później niż przy zastosowaniu przepisów Kodeksu Cywilnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że J. C. s. S. i B. i Z. C. z d. K. c. W. i A. nabyli przez zasiedzenie z dniem 1 stycznia 1985 r. na zasadach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej własność części nieruchomości położonej w C. przy ul. (...)la i ul. (...) o powierzchni 0,12 ha, dla której w Sądzie Rejonowym w Tomaszowie Maz. prowadzona jest księga wieczysta nr (...), oznaczonej jako działka nr (...) o powierzchni 0,0563 ha, przedstawionej na mapie geodety U. B. z dnia 9.06.2015r., zaewidencjonowanej przez Starostę (...) dnia 14.07.2015 r. za numerem (...).

O kosztach postępowania Sąd postanowił na podstawie art. 520 § 1 i 2 kpc w zw. z § 5 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 ) i zasądził od uczestnika P. K. (1) na rzecz wnioskodawców: K. C. kwotę 2.000 zł i J. U. kwotę 608,50 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania po stosunkowym ich rozdzieleniu.

W oparciu o treść z art. 113 ust 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Tomaszowie tytułem zaliczek na koszt oględzin i opinie biegłego geodety, po stosunkowym rozdzieleniu: od wnioskodawców K. C. i J. U. kwoty po 2.394,42 zł i od uczestnika P. K. (1) kwotę 4.788,44 zł.

Apelację od powyższego postanowienia wniósł uczestnik P. K. (1) zaskarżając je w całości . Sam jest autorem apelacji i zarzuca w niej błędne ustalenie przez sad pierwszej instancji stanu faktycznego. Z treści uzasadnienia apelacji wynika, że kwestionuje jako błędne i sprzeczne z zeznaniami samej Z. C. złożonymi w sprawie INs 500/94 ustalenie, że Z. C. była samoistną posiadaczką nieruchomości przed śmiercią A. K. (2), to jest przed 4 marca 1977 roku. Nadto powołał się , że to on od 1984 roku, od kiedy zaczął zwozić materiały budowlane jest samoistnym posiadaczem północno wschodniej części działki od ulicy (...). Występując z tym zarzutem wnosił o uchylenie orzeczenia w całości. Na rozprawie przed Sadem Okręgowym, ustanowiony przez skarżącego pełnomocnik, uzupełnił zarzuty apelacyjne o naruszenie prawa procesowego tj art.510§2 art.610, art.609§2i3 i art.677§1kpc przez nieustalenie wszystkich zainteresowanych w sprawie i niewezwanie do udziału w sprawie przede wszystkim następców prawnych K. K. (3), jak również następców A. N.. Wnosił o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja. wywołuje skutek w postaci uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Na wstępie należy zaznaczyć, że trafny jest zarzut apelacji, iż ustalenie sądu jakoby Z. C. otrzymała w 1956 roku przedmiotową nieruchomość ( wschodnią cześć działki nr (...)) i od tego czasu stała się jej samoistnym posiadaczem, pozostaje w sprzeczności z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. W szczególności takiemu ustaleniu przeczą zeznania samych najbardziej zaineresowanych, złożone podczas toczącego się przed Sądem Rejonowym wcześniejszego postępowania o stwierdzenie zasiedzenia I Ns 500/94. Występując przed sądem w dniu 30 czerwca 1995 roku Z. C. zeznała ,,Matka moja dwa lata przed śmiercią dała mi działkę, powiedziała jak ja umrę to będzie twoje. Moja mama 16 lat już nie żyje. Przed śmiercią matki mieszkałam również na tym placu, działka na której mieszkała matka, obecnie ja , należała w chwili śmierci do matki a druga część do siostry mojego ojca”(k- 138-139). Również J. C. zeznając w charakterze strony przyznał, że za właścicielkę nieruchomości uważał teściową A. K. (2). Zeznał także, że teściowa za życia mówiła, że dopiero w przyszłości nieruchomość będzie ich ( Z. i J. C.). Przy takiej treści zeznań Z. C. i J. C. nie do zaakceptowania jest ustalenie sadu pierwszej instancji o darowiźnie z 1956 roku i samoistnym posiadaniu nieruchomości przez rodziców wnioskodawców w okresie czasu za życia A. K. (2), a akie ustalenie było podstawą zaskarżonego postanowienia stwierdzającego nabycie własności z datą 1 stycznia 1985roku.

Nie da się jednak wykluczyć, że samoistnymi posiadaczami byli od momentu śmierci A. K. (2), która zmarła w dniu (...). Od tego czasu upłynął okres 30 lat i mogło dojść do zasiedzenia nieruchomość na rzecz Z. C. i następców prawnych zmarłego w 2004 roku J. C.. Jednakże do stwierdzenia powyższego niezbędne jest ustalenie co do terytorialnego zakresu samoistnego posiadania w okresie czasu w latach 1977 – 2007, w szczególności w północnej części nieruchomości, gdzie usytuowany jest wjazd , jak również przy budynku mieszkalnym uczestnika w związku z dobudowaniem ganku . Tym przedziałem czasowym sąd pierwszej instancji jednak nie zajmował się .

Trafne są także zarzuty skarżącego zgłoszone na rozprawie przed Sądem Okręgowym a odnoszące się niepełnego kręgu biorących udział w sprawie osób zainteresowanych.

W sprawie o stwierdzenie zasiedzenia do kręgu osób zainteresowanych w rozumieniu art. 510 § 1 kpc należy przede wszystkim dotychczasowy właściciel (właściciele) nieruchomości, bez względu na to, czy jego prawo zostało stwierdzone i czy wynika z dołączonego na podstawie art. 607 kpc odpisu z księgi wieczystej. Jeżeli właściciel nie żyje, status zainteresowanych mają jego spadkobiercy. Wnioskodawca powinien więc we wniosku o stwierdzenie zasiedzenia wskazać dotychczasowego właściciela nieruchomości. Gdyby z przyczyn od siebie niezależnych tego nie uczynił, sąd powinien z urzędu podjąć czynności zmierzające do ustalenia właściciela i wezwania go do udziału w sprawie (art. 510 § 2kpc), a gdyby czynności te nie przyniosły rezultatu - zarządzić ogłoszenie przewidziane w art. 609 § 2 kpc (post. SN z 18.2.2015 r., I CSK 82/14, Legalis)

Wprawdzie sąd pierwszej instancji dostrzegł, że nieruchomość - wskutek uchylenia wydanego aktu własność ziemi i stwierdzenia przez Wojewódzką Komisję ds. Uwłaszczenia, że nie podlega ona pod ustawę z 26 października 1971 roku o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych oraz wskutek wyroku sądowego stwierdzającego nieważność umowy darowizny zawartej między J. K. (3) jego synem P. K. (1) - nie ma uregulowanego stanu prawnego i nie wiadomo czyją stanowiła własność, to jednak poprzestał tylko na kręgu uczestników wskazanych we wniosku Uszło uwadze sądu , że w śród nich nie ma K. K. (3), który podobnie jak Z. C. i J. K. (3) był również dzieckiem A. K. (2), a był uczestnikiem wcześniejszego postępowania toczącego się w sprawię (...). Z nieznanych powodów on albo jego następcy prawni nie zostali wymienieni jako uczestnicy obecnego postępowania . W toku sprawy przewija się także osoba A. N., która zdaje się dysponowała zachodnią częścią nieruchomości i której następcy - jak trafnie podnosił pełnomocnik skarżącego prawni być uczestnikami postępowania .

Powyższych uchybienia sadu nie sposób naprawić na etapie postpowania apelacyjnego, w związku z czym orzeczenie sadu pierwszej instancji podlega uchyleniu na podstawie ary 386§4 kpc z przekazaniem sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

SSA w SO Grzegorz Ślęzak

SSA w SO Stanisław Łęgosz SSR Bartłomiej Szkudlarek

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE