UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 21 września 2016 roku, Sąd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich w pkt I zasądził od strony pozwanej (...) Sp. z o.o. w P. na rzecz powoda A. C. kwotę 6.793,64 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od dnia 05 lutego 2016 r. do dnia zapłaty, zaś w pkt II orzekł o kosztach postępowania.

W apelacji od powyższego wyroku, strona pozwana zarzuciła:

1. brak legitymacji biernej po stronie pozwanej, albowiem (...) Sp. z o.o. nie łączyła z powodem umowa dzierżawy z dnia 22 listopada 2011 r., będąca podstawą powództwa, która była zawarta pomiędzy powodem, a A. L., jako osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą (...)

2. naruszenie art. 483 § 1 kc, poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, że § 7 ust. 11 zawartej umowy stanowi karę umowną, podczas gdy z samego określenia przyczyn wypowiedzenia nie można było domniemać istnienia kary umownej, która musi być wyraźnie zastrzeżona;

3. naruszenie art. 233 kpc, poprzez błędne przyjęcie, że w § 9 ust. 4 umowy wskazano „okoliczności, za które dzierżawca ponosi odpowiedzialność i wynikają one z jego winy”, podczas gdy dotyczy on jedynie przyczyny leżącej po jego stronie, jak i błędne ustalenie, że dzierżawca nienależycie wykonywał umowę, bowiem nie płacił podatków od nieruchomości, podczas gdy z umowy wynika, że wydzierżawiający miał obowiązek współdziałać i przekazywać informacje oraz pisma uzyskane od organów podatkowych, jak i mając też na uwadze, że wypowiedzenie nie nastąpiło z tej przyczyny;

4. naruszenie art. 353 kc, polegające na przyjęciu, że świadczenie określone w umowie, jako „odszkodowanie” może mieć charakter świadczenia gwarancyjnego podczas, gdy jest ona sprzeczna z pozostałymi postanowieniami umowy, a zatem z właściwością stosunku łączącego strony.

Mając na uwadze powyższe zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia i oddalenie powództwa.

W wyniku wniesionej apelacji, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania. W zaleceniach wskazano, że koniecznym jest zbadanie między innymi kwestii legitymacji strony pozwanego, biorąc pod uwagę postanowienia umowne, skuteczność ewentualnej cesji oraz samego wypowiedzenia.

Zaskarżonym wyrokiem z 24 października 2017 r., Sąd Rejonowy w pkt I oddalił powództwo w stosunku do obydwu pozwanych; w pkt II zasądził od powoda A. C. na rzecz pozwanego (...) SP. z o.o. w P. kwotę 3.317 zł zwrotu kosztów procesu, zaś w pkt III zasądził od powoda A. C. na rzecz pozwanego A. L. kwotę 1.817 zł zwrotu kosztów procesu.

W apelacji od powyższego orzeczenia, powód zarzucił błędną ocenę faktyczną i prawną. W uzasadnieniu skarżący poniósł, że przedstawiciele pozwanej spółki nawiązali bezpośrednie kontakty z gospodarzami terenu wioski S., w celu budowania na gruntach wybranych rolników elektrowni wiatrowych. Umowy te przewidywały czynsz, w korzystnej wysokości. Również ustalono, że w przypadku zaistnienia sytuacji określonej w § 9 ust. 4 umowy, wydzierżawiający otrzyma kwotę 50% czynszu, tytułem rekompensaty za odstąpienie od realizacji budowy wiatraków. W ocenie skarżącego, szczególnie negatywnie należy ocenić nieprzystąpienie do negocjacji i zawarcia umowy dzierżawy, a takie zaniechanie, jest w szczególności naruszeniem art. 5 kc. Mając na uwadze powyższą argumentację, skarżący wniósł w istocie o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy rozpoznając wniesioną przez powoda apelację, oparł się w całości na ustaleniach dokonanych przez Sąd pierwszej instancji, gdyż znajdują one uzasadnienie w zebranym materiale dowodowym, są pełne i nie wymagają uzupełnienia. Na aprobatę zasługiwały również poczynione na tej podstawie rozważania prawne, które Sąd Okręgowy wraz z ustaleniami przyjmuje, jako swoje i nie widzi potrzeby ich ponownego przytaczania.

W pierwszej kolejności wskazać jednak należy, że wniesiona przez profesjonalnego pełnomocnika powoda apelacja, nie spełnia warunków określonych w art. 505⁹§ 1¹ pkt 1 i 2 kpc, zgodnie z którym może być ona oparta wyłącznie na zarzutach naruszenia prawa materialnego, przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogły one mieć wpływ na wynik sprawy. Jak wskazuje się w piśmiennictwie prawniczym, apelacja w postępowaniu uproszczonym została ukształtowana w zasadniczo inny sposób, aniżeli w postępowaniu zwykłym. Podstawy zaskarżenia wyroku zostały wymienione enumeratywnie. W związku z powyższym, podstawą zarzutu nie może być np. błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy przez sąd I instancji, lecz pośrednio, poprzez podniesienie zarzutu naruszenia przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, np. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, która zamiast swobodna stała się dowolną. Ponadto, zarzuty apelacyjne określone w tym przepisie zostały opisane w sposób abstrakcyjny, toteż w każdej sprawie muszą być przez wnoszącego apelację ściśle skonkretyzowane / zob. E. Marszałkowska-Krześ, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, wyd./el. Legalis 2018; T. Ereciński, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom III. Postępowanie rozpoznawcze, wyd. V, wyd./el. Lex 2016 /. Rozpoznawana apelacja nie tylko nie zawiera zwięzłego przedstawienia zarzutów zgodnie z art. 368 § 1 pkt 2 kpc, ale też nie wskazuje na jakiekolwiek konkretne przepisy prawa materialnego, czy też procesowego, których naruszenia miałby się dopuścić Sąd pierwszej instancji. Jedynym powoływanym w uzasadnieniu apelacji, jest art. 5 kc, jednakże powszechnym jest stanowisko, że przepis ten nie może stanowić samoistnej podstawy roszczenia lub powództwa / zob. K. Osajda, Kodeks cywilny. Komentarz, wyd./el. Legalis 2017 oraz wyrok SN z 24 października 2000 r., V CKN 126/00, wyd./el. Legalis 290143 /, do czego zdaje się zmierzać pełnomocnik powoda. Już tylko z tych przyczyn, apelacja ta podlegała oddaleniu. Przechodząc jednak do analizy orzeczenia Sądu pierwszej instancji, również w ocenie Sądu Okręgowego, nie sposób przyjąć, aby wypowiedzenie dokonane pismem z 17 listopada 2015 r. / k. 16 /, było skuteczne, albowiem dokonane zostało przez pozwaną Spółkę, w sytuacji, gdy umowa dzierżawy wyraźnie została zawarta z pozwanym A. L., prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą / k. 10 /. Powyższa konkluzja jest wynikiem tego, że w § 13 umowy przewidziano możliwość cesji praw i obowiązków dzierżawcy z niej wynikających, jednakże jej ważność zależała od niezwłocznego poinformowania powoda o cesji, poprzez doręczenie mu poświadczonego notarialnie odpisu umowy przelewu. Ten klarowny warunek nie został jednakże spełniony, gdyż do akt sprawy pełnomocnik powoda przedłożył jedynie zawiadomienie o zamiarze przeniesienia praw i obowiązków z umowy dzierżawy / k. 135 /. Powód słuchany w trybie art. 304 kpc zeznał, że był to jedyny dokument w tej kwestii i w późniejszym terminie nie dostał żadnych innych pism mających dotyczyć ewentualnej cesji wierzytelności / k. 142 /. Trafnie, zatem przyjęto brak legitymacji biernej po stronie pozwanej (...) Sp. z o.o. oraz oddalono powództwo w stosunku do pozwanego A. L., skoro pozwana nie nabyła skutecznie praw i obowiązków wynikających z umowy, zaś pozwany nie wypowiedział skutecznie samej umowy, co uniemożliwiało dochodzenia zapłaty kwoty określonej w § 7 ust. 11 umowy, skoro nadal jest ona wiążąca dla stron i nie zaistniała sytuacja określona w § 9 ust. 4. Apelacja skarżącego zdaje się również zmierzać w kierunku wykazania, że prowadzone przez pozwanych negocjacje były podejmowane w złej wierze, z naruszeniem bliżej niesprecyzowanych norm, jednakże argumentacja ta nie może znaleźć aprobaty. Wnosząc powództwo, skarżący wyraźnie zakreślił ramy niniejszego postępowania, domagając się zapłaty kwoty, której podstawą miała być zawarta pomiędzy stronami umowa, nie zaś bliżej nieokreślone roszczenie odszkodowawcze.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 505¹³§ 2 kpc, oddalił apelację / pkt I /, a o kosztach postępowania apelacyjnego / pkt II /, orzekł w oparciu o art. 98 § 1 kpc w zw. z art. 391 § 1 kpc oraz § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie / Dz. U. poz. 1800 ze zm. /.

WYROK

UZASADNIENIE