UZASADNIENIE

M. K. wniósł w dniu 30 kwietnia 2015 r. pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w G. o zasądzenie kwoty 26.326,10 zł wraz z należnymi odsetkami za zwłokę z tytułu wynagrodzenia za pracę za okres od dnia 1 maja 2014 r. do dnia 30 czerwca 2014 r. oraz świadczeń towarzyszących (ekwiwalent za urlop). Pozew obejmuje także żądanie sprostowania świadectwa oraz zasądzenia od strony pozwanej na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

(pozew, k. 2-3)

W piśmie procesowym z dnia 20 maja 2015 r. powód sprecyzował żądanie w ten sposób, że domaga się:

- wynagrodzenia za miesiąc maj 2014 r. w kwocie 12.013,05 zł brutto,

- wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2014 r. w kwocie 12.013,05 zł brutto,

- ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 2.300 zł.

(pismo procesowe, k. 25)

W odpowiedzi na pozew syndyk masy upadłości (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu podniósł, że w kwestii oceny zasadności roszczenia pieniężnego powoda należy mieć na uwadze, iż do rozwiązania stosunku pracy doszło z winy pracownika. Działania pracownika – prezesa upadłej spółki spowodowały wszczęcie śledztwa w przedmiocie działania na szkodę spółki.

(odpowiedź na pozew, k. 34-36)

Następnie, w piśmie procesowym z dnia 8 sierpnia 2015 r. powód wskazał, że roszczenie objęte pozwem stanowi odszkodowanie za okres pozostałego wypowiedzenia na podstawie art. 60 k.p.

(pismo powoda, k. 95)

Na rozprawie w dniu 15 września 2015 r. strona powodowa oświadczyła, że domaga się odszkodowania za rozwiązanie stosunku pracy bez wypowiedzenia (k. 114-115) w wysokości wynagrodzenia za 3 miesiące.

Na rozprawie w dniu 19 października 2015 r. pełnomocnik powoda ostatecznie sprecyzował roszczenie wskazując, że domaga się zasądzenia wynagrodzenia za maj i czerwiec 2014 r. argumentując, że oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę naruszało prawo i z tego względu było nieskuteczne. W związku z tym do rozwiązania umowy o pracę doszło dopiero po upływie okresu wypowiedzenia, tj. 30 czerwca 2014 r. (k. 123)

Na rozprawie w dniu 2 lutego 2016 r. pełnomocnik powoda oświadczył, iż cofa pozew w zakresie odszkodowania, na co strona przeciwna wyraziła zgodę (k. 142). Ponadto oświadczył, że powód domaga się ekwiwalentu za 4 dni w kwocie 576,72 zł dziennie, czyli 2.306,88 zł oraz wynagrodzenia w wysokości 24.026, 10 zł. (k. 142)

W piśmie procesowym z dnia 7 marca 2016 r. syndyk masy upadłości wniósł i wywodził jak dotychczas. Jednocześnie odnosząc się do roszczenia powoda w przedmiocie sprostowania świadectwa pracy wniósł o jego oddalenie wskazując, że powód nie wyczerpał trybu przewidzianego art. 97 § 2¹k.p. i brak jest podstaw do jego sprostowania.

(pismo syndyka, k. 160-161)

W toku postepowania okazało się, iż w dniu 2 czerwca 2014 r. ogłoszono upadłość pozwanej spółki (k. 88-95 akt o sygn. (...) ), wobec powyższego postępowanie w zakresie wynagrodzenia i ekwiwalentu toczyło się przeciwko syndykowi, zaś w zakresie sprostowania świadectwa pracy przeciwko upadłemu.

W dniu 7 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w Gdańsku wydał postanowienie (k. 174) w którym przekazał sędziemu komisarzowi roszczenie powoda w zakresie wynagrodzenia za okres od 1 maja do dnia 1 czerwca 2014 r. oraz o ekwiwalent za urlop wypoczynkowy. W tym samym dniu wydano również wyrok oddalający powództwo w zakresie wynagrodzenia za pracę powoda oraz o odszkodowanie, wyrok ten oddalał też powództwo w zakresie żądania sprostowania świadectwa pracy z tym, że w tym przypadku był to wyrok zaoczny w stosunku do upadłego (...).

(wyrok SR, k. 172-173)

Postanowienie o przekazaniu roszczenia o wynagrodzenie za okres do dnia ogłoszenia upadłości oraz ekwiwalentu za urlop sędziemu komisarzowi do postępowania upadłościowego – jest prawomocne (nie zostało zaskarżone).

W zakresie wyroku, wniesiona została apelacja przez powoda.

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2016 r. (k. 227-228) postępowanie apelacyjne w zakresie wyroku zaocznego przeciwko (...) co do żądania sprostowania świadectwa pracy zostało zawieszone, z uwagi na brak organu upadłego.

Zażalenie pozwanego syndyka na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 14 września 2016 r. (k. 265).

Apelacje w pozostałym zakresie przekazano do rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

Wyrokiem z dnia 9 marca 2017 r. (k. 311 z uzasadnieniem k. 314-323) Sąd uchylił zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania również, jak wynika z uzasadnienia wyroku w zakresie wyroku zaocznego przeciwko upadłemu o sprostowanie świadectwa pracy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, w związku z tym, iż przyczyna zawieszenia postępowania w zakresie upadłego nie ustała, i (...) nadal nie posiadał zarządu, Sąd postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2017 r. zawiesił postępowanie w sprawie w zakresie roszczenia o sprostowanie świadectwa pracy. (k. 342-343) Postanowienie to jest prawomocne (k. 371)

Postanowieniem z dnia 21 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w zakresie roszczenia o odszkodowanie. (k. 344-345). Postanowienie to nie zostało zaskarżone, jest prawomocne (k. 370)

Postanowieniem z dnia 1 czerwca 2017r. (k. 357) sąd orzekł o kosztach postepowania w zakresie roszczenia o odszkodowanie. Na skutek zażalenia strony powodowej (k. 365) postanowienie to zostało uchylone ( k. 401-405 – postanowienie SO z 9.11.17r.)z uzasadnieniem, iż orzekanie o kosztach było przedwczesne, bowiem powinno nastąpić w orzeczeniu kończącym sprawę.

Na rozprawie w dniu 12 lutego 2018 r. powód podtrzymał żądanie pozwu, domagając się wynagrodzenia za czerwiec 2014 r. Pełnomocnik powoda oświadczył także, że kieruje roszczenie przeciwko (...) Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej o wynagrodzenie. (k. 419, 420- sprecyzowanie oznaczenia sprawy)

Na rozprawie w dniu 12 lutego 2018 r. pełnomocnik powoda podtrzymał powództwo. Wskazał, że po wypowiedzeniu doszło do kolejnej czynności kadrowej, strona pozwana nie wykazała, że skutecznie rozwiązała umowę z art. 52 k.p. Jednocześnie sprecyzował żądanie, iż domaga się wypłaty odsetek od 11 następnego miesiąca. (k. 421)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 marca 2012 r. Rada Nadzorcza (...) Sp. z o.o. w G. podjęła uchwałę nr (...) (...), zgodnie z którą powierzyła od dnia 15 kwietnia 2012 r. M. K. pełnienie funkcji Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G..

( dowód: uchwała Rady Nadzorczej z dnia 26.03.2012 r., nr (...), k. 3 część B akt osobowych powoda)

W dniu 19 września 2012 r. została zawarta pomiędzy powodem M. K., a (...) Sp. z o.o. w G. umowa o pracę na czas określony od dnia 28 lutego 2012 r. do dnia 14 kwietnia 2012 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, z powierzeniem pełnienia funkcji członka zarządu (...) Sp. z o.o. w G. ds. sprzedaży i marketingu oraz produkcji.

( dowód: umowa o pracę z dnia 19.09.2012 r., k. 12 akta osobowe cz. B)

W dniu 19 września 2012 r. została zawarta pomiędzy powodem M. K., a (...) Sp. z o.o. w G. umowa o pracę na czas nieokreślony od dnia 15 kwietnia 2012 r. w pełnym wymiarze czasu pracy z powierzeniem powodowi pełnienia funkcji członka zarządu - prezesa zarządu (...) Sp. z o.o. w G..

Z tytułu wykonywanych obowiązków powód otrzymał wynagrodzenie miesięczne jako równowartość 3,0-krotności przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw, bez wypłat nagród w zysku, w czwartym kwartale roku poprzedniego, ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Kwota ta obejmuje wszystkie składniki wynagrodzenia określone w przepisach prawa pracy.

Powód był zatrudniony w spółce do dnia 28 kwietnia 2014 r.

( dowód: umowa o pracę z dnia 19.09.2012 r., k. 13 akta osobowe cz. B; świadectwo pracy, k. 5 akta osobowe cz. C)

W dniu 31 marca 2014 r. Rada Nadzorcza (...) Sp. z o.o. w upadłości układowej w G. podjęła uchwałę nr (...) (...), zgodnie z którą odwołała z Zarządu (...) Sp. z o.o. w upadłości układowej w G. powoda M. K. pełniącego funkcję Prezesa Zarządu.

Uchwała o odwołaniu powoda z funkcji prezesa nie została zaskarżona.

( dowód: uchwała Rady Nadzorczej z dnia 31.03.2014 r., nr (...), akta osobowe cz. C; protokół z dnia 11 lutego 2015 r., k. 130 akt o sygn. (...); zeznania M. K., k. 420-421 (nagranie czas: 00:18:35-00:36-09)

Pismem z dnia 31 marca 2014 r. (...) Sp. z o.o. w G. rozwiązała z powodem M. K. umowę o pracę zawartą w dniu 19 września 2012 r. z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który miał upłynąć w dniu 30 czerwca 2014 r. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazano odwołanie powoda z pełnienia funkcji Prezesa Zarządu na mocy uchwały nr (...) (...) z dnia 31 marca 2014 r.

( dowód: pismo z dnia 31.03.2014 r. rozwiązujące umowę o pracę, k. 1 akt osobowe cz. C; zeznania M. K., k. 420-421 (nagranie czas: 00:18:35-00:36-09)

Powód odwołał się od wypowiedzenia w pozwie z dnia 8 kwietnia 2014 r. domagając się przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy, i wskazując iż w dniu 31 marca 2014 r. pozwany rozwiązał z nim umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, nie podając przyczyn, poza uchwałą Rady Nadzorczej spółki podjętej w trybie nadzwyczajnym i niezgodnym z zasadami procedowania.

( dowód: pozew o przywrócenie do pracy, k. 2-4 akt o sygn. (...);)

Pismem z dnia 16 kwietnia 2014 r. (...) Sp. z o.o. w G. na podstawie art. 52 k.p. rozwiązała z powodem M. K. umowę o pracę z dnia 19 września 2012 r. bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę wskazała brak nadzoru nad rozliczaniem delegacji służbowych, co doprowadziło do poniesienia szkód przez pracodawcę, składanie nieprawdziwych oświadczeń w przedmiocie wyjazdów służbowych i pobieranie na ten cel kwot, które nie miały odzwierciedlenia w rzeczywistych wydatkach, co doprowadziło do poniesienia szkody przez pracodawcę, przywłaszczenie kwoty 2.976,67 zł pobranej w dniu 6 lutego 2014 r. z rachunku bankowego pracodawcy prowadzonego przez Bank (...) Spółkę Akcyjną i przewłaszczenie powierzonych powodowi przez pracodawcę służbowych przedmiotów w postaci m.in. tabletu, pieczątki i pilota do bramy wjazdowej na teren zakładu pracodawcy, pomimo zobowiązania się do ich zwrotu w terminie 3 dni od dnia odwołania ze stanowiska. W piśmie pracodawca zawarł pouczenie o prawie odwołania się do sądu pracy.

Pismo zostało nadane do powoda Pocztą Polskę w dniu 16 kwietnia 2014 r. na adres powoda znany z akt osobowych. Pozwanej spółce były znane dwa adresy powoda – jeden w W., jeden w M., gdzie mieszkali również rodzice powoda. Powód nie wskazał pracodawcy w toku zatrudnienia, by adres w M. przestał być aktualny.

Do maja 2014 włącznie powód przebywał w M., choć jednocześnie jeździł tez do W., gdzie miał wyznaczone kontakty z dziećmi.

Powód dowiedział się od znajomych z pracy, przy okazji jakiejś rozmowy, iż pracodawca rozwiązał z nim umowę o pracę bez wypowiedzenia.

Przesyłka z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, była awizowana i nie została odebrana.

Odebrano natomiast kolejną przesyłkę ze świadectwem pracy.

Powód w czerwcu 2014r. nie świadczył pracy, nie zgłaszał gotowości do jej świadczenia, nie miał kontaktu z pracodawcą.

( dowód: rozwiązanie umowy o pracę z dnia 16.04.2014 r. wraz z nadaniem, k. 3 akt osobowych powoda cz. C, zeznania M. K., k. 420-421 (nagranie czas: 00:18:35-00:36-09)

Pozwem datowanym na 12 maja 2014r. złożonym w dniu 15 maja 2014 r. powód wniósł pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. w upadłości układowej z siedzibą w G. o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy, ewentualnie wypłaty odszkodowania w równowartości okresu 3 miesięcy oraz odszkodowania w wysokości 3 miesięcznych wynagrodzeń za pracę wraz z sprostowanie świadectwa pracy, wskazując, iż odwołuje się od rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p..

W pozwie powód nie powoływał się na brak możliwości odebrania oświadczenia, wskazywał tylko na brak zaistnienia przesłanek świadczących o ciężkim naruszeniu przez powoda podstawowych obowiązków pracowniczych.

Zarządzeniem z dnia 14 lipca 2014 r. Sąd zarządził zwrot ww. pozwu w związku z nieusunięciem braków formalnych pozwu poprzez uiszczenia opłaty od pozwu, do której uiszczenia powód był zobowiązany. Powyższe zarządzenie uprawomocniło się z dniem 22 grudnia 2014 r., po oddaleniu zażalenia powoda.

( dowód: pozew, k. 2-4 akt o sygn. (...); zarządzenie o zwrocie pozwu, k. 36 akt o sygn. (...); postanowienie SO k. 76 akt (...), zarządzenie o uprawomocnieniu się zarządzenia, k. 84 akt o sygn. (...))

W wyroku z dnia 25 lutego 2015 r. w sprawie o przywrócenie do pracy w związku z wypowiedzeniem stosunku pracy, Sąd Rejonowy oddalił powództwo.

W uzasadnieniu do wyroku Sąd wskazał, iż powód skutecznie nie odwołał się od oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu z nim umowy o pracę, bowiem rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło ostatecznie nie na skutek wypowiedzenia, a na skutek oświadczenia o rozwiązaniu w trybie natychmiastowym, złożonego w trakcie trwania okresu wypowiedzenia. Sąd nie mógł badać zasadności przyczyn wypowiedzenia mu umowy o pracę. Przepis art. 60 kp obejmuje tylko takie sytuacje, gdy w okresie niewadliwego wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę rozwiązał on z pracownikiem stosunek pracy bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązaniu umów o pracę bez wypowiedzenia (wyrok SN z dnia 28 czerwca 2005 r w sprawie III PK 44/05). Tymczasem w sprawie powoda do rozwiązania doszło na skutek rozwiązania w trybie natychmiastowym, które nie zostało skutecznie zakwestionowane w przewidzianym prawem trybem, zatem należy je uznać za prawidłowe.

Ponadto, sąd uznał w uzasadnieniu, iż wypowiedzenie było uzasadnione. Odwołanie z funkcji prezesa zarządu było zgodne z zawartą między stronami umową o pracę . W § 6 umowy z dnia 19 września 2012 r. wskazano, że każda ze stron może rozwiązać niniejszą umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia przewidzianego Kodeksem pracy, a w szczególności uzasadnioną podstawę jej rozwiązania za wypowiedzeniem stanowi uchwała Rady Nadzorczej lub Zgromadzenia Wspólników o odwołaniu z funkcji Prezesa Zarządu, upływ kadencji albo złożenie rezygnacji z pełnienia funkcji Członka Zarządu.

Wyrok ten nie został zaskarżony przez powoda, uprawomocnił się dnia 10 kwietnia 2015 r.

( dowód: pozew o przywrócenie do pracy, k. 2-4 akt o sygn. (...); wyrok SR, k. 133 akt o sygn. (...) uzasadnienie do wyroku z dnia 25 lutego 2015 r., k. 139-146 akt o sygn. (...); zarządzenie, k. 151 akt o sygn. (...))

W dniu 2 czerwca 2014r. ogłoszono upadłość spółki (...) sp. z o.o..

( dowód: postanowienie k. 88 akt (...), KRS k. 88)

Zgodnie z przeprowadzoną kontrolą przez Państwową Inspekcję Pracy ustalono, że potwierdził się fakt dotyczący niewypłacania wynagrodzeń za pracę dla pracowników pozwanej Spółki. W trakcie kontroli ustalono, że do dnia zakończenia kontroli nie wypłacono pracownikom wynagrodzenia za pracę za miesiąc kwiecień, w tym powodowi nie wypłacono wynagrodzenia za pracę za marzec i kwiecień 2014 r. Ponadto, w związku z rozwiązaniem z powodem stosunku pracy w dniu 28 kwietnia 2014 r. pozwany naliczył dla powoda ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy za 2013 i 2014 r.

( dowód: rozpatrzenie skargi przez PIP, k. 101)

Wynagrodzenie powoda z ostatnich trzech miesięcy (za okres od dnia 1 lutego 2014 r. do 28 kwietnia 2014 r.) liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 12.013.05 zł.

( dowód: zaświadczenie o zarobkach, k. 82 akt o sygn. (...) )

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo M. K. nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w sprawie dokumenty, w szczególności w aktach osobowych powoda, na okoliczność przebiegu jego zatrudnienia, akta sprawy o sygn. (...) w zakresie pozwu o przywrócenie do pracy powoda, zarządzenia o jego zwrocie i uprawomocnieniu się, a także akta sprawy o sygn. (...) w zakresie przebiegu postępowania, albowiem ich prawdziwości ani autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała.

Dokumenty prywatne Sąd ocenił na podstawie art. 245 k.p.c. Wynika z niego, że dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności przedmiotowych dowodów, przy czym ich prawdziwość, jak również autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Dokumenty urzędowe zostały zaś ocenione na podstawie art. 244 § 1 k.p.c., który stanowi że dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo poświadczone.

Sąd oddalił wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków E. L., Z. P., R. K., K. Ł., E. J., Ł. K. uznając je za nieistotne do rozpoznania przedmiotu sprawy. (k. 420) . Świadkowie ci mieli być przesłuchani zasadniczo na okoliczność przyczyn rozwiązania z powodem stosunku pracy, co nie miałao znaczenia dla przedmiotu niniejszego postepowania (wynagrodzenia za czerwiec 2014r.)

Sąd uwzględnił zeznania powoda, uznając je za wiarygodne w części, w której znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodnym. Powód przyznał, że dnia 31 marca, dostał wypowiedzenie oraz odwołanie z funkcji prezesa zarządu. Sąd nie dał wiary twierdzeniom powoda, że nie miał możliwości zapoznania się z oświadczeniem z dnia 16 kwietnia 2014 r. prawidłowo, bowiem jest to sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, co więcej jest to sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, o czym szeroko niżej.

Z uwagi na zawieszenie postępowania w zakresie żądania sprostowania świadectwa pracy przeciwko (...) Sp. z .o.o. oraz przekazanie sprawy o wynagrodzenie za okres od dnia 1 maja do dnia 1 czerwca 2014 r. i ekwiwalentu do Sędziego Komisarza, jak również z uwagi na umorzenie postępowania w zakresie żądania odszkodowania i prawomocności wszystkich tych wyżej wymienionych postanowień, ostatecznie przedmiotem niniejszych rozważań pozostało żądanie wynagrodzenia za okres od dnia 2 czerwca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2014 r.

Podstawową kwestią w niniejszej sprawie było ustalenie czy powoda łączył stosunek pracy z pozwanym w czerwcu 2014 r. W ocenie Sądu należało uznać, że w tamtym okresie tego stosunku już nie było. Strona powodowa twierdziła, że nie doszło skutecznie do rozwiązania stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym, jednakże w ocenie Sądu nie można się z tym zgodzić. Podnieść należy, że powód odwołał się od ww. rozwiązania stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym dnia 15 maja 2015 r. Twierdzenia powoda, że jego stosunek pracy zakończył się 30 czerwca 2014 r. zgodnie z okresem wypowiedzenia, bowiem nie został prawidłowo zawiadomiony o złożeniu tego oświadczenia w trybie art. 52 k.p. nie zasługuje na uwzględnienie. Materiał dowodowy w sprawie, w szczególności akta osobowe powoda wskazują, że faktycznie pozwany rozwiązał najpierw z powodem umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia i w trakcie biegu okresu wypowiedzenia rozwiązał stosunek pracy bez wypowiedzenia. Powód zaś skutecznie nie zakwestionował drugiego oświadczenia woli pozwanego.

W ocenie Sądu do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, wbrew twierdzeniom powoda skutecznie doszło, które zostało nadane przez operatora Poczta Polska w dniu 16 kwietnia 2014 . (nadania dokonano w sposób prawidłowy). Pozwanemu były znane dwa adresy powoda, więc pozwany nie miał podstaw, aby twierdzić, że adres w miejscowości M. jest nieprawidłowy, tj. że nie może tam dojść do skutecznego doręczenia przesyłki. Co więcej w aktach osobowych powoda, nie ma żadnych adnotacji, aby powód zmieniał adres miejsca zamieszkania. Nie ma żadnej odnotacji, by powód wskazywał, iż adres w M. jest nieaktualny. W takich okolciznosciach pracodawca w pełni był upoważniony, by wysąć osiwadczenie na ten adres. Przypomnieć należy, iż poód był zwolniony z obowiązku świadczenia pracy i do firmy nie przychodził.

Wobec powyższego należy uznać, że powyższe doręczenie oświadczenia woli było jak najbardziej skuteczne. Powód sam zeznał, że nawet jeszcze w maju 2014 przebywał w dwóch miejscowościach, zatem miał możliwość zapoznania się niniejszym pismem. Przy czym z jego zeznań wynika, iż zasadniocz mieszkął w M. z rodzicami, a do W. jeździł na wyznaczone kontakty z dziećmi, czyli jak można się domyślać, przebywała tam rzadziej i krócej niż w M..

Co więcej wskazał, że o dyscyplinarce dowiedział się „na mieście”, więc mógł się spodziewać, iż otrzyma rzeczone wypowiedzenie umowy o pracę i mógł próbować je ubezskutecznić, nie odbierając przesyłki.

Wprawdzie można by się zastanawiać, po cóż miałby to robić, skoro odmowa przyjęcia / odbioru przesyłki nie ma znaczenia dla skuteczności oświadczenia, ale zwrócić uwagę należy, iż tego typu postępowanie, jak uczy doświadczenie życiowe, jest jednak powszechne i nie zdarza się rzadko. Wprawdzie powód oświadczył, iż był dyrektorem personalnym, jednakże w zeznaniach wykazał się nikłą znajomością przepisów prawa pracy, oświadczył bowiem iż dla niego jest kuriozum otrzymanie oświadczenia o roziwązaniu umowy o pracę, skoro miesiąc wczęsniej otrzymał wypowiedzenie, tymczasem jest to sytuacja wproist przewidziana w k.p., której skutki opisane sa w art. 60 k.p., zatem nie jest to żadne kuriozum, a sytuacja wystepująca w rzeczywisoci i przewidziana przez ustawodawcę.

Podkreślić należy, iż zgodnie z treścią art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Podnieść należy, iż brak wykazania własnego stanowiska w sprawie obciążać musi zawsze podmiot, na którym spoczywa ciężar dowodu, Sąd nie ma bowiem ani obowiązku, ani też możliwości wyręczania stron w wyjaśnianiu treści łączących strony stosunków, w sytuacji gdy pozostają one w tym zakresie bierne. Zgodnie z podstawową w procesie cywilnym zasadą kontradyktoryjności, mając na uwadze treść art. 3 kpc i art. 232 kpc- w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 1 marca 1996 roku o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego, rozporządzeń Prezydenta Rzeczypospolitej – Prawo upadłościowe i Prawo o postępowaniu układowym, Kodeksu postępowania administracyjnego, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U Nr 43, poz. 189) - to strony są zobowiązane do wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne stając się dysponentem postępowania dowodowego, zaś Sąd jest zwolniony od odpowiedzialności za jego wynik. (orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 244/98).

W ocenie Sądu powód powyższemu obowiązkowi procesowemu nie zadośćuczynił, bowiem nie wykazał skutecznie, iż nie miał możliwości zapoznania się z treścią wypowiedzenia mu umowy o pracę z dnia 16 kwietnia 2014 r.

Zgodnie z treścią art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej.

Z art. 61 § 1 zdanie pierwsze k.c. w związku z art. 300 k.p. wynika, że oświadczenie woli pracodawcy o rozwiązaniu z pracownikiem umowy o pracę wywiera skutek prawny w momencie, w którym adresat tego oświadczenia woli (pracownik) mógł realnie zapoznać się z jego treścią. W sytuacji gdy pracownik, mając realną możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia woli, z własnej woli, celowo nie podejmuje przesyłki zawierającej to oświadczenie, należy przyjąć, iż zostało mu ono skutecznie złożone. Taką możliwość ma pracownik, któremu pismo rozwiązujące umowę o pracę wysłano listem poleconym, jeśli nie wystąpiły okoliczności uniemożliwiające mu odebranie przesyłki w urzędzie pocztowym, np. brak awiza w skrzynce pocztowej bądź dłuższa nieobecność pracownika pod wskazanym pracodawcy adresem czy też inne, niezależne od pracownika przeszkody w podjęciu przesyłki. (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z dnia 3 października 2017 r., II PK 242/16)

W rozumieniu art. 61 § 1 k.c. możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia przez adresata nie może być utożsamiana z rzeczywistym zapoznaniem się przez niego z tym oświadczeniem, co oznacza, że skuteczne złożenie oświadczenia woli następuje także w sytuacji, w której co prawda adresat oświadczenia woli nie zna jego treści, ale miał realną możliwość zapoznania się z nią, gdyż doszła ona do niego w taki sposób, że mógł się z nią zapoznać. (wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 22 marca 2017 r., III CSK 148/16).

Powód miał możliwość zapoznać się z treścią oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy bez wypowiedzenia. Oświadczenie to zostało prawidłowo nadane poczta, o czym świadczy dowód nadania z akt osobowych.

Podkreślenia wymaga, iż przesyłka został nadana na adres prawidłowy, znany z akt osobowych. Powód w tym okresie pod tym adresem przebywał, a wyjeżdżał stamtąd jedynie, jak wynika z jego zeznań, odwiedzał dzieci w terminach wyznaczonych kontaktów.

W M. przebywali domownicy powoda, którzy mogli odebrać dla niego przesyłkę.

Powód wiedział o tym, iż takie oświadczenie pracodawca sporządził, bowiem dowiedział się o tym od znajomych. Wiedział zatem, iż oświadczenie takie może przyjść pocztą.

Otrzymał też świadectwo pracy, które wskazywało iż stosunek pracy rozwiązano z nim w trybie 52 k.p.

Wreszcie podkreślić należy, iż powód odwołał się od oświadczenia o rozwiązaniu stosunku pracy, gdzie wyraźnie wskazywał, iż chodzi mu o rozwiązanie w trybie art. 52 k.p. (choć błędnie pisał o wypowiedzeniu). Pozew nosi datę 12 maja, zaś został złożony 15 maja. Podkreślenia wymaga, iż w treści pozwu powód w ogóle nie podnosi tematu wadliwego doręczenia mu oświadczenia czy braku doręczenia, a podnosi tylko bezzasadność zarzutów, twierdząc, iż nie naruszył ciężko podstawowych obowiązków pracowniczych.

Osoba, która odwołuje się od rozwiązania w trybie natychmiastowym do sądu, nie można skutecznie twierdzić, bez popadania w logiczną sprzeczność, iż tego oświadczenia nie było (nie zostało doręczone), bo w takiej sytuacji, nie musiałby się od niego odwoływać.

W toku całego postępowania w zakresie rozwiązania z powodem umowy w trybie art. 52 k.p., które toczyło się przez kilka miesięcy, powód ani razu nie powołał się na argument o rzekomym braku doręczenia mu oświadczenia.

Dopiero po zwrocie pozwu w zakresie odwołania od rozwiązania dyscyplinarnego i po wykazaniu mu w uzasadnieniu wyroku oddalającego odwołanie od wypowiedzenia, iż sad uznaje rozwiązanie stosunku pracy w trybie dyscyplinarnym za skuteczne i niezakwestionowane pod względem prawidłowości, w tym postepowaniu dopiero powód ten argument podnosi. Nie można się z tym zgodzić. Uznać to należy jedynie za zmianę strategii procesowej, wprowadzana, gdy poprzednie stanowiska zajmowane przez stronę nie znalazły uznania w oczach sądu.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż w sytuacji, gdy pracodawca w sposób wiarygodny wykazuje, iż nadał przesyłkę pocztą w sposób prawidłowy (akta osobowe) to w ten sposób następuje przerzucenie ciężaru dowodowego na powoda – to on powinien, wbrew temu podnosi, wykazać, iż nie miał możliwości zapoznać się z oświadczeniem, że zaszły jakieś wyjątkowe okoliczności obalające domniemanie, iż z prawidłowo nadaną przesyłką coś się stało.

Tego powód nie uczynił. Podkreślenia wymaga, iż mimo wiedzy, że pracodawca coś mu wysłał, mimo otrzymania świadectwa pracy, mimo odwołania się do sądu, powód nie udał się na pocztę i nie wyjaśniał, co miało by się stać. Tymczasem gdyby pracownik dowiedział się o wysłaniu mu oświadczenia, o którym nic nie wie, tzn. nie dostaje żadnych informacji o tym by przesyłka do niego miała dotrzeć, to logicznym i naturalnym byłoby udać się na pocztę w celu wyjaśnienia sprawy.

Brak aktywności powoda w takich okolicznościach prowadzi do jednego logicznego wniosku – awiza były, tylko zostały niepodjęte, o czym powód wiedział, skoro z nikim nie wyjaśniał sprawy w tym zakresie, do tego wiedział, ze pracodawca wystosował takie oświadczenie i nawet odwołał się od niego do sądu.

Prawidłowe skierowanie oświadczenia polega na wysłaniu go na adres zamieszkania osoby fizycznej lub adres siedziby rejestrowej osoby prawnej. Niemożność doręczenia pod którymkolwiek z adresów, pod którym według wszelkiego prawdopodobieństwa powinien być możliwy kontakt z adresatem, obciąża tego ostatniego (tak słusznie SA w Łodzi, w wyroku z 21 października 2015 r., I ACa 513/15).

Z art. 61 § 1 zdanie pierwsze KC w związku z art. 300 KP wynika, że oświadczenie woli pracodawcy o rozwiązaniu z pracownikiem umowy o pracę wywiera skutek prawny w momencie, w którym adresat tego oświadczenia woli (pracownik) mógł realnie zapoznać się z jego treścią. W sytuacji gdy pracownik, mając realną możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia woli, z własnej woli, celowo nie podejmuje przesyłki zawierającej to oświadczenie, należy przyjąć, iż zostało mu ono skutecznie złożone. Przyjęcie przez sąd, że powód obalił domniemanie faktyczne wynikające z doręczenia zastępczego, następuje w oparciu o ocenę (art. 233 § 1 KPC) zaoferowanych przez niego dowodów, w wyniku której sąd ustala okoliczności faktyczne sprawy. Nie wystarczy zatem samo uprawdopodobnienie okoliczności (tak wyrok SN z dnia 3 października 2017r. II PK 242/16 ).

Powód nie wykazał, by nie miał możliwości zapoznania się z rozwiązaniem umowy w trybie dyscyplinarnym.

Wobec powyższego należy uznać, że stosunek pracy powoda ustał najpóźniej w maju 2014 r. W konsekwencji, żądanie wynagrodzenia za okres od dnia 2 czerwca do dnia 30 czerwca 2014 r. nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem stosunek pracy ustał miedzy powodem a jego pracodawcą, powód nie podjął pracy w czerwcu na rzecz pracodawcy, nie wykazywał żadnej gotowości do pracy w tym czasie, jak sam zeznał kontaktu między nim a pracodawca nie było.

Wynagrodzenie zaś, zgodnie z art. 80 k.p., przysługuje za prace wykonaną w stosunku pracy., tu ani stosunku pracy w czerwcu nie było, ani wykonanej pracy.

Mając na uwadze powyższe Sąd oddalił powództwo M. K. przeciwko Syndykowi (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej w G. o wynagrodzenie. O powyższym orzeczono w pkt I wyroku.

Sąd orzekł o kosztach procesu w punkcie II wyroku.

Sad miał na uwadze, iż wprawdzie wyrok z 19 lutego 2018r. jest częściowy w tym zakresie, iż rozstrzyga roszczenie skierowane do jednego z dwóch pozwanych, jednak jednocześnie, w stosunku do tego pozwanego jest wyrokiem końcowym, bowiem rozstrzyga ostatecznie i końcowo o roszczeniach, które pozostały do rozpoznania w tym postepowaniu względem tego pozwanego. Wobec powyższego w myśl art. 108 k.p.c., należało w zakresie tego roszczenia orzec również o kosztach. Należy zwrócić uwagę, iż wydanie tego wyroku kończy w ogóle postępowanie względem pozwanego syndyka, zatem jest to moment, również odpowiedni, by orzec o kosztach co do żądań skierowanych przeciwko temu pozwanemu wcześniej rozstrzygniętych (roszczenie o odszkodowanie, zgodnie z uzasadnieniem postanowienia SO z 9 listopada 2017).

Wprawdzie Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, iż powód złożył żądanie odszkodowania na piśmie ( k. 103) z błędem formalnym, bowiem nie wskazał precyzyjnie kwoty (choć z pisma wynika, iż chodzi mu o żądanie objęte pozwem) zaś żądanie wskazane na rozprawie przez pełnomocnika powoda nie jest na piśmie, to jednak tej okoliczności sąd nie mógł już badać czy też sanować przez zobowiązanie do uzupełnienia braków formalnych, bowiem żądanie to zostało już – na etapie zwrócenia na ten fakt braków formalnych uwagi przez sąd okręgowy – od kilku miesięcy prawomocnie umorzone. Zatem po 3 czerwca 2014 (k. 370) nie mogło się toczyć, w stosunku do roszczenia o odszkodowanie, żadne postepowanie.

Jednoczenie stwierdzić należy, iż zgłoszenie roszczenia, choć obarczone brakiem formalnym (sprecyzowanie roszczenia jedynie ustnie) jednak w sposób niewątpliwy nastąpiło względem pozwanego syndyka – do niego zostało skierowane, on tez się wypowiedział na temat tego roszczenia, ostatecznie przy cofnięciu pozwu w zakresie odszkodowania tez to oświadczenie do niego było skierowane i w jego imieniu pełnomocnik syndyka wyraził zgodę na cofniecie pozwu. Gdyby nie było kierowane przeciwko syndykowi to ten nie ustosunkowywałby się do niego, a nawet jakby to błędnie zrobił to powód – gdyby chciał się skierować przeciwko komu innemu zwróciłby uwagę, iż syndyk nie jest tu legitymowany, bo powód nie do niego się zwraca. Tu tego nie było, a oświadczenia stron i przebieg rozprawy wskazują, iż to roszczenie było zgłoszone przez powoda względem syndyka.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 99 k.p.c., zgodnie z zawartą w tych przepisach zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, z której wynika, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowej obrony. Wysokość kosztów wynika z treści rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) - w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu), zgodnie z § 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 5 i jest to kwota 1800 zł..

Podkreślenia wymaga, iż dla ostatecznego wymiaru należnych kosztów zastępstwa procesowego nie ma różnicy, czy wliczy się do wartości przedmiotu sporu zarówno wynagrodzenie, jak i odszkodowanie. Stawka jest jednakowa w razie wartości przedmiotu sporu od 10.001 zł do 50.000 zł a zatem zarówno przy przyjęciu samego wynagrodzenia jako przedmiotu sprawy (12.013,05 zł), jak i odszkodowania razem z wynagrodzeniem (12.013,05 + 3 x 12.013,05).

Powód tak czy inaczej przegrał w całości żądania rozpoznawane w tej sprawie (co do których sąd wydał orzeczenie kończące postepowanie). Podkreślenia wymaga, iż w zakresie cofniętego powództwa, powoda uważa się za przegrywającego sprawę, o ile cofnięcie nie jest powiązane z zapłatą w toku procesu żądania, co ewidentnie w niniejszej sprawie nie wystąpiło.

Na marginesie należy wskazać, iż w ocenie sądu rozpoznającego ponownie sprawę, brak jest podstaw do obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego w zakresie odszkodowania, skoro powód zgłosił to żądanie w taki sposób, że stanowiło ono jedynie zmianę podstawy (tytułu prawnego) z jakiego się domagał zapłaty powód (przy niezmienionej wysokości żądania) , zaś jego pełnomocnik rozszerzył powództwo na rozprawie w sposób nieprawidłowy (k. 114-115), bo nie na piśmie i omyłkowo tylko był dalej procedowany. Niemniej jednak, nawet przyjęcie poglądu odwrotnego prowadzi do takiego samego ustalenia wysokości należnej stawki zastępstwa procesowego (roszczenie powoda tak samo o wynagrodzenie, jak wynagrodzenie z odszkodowaniem mieści się w tej samej stawce).

Sąd uwzględnił także żądanie pozwanego w zakresie zwrotu kosztów w związku z dojazdem, zgodnie § 2 pkt 1 ppkt a Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy z dnia 25 marca 2002 r. (Dz.U. Nr 27, poz. 271 ze zm.). wniosek podległa uwzględnieniu co do zasady. Zgodzić się trzeba bowiem z postanowieniem SN z 20 kwietnia 2011r., I CZ 22/11, LEX nr 846544, iż wydatkiem pełnomocnika profesjonalnego jest również podróż pełnomocnika w celu wzięcia udziału w rozprawie. Nie znajduje obecnie uzasadnienia twierdzenie, że podróż ta powinna odbywać się przy wykorzystaniu najtańszego środka transportu. Z uwagi na znaczną odległość do siedziby Sądu możliwe jest skorzystanie z transportu samochodowego.

Nie zasadne jest jednak przyjęcie stawki w górnej wysokości limitu tzw. kilometrówki, czyli 0,8358 zł, jak przyjął pełnomocnik pozwanego syndyka. Zgodnie z art. 98 k.p.c., zwraca się tylko koszty celowe i niezbędne, o wysokości racjonalnej. Biorąc pod uwagę przeciętne koszty paliwa (do 5 zł) i przeciętne spalanie, które rzadko przekracza 10 l/100 km, przyjęto jako racjonalną stawkę 0,50 zł za km, co przy wskazanej ilości kilometrów przejechanych w celu udziału w rozprawie (k. 140) uzasadniało zwrot kosztów do kwoty 328 zł.

Sąd uwzględnił również, zgodnie z treścią wyroku SO z 9 marca 2017r. (k. 311) koszty postępowania apelacyjnego, którymi obciążył powoda, jako stronę ostatecznie przegrywająca sprawę. Koszty wyniosły 900 zł w tym zakresie, w związku z § 12 cytowanego rozporządzenia.

O powyższym orzeczono w pkt II wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE