UZASADNIENIE

T. T. (1), K. W. (1) i G. P. (1) zostali oskarżeni o to, że:

I. w dniu 12 maja 2014 roku w Z., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, stosując wobec M. W. przemoc w postaci uderzenia kolbą pistoletu w głowę, posługując się przy tym bronią palną w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), zabrali w celu przywłaszczenia telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 20 złotych, dowód osobisty, prawo jazdy, dowód rejestracyjny na szkodę M. W. oraz saszetkę zawierającą gotówkę w kwocie 8.860,61 złotych na szkodę firmy (...)

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

II. w dniu 10 czerwca 2014 roku w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, posługując się bronią palną w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), dokonali rozboju na osobie Ł. W. poprzez skierowanie wobec Ł. W. groźby użycia przemocy w postaci przystawienia do jego lewej skroni broni palnej i użycie słów: „to jest napad, oddawaj pieniądze”, a następnie użycie przemocy fizycznej w postaci uderzenia Ł. W. w/wym. pistoletem w głowę, po czym dokonali zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 6.749,10 złotych, dowodu osobistego na dane Ł. W., prawa jazdy, karty płatniczej A. Bank na wymienione dane na szkodę Ł. W. oraz firmy (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

III. w dniu 24 czerwca 2014 roku w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, posługując się bronią palną w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), dokonali rozboju na osobie R. S. w ten sposób, że używając przemocy polegającej na uderzeniu R. S. ręką z pistoletem w głowę, szarpaniu za saszetkę przymocowaną do paska, a następnie oddaniu do niego strzału z pistoletu, zabrali mu z w/wym. saszetki pieniądze w kwocie 19.758,54 złotych na szkodę Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w K. i spowodowali u R. S. obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy w okolicy ciemieniowej z obrzękiem tkanek miękkich bez utraty przytomności oraz ranę postrzałową przelotową ręki lewej w okolicy kłębu kciuka na wysokości I stawu śródręczno-paliczkowego, skutkujące rozstrojem zdrowia na czas dłuższy niż 7 dni, czym działał na szkodę R. S. i (...) Sp. z o.o.

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

IV. w dniu 23 czerwca 2014 roku w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się bronią palną w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), usiłowali dokonać rozboju na osobie R. K. będącego kurierem firmy (...), jednak zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k.,

V. w dniu 3 czerwca 2014 roku w W. W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, używając wobec M. J. (1) przemocy w postaci szarpania za ubranie i uderzenia głową pokrzywdzonego o wagę sklepową, zabrali z szuflady pod ladą 4 karty doładowujące sieci (...) i T-M. o łącznej wartości 70 złotych, powodując straty w wysokości 70 złotych na szkodę I. J.

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.,

VI. w dniu 2 czerwca 2014 roku w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się bronią palną w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), grożąc natychmiastowym użyciem przemocy poprzez wymierzenie pistoletu w kierunku pokrzywdzonego, a następnie używając przemocy w postaci uderzenia pokrzywdzonego kolbą pistoletu w lewą skroń i szarpania za saszetkę przymocowaną do paska zabrali w celu przywłaszczenia saszetkę granatową o wartości 60 złotych z zawartością pieniędzy w kwocie 120 złotych, portfela koloru czarnego marki D. o wartości 50 złotych oraz dokumentów w postaci dowodu rejestracyjnego pojazdu F. (...) nr rej. (...), dowodu rejestracyjnego samochodu O. (...) nr rej. (...) i dowodu osobistego na dane Ł. K., czym spowodowali straty w wysokości 230 złotych na szkodę Ł. K.

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k.,

VII. w dniu 3 kwietnia 2014 roku w G. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się bronią palną w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), grożąc Ł. A. natychmiastowym użyciem przemocy poprzez wymierzenie pistoletu w kierunku pokrzywdzonego, zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 6.062 złotych na szkodę Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w L., a następnie zabrali w celu krótkotrwałego użycia samochód M. (...) nr rej. (...) o wartości 15.000 złotych na szkodę w/wym. firmy, który porzucili w P. na ul. (...) otwarty i niezabezpieczony w takich okolicznościach, że zachodziło niebezpieczeństwo utraty lub uszkodzenia pojazdu albo jego części lub jego zawartości

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 289 § 3 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

a nadto K. W. (1), T. T. (1) i K. C. (1) o to, że:

VIII. w nocy z 3 na 4 czerwca 2014 roku w salonie gier mieszczącym się przy ul. (...) w G., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, stosując wobec H. C. przemoc w postaci popchnięcia na fotel i przytrzymywania, i grożąc natychmiastowym użyciem przemocy, używając przy tym broni palnej w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 3.800 złotych oraz dwa telefony komórkowe marki S. (...) oraz S. (...) H., tj. mienia o łącznej wartości 4.050 złotych na szkodę R. O., H. C. i G. K.

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k.,

a nadto G. P. (1) i K. C. (1) o to, że:

IX. w dniu 11 maja 2014 roku w K. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu, włamali się poprzez wybicie okna do budynku mieszkalnego w celu zaboru mienia w postaci 0,5 kg złota na szkodę S. W., jednakże zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na nieznalezienie mienia

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.,

a nadto K. C. (1) o to, że:

X. w dniu 20 kwietnia 2014 roku w W. w sklepie (...) przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się bronią palną w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), dokonał rozboju na osobie M. D. grożąc natychmiastowym użyciem broni poprzez jej wymierzenie w kierunku twarzy pokrzywdzonego i żądając wydania pieniędzy i telefonu komórkowego, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1.200 złotych oraz baterię do telefonu N. (...) o nieustalonej wartości na szkodę M. D.

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k.,

a nadto K. W. (1) o to, że:

XVII. bliżej nieustalonego dnia na początku maja 2014 roku w K. przy ul. (...), w zamiarze, aby G. P. (1) dopuścił się przestępstwa kradzieży telewizora Samsung S. (...) cali o nieustalonej wartości, swoim zachowaniem ułatwił mu jego popełnienie w ten sposób, że przewiózł G. P. (1) samochodem na miejsce przestępstwa, a następnie po dokonaniu przez G. P. (1) przestępstwa kradzieży ponownie przyjechał na miejsce przestępstwa i udzielił G. P. (1) środka transportu umożliwiając mu zabranie skradzionego telewizora oraz portfela z zawartością dowodu osobistego, prawa jazdy i dowodu rejestracyjnego na nazwisko B. C. i pieniędzy w kwocie 400 złotych na szkodę B. C. i przewiezienie ich do innej osoby

tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k.,

a nadto P. B. o to, że:

XVIII. w bliżej nieokreślonym okresie nie później niż 13 marca 2014 roku w K., chcąc aby G. P. (1) dokonał rozboju na osobie S. N., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci połowy zabranych pokrzywdzonej pieniędzy mających stanowić utarg sklepu (...), przekazał informację o sposobie przenoszenia pieniędzy, fakcie, że pracownica sama zamyka sklep i zabiera utarg do domu, obserwując wcześniej planowane miejsce napadu, nakłaniając go do tego mówiąc żeby zabrał ze sobą broń palną, po czym G. P. (1) w dniu 13 marca 2014 roku około godz. 23.05 w K. przy ul. (...), posługując się bronią palną w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), dokonał rozboju na osobie S. N. poprzez skierowanie w jej kierunku broni palnej i żądanie oddania torebki, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia torebkę z zawartością pieniędzy w kwocie 980 złotych, telefonu komórkowego N., telefonu komórkowego H. nr (...), karty bankomatowej Banku (...), dowodu osobistego i legitymacji studenckiej na dane S. N. oraz kluczy powodując straty o łącznej wartości 1.500 złotych na szkodę pokrzywdzonej, po czym P. B. zniszczył dokumenty pokrzywdzonej poprzez ich spalenie w kominku

tj. o czyn z art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k.,

XIX. w bliżej nieokreślonym okresie na początku maja 2014 roku w K., chcąc aby G. P. (1) dokonał włamania do domu przy ul. (...) w K. i kradzieży telewizora Samsung S. (...) cali o nieustalonej wartości, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w postaci w/wym. telewizora, przekazał mu informację o sprzęcie posiadanym przez pokrzywdzonego, sposobie zabezpieczenia domu, nakłaniał go do tego, po czym G. P. (1) bliżej nieustalonego dnia na początku maja 2014 roku w K. przy ul. (...), zabrał w celu przywłaszczenia telewizor Samsung S. (...) cali o nieustalonej wartości oraz portfel z zawartością dowodu osobistego, prawa jazdy i dowodu rejestracyjnego na nazwisko B. C. i pieniędzy w kwocie 400 złotych na szkodę B. C.

tj. o czyn z art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.,

XX. w bliżej nieokreślonym okresie nie później niż 11 maja 2014 roku w K., chcąc aby G. P. (1) dokonał włamania do domu przy ul. (...) w K. i zaboru bliżej nieokreślonych przedmiotów złotych o łącznej wadze około pół kilograma, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił mu informacji o fakcie przechowywania złota w tym domu oraz nakłaniał go do tego, po czym G. P. (1) w dniu 11 maja 2014 roku w K. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. C. (1), włamał się poprzez wybicie okna do w/wym. budynku, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na brak mienia

tj. o czyn z art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 23 września 2016 r. Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie:

4. uznał oskarżonego T. T. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt.: I, II, od IV do VI oraz VIII i za to:

- za czyn z pkt. I na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

- za czyn z pkt. II, przyjmując, że działał on w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

- za czyn z pkt. IV na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

- za czyn z pkt. V na podstawie art. 280 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwa) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

- za czyn z pkt. VI na podstawie art. 280 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

- za czyn z pkt. VIII na podstawie art. 280 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

5. w ramach zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. III uznał za winnego tego, że: w dniu 24 czerwca 2014 roku w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z G. P. (1) i K. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się bronią palną w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), dokonał rozboju na osobie R. S. w ten sposób, że używając przemocy polegającej na uderzeniu R. S. przez G. P. (1) ręką z pistoletem w głowę, szarpaniu za saszetkę przymocowaną do paska, a następnie oddaniu przez G. P. (1) do pokrzywdzonego strzału z pistoletu, zabrał mu z w/wym. saszetki pieniądze w kwocie 19.758,54 złotych na szkodę Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w K., przy czym G. P. (1) spowodował u R. S. obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy w okolicy ciemieniowej z obrzękiem tkanek miękkich bez utraty przytomności oraz ranę postrzałową przelotową ręki lewej w okolicy kłębu kciuka na wysokości I stawu śródręczno-paliczkowego, skutkujące rozstrojem zdrowia pokrzywdzonego na czas dłuższy niż 7 dni, czym działali na szkodę R. S. i (...) Sp. z o.o. – tj. popełnienia czynu z art. 280 § 2 k.k. i za to na podstawie w/wym. przepisu i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

6. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu T. T. (1) karę łączną 8 (osiem) lat pozbawienia wolności i grzywny 500 (pięćset) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

7. oskarżonego K. W. (1) uniewinnił od popełnienia czynu opisanego w pkt. XVII, kosztami postępowania w tej części obciążając Skarb Państwa;

8. oskarżonego K. W. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt.: I, II oraz od IV do VIII i za to:

- za czyn z pkt. VII, przyjmując, że przedmiotowy pojazd został porzucony w G. na ulicy (...), na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 289 § 3 k.k. w zb. z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

9. oskarżonego K. W. (1) w ramach zarzucanego mu czynu opisanego w pkt. III uznał za winnego tego, że: w dniu 24 czerwca 2014 roku w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z G. P. (1) i T. T. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, posługując się bronią palną w postaci pistoletu gazowego marki SM numer (...), dokonał rozboju na osobie R. S. w ten sposób, że używając przemocy polegającej na uderzeniu R. S. przez G. P. (1) ręką z pistoletem w głowę, szarpaniu za saszetkę przymocowaną do paska, a następnie oddaniu przez G. P. (1) do pokrzywdzonego strzału z pistoletu, zabrał mu z w/wym. saszetki pieniądze w kwocie 19.758,54 złotych na szkodę Przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. w K., przy czym G. P. (1) spowodował u R. S. obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy w okolicy ciemieniowej z obrzękiem tkanek miękkich bez utraty przytomności oraz ranę postrzałową przelotową ręki lewej w okolicy kłębu kciuka na wysokości I stawu śródręczno-paliczkowego, skutkujące rozstrojem zdrowia pokrzywdzonego na czas dłuższy niż 7 dni, czym działał na szkodę R. S. i (...) Sp. z o.o. – tj. popełnienia czynu z art. 280 § 2 k.k. i za to na podstawie w/wym. przepisu i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

10. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu K. W. (1) karę łączną 10 (dziesięć) lat pozbawienia wolności i grzywny 600 (sześćset) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

11. oskarżonego K. C. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt. od VIII do X i za to:

- za czyn z pkt. VIII na podstawie art. 280 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

- za czyn z pkt. IX na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jeden) roku pozbawienia wolności i grzywny 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

- za czyn z pkt. X na podstawie art. 280 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

12. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu K. C. (1) karę łączną 5 (pięć) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

13. oskarżonego P. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt. od XVIII do XX i za to:

- za czyn z pkt. XVIII na podstawie art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzy) lat pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

- za czyn z pkt. XIX na podstawie art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jeden) roku pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych,

- za czyn z pkt. XX na podstawie art. 18 § 2 i 3 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. skazał go, zaś na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 1 (jeden) roku pozbawienia wolności i grzywny 100 (sto) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

14. na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu P. B. karę łączną 3 (trzy) lat i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny 200 (dwieście) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

15. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: oskarżonemu G. P. (1) od dnia 18 lipca 2014 roku do dnia 23 września 2016 roku, oskarżonemu T. T. (1) od dnia 01 lipca 2014 roku do dnia 23 września 2016 roku, oskarżonemu K. W. (1) od dnia 03 lipca 2014 roku do dnia 22 czerwca 2015 roku i od dnia 28 czerwca 2015 roku do dnia 23 września 2016 roku, K. C. (1) od dnia 15 lipca 2014 roku do dnia 23 września 2016 roku oraz oskarżonemu P. B. od dnia 07 października 2014 roku do dnia 23 września 2016 roku;

16. na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonych G. P. (1), T. T. (1) i K. W. (1) do naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w pkt. II poprzez uiszczenie solidarnie na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. W. kwoty 1.000 (jeden tysiąc) złotych, a nadto zobowiązał: oskarżonego G. P. (1) do uiszczenia na rzecz oskarżyciela posiłkowego Ł. W. kwoty 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych oraz oskarżyciela posiłkowego R. S. kwoty 15.000 (piętnaście tysięcy) złotych, oskarżonego T. T. (1) do uiszczenia na rzecz oskarżycieli posiłkowych Ł. W. i R. S. kwot po 10.000 (dziesięć tysięcy) złotych, a także K. W. (1) do uiszczenia na rzecz oskarżycieli posiłkowych Ł. W. i R. S. kwot po 5.000 (pięć tysięcy) złotych – tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy;

17. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz: adw. M. K. – Kancelaria Adwokacka, ul. (...) lok. 10, (...)-(...) W., kwotę 2.952,00 (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa) złotych, w tym stawka podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego G. P. (1); adw. D. P. – Kancelaria Adwokacka, ul. (...) (...), (...)-(...) W., kwotę 3.321,00 (trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden) złotych, w tym stawka podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego K. C. (1); adw. P. O. – Kancelaria Adwokacka, ul. (...) lok. 39, (...)-(...) W., kwotę 1.328,40 (jeden tysiąc trzysta dwadzieścia osiem, 40/100) złotych, w tym stawka podatku VAT, tytułem obrony z urzędu oskarżonego K. W. (1) oraz adw. J. D. – Kancelaria Adwokacka, ul. (...), (...)-(...) W., kwotę 2.952,00 (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa) złotych, w tym stawka podatku VAT, tytułem pomocy prawnej udzielanej z urzędu oskarżycielowi posiłkowemu Ł. W..

Od powyższego wyroku apelacje wnieśli obrońcy oskarżonych – T. T. (1), K. W. (1), K. C. (1) i P. B..

Obrońca oskarżonego T. T. (1) zarzucił wyrokowi:

a) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku - tj.:

• naruszenie art. 7 k.p.k. - poprzez dokonanie nieprawidłowej, dowolnej - a nie swobodnej - oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień: oskarżonego T. T. (1), oskarżonego G. P. (1), oskarżonego K. W. (1), zeznań: św. T. D., św. P. C., św. M. J. (2), skutkiem czego Sąd I instancji popełnił błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, które miały wpływ na treść tego wyroku, a w szczególności zaś:

- że oskarżony T. T. (1) brał udział w rozbojach: w dniu 12 maja 2014 r. na osobie M. W., 10 czerwca 2014 r. na osobie Ł. W., 24 czerwca 2014 r. na osobie R. S., 3 czerwca 2014 r. na osobie M. J. (1),
2 czerwca 2014 r. na osobie Ł. K., podczas gdy okoliczności te nie wynikają z żadnego dowodu przeprowadzonego w sprawie - poza wadliwie ocenionymi wyjaśnieniami osk. G. P. (1) - zaś prawidłowa ocena dowodów ujawnionych w toku rozprawy wskazuje, że ww. rozboje zostały dokonane przez inne osoby niż oskarżony T. T. (1);

- że oskarżony T. T. (1) w dniu 23 czerwca 2014 r. usiłował dokonać rozboju na osobie R. K., podczas gdy prawidłowa ocena ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego prowadzi do konstatacji, że ww. oskarżony inkryminowanego czynu nie usiłował popełnić;

- że w nocy z 3 na 4 czerwca 2014 r. oskarżony T. T. (1) stosując przemoc wobec H. C. a na szkodę R. O., H. C. i G. K. - dopuścił się przestępstwa rozboju, podczas gdy prawidłowa ocena dowodów w nin. sprawi prowadzi do wniosku, że ww. oskarżony inkryminowanego czynu nie popełnił;

- w dalszej zaś konsekwencji uznanie, iż oskarżony popełnił zarzucane mu czyny;

• błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku - poprzez błędne ustalenia, że oskarżony T. T. (1) był uprzednio karany, podczas gdy prawidłowo stwierdzić, że ww. oskarżony na dzień wydania zaskarżonego wyroku karany nie był;

nadto, z daleko posuniętej ostrożności procesowej - na podstawie art. 438 § 1 i 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

a) obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

• naruszenie art. 91 § 1 k.k. - poprzez nierozważenie zastosowania ww. przepisu, podczas gdy prawidłowo przepis winien znaleźć zastosowanie - w realiach ustaleń stanu faktycznego, które poczynił Sąd pierwszej instancji, a to ponieważ teoretycznie przyjmując, iż oskarżony T. T. (1) popełnił zarzucane mu czyny i dokonał tego w sposób przyjęty przez Sąd meriti, to nie budzi wątpliwości, iż sposób dokonania inkryminowanych czynów wyczerpuje przesłanki zastosowanie instytucji ciągu czynów oraz orzeczenia tylko jednej kary z tego powodu;

• naruszenie art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. - poprzez ich wadliwie zastosowanie, podczas gdy prawidłowo - w stanie faktycznych ustalonym przez Sąd meriti - zastosować należało w miejsce ww. przepisów art. 91 § 1 k.k.,

- a w konsekwencji:

c) rażącą niewspółmierność kary - poprzez niedostateczne rozważenie dyrektyw jej wymiaru zgodnie z przepisem art. 53 § 1 i 2 k.k. w zakresie dotyczącym stopnia winy, motywacji i sposobu zachowania się oskarżonego T. T. (1) - tj. pominięcie wagi okoliczności - w stanie faktycznym ustalonym przez Sąd I instancji - wpływu pozostałych oskarżonych na osk. T. T. (1) oraz jego szczególnych cech osobowych, w szczególności zaś zaburzeń zdolności adaptacyjnych. Orzeczona kara jest rażąco niewspółmiernie wysoka także z tego względu, iż Sąd meriti wadliwie przyjął, że ww. oskarżony był uprzednio karany, podczas gdy z informacji z Krajowego Rejestru Karnego z dnia 7 grudnia 2015 r. wynika, że T. T. (1) nie figuruje w ww. rejestrze.

W konkluzji skarżący wniósł o:

a) zmianę zaskarżonego wyroku w całości w odniesieniu do oskarżonego T. T. (1) i uniewinnienie ww. oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

ewentualnie o:

b) uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej oskarżonego T. T. (1) w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. W. (1) zarzucił wyrokowi:

1. obrazę przepisów postępowania, które miały wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a) art. 7 k.p.k.:

• polegającą na dowolnej ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego K. W. (1) poprzez uznanie ich za niewiarygodnie, w sytuacji gdy wyjaśnienia oskarżonego są spójne, logiczne, znajdują odzwierciedlenie w zaistniałym stanie faktycznym, a także korespondują z wyjaśnieniami oskarżonych: T. T. (1), K. C. (1) i P. B. oraz zeznaniami pokrzywdzonych oraz części świadków,

• poprzez wydanie orzeczenia z naruszeniem zasady obiektywizmu, dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, przede wszystkim zeznań części świadków oraz poprzez nieuzasadnioną odmowę przyznania prymatu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych: K. W. (1), T. T. (1), K. C. (1) i P. B.,

• poprzez oparcie orzeczenia jedynie na części okoliczności ujawnionych w postępowaniu, jak i częściowe jedynie uwzględnienie dowodów ujawnionych na rozprawie, a w konsekwencji dokonanie dowolnej oceny dowodów poprzez przyznanie waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego G. P. (1) oraz zeznaniom części świadków/pokrzywdzonych, przy pominięciu zeznań świadków złożonych w postępowaniu przygotowawczym i odmowę uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego K. W. (1), zgodnych z tymi zeznaniami, co spowodowało błędne ustalenie przez Sąd I instancji, że oskarżony K. W. (1) popełnił zarzucany mu czyn,

• polegającą na oparciu orzeczenia w przedmiotowej sprawie tylko na części materiału dowodowego, która zdaniem Sądu potwierdziło oskarżenie, z pominięciem dowodów, które je podważały, co stanowiło skutek przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów, podjęcie tej oceny w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy oraz doświadczenia życiowego w sposób uniemożliwiający ustalenie prawdy obiektywnej i sformułowania w ramach tej oceny niesłusznych merytorycznie wniosków, iż oskarżony K. W. (1) dokonał zarzucanych mu czynów, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego w sprawie nie pozwala na przyjęcie sprawstwa oskarżonego,

b) art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego K. W. (1),

c) art. 410 k.p.k. w zw. z art 7 k.p.k. art 424 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia zawierającego luki i wady, które uniemożliwiają sporządzenie apelacji i poznanie toku rozumienia sądu, a tym samym realizację prawa do obrony, a jednocześnie te uchybienia uniemożliwiają instancyjna kontrolę tego wyroku,

d) art 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., art 424 § 2 k.p.k. w zw. z art. 6 k.p.k., art. 7 k.p.k. przez nieprzyjęcie za podstawę wyroku całokształtu okoliczności ujawnionych w trakcie rozprawy, a także nie zawarcie w uzasadnieniu wyroku wszystkich elementów, które powinny w nim się znaleźć, jak również nie odniesienie się do całości materiału dowodowego, co w konsekwencji uniemożliwia merytoryczną kontrolę wyroku przez Sąd Apelacyjny, a także uniemożliwia sformułowanie zarzutów co do wyroku, którego podstawy faktyczne nie są znane, co w konsekwencji narusza prawo oskarżonego do brony, w szczególności do:

• niedokonanie w sprawie ustaleń w oparciu o logiczną analizę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, lecz przyjęcie ustaleń faktycznych dokonanych przez prokuraturę jako własnych oraz instrumentalne ich powołanie dla dowiedzenia tez wcześniej skonstruowanych przez urząd prokuratorski, a nie znajdujących odzwierciedlenia w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, niewskazanie w sposób zgodny z wymogami art. 424 § 1 k.p.k., czy i w jakiej części Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych: K. W. (1), T. T. (1), K. C. (1) i P. B., ograniczenie się jedynie do sformułowania, że Sąd odrzucił wyjaśnienia oskarżonego K. W. (1), gdyż pozostawało to w sprzeczności z wypowiedziami innych osób, w tym G. P. (1), jak również nieodniesienie się do całości zeznań świadków (m.in. pominięcie zeznań F. K.) w niniejszej sprawie i niewskazanie, którym z nich i w jakiej części Sąd dał wiarę,

• niewskazanie w uzasadnieniu wyroku okoliczności dotyczących, indywidualnie oskarżonego K. W. (1), o których mowa w art. 53 § 2 k.p.k., które Sąd wziąłby pod uwagę przy wymierzaniu oskarżonemu kary, takich jak: jego właściwości i warunki osobiste, sposób życia przed popełnieniem zarzucanych w akcie oskarżenia przestępstw i po ich popełnieniu, pozytywny wywiad środowiskowy,

e) art. 41 § 1 k.p.k. w zw. z art 4 k.p.k. polegającą na orzekaniu w sprawie sędziego, co do którego zachodzą uzasadnione wątpliwości co do jego bezstronności z uwagi na uzewnętrznianie przez sędziego poglądu co do winy oskarżonego K. W. (1) (przed wydaniem wyroku), tj.: w wypowiedziach na sali sądowej, w trakcie przesłuchania pokrzywdzonych oraz świadków, albowiem sędzia poprzez przyjęcie/uznanie winy oskarżonego przed wydaniem wyroku, nie zachował obiektywizmu rozpoznając sprawę w jej zasadniczym przedmiocie,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku:

a) poprzez przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy okoliczności sprawy oraz prawidłowa i całościowa ocena materiału dowodowego, prowadzi do wniosku, iż brak jest dowodów świadczących o winie oskarżonego w tym przedmiocie,

b) poprzez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu na podstawie zeznań części świadków, mimo że w świetle tych zeznań wina oskarżonego, jest co najmniej wątpliwa i powinna być rozpatrywana przy uwzględnieniu zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k.,

c) poprzez nieudowodnienie okoliczności faktycznych, tj. przyjęcie za udowodnione faktów bez dostatecznej ku temu podstawy w materiale dowodowym,

d) poprzez błędne przyjęcie przez Sąd, iż:

• oskarżony K. W. (1) miał wiedzę co do zamiaru działań oskarżonych: G. P. (1), T. T. (1) i K. C. (1) w zakresie planowanych i dokonywanych przestępstw,

• oskarżony otrzymywał (jakiekolwiek) pieniądze uzyskane z planowanych i dokonanych przez oskarżonych: G. P. (1), T. T. (1) i K. C. (1) przestępstw,

3. ponadto, z ostrożności procesowej (na wypadek nieuwzględnienia ww. zarzutów) zarzucam rażącą niewspółmierność kary, przez wymierzenie oskarżonemu K. W. (1) bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 lat, mimo istnienia po stronie oskarżonego dodatniej prognozy kryminologicznej, wynikającej m.in. z pozytywnej postawy rodzinnej oraz wywiadu środowiskowego.

W konkluzji obrońca oskarżonego wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. W. (1) od zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów (I - VIII),

2. zasądzenie na jego rzecz kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu K. W. (1) z urzędu przed Sądem II instancji, nie opłaconej w całości ani w części.

Ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu Warszawa - Praga w Warszawie V Wydział Karny, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach pomocy prawnej udzielonej ww. oskarżonemu z urzędu przez Sądem II instancji, nie opłaconej w całości ani w części.

Obrońca oskarżonego R. C. zarzucił wyrokowi:

1. naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie: naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie w sposób jednostronny i sprzeczny z doświadczeniem życiowym - mającym swój wyraz w bezkrytycznym uznaniu przez Sąd I instancji wyjaśnień współoskarżonego G. P. (1), opartych w całości na pomówieniach oskarżonego K. C. (1), za w pełni wiarygodne przy jednoczesnej odmowie wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom innych świadków min. S. B. (1) i R. M.; wyodrębnieniu z materiału dowodowego tylko tych okoliczności, które obciążają oskarżonego, co do tego że oskarżony dopuścił się czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia przy jednoczesnym pominięciu i nie odniesieniu się w zaskarżonym wyroku do zeznań świadka W. F. co do zdarzenia w salonie gier w G. oraz uznaniu iż osoba uwidoczniona na fotogramach znajdujących się w aktach sprawy w związku z tymże zdarzeniem to oskarżony K. C. (1) bez poczynienia ustaleń w tym zakresie,

2. naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości na niekorzyść oskarżonego K. C. (1) wbrew dyspozycji wskazanego przepisu.

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treści a polegający na przyjęciu, że oskarżony K. C. (1) dopuścił się czynów zarzucanych mu w akcie oskarżenia podczas gdy dowody ujawnione w toku postępowania i ustalone na ich podstawie okoliczności ocenione we wzajemnym powiązaniu są niewystarczające do uznania winy oskarżonego.

W konkluzji obrońca oskarżonego wniósł o:

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego K. C. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu.

ewentualnie

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I - instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońcy oskarżonego P. B. zarzucili wyrokowi:

- obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku, tj.

1. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, wybiórczą i jednostronną ocenę materiału dowodowego skutkującą przyjęciem, iż wyjaśnienia oskarżonego G. P. (1) są logiczne, spójne, a także wiarygodne w części obciążającej P. B. pomimo tego, że depozycje oskarżonego P. są niekonsekwentne, ulegają zmianie na przestrzeni czasu i nie znajdują żadnego potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, a dodatkowo wielokrotnie są one z tymże materiałem dowodowym sprzeczne;

2. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną i jednostronną ocenę dowodu z wyjaśnień P. B. wyrażającą się w uznaniu, że wyjaśnienia te są niewiarygodne i stanowią przyjętą linię obrony, mimo iż znajdują one potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, które to naruszenia doprowadziły do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie sprawstwa P. B. co do wszystkich zarzucanych mu czynów.

- obrazę przepisów prawa materialnego:

3. w zakresie czynu opisanego w pkt XIX aktu oskarżenia, art. 279 k.k. poprzez uznanie, iż w ustalonym stanie faktycznym doszło do kradzieży z włamaniem w sytuacji, gdy do dokonania kradzieży na szkodę B. C. doszło bez przełamania jakichkolwiek zabezpieczeń;

4. w zakresie czynu opisanego w pkt XX aktu oskarżenia, art. 13 § 2 k.k. poprzez niezastosowanie go w ustalonym stanie faktycznym, mimo iż dokonanie czynu było niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego.

W konkluzji wnieśli o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. B. od zarzucanych mu czynów bądź o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Instancji, a w przypadku uwzględnienia zarzutu 3. o zmianę kwalifikacji prawnej czynu na art. 278 § 1 k.k. i orzeczenie kary łagodniejszej, a w przypadku uwzględnienia zarzutu 4. o zmianę wyroku poprzez zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary w stosunku do osk. P. B., w konsekwencji zaś orzeczenie łagodniejszej kary łącznej pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje obrońców oskarżonych okazały się po części zasadne a zawarte tam zarzuty i argumenty, wskazujące na uchybienia Sądu I instancji, musiały doprowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Zarazem ilość i waga uchybień, którymi obarczony jest zaskarżony wyrok i związana z tym konieczność przeprowadzenia w przeważającej części postępowania dowodowego oraz ponownej weryfikacji i oceny całokształtu zgromadzonych dowodów, wyklucza możliwość wydania wyroku o charakterze reformatoryjnym w ramach postępowania odwoławczego. Nie oznacza to jednakże, że wszystkie zarzuty i argumenty podniesione w apelacjach zasługują na uwzględnienie, ani też, że zaskarżony wyrok jest oczywiście nietrafny i że co za tym idzie, po przeprowadzeniu ponownego postępowania pierwszoinstacyjnego, zapadną radykalnie odmienne rozstrzygnięcia wobec wszystkich oskarżonych.

Przypomnieć należy, że we wszystkich apelacjach skarżący, kwestionując faktyczną podstawę zaskarżonych przez siebie części wyroku, podnieśli szereg zarzutów związanych przede wszystkim, mówiąc ogólnikowo, z nieprawidłową oceną zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Wszelako, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie można w tym momencie przesądzić, że przedstawiona w apelacjach, przeciwstawna do sądowej, ocena poszczególnych dowodów oraz wywiedzione na jej podstawie wnioski w zakresie ustaleń faktycznych, są słuszne. Skoro jednak zaprezentowana w pisemnych motywach wyroku ocena materiału dowodowego nie odpowiada wymogom stawianym przez przepisy prawa procesowego, w tym zwłaszcza wymienione w apelacjach art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k., to oparte na niej ustalenia faktyczne nie mogą być, na obecnym etapie postępowania, zaakceptowane, a tym samym wyrok ten nie może uzyskać rangi prawomocności.

Za wyjątkowo powierzchowną uznać należy ocenę dowodów przeprowadzoną w zakresie czynu opisanego w pkt VIII aktu oskarżenia. Obrońcy oskarżonych T. T. (1) i K. C. (1) trafnie kwestionują w swoich apelacjach oceny i ustalenia Sądu I instancji wskazujące, że jednym z dwóch sprawców ww. czynu – tym który miał na głowie czapkę i trzymał w ręku pistolet – był oskarżony K. C. (1). W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku (w rozważaniach poświęconych dowodom dotyczącym czynu z pkt VIII a.o.) stwierdza się jednoznacznie, iż „nie ulega wątpliwości, że na nagraniu monitoringowym, jak i na fotogramie nr 4, zdaniem Sądu, widoczny jest K. C. (1), który na fotogramie nr 10 mierzy także do pokrzywdzonej z broni palnej” (str. 33 – 34 uzasadnienia wyroku). Nieuchronnym skutkiem powyższej oceny, opartej w tej mierze (jak wynika z cytowanego fragmentu) na własnych spostrzeżeniach Sądu, jest konkluzja, iż „logiczne zatem jest, że drugą osobą, która weszła do salonu był T. T. (1)”, zaś rola K. W. „ograniczała się do zawiezienia i odebrania współsprawców” (str. 34 uzasadnienia). Konstruując powyższe ustalenia co do tożsamości i ról sprawców rozboju z pkt VIII aktu oskarżenia, Sąd dodatkowo powołał się na wyjaśnienia oskarżonego G. P. (1) oraz na zeznania świadka S. B. (1), którzy na ww. nagraniu z monitoringu mieli rozpoznać K. C. (1) jako jednego z uczestników powyższego rozboju.

Przeprowadzone, w ramach przewodu sądowego przed Sądem Apelacyjnym, uzupełniające postępowanie dowodowe wykazało jednak, że wyżej opisane ustalenia i oceny Sądu I instancji (w zakresie czynu z pkt VIII a/o) mogą być wadliwe lub co najmniej przedwczesne i budzące poważne wątpliwości.

Zdaniem biegłego specjalisty z zakresu antropologii prof. med. dr hab. B. M., przeprowadzone badania antropologiczno – porównawcze cech morfologicznych głowy i twarzy u mężczyzny (w czapce) widocznego na nagraniu z monitoringu oraz u oskarżonego K. C. (1), wykazują istotne rozbieżności – co pozwala na kategoryczne wykluczenie aby na tym zapisie znajdował się K. C. (1). Rozbieżności wskazane przez biegłego dotyczą m. in. wielkości i kształtu głowy, szerokości twarzy, szerokości nasady nosa, kształtu nosa, budowy małżowin usznych, kształtu okolicy jarzmowej i bródki. Powyższe konkluzje zawarte w opinii biegłego antropologa (która, jak trafnie zwracają uwagę skarżący, powinna być sporządzona w ramach postępowania pierwszoinstancyjnego), w sposób istotny nadwyrężają stabilność podstawy dowodowej, nie tylko co do ustaleń faktycznych dotyczących czynu z pkt VIII aktu oskarżenia ale i co do szeregu innych czynów zarzucanych oskarżonym w niniejszym procesie.

Otóż, w świetle rozważań Sądu I instancji, jedynym dowodem, który wprost obciążał oskarżonych sprawstwem powyższego przestępstwa, było zarejestrowane nagranie z monitoringu, w powiązaniu z dowodami pośrednio świadczącymi o ich sprawstwie, w postaci wyjaśnień G. P. i po części zeznań S. B. (1). Tymczasem, cytowana treść opinii biegłego antropologa, nie tylko zneutralizowała moc dowodową powyższego nagrania z monitoringu w odniesieniu do K. C., ale i podważyła wiarygodność relacji ww. osób (G. P. i S. B.) - w zakresie niekorzystnym dla wszystkich trzech osób oskarżonych o popełnienie czynu z pkt VIII a/o - a także, pośrednio rzuciła cień wątpliwości, co do rzetelności działań podejmowanych przez organa ścigania, przynajmniej w odniesieniu do ww. czynu. Nie można bowiem nie dostrzegać tego, że świadek S. B. podczas rozprawy pierwszoinstancyjnej odwołał swoje zeznania z postępowania przygotowawczego wskazujące, iż rozpoznał K. C. jako jednego ze sprawców tegoż czynu na okazywanym mu podczas przesłuchania nagraniu z monitoringu (a wcześniej widzianym przez niego w internecie). Świadek twierdził zarazem, że zeznania takie złożył na skutek nacisków i sugestii ze strony osób przesłuchujących go (k. 850v, 3035v – 3036v).

Sąd I instancji dał w tym zakresie wiarę zeznaniom S. B. z postępowania przygotowawczego, uznając, że jego zeznania złożone w postępowaniu sądowym stanowią jedynie nieudolne zaprzeczenie wynikające z chęci pomniejszenia odpowiedzialności oskarżonych.

W związku z tym stwierdzić należy, że mężczyzna, którego S. B. w trakcie pierwszego przesłuchania utożsamiał z oskarżonym K. C., w świetle opinii biegłego nie może być uznany za tegoż oskarżonego – co z kolei nakazuje rozważyć potrzebę przyjęcia odmiennej, niż to uczynił Sąd I instancji, oceny wiarygodności zeznań S. B. złożonych podczas rozprawy głównej, w tym również w zakresie dotyczącym sposobu wykonywania czynności podejmowanych przez osoby przesłuchujące go.

Cytowana opinia biegłego ma jeszcze bardziej doniosłe znaczenie dla oceny wiarygodności wyjaśnień współoskarżonego G. P. (1).

Należy podkreślić, że G. P. (1) wyjaśniał rozbieżnie, co do czynu z pkt VIII a/o, (czego nie dostrzegł Sąd I instancji), albowiem w trakcie śledztwa, twierdził, że wszyscy trzej sprawcy (T., W., C.) opowiadali mu o przebiegu ww. czynu bezpośrednio po tym wydarzeniu, natomiast w czasie rozprawy wyjaśnił, że dopiero po jakimś czasie znalazł informację na temat tego napadu w internecie (k. 568, 2676v). Wszelako w obu tych (rozbieżnych) relacjach, G. P. każdorazowo wskazywał, że sprawcą, który był widoczny na nagraniu z monitoringu jest K. C. (1).

Jak już powiedziano, w konfrontacji z opinią biegłego antropologa, wiarygodność tych jednoznacznych deklaracji G. P. została podważona. Tym samym wzruszona została, generalna ocena Sądu I instancji, wskazująca na ogólną wiarygodność wyjaśnień G. P. (1) i uznająca rozbieżności pojawiające się w jego relacjach jedynie za nieścisłości nie wpływające na sens i przekaz jego wypowiedzi. Tymczasem właśnie owe rozbieżności – zwłaszcza wobec poważnych zastrzeżeń co do rzetelności relacji G. P. w zakresie czynu z pkt VIII a/o – wskazują na konieczność traktowania całokształtu jego pomówień z wyjątkową dozą ostrożności, a tym samym na konieczność poddania jego wyjaśnień szczegółowej weryfikacji w ramach postępowania dowodowego – również w zakresie dotyczącym pozostałych przestępstw opisanych w akcie oskarżenia. Wystarczy w tym kontekście wskazać na, zarysowaną w postępowaniu pierwszoinstancyjnym rozbieżność pomiędzy wersją G. P. co do czynu z pkt II a/o - według, której to T. T. był sprawcą uzbrojonym w pistolet oraz aktywnie atakującym i bijącym pokrzywdzonego - a wersją wynikającą z pozostałych dowodów (w tym z zeznań pokrzywdzonego) i świadczą o tym, że to właśnie G. P. posiadał pistolet oraz zaatakował i uderzał pokrzywdzonego.

W tym miejscu stwierdzić należy, że wyjaśnienia G. P. (1) stanowią kluczowy element podstawy dowodowej ustaleń faktycznych, co do wszystkich czynów opisanych w akcie oskarżenia, a odnośnie niektórych z tych czynów, jest to jedyny dowód obciążający poszczególnych oskarżonych. Tak jest chociażby w zakresie wszystkich czynów przypisanych oskarżonemu P. B. oraz dwóch (z trzech) czynów przypisanych K. C. (1) (pkt IX, X a/o), jak i odnośnie prawie wszystkich czynów zarzucanych oskarżonemu K. W. (1), którego współsprawstwo w roli kierowcy zostało opisane wyłącznie w wyjaśnieniach G. P. (co do czynów z pkt II i IV a/o K. W. pojawia się jako uczestnik zdarzenia w początkowych wyjaśnieniach T. T.). Jedynie w odniesieniu do T. T. (1), co do części przypisanych mu czynów, ustalenia faktyczne wyroku opierają się w szerszym zakresie o materiał dowodowy, wykraczający poza dowód z wyjaśnień G. P. (1). Oskarżony T. T. podczas pierwszego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym w dniu 2 lipca 2014 r. przyznał się bowiem do popełnienia czynu z pkt II aktu oskarżenia oraz opisał pobieżnie okoliczności popełnienia czynu z pkt IV aktu oskarżenia. Podczas kolejnego przesłuchania 26 listopada 2014 r. oskarżony T. T. nie przyznał się jednak do popełnienia ww. czynu z pkt IV a/o, zaś podczas rozprawy głównej nie przyznał się do popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów i nie potwierdził ww. wyjaśnień z 2 lipca 2014 r.

W wyżej omówionych wyjaśnieniach (z początkowego etapu śledztwa), oskarżony T. T., opisując przebieg czynów z pkt II i IV a/o, wskazywał, że G. P. posługiwał się atrapą pistoletu. Z kolei G. P. twierdził w swoich wyjaśnieniach, że była to broń palna (pistolet gazowy), używana również w trakcie pozostałych rozbojów opisanych w a/o, i że w trakcie czynów z pkt II i IV bronią tą posługiwał się T. T.. Sąd I instancji, odnośnie czynu z pkt II ustalił, iż ww. bronią posługiwał się G. P., zaś odnośnie czynu z pkt IV ustalił, iż bronią posługiwał się T. T.. Wszelako w obu tych przypadkach Sąd przyjął, że był to pistolet gazowy (a nie atrapa pistoletu) i że oskarżony T. T. był w pełni świadomy tego, iż jest to broń palna – opierając się w tym zakresie na okolicznościach wypływających z wyjaśnień G. P.. Wyjaśnienia G. P., w tym te dotyczące przebiegu wcześniejszych czynów, opisanych w pkt I i VI a/o, w trakcie których oskarżony T. T. w pełni świadomie miał posługiwać się tym samym pistoletem gazowym (tj. pistoletem użytym następnie przy czynach z pkt II i IV a/o), wymagają jednak – jak wcześniej wykazano – ponownej oceny i weryfikacji, w korelacji z pozostałym ujawnionym w tej mierze materiałem dowodowym.

W tej sytuacji, również w odniesieniu do czynów z pkt II i IV aktu oskarżenia, wobec rysujących się potencjalnych wątpliwości, co do realizacji przez T. T. znamienia określonego w § 2 art. 280 k.k., ustalenia faktyczne wyroku nie mogły być zaakceptowane, a tym samym wyrok nie mógł uzyskać także w tym zakresie rangi prawomocności.

Sąd I instancji ponownie rozpatrujący sprawę, uwzględniając powyższe uwagi, w sposób wnikliwy i rzetelny przeprowadzi postępowanie dowodowe, koncentrując się zwłaszcza na okolicznościach popełnienia czynu z pkt VIII a/o ale i nie tracąc z pola widzenia konieczności badania okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w zakresie pozostałych czynów zarzucanych oskarżonym w niniejszym procesie, w szczególności w kontekście kompleksowej weryfikacji wyjaśnień (zeznań) G. P. (1).

Należy w tym miejscu stanowczo podkreślić, że nie ma w chwili obecnej podstaw do przyjęcia, iż dowód w postaci opinii biegłego antropologa (dopuszczony na potrzeby postępowania odwoławczego), doprowadził automatycznie do całościowego i nieodwracalnego zakwestionowania wartości dowodowej wyjaśnień składanych do tej pory przez G. P., w odniesieniu do wszystkich czynów objętych aktem oskarżenia. Wnioski zawarte w opinii biegłego wskazują natomiast na konieczność poddania powyższych wyjaśnień wyjątkowo wnikliwej analizie oraz ocenie, w konfrontacji z innymi przeciwstawnymi dowodami. Przy tym nie jest wykluczonym, że poczynienie trafnych ocen w powyższym zakresie będzie wymagało ponownego zasięgnięcia wiadomości specjalnych, o których mowa w art. 193 § 1 k.p.k., w tym również wiadomości z zakresu wiedzy antropologicznej.

Otóż, nawet jeżeli Sąd I instancji uzna, że (tak jak stwierdził biegły dopuszczony w postępowaniu odwoławczym) należy wykluczyć, iż osobą w czapce, z bronią w ręku był K. C., to wskazanym będzie w takiej sytuacji dalsze badanie i dociekanie (ewentualne z udziałem biegłego), czy istotnie analiza zapisu monitoringu z przebiegu czynu z pkt VIII a/o wyklucza możliwość przyjęcia, iż chociażby jednym z widocznych tam sprawców tegoż czynu był któryś z pomówionych przez G. P. oskarżonych.

Jednocześnie Sąd winien wyjaśnić okoliczności, które wpłynęły na kształt wyjaśnień G. P. oraz zeznań S. B. w zakresie, w którym osoby te twierdziły, iż osobą z bronią w ręku - widoczną na nagraniu z monitoringu - jest K. C. (1) (w sytuacji ewentualnego wykluczenia takiej możliwości w oparciu o opinię biegłego). Trzeba też przy tym rozważyć kwestię przesłuchania funkcjonariuszy policji uczestniczących w czynnościach procesowych z udziałem G. P. i S. B..

Następnie, w zależności od kierunku ustaleń w powyższym zakresie, istotnym będzie zbadanie i rozważenie, czy (ewentualnie), nietrafna identyfikacja K. C. miała charakter niezamierzonego przypadkowego błędu, czy też była wynikiem zewnętrznych nacisków lub sugestii, czy też wreszcie była ona świadomym kłamstwem.

W odniesieniu do G. P. dodatkowo należy rozważyć, czy i w jakim zakresie (ewentualnie) negatywna ocena wiarygodności jego wyjaśnień, co do tożsamości jednego ze sprawców czynu z pkt VIII a/o, rzutuje na ocenę wyjaśnień tegoż oskarżonego w odniesieniu do pozostałych czynów określonych w akcie oskarżenia.

Pamiętać przy tym trzeba, że wyjaśnienia G. P. obciążające sprawców (w szczególności w odniesieniu do T. T.), znajdują mniej lub bardziej bezpośrednie oparcie w innych dowodach. I tak, co do czynu z pkt II aktu oskarżenia (do którego popełnienia T. T. początkowo się przyznał) są to m. in. dowody z badań DNA. Co do czynu z pkt III a/o, istotne jest to, że T. T. został rozpoznany na zapisie z monitoringu przez świadka P. D., zaś co do przebiegu czynu z pkt IV istotne znaczenie ma rozpoznanie przez pokrzywdzonego oskarżonego G. P., jako sprawcę stojącego przed samochodem. Co do czynu V należy zwrócić uwagę na rozpoznanie T. T. przez pokrzywdzonego podczas rozprawy. Natomiast, co do czynów z pkt II i IV a/o ich przebieg o czym była już mowa, został w ogólnych zarysach przestawiony w początkowych wyjaśnieniach oskarżonego T. T. (1), odwołanych w toku dalszego postępowania.

Badanie i analiza wszystkich powyższych okoliczności przekracza znacząco ramy postępowania odwoławczego. Stwierdzone w toku kontroli instancyjnej uchybienia, w zakresie ocen i ustaleń faktycznych Sądu I instancji, w powiązaniu z koniecznością wszechstronnego zbadania i zweryfikowania dowodów obciążających oskarżonych, w tym dowodu z wyjaśnień G. P. – wskazują, że niezbędnym jest ponowne rozpoznanie sprawy w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

Z tych względów Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE