UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5.09.2012r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od Województwa (...) z siedzibą w B. kwoty 98.791,09 zł wraz z odsetkami ustawowymi od wskazanych kwot oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, iż w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej powód zawarł z pozwanym umowę, której przedmiotem był m.in. zakup mediów na potrzeby kampanii informacyjno-promocyjnej oraz oklejenie szynobusów foliami reklamowymi, za wynagrodzeniem w łącznej wysokości 523.866,78 zł. Z powyższego wynagrodzenia pozwany nie uiścił kwoty 78.580,01 zł, zatrzymując tę kwotę na poczet kary umownej. Powód twierdził, iż w związku ze zwłoką pozwanego w zapłacie ww. kwoty, doznał szkody majątkowej w wysokości 20.211,08 zł. Na tę kwotę składają się koszty poniesione w związku z przegranym procesem sądowym wytoczonym przez podwykonawcę tego projektu I. P. i A. Ż..

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazano, iż oklejenie szynobusów folią zostało wykonane nieprawidłowo, albowiem spowodowało znaczne uszkodzenie malatury. Dlatego też pozwany obciążył powoda kara umowną w wysokości 78.580,01 zł.

Jednocześnie pozwany wytoczył powództwo wzajemne o zapłatę kwoty 145.624,39 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu. Powyższa kwota stanowi różnicę kosztów naprawienia szkody przez malowanie poszycia zewnętrznego czterech szynobusów biorących udział w kampanii promocyjnej oraz kwoty naliczonej tytułem kary umownej tj. 78.580,01 zł.

Po stronie powoda interwencję uboczną zgłosiła A. G. (dawniej Ż.), I. P. i A. K., którzy wnieśli o oddalenie powództwa wzajemnego w całości i zasądzenie kosztów interwencji. Po stronie pozwanego interwencję uboczną zgłosiło przedsiębiorstwo (...) S.A. wnosząc o oddalenie powództwa głównego, zasądzenie kosztów interwencji. Ten ostatni interwenient podniósł przy tym zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił, co następuje:

W roku 2010 Strony zawarły umowę, na podstawie której powód zobowiązał się do zakupu mediów na potrzeby kampanii informacyjno-promocyjnej dot. Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa (...) na lata 2007-2013. Elementem zleconej kampanii było m.in. wykonanie reklamy zewnętrznej na czterech szynobusach. Powyższe zostało przez powoda w całości zlecone do wykonania I. P. i A. Ż. prowadzącym przedsiębiorstwo (...) s.c., za wynagrodzeniem w wysokości 47.048,32 zł. Z kolei sam montaż i demontaż folii reklamowej na szynobusach I. P. i A. Ż. zleciły A. K.. Użyta folia miała standardowe właściwości i trwałość sięgającą 4 lat. Po zakończeniu wskazanego w umowie okresu kampanii, tj. w dniu 30.05.2010r. A. K. przystąpił do usuwania folii z nadrukiem reklam z szynobusów. W trakcie tych czynności dostrzeżono, iż folia odchodzi wraz z powłoką lakierniczą tzw. malaturą. Było to powodem wstrzymania prac demontażowych. Komisja przeprowadzająca odbiór końcowy całego projektu, zarekomendowała zatrzymanie kary umownej w wysokości 78.580,01 zł w związku z uszkodzeniem malatury szynobusów. W dniu 23.06.2010r. powód wystawił na rzecz pozwanego fakturę VAT, obejmującą pełne wynagrodzenie określone w umowie tj. kwotę 523.866,78 zł. Faktura została doręczona pozwanemu w dniu 8.07.2010r. i została przez niego opłacona do kwoty 445.286,77 zł. Pozostałą kwotę tj. 78.580,01 zł pozwany zatrzymał. Miała ona być opłacona po rozstrzygnięciu sporu dotyczącego przyczyn uszkodzenia szynobusów.

Dowód: oferta (k. 268-270); umowa nr (...) wraz z załącznikami (k. 17-21); umowa z dnia 20.04.2010r. (k. 31-32); oferta handlowa (k. 178-183); pismo z dnia 17.06.2010r. (k. 83-83v); protokół zdawczo-odbiorczy (k. 105-107); faktura nr (...) (k. 22-22v); pismo z dnia 19.07.2010r. (k. 23); korespondencja w sprawie (k. 24-27; 109-116);

Cztery szynobusy, których dotyczą uszkodzenia malatury zostały zakupione przez pozwanego w 2009r. od interwenienta ubocznego (...) S.A. (...) z siedzibą w B.. Ich poszycie jest wykonane z aluminium. Pozwany uzyskał informację, iż koszt odmalowania jednego pojazdu wynosi 45.570,00 zł netto.

Dowód: umowa z dnia 4.03.2009r. (k. 130-137); pismo z dnia 24.06.2010r. (k. 108);

W związku z przedmiotową kampanią, w zakresie obejmującym reklamy umieszczone na szynobusach, przed Sądem Rejonowym w Białymstoku Wydział VIII Gospodarczy pod sygn. akt VIII GC 7/11 toczyła się sprawa z powództwa interwenientek ubocznych I. P. i A. G. przeciwko powodowi, o zapłatę części wynagrodzenia za wykonanie reklamy na szynobusach. W sprawie tej wyrokiem z dnia 6.11.2011r. Sąd zasądził od powoda (...) Sp. z o.o. na rzecz interwenientek kwotę 11.000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23.06.2010r. oraz kwoty 550,00 zł i 2.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto Sąd zasądził na rzecz interwenienta ubocznego A. K. kwotę 1.519,00 zł i 2.417,00 zł tytułem kosztów interwencji, a także nakazał pobrać od powoda kwotę 463,81 zł tytułem wydatków w sprawie. Powyższy wyrok został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku Wydział VII Gospodarczy z dnia 21.10.2011r. Sąd odwoławczy zasądził na rzecz I. P., A. G. i A. K. łącznie kwotę 2.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję. Odsetki od roszczenia głównego wyniosły 477,97 zł. Następnie na skutek wezwania do zapłaty, pozwany uiścił pozostałą część wynagrodzenia należnego I. P. i A. G. wraz z odsetkami w wysokości 8.377,90 zł. W trakcie postępowania sądowego powód pokrył wynagrodzenie biegłego w kwocie 1.047,40 zł. Łącznie, koszty powstałe na skutek tego postępowania wyniosły dla powoda 20.211,08 zł.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego (k. 37v-46v); wyrok Sądu Okręgowego (k. 47v-55); potwierdzenia przelewów (k. 56-63; 65; 67); wezwania do zapłaty (k. 64; 66);

Pismem z dnia 5.03.2012r. powód skierował do Sądu Rejonowego w Białymstoku Wydział XI Cywilny wniosek o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej. Pismem z dnia 25.04.2016r. pozwany odmówił zwarcia ugody. Posiedzenie pojednawcze w tej sprawie odbyło się w dniu 30.04.2012r., jednak żadna ze stron nie była na nim obecna.

Dowód: wniosek (k. 28-29); odpowiedź na zawezwanie (k. 336-341); protokół posiedzenia pojednawczego (k. 30);

W toku sprawy niniejszej, w zakresie przyczyn uszkodzenia malatury w czterech oklejonych reklamą szynobusach, wypowiadali się świadkowie. Świadek A. T. (pracownik powoda) wskazała, iż szynobusy zostały udostępnione do oklejenia przez pozwanego, dlatego powód przyjął z góry, że nadają się one do oklejenia. Wcześniej wykonano próbne klejenie, które nie wykazało nieprawidłowości. Z kolei świadkowie K. B., I. Ł. i K. Z. (pracownice pozwanego) wskazywały na nieprawidłowości przy odklejaniu folii. Ich zdaniem użycie noża introligatorskiego spowodowało rysy na lakierze. Świadek I. W. (pracownik PESA w B.) wyjaśniła, iż w zakresie przyczepności poszczególnych warstw lakieru nie istnieją żadne wytyczne. PESA wykonuje badania przyczepności jedynie na życzenie klienta, ponieważ są to badania niszczące. W przedmiotowej sprawie pozwany nie wyrażał takiego życzenia. Zdaniem świadka pojazdy nadawały się do oklejenia folią reklamową. Pozwany nie zwracał się do PESA z zapytaniem, czy szynobusy mogą zostać oklejone folia reklamową. Powyższe depozycje potwierdził świadek P. G. (pracownik PESA w B.). Dodatkowo stwierdził on, iż nie wyraziłby zgody na oklejenie pojazdów bez uprzedniej naprawy ewentualnych uszkodzeń lakieru. Następnie w charakterze świadków przesłuchani zostali biegli sądowi, którzy w przeszłości sporządzali opinie sądowe i ekspertyzy w przedmiocie uszkodzeń powłokowi lakierniczej przedmiotowych szynobusów. Świadkowie S. H. i P. R. jednoznacznie wskazali, iż przyczyną uszkodzenia malatury była zła przyczepność powłoki lakierowej do podłoża. Twierdzili, iż prostolinijne rysy na malaturze nie są nacięciami od noża introligatorskiego, ale noszą cechy rys eksploatacyjnych. Natomiast A. P. twierdził, iż to warunki malatury winy wyznaczać jaki rodzaj folii zastosować. Nadto stanął na stanowisku, iż prostolinijne rysy na malaturze powstały na skutek przycinania folii.

Dowód: przesłuchanie świadków A. T. (k. 290-291); K. B. (k. 382-382v); I. Ł. (k. 382v); K. Z. (k. 382); I. W. (k. 425-431), P. G. (k. 449-455); A. P. (k. 487v); S. H. (k. 487v); P. R. (k. 488);

Przeprowadzone dowody z przesłuchania świadków w sposób oczywisty nie mogły mieć decydującego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Większość świadków nie miała bowiem wiedzy eksperckiej dotyczącej procesów chemicznych i zależności między malaturą pojazdów a folią przeznaczoną do oklejania tych pojazdów. Natomiast biegli sądowi, którzy w przeszłości sporządzali opinie sądowe i ekspertyzy nie byli całkowicie zgodni. W tym stanie rzeczy na okoliczność ustalenia przyczyn uszkodzenia powłoki lakierniczej szynobusów, w sprawie sporządzono dwie opinie instytutów badawczych.

Pierwsza opinia Instytutu (...) w W. nie była jednoznaczna odnośnie przyczyn uszkodzenia malatury. W podsumowaniu wskazano, iż zgromadzone dane nie pozwoliły na ustalenie, czy dominującą przyczyną uszkodzenia malatury szynobusów była niewłaściwa powłoka lakiernicza czy też oklejenie pojazdów folią reklamową. Ustalono natomiast, iż skład powłoki lakierniczej nie był zgodny ze składem powłoki certyfikowanej przez producenta. Nadto została ona wykonana na innym podłożu niż certyfikowana. Wskazano, że do oklejenia pojazdów doszło bez wiedzy o tym, czy dobór folii został przeprowadzony prawidłowo.

Wobec powyższego istniała konieczność dopuszczenia dowodu z opinii innego instytutu.

Opinia Instytutu (...) w K. zawierała wnioski stanowcze. Wskazano w niej, iż przedmiotowa powłoka lakiernicza cechuje się niską adhezją, która wynika z jej nieprawidłowego wykonania. Folia nie powinna być naklejana na nieprawidłowo polakierowaną powierzchnię. Poza tym można uznać, iż oklejanie i odrywanie folii przebiegało prawidłowo. Folie reklamowe o parametrach przyczepności, które nie spowodowałyby uszkodzeń powłoki lakierniczej przedmiotowych szynobusów nie są dostępne na rynku. Przy założeniu prawidłowego polakierowania i braku uszkodzeń, szynobusy mogłyby być oklejone praktycznie każdym rodzajem folii reklamowej. Zastosowana folia miała przyczepność średnią. Zdaniem biegłego wnikliwe oględziny powłoki lakierniczej winny doprowadzić do rezygnacji z oklejenia szynobusów folią.

W ocenie Sądu to opinia Instytutu (...) w K. winna stanowić podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, albowiem zawiera stanowcze i jednoznaczne wnioski oraz odpowiada na wszystkie okoliczności zadane tezą dowodową. Nadto biegły w sposób logiczny i klarowny odniósł się do zastrzeżeń stron w ustnej opinii uzupełniającej. W myśl wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24.08.1972r., sygn. II CR 222/72 jeżeli biegły później powołany w sprawie ustosunkował się w sposób wszechstronny, szczegółowy i przekonywujący do wcześniej wydanej odmiennej opinii przez innego biegłego, sąd może poprzestać na tej opinii i oprzeć na niej swoje rozstrzygnięcie. Jedynie w wypadku, gdy opinia jest niekompletna, niezupełna, niejasna, występują rozbieżności między opiniami biegłych, a materiał dowodowy nie daje podstawy do oparcia się wyłącznie na opinii jednego biegłego z reguły uzasadniają zażądanie dodatkowej opinii od tych samych lub innych biegłych. W tym stanie rzeczy Sąd nie widział potrzeby dopuszczania dowodu z opinii kolejnego biegłego.

Dowód: opinia Instytutu (...) (k. 573-577); opinia uzupełniająca Instytutu (...) (k. 651-653; 708-710v); opinia Instytutu (...) (k. 774-802); opinia uzupełniająca Instytutu (...) (k. 857-859v; 876-879); dokumentacja uzyskana od PESA w B. (k. 533-538; 542-560);

Na marginesie warto zwrócić uwagę na doniesienia medialne, które potwierdzają jedynie pośrednio istnienie problemów z trwałością powłoki lakierniczej pojazdów wyprodukowanych przez PESA w B..

Dowód: wydruk ze strony internetowej (k. 74);

Na łączną kwotę dochodzoną pozwem składała się kwota 78.580,01 zł w związku z zatrzymaną kara umowną oraz kwota 20.211,08 zł poniesionych kosztów procesu w sprawie sygn. akt VIII GC 7/11.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo główne zasługiwało na uwzględnienie w całości, natomiast powództwo wzajemne podlegało oddaleniu.

Zawartą przez strony umowę Sąd zakwalifikował jako umowę o dzieło. Przedmiotem świadczenia był bowiem konkretny efekt – kompleksowa organizacja kampanii medialnej, obejmująca wskazane w zamówieniu elementy. W myśl art. 627 k.c. przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

W pierwszej kolejności należało odnieść się do zarzutu przedawnienia roszczenia, sformułowanego przez interwenienta ubocznego (...) S.A. w B.. Zdaniem interwenienta złożony przez powoda wniosek o zawezwanie do próby ugodowej nie przerwał biegu terminu przedawnienia, albowiem powód nie stawił się na termin posiedzenia pojednawczego. Sąd nie podzielił tego stanowiska. W świetle art. 123 § 1 pkt. 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem bieg terminu przedawnienia przerywa już samo złożenie wniosku, a nie okoliczność stawienia się na termin posiedzenia pojednawczego. Istotny w tym względzie jest także fakt, iż pismem z dnia 25.04.2016r. pozwany odmówił zwarcia ugody. Wobec otrzymania tak jednoznacznego stanowiska pozwanego, nie sposób czynić powodowi zarzutu, że nie stawił się na posiedzenie pojednawcze w dniu 30.04.2012r.

Przechodząc do meritum sprawy, na wstępie należy przytoczyć treść
art. 471 k.c., na podstawie którego pozwany formułował swoją obronę w sprawie: dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Pozwany stanął na stanowisku, iż umowa nie została należycie wykonana przez powoda z uwagi na brak odpowiedniej analizy co do możliwości wyklejenia szynobusów folią reklamową, jak również wadliwy montażu i demontaż tej folii. W ocenie pozwanego, po jego stronie powstało roszczenie o zapłatę kary umownej na podstawie § 2 ust. 2 umowy, a także roszczenie o zapłatę odszkodowania na podstawie § 7 ust. 4 umowy.

Stanowiska pozwanego okazało się niezasadne. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż powód należycie wykonał swoje zobowiązanie. Treść opinii Instytutu (...) w K., którą Sąd przyjął jako podstawę rozstrzygnięcia, winna być odczytywana kompleksowo. Opinia biegłego stanowi dla Sądu jedynie źródło wiadomości specjalnych. To do Sądu – opierającego się na przepisach prawa i treści zawartej umowy – należy ostateczna ocena jakie obowiązki przyjęła na siebie strona i czy zostały one wykonane należycie.

Niewątpliwie, malatura szynobusów cechowała się zbyt niską przyczepnością. Wynika to zarówno z opinii obu Instytutów, jak też z zeznań przesłuchanych w charakterze świadków ekspertów. Pośrednio potwierdzają powyższe także doniesienia medialne, zgodnie z którymi w przeszłości występowały problemy z trwałością powłoki lakierniczej pojazdów wyprodukowanych przez PESA w B..

W tym stanie rzeczy rację należy przyznać powodowi, iż działania polegające na montażu i demontażu folii reklamowej jedynie ujawniły wady powłoki lakierniczej przedmiotowych szynobusów, a nie ją spowodowały. Na powyższy stan nie mogło mieć wpływu nawet zarysowanie malatury przy użyciu noża introligatorskiego.

Powód jest profesjonalistą w dziedzinie organizacji kampanii reklamowych, a zatem także w zakresie oklejania pojazdów foliami reklamowymi. Jak już wyżej wskazano, pozwany w toku procesu zarzucał powodowi brak odpowiedniej analizy, czy pojazdy mogą być oklejone folią reklamową. Zatem stanowisko pozwanego sprowadza się do wniosku, iż powód powinien był odmówić pokrycia folią przedmiotowych pojazdów. Takie działanie stanowiłoby jednak niewykonanie przez powoda zobowiązania umownego w zakresie oklejenia czterech szynobusów. Dlatego też w praktyce, ewentualna decyzja powoda o odmowie wykonania części umowy musiałaby być poprzedzona profesjonalną ekspertyzą. Biegły z Instytutu (...) wyjaśnił bowiem, że przy założeniu prawidłowego lakierowania oraz braku uszkodzeń powłoki lakierniczej, szynobus mógłby być oklejony praktycznie każdym rodzajem folii. Przy czym zastosowana przez powoda folia cechowała się jedynie średnią przyczepnością. Nie sposób wszakże wymagać od powoda, aby niejako w zastępstwie pozwanego, na swój koszt, zlecał tego typu ekspertyzę w celu sprawdzenia czy malatura została prawidłowo wykonana, a więc czy może zostać ofoliowana. Co istotne, zdaniem biegłego dobranie rodzaju folii do faktycznie zastosowanej przez PESA w B. powłoki lakierniczej byłoby trudne ze względu na brak dostępności takich folii na rynku. Przy czym użyty przez biegłego argument wskazuje na faktyczną niemożność jej doboru.

Powód zobowiązał się w § 3 umowy do świadczenia usług najwyższej jakości oraz posługiwania się przy wykonywaniu zobowiązania osobami posiadającymi odpowiednie kwalifikacje. Zobowiązanie to należy jednak interpretować w powiązaniu z branżą, w jakiej działa powód (art. 355 § 2 k.c.). Jak pokazało niniejsze postępowanie, dokonanie sprawdzenia przydatności powłoki lakierniczej do foliowania wymagałoby niewspółmiernie wielkiego wysiłku, czasu i kosztów. Nadto podążając za świadkami będącymi pracownikami PESA w B., badanie dające wymierny efekt musiałoby być „niszczące”. W konsekwencji, opierając się na zasadach doświadczenia życiowego nie sposób stawiać powodowi wymagania, aby nie dysponując możliwością wykonania profesjonalnej analizy, odmawiał montażu folii reklamowej na pojazdach powołując się jedynie na własne oględziny. Reklama na foliach jest zwykle stosowana na pojazdach komunikacji miejskiej i dalekobieżnej, a zatem na pojazdach intensywnie użytkowanych. Tego typu pojazdy siłą rzeczy posiadają pewne eksploatacyjne uszkodzenia. Zlecając ich oklejenie folią reklamową, właściciel powinien sam upewnić się czy oddane do oklejenia pojazdy nadają się do tego celu, ewentualnie musi liczyć się z możliwością wystąpienia pewnych uszkodzeń. Tymczasem pracownicy PESA zeznali, iż pozwany nie zwracał się do nich z zapytaniem, czy szynobusy mogą zostać oklejone. Jednocześnie świadek P. G. wskazał, iż inne podmioty często zwracają się do PESA w B. z takimi zapytaniami. Świadek osobiście nie wyraziłby zgody na oklejanie przedmiotowych pojazdów foliami reklamowymi aż do czasu upływu terminu gwarancji.

Podsumowując, zdaniem Sądu powód prawidłowo wykonał swoje zobowiązanie, albowiem to nie jego działania lub zaniechania doprowadziły do powstania szkody po stronie pozwanego. W tym stanie rzeczy powództwo o zasądzenie pozostałego wynagrodzenia wynikającego z faktury VAT z dnia 23.06.2010r. należało uznać za uzasadnione na podstawie art. 627 k.c. w zw. z
art. 353¹k.c.

Ponadto powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 20.211,08 zł, poniesionej w związku z przegranym procesem sądowym wytoczonym w 2011r. przez interwenientki uboczne I. P. i A. G.. Sąd przyznał rację powodowi, iż koszty te stanowią jego szkodę majątkową pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym z zatrzymaniem części wynagrodzenia przez pozwanego (art. 361 § 1 k.c.). Zdaniem pozwanego powód na własne ryzyko odmówił zapłaty, a potem sformułował stanowisko procesowe o oddalenie powództwa. Stanowisko pozwanego w tym zakresie należy uznać za niekonsekwentne. Nie sposób bowiem z jednej strony twierdzić, iż folia reklamowa została dobrana i położona nieprawidłowo – co obciążało I. P. i A. G. – a z drugiej, że powód nie powinien zważać na takie stanowisko pozwanego i wypłacić ww. osobom pełne wynagrodzenie. Ustalenie przyczyn uszkodzenia malatury było niezwykle skomplikowane. Niemniej jednak, gdyby pozwany nie wstrzymał wypłaty wynagrodzenia w zakresie kwoty 78.580,01 zł powołując się wskazane nieprawidłowości, powód niewątpliwie wypłaciłby I. P. i A. G. pełne wynagrodzenie.

Następnie Sąd nie podzielił argumentu pozwanego, iż powództwo w zakresie kwoty 20.211,08 zł, winno zostać oddalone także z tego powodu, iż odsetki od kwoty 75.580,01 zł żądane od dnia 23.07.2010r. do dnia zapłaty przewyższają kwotę żądania naprawienia szkody tj. 20.2100,08 zł. Pozwany posiłkował się przy tym treścią wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8.12.2006r. sygn. akt V CSK 350/06, zgodnie z którym przepis art. 481 § 3 k.c. należy rozumieć w ten sposób, że przyznaje on wierzycielowi prawo do odszkodowania nie obok roszczenia o odsetki, ale odszkodowanie przysługuje mu tylko ponad to co uzyskał z tytułu odsetek (LEX 610103). Sąd orzekający nie przychylił się do tego poglądu. Zakres obowiązku naprawienia szkody określony został w art. 361 § 2 k.c. Obejmuje on nie tylko straty, które poszkodowany poniósł, ale także korzyści, które mogłyby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Brak jest podstaw ograniczenia tego zakresu na podstawie art. 481 k.c. Odsetki za opóźnienie mają bowiem na celu zdyscyplinowanie dłużnika do spełnienia zobowiązania w określonym terminie, jak również stanowią swoistą sankcję za brak dokonania świadczenia w terminie. Nie stanowią więc odszkodowania sensu strico. Na marginesie Sąd wskazuje, iż drugi z wyroków, na który powoływał się pozwany, a mianowicie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.06.2001r. sygn. akt IV CKN 119/2001 wskazuje, iż cytowany pogląd co do ograniczonego obowiązku odszkodowawczego jest wadliwy.

Tym samym, na podstawie art. 471 k.c. Sąd uznał za uzasadnione żądanie także w zakresie kwoty 20.211,08 zł.

Wobec ustalenia, iż to nie powód jest odpowiedzialny za stan malatury szynobusów, powództwo wzajemne o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kwoty stanowiącej różnicę kosztów malowania poszycia zewnętrznego 4 szynobusów oraz zatrzymanej kary umownej tytułem odszkodowania okazało się bezzasadne.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Datę początkową liczenia odsetek od kwoty 78.580,01 zł Sąd przyjął wraz z upływem 14 dniowego terminu na zapłatę wynagrodzenia określonego w § 6 ust. 3 umowy
tj. z dniem 23.07.2010r. Faktura została bowiem doręczona pozwanemu w dniu 8.07.2010r. (k. 22v). Natomiast za datę początkową liczenia odsetek od kwoty 20.211,08 zł przyjęto dzień następujący po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, wobec braku wcześniejszego wezwania do zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. tj. na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu.

Na koszty procesu złożyły się w szczególności: opłata od pozwu – 4.940,00 zł, opłata od pozwu wzajemnego – 7.282,00 zł, opłata od interwencji A. G. – 988,00 zł, opłata od interwencji I. P. – 1.457,00 zł, opłata od interwencji A. K. – 1.457,00 zł, opłata od interwencji PESA w B. – 988,00 zł, wynagrodzenie Instytutu (...) - 3.677,70 zł, wynagrodzenie Instytutu (...) – 7.195,50 zł oraz koszty zastępstwa procesowego stron.

Powód wygrał w całości zarówno powództwo główne, jak i wzajemne. Z tego względu Sąd na podstawie art. 83 u.k.s.c. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 6.873,20 zł tytułem nieuiszczonych w sprawie wydatków. Nadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.557,00 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów procesu.

W związku z oddaleniem powództwa wzajemnego w całości, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty zastępstwa procesowego w wysokości odpowiadającej wartości przedmiotu sporu powództwa wzajemnego.

Na podstawie art. 107 k.p.c. zasądzono także koszty interwencji na rzecz I. P., A. K. i A. G., albowiem aktywnie uczestniczyli oni w wyjaśnieniu okoliczności sprawy i odpierali argumenty pozwanego w szczególności w zakresie powództwa wzajemnego.

Przewodniczący:	SSO Małgorzata Korol

Protokolant:	Małgorzata Gromotowicz

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE