UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2017 do tut. Sądu wpłynął pozew, w którym (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w C. wniosła o zasądzenie od pozwanej A. P. kwoty 1350 euro odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 7 września 2016 roku do dnia zapłaty, a nadto kosztów postępowania. W uzasadnieniu powódka podała, iż dochodzona należność wynika ze zlecenia transportowego na trasie z siedziby powoda do U. w (...), które powódka wykonała i nie otrzymała umówionej należności.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 18 września 2017 roku tut. Sąd uwzględnił żądanie pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu. W zakresie ww. zlecenia podniosła zarzut przedawnienia oraz nieistnienia zobowiązania z uwagi na umorzenie wzajemnych wierzytelności na skutek skutecznego potrącenia przed procesem, a z ostrożności dodatkowo podniosła zarzut potrącenia wierzytelności powoda kwotą 5991,30 zł. W uzasadnieniu wskazała, że powódka dostarczyła towar z opóźnieniem co skutkowało odmową zapłaty przez zleceniodawcę S. A. za usługę. S. A. wystawił notę obciążeniową na kwotę 5991,30 zł która to kwota został potrącona z rozliczeniem po0wódki

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 lipca 2016 roku pozwana wystawiła powódce, a powódka je przyjęła, zlecenie nr (...) transportu towaru – 2 paczki o wymiarach 280x140x161 cm i o wadze 1000 kg. Załadunek miał nastąpić w dniu 5 lipca 2016 r. w siedzibie powódki, a rozładunek w dniu 8 lipca 2016 r. do godziny 14.00 w R. R. M. AS w U. w (...). Fracht został ustalony na kwotę 1350 euro w 60-dniowym terminem płatnosci. Zlecenie było efektem innego zlecenia transportowego, które pozwana otrzymała w dniu 1 lipca 2017 roku od S. A. w A. na transport z V. we W. właśnie do R. R. M. AS w U. w (...), gdzie datę załadunku określono na n 4 lipca 2016 r. w gazonach od 8.00 do 12.00, a rozładunku na 8 lipca 2016 roku w grodziach od 8.00 do 14.00.

Towar został załadowany w dniu 4 lipca we W. w dniu 5 lipca miał być przeładowany w siedzibie powódki. Powódka jednak dostarczyła towar na miejsce rozładunku dopiero w dniu 13 lipca 2016 r..

Mimo to, już w dniu 8 lipca 2016 r. powódka wystawiła pozwanej fakturę FS (...) za wykonaną usługę na 5991,30 zł – jako równowartość 1350 euro, która dostarczyła pozwanej w dniu 28 lipca 2016 r.

W dniu 18 lipca 2016 roku (...) SA wystawił pozwanej fakturę na kwotę 5000 euro w związku z 5 dniowym opóźnieniem w dostawie towaru i koniecznością zatrudnienia 4 ludzi przez dodatkowe 5 dni – po 250 euro dziennie. W dniu 25 lipca 2016 roku pozwana zwróciła się do powódki z reklamacją, wskazując na utratę kluczowego klienta w związku z opóźnieniem dostawy. Wskazała na okoliczność podania jej przez powódkę nieprawdy o rozładunku w dniu 9 lipca 2016 roku, podczas gdy odprawa odbyła się w dniu 11 lipca 2016 roku, a dostawa w dniu 13 lipca 2016 r.. Reklamacja został nadana pocztą w dniu 26 lipca 2016 roku i dostarczona powódce w dniu 28 lipca 2016 roku.

W dniu 29 lipca 2016 roku pozwana wystawiła (...) SA fakturą za usługę transportowa na trasie z W. (4 lipca 2016 r.) do (...) (13 lipca 2016 r.). Mailem z dnia 23 listopada m2016 roku (...) SA poinformował pozwaną że nie zapłaci za ten przewóz – określając sposób jego wykonania wulgarnym słowem, a pozwana ma z kolei nie płacić powódce. W dniu 23 maja 2017 roku pozwana wystawiła powódce notę obciążeniową nr (...) na kwotę 5991,30 zł wskazując, że dotyczy ona reklamacji do zlecenia (...) i opóźnienia w dostawie, za co jej klient odmówił płatności za usługę transportową. Jednocześnie złożyła oświadczenie o kompensacie należności z noty 40/2017 z należnością z faktury (...).

Pismem z dnia 28 sierpnia 2017 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 1350 euro. Pismem z dnia 31 sierpnia 2017 roku powódka odesłała pozwanej reklamację do zlecenie nr (...) jako bezzasadną oraz notę obciążeniową nr (...) wraz z kompensatą nie akceptując ich. W dniu 31 sierpnia 2017 r. powódka wystawiła tez fakturę korygującą nr 6/08/2017 do faktury (...) a polegającą na zastąpieniu kwoty 5991,30 zł kwotą 1350 euro

przez powódkę odebrany w dnbiu 11

27m³ mebli z miejscowości L. w Polsce do trzech niemieckich miejscowości E., O. i W.. Załadunek miał mieć miejsce w dniu 31 stycznia 2017 roku między 8 a 13, a rozładunek w dniu 1 lutego 2017 r. w E. między 10.00 a 10.45, w O. między 12.00 a 12.15 i w W. o 15.00. Strony umówiły fracht na kwotę 340 zł euro, płatną dla stałych przewoźników w terminie 60 dni od dostarczenia faktury wraz kompletem prawidłowych dokumentów. Powód wykonała usługe zgodnie ze zleceniem i w dniu 17 lutego 2017 roku wystawiła pozwanej fakturę na kwotę 1811,14 zł, wyliczona jako iloczyn 340 euro wg kursu 4,3308 zł za euro. Termin płatności ustalony został na 60 dni – tj. do 18 kwietnia 2017 roku

Dowód:

-: zlecenie transportowe k. 12 – 13,
-: list przewozowy k 14,
-: faktura k. 15,
-: dowód potwierdzenia odbioru k. 16 – 17,
-: noty obciążeniowej k. 18,
-: kompensata k. 18 v,
-: pismo z 31.08.2017 roku k. 19,
-: faktura korygująca k. 20,
-: dowód nadania k. 21,
-: wezwanie do zapłaty k. 26,
-: dowód nadania k. 27,
-: zlecenia k. 40 – 41,
-: faktura k. 42,
-: reklamacja k. 43,
-: śledzenie przesyłek k. 44,
-: faktura k. 45,
-: śledzenie przesyłki k. 46,
-: wiadomość elektroniczna k. 47

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest nieuzasadnione.

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt dowodów z dokumentów, z których żadne nie były kwestionowane. Sąd oddalił wniosek przesłuchanie świadka G. B., ponieważ okoliczność braku zapłaty przez (...) SA pozwanej nie została zakwestionowała przez powódkę, wynika ona też z maila na k. 47, a nadto dowód ten był spóźniony (art. 207 § 6 k.p.c.).

Bezspornie pozwana wystawiła powódce zlecenie w transporcie międzynarodowym i powódka zlecenie wykonała, ale z opóźnieniem wynoszącym 5 dni. Z zlecenia jasno wynika termin rozładunku 8 lipca 2016 r. do godziny 14.00, a powódka towar dostarczyła dopiero w dniu 13 lipca 2016 r. – co wynika z listu przewozowego. W dniu 25 lipca 2016 roku pozwana sporządziła reklamacja na piśmie, którą nadała powódce dnia następnego i powódka otrzymała ją w dniu 28 lipca (...). (k. 43-44). Pozwana w związku z opóźnieniem nie otrzymała zapłaty od swojego zleceniodawcy za przewóz – użył on w mailu wulgarnego określania „fucked up” określające daleko idące niezadowolenie ze sposobu wykonania transportu przez powódkę.

Zasady zawierania umów przewozu oraz obowiązki i uprawnienia stron reguluje konwencja z dnia 19 maja 1956r o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) – Dz. U. z 1962 Nr 49 poz.238, a dopiero w dalszej kolejności ustawa z dnia 15 listopada 1984r – Prawo przewozowe (t.j. Dz.U. z 2000 Nr 50 poz. 601 ze zm.), a także Kodeks cywilny. Zgodnie z umową przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy (art. 774 k.c.).

Zgodnie z art. 23 ust. 5 Konwencji CMR W razie opóźnienia dostawy, jeżeli osoba uprawniona udowodni, że wynikła stąd dla niej szkoda, przewoźnik obowiązany jest zapłacić odszkodowanie, które nie może przewyższyć kwoty przewoźnego. Pozwana prawidłowo przeprowadziła procedurę reklamacyjną, ponieważ zgodnie z art. 30 ust 3 Konwencji CMR Opóźnienie dostawy może stanowić podstawę do odszkodowania tylko wówczas, gdy zastrzeżenie zostało skierowane na piśmie w terminie 21 dni od dnia postawienia towaru do dyspozycji odbiorcy. Towar został odbiorcy postawiony do dyspozycji w dniu 13 lipca 2016 r. ,a reklamację na piśmie pozwana nadała powódce w dniu 26 lipca 2016 r.. Co do zasady powódka jest więc obowiązana zapłacić odszkodowanie za opóźnienie. Konwencja CMR nie definiuje pojęcia szkody, tak samo brak takiej definicji w ustawie prawo przewozowe. Oznacza to że jej rozumienie ustalać należy na podstawie kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 361 §§ 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Brak zapłaty pozwanej przez jej zleceniodawcę S. A.., w związku z opóźnieniem w dostawie, którego dopuściła się powódka jest szkodą pozostającą w adekwatnym związku przczynowo-skutkowym z działaniem powódki. Na skutek opóźnienia powódki pozwana nie otrzymała od swojego zleceniodawcy kwoty 3800 euro i jest to realny uszczerbek w jej majątku. Nie podziela tym samym Sąd Rejonowy argumentacji zaprezentowanej przez powódkę w piśmie z 6 grudnia 2017 roku. Pozwana zatem wykazała istnienie i wysokość szkody. Wysokość ta limitowana jest wysokością kwoty przewoźnego czyli 1350 euro. Powódka pierwotnie wystawiła pozwanej fakturę na równowartość w złotych – tj. 5991,30 zł, dlatego pozwana przy nocie obciążeniowej operowała właśnie taką kwotą, która jest niższa od kwoty 3800 euro. Zgodnie z art. 498 §§ 1 i 2 k.c. Gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Tak tez w niniejszej sprawie pozwana złożyła oświadczenie powódce (art. 499 k.c.) i skutkiem tego oświadczenia było wzajemne umorzenie należności z tytułu faktury wystawionej przez powódkę pozwanej oraz z tytułu noty obciążeniowej wystawionej przez pozwaną powódce.

Dlatego też zdaniem Sądu Rejonowego powództwo jest nieuzasadnione i podlega oddaleniu.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zawarte w pkt II wyroku, znajduje podstawę prawną w normie zawartej w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z normą zawartą w art. 98 § 1 k.p.c., która stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Koszty poniesione przez pozwaną to: opłata od pozwu w kwocie 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w kwocie 1800 zł zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE