UZASADNIENIE

J. T. , reprezentowany przez pełnomocnika, złożył w dniu 1 sierpnia 2017 r. odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 czerwca 2017 r.
znak:(...) na podstawie której odmówiono mu prawa do emerytury. Odwołujący zaskarżył powyższą decyzję w całości i wniósł o przyznanie mu prawa
do emerytury przy obniżonym wieku z tytułu pracy w szczególnych warunkach od dnia
13 czerwca 2017 r.

W uzasadnieniu pełnomocnik odwołującego wskazała, że organ rentowy nie uwzględnił okresów pracy odwołującego od 9 września 1980 r. do 28 lutego 1983 r.,
od 15 sierpnia 1983 r. do 31 sierpnia 1988 r. oraz od 12 września 1988 r. do 31 grudnia
1994 r. jako okresów pracy w warunkach szkodliwych, trakcie których J. T. pracował w charakterze lakiernika samochodowego ze względu na brak w dokumentacji zgromadzonej w ZUS dotyczącej podlegania przez zakład pracy pod rozporządzenie Rady Ministrów
lub zarządzenie odpowiedniego Ministra oraz braki formalne przedstawionych zaświadczeń
i świadectw pracy. W ocenie pełnomocnik odwołujący przez cały sporny okres stale
i w pełnym wymiarze wykonywał prace wymienione w załączniku do rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze pod poz. 17 – lakierowanie ręczne lub natryskowe – nie zhermetyzowane, a także punkt 16 poz. 2 załącznika do zarządzenia
nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 r. w sprawie pracy w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, na których wykonywane są prace
w warunkach szczególnych, uprawniające do wcześniejszego przejścia emeryturę, co wynika z relacji świadków wskazanych w treści odwołania (odwołanie k. 2-8 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 10 sierpnia 2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania J. T.
na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy powołał się na treść art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazując, że odwołujący nie spełnia warunków wymaganych dla uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury, gdyż nie udowodnił posiadania 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych (odpowiedź
na odwołanie k. 19 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący J. T., urodzony w dniu (...), posiada ustalony kapitał początkowy na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W.
z dnia 14 listopada 2008 r. znak: (...) (akta rentowe tom I). Odwołujący ubiegał się o wcześniejszą emeryturę w 2015 roku, wówczas ww. organ rentowy odmówił przyznania mu prawa do tego świadczenia na podstawie decyzji z 10 lipca 2015 r. znak: (...) stwierdzając, że na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego oraz 15 lat pracy w warunkach szczególnych
(akta rentowe tom III).

W dniu 13 czerwca 2017 r. odwołujący J. T., urodzony w dniu (...)
(...)., złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziale w W. wniosek
o emeryturę. We wniosku odwołujący wskazał, że jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i wnosi o przekazanie za pośrednictwem ZUS środków zgromadzonych
na rachunku ww. Funduszu na dochody budżetu państwa. Po rozpoznaniu wniosku organ rentowy wydał w dniu 21 czerwca 2017 r. decyzję znak: (...) na podstawie której odmówił przyznania mu prawa do wcześniejszej emerytury ze względu
na nieudokumentowanie 15 lat pracy w szczególnych warunkach na dzień 1 stycznia 1999 r. (wniosek o emeryturę z załącznikami k. 1-12 a.r., decyzja ZUS z 21.06.2017 r. k. 14 a.r.
tom IV).

W toku postępowania Sąd ustalił, że w okresie od 8 czerwca 1980 r. do lutego 1983 r. J. T. był zgłoszony do ubezpieczenia społecznego z tytułu zatrudnienia w zakładzie (...) z siedzibą w M.
w charakterze ucznia (kopia legitymacji ubezpieczeniowej k. 13-17 a.s., zaświadczenie ZUS
o zgłoszeniu do ubezpieczeń k. 27 a.r. tom II). W dniu 25 kwietnia 1983 r. J. T. złożył egzamin czeladniczy i uzyskał tytuł czeladnika w rzemiośle lakiernictwa pojazdowego (uwierzytelniona kopia świadectwa czeladniczego k. 39 a.s.).

W okresie od 15 sierpnia 1983 r. do 31 grudnia 1994 r. J. T. był zatrudniony
w zakładzie (...) w S. na stanowisku lakiernika samochodowego. Jako lakiernik odwołujący wykonywał lakierowanie zabezpieczające
i antykorozyjne. Praca odbywała się na hali, w godzinach od 7:00 do 16:00, oprócz lakierników pracowali również blacharze samochodowi, którzy dokonywali obróbki elementów. Na hali panowały szkodliwe warunki, unosił się pył, opary, kurz. W zakładzie stosowano rozpuszczalniki, substancje nitrowe i szpachle epoksydowe. Odwołujący stale
i w pełnym wymiarze czasu wykonywał obowiązki lakiernika samochodowego,
nie wykonywał innej pracy (kopia legitymacji ubezpieczeniowej k. 13-17 a.s., zeznania świadków: A. S. k. 40-41 a.s., S. S. k. 41-42 a.s., A. D. k. 42 a.s.).

W trakcie zatrudnienia odwołujący był nieobecny w pracy z następujących przyczyn:

- choroba – od 18 do 22 lutego 1988 r., od 15 do 20 marca 1989 r., od 9 do 14 grudnia 1991 r., od 22 do 28 stycznia 1994 r., od 21 do 31 października 1994 r. oraz od 2 do
10 listopada 1994 r.,

- urlop bezpłatny – 11 dni we wrześniu 1988 r.,

- opieka – od 17 sierpnia 1989 r. do 8 września 1989 r.

(zaświadczenie ZUS o zgłoszeniu do ubezpieczeń k. 13 a.r., uwierzytelniona kopia legitymacji ubezpieczeniowej k. 51-62 a.r. tom I).

Na przełomie grudnia 1994 roku i stycznia 1995 roku zakład został przejęty przez S. K., wspólnika Z. P., który zmienił nazwę firmy na
(...) Zakład (...) w S.. W związku z powyższą zmianą odwołujący podpisał w dniu 2 stycznia 1995 r. nową umowę o pracę, zgodnie z którą został zatrudniony na dotychczasowym stanowisku lakiernika samochodowego, w pełnym wymiarze czasu pracy oraz za wynagrodzeniem 1.200 zł brutto miesięcznie. Odwołujący wykonywał takie same obowiązki jak dotychczas, a jego zatrudnienie w (...) trwało do 31 października 2013 r. (kopia legitymacji ubezpieczeniowej k. 13-17 a.s., zeznania świadków: A. S. k. 40-41 a.s., S. S. k. 41-42 a.s., A. D. k. 42 a.s., umowa o pracę k. 7 a.r.).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy M. M. na okoliczność, czy praca odwołującego w spornym okresie zatrudnienia była wykonywana w szczególnych warunkach (k. 43 a.s.). W ocenie biegłej sądowej pracę odwołującego wykonywaną w okresie
od 15 sierpnia 1983 r. do 31 grudnia 1998 r. można ocenić jako pracę spełniającą wymogi pra wykonywanych w warunkach szczególnych zgodnie z poz. 17 Dział XIV Wykazu A rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach – lakierowanie ręczne lub natryskowe – nie zhermetyzowane (opinia biegłej sądowej ds. bhp k. 46-53 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, obejmujący dowody z dokumentów, zeznań świadków oraz opinię biegłej sądowej z zakresu bhp. Sąd dał wiarę zebranym w sprawie dowodom w całości – treść poszczególnych, wymienionych wyżej co do kart dowodów nie budziła zastrzeżeń co do ich autentyczności i wiarygodności, nie była również kwestionowana przez strony postępowania. W szczególności Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, którzy pracowali z odwołującym w tym samym zakładzie pracy i mieli wiedzę o specyfice jego pracy, wykonywanych przez niego czynnościach oraz panujących w zakładzie warunków. Dodatkowo Sąd pomocniczo oparł się na kopii legitymacji ubezpieczeniowej odwołującego w takim zakresie, w jakim potwierdzała ona informacje płynące z innych zebranych w sprawie dowodów.

Ponadto Sąd podzielił wnioski opinii biegłej sądowej co do kwalifikacji pracy odwołującego. Opinia została sporządzona w oparciu o zebrane w sprawie dowody osobowe
i dokumentację, była kompleksowa, rzetelna, a biegła sformułowała swoje wnioski w sposób zrozumiały i jednoznaczny. Opinia biegłej nie była kwestionowana przez strony postępowania, w szczególności przez organ rentowy.

W tych okolicznościach Sąd uznał zebrany materiał dowodowy za wystarczający
do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. T. było zasadne.

Spór w niniejszej sprawie dotyczył prawa odwołującego do wcześniejszej emerytury
z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Warunki przyznania tego świadczenia zostały określone w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1383). Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 tej ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku
65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (co najmniej 25 lat
dla mężczyzn).

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia
do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Praca w warunkach szczególnych to praca, w której pracownik w sposób znaczny jest narażony na niekorzystne dla zdrowia czynniki. Jako przykłady takiej pracy można wymienić: pracę w narażeniu na hałas przekraczający dozwolone normy, w zapyleniu, w oparach chemicznych, w wysokich temperaturach lub zmiennych warunkach atmosferycznych.
Wykaz prac zaliczanych do prac w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze zamieszczony został w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku
w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Na wykazach prac zawartych we wskazanym rozporządzeniu, nie kończą się jednak ograniczenia dotyczące uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia). Dodatkowo, zgodnie z treścią powołanego rozporządzenia, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1) posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi
i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2) wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3) osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia) oraz

4) być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że J. T. spełnia część przesłanek koniecznych do uzyskania wcześniejszego świadczenia emerytalnego. Posiada on bowiem wymagany powyższymi przepisami wiek emerytalny, 25-letni okres składkowy
i nieskładkowy, a ponadto we wniosku o emeryturę wniósł o przekazanie środków zgromadzonych w OFE na dochody budżetu państwa. Kwestie sporne dotyczyły spełnienia przez odwołującego przesłanki 15-letniego stażu pracy w szczególnych warunkach, która to okoliczność stanowiła podstawę wydania przez organ rentowy skarżonej decyzji.
Organ rentowy wskazał, że odwołujący nie udokumentował stażu pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 15 lat, wskazując, że przedłożona do akt rentowych dokumentacja nie potwierdza wykonywania przez niego tego rodzaju pracy. Z tym stanowiskiem nie zgodził się odwołujący, który wniósł o zaliczenie na poczet stażu pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia wskazanych w treści odwołania.

Okresy pracy określone w ust. 1 § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę
w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1997 r.,
II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 r., II UKN 598/00).
W orzecznictwie podkreśla się, że przy ustalaniu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym złożenie dowodu w postaci świadectwa pracy może być kwestionowane,
co na podstawie art. 6 k.c. pociąga za sobą obarczenie ciężarem dowodu strony,
która zaprzecza okolicznościom wynikającym ze świadectwa pracy. Należy bowiem ustalić, jakie prace ubezpieczony rzeczywiście wykonywał, bowiem ta okoliczność, nie zaś nazwa zajmowanego stanowiska, przesądza o ewentualnym istnieniu przesłanek dla przyznania dochodzonego świadczenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2004 r.,
II UK 337/03). Tym samym brak świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie świadczy o tym, że ubezpieczony faktycznie takiej pracy nie realizował. W postępowaniu przed sądem nie stosuje się bowiem ograniczeń dowodowych, jakie istnieją w postępowaniu administracyjnym przed organem rentowym. W orzecznictwie wielokrotnie wyrażano ugruntowany już pogląd, zgodnie z którym ze względu na powyższe okoliczność wykonywania pracy w szczególnych warunkach może być dowodzona wszelkimi środkami dowodowymi, przy czym sąd nie jest związany środkami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organem rentowym. W postępowaniu przed sądem odwoławczym dopuszczalne jest więc dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w sytuacji, gdy wnioskodawca nie jest w stanie wykazać tej okoliczności jedynie w oparciu o dokumenty (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., III UZP 6/84; z 21 września 1984 r., III UZP 48/84;
a także wyroki: Sądu Najwyższego z 8 kwietnia 1999 r. II UKN 619; Sądu Apelacyjnego
w Katowicach z 14 grudnia 2004 r. III AUa 2474/03; Sądu Okręgowego w Tarnowie
z 4 października 2013 r. IV U 1284/13).

Mając na względzie powyższe przedmiotem rozważań Sądu było ustalenie,
czy praca wykonywana przez odwołującego na przełomie lat 1980-1998 może być zakwalifikowana jako praca w szczególnych warunkach. Wobec faktu, że akta rentowy nie zawierały dokładnych informacji o spornych okresach zatrudnienia odwołującego,
ani też wystawionych przez pracodawcę świadectw wykonywania pracy w szczególnych warunkach, które spełniałyby wymogi formalne, jak również ze względu na utrudniony dostęp do dokumentacji osobowej odwołującego Sąd kierując się wytycznymi płynącymi
z powyższego, ugruntowanego stanowiska judykatury przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o zeznania świadków, dostępną dokumentację oraz opinię biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy i na tej podstawie zważył,
że na postawione wyżej pytanie przynajmniej w części należało odpowiedzieć twierdząco.

W pierwszej kolejności Sąd wskazuje, że nie było podstaw do uwzględnienia okresu zatrudnienia odwołującego w zakładzie (...)
z siedzibą wM.. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie potwierdza bowiem dokładnie okresu zatrudnienia odwołującego w powyższym okresie. Zakład Ubezpieczeń Społecznych uwzględnił ten okres mając do dyspozycji informacje
o zgłoszeniach odwołującego do ubezpieczenia oraz fakcie opłacenia przez pracodawcę składek za odwołującego w lutym 1983 r. Sąd nie miał jednak żadnych informacji odnośnie tego czym odwołujący wówczas się zajmował, jakie było jego stanowisko, zakres obowiązków czy też specyfika pracy. Poczynione w toku procesu ustalenia prowadzą
do wniosku, że odwołujący w tym czasie był zatrudniony w charakterze ucznia i przyuczał się do zawodu lakiernika, co znajduje potwierdzenie w informacjach ZUS, a także w świadectwie czeladniczym, którego uwierzytelniona kopia została przedłożona przez pełnomocnika odwołującego na rozprawie w dniu 17 listopada 2017 r. i z której wynika, że uzyskał tytuł czeladniczy w rzemiośle lakiernictwa pojazdowego po pomyślnie zdanym egzaminie z dniem 25 kwietnia 1983 r. W ocenie Sądu nawet gdyby przyjąć, że odwołujący w tym czasie wykonywał prace lakiernika samochodowego zgodnie z ww. pozycją Wykazu A, to nie było żadnych podstaw do stwierdzenia, ze praca ta odbywała się stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W konsekwencji zdaniem Sądu powyższy okres nie podlegał uwzględnieniu na poczet stażu w warunkach szczególnych.

Niezależnie od powyższego Sąd uznał, że pozostałe, sporne okresy zatrudnienia odwołującego mogły zostać uznane za okresy wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Z poczynionych przez Sąd ustaleń wynika, że w okresie od 15 sierpnia 1983 r.
do 31 grudnia 1994 r. J. T. był zatrudniony w zakładzie (...) w S., zaś w okresie od 2 stycznia 1995 r. do 31 października 2013 r. pracował w (...) Zakład (...) w S.. Powyższe firmy stanowiły w istocie jeden zakład pracy, który uległ przekształceniu
w związku z przejściem własności zakładu na drugiego ze wspólników, co miało miejsce
na przełomie lat 1994-1995. Przez cały powyższy okres odwołujący był zatrudniony
na stanowisku lakiernika samochodowego, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał lakierowanie zabezpieczające i antykorozyjne. W trakcie pracy odwołującemu towarzyszyły szkodliwe warunki, takie jak pyły z obróbki i opary chemikaliów. Okoliczności te znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków, którzy pracowali z odwołującym
w spornych okresach zatrudnienia i którzy wskazywali, czym odwołujący się zajmował
i na czym jego praca polegała. Dodatkowo Sąd miał na względzie opinię biegłej sądowej
z zakresu bhp, która oceniła charakter pracy odwołującego i w sposób szczegółowy przedstawiła specyfikę stanowiska lakiernika samochodowego, stwierdzając, że wykonywana przez odwołującego praca odpowiada rodzajowi pracy określonemu w poz. 17 Dział XIV Wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r.
Z uwagi na rzetelność sporządzonej opinii oraz brak zastrzeżeń stron co do stanowiska biegłej Sąd podzielił powyższy wniosek w całości, a uwzględniając powyższe, dokonane w sprawie ustalenia stanu faktycznego uznał, że powyższy okres zatrudnienia podlega zaliczeniu
na poczet stażu odwołującego w szczególnych warunkach.

Zgodnie z treścią art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej przy ustalaniu prawa
do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych konieczne jest,
aby 15-letni staż pracy w warunkach szczególnych, jakim wnioskodawca musi się legitymować, przypadał na okres przed wejściem w życie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a więc przed dniem 1 stycznia 1999 r. Zgodnie
z opinią biegłej sądowej w przypadku odwołującego za okres pracy w szczególnych warunkach należy przyjąć okresy jego pracy w zakładach (...) w S. oraz (...) Zakład (...) od 15 sierpnia 1983 r. do 31 grudnia 1998 r. Z przedstawionego przez organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 1 lutego 2018 r. hipotetycznego wyliczenia stażu w warunkach szczególnych (k. 64-66 a.s.) wynika, że zaliczenie powyższego okresu na poczet stażu tego rodzaju pracy – po odliczeniu okresów nieskładkowych oraz dni, w których odwołujący przebywał na urlopie bezpłatnym – prowadzi do stwierdzenia, że łączny staż pracy odwołującego w szczególnych warunkach wynosi 15 lat, 1 miesiąc i 16 dni. Tym samym
w wyniku przeprowadzonego przez Sąd postępowania dowodowego należało stwierdzić,
że J. T. spełnia sporny warunek konieczny do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury. W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał odwołanie J. T. za zasadne
i na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. rozstrzygnął o istocie sprawy i dokonał stosownej zmiany skarżonej decyzji, o czym orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c., zasądzając na rzecz odwołującego od organu rentowego kwotę 180 zł ustaloną zgodnie
z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800).

SSO Zbigniew Szczuka

Zarządzenie: (...)

(...)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE