UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 czerwca 2016 roku Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił powództwo odstępując od obciążenia strony powodowej kosztami zastępstwa procesowego pozwanego.

Sąd I instancji ustalił w toku postępowania, że w dniu (...) córka powodów M. B. (1) zawarła z (...) w P. oraz (...) Bankiem (...) SA w P. – uczestnikami konsorcjum umowę nr (...) o kredyt preferencyjny na utworzenie lub urządzenie gospodarstwa rolnego przez osoby, które nie przekroczyły 40 roku życia. Umową tą bank udzielił kredytu na zakup nieruchomości rolnej zabudowanej kurnikami do tuczu brojlerów kurzych objętej księgą wieczystą nr (...) prowadzoną w Sądzie Rejonowym w Starogardzie Gdańskim, na uruchomienie pierwszego cyklu produkcji oraz koszty ogólne w kwocie 1 445 000,00 zł na okres od 20 kwietnia 2006 roku do 30 marca 2021 roku na zasadach i warunkach określonych w umowie. Zabezpieczeniem kredytu były hipoteki zwykłe oraz hipoteki kaucyjne na nieruchomościach w miejscowościach S., S. oraz w G. oraz dwa weksle in blanco wystawione przez M. B. (1) a poręczone przez jej męża W. B.. W tym samym dniu (...)w P. zawarł z (...) Bankiem (...) SA w P. Oddział w G. umowę szczegółową nr (...) w sprawie wspólnego kredytowania w ramach konsorcjum kredytu inwestycyjnego dla M. B. (1) udzielonego na urządzenie gospodarstwa rolnego w kwocie 1 445 000 zł na okres od 20 kwietnia 2006 do 30 marca 2021 r.

Sąd Okręgowy ustalił ponadto, że wyrokiem z dnia 29 listopada 2007 roku Sąd Okręgowy w Gdańsku rozwiązał przez rozwód związek małżeński zawarty między M. B. (1) a W. B.. W dniu 18 kwietnia 2008 roku W. B. i M. B. (2) zawarli umowę o podział majątku wspólnego zgodnie z którą własność nieruchomości położonej w S. , której zakup sfinansowano ze srodków uzyskanych z umowy o kredyt inwestycyjny z dnia 20 kwietnia 2006 roku przypadła wyłącznie M. B. (1), która zobowiązała się do spłaty kredytów zabezpieczonych hipotekami we własnym zakresie. W 2008 roku M. B. (1) darowała swoim rodzicom – powodom własność nieruchomości położonej w G. przy ulicy (...) na której ustanowione były hipoteki stanowiące zabezpieczenie udzielonego jej kredytu. Powodowie dążyli do sprzedaży nieruchomości i z tego względu pismem z dnia 5 grudnia 2008 roku S. K. zwrócił się do Banku Spółdzielczego w P. z prośbą o wystawienie oświadczenia o wykreśleniu hipotek na nieruchomości po całkowitej spłacie zadłużenia z tytułu umów kredytowych z dnia 20 kwietnia 2006 roku. Równolegle, w listopadzie 2008 roku pracownicy banku przeprowadzili kontrolę prawidłowości wykorzystania kredytu przez M. B. (1) . Wówczas okazało się, że działalność nie jest prowadzona zgodnie z ustalonymi warunkami. Stwierdzono, że działalność gospodarczą na nieruchomości w S. nie prowadzi sama kredytobiorczyni, jak wymagały tego wytyczne, lecz (...) spółka z o.o. w której M. B. (1) posiada jedynie 10 udziałów. Większość, bo 75 udziałów w spółce posiadała powódka J. K. , zaś 15 udziałów A. S..

Z dalszych ustaleń Sądu I instancji wynikało, że w związku z wynikami kontroli konsorcjum podjęło decyzję o wypowiedzeniu umowy kredytu córce powodów, również z tej przyczyny, że był to kredyt z dopłatami ze Skarbu Państwa- Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Z uwagi na to, że kredytodawca wnosił o niewypowiadanie tej umowy banki zgodziły się na zmianę kwalifikacji tego kredytu na kredyt komercyjny, przy czym warunkiem było ustanowienie dodatkowego zabezpieczenia poprzez przystąpienie do długu kredytowego rodziców M. B. (1) , to jest powodów J. i S. K.. W dniu 17 grudnia 2008 roku M. B. (1) zawarła z (...) w P. działającym w imieniu własnym oraz w imieniu i na rzecz (...) Banku (...) SA z siedzibą w P. aneks nr (...) do umowy z dnia 20 kwietnia 2006 roku dodając w § 6 umowy postanowienie, iż prawnym zabezpieczeniem kredytu będzie również przystąpienie do długu kredytowego rodziców kredytobiorcy S. i J. K.. W tym samym dniu powodowie zawarli ze swoją córką umowę o przystąpieniu do długu kredytowego. W treści umowy odwołano się do umowy kredytu inwestycyjnego z dnia 20 kwietnia 2006 roku i aneksu nr (...) z dnia 17 grudnia 2008 roku wskazując m.in. cel na jaki kredyt udzielono oraz kwotę kredytu w wysokości 1 445 000 zł. W § 2 umowy wskazano, że powodowie przystępują do długu w celu zabezpieczenia zwrotności kredytu i będą wobec banku odpowiadać jak kredytobiorca ( § 3 umowy) i solidarnie z kredytobiorcą ( § 4 umowy). Powodowie oświadczyli też, że poddają się dobrowolnie egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego co do wszelkich roszczeń wynikających z powołanej umowy kredytowej wraz z aneksem.

Sąd Okręgowy ustalił ponadto, że wobec nieuregulowania należności z umowy kredytu została ona wypowiedziana w lutym 2009 roku. W dniu 5 maja 2009 roku (...) Bank (...) wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) na łączną kwotę 1068 243,88 zł , która stanowiła wymagalne zadłużenie kredytobiorców M. B. (1) , S. K. oraz J. K.. Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2009 roku , w sprawie VII Co 1998/09 Sąd Rejonowy w Gdyni nadał wymienionemu tytułowi egzekucyjnemu klauzulę wykonalności.

Oceniając żądanie powodów w kontekście faktów ustalonych w toku postępowania Sąd I instancji uznał, że zarzuty powodów nie zasługują na uwzględnienie. Wbrew temu co twierdzą powodowie, w toku postępowania ustalono, że małżonkowie K. w dniu 17 grudnia 2008 roku zawarli z córką M. B. (1) umowę o przystąpieniu do długu kredytowego, na co pozwany bank wyraził zgodę i zawarł z kredytobiorcą aneks do umowy kredytowej. Potwierdza to treść samej umowy złożonej do akt w której strony odwołały się do umowy kredytu zawartego przez M. B. (1) w dniu 20 kwietnia 2006 roku , wskazały też wysokość kredytu oraz cel na jaki środki te miały być przeznaczone. Powodowie zaś oświadczyli, że w celu zabezpieczenia zwrotności wskazanego kredytu , przystępują do długu kredytowego. W § 3 dodatkowo wyjaśniono, że przystępujący do długu będą odpowiadać wobec banku jak kredytobiorca, zaś w § 4 doprecyzowano, że będzie to odpowiedzialność solidarna. Zdaniem Sądu Okręgowego sformułowania te nie mogą budzić żadnych wątpliwości, są jasne i jednoznaczne. Nie może być więc mowy o tym, by powodowie nie zrozumieli ich znaczenia. Pod umową znajdują się podpisy powodów, których autentyczność nie była przez nich kwestionowana. Na ważność samej umowy nie ma natomiast wpływu fakt, że brak jest parafki powodów na pierwszej stronie umowy. Obowiązek parafowania nie wynika bowiem z żadnych regulacji ustawowych , może być przyjęty jedynie w drodze regulacji wewnętrznych banku, jego zaniedbanie nie powoduje jednak nieważności całej umowy.

Sąd I instancji miał także na względzie wyjaśnienia powodów, że pozostawali w błędnym przekonaniu, że jest to wyłącznie zgoda na przetwarzanie danych , której podpisanie jest konieczne w związku z tym, że stali się właścicielami nieruchomości obciążonej hipoteką. Zwrócił jednak uwagę na to, że powódka składając zeznania przyznała, że w rzeczywistości nie przeczytała podpisywanego przez siebie dokumentu. Tymczasem o błędzie nie można mówić wówczas, gdy ktoś świadomie składa oświadczenie woli nie znając jego treści np. składa podpis na dokumencie z którego treścią się nie zapoznał. Sąd Okręgowy zważył również, że twierdzenie o błędnym wyobrażeniu co do okoliczności sprawy i treści składanego oświadczenia są nieuzasadnione również z tego względu, że powodowie doskonale zdawali sobie sprawę z trudnej sytuacji w jakiej znalazła się ich córka po rozwodzie, kłopotach związanych z prowadzoną hodowlą a także z wyniku kontroli banku, która wykryła nieprawidłowości w wykorzystaniu kredytu przez córkę powodów.

Sąd I instancji nie podzielił także poglądu powodów o sprzeczności przystąpienia do długu z art. 353(1) k.c. i nadużyciu prawa podmiotowego w rozumieniu art. 5 k.c. Zważył, że powodowie działali z pobudek osobistych chcąc pomóc córce w trudnej sytuacji finansowej w jakiej się znalazła.

W apelacji powodowie zarzucili naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia , to jest art. 217 § 1 , 2 i 3 k.p.c. w związku z przepisem art. 248 k.p.c. przez pominięcie wniosków dowodowych o zobowiązanie pozwanej do przedłożenia dokumentów wskazanych w piśmie procesowym powodów z dnia 2 grudnia 2015 roku na okoliczności tam wskazane, naruszenie przepisów art. 210 § 3 k.p.c. i art. 224 § 1 k.p.c. w związku z art. 316 k.p.c. poprzez pominięcie wniosków dowodowych a tym samym wadliwe przeprowadzenie postępowania dowodowego i wydanie wyroku na podstawie niepełnego materiału dowodowego, naruszenie przepisu art. 233 § 1 i 2 k.p.c. przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i jednostronne oparcie się przy rozstrzyganiu sprawy na zeznaniach pracowników banku, naruszenie przepisu art. 328 § 2 k.p.c. przez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób sprzeczny z dyspozycją tego przepisu, naruszenie przepisu art. 840 k.p.c. przez stwierdzenie, że nie zachodzą podstawy do pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez przyjęcie, że w dniu 17.12. 2008 roku M. B. (1) zawarła z (...) w P. aneksu nr (...) do umowy z dnia 20 kwietnia 2006 roku i w tym samym dniu powodowie zawarli z córką umowę przystąpienia do długu a w listopadzie 2008 roku pracownicy banku przeprowadzili kontrolę prawidłowości wykorzystania kredytu.

Powodowie zarzucili także naruszenie przepisów prawa materialnego przez niezastosowanie w niniejszej sprawie przepisów art. 5 k.c. i art. 353(1) k.c. oraz błędną wykładnię przepisu art. 65 § 2 k.c. wobec przyjęcia przez Sąd I instancji, że zgodnym zamiarem stron i celem umowy było przystąpienie do długu przez powodów przy odpowiedzialności za ten dług całym majątkiem i oparcie się jedynie na dosłownym brzmieniu umowy i innych dokumentów. Wskazując na przytoczone podstawy apelacji powodowie wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku przez pozbawienie wykonalności wobec powodów tytułu wykonawczego ponad kwotę, która nie została wyegzekwowana, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje :

Apelacja powodów nie zasługuje na uwzględnienie. Chybiony jest zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, to jest art. 217 § 1, 2 i 3 k.p.c. w związku z art. 248 k.p.c. przez pominięcie wniosków dowodowych o zobowiązanie pozwanej do złożenia dokumentów wskazanych w punkcie III i IV pisma procesowego powodów z dnia 2 grudnia 2015 roku. W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy powołał się na treść dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, dołączonych do składanych w toku postępowania pism procesowych, których treść miała istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, przy czym istota niniejszej sprawy sprowadzała się do oceny skuteczności i ważności zawartej między powodami a ich córką umowy o przystąpieniu do długu. Wbrew twierdzeniom skarżących Sąd Okręgowy prawidłowo ustalił treść umowy nr (...) zawartej w dniu 20 kwietnia między córką powodów M. B. (1) a (...) w P. o kredyt preferencyjny o utworzenie lub urządzenie gospodarstwa rolnego przez osoby, które nie przekroczyły 40 roku życia, aneksu nr (...) do tej umowy z dnia 17 grudnia 2008 roku w którym przewidziano przystąpienie powodów jako rodziców kredytobiorcy do długu kredytowego oraz zawartej tego samego dnia między powodami a ich córką umowy o przystąpieniu do długu kredytowego. Powodowie nie przedłożyli jednak w toku postępowania dowodu wskazującego, że umowa o przystąpieniu do długu kredytowego została zawarta pod wpływem błędu wywołanego podstępnie przez pozwanego, czy też pracowników Banku Spółdzielczego w P. pozostającego z pozwanym w konsorcjum utworzonym dla wspólnego finansowania kredytu inwestycyjnego udzielonego córce powodów na podstawie umowy z dnia 20 kwietnia 2006 roku. Z kolei postanowienia § 4 umowy szczegółowej nr (...) w sprawie wspólnego kredytowania w ramach konsorcjum jednoznacznie wskazują, że Bank Spółdzielczy w P. będzie reprezentował wobec kredytobiorcy umawiające się banki stosując się do postanowień umowy oraz procedury konsorcjum bankowego dotyczącej udzielania przez Bank Spółdzielczy kredytów na mocy pełnomocnictw (...) SA – Konsorcjum (...). Dlatego też uprawniony był zapis umowy nr (...) o reprezentowaniu (...) Banku (...) SA z siedzibą w P. przez przedstawicieli Banku Spółdzielczego w P. wymienionych w preambule tej umowy.

Z tych samych przyczyn nietrafny jest zarzut naruszenia przepisów art. 210 § 3 k.p.c. , art. 224 § 1 k.p.c. w związku z przepisem art. 316 k.p.c. przez pominięcie wniosków dowodowych a tym samym wadliwe przeprowadzenie postępowania dowodowego, zamknięcie rozprawy bez przeprowadzenia wszystkich dowodów i wydanie wyroku na podstawie niepełnego materiału dowodowego. Zauważyć ponadto należy, że skuteczne sformułowanie zarzutów dotyczących naruszenia prawa procesowego wymagałoby wskazania nie tylko faktu naruszenia tych przepisów, lecz także wykazania, że ich naruszenie mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy a takiego wnioskowania nie zawiera uzasadnienie apelacji. Samo tylko stwierdzenie, że pominięcie dowodów z dokumentów miało wpływ na wynik sprawy bowiem doprowadziło do wydania wyroku na podstawie niepełnego materiału dowodowego nie jest wystarczające skoro nie wiadomo dlaczego – w ocenie skarżącego - to niepełne postępowanie dowodowe miało wpływ na wynik sprawy.

Nietrafny jest także zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 i 2 k.p.c. przez zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego i jednostronne oparcie się przy rozstrzyganiu sprawy na zeznaniach pracowników konsorcjanta – Banku Spółdzielczego w P.. Sąd I instancji przeprowadził dowody z zeznań świadków wskazanych przez powodów w pismach procesowych z dnia 2 grudnia 2015 roku i 29 marca 2016 roku. Wśród osób objętych tymi wnioskami byli zarówno córka powodów M. B. (1) i A. S., który współpracował z córką powodów ( k- 153) , jak i pracownicy konsorcjanta pozwanego , to jest Banku Spółdzielczego w P. U. G., B. Ł. i J. W. ( k- 205). Sąd Okręgowy ocenił w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia zeznania wszystkich wymienionych świadków wskazując przyczyny dla których zeznania niektórych z nich uznał za wiarygodne i powody dla których innym dowodom z zeznań świadków odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Ocena tych dowodów nie pozostaje w sprzeczności z zasadami logicznego rozumowania, czy też zasadami doświadczenia życiowego i dlatego – zdaniem Sądu II instancji – nie przekracza granic zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c. Zauważyć też należy, że Sąd Okręgowy przytoczył w uzasadnieniu swojego orzeczenia treść przepisu art. 843 § 3 k.p.c. według którego w pozwie powód powinien zgłosić wszystkie zarzuty jakie w tym czasie mógł zgłosić, pod rygorem utraty prawa korzystania z nich w dalszym postępowaniu. O ile w pozwie powodowie zarzucali , że nigdy nie przystąpili do długu a podpisując umowę z dnia 17 grudnia 2008 roku działali pod wpływem błędu polegającego na podstępnym wprowadzeniu ich w błąd przez pozwanego co do skutków złożonego oświadczenia woli, wskazując ponadto na sprzeczność umowy o przystąpieniu do długu z przepisem art. 5 k.c. i art. 353(1) k.c. to nie sformułowali w pozwie zarzutów dotyczących występowania pracowników Banku Spółdzielczego w P. w zawartych umowach bez należytego umocowania udzielonego przez pozwanego uczestnika konsorcjum. Sformułowanie tego rodzaju zarzutów było możliwe już w pozwie skoro w załączonej do pozwu umowie nr (...) jednoznacznie wskazano, że przedstawiciele Banku Spółdzielczego w P. działają także w imieniu uczestnika (...) Banku (...) SA z siedzibą w P. a podobne oświadczenie zostało zawarte w załączonych do pozwu kserokopiach aneksu nr (...) do umowy i oświadczenia z dnia 17 grudnia 2008 roku o poddaniu się egzekucji. Dlatego też o ile przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków na okoliczność istnienia wady oświadczenia woli powodów w trakcie zawierania umowy o przystąpieniu do długu zgodnie z wnioskami zawartymi w pismach procesowych z dnia 2 grudnia 2015 roku i z dnia 29 marca 2016 roku można było traktować jako rozwinięcie zarzutów zawartych w pozwie, to wnioski dowodowe dotyczące pełnomocnictw dla członków zarządu Banku Spółdzielczego w P., które pojawiły się w piśmie procesowym powodów z dnia 2 grudnia 2015 roku nie posiadały tego waloru skoro zarzuty dotyczące wspomnianych pełnomocnictw nie zostały zawarte w pozwie.

Nietrafny jest także zarzut sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez ustalenie, że w listopadzie 2008 roku pracownicy banku przeprowadzili kontrolę prawidłowości wykorzystania kredytu przez M. B. (1) . Ustalenia w tym zakresie wynikają z zeznań świadków a pośrednio znajdują potwierdzenie w treści dokumentu załączonego do odpowiedzi na pozew w którym córka powodów zwraca się do banku z prośbą o niewypowiadanie umów kredytowych z dnia 20 kwietnia 2006 roku zobowiązując się do spłaty zobowiązań wynikających z tych umów w oznaczonych terminach. Oświadczenie to opatrzone jest datą 5 grudnia 2008 roku, zaś aneks nr (...) do umowy z dnia 20 kwietnia 2006 roku i umowa o przystąpienie do długu kredytowego zostały sporządzone w dniu 17 grudnia 2008 roku. Chronologia tych czynności potwierdza ustalenia Sądu I instancji z których wynika, że w związku z wynikami kontroli prawidłowości wykorzystania kredytu udzielonego córce powodów, przeprowadzonej w listopadzie 2008 roku, konsorcjum podjęło decyzję o wypowiedzeniu umowy kredytu M. B. (1). Zupełnie niewiarygodne są natomiast zarzuty powodów dotyczące sprzeczności ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego przez ustalenie, że przyczyną wypowiedzenia umowy kredytowej było nieuiszczanie należności wynikających z umowy kredytowej, skoro już w pozwie powodowie jednoznacznie wskazali, że w dniu „rzekomego przystąpienia kredyt nie był już regularnie spłacany i pozostawał w fazie jego wypowiedzenia”. Wbrew zarzutom zawartym w apelacji prawidłowe są również ustalenia Sądu I instancji dotyczące faktu nie przeczytania przez powódkę treści umowy przystąpienia do długu kredytowego. Podczas przesłuchania stron powódka zeznała bowiem, że nie czytała pierwszej strony tej umowy ponieważ była zdenerwowana ( k-277).

Chybione są także zarzuty naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. ponieważ uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymaganiom tego przepisu zarówno w zakresie wskazania podstawy faktycznej jak również oceny tych dowodów, które nie podlegały prekluzji na podstawie przepisu art. 843 § 3 k.p.c.

Nietrafny jest także zarzut naruszenia przepisu art. 840 § 1 k.p.c. przez stwierdzenie, że nie zachodzą podstawy do pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego. Przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało bowiem, aby w niniejszej sprawie zaistniała jakakolwiek przyczyna wymieniona w przepisach § 1 art. 840 k.p.c. lub w przepisach art. 84 § 1 k.c. w związku z przepisem art. 86 k.c. W kontekście prawidłowych ustaleń Sądu I instancji dotyczących przyczyn zawarcia umowy przystąpienia do długu brak jest także dostatecznych przesłanek do oceny jej sprzeczności z zasadami współżycia społecznego i zarzutu nadużycia przez banki uczestniczące w konsorcjum prawa podmiotowego ( art. 5 k.c.).

Nie zasługuje także na uwzględnienie zarzut naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię przepisu art. 65 § 2 k.c. wobec przyjęcia, że zgodnym zamiarem stron i celem umowy było przystąpienie powodów do długu kredytowego. Postanowienia tej umowy są jednoznaczne i nie wymagają wykładni , która odwoływałaby się do innych dyrektyw niż wykładnia językowa i logiczna.

Nietrafny jest również zarzut naruszenia prawa materialnego przez niezastosowanie lub niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 73, 96 ust.1 i 2 oraz art. 97 § 1 i 2 ustawy prawo bankowe. W kontekście cytowanych przepisów należałoby wskazać przepis art. 98 ust.1 prawa bankowego w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy o przystąpieniu powodów do długu kredytowego. Według cytowanego przepisu bankowy tytuł egzekucyjny może być także podstawą egzekucji przeciwko osobie trzeciej, jeżeli osoba ta przejmuje dług wynikający z czynności bankowej. Przepis ten dotyczył również osoby przystępującej do cudzego długu ( por. m.in. M. Bączyk Prawo bankowe, Komentarz pod red. E. Fojcik Mastalskiej , Wyd. Prawnicze, 1998, s. 217 oraz G. Sikorski Prawo bankowe, komentarz, Wyd. C.H. Beck, 2015, teza 3 do art. 98 wskazując na konieczność odebrania od przystępującego do długu oświadczenia o poddaniu się egzekucji).

Mając na uwadze przytoczone okoliczności i argumenty Sąd Apelacyjny oddalił apelację na podstawie przepisu art. 385 k.p.c. Mając jednak na uwadze sytuację majątkową i życiową powodów spowodowaną także stanem zdrowia powoda, którą przedstawiała powódka na rozprawie apelacyjnej Sąd II instancji odstąpił od obciążania powodów kosztami postępowania apelacyjnego na podstawie przepisu art. 102 k.p.c.

SSA Dorota Gierczak SSA Mirosław Ożóg SSA Jakub Rusiński

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE