UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Transportu Kolejowego (Prezes (...), pozwany) decyzją z dnia 18 sierpnia 2014 r. Nr DN.WN. (...).104.2014.GZ, po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej za nieterminowe przedłożenie Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego raportu w sprawie bezpieczeństwa, o którym mowa w art. 17a ust. 4 ustawy o transporcie kolejowym (u.t.k.) przez przewoźnika kolejowego (...) S.A. (powód), nałożył na tego przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości 2.378,15 PLN płatną do budżetu państwa.

Wyrokiem z dnia 24 marca 2016 roku Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie (...) S.A. z siedzibą w S. wniesione od przedmiotowej decyzji oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 360 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy oparł rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach i rozważaniach prawnych:

Powód jest przewoźnikiem kolejowym, któremu Prezes (...) wydał odpowiednie dokumenty uprawniające do prowadzenia działalności w tym charakterze.

Przez upływem 30 czerwca 2013 r. powód złożył do Prezesa (...)Roczny raport w sprawie bezpieczeństwa na kolei za 2012 rok”, w którym nie zawarto treści opisującej wyniki wewnętrznych audytów bezpieczeństwa do czego powód był zobowiązany w świetle przepisu art. 17a ust. 5 u.t.k .

Z uwagi na to, że zgodnie z przepisem art. 17a ust. 4 u.t.k. przewoźnik kolejowy ma obowiązek przedstawić Prezesowi (...) corocznie, w terminie do końca drugiego kwartału raport w sprawie bezpieczeństwa za poprzedni rok kalendarzowy, w dniu 19 lutego 2014 r. Prezes wszczął przeciwko powodowi postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej za przedłożenie niekompletnego raportu bezpieczeństwa za 2012 r. W trakcie postępowania powód przy piśmie z dnia 26 lutego 2014 r. przesłał informację uzupełniającą w zakresie wyników wewnętrznych audytów bezpieczeństwa.

W dniu 15 kwietnia 2014 r. Prezes (...) zawiadomił powoda o zmianie przedmiotu sprawy administracyjnej podając, że jest to sprawa o nałożenie kary pieniężnej za nieterminowe przedłożenie raportu bezpieczeństwa.

W trakcie postępowania powód określił, że w 2013 r. osiągnął przychód w wysokości 14.413.056,64 zł.

Sąd Okręgowy uznał na podstawie ustalonego stanu faktycznego, iż wniesione przez spółkę odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem decyzja jest prawidłowa i znajduje oparcie w powołanych w niej przepisach prawa materialnego, w tym w przepisie art. 13 ust. 1 pkt 8 i art. 66 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 17a ust. 4, art. 66 ust. 2 i 2b ustawy z dnia 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym (Dz.U. z 2013r., poz. 1594 j.t. ze zm.).

Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 10 u.t.k. Prezes Urzędu Transportu Kolejowego jest centralnym organem administracji rządowej będącym krajową władzą bezpieczeństwa i krajowym regulatorem transportu kolejowego w rozumieniu przepisów Unii Europejskiej z zakresu bezpieczeństwa i regulacji transportu kolejowego, właściwym w sprawach regulacji transportu kolejowego, bezpieczeństwa ruchu kolejowego, na mocy art. 13 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie kolejowym zostały mu nadane kompetencje w zakresie regulacji transportu kolejowego do nakładania kar pieniężnych na zasadach określonych w ustawie. Karze pieniężnej nakładanej przez Prezesa (...) podlega na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 2 lit.b ustawy zarządca lub przewoźnik kolejowy, który nieterminowo przedkłada Prezesowi (...) raporty w sprawie bezpieczeństwa, o których mowa w art. 17a ust. 4 ustawy. W myśl bowiem tego ostatniego przepisu zarządcy i przewoźnicy kolejowi przedstawiają corocznie, w terminie do końca drugiego kwartału, Prezesowi (...) raporty w sprawie bezpieczeństwa za poprzedni rok kalendarzowy. Za istotne Sąd Okręgowy uznał, zgodnie z art. 17a ust. 5 powołanej ustawy:

1) informacje dotyczące spełniania wewnętrznych wymagań bezpieczeństwa oraz realizacji planów bezpieczeństwa;

2) przedstawienie wspólnych wskaźników bezpieczeństwa ( (...));

3)zauważone nieprawidłowości i wnioski związane z eksploatacją kolei;

4) wyniki wewnętrznych audytów bezpieczeństwa.

W ocenie Sądu pierwszej instancji powód jako przewoźnik kolejowy był zobowiązany do złożenia raportu bezpieczeństwa za 2012 rok w terminie do 30 czerwca 2013 r. Wprawdzie w zakreślonym w u.t.k. terminie złożył u Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego raport bezpieczeństwa, ale nie zawierał on wyników wewnętrznych audytów bezpieczeństwa, które zostały przekazane Prezesowi (...) po raz pierwszy dopiero po wszczęciu postępowania administracyjnego,

Sąd Okręgowy uznał zatem, że powód nie złożył w ustawowym terminie raportu, o jakim mowa w art. 17a ust. 5 ustawy o transporcie kolejowym. Raport ten powinien bowiem zgodnie z ustawą zawierać wszystkie wyszczególnione w ustawie elementy, ponieważ zostały wymienione w sposób wyczerpujący i koniunkcyjny w katalogu zamkniętym tego przepisu. Dlatego elementy te stanowią składowe raportu, przez co dopiero w przypadku ich łącznego wystąpienia mamy do czynienia z raportem bezpieczeństwa zdefiniowanym w ustawie o transporcie kolejowym. Nie można więc dokumentu nie zawierającego całości zagadnień określonych w ustawie, zakwalifikować jako raportu bezpieczeństwa w rozumieniu art. 17a ust. 5 ustawy o transporcie kolejowym. Dopiero wypełnienie wszystkich wymogów prawa materialnego prowadzi do uznania konkretnego dokumentu za raport w sprawie bezpieczeństwa.

Z tego też względu niepodanie przez powoda w Raporcie bezpieczeństwa wyników wewnętrznych audytów bezpieczeństwa stanowi w ocenie Sądu Okręgowego jego brak merytoryczny – wadę konstrukcyjną Raportu, która nie podlega procedurze wezwania do uzupełnienia braków.

Sąd Okręgowy podkreślił, że istotne w sprawie jest, że termin na złożenie raportu ma charakter materialnoprawny, gdyż jego przekroczenie każdorazowo oznacza niewypełnienie obowiązku z art. 17a ust. 4 ustawy o transporcie kolejowym, a zatem skoro doszło już do naruszenia terminu administracyjnego prawa materialnego, to nie można było go sanować przez uzupełnienie treści raportu. Stosownie do przepisu art. 66 ust. 1 pkt 2 lit. b u.t.k. zaszła w ocenie Sądu pierwszej instancji konieczność ukarania powoda karą pieniężną za popełnienie deliktu administracyjnego.

Sąd Okręgowy wskazał dodatkowo, że w sprawie nie można było zastosować przepisu art. 66 ust. 2a u.t.k. pozwalającego Prezesowi (...) na odstąpienie od nałożenia kary. Zgodnie bowiem z tym przepisem Prezes (...) może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli skutki naruszenia zostaną przez przedsiębiorcę usunięte. Mając na uwadze, iż zaskarżona decyzja dotyczyła zdarzeń, które miały miejsce w przeszłości, polegających na nieterminowym przedłożeniu Prezesowi (...) raportu w sprawie bezpieczeństwa (czemu nie przeczy nawet sam powód) uznać należy, że w sprawie nie było możliwe zastosowanie przepisu dopuszczającego możliwość odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej.

Za bezzasadny Sąd pierwszej instancji uznał także zarzut naruszenia art. 13 ust. 6 u.t.k. w zw. z art. 64 § 2 k.p.a. przez nie zastosowanie tych przepisów oraz w wyniku tego brak wezwania powoda do usunięcia braków formalnych raportu bezpieczeństwa oraz brak wydania przez organ decyzji określającej nieprawidłowości. Zgodnie z jego treścią w przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów, decyzji lub postanowień z zakresu kolejnictwa Prezes (...) wydaje decyzję określającą zakres naruszenia oraz termin usunięcia nieprawidłowości. Sąd Okręgowy ocenił, że przepis ten nie jest – wbrew stanowisku powoda – podstawą prawną do wzywania podmiotu do uzupełnienia braków merytorycznych lub formalnych, ale stanowi materialnoprawną podstawę dla Prezesa (...) do wydania władczych rozstrzygnięć w zakresie nadzoru nad przestrzeganiem przepisów, decyzji i postanowień z zakresu kolejnictwa.

Na podstawie powyższych ustaleń Sąd Okręgowy uznał, że Prezes (...) słusznie wymierzył powodowi karę pieniężną w kwocie 2378,15 zł na podstawie art. 66 ust. 2 u.t.k. stanowiącego, że za naruszanie przez przewoźnika kolejowego przepisu art. 66 ust. 1 pkt 2a u.t.k. Prezes (...) nakłada, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości do 2% rocznego przychodu przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym, z zastrzeżeniem ust. 2a ustawy. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że Prezes (...) kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 66 ust. 2b ustawy o transporcie kolejowym, uwzględniając zakres naruszenia przepisu, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe, biorąc za podstawę przychód powoda za 2013 r. w wysokości 14.413.056,64 zł. W ocenie Sądu Okręgowego nałożona niska kara jest więc uzasadniona i adekwatna do stopnia naruszenia przepisów ustawy o transporcie kolejowym, a jej wysokość nie była kwestionowana przez powoda.

W świetle przeprowadzonych ustaleń i rozważań za niezasadny Sąd Okręgowy uznał także zarzut naruszenia przez pozwanego przy wydaniu zaskarżonej decyzji wymienionych w odwołaniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, wskazując że nie znalazł w sposobie prowadzenia postępowania administracyjnego żadnych uchybień.

Wobec braku podstaw do uwzględnienia wniesionego przez powoda odwołania, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił je na podstawie art. 479⁷⁵ § 1 k.p.c., zaś o kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 i 99 oraz 108 § 1 k.p.c. stosownie do wyniku sporu.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód zaskarżając orzeczenie w całości. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

1) naruszenie prawa materialnego tj. art. 17a ust 5 u.t.k. poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, iż złożenie niekompletnego raportu w sprawie bezpieczeństwa na kolei nie jest raportem w rozumieniu przepisów ustawy o u.t.k. podczas gdy zgodnie z wykładnią przepisów przedmiotowej ustawy rzeczony raport należało uznać za dotknięty brakami, które zostały przez (...) S.A. uzupełnione w ustawowym terminie;

2) naruszenie prawa materialnego tj. art. 17a ust 5 u.t.k. w zw. z art. 66 ust 1 pkt 2b poprzez jego niewłaściwą wykładnie i przyjęcie, iż przedłożenie niekompletnego raportu w sprawie bezpieczeństwa skutkuje przekroczeniem terminu do jego złożenia;

3) naruszenie prawa materialnego tj. art. 17a ust 5 u.t.k. w zw. z art. 66 ust 1 pkt 2b poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie przez Sąd, iż przedłożony przez (...) S.A. roczny raport w sprawie bezpieczeństwa na kolei nie spełnia wymogów ustawowych i prawidłowe było nałożenie w związku z tym na Spółkę kary pieniężnej, podczas gdy (...) S.A. po otrzymaniu od Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego informacji o braku części przedłożonego raportu, niezwłocznie, w ustawowym terminie uzupełniła brak dopełniając tym samym wszelkich obowiązków;

4) naruszenie prawa materialnego, tj. art. 66 ust 1 pkt 2b poprzez jego niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, iż zachodziły przesłanki do nałożenia na (...) S.A. kary pieniężnej za nieterminowe przedłożenie rocznego raportu w sprawie bezpieczeństwa na kolei, podczas gdy Spółka w ustawowym terminie uzupełniła wszelkie jego braki i w związku z tym dopełniła wszelkich ciążących na niej obowiązków;

5) naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawnie, w szczególności nieuwzględnienie, że (...) S.A. w ustawowym terminie uzupełniła braki rocznego raportu w sprawie bezpieczeństwa na kolei przedłożonego Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego przed upływem 30 czerwca 2013r. co doprowadziło do błędnego przyjęcia przez Sąd, iż Spółka przedłożyła roczny raport w sprawie bezpieczeństwa na kolei po upływie ustawowego terminu;

6) naruszenie prawa procesowego tj. art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności nieuwzględnienie przez Sąd, iż Prezes Urzędu Transportu Kolejowego uchybił przepisom postępowania administracyjnego oraz przepisom ustawy o transporcie kolejowym i bezzasadnie wszczął postępowanie w przedmiocie nałożenia przedmiotowej kary, a następnie samodzielnie bez uprawnień zmienił przedmiot wszczętego postępowania administracyjnego, podczas gdy Spółka uzupełniła braki w ustawowym terminie co w rezultacie doprowadziło do błędnego ustalenia przez Sąd, iż przedmiotowy roczny raport w sprawie bezpieczeństwa na kolei został złożony nieterminowo.

Na podstawie podniesionych zarzutów, powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania (...) S.A. od decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z dnia 18 sierpnia 2014r., a w następstwie tego uchylenie zaskarżonej decyzji, ewentualnie w razie nieuwzględnienia powyższego wniosku wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania zgodnie z art. 386 § 4 k.p.c. Dodatkowo wniósł o zasądzenie kosztów postępowania oraz kosztów zastępstwa adwokackiego za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja powoda okazała się nieuzasadniona.

Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Apelacyjny podziela i uznaje za swoje. Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. art. 227 k.p.c. nie potwierdził się, tym bardziej, że powód zarzucając Sądowi I instancji brak wszechstronnego rozważenia całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, nie przedstawił błędów w rozumowaniu Sądu. Wskazać należy również, że stan faktyczny w sprawie był bezsporny, zaś spór dotyczył wykładni przepisów prawa, w szczególności art. art. 17a ust. 4 i 5 ustawy z dnia 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym (t.j. Dz.U. z 2013r. poz. 1594 z późn. zm. - dalej jako: utk).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji dokonał właściwej wykładni wskazanych przepisów, co doprowadziło go do prawidłowego wniosku, że złożenie niekompletnego raportu w sprawie bezpieczeństwa na kolei nie stanowi wypełnienia ustawowego obowiązku.

Na mocy art. 17a ust. 4 utk zarządcy i przewoźnicy kolejowi przedstawiają corocznie, w terminie do końca drugiego kwartału, Prezesowi (...) raporty w sprawie bezpieczeństwa za poprzedni rok kalendarzowy. Powód jako przewoźnik kolejowy był obowiązany składać takie raporty. Zgodnie z art. 17a ust. 5 utk raport powinien zawierać następujące elementy:

1) informacje dotyczące spełniania wewnętrznych wymagań bezpieczeństwa oraz realizacji planów bezpieczeństwa;

2) przedstawienie wspólnych wskaźników bezpieczeństwa ( (...));

3)zauważone nieprawidłowości i wnioski związane z eksploatacją kolei;

4) wyniki wewnętrznych audytów bezpieczeństwa.

Bezsporne jest, że powód był zobowiązany do złożenia raportu bezpieczeństwa za 2012 rok w terminie do 30 czerwca 2013 r. Sąd I instancji prawidłowo uznał, że powód w zakreślonym w ustawie terminie nie złożył kompletnego raportu, złożył bowiem u Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego dokument pozbawiony wyników wewnętrznych audytów bezpieczeństwa. Powód nie złożył więc w ustawowym terminie raportu, o jakim mowa w art. 17a ust. 5 ustawy o transporcie kolejowym. Raport ten powinien bowiem zgodnie z ustawą zawierać wszystkie wyszczególnione elementy, ponieważ w przepisie art. 17a ust. 5 zostały one wymienione w sposób wyczerpujący, przy użyciu koniunkcji w katalogu zamkniętym. Wynika stąd wniosek, że za raport bezpieczeństwa nie może być uznany dokument, który nie zawiera wszystkich wskazanych elementów.

Sąd Apelacyjny stoi również na stanowisku, że użyte w art. 17 a ust. 5 określenie „raporty w sprawie bezpieczeństwa, o których mowa w ust. 4, powinny zawierać:”, oznacza obowiązek zawarcia w raporcie wszystkich wymienionych w przepisie elementów, nie zaś jakąkolwiek w tym zakresie dowolność. Nie ma podstaw by przyjąć, że „niekompletny raport” należałoby traktować jako raport dotknięty brakami, co z kolei wyklucza możliwość uzupełniania tych braków w późniejszym czasie. Wynika to również z faktu, że termin określony w art. 17 a ust. 4 utk na złożenie raportu ma charakter materialnoprawny i jego przekroczenie każdorazowo oznacza niewypełnienie ustawowego obowiązku. Termin ten nie może być przedłużany ani przywracany.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2001r., sygn. akt IV SA 359/99 (LEX nr 77598), z którego wynika, że „terminy prawa materialnego są to terminy ograniczające w czasie możliwość dochodzenia swych roszczeń lub inną realizację praw podmiotowych. Terminy procesowe zaś to terminy określające granice czasowe dla dokonania czynności procesowych np. termin do wniesienia odwołania, czy też zażalenia (art. 129 § 2 k.p.a. i art. 141 § 2 k.p.a.). Przy rozstrzyganiu wątpliwości co do charakteru konkretnego terminu należy brać pod uwagę skutek upływu terminu. Jeżeli skutek ten polega na wygaśnięciu prawa podmiotowego lub niemożności jego realizacji, to termin ma charakter materialnoprawny. Natomiast jeżeli czynność procesowa podjęta przez stronę po upływie terminu jest bezskuteczna, to termin ma charakter procesowy. (…)Instytucja przywrócenia terminu ma zaś jedynie zastosowanie do terminów procesowych.”

Skoro w terminie ustawowym powód nie złożył pełnego raportu zawierającego wszystkie wymagane elementy, to stracił możliwość wypełnienia obowiązku w późniejszym terminie. Nie ma możliwości sanowania braków, gdyż jakiekolwiek przywrócenie terminu materialnoprawnego jest niedopuszczalne. Z tych też względów Sąd I instancji prawidłowo uznał, że Prezes (...) miał obowiązek nałożenia na powoda kary pieniężnej zgodnie z art. 66 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 17 a ust. 4 utk. Wysokość kary została ustalona w oparciu o przesłanki z art.66 ust. 2b utk (przy uwzględnieniu zakresu naruszeń, dotychczasowej działalności i możliwości finansowych powoda).

Prawidłowa była również ocena Sądu I instancji, że nie zachodziły przesłanki odstąpienia przez Prezesa (...) od nałożenia na powoda kary pieniężnej. Jak wskazano powyżej, brak związany z niekompletnością raportu nie może być sanowany. Skoro nie może być sanowany, to nie można uznać, że powód usunął skutki naruszenia, stąd art. 66 ust. 2a utk nie może znaleźć zastosowania.

Powód podniósł również w apelacji, że Prezes (...) bezprawnie zmienił przedmiot postępowania administracyjnego, błędnie formułując powyższy zarzut jako dotyczący naruszenia art. 227 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c., gdy w istocie winien on odnosić się do ewentualnych naruszeń procedury administracyjnej.

Wskazać należy, że powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie, że uwzględnieniu przez (...) podlegają uchybienia procedury administracyjnej, mające miejsce w postępowaniu przed regulatorami, jedynie o charakterze istotnym. Do takich zalicza się np.:

-: zmianę postanowienia o wszczęciu postępowania, gdy prowadziło do zmiany przedmiotowej czynu t.j. rozszerzenia jego granic przedmiotowych (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 września 2016r., VIACa 283/15, LEX nr 2166495),
-: naruszenie przepisów proceduralnych dotyczących ochrony słusznych interesów przedsiębiorcy i jego prawa do obrony (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2013r., III SK 67/12, OSNP 2014/5/79),
-: uchylenie prawomocnym wyrokiem decyzji, na której opierała się zaskarżona decyzja (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2017r., III SK 45/14),
-: uchybienia proceduralne, których sanowanie nie jest możliwe na etapie postępowania sądowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 stycznia 2017r., III SK 6/14, LEX nr 2255325), nieprzeprowadzenie postępowania konsultacyjnego i konsolidacyjnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2015r., III SK 37/14, LEX nr 16527223),
-: brak kompetencji organu do podjęcia interwencji w sprawie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 2015r., III SK 7/14, OSNP 2017/4/50).

Analiza treści postanowienia o wszczęciu postępowania administracyjnego z dnia 19 lutego 2014r. (k.5 akt administracyjnych) oraz treści wydanej decyzji z dnia 18 sierpnia 2014r. (k.6) prowadzi do wniosku, że nie doszło do zmiany przez Prezesa (...) przedmiotu sprawy. Postępowanie dotyczyło bowiem nałożenia na powoda kary pieniężnej na mocy art. 66 ust. 1 pkt lit b w zw. z art. 17a ust. 5 utk. Nie doszło więc do zmiany strony postępowania, treści obowiązków prawnych, podstawy prawnej ani faktycznej postępowania.

Z tych względów apelacja powoda, jako bezzasadna, podlegała oddaleniu na mocy art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego rozstrzygnięto na podstawie art. 98 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2015r., poz. 1804).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE