WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Rzeszowie, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

	Przewodniczący:	SSA Urszula Kocyłowska
	Sędziowie:	SSA Janina Czyż (spr.) SSA Marta Pańczyk-Kujawska
	Protokolant	st.sekr.sądowy Anna Budzińska

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2013 r.

na rozprawie

sprawy z wniosku J. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.

o rentę socjalną

na skutek apelacji wnioskodawczyni

od wyroku Sądu Okręgowego w Tarnobrzegu

z dnia 23 października 2012 r. sygn. akt III U 445/12

I.  z m i e n i a zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z 20 marca 2012 r. w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni J. P. prawo do renty socjalnej od 1 stycznia 2012 r. na okres trzech lat,

II.  z a s ą d z a od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. na rzecz wnioskodawczyni J. P. kwotę 150 zł (słownie: sto pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt III AUa 1239/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. decyzją z dnia 28.11.2011 r. odmówił wnioskodawczyni J. P. prawa do renty na podstawie przepisów ustawy z dnia 27.06.2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268).

Za podstawę wydania decyzji tej treści organ rentowy wskazał, że orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS wnioskodawczyni nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy.

Od powyższej decyzji wnioskodawczyni wniosła odwołanie do Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych , w którym domagała się przywrócenia prawa do renty i podniosła, że od urodzenia cierpi na niedorozwój umysłowy i stan jej zdrowia nie uległ poprawie oraz, że od 18 roku życia pobierała rentę socjalną.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie
z tych samych przyczyn, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu wyrokiem z dnia 23 października 2012 r. oddalił odwołanie.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawczyni jest ur. (...), ma wykształcenie podstawowe i nigdy dotychczas nie podejmowała zatrudnienia.

Po raz pierwszy wniosek o rentę wnioskodawczyni złożyła dnia 4.09.2003 r. powołując się na orzeczenie Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności, w którym zaliczono odwołującą do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności z ustaleniem daty powstania tej niepełnosprawności
w okresie przed 16 rokiem życia.

ZUS Oddział w R. decyzją z dnia 16.10.2003 r. przyznał jej prawo do renty socjalnej od dnia 1.10.2003 r. na okres do 30.09.2006 r.

Kolejnymi decyzjami ZUS wnioskodawczyni miała przyznane prawo do renty socjalnej do 31.12.2011 r.

Orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 15.03.2012 r. wnioskodawczyni nie została uznana za całkowicie niezdolną do pracy.

Celem zweryfikowania orzeczenia komisji lekarskiej ZUS Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów: psychiatry, neurologa, okulisty oraz psychologa.

Biegli stwierdzili u wnioskodawczyni jako choroby podstawowe: zaburzenia emocji i zachowania u osoby upośledzonej umysłowo w stopniu lekkim, a jako choroby współistniejące: zez rozbieżny, astygmatyzm mieszany obu oczu, niedowidzenie oka lewego małego stopnia, padaczkę z rzadkimi napadami i zgodnie uznali, że wymienione schorzenia nie zaburzają sprawności jej organizmu
w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy.

Sąd uznał opinię biegłych za fachową i zupełną i na jej podstawie ustalił, że wnioskodawczyni nie jest całkowicie niezdolna do pracy i nie przysługuje jej prawo do renty.

W podstawie prawnej rozstrzygnięcia wskazał art. 4 ust. 1 i 2 ustawy
z dnia 27 marca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268), art. 107 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (tj. Dz. U. Nr 39
z 2004 r. poz. 353 ze zm.) oraz art. 477 ¹⁴ § 1 kpc.

Wyrok Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Tarnobrzegu z dnia 24.10.2012 r. wnioskodawczyni zaskarżyła apelacją do Sądu II instancji zarzucając naruszenie przepisów art. 227 kpc i 233 kpc przez przyjęcie, że stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawczyni nie powoduje orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy,

- naruszenie przepisów postepowania, a to art. 232 kpc poprzez zaniechanie wyjaśnienia wszystkich okoliczności zgodnie z prawdą,

i wniosła o:

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Tarnobrzegu lub o jego zmianę i przyznanie prawa do renty socjalnej,

- dopuszczenie dowodu z zaświadczenia lekarza specjalisty – psychiatry na okoliczność potwierdzenia istnienia niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym
i całkowitej niezdolności do pracy oraz opinii psychologicznej z dnia 9.11.2012 r. z przeprowadzonego badania wnioskodawczyni lub powołanie nowych biegłych lekarzy sądowych do ponownego zbadania wnioskodawczyni.

Apelująca w uzasadnieniu apelacji podniosła, że od urodzenia jest osobą upośledzoną umysłowo i dodatkowo chorą na padaczkę, ma wadę wzroku, zaburzenia emocji oraz zachowania i jest niezdolną do nawiązywania kontaktów społecznych a nadto, że stan jej zdrowia nie uległ poprawie.

Powyższe uzasadnia wnioski apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawczyni jest uzasadniona i skutkuje wydaniem orzeczenia reformatoryjnego.

W związku z zarzutami i twierdzeniami zawartymi w apelacji i przedłożoną do apelacji dokumentacją medyczną i psychologiczną Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 382 kpc uzupełnił postepowanie dowodowe przez dopuszczenie dowodu z opinii psychologa klinicznego oraz biegłego psychiatry na okoliczność czy wnioskodawczyni jest nadal całkowicie niezdolna do pracy.

Biegły psycholog w wydanej opinii stwierdził u wnioskodawczyni upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym o czym świadczy analiza linii życiowej, obserwacja w trakcie badania oraz wyniki testowe. Biegły stwierdził też u wnioskodawczyni organiczne uszkodzenie CUN pogłębione zaniedbaniami środowiskowymi.

Biegła psychiatra w opinii z dnia 9.05.2013 r. stwierdziła u wnioskodawczyni upośledzenie umysłowe w stopniu umiarkowanym oraz zaburzenia emocjonalne i zachowania będące powodem leczenia psychiatrycznego i uznała wnioskodawczynię za nadal całkowicie niezdolną do pracy na okres 3 lat.

Sąd Apelacyjny uznał za słuszną i przekonywującą opinię biegłej z dnia 9.05.2013 r. jako wydaną przez lekarza właściwej specjalizacji do schorzenia wnioskodawczyni opartej na wnikliwej analizie dokumentacji psychologicznej
i medycznej jak również na wynikach badania i opinii biegłego psychologa klinicznego.

Opinia biegłej psychiatry z dnia 9.05.2013 r. ma w ocenie Sądu Apelacyjnego przewagę nad opinią wydaną przez biegłych w dniu 5.06.2012 r., gdyż jak wynika z jej treści opiera się na analizie całości badań psychologicznych a także na analizie dokumentacji psychiatrycznej z historii choroby z PZP w N.. Nadto biegła czyni ustalenia, że wnioskodawczyni nie jest w stanie zaspokoić swych podstawowych potrzeb w codziennym życiu izolując się a bezpośrednie kontakty z otoczeniem uważa za zagrażające.

Według biegłej analiza linii życiowej wskazuje, że wnioskodawczyni nie jest
w stanie pełnić podstawowych ról życiowych, a także realizować systematycznie aktywności wymaganej również do wykonywania czynności pracy.

W ocenie Sądu Apelacyjnego konkluzje opinii biegłej psychiatry z dnia 9.05.2013 r. o upośledzeniu umysłowym wnioskodawczyni w stopniu umiarkowanym oraz całkowitej niezdolności do pracy znajduje uzasadnienie w treści opinii.

Takiego uzasadnienia nie zawiera opinia biegłych z dnia 5.06.2012 r.,
w której biegły psychiatra nie analizuje możliwości wykonywania przez wnioskodawczynię jakiejkolwiek pracy.

Opinia biegłej psychiatry z dnia 9.05.2013 r. potwierdza też opinię psychologiczną z dnia 9.11.2011 r. (k. 51 a.s.) z której wynika, że wnioskodawczyni nie może wykonywać żadnej pracy umysłowej i fizycznej, a także zaświadczenie lekarza psychiatry z dnia 7.11.2012 r. (k. 52), który stwierdził u wnioskodawczyni zaburzenia zachowania i uwagi u osoby upośledzonej umysłowo w stopniu umiarkowanym. Wszystko to razem stanowiło o fachowości i zupełności omawianego dowodu z opinii biegłej psychiatry, której wniosek końcowy o całkowitej niezdolności wnioskodawczyni do pracy musiał zostać w tej sytuacji podzielony także przez Sąd orzekający.

Zgodnie z art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227) w zw. z art. 15 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U.
z 2003 r. Nr 135, poz. 1268) prawo do renty, które ustało z powody wystąpienia niezdolności do pracy podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczonej stał się niezdolny do pracy.

Przeprowadzone badania lekarskie wykazały, że wnioskodawczyni jest nadal całkowicie niezdolna do pracy.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 386 § 1 kpc orzekł jak w sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 98 kpc.

(...)

(...).