Sygn. akt IV P 272/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Monika Wawro

Ławnicy:

Danuta Czepułkowska

Leokadia Wawirowicz

Protokolant:

sekr. sądowy Tomasz Miłosz

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2018 r. w Olsztynie

na rozprawie sprawy z powództwa K. K.

przeciwko Okręgowej Stacji (...) w O.

o odszkodowanie

I.  zasądza od pozwanej Okręgowej Stacji (...) w O. na rzecz powoda K. K. kwotę (...) (dwanaście tysięcy sześćdziesiąt sześć) złotych tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 04 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej Okręgowej Stacji (...) w O. na rzecz powoda K. K. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

III.  nakazuje ściągnąć od pozwanej Okręgowej Stacji (...) w O. na rzecz Skarbu Państwa (Kasa Sądu Rejonowego w (...)) kwotę 604 (sześćset cztery) złote tytułem opłaty, od której uiszczenia powód był zwolniony z mocy ustawy,

IV.  wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty (...) (cztery tysiące dwadzieścia dwa) złote.

Sygn. Akt IVP 272/16

UZASADNIENIE

Powód K. K. w pozwie wniesionym przeciwko Okręgowej Stacji (...) w O. wniósł o uznanie za bezskuteczne wypowiedzenia umowy o pracę, a w przypadku upływu terminu wypowiedzenia- o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż złożone powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę nie spełnia wymogu konkretyzacji przyczyn, a także zaakcentowano niezgodność okoliczności podanych w oświadczeniu z rzeczywistym stanem rzeczy. W ocenie strony powodowej, K. K. wykonywał swoją pracę sumiennie i z zaangażowaniem, nie spadła jego wydajność. Powód podniósł dodatkowo, że pracodawca nie wskazał na żadne konkretne sytuacje, w których następowały uzasadnione skargi na powoda, czy też zastrzeżenia co do jakości i terminowości jego pracy, brak jest także odniesienia do konkretnych sytuacji w zakresie przyczyny polegającej na niewłaściwych przykładach dla nowoprzyjętych pracowników. Strona powodowa żadną miarą nie zgodziła się z przyczyną polegającą na generowaniu nadgodzin i celowym odbieraniu dni wolnych. W ocenie K. K., rzeczywiście wykonywał on pracę w godzinach nadliczbowych, o czym pracodawca posiadał wiedzę i wobec braku reakcji pozwanej na prośby powoda o udostępnienie zapisów (...), by dokładnie określić przepracowane nadgodziny, powód zgodnie z uprawnieniami pracownika złożył wniosek o udzielenie dni wolnych. Powód zaprzeczył także generowaniu konfliktu z przełożonym i podejmowaniu działań mających na celu zwolnienie z pracy kierownika, a wskazał, iż próbował jedynie rozwiązać problem zachowań mających w jego ocenie znamiona mobbingu. Zdaniem powoda, nie nastąpiły żadne zdarzenia, które uzasadniałyby utratę zaufania pracodawcy do jego osoby.

Na rozprawie w dniu 21 marca 2017 roku powód wniósł o przywrócenie do pracy i zasądzenie jednomiesięcznego wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Natomiast na rozprawie w dniu 05 października 2017 roku powód zmodyfikował żądanie i wniósł o zasadzenie na jego rzecz odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia za pracę wraz z odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu.

Pozwana Okręgowa Stacja (...) w O. wniosła o oddalenie powództwa w całości.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew pracodawca wskazał, iż wskazane w oświadczeniu pracodawcy przyczyny rozwiązania stosunku pracy z powodem są konkretne i były K. K. szczegółowo znane, a także, iż przyczyny te uzasadniają rozwiązanie stosunku pracy z powodem. Strona pozwana zarzuciła powodowi swego rodzaju niekonsekwencję wskazując, iż K. K. twierdzi, iż przyczyny są niekonkretne, a następnie w sposób szczegółowy odnosi się do każdej z nich. W ocenie pracodawcy, powód nie wywiązywał się należycie ze swoich obowiązków, a w reakcji przełożonych na taką postawę upatrywał znamion mobbingu. Powód nie rozwijał swojej wydajności, co przy wzroście liczby klientów było wynikiem braku jego zaangażowania w wykonywanie obowiązków. Dodatkowo, K. K. nieprawidłowo i nieterminowo rozliczał delegacje, co także było powodem uprzedniego zwracania mu uwagi, jak również wykorzystywał pojazd służbowy niezgodnie z jego przeznaczeniem realizując nieuzasadnione przyjazdy do siedziby pozwanej bez uzgodnień z przełożonymi. W obecności nowoprzyjętych pracowników powód wypowiadał się negatywnie o pracy. Odnosząc się do prezentowanego w pozwie stanowiska w zakresie pracy powoda w godzinach nadliczbowych, strona pozwana wskazała, iż powód nie realizował takiej pracy, a rzekome nadgodziny wygenerował w sposób sztuczny, przy czym żądane wydruki zapisów (...) w żaden sposób nie będą odzwierciedlać rzeczywistych godzin jego pracy. Działanie powoda żądającego udzielenia dni wolnych za prace w godzinach nadliczbowych jednoczasowo z innymi pracownikami zmierzało do destabilizacji pracy pozwanej. W ocenie pozwanej, kontynuowanie umowy o pracę pomiędzy stronami prowadziłoby do eskalacji konfliktu. Nadto, w ocenie pracodawcy, nie potwierdziły się zarzuty powoda sugerujące stosowanie wobec wymienionego mobbingu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód K. K. był zatrudniony w pozwanej Okręgowej Stacji (...) w O. na podstawie umowy o pracę z dnia 01 kwietnia 2008 roku w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku Starszego Asystenta w D. (...) (...). Zarówno powód, jak i część innych pracowników pozwanej wykonywali swoją pracę w ramach systemu zadaniowego czasu pracy.

(bezsporne; d: umowa o pracę- akta osobowe)

Do zadań Działu (...) (...), należało m.in.: współpraca z terenowymi jednostkami administracji rządowej i samorządu terytorialnego w zakresie agrochemicznej obsługi rolnictwa, organizacja badania gleb w gospodarstwach rolnych, opracowywanie i ocena wyników badań, działalność szkoleniowa w zakresie wykorzystywania wyników badań, organizacja badań na rzecz ochrony środowiska, syntetyczne opracowywanie na zlecenie jednostek administracyjnych wyników badań, dotyczących zakwaszenia gleb oraz współudział z pozostałymi komórkami organizacyjnymi Stacji lub okręgowej Stacji w realizacji tematów, zleconych przez Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi lub Stację.

(bezsporne)

Oprócz obowiązków ogólnych takich, jak obowiązek rzetelnego i sumiennego wykonywania pracy, dbania o interesy i mienie pracodawcy, dążenia do uzyskiwania jak najlepszych wyników pracy, znajomości zasad i przepisów bhp, przestrzegania regulaminu i ustalonego porządku pracy, K. K. miał także obowiązek m. in.:

- organizacji badań gleb i roślin;

- pobierania próbek gleb i roślin;

- organizacji badań na rzecz ochrony środowiska;

- pobierania próbek na rzecz ochrony środowiska;

- przyjmowania próbek do badań;

- podpisywania zleceń z klientami;

- wykonywanie obrysów pól metoda (...);

- tworzenie matryc map użytków rolnych;

- przekazywania wyników badań i zaleceń nawozowych producentom rolnym;

- prowadzenie szkoleń;

- pobieranie próbek nawozów;

- opracowywanie planów nawożenia;

- sporządzenie dokumentacji w wykonywanych badań;

- pobieranie od rolników opłat za usługi świadczone przez Stację;

- sporządzenie protokołów pobierania próbek;

- przekazywanie pobranych próbek do badań;

(d: zakres obowiązków służbowych- k. 8- 9)

Ilość pobieranych przez pracowników próbek zależała od szeregu zmiennych, takich, jak indywidualne zlecenia rolników, zlecenia stałe, uczestnictwa pozwanej w programach i projektach. Nadto, powód prowadził doradztwo nawozowe i przeprowadzał szkolenia dla studentów i rolników. K. K. w 2014 roku pobrał łącznie 2.476 próbek (w tym: 1922 próbki na zawartość mikro i makro elementów i 537 próbek na zawartość azotu), w 2015 roku- 2.635 próbek (w tym: 1.115 próbek na zawartość mikro i makro elementów i 839 próbek na zawartość azotu), natomiast w okresie od stycznia do czerwca 2016 roku- 1.558 próbek (w tym: 736 próbek na zawartość mikro i makro elementów i 813 próbek na zawartość azotu). Łącznie powód pobrał w I półroczu 2014 roku 1.476 próbek, w I półroczu 2015 roku- 1.954 próbki, a w I półroczu 2016 roku- 1.802 próbki. Oprócz powyższego, powód w 2016 roku dokonywał obrysów pól, co było czynnością czasochłonną.

(d: zestawienie- k. 39, 40, 42- 45, 124- 125, 127- 130, 312, 398- 411; sprawozdania- k. 46- 59; podsumowanie pracy- k. 60- 76; częściowo zeznania S. S.- 197- 198v; zeznania H. G.- k. 200- 200v; zeznania A. O.- k. 348- 350; zeznania A. T.- k. 350- 353; zeznania D. G.- k. 377v- 378v; zeznania M. L.- k. 378v- 380; przesłuchanie K. K.- k. 142v- 144v w zw. z 421v- 422 sprawozdania- k. 46- sporządzać sprawozdania z wykonywanych zadań.rzełożonej.

y, które miałybyć sporzadzane wierdzić, że wydaj )

Postanowienia regulaminu pracy Okręgowej Stacji (...) w O. z dnia 3 czerwca 2015 roku określają systemy i rozkłady czasu pracy oraz organizację i porządek pracy pracowników zakładu. Przepis (...) regulaminu dotyczy stosowania wobec pracowników podstawowego systemu czasu pracy w 3-miesięcznym okresie rozliczeniowym, pokrywającym się z okresami kwartalnymi roku kalendarzowego. Zgodnie z (...)regulaminu pracy w przypadkach uzasadnionych rodzajem pracy lub jej organizacją albo miejscem wykonywania może być stosowany system zadaniowego czasu pracy. Pracodawca w porozumieniu z pracownikiem, ustala czas niezbędny do wykonania powierzonych zadań, uwzględniając wymiar czasu pracy wynikający z norm określonych w art. 129 Kodeksu pracy. Ponadto, w(...) wskazano, że kierownik komórki organizacyjnej, w uzgodnieniu z pracodawcą wystawia pracownikowi „zlecenie pracy w godzinach nadliczbowych”. W praktyce, z uwagi na specyfikę zadań wykonywanych przez pracowników i koniczność wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych niejako ad hoc i podczas przebywania poza siedzibą pracodawcy, często w późnych godzinach, pisemne zlecenia pracy w godzinach nadliczbowych nie były wypełniane.

Pracownicy pozwanej mieli terytorialnie określone miejsca wykonywania pracy. Terytorialny obszar działania powoda obejmował gminy: D., P., Ś., J., S., J., W., R., C., C., M.. Dodatkowo, jako mieszkaniec O., powód niektóre czynności biurowe wykonywał w siedzibie pracodawcy. Na wniosek powoda, pracodawca w okresie od dnia 19 maja 2016 roku do dnia 17 czerwca 2016 roku, zmienił miejsce wykonywania przez niego czynności i określił obszar obejmując dodatkowo Gminy B., K., J., L.. Zgodnie z Aneksem nr (...) z dnia 19 maja 2016 roku do umowy powierzenia samochodu służbowego ustalono, iż w okresie od dnia 19 maja do dnia 17 czerwca 2016 roku miejscem stałego parkowania samochodu służbowego użytkowanego przez powoda będzie G., gmina B.. Zarówno powód (w okresie zmiany zasięgu terytorialnego jego działania), jak i inni pracownicy zatrudnieni w ramach systemu zadaniowego czasu pracy, by przybyć z terenu swojego działania do siedziby pracodawcy, zgodnie z treścią Zarządzenia nr (...) Dyrektora (...) w O. z dnia 09 lipca 2008 roku, potrzebował polecenia wyjazdu służbowego. Polecenie wyjazdu służbowego winno być sporządzane zgodnie z Zarządzeniem Dyrektora (...) z dnia 19 września 2013 roku w sprawie wprowadzenia instrukcji sporządzania, obiegu i kontroli dokumentów finansowo-księgowych w pozwanej Stacji. Instrukcja powyższa zawierała odniesienie do przepisów Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w zakresie rozliczania podróży służbowych.

(d: zakres obowiązków służbowych- k. 8- 9, akta osobowe; rachunki kosztów podróży- k. 87- 91; wniosek- k. 96; zarządzenie wraz z regulaminem i załącznikami- k. 218- 268; zarządzenia wraz z instrukcją- k. 270- 306; porozumienie zmieniające- k. 92; aneks- k. 93; częściowo zeznania E. K.- k. 382v- 387; zeznania N. W.- k. 198v- 199v; zeznania W. J.- k. 200v- 201; zeznania A. O.- k. 348- 350; zeznania A. T.- k. 350- 353; zeznania D. G.- k. 377v- 378v; zeznania M. L.- k. 378v- 380; zeznania K. N.- k. 380- 380v; zeznania W. (...)- k. 380v- 381v; częściowo zeznania D. G.- k. 343- 348; przesłuchanie K. K.- k. 142v- 144v w zw. z 421v- 422)

Wiosną 2014 roku pracodawca przyjmował zgłoszenia kandydatów na stanowisko Kierownika Działu (...) (...). Jednym z kandydatów był powód, lecz pracodawca dokonał wyboru na to stanowisko E. K. (2).

(bezsporne; d: zeznania E. K.- k. ; przesłuchanie K. K.- k. 142v- 144v w zw. z 421v- 422 )

W grudniu 2015 roku pracodawca poinformował pisemnie pracowników o zainstalowaniu w samochodach służbowych systemu (...), który m.in. usprawni rozliczanie delegacji i celu podróży służbowych. Niektórzy pracownicy zwracali się z prośbą do Dyrektora o zmianę warunków umowy powierzenia im samochodu służbowego w § 6 z uwagi na zarzuty Kierownik działu (...) w trakcie kontroli użytkowania samochodu służbowego dotyczące korzystania z niego w celach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych.

Od dnia 05 maja 2016 roku wprowadzono u pozwanej zasadę tygodniowych planów pracy, które miały być sporządzane przez pracowników i wysyłane na adres elektroniczny bezpośredniej przełożonej, a następnie sporządzania sprawozdań z wykonywanych zadań. W dniu 22 maja 2016 roku w późnych godzinach wieczornych K. K. przesłał E. K. (2) plan pracy na okres od 23 maja 2016 roku. Przy czym plan ten przewidywał, iż w dniu 23 maja 2016 roku powód przybędzie do siedziby pracodawcy celem przygotowania map z naniesioną powierzchnia pól z wcześniej wykonanych obrysów. W dniu, kiedy pracownik przybył do siedziby Stacji nie przeprowadzono z nim rozmowy kwestionującej zasadność przyjazdu. K. K. przebywał w pracy do godziny około 12:30, a następnie wykonywał czynności służbowe w miejscowości W..

(d: plany pracy powoda- k. 80- kopia wiadomości- k. 41; raport trasy- k. 95; wyjaśnienia- k. 97; plan- k. 147; mail- k. 148; zeznania A. O.- k. 348- 350; zeznania D. G.- k. 377v- 378v; zeznania E. K.- k. 382v- 387; zeznania D. G.- k. 343- 348; przesłuchanie K. K.- k. 142v- 144v w zw. z 421v- 422 )

W dniu 30 maja 2016 roku powód wypełnił polecenie wyjazdu służbowego nr (...) dokumentujące, iż w tym dniu przybył do siedziby pracodawcy z miejscowości G..

(d: polecenie wyjazdu służbowego- k. 83; wyjaśnienia- k. 84; wydruk trasy- k. 85; przesłuchanie K. K.- k. 142v- 144v w zw. z 421v- 422 )

Zasadniczo od początkowego okresu pracy E. K. (2), jej współpraca z podwładnymi nie układała się poprawnie. W pierwszych miesiącach swojej pracy E. K. (2) wnioskowała o ukazanie karą porządkową wieloletniego pracownika M. L. (2), co spotkało się z negatywną reakcją pozostałych pracowników uważających takie postępowanie pracodawcy za nieuzasadnione i niesprawiedliwe. Od momentu nałożenia kary nagany, stosunki pomiędzy pracownikami, a E. K. (2) były coraz bardziej napięte, a konflikt eskalował.

W dniu 06 kwietnia 2016 roku pracownicy D. (...) pisemnie poinformowali Dyrektora pozwanej o zastrzeżeniach wobec postawy, zachowań i decyzji bezpośredniej przełożonej. Pracownicy wskazali na brak współpracy i komunikacji z podwładnymi, brak empatii i szacunku do podwładnych, naruszanie zasad współżycia społecznego, brak dialogu z podwładnymi, a wręcz próby ich skonfliktowania, nękanie i stresowanie pracowników, brak umiejętności organizowania i komunikacji pracownikom zadań. Pismo podpisało siedmiu pracowników. W odpowiedzi na powyższą skargę, Dyrektor pracodawcy ustnie poinformował pracowników, iż skarga jest niezasadna. Pracownicy, pismem z dnia 02 czerwca 2016 roku złożyli ponownie pismo, w którym domagali się zajęcia przez pracodawcę stanowiska na piśmie. Wskazali także, iż nie zgadzają się z ustaleniami komisji antymobbingowej pracodawcy.

Pracownicy zarzucali E. K. (2) nierówne i nieuczciwe traktowanie pracowników przejawiające się przede wszystkim w niewłaściwym potraktowaniu M. L. (2) w obecności zarówno pozostałych pracowników, jak i osób trzecich; obarczenie jedynie powoda obowiązkiem pobierania próbek glebowych na zawartość azotu mineralnego w okresie od czerwca do sierpnia 2014 roku; pomawianiu jednych pracowników w obecności innych; nakłanianiu, by powód wykonywał obowiązki służbowe w okresie korzystania ze zwolnienia lekarskiego; stosowaniu innych zasad rozliczania przejechanych kilometrów wobec nowoprzyjętych pracowników będących jednocześnie znajomymi E. K. (2); podejmowaniu nieuzasadnionych finansowo decyzji, np. przejawiających się w poleceniu, by powód i D. G. (3) przez pewien okres dojeżdżali do jednego miejsca pracy dwoma samochodami, pomimo, iż obaj dojeżdżali z O.; skierowaniu na umówione wcześniej przez powoda spotkania z wymagającymi rolnikami innej osoby i poleceniu powodowi, by tego dnia korzystał z zaległego dnia wolnego; zadawaniu pracownikom, w tym powodowi pytań, czy mają zamiar jeszcze pracować w pozwanej stacji; nieudzielaniu pracownikom informacji na temat ich obowiązków; nieuzasadnionym monitorowaniu zachowań pracowników za pomocą urządzeń (...). Przykładowe opisy budzących niepokój pracowników sytuacji z udziałem bezpośredniej przełożonej znalazły się w piśmie powoda do Dyrektora pozwanej z dnia 25 kwietnia 2016 roku.

Zarządzeniem nr (...) Dyrektora pracodawcy powołano komisję antymobbingową mająca na celu zbadanie zasadności skarg pracowników. Komisja nie ustaliła, by którekolwiek z działań nosiło znamiona mobbingu.

(d: pismo- k. 15- 17, 18, 19- 20, 21- 23; zarządzenie- k. 112; protokół- k. 113- 114; protokół i oświadczenia- k. 115- 122; częściowo zeznania D. G.- k. 343- 348; zeznania M. K.- k. 342- 343; zeznania A. T.- k. 350- 353; zeznania D. G.- k. 377v- 378v; zeznania M. L.- k. 378v- 380; zeznania K. N.- k. 380- 380v; zeznania W. (...)- k. 380v- 381v; przesłuchanie K. K.- k. 142v- 144v w zw. z 421v- 422)

W pozwanej Stacji obowiązywały i były prowadzone karty ewidencji czasu pracy pracowników. W kartach pracowników objętych podstawowym systemem czasu pracy odnotowano godziny pracy w poszczególnych dniach, natomiast w kartach pracowników wykonujących pracę w ramach zadaniowego systemu czasu pracy nie były ewidencjonowane godziny pracy, ale zapisywane były nieobecności w pracy, wynikające między innymi z przebywania na zwolnieniu lekarskim, czy też korzystania z urlopu wypoczynkowego.

(bezsporne)

Pracownicy (...) wykonywali pracę w sposób dostosowany do ilości zadań, starając się tak organizować sobie pracę, żeby nie dochodziło do przekraczania wymiaru czasu pracy, co nie zawsze było możliwe ze względu na specyfikę wykonywanych zadań. Zasadniczo godziny nadliczbowe były przez pracowników odbierane (jako dni wolne, bądź krótsze godziny pracy) w okresie zimowym, kiedy następowało znaczne zmniejszenie ilości wykonywanych zadań. Pracodawca nie zlecał na piśmie wykonywania zadań w godzinach nadliczbowych, bowiem często taka konieczność pojawiała się ad hoc i w terenie. Pracownicy sami organizowali sobie wówczas pracę, podejmując we własnym zakresie decyzję, czy należy danego dnia zakończyć obowiązki, czy też należy je kontynuować do czasu zakończenia wykonywania jakiegoś zadania. Kierownik posiadał wiedzę w zakresie wydłużonych godzin pracy konkretnych pracowników w poszczególnych dniach, nie tylko ze względu na bardzo częsty kontakt telefoniczny, lecz także z uwagi na sporządzane przez wymienionych raporty i plany pracy, przywożone do siedziby pracodawcy próbki, zapisy (...) zamontowanych w pojazdach służbowych, itd.

Zarówno powód, jak i inni pracownicy, na początku lata 2016 roku zwrócili się do pracodawcy o udzielenie informacji o zapisach (...) z samochodów służbowych, by dokładnie obliczyć ilość godzin swojej pracy. Pracodawca żądanych informacji nie udzielił, wskazując, iż nie ma takiego obowiązku. Pomimo tego pracownicy tacy, jak powód, D. G. (3), M. L. (2) i inni wystąpili do pracodawcy o udzielenie czasu wolnego za pracę w godzinach nadliczbowych. Pracodawca uważał, że nie jest zobowiązany do zapłaty pracownikom wynagrodzenia za ewentualne godziny pracy ponadwymiarowej, bądź udzielenia czasu wolnego. W dniu 27 czerwca 2016 roku E. K. (2) wystosowała do K. K. pismo, w którym zajęła stanowisko, iż wniosek powoda o udzielenie dni wolnych za pracę w godzinach nadliczbowych nie zawiera żadnych weryfikowalnych informacji odnośnie rzekomo wykonywanej pracy w godzinach nadliczbowych, a dodatkowo praca taka nie została powodowi zlecona i przełożony nie był informowany o konieczności oraz potrzebie jej wykonania.

(d: pisma- k. 12, 13, 14; częściowo zeznania D. G.- k. 343- 348; zeznania D. G.- k. 377v- 378v; zeznania M. L.- k. 378v- 380; zeznania K. N.- k. 380- 380v; zeznania W. (...)- k. 380v- 381v; zeznania E. K.- k. 382v- 387; przesłuchanie K. K.- k. 142v- 144v w zw. z 421v- 422)

Na dzień 28 czerwca 2016 roku K. K. miał zaplanowany wyjazd w teren wspólnie ze stażystą A. D.. O godzinie 07:50 powód mailowo poinformował E. K. (2), iż będzie mógł wyjechać w teren dopiero około południa, bowiem udaje się do lekarza. W godzinach porannych powód przybył do siedziby pracodawcy i poinformował, że tego dnia ma umówioną wizytę u lekarza, po czym opuścił biuro, pozostawiając samochód służbowy. Do siedziby pracodawcy powód przybył około godziny 14:00, a następnie udał się do domu. Na polecenie E. K. (2), pracownik S. S. (2) sporządziła notatkę służbową opisując powyższe okoliczności. W dniu 29 czerwca 2016 roku powód miał wykonywać czynności wspólnie z nowym pracownikiem N. W. (2). Zapytany w godzinach porannych dokąd dokładnie się udają, nie potrafił udzielić odpowiedzi na pytanie.

(d: notatka- k. 79; kopia wiadomości- k. 79; wydruk zapisu (...) k. 81; notatka- k. 82; zeznania N. W.- k. 198v- 199v; zeznania S. S.- k. 197v- 198; częściowo zeznania E. K.- k. 382v- 387; przesłuchanie K. K.- k. 142v- 144v w zw. z 421v- 422)

Pismem z dnia 05 lipca 2016 roku Dyrektor pozwanej uzasadnił wystawienie noty księgowej (...) obciążającej powoda kosztami nieuzasadnionego przyjazdu do siedziby pracodawcy w dniu 23 maja 2016 roku faktem, iż zgodnie z Zarządzeniami Dyrektora nr (...) oraz (...) powód nie dysponował zgodą przełożonego- poleceniem wyjazdu służbowego- na przyjazd do O. w dniu 23 maja 2016 roku. W dniu 20 lipca 2017 roku pracodawca wystawił wezwanie do zapłaty.

(d: pismo- k. 11; notatka- k. 94; wezwania- k. 98- 99; wyjaśnienia- k. 100; częściowo zeznania D. G.- k. 343- 348; zeznania E. K.- k. 382v- 387; przesłuchanie K. K.- k. 142v- 144v w zw. z 421v- 422)

W dniu 07 lipca 2016 roku pracodawca złożył powodowi oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Jako przyczynę decyzji pracodawcy wskazano przede wszystkim utratę zaufania do pracownika. Dodatkowo wskazano, iż naganność zachowania powoda nie pozwala realizować w sposób należyty obowiązków, jakie z mocy umowy o pracę powód powinien wykonywać. Dodatkowo, jako uzasadnienie decyzji pracodawca wskazał:

1.  Inicjowanie konfliktu z bezpośrednim przełożonym, przedstawianie informacji i okoliczności odnośnie stosunków z kierownictwem ukierunkowane na wywieranie wpływu na zwolnienie bezpośredniej przełożonej powoda;

2.  Dawanie niewłaściwego przykładu innym nowoprzyjętym pracownikom w zakresie standardu świadczenia pracy;

3.  Brak zaangażowania w wykonywane obowiązki pracownicze przejawiający się w braku rozwijania wydajności, a nawet wręcz obniżeniu wydajności pracy;

4.  Nienależyte dysponowanie czasem pracy;

5.  Próba generowania rzekomo wypracowanych nadgodzin i złożenie wniosku o ich wykorzystanie jednocześnie wraz z innymi pracownikami, co spowodowałoby celowa destabilizację pracy pozwanej;

6.  Utrata zaufania spowodowana brakiem staranności w rozliczaniu podróży służbowych, naruszenie zasad korzystania z samochodu służbowego, nieprzestrzeganie zasady gospodarności i celowości w wykorzystaniu powierzonego samochodu służbowego.

(d: oświadczenie- k. 10, akta osobowe)

W tym okresie wypowiedzenia otrzymali także M. L. (2), D. G. (3) i K. N. (2). Treść oświadczeń o wypowiedzeniu stosunków pracy złożonych zarówno powodowi, jak i wymienionym pracownikom była bardzo zbliżona. Od lutego 2017 roku E. K. (2) na stanowisku kierownika (...) zastąpiła inna osoba. Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 21 lipca 2017 roku w sprawie o sygn. akt (...) M. L. (2) został przywrócony do pracy w pozwanej Stacji, a na rzecz K. N. (2) Sąd zasądził odszkodowanie za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem. Z kolei w sprawie o sygn. akt (...) pozwany pracodawca zawarł z D. G. (3) ugodę, na mocy której zobowiązał się wypłacić wymienionemu odszkodowanie.

(bezsporne; d: zeznania D. G.- k. 377v- 378v; zeznania M. L.- k. 378v- 380; zeznania K. N.- k. 380- 380v)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo K. K., jako zasadne, zasługuje na uwzględnienie w całości.

Odnosząc się do samego rozwiązania z powodem umowy o pracę, to na wstępie należy wskazać, iż w orzecznictwie Sądu Najwyższego wypowiedzenie umowy o pracę traktowane jest jako zwykły sposób zakończenia stosunku pracy, a więc nie wymaga ono zaistnienia nadzwyczajnych przyczyn. Przykładowo w wyroku z dnia 2 października 1996r. w sprawie o sygn. I PRN 69/96 (publ. OSNP 1997/10/1631) Sąd Najwyższy stwierdził, że "zasadność wypowiedzenia przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony (art. 45 kp) powinna być oceniana w płaszczyźnie stwierdzenia, że jest to zwykły sposób rozwiązywania umowy o pracę." Z kolei w wyroku z dnia 6 grudnia 2001r. w sprawie o sygn. I PKN 715/00 (publ. Pr.Pracy 2002/10/34) Sąd Najwyższy zaprezentował pogląd, iż "wypowiedzenie umowy o pracę stanowi zwykły sposób jej rozwiązania. Przyczyna wypowiedzenia nie musi w związku z tym mieć szczególnej wagi czy nadzwyczajnej doniosłości" (por. też postanowienie SN z 13 lutego 2014 roku, I PK 254/13 oraz postanowienie SN z dnia 09 października 2013 roku, I PK 121/13).

Sąd Najwyższy także wielokrotnie wypowiadał się odnośnie wymagań składanych przez pracodawców pracownikom oświadczeń o rozwiązaniu stosunku pracy z zachowaniem terminu wypowiedzenia. Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 3 i 4 kp - oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu pracownikowi umowy o pracę winno nastąpić na piśmie z podaniem przyczyny, uzasadniającej wypowiedzenie. Istotnym zaś jest, że przyczyna wypowiedzenia musi mieć charakter obiektywny, skonkretyzowany i uzasadniający dokonanie wypowiedzenia. Rozwiązanie umowy o pracę stanowi tzw. zwykły sposób zakończenia stosunku pracy, jednakże okoliczności stanowiące jej przyczynę, muszą również w sposób dostateczny uzasadniać podjęcie takiej decyzji przez pracodawcę. Tym samym, nie każda okoliczności podana jako przyczyna wypowiedzenia, będzie wystarczająca dla wykazania zasadności takiej decyzji pracodawcy. Ponadto, pracodawca nie może uzupełnić braku wskazania konkretnej przyczyny wypowiedzenia umowy w toku procesu.

Analizując powyższą kwestię, Sąd miał na uwadze treść postanowienia Sądu najwyższego z dnia 05 kwietnia 2016 roku (I PO 1/15, LEX nr 2026389), zgodnie z którym „formalne naruszenie art. 30 § 1 k.p. ma miejsce wówczas, gdy pracodawca nie wskazuje w ogóle przyczyny rozwiązania umowy bądź, gdy wskazana przez niego przyczyna jest niezrozumiała, niejasna, niedostatecznie konkretna lub nierzeczywista. Rozróżnia się zasadność wypowiedzenia lub rozwiązania bez wypowiedzenia umowy o pracę - tzw. kauzalność materialną - i obowiązek wskazania przyczyny rozwiązania zatrudnienia - kauzalność formalna”. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 lutego 2016 roku (II PK 363/14, LEX nr 2019536), „z art. 30 § 4 w związku z art. 45 § 1 k.p. wynika obowiązek pracodawcy wskazania pracownikowi w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę na czas nieokreślony przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie. Naruszeniem przez pracodawcę tego obowiązku jest niewskazanie przyczyny, ujęcie jej w sposób zbyt ogólnikowy, niewystarczająco jasny i konkretny, a także podanie innej przyczyny niż ta, która pracodawcę motywowała, a więc wskazanie przyczyny "nierzeczywistej".

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2016 roku (I PK 100/15, LEX nr 2019497), „pracodawca wypowiadający umowę o pracę nie narusza przepisu art. 30 § 4 k.p., jeżeli pracownik jest świadomy tego, z jakich powodów dochodzi do jego zwolnienia. Istotne jest jedynie to, aby z oświadczenia pracodawcy wynikało w sposób niebudzący wątpliwości co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi, który uzasadnia rozwiązanie stosunku pracy. Tak więc pracodawca nie ma obowiązku sformułowania przyczyny wypowiedzenia w sposób jak najbardziej precyzyjny, szczegółowy i drobiazgowy, z powołaniem opisów wszystkich faktów i zdarzeń, dokumentów, ich dat oraz wskazaniem poszczególnych działań, czy zaniechań, składających się w ocenie pracodawcy na przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę zawartą na czas nieokreślony”.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, nie tracąc jednocześnie z pola widzenia faktu, iż w stosunku do osób zajmujących kierownicze stanowiska w zakładzie pracy należy stosować ostrzejsze kryteria oceny, niż w stosunku do ich podwładnych, należy uznać, iż przyczyny wskazane w oświadczeniu o rozwiązaniu stosunku pracy z powodem jawią się jako częściowo nierzeczywiste oraz niekonkretne i nieuzasadnione.

Dokonując oceny oświadczenia pracodawcy pod kątem wymogów stawianych oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę, należy przede wszystkim omówić poszczególne przyczyny wskazane przez pracodawcę.

Odnosząc się zatem do pierwszej ze wskazanych przez pracodawcę przyczyn wypowiedzenia powodowi umowy o pracę, należy wskazać, iż postepowanie dowodowe nie wykazało ani tego, iż to właśnie powód inicjowała konflikt z przełożonym, ani faktu, iż działania powoda miały na celu zwolnienie bezpośredniego przełożonego. Zasadniczo zarówno powód, jak i wszyscy przesłuchani w sprawie świadkowie zgodnie twierdzili, że współpraca z E. K. (2) nie układała się poprawnie. Z uwagi na przedmiot niniejszego postępowania, Sąd nie ma obowiązku dokonywać szczegółowej oceny jakości pracy i zachowania przełożonej powoda, choć w ocenie Sądu, świadkowie M. L. (2), A. T., D. G. (3), K. N. (2) i W. K. przedstawili częściowo uzasadnione zastrzeżenia odnośnie zasadności pewnych zachowań E. K. (2). Jednak w kontekście wskazanej w oświadczeniu pracodawcy przyczyny, godzi się podnieść, że zarówno powód, jak i inni pracownicy mieli uzasadnione prawo zgłosić pracodawcy swoje zastrzeżenia, a okoliczności tych żadną miarą nie można utożsamiać z inicjowaniem konfliktu i dążeniem do zwolnienia z pracy przełożonego. Za Sądem Najwyższym należy wskazać, iż „krytyka podjęta w interesie publicznym, nacechowana dobrą wiarą ze strony krytykującego, nie może pociągnąć dla pracownika ujemnych skutków. Inaczej sprawa wygląda, gdy krytyka jest podyktowana względami osobistymi i przejawia się w formie obraźliwej napaści osobistej” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 2013 roku, I PK 48/13, Legalis 830616). U pozwanego pracodawcy większa grupa pracowników zwróciła się o pomoc w rozwiązaniu konfliktu do Dyrektora, jednak ten nie podołał temu zadaniu i zdecydował się rozwiązać stosunki pracy z kilkoma osobami jednocześnie. W tym kontekście jako niewiarygodne jawią się zeznania świadków J. K. i S. S. (2), które wskazały, że to właśnie powód oraz D. G. (3) są odpowiedzialni za konflikt z E. K. (2), lecz w żaden sposób nie uzasadniły, dlaczego tak twierdzą, przyznając jednocześnie, iż przez ich ręce nie przechodziły żadne pisma, ani skargi, a S. S. (2) dodatkowo wskazała, że została zatrudniona w okresie, kiedy już E. K. (2) była Kierownikiem (...).

Z uwagi na powyższe, nie sposób uznać, iż działanie powoda w tym zakresie było inicjowaniem konfliktu z bezpośrednim przełożonym, a wymieniona przyczyna jawi się jako niezasadna.

Odnosząc się do dawania złego niewłaściwego przykładu nowoprzyjętym pracownikom, należy wskazać, iż przyczyna ta w ocenie Sądu, została sformułowana zbyt ogólnie. Postępowanie dowodowe nie wykazało, by rozmowa powoda z N. W. (2), kiedy to nie potrafił jej wskazać, gdzie dokładnie udają się konkretnego dnia, stanowiła dawanie niewłaściwego przykładu. Ocena Sądu jest uprawniona zwłaszcza w kontekście faktu, iż strona pozwana nie zaprzeczyła wiarygodnym i logicznym twierdzeniom powoda, który wskazywał, iż jeszcze w czerwcu 2016 roku E. K. (2) przeprowadzała jego kontrolę w terenie i wyrażała się o jakości pracy powoda w superlatywach, a także wskazała, iż pożądanym jest dalsze szkolenie przez niego pracownika N. W. (2). Ponadto, pracodawca nie wskazał na żadne inne zachowania powoda, które mogłyby uzasadniać wskazanie tej przyczyny, co czyni powyższą przyczynę niekonkretną i nieuzasadnioną. Z oczywistych względów za przejaw niewłaściwego przykładu nie może zostać uznane zachowanie powoda, który miał wyjechać w teren ze stażysta, lecz stawił się tego dnia w siedzibie pracodawcy i poinformował, że udaje się do lekarza.

W zakresie związanym z przyczyną określoną jako brak zaangażowania w wykonywane obowiązki pracownicze przejawiający się w braku rozwijania wydajności, a nawet wręcz obniżeniu wydajności pracy, Sąd przede wszystkim miał na względzie, iż z przedłożonych przez stronę pozwaną zestawienia (np. k. 39, 398- 411) w żaden sposób nie wynika, iż wydajność powoda spadła, a biorąc pod uwagę, iż pierwsze ze wskazanych zestawień zawiera dane tylko za okres 6 miesięcy 2016 roku, a np. ilość pobranych próbek na zwartość azotu jest zbliżona do ilości pobranych próbek w całym 2015 roku, można stwierdzić, że wydajność K. K. wręcz wzrosła. W ocenie Sądu, bez znaczenia pozostaje natomiast w fakt, iż liczba pobranych próbek była różna w różnych miesiącach. Podobnie wypadnie ocenić zestawienia sporządzone przez stronę powodową. Dodatkowo, żaden z przesłuchiwanych w przedmiotowej sprawie świadków nie wskazał dokładnie, na czym miałby polegać brak zaangażowania powoda w powierzone mu zadania i obowiązki pracownicze. Nie sposób przy tym podzielić twierdzeń E. K. (2), która wskazywała, że nastąpiło zagrożenie niewykonania planu Stacji na 2016 rok, bowiem pracodawca nie przedstawił jakikolwiek dokumentów, z których miałyby wynikać założenia planu oraz wskazania w jakiej części za jego realizację odpowiedzialny był powód. Dodatkowo nie było żadnych skarg na pracę powoda. Z uwagi na powyższe, wskazaną przyczynę należałoby uznać za nierzeczywistą. Sąd nie podzielił w tym zakresie także części zeznań S. S. (2), jakoby ilość pobranych przez powoda próbek w pierwszym półroczu 2016 roku znacznie spadła, albowiem przede wszystkim przeczą temu zestawienia złożone przez samego pracodawcę. Nadto, świadek S. S. (2) zrelacjonowała znane jej przyczyny pływu na ilość pobranych próbek, lecz jednocześnie nie wskazała, by powód nie podejmował tych działań. Podobnie zaangażowanie powoda oceniła także świadek N. W. (2).

Odnosząc się do przyczyn określonych, jako nienależyte dysponowanie czasem pracy i próba generowania rzekomo wypracowanych nadgodzin i złożenie wniosku o ich wykorzystanie jednocześnie wraz z innymi pracownikami, co spowodowałoby celową destabilizację pracy pozwanej, to przede wszystkim wskazać należy, iż jakkolwiek świadek J. K. wskazała, iż do niej zawsze docierały zaakceptowane przez kierownika zlecenia, to jednak nie opisała dokładnie, czy były to polecenia pracy w nadgodzinach, czy też zaakceptowane przez przełożonego wnioski o udzielnie dni wolnych. Dodatkowo, pomimo widniejącego w regulaminie pracy pracodawcy zapisu, iż kierownik komórki organizacyjnej, w uzgodnieniu z pracodawcą wystawia pracownikowi „zlecenie pracy w godzinach nadliczbowych”, to jednak w praktyce (jak wynika z zeznań pracowników (...)), z uwagi na specyfikę zadań wykonywanych przez pracowników i koniczność wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych niejako ad hoc i podczas przebywania poza siedzibą pracodawcy, często w późnych godzinach, pisemne zlecenia pracy w godzinach nadliczbowych nie były wypełniane.

W powyższym zakresie twierdzenia powoda co do okoliczności powstawania nadgodzin, braku praktycznego funkcjonowania poleceń pracy w godzinach nadliczbowych potwierdzili świadkowie A. O. (2), A. T., D. G. (3), M. L. (2) i K. N. (2). Dodatkowo wymienieni świadkowie wiarygodnie i przekonująco wskazali, że w praktyce, z uwagi na przepracowane w okresie od wiosny do jesieni nadgodziny, pracowali krócej w okresie zimowym. Świadkowie ci słusznie zwrócili uwagę, że po zamontowaniu od początku 2016 roku w samochodach służbowych urządzeń (...) nie zostali poinformowani, jak będzie rozliczany ich czas pracy zimą, w okresie, kiedy obowiązków w terenie było znacznie mniej, zatem z uwagi na niepewność co do tego, czy przepracowane nadgodziny zostaną rozliczone, złożyli wnioski o udzielenie czasu wolnego za przepracowane nadgodziny. Strona pozwana nie wskazała przy tym, przekonująco, że wątpliwości pracowników w tym zakresie zostały dostatecznie wyjaśnione.

Nie sposób natomiast zaakceptować stanowiska D. G. (4), który, jak wskazał, mimo, iż Dyrektorem Stacji był w okresie od marca 2016 roku, utrzymywał, że Dyrekcja nie udzielała zgody na pracę w godzinach nadliczbowych.

Jako zupełnie nieuzasadniona jawi się natomiast, w ocenie Sądu, przyczyna wypowiedzenia powodowi umowy o pracę, związana z faktem, iż wspólnie z innymi pracownikami złożył wniosek o udzielenie czasu wolnego, czy mógł doprowadzić do destabilizacji pracy stacji. Okoliczność ta dowodzi niekonsekwencji stanowiska pracodawcy, który z jednej strony zarzuca pracownikom próbę destabilizacji pracy Stacji, po czym po niedługim czasie składa tym pracownikom jednoczesne oświadczenia o rozwiązaniu umów o pracę i zwalnia ich z obowiązku świadczenia pracy w okresie wypowiedzenia.

Przechodząc natomiast do oceny przyczyny polegającej na utracie zaufania spowodowanej brakiem staranności w rozliczaniu podróży służbowych, naruszeniem zasad korzystania z samochodu służbowego, nieprzestrzeganiem zasady gospodarności i celowości w wykorzystaniu powierzonego samochodu służbowego, to przede wszystkim godzi się podnieść,

iż strona pozwana nie przedstawiła zasadniczo żadnych dokumentów, z których miałaby wynikać niesumienność, bądź brak systematyczności w rozliczaniu podróży służbowych. Jak przekonująco wskazała świadek W. J., obowiązujące u pozwanego pracodawcy, wbrew twierdzeniom C. L. przewidywały termin 14 dni na rozliczenie podróży służbowej. Obowiązująca w pozwanej Stacji instrukcja odsyła bowiem w tym zakresie do treści Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Natomiast przepis § 5 rozporządzenia przewiduje, że pracownik dokonuje rozliczenia kosztów podróży krajowej lub podróży zagranicznej nie później niż w terminie 14 dni od dnia zakończenia tej podróży. Tymczasem ze złożonych przez stronę pozwaną kopii rozliczeń nie wynika, by termin ten był przekraczany. Pracodawca także nieco sprzecznie prezentować swoje oczekiwania, z jednej strony wskazując, iż pożądane było bezzwłoczne rozliczanie kosztów podróży, a z drugiej, by pracownicy nie stawiali się w siedzibę stacji bez uzasadnionej przyczyny służbowej (związanej z wykonywaniem obowiązków pracowniczych). Brak jest także okoliczności, które pozwalałyby przyjąć, iż K. K. naruszył zasady korzystania z samochodu służbowego i nie przestrzegał zasady gospodarności i celowości w wykorzystaniu powierzonego samochodu służbowego. Pomijając okoliczność, iż pracodawca sformułował powyższą przyczynę zbyt ogólnie, w ocenie Sądu, spór powoda z pozwaną odnośnie zasadności przyjazdu powoda do siedziby pracodawcy w dniu 23 maja 2016 roku, nie może w ocenie Sądu, stanowić okoliczności dowodzącej zaistnienia powyższej przyczyny. W realiach systemu pracy pozwanej Stacji i faktu, że przyjazd został przez pracownika zaplanowany jako zasadniczo pierwsza czynność rozpoczynająca kolejny tydzień pracy, trudno wymagać, by powód oczekiwał na to, aż przełożony zapozna się i dokona analizy planów tygodniowych, zwłaszcza, że K. K. nie był jedynym pracownikiem, który takie plany do E. K. (2) przesyłał. Jednocześnie należy przyznać rację pracodawcy, iż nie sposób wymagać od przełożonego, by ten już o godzinie 7:00, dokonywał sprawdzenia poczty służbowej i analizy wszystkich wiadomości. Zatem, w ocenie Sądu, spór na tym tle był spowodowany niedoskonałą organizacją funkcjonującą w tym zakresie u pracodawcy. Jednak okoliczność ta nie uzasadnia, w ocenie Sądu, rozwiązania z pracownikiem stosunku pracy, zatem przyczynę w tym zakresie należy uznać za tą należy uznać za nieuzasadnioną.

Na zakończenie wskazać wypadnie, iż pracodawca wskazał w swoim oświadczeniu, iż poszczególne okoliczności spowodowały utratę zaufania do pracownika.

Rozważania w powyższym zakresie rozpocząć wypadnie od analizy, kiedy następuje utrata zaufania do pracownika i kiedy taka przyczyna pozostaje uzasadnioną podstawą rozwiązania stosunku pracy. Przede wszystkim, jak wskazał Sąd Najwyższy „(1) utrata zaufania uzasadniająca wypowiedzenie przez pracodawcę umowy o pracę (wypowiedzenie zmieniające) może mieć szersze podstawy niż fakty ujęte ogólnie lub przykładowo w oświadczeniu o wypowiedzeniu, jednakże w każdym przypadku istotna jest nie tyle sama utrata zaufania pracodawcy do pracownika, co przyczyny, które ją spowodowały. (2) w wypadku wskazania przez pracodawcę jako przyczyny wypowiedzenia utraty zaufania spowodowanej zaistnieniem określonych faktów (zdarzeń), w pierwszej kolejności należy zatem ocenić, czy wskazane przez pracodawcę okoliczności mogły uzasadniać utratę zaufania do pracownika, a następnie, pod warunkiem pozytywnego rozstrzygnięcia tej kwestii - czy utrata zaufania w tych okolicznościach uzasadniała dokonanie wypowiedzenia. Jeżeli nawet w okolicznościach danej sprawy pracodawca może utracić zaufanie do pracownika, to nie oznacza to automatycznie, że zawsze i bezwzględnie będzie to uzasadniało dokonanie wypowiedzenia. Jest tak dlatego, że utrata zaufania do pracownika jako podstawa wypowiedzenia ma specyficzny, subiektywny charakter” (wyrok SN z dnia 24 października 2013 roku, II PK 24/13, OSNAPiUS 2014 nr 9, poz. 127, str. 459; por. także wyrok SN z dnia 25 stycznia 2005 roku, II PK 171/04, OSNAPiUS 2005 nr 19, poz. 303, str. 884).

Dodatkowo, zgodnie w postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 2013 roku (I PK 224/12, Legalis 710315), „utrata zaufania pracodawcy do pracownika zajmującego kierownicze stanowisko uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę nawet wtedy, gdy nie można pracownikowi przypisać winy w określonym zachowaniu, jednakże obiektywnie nosi ono cechy naruszenia obowiązków pracowniczych w zakresie dbałości o dobro lub mienie pracodawcy - art. 100 § 2 pkt 4 KP”. Podobne stanowisko zajął także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 października 2004 roku (I PK 697/03, OSNAPiUS 2005 nr 11, poz. 159, str. 502), według którego „utrata zaufania uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę na czas nieokreślony, jeżeli pracownikowi można postawić zarzut nadużycia zaufania pracodawcy, choćby w sposób niestanowiący naruszenia obowiązków pracowniczych. Jednakże nadużycie zaufania musi wiązać się z takim zachowaniem pracownika, które może być obiektywnie ocenione jako naganne, także wtedy, gdy jest niezawinione”. „Utrata zaufania do pracownika może uzasadniać wypowiedzenie umowy o pracę, mimo że jego zachowanie nie nosi cech zawinienia, jeżeli w konkretnych okolicznościach jest usprawiedliwiona, w tym znaczeniu, że od pracodawcy nie można wymagać, by nadal darzył pracownika niezbędnym zaufaniem” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 07 września 1999 roku, I PKN 257/99, OSNAPiUS 2001 nr 1, poz. 14).

Nie ulega przy tym wątpliwości, iż Sąd miał za zadanie przede wszystkim ustalić, czy wskazane przez pracodawcę w oświadczeniu o wypowiedzeniu powodowi umowy o pracę fakty rzeczywiście zaistniały i uzasadniały rozwiązanie umowy o pracę oraz utratę zaufania pracodawcy do K. K.. Jak już wyższej wskazano, częściowo przyczyny wskazane w oświadczeniu pracodawcy zostały sformułowane zbyt ogólnie, by móc dokonać ich szczegółowej analizy, częściowo natomiast okazały się niezasadne. Sąd nie dopatrzył się także w treści oświadczenia pracodawcy wskazania takich zachowań powoda, które, nawet jeżeli nie stanowiły naruszenia obowiązków służbowych pracownika, to pozostawały obiektywnie naganne w taki sposób, by mogły powodować utratę zaufania pracodawcy do powoda.

Mając na względzie powyższe, Sąd zgodnie z ostatecznie sprecyzowanym żądaniem, na podstawie art. 45 kp w zw. z art. 47 1 kp zasądził od pozwanego pracodawcy na rzecz powoda kwotę 12.066 złotych tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę (pkt I wyroku).

Odnosząc się do rozstrzygnięcia o kosztach procesu, to wskazać należy, iż zgodnie z obowiązującymi przepisami generalną zasadą jest obciążanie kosztami procesu strony przegrywającej spór (zob. wyroki SN: z dnia 3 lutego 20101 r., II PK 192/09, Lex nr 584735 oraz z dnia 27 maja 2010 r., II PK 359/09, Lex nr 603828).

Sąd w oparciu o przepis art. 113 ust.1 ustawy o kosztach w sprawach cywilnych oraz na podstawie art. 98 § 1 i 2 kpc i § 11 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 360 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa kwotę 604 złote tytułem opłaty, od której uiszczenia powód był zwolniony z mocy ustawy (pkt II i III wyroku).

Dokonując powyższego rozstrzygnięcia, Sąd miał na uwadze między innymi, iż zgodnie z nadal aktualnym stanowiskiem Sądu Najwyższego, wyrażonym w postanowieniu z dnia 08 czerwca 2012 roku (II PZ 12/12, LEX 1235832), zgodnie z którym „w sprawie o odszkodowanie, którego pracownik dochodzi na podstawie art. 45 k.p., zastosowanie ma stawka z § 11 ust. 1 pkt 1, a nie z pkt 2 rozporządzenia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.)”.

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczono w oparciu o przepis art. 477 2 § 1 kpc (pkt IV wyroku).

SSR Monika Wawro